weg met het auto-matisch denken

[Kallikles]

Oorspronkelijk geplaatst door E. Gidius

Zie je Kallikles: hier zijn de fascisten, communisten en onverbeterlijke autoritaire nitwits al.

En dus maar blijven de wereld om zeep helpen in naam van de "vrijheid" en het kleinburgerdom?

[E. Gidius]

Oorspronkelijk geplaatst door Kallikles

En dus maar blijven de wereld om zeep helpen in naam van de "vrijheid" en het kleinburgerdom?

Nee hoor. Maar als je een kwaal wil bestrijden door autoritairen en hun denkbeelden toe te laten, is het geneesmiddel erger dan de kwaal.

[Kallikles]

Oorspronkelijk geplaatst door E. Gidius

Nee hoor. Maar als je een kwaal wil bestrijden door autoritairen en hun denkbeelden toe te laten, is het geneesmiddel erger dan de kwaal.

Nochtans zei je dat je niet akkoord was met "We zouden met zijn allen minder met de auto moeten rijden". Dat betekent dat je het huidig autogebruik stabiel wil houden, wat een catastrofe zou zijn.

[Deepeco]

Ik lees wel interessante dingen op http://www.tmleuven.be/project/autoe...berichtdef.pdf

Modale shift weg van het privéwegvervoer naar openbaar vervoer brengt een beperkte
vermindering van fijn stof emissies met zich mee. Bij een ambitieuze doelstelling van
een verdubbeling van het openbaar vervoer, dalen de fijn stof emissies in de transport
sector met 7%. Het effect op de concentraties schommelt tussen 1 en 3%. Het effect op
andere emissies, energieverbruik, congestie is aanzienlijk groter.
Een shift naar meer stappen en fietsen heeft vanzelfsprekend ook een positief effect.
Deze modi hebben een nul uitstoot, verbruiken tot 15 maal minder energie dan de auto en
verbeteren bovendien de gezondheid van hun gebruikers.
Voor een belangrijke modale shift zorgen via enkel positieve maatregelen voor de
alternatieve modi is nagenoeg onmogelijk, is duur, heeft meestal een beperkte invloed
op het aantal automobilisten en zal het transportvolume doen stijgen. Ontmoedigen van
privé-wegverkeer is zeker een noodzakelijke voorwaarde.

Dus keuze voor openbaar vervoer is snel gemaakt, want ietske beter qua fijnstof, en veel beter op andere vlakken (andere emissies,...).
Hier zeggen ze ook dat een én-én beleid (én auto én openbaar vervoer) niet werkt en te kostelijk is. Dus vandaar tegen auto en voor OV en fiets.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door Kallikles

En dus maar blijven de wereld om zeep helpen in naam van de "vrijheid" en het kleinburgerdom?

Eh, ja natuurlijk !

Zonder vrijheid (en kleinburgerdom) heeft die wereld geen zin, dus zowel hem nog gebruiken voor wat ie waard is gedurende de tijd dat ie nog meegaat, nee ?

Da's een beetje zoals zeggen: mijn fietsbanden gaan omzeep als ik veel met mijn fiets rijd. Maar welke is het nut van fietsbanden als je NIET met je fiets gaat rijden ?

Maar je ziet het veel te zwart. De wereld gaat niet om zeep. Er zijn enkele problemen, en daar kunnen we waarschijnlijk wel oplossingen voor vinden. Al dat "planeet redden" is gewoon maar een modeverschijnsel - een truukje dat goed werkt en bedacht is door dwingelanden die anders geen aandacht zouden krijgen. Proberen oplossingen te vinden aan de problemen die zich voordoen is wel een goed idee. Beginnen jammeren en achteruit gaan niet. We redden het wel. En als we 't niet redden hebben we ons ondertussen toch goed geamuseerd. Da's wat telt, niewaar ?

[Deepeco]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Eh, ja natuurlijk !

Zonder vrijheid (en kleinburgerdom) heeft die wereld geen zin, dus zowel hem nog gebruiken voor wat ie waard is gedurende de tijd dat ie nog meegaat, nee ?

Da's een beetje zoals zeggen: mijn fietsbanden gaan omzeep als ik veel met mijn fiets rijd. Maar welke is het nut van fietsbanden als je NIET met je fiets gaat rijden ?

Ja, dat is wel een heel heel klein beetje zoals dat. Het cruciale verschil is dat die fietsband enkel nutswaarde heeft, en geen intrinsieke waarde. Daarentegen hebben mensen, dieren en de natuur wel intrinsieke waarde. We mogen geen mensen en dieren gebruiken zoals fietsbanden, en ze zo laten verslijten. En ik vermoed dat je ook een verschil ziet tussen een band stukrijden en een mens stukrijden. Als we veel mensen, dieren en natuur 'stukrijden', dan kunnen we spreken van het om zeep gaan van de wereld (van datgene wat intrinsiek waardevol is op deze wereld).

Maar je ziet het veel te zwart. De wereld gaat niet om zeep.

je ziet het veel te wit. Maar daar hebben we het al eens over gehad. Het verschil tussen ons is hoeveer intrinsieke waarde we toekennen aan anderen. Als ik naar mensen en de natuur kijk, zie ik een zeer waardevolle schat met eeuwenoude gouden munten of een grote heilige tempel, ofzoiets. Maar anderen (jij?) zien een paar metalen muntstukjes of een oud gebouw met wat torentjes.

Er zijn enkele problemen, en daar kunnen we waarschijnlijk wel oplossingen voor vinden. Al dat "planeet redden" is gewoon maar een modeverschijnsel - een truukje dat goed werkt en bedacht is door dwingelanden die anders geen aandacht zouden krijgen. Proberen oplossingen te vinden aan de problemen die zich voordoen is wel een goed idee. Beginnen jammeren en achteruit gaan niet. We redden het wel. En als we 't niet redden hebben we ons ondertussen toch goed geamuseerd. Da's wat telt, niewaar ?

nee, het staat niet netjes om ons te amuseren ten koste van anderen van mensen, dieren of de natuur.
Het is ook niet netjes om te zeggen dat ik en de meilieubeweging een truukje verzonnen om aandacht te krijgen. Ik herhaal het; het is een kwestie van ethiek. En ik vind het jammer dat dat blijkbaar zo'n vies woord is op dit forum. Maar soit, als de wereld omzeep gaat (which is the case), kunnen we wel duidelijk zeggen aan wie het gelegen heeft en aan wie niet.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door Deepeco

Ja, dat is wel een heel heel klein beetje zoals dat. Het cruciale verschil is dat die fietsband enkel nutswaarde heeft, en geen intrinsieke waarde. Daarentegen hebben mensen, dieren en de natuur wel intrinsieke waarde. We mogen geen mensen en dieren gebruiken zoals fietsbanden, en ze zo laten verslijten. En ik vermoed dat je ook een verschil ziet tussen een band stukrijden en een mens stukrijden. Als we veel mensen, dieren en natuur 'stukrijden', dan kunnen we spreken van het om zeep gaan van de wereld (van datgene wat intrinsiek waardevol is op deze wereld).

Ik stelde het wat caricaturaal voor, maar we hebben het daar al over gehad, en we zullen het daar nooit over eens zijn: de waarde van de wereld (voor mij - want waarde is perceptie-gebonden natuurlijk: zonder perceptie, geen waarde: waarde is zoals observatie: het is een relatie tussen een waarnemer en het waargenomene ; waarde is de waarde toegekend door een subject aan een object) is voor mij de vreugde die ik er kan aan beleven, en daar is niks intrinsieks aan. De waarde van een spectakel is de vreugde die de toeschouwers eraan gehad hebben. Een mooie film afdraaien in een lege cinema zaal heeft geen waarde, onafhankelijk van hoe "mooi" die film zou ervaren zijn hadden er toeschouwers geweest. En nadat het spectakel afgelopen is, is die waarde er nog steeds, maar dan als een begrip in de verleden tijd. Er is niks dramatisch aan het "einde van de wereld" (behalve in de Griekse zin dan, van een dramatisch schouwspel), niet meer dan aan mijn eigen (of jouw, of ieders) dood. Vroeg of laat zal het toch afgelopen zijn, en beter "kort en krachtig" dan "lang en slappekes". Beter een korte, mooie film, dan een langdurig, lauw spectakel.

Maar ik laat mezelf toe om die beschouwingen te maken, omdat ik daar dus niet in geloof. Ja, we kunnen het toekomstige leven in zoverre er is, het leven wat "aangenamer" maken, maar dan ten koste van onze "onaangenaamheid". Dus 't is: ikke plezier, of zij plezier. Ik vind niet dat ze meer waard zijn dan mij, dus als 't van mij afhangt is het "ikke plezier", en zij "hunne plan trekken".

Daarentegen, als ik met wat moeite te doen, of door het wat anders aan te pakken, "ikke plezier" kan behouden, en "zij plezier" kan bevorderen, vind ik wel dat ik die plicht heb. Maar niet meer. Aan mijn "ikke plezier" ga ik niet zelfstandig een einde stellen, want het is voor mij het doel van mijn bestaan, en indirect dus, het doel van het bestaan van de wereld. Zonder mij heeft de wereld voor mij geen zin. (voor iemand anders waarschijnlijk weer wel, maar dat is dan zijn zaak en niet de (onbestaande) mijne).

je ziet het veel te wit. Maar daar hebben we het al eens over gehad. Het verschil tussen ons is hoeveer intrinsieke waarde we toekennen aan anderen. Als ik naar mensen en de natuur kijk, zie ik een zeer waardevolle schat met eeuwenoude gouden munten of een grote heilige tempel, ofzoiets. Maar anderen (jij?) zien een paar metalen muntstukjes of een oud gebouw met wat torentjes.

Nee, ik zie een constructie van mijn bewustzijn.

nee, het staat niet netjes om ons te amuseren ten koste van anderen van mensen, dieren of de natuur.

Zoals ik al zegde, als we met een kleine moeite die kosten voor anderen, dieren en zo inbegrepen, kunnen vermijden, denk ik dat het goed is dat we dat doen (de reden daarvoor is dat zoiets altijd toch wel in ons voordeel zal uitdraaien). Maar ons zelf een groot deel van het plezier van het bestaan afnemen omwille van anderen, nee hoor.

Het is ook niet netjes om te zeggen dat ik en de meilieubeweging een truukje verzonnen om aandacht te krijgen. Ik herhaal het; het is een kwestie van ethiek. En ik vind het jammer dat dat blijkbaar zo'n vies woord is op dit forum. Maar soit, als de wereld omzeep gaat (which is the case), kunnen we wel duidelijk zeggen aan wie het gelegen heeft en aan wie niet.

Je hebt gelijk dat het een kwestie van ethiek is. Niemand vindt ethiek hier een vies woord, maar ethiek is relatief. Mijn ethiek is de kostfunctie die mijn persoonlijk amuzement meet, in de ruime zin, en op korte en langere termijn en ik wil wel een klein termpje toevoegen voor al wat gepostuleerd wordt een bewustzijn te hebben, omdat ik ne vriendelijke mens ben. Da's waar de wereld voor dient. Als ik er niet was, was de wereld niet nodig (voor mij). Ik ga dus uit van de gematigd rationeel egoistische ethiek. En vanuit die ethiek zijn jouw overwegingen onbegrijpelijk.

En wat men van mij gaat zeggen binnen 100 jaar kan mij nu echt helemaal niks schelen, hoor!

[Zwitser]

Oorspronkelijk geplaatst door Deepeco

je ziet het veel te wit. Maar daar hebben we het al eens over gehad. Het verschil tussen ons is hoeveer intrinsieke waarde we toekennen aan anderen. Als ik naar mensen en de natuur kijk, zie ik een zeer waardevolle schat met eeuwenoude gouden munten of een grote heilige tempel, ofzoiets. Maar anderen (jij?) zien een paar metalen muntstukjes of een oud gebouw met wat torentjes.

Je begrijpt dus dat waarde helemaal niet intrinsiek is, maar iets dat we toekennen aan iets. En dat waarde dus relatief is?

[Deepeco]

Oorspronkelijk geplaatst door Zwitser

Je begrijpt dus dat waarde helemaal niet intrinsiek is, maar iets dat we toekennen aan iets. En dat waarde dus relatief is?

Intrinsieke waarde is inderdaad toegekende waarde, en is relatief in de zin dat ik waarde toeken. Ik heb het hier dus niet over niet-relatieve waarde, maar over niet-instrumentele waarde; intrinsieke waarde als tegengesteld aan nutswaarde. Om preciezer te zijn: ik bedoel niet-instrumentele zwak objectieve intrinsieke waarde, maar ga dat 'zwak objectieve' hier niet uitleggen.
Enfin, bij patrickve is precies alles nutswaarde: het doel is (eigen) plezier of vreugde beleven, en anderen zijn daarvoor een middel.

De waarde van een spectakel is de vreugde die de toeschouwers eraan gehad hebben. Een mooie film afdraaien in een lege cinema zaal heeft geen waarde, onafhankelijk van hoe "mooi" die film zou ervaren zijn hadden er toeschouwers geweest. En nadat het spectakel afgelopen is, is die waarde er nog steeds, maar dan als een begrip in de verleden tijd. Er is niks dramatisch aan het "einde van de wereld" (behalve in de Griekse zin dan, van een dramatisch schouwspel), niet meer dan aan mijn eigen (of jouw, of ieders) dood. Vroeg of laat zal het toch afgelopen zijn, en beter "kort en krachtig" dan "lang en slappekes". Beter een korte, mooie film, dan een langdurig, lauw spectakel.

Er zijn verschillende tests om onderscheid te maken tussen intrinsieke waarde en nutswaarde.
1) is het object/de ander vervangbaar? Indien ja, dan is er sprake van nutswaarde (bv hamer stuk? neem een andere. Boek kwijt? lees een ander exemplaar.)
Ik denk dat de meeste mensen die kinderen of vrienden hebben intrinsieke waarde toekennen. Uw kind is gestorven? Bwa, adopteert een nieuw kind en uw verdriet is opgelost. Uw lief is er met een ander vandoor? Bwa, niet getreurd, er zijn nog genoeg meisjes op de wereld... Nee, zo werkt dat niet.
2) mag het object/de ander beschadigd worden tijdens (definitieve) afwezigheid van de waardetoekenner? Hier het voorbeeld van de film: als niemand kijkt, dan speelt het geen rol of die film wordt getoond, of de projector het begeeft,...
Ook hier denk ik dat de meeste mensen intrinsieke waarde toekennen aan anderen, toch zeker aan vrienden of kinderen. Als jij sterft, mag ik dan uw lief verkrachten? Als jij sterft, speelt het dan geen rol meer wat er met je kinderen gebeurt? Ken jij een ouder die zegt: "als ik dood ben, dan mogen ze met mijn kind doen wat ze willen, want ik zal dan toch geen verdriet enzo meer kunnen voelen, dus voor mij maakt het niets uit."?

voila, twee "lakmoestests" om te bepalen of er sprake is van intrinsieke waarde dan wel nutswaarde.

[Steben]

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Maak auto hebben ontzettend duur.

here we go again.
Puur socialisme he.
Auto gebruiken kan je duur maken. Schone lucht en lawaaihinder enzo... Enigszins vraag en aanbod.
Auto hebben duur maken is zo hyposchuwelijk...

[nihao]

edit:
voorziet De Lijn eigenlijk direct vlot openbaar vervoer naar de industriegebieden zelf ?

Daar zijn ze net aan begonnen, onder de noemer 'netmanagement'. Als ze dapper doordoen in die richting belanden we uiteindelijk weer bij het beleid van vóór Stevaert, waarbij vooral aandacht ging naar zgn. 'functionele lijnen' : bussen naar de gewenste bestemming op het gewenste moment... Transporteconomisch zééér verdedigbaar.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door Deepeco

Enfin, bij patrickve is precies alles nutswaarde: het doel is (eigen) plezier of vreugde beleven, en anderen zijn daarvoor een middel.

Juist. Dat wil niet zeggen dat ik geen vreugde kan beleven aan het denken waargenomen te hebben dat wezens die mij nauw aan het hart liggen, ook vreugde schijnen te hebben, en dat ik niet triest kan zijn omdat wezens die mij nauw aan het hart liggen ogenschijnlijk lijden. Mijn vreugde passeert dus ook indirect door hun vreugde. Maar in de mate dat ik niet op de hoogte kan zijn van het lijden van iemand die mij nauw aan het hart ligt, bezorgt mij dat dus ook geen onvreugde (wat me niet belet om daar soms over te fantaseren, wat je kan noemen "zich zorgen maken om").

Maar mij zorgen maken om levende wezens die ik totaal niet ken, of die niet van mijn tijd zijn en die ik dus zelfs niet KAN kennen, of zelfs maar weten dat ze ooit zullen bestaan, dat maakt ze toch wel wat abstracter. Nu, zoals ik reeds zegde, wil ik, uit een soort vriendelijkheidsoverweging en voorzorgsprincipe, wel trachten mijn vreugdebeleving door te voeren met een zo klein mogelijk risico voor die (abstracte) wezens. Daar voel ik me dus toe verplicht: als ik min of meer de keuze heb, om trachten alles in het werk te stellen om geen *nodeloze* last te veroorzaken voor andere wezens. Maar mezelf een serieus stuk vreugde ontzeggen omwille hiervan, nee. Dat gaat mij te ver.

Ik denk dat de meeste mensen die kinderen of vrienden hebben intrinsieke waarde toekennen. Uw kind is gestorven? Bwa, adopteert een nieuw kind en uw verdriet is opgelost. Uw lief is er met een ander vandoor? Bwa, niet getreurd, er zijn nog genoeg meisjes op de wereld... Nee, zo werkt dat niet.

Voor het lief is dat inderdaad de goeie reactie

Voor het kind is het iets anders, in de zin dat je nooit dezelfde kleine gaat hebben. Dat is zoals huisdieren, he. Ik heb al 3 katten dood (op 3 jaar tijd ;-( ), en toch vervangt de volgende de vorige niet. Ze hebben hun eigen karakter, en van een kat haar dood ben ik wel een week ondersteboven geweest.

Maar nu een andere vraag: ben je triestig omwille van de kleine die je nooit hebt gehad ? Ben je triest omwille van de tweeling die nooit geboren is ?

2) mag het object/de ander beschadigd worden tijdens (definitieve) afwezigheid van de waardetoekenner? Hier het voorbeeld van de film: als niemand kijkt, dan speelt het geen rol of die film wordt getoond, of de projector het begeeft,...
Ook hier denk ik dat de meeste mensen intrinsieke waarde toekennen aan anderen, toch zeker aan vrienden of kinderen. Als jij sterft, mag ik dan uw lief verkrachten?

Zolang ik het niet weet tijdens mijn leven heeft dat geen belang, he. Het zou me wel storen mocht ik het weten zolang ik leef en ik zou daar proberen iets aan te doen, in de mate dat zoiets mogelijk is.

Als jij sterft, speelt het dan geen rol meer wat er met je kinderen gebeurt? Ken jij een ouder die zegt: "als ik dood ben, dan mogen ze met mijn kind doen wat ze willen, want ik zal dan toch geen verdriet enzo meer kunnen voelen, dus voor mij maakt het niets uit."?

Inderdaad. Kinderen scheppen vreugde voor hun ouders (enfin, soms toch) zolang die ouders leven. Maar als die dood zijn snap ik niet wat die ouders daar nog "om geven" terwijl ze niet meer bestaan. Dat heeft geen zin. Ik heb nooit begrepen wat mensen allemaal met hun nalatenschap inzitten, of met hun begrafenis, of met hoe men aan hen zal denken. Dat is iets dat mij (letterlijk ) koud laat. Misschien dat ze denken dat ze het schouwspel gaan moeten aanschouwen vanuit de hemel terwijl ze rijstpap met gouden lepeltjes aan 't eten zijn, en daar dus geen zin in hebben ?
Natuurlijk is het een vrolijke gedachte zich in te beelden dat uwe kleine een fantastisch leven gaat hebben (enfin, niet te fantastisch, he, want anders wordt ge nog jaloers!). En is het wat triest om te weten dat er iets ergs zal gebeuren, dat die veel gaan afzien. Maar uw kinderen gaan sterven, net als gij zelf. Of dat nu laat of vroeg is, is maar een kwantitatief verschil, he.

Ik zou bijna denken dat als ik zou weten dat er iets onvermijdelijk ergs met mijn kinderen zou gebeuren, waarvan ik weet dat ik daar nooit meer bovenop zou komen, om gewoon zelfmoord te plegen, dan ben ik van die beschouwingen af... enfin, 't zal afhangen van de situatie.

[Zwitser]

Oorspronkelijk geplaatst door Micele

voorziet De Lijn eigenlijk direct vlot openbaar vervoer naar de industriegebieden zelf ? (ik ben busgebruiker enkel in noodgevallen)

In het VK zorgen bedrijven vaak zelf voor pendeldiensten naar het dichtsbijgelegen station. In België mag zoiets gewoon niet. Als de Lijn een bepaalde dienst niet aanbied, dan mag iemand anders dat ook niet.

[kelt]

0.2 €/km fietsvergoeding,onbelast, is nu ook in Belgie mogelijk..


Er zijn mensen zat die IEDERE DAG minder als 10 kilometer met de auto naar hun werk rijden( omdat ze zogezegd een drukdrukdruk agenda na hun werk hebben)....

wel..ik weet echt niet wat er nog meer moet om hen uit dat blik te jagen...(en eens die agenda kritisch bekijken)

[Deepeco]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Juist. Dat wil niet zeggen dat ik geen vreugde kan beleven aan het denken waargenomen te hebben dat wezens die mij nauw aan het hart liggen, ook vreugde schijnen te hebben, en dat ik niet triest kan zijn omdat wezens die mij nauw aan het hart liggen ogenschijnlijk lijden. Mijn vreugde passeert dus ook indirect door hun vreugde. Maar in de mate dat ik niet op de hoogte kan zijn van het lijden van iemand die mij nauw aan het hart ligt, bezorgt mij dat dus ook geen onvreugde (wat me niet belet om daar soms over te fantaseren, wat je kan noemen "zich zorgen maken om").

In zekere zin hebben we hier een overeenstemming. Ik wordt ook namelijk gelukkig als ik anderen kan helpen en gelukkig maken enzo. Nu weet ik zelf niet wat het uiteindelijke doel is: zelf gelukkig worden, of anderen helpen? Soit, dat laat ik in het midden.
Ik wordt dus ook gelukkig als ik anderen intrinsieke waarde (IW) toeken, zou je kunnen zeggen. Daarvoor hoef ik die anderen nog niet per se persoonlijk te kennen. Ik geef dus IW aan kindjes in Afrika, aan toekomstige generaties. vanuit een ruimtetijd perspectief geef ik waarde aan alle kwetsbare wezens in mijn positieve lichtkegel (you know what I mean). Dat zijn dus alle wezens wiens welzijn enzo ik causaal kan beinvloeden. Het toekennen van IW gaat gepaard met een inzet voor hun leven en welzijn. En die inzet maakt mij gelukkig. (Het zou maar stom zijn mocht ik proberen geluk na te streven door de wezens die niet in mijn causale invloedssfeer zitten, proberen te helpen. Maar diegenen die er wel inzitten, en dat zijn dus huidige kindjes in Afrika evenals kindjes in het jaar 2300, kan ik helpen. Het helpen van toekomstige generaties is een beetje moeilijk, maar je kunt wel proberen alles te doen om ervoor te zorgen dat de kans dat hen iets slechts overkomt door onze acties, te minimaliseren. De kans dat bv de opwarming van de aarde, veroorzaakt door onze acties, negatief is voor hen, is te groot. Dus toekomstige generaties helpen doe ik door te strijden tegen onze CO2-emissies.)

Maar nu een andere vraag: ben je triestig omwille van de kleine die je nooit hebt gehad ? Ben je triest omwille van de tweeling die nooit geboren is ?

dat is een moeilijke. Ik denk wel dat ik gelukkiger zal zijn als ik kan voorkomen dat iemand die tijdens zijn toekomstige leven constant gaat afzien en pijn hebben niet geboren wordt. Dus beter een niet-bestaan dan een bestaan met enkel maar ellende. Dat komt omdat ellende van een persoon een negatieve intrinsieke waarde heeft die de positieve IW van het bestaan van die persoon kan overtroeven.

Zolang ik het niet weet tijdens mijn leven heeft dat geen belang, he. Het zou me wel storen mocht ik het weten zolang ik leef en ik zou daar proberen iets aan te doen, in de mate dat zoiets mogelijk is.

dat is waar. Maar het gaat eerder over de vraag in hoeverre je streeft naar die kennis, in hoeverre je zekerheid wilt. Terug naar de opwarming van de aarde. Ik kan zeggen: "ik weet niet wat er met de toekomstige generaties gaat gebeuren, dus ik zie geen probleem". Of je kan zeggen: "ik ga op zoek naar kennis over de opwarming van de aarde, want ik wel zo goed mogelijk weten wat er met toekomstige generaties gaat gebeuren zodat ik hen nog kan helpen waar mogelijk."
Of het voorbeeld van uw lief die ik wil verkrachten van zodra gij dood zijt: je kunt zeggen "bwa, ik weet niet of jij mijn lief gaat verkrachten, dus het interesseert me niet". Of je kunt zeggen: "ik ga Deepeco toch eens in de gaten houden, want ik vertrouw die kerel niet na wat hij nu heeft gezegd. En misschien moet mijn lief maar karate leren, want de kans is groot dat deepeco haar gaat verkrachten (hoewel ik dat niet zeker weet)..."
Ik wil maar zeggen: je moet streven naar zoveel mogelijk kennis over wat er met je dierbaren kan gebeuren nadat jij dood bent. Die zoektocht naar kennis kunnen we "bezorgdheid" noemen.

Inderdaad. Kinderen scheppen vreugde voor hun ouders (enfin, soms toch) zolang die ouders leven. Maar als die dood zijn snap ik niet wat die ouders daar nog "om geven" terwijl ze niet meer bestaan. Dat heeft geen zin. Ik heb nooit begrepen wat mensen allemaal met hun nalatenschap inzitten, of met hun begrafenis, of met hoe men aan hen zal denken. Dat is iets dat mij (letterlijk ) koud laat. Misschien dat ze denken dat ze het schouwspel gaan moeten aanschouwen vanuit de hemel terwijl ze rijstpap met gouden lepeltjes aan 't eten zijn, en daar dus geen zin in hebben ?

Als mijn kind in een ver land zou zitten, of in een verre toekomst, dat is eigenlijk hetzelfde. Kijk vanuit ruimte-tijd perspectief: of uw dierbare nu ver weg is in ruimte of in tijd, maakt niet uit. Wat je doet is: je kent hier en nu intrinsieke waarde toe aan je dierbare ginds of later. Je kunt in het ruimtetijd diagram een pijl tekenen van u naar uw dierbare... Die pijl ligt gewoon binnen de positieve lichtkegel (de causale invloedssfeer in ruimte-tijd), dat is alles.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door Deepeco

In zekere zin hebben we hier een overeenstemming. Ik wordt ook namelijk gelukkig als ik anderen kan helpen en gelukkig maken enzo. Nu weet ik zelf niet wat het uiteindelijke doel is: zelf gelukkig worden, of anderen helpen? Soit, dat laat ik in het midden.
Ik wordt dus ook gelukkig als ik anderen intrinsieke waarde (IW) toeken, zou je kunnen zeggen.
Daarvoor hoef ik die anderen nog niet per se persoonlijk te kennen.

Over dat laatste punt zouden we kunnen discussieren, zie... wezens die ik niet ken, die ik niet kan kennen, waarvan ik zelfs niet weet of ze zullen bestaan, geef toe dat het wat moeilijker is om daar gelukkig of ongelukkig over te worden, he. Ik was triest omdat MIJN kat van het balkon is gevallen. Maar de katten die in een andere stad van het balkon te pletter vallen en die ik nooit gezien heb, dat doet mij niks. Ik ken die niet, ik heb daar geen affectieve band mee. Ik weet zelfs niet dat die bestaan (het is gewoon een abstracte extrapolatie van mij om te denken dat er zulke katten zijn, en dat die van balkonnen vallen). Als ik nu ergens zou zijn, en daar een kat acrobatieen zie doen op de rand van een balkon, dan zou ik misschien wel trachten iets te doen om die daar af te halen, want ik heb die dan gezien, en van de slag heb ik daar dan eventueel een zekere affectie voor. Maar katten die ik niet ken, en waarvan ik enkel maar statistisch kan vermoeden dat ze bestaan en vallen, dat deert mij maar weinig.

Ik zou bijvoorbeeld geen voorstander zijn om hoogbouw te verbieden, of zelfs laten af te breken, omdat ik nu eenmaal weet dat er anders weer katten gaan aftotteren. En dat is een beetje wat er hier gevraagd wordt. Eventueel eens nadenken of we de afbakening van een balkon niet anders kunnen ontwerpen dat katten daar minder gemakkelijk gaan afvallen, ja. Hoogbouw verbieden, nee.

Misschien gaat er een verschrikkelijke, onvoorzienbare katastrofe gebeuren binnen 50 jaar, en dan hebben we al ons geluk opzij gezet voor mensen die zelfs nooit zullen bestaan. Dan hebben we onze uitspattingen beperkt voor niet-bestaande wezens, als het ware. Een beetje zoals niet aan de chocoladedoos willen komen die je gekocht had voor je lief, terwijl je in een neerstortend vliegtuig zit. Toch maar even van die snoepjes profiteren, nee ? (toegegeven, goedkoop excuus )

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door kelt

0.2 €/km fietsvergoeding,onbelast, is nu ook in Belgie mogelijk..


Er zijn mensen zat die IEDERE DAG minder als 10 kilometer met de auto naar hun werk rijden( omdat ze zogezegd een drukdrukdruk agenda na hun werk hebben)....

wel..ik weet echt niet wat er nog meer moet om hen uit dat blik te jagen...(en eens die agenda kritisch bekijken)

Ok, eerst een vraag: mag het een elektrische fiets zijn ?

[Zwitser]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Ok, eerst een vraag: mag het een elektrische fiets zijn ?

Zeker. Ik heb er zo eentje, Is heerlijk rijden. Toen ik nog in de buurt van mijn woonst werkte moest ik elke dag 7 km heen en terug afleggen. Met die electrische fiets deed ik dat in 15 minuten. Je trapt wel mee (is goed voor je gezondheid) maar omdat de electrische motor meehelpt kom je niet bezweet op je werk aan. (En het is hier niet bepaald vlak

Ondertussen is mijn werkplek verandert, en moet ik elke ochtend 138km afleggen, wat ik met de trein in 1uur en 5 minuten doe.

[Deepeco]

Oorspronkelijk geplaatst door Zwitser

Zeker. Ik heb er zo eentje, Is heerlijk rijden. Toen ik nog in de buurt van mijn woonst werkte moest ik elke dag 7 km heen en terug afleggen. Met die electrische fiets deed ik dat in 15 minuten. Je trapt wel mee (is goed voor je gezondheid) maar omdat de electrische motor meehelpt kom je niet bezweet op je werk aan. (En het is hier niet bepaald vlak

Ondertussen is mijn werkplek verandert, en moet ik elke ochtend 138km afleggen, wat ik met de trein in 1uur en 5 minuten doe.

138km!?? Fjieuw! Respect man!

Iemand hoger?

[Deepeco]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Over dat laatste punt zouden we kunnen discussieren, zie... wezens die ik niet ken, die ik niet kan kennen, waarvan ik zelfs niet weet of ze zullen bestaan, geef toe dat het wat moeilijker is om daar gelukkig of ongelukkig over te worden, he. Ik was triest omdat MIJN kat van het balkon is gevallen. Maar de katten die in een andere stad van het balkon te pletter vallen en die ik nooit gezien heb, dat doet mij niks. Ik ken die niet, ik heb daar geen affectieve band mee. Ik weet zelfs niet dat die bestaan (het is gewoon een abstracte extrapolatie van mij om te denken dat er zulke katten zijn, en dat die van balkonnen vallen). Als ik nu ergens zou zijn, en daar een kat acrobatieen zie doen op de rand van een balkon, dan zou ik misschien wel trachten iets te doen om die daar af te halen, want ik heb die dan gezien, en van de slag heb ik daar dan eventueel een zekere affectie voor. Maar katten die ik niet ken, en waarvan ik enkel maar statistisch kan vermoeden dat ze bestaan en vallen, dat deert mij maar weinig.

Ok, concrete situatie. Er sterven kindjes in afrika aan geneesbare ziektes. AZG klopt bij u aan de deur, ze zeggen dat met pakweg 50€ ze iemand kunnen redden. Je kent de beelden van de TV, maar de persoon die ze gaan redden, ken je niet. Je weet ook niet 100% zeker of ze niet liegen en het geld in eigen zak steken, maar ik kan wel zeggen dat de kans dat ze liegen verwaarloosbaar is (maar ja, misschien lieg ik nu...). Soit, je zou dus een leven kunnen redden waarvan beweerd wordt dat het 1) bestaat en 2) het bedreigd is. Maar je kent die zieke persoon niet. Wat doe je?