Ziekteverzekering

[Groentje-18]

:-/

Ik val bijna van mijn stoel...
Het is goed in Limburg te wonen blijkbaar voor dat soort dingen.

http://www.socmut.be/SocMut/322/Aanb...kenvervoer.htm

Ik dacht zelfs dat opname niet altijd nodig was om gebruik te maken van die dienst (denk maar aan minder mobiele patiënten die naar een onderzoek of controle moeten, patiënten die een chemokuur of bestraling moeten krijgen, een gips moeten laten verwijderen, ...).

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door From_Vlaanderen

Ja. Je kan die verzekeringen overnemen van je ouders. Het is te zeggen de verzekering dat je ouders voor jou hebben afgesloten.

Als je er dan een krijgt van je werk(die internationale bedrijven, gebruiken dit nogal eens als extra legaal voordeel. Bij het leger en de politie krijg je er ook eentje) ,kan je die je van je ouders hebt overgenomen laten slapen.
Dat staat die idle. Als je dan op pensioen gaat en dus ook van 3000 naar 1000 gaat, kan je die verzekering terug activeren zonder dat je dat bergen geld kost.

Dat van die tanden dat word 70 percent terugbetaald ofzo.

Aha!

Interessant! Slimme en vooruitziende ouders! En toffe werkgever.

70% kan de moeite zijn.
Laatst heb ik 300 euro mogen ophoesten bv.

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door Anna List

een van mijn werk, en een als echtgenoot ...

franchise is lager bij die van mijn vrouw, dus als ik iets heb, komt het daarop.


moet nogal een zuiver profit geven, al die dubbelverzekerde tweeverdieners

... vandaar de clausule voor de wkg dat alle wkn in de pool moeten wsl ...


maffia.

F*ck ...

Van zoiets te lezen alleen al, zou een mens ziek worden.

Verbeteringen aanbrengen in de gezondheidszorg zou mijn toekomstige job worden overigens. Als iemand (=overheid hoogstwaarschijnlijk) zo gek is me daarvoor te betalen.
Heel wat werk precies.

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Aha!

Interessant! Slimme en vooruitziende ouders! En toffe werkgever.

70% kan de moeite zijn.
Laatst heb ik 300 euro mogen ophoesten bv.

Ik heb behoorlijk wat tandartsbezoeken gehad de voorbije 2 jaar (waaronder 3 wortelkanaalbehandelingen, waarvan 1 met complicaties), maar ik heb nooit geschrokken van het bedrag iig. Soms wel heel veel betaald bij de tandarts zelf, maar dan toch maar een fractie echt zelf moeten betalen...

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door Mam

Heeft er iemand ervaring met DKV verzekeringen ?
Ik ken iemand die daar wel tevreden over lijkt te zijn.

Neen, maar ik heb onafhankeladvies.be gebruikt en die stuurde me daar wel meteen naartoe.
Meest interessante voor mijn geval lijken:
IS2000 &
AG care (die als tweede uit de bus kwam).

Een heel groot verschil tussen de twee: de eerste lijkt veel meer te dekken. Doet dat ook effectief, heu ... staat er op papier!

Maar de tweede lijkt realistischer. Plus er is een tussenkomst voor IVF die toch niet onaanzienlijk is (1000 euro per behandeling, waarmee ze voor dat de hoogste terugbetaling biedt van alle verzekeringen blijkbaar). Alleen moet je dan wel beide zijn aangesloten... (Als je beslist alleenstaande ouder te worden kom je dan in de problemen.)
In die IS2000 wordt dat zelfs niet vermeld.
Ik neem aan dat het geen goed idee is om aan te nemen dat het erbij zit?
Nochtans worden de gekste dingen daar wel terugbetaald: brillenglazen en tanden en gehoorapparaten.
Weet wel nog niet wat het kost...

Oorspronkelijk geplaatst door From_Vlaanderen

Maar ge moet zelf ook pingelen. Ik doe dat altijd, een soort van beroepsmisvorming.

"Kost dat meer"?
"Die room service?"
"Leg mij maar in een tweepersoonskamer, ik ben toch diegene die snurkt."
"TV heb ik niet nodig"

Puur ter illustratie.

LOL.

Maarja ... in één van de ziekenhuizen waar ik gelegen heb, was er zelfs geen tv. (Ik had geen laptop, gsmkabel, ... of andere dingen bij). En dan maar verbaast zijn omdat ik begin te revolteren omdat de nodige onderzoeken volgens mij niet behandeld worden en ze me maar laten creperen.

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

Ik heb behoorlijk wat tandartsbezoeken gehad de voorbije 2 jaar (waaronder 3 wortelkanaalbehandelingen, waarvan 1 met complicaties), maar ik heb nooit geschrokken van het bedrag iig. Soms wel heel veel betaald bij de tandarts zelf, maar dan toch maar een fractie echt zelf moeten betalen...

Veel minder als het bedrag wat ik noemde dan?

Tja, het was een unicum. Gevolg van een behandeling die ze blijkbaar ooit toen ik heel jong was gedaan hadden, wat er was blijven steken. Een behandeling die nu niet meer toegepast wordt wegens te veel miserie en complicaties en waarvan ze ook verschoten waren dat die in die tijd waarin ik kind was, nog wel werd toegepast.
Ze wisten niet of het nog doenbaar was. Maar zijn er toch aan begonnen (UZ ). Anders zou het trekken zijn en kon men een vervangexemplaar zoeken, kostplaatje: min. 1000 euro.


Als je het werk wat eraan was, de producten die er gebruikt zijn, ... mee in overweging neemt was dat bedrag zeer reëel hoor. Zelfs geen overschatting. Ik denk dat er heel wat makkelijke operaties zijn.

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Veel minder als het bedrag wat ik noemde dan?

Tja, het was een unicum. Gevolg van een behandeling die ze blijkbaar ooit toen ik heel jong was gedaan hadden, wat er was blijven steken. Een behandeling die nu niet meer toegepast wordt wegens te veel miserie en complicaties en waarvan ze ook verschoten waren dat die in die tijd waarin ik kind was, nog wel werd toegepast.
Ze wisten niet of het nog doenbaar was. Maar zijn er toch aan begonnen (UZ ). Anders zou het trekken zijn en kon men een vervangexemplaar zoeken, kostplaatje: min. 1000 euro.

de duurste was rond de 250 euro, en daar heb ik meer dan 200 euro van terug gekregen. De tand gewoon trekken had me natuurlijk veel minder gekost, en uiteindelijk kies je zelf of je de tand laat trekken of toch nog laat behandelen. Nu, daar waren dus complicaties bij, en uiteindelijk was er een punt waarop ik moest beslissen: niets doen en afwachten (gratis), stomatologisch onderzoek (wat duur was, maar dan ook luxe) en dan verder zien, trekken en brug laten plaatsen (wat ontzettend duur ging zijn aangezien het om een kies ging, en dus ook overduidelijk luxe is want ge hebt zo'n brug niet nodig), of laten trekken (goedkoop). Met andere woorden: de luxebehandelingen zijn duur, de noodzakelijke goedkoop...

[Anna List]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Wacht even ...

je hebt het over aanvullende ziekteverzekeringen?

Dus ik neem aan dat die zouden terugbetalen, in theorie, na aftrek van hetgeen door de mutualiteit wordt terugbetaald (en dus door het RIZIV is vastgesteld, helaas weet ik dat ze nogal veel levensnoodzakelijke dingen als niet levensnoodzakelijk zien, met alle gevolgen vandien).

En dan nog heb je een restfactuur van 70 euro per maand?

Dat zijn voorgeschreven medicijnen?

(70 euro is het bedrag waar ik laatst van de apo mee terugkwam: wat pleisters, kompressen, huidolie en bodylotion voor mijn extreem droge huid (voorgeschreven dus), nog een zalf voor op de dichtgenaaide wonde en dan een middel dat officieel blijkbaar tegen puisten is (daarom allicht schandalig duur) maar in mijn geval dus niét.
(Ik zou voor mijn geval van puisten begot niet naar een dermatoloog lopen om grove en schandalig dure middelen in te zetten.)

Maar het gaat dus om noodzakelijke dingen...

had het over 2 groepsverzekeringen bij de werkgever
en ja, voorgeschreven wil niet zeggen terugbetaald...

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

Welja, als ik kijk naar familieleden, die soms een half jaar in 't ziekenhuis hebben gelegen, dan is dat niet lang. Er was bij mij ook niet iets ernstigs aan de hand. Als er geen complicaties meer bijkomen zal m'n mama van juli tot en met december bijna continu in 't ziekenhuis gelegen hebben, waarvan een maand op intensieve - dan wordt het dringend tijd dat er eens een eind aan komt. De maximumfactuur beschermt je daarbij van gigantische financiële rampen. En ik heb geen klachten weten te verzamelen in die periode - behalve dan 1 vervelende verpleger die we niet tof vonden.
In héél veel andere landen was m'n mama al morsdood, nu gaat ze nog een tijdje kunnen genieten van 't leven.

Voor jouw leeftijd/historiek is het heel lang.

Voor onze leeftijdscategorie min of meer heeft de overgrote meerderheid nog nooit een ziekenhuis aan de binnenkant gezien, tenzij natuurlijk voor de occasionele breuk of het trekken van de wijsheidstanden.

De MAF.
Er zijn plannen om die effeciënter te maken hoor.

En ik weet het, hoe ze haar hebben behandeld is echt om trots op te zijn. Ik denk zeker niet dat het in ieder ziekenhuis waar was geweest.
Het is vaak chance en puur een kwestie van terecht komen bij de juiste en zeer bekwame mensen die door hebben welke zorg nodig is, die willen geven, hun eigen competenties goed kunnen inschatten (om je indien ze over onvoldoende beschikken dadelijk door te verwijzen), etc.

Dat is een mooi voorbeeld van hoe onze gezondheidszorg kan zijn.
Nu het is ook niet makkelijk voor haar. En daardoor allicht ook niet moeilijk voor een arts om in één miliseconde door te hebben dat er iets mis is (ook dossier e.d.).
Dat doet ook veel denk ik, tegenover met grotendeels subjectieve klachten gaan op een leeftijd waarop verwacht wordt dat je gezond bent, onwillige en onbekwame artsen treffen die enorm waken tegen overconsumptie, ...

In het geval van jouw moeder valt ieder diagnostisch middel en iedere behandeling, al is dat objectief gezien een comfortbehandeling ofzo, ook te verantwoorden.
Als je veel miserie hebt, mag en moet je zeker genieten van alles.
Het enige probleem is dat je dan sowieso al minder van alles kan genieten, omdat je je fysiek in een minder goede staat bevindt.

In economische termen is uw nutservaring van iedere extra consumptie veel kleiner, omdat gezondheid een beperking van nutservaring oplegt.
Daarom ook dat het zeer verantwoord is dat iemand die duidelijk (heel ernstig) ziek is, meer vertroetelingen krijgt (van medisch personeel of omgeving) dan iemand die gezond is.
Godzijdank zit dat begrip van logica ook aangeboren in de mens.

Teruggekeken op alles waren ze tijdens een bepaalde operatie het allervriendelijkst tegen me en probeerden ze me alle mogelijke comfort te bieden en was er heel veel toezicht. Eigenlijk niet in verhouding tot hoe ik me voelde, want ik voelde me niet zo slecht. Het was alleen erg oncomfortabel.
Maar mijn hoofd was toen dubbel zo groot ofzo dus het was niet nodig er een tekening bij te maken dat er iets niet snor zat.

[Anna List]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

De ziekenkas (de mijne toch) betaalt zo'n dingen volledig terug. Daar komt zelfs nooit een rekening bij.
Dat geldt voor de voorzorg Limburg, met eigenlijk eender welke ambulance-maatschappij.
Voor de christelijke mutualiteit zou iets anders gelden, je betaalt een bedrag per zoveel km en een forfait enzovoort, en enkel met een bepaalde ambulance-dienst.

Als het om secundair ziektevervoer gaat, en je hebt een attest van de dokter dat het niet zo'n goed idee is om zelf rond te beginnen crossen (wat wel duidelijk is als je maar met één oog kan zien neem ik aan) lijkt me dat toch geen probleem te mogen zijn.

Er staat zelfs in de regels van de voorzorg Limburg dat als je zelf rijdt, al is het ambulant, je kosten terugbetaald krijgt.
Dan moet je wel alles heel goed bijhouden en zo ver wil ik niet gaan. Het zijn luttele bedragen.
Anderzijds kan dat als je heel wat af te lopen hebt (zoals in mijn geval) wel eens oplopen. Maar ik denk dat het niet doenbaar is om daar achter te gaan.

maar riskeer niet als begeleider mee te rijden met je terminale familielid hoor, want daar krijg je een gigafactuur voor!

degoutant tactloos.

prijs taxi*4 ongeveer ...

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door Anna List

maar riskeer niet als begeleider mee te rijden met je terminale familielid hoor, want daar krijg je een gigafactuur voor!

degoutant tactloos.

prijs taxi*4 ongeveer ...

Euhm pardon?!?!?!


Dat mijn mama mee ging, daar werd nooit een probleem van gemaakt. Er werden eerder grote vragen gesteld wanneer ze dat niet deed. En ik was toen niet -18. Ik was ook duidelijk niet aan het doodgaan. Soms misschien wel duidelijk ziek maar in jouw geval was dat dan ook weer duidelijk niet anders!

Dat kan normaal gezien niet dus. Als je met 15 tegelijk in de ziekenwagen probeert te wurmen waardoor de zorg voor de patiënt ook onmogelijk wordt, dan zullen sommigen de taxi moeten nemen, oké. Maar anders??? In principe kunnen twee familieleden mee denk ik (één vanvoor en één vanachter). Tenzij het meer dan twee man aan personeel is of je geen zitje wil. Mja, dan zijn ze niet in orde misschien maar een beetje menselijkheid kan op zo'n moment zeker geen kwaad lijkt me.

Maar dat mensen die meerijden een factuur moeten betalen ... dat heb ik zelfs nog nooit gehoord.

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door RTODTO

http://www.politicsinfo.be/belgie-be...ug-t46870.html

Ssssssssssssjt, schei me uit alsjeblieft.

Alle medische en paramedische kosten ook hoor. Medische noodzakelijke kosten is een schijnbegrip...
Psychologische begeleiding, daar wordt zelfs min of meer mee gesmeten. Denk daarbij nog eens aan de taalverschillen en aan hoeveel het kost voor een psychologenbezoek hier, voor ons ... Laat staan dat je met iets zit en meermaals tot zelfs levenslang moet gaan.

Voor neusoperaties geldt hetzelfde hoor. Velen houden niet van hun Arabische neus, je moet dat begrijpen. Ze hebben daar niet voor gekozen.
Ik heb er ook niet voor gekozen dat er destijds iemand voor me insprong zodat ik tegen haar opknalde en een dubbele neusbreuk als verrassing en drie operaties kreeg, met nog steeds niet de gewenste resultaten (zowel functioneel als esthetisch).
Dokken mocht ik wel. En flink.

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

de duurste was rond de 250 euro, en daar heb ik meer dan 200 euro van terug gekregen. De tand gewoon trekken had me natuurlijk veel minder gekost, en uiteindelijk kies je zelf of je de tand laat trekken of toch nog laat behandelen. Nu, daar waren dus complicaties bij, en uiteindelijk was er een punt waarop ik moest beslissen: niets doen en afwachten (gratis), stomatologisch onderzoek (wat duur was, maar dan ook luxe) en dan verder zien, trekken en brug laten plaatsen (wat ontzettend duur ging zijn aangezien het om een kies ging, en dus ook overduidelijk luxe is want ge hebt zo'n brug niet nodig), of laten trekken (goedkoop). Met andere woorden: de luxebehandelingen zijn duur, de noodzakelijke goedkoop...

Dat is niet zo Nyn.

Een stuk metaal wat reeds 20 jaar in je tandbeen zit ontstekingen te veroorzaken en sowieso oncomfort en pijn bij het bijten (eten dus) geeft, laten weghalen is geen luxe meer. (Neen ik heb daar destijds niet zelf voor gekozen. De tandarts wist allicht niet beter en mijn moeder viel nu ook compleet uit de lucht. Heel toevallig had de tandarts door de beschrijving van mijn klachten het besef dat die klachten niet meer hoorde bij een "gatje in een tand" en dat als ik zei dat het stoorde, er ook iets was. )
Dat je daar niet mee mag blijven rondlopen, weet ook iedere imbeciel.
Lichte complicaties daarvan heb ik al genoeg beschreven. Maar met een beetje chance behoren minder leuke dingen tot de mogelijkheid.


Nu, niemand gaat ervoor kiezen om met tandpijn/een ontsteking te blijven rondlopen of "levenslang" (kuch, zolang ge niet resistent zijt natuurlijk) antibiotica te nemen op mijn leeftijd, denk en hoop ik zo.

Ineens duizend euro ophoesten en de 300 euro ingreep terwijl er een kans op redding was (was allicht ook vooral de vraag hoeveel uithoudingsvermogen, concentratie, ... de behandelaar had, ook een specialist tandarts hoor), als je me zou zeggen waar ik de 1000 plots vandaan kon toveren...

Die driehonderd was na tussenkomst hé. Dat was dan ook meer een operatie onder lokale verdoving dan even naar de tandarts gaan.

Niet dat het zo hard afzien was, behalve dan je mond +3u openhouden terwijl je kaakartrose hebt en die dus amper kan opendoen, echt niet om te lachen is.

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

En ik weet het, hoe ze haar hebben behandeld is echt om trots op te zijn. Ik denk zeker niet dat het in ieder ziekenhuis waar was geweest.
Het is vaak chance en puur een kwestie van terecht komen bij de juiste en zeer bekwame mensen die door hebben welke zorg nodig is, die willen geven, hun eigen competenties goed kunnen inschatten (om je indien ze over onvoldoende beschikken dadelijk door te verwijzen), etc.

ik denk niet dat dat 'chance' is. Men werkt er in teams, waardoor je altijd meerdere artsen hebt. Op intensieve is er permanent een arts aanwezig, maar die werken in shiften dus dat zijn verschillende artsen die je dossier allemaal kennen. Je hebt er dus wel geen keuze qua arts, je moet het met het hele team stellen. Op de andere afdelingen die we doorlopen hebben is het ook telkens een team. Iedere dag komt er naargelang de shift een andere arts van dat team langs, en bij plots opkomende abnormaliteiten staat er binnen de kortste keren één van de teamartsen. We hebben daar ook geen keuze in gehad - de verschillende operaties die ze in die periode heeft gehad zijn dan ook gedaan door verschillende artsen die op dat moment de leiding hadden. Dat alles onder leiding van de prof, en prof wordt je nu ook niet door 'toeval'. Op de laatste afdeling waren twee prof's het niet helemaal eens over de beste behandeling, die hebben een rondje zitten discussiëren en er nog een derde bijgehaald. Ik denk dat zo'n dingen 'chance' en 'toeval' toch wel uitsluiten, maar dat het dan echt wel gaat over kennis en ervaring bundelen.

Dat is een mooi voorbeeld van hoe onze gezondheidszorg kan zijn.
Nu het is ook niet makkelijk voor haar. En daardoor allicht ook niet moeilijk voor een arts om in één miliseconde door te hebben dat er iets mis is (ook dossier e.d.).

Euh. Er zijn voldoende momenten geweest dat niemand goed wist of er iets mis was of niet, laat staan w�*t er dan precies mis was.

In het geval van jouw moeder valt ieder diagnostisch middel en iedere behandeling, al is dat objectief gezien een comfortbehandeling ofzo, ook te verantwoorden.
Als je veel miserie hebt, mag en moet je zeker genieten van alles.
Het enige probleem is dat je dan sowieso al minder van alles kan genieten, omdat je je fysiek in een minder goede staat bevindt.

Ik denk niet dat m'n ma hierna minder van alles gaat genieten, eerder méér. Zo dat nog mogelijk is, sinds haar invaliditeit geniet ze sowieso al meer van alles.

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Dat is niet zo Nyn.

Een stuk metaal wat reeds 20 jaar in je tandbeen zit ontstekingen te veroorzaken en sowieso oncomfort en pijn bij het bijten (eten dus) geeft, laten weghalen is geen luxe meer. (Neen ik heb daar destijds niet zelf voor gekozen. De tandarts wist allicht niet beter en mijn moeder viel nu ook compleet uit de lucht. Heel toevallig had de tandarts door de beschrijving van mijn klachten het besef dat die klachten niet meer hoorde bij een "gatje in een tand" en dat als ik zei dat het stoorde, er ook iets was. )
Dat je daar niet mee mag blijven rondlopen, weet ook iedere imbeciel.
Lichte complicaties daarvan heb ik al genoeg beschreven. Maar met een beetje chance behoren minder leuke dingen tot de mogelijkheid.


Nu, niemand gaat ervoor kiezen om met tandpijn/een ontsteking te blijven rondlopen of "levenslang" (kuch, zolang ge niet resistent zijt natuurlijk) antibiotica te nemen op mijn leeftijd, denk en hoop ik zo.

Ineens duizend euro ophoesten en de 300 euro ingreep terwijl er een kans op redding was (was allicht ook vooral de vraag hoeveel uithoudingsvermogen, concentratie, ... de behandelaar had, ook een specialist tandarts hoor), als je me zou zeggen waar ik de 1000 plots vandaan kon toveren...

Die driehonderd was na tussenkomst hé. Dat was dan ook meer een operatie onder lokale verdoving dan even naar de tandarts gaan.

Niet dat het zo hard afzien was, behalve dan je mond +3u openhouden terwijl je kaakartrose hebt en die dus amper kan opendoen, echt niet om te lachen is.

Het was een molaar eh (drie wortels, vermeldde je). Ik denk toch dat die tand gewoon laten trekken een pak goedkoper was geweest dan de tand proberen laten herstellen. Ging ook veel korter geduurd hebben. Kan overigens onder volledige verdoving. Niet dat het fijn is, al vroeg een molaar moeten missen, maar door het leven moeten met een molaar minder is nu niet bepaald een levensbedreigende ziekte. Toen ik twijfelde of ik de mijne eruit ging laten zwieren of nog even ging wachten ben ik eens beginnen letten op hoeveel mensen van m'n leeftijd eigenlijk een molaar missen... en dat zijn er behoorlijk veel. Je moet soms wel een kwartier naar hun mond staren voor je het ooit ziet - het valt uiteindelijk gewoon niet op. De collega die vlak voor me zat, en waar ik dus godganse dagen op zat te kijken, bleek er zelfs 2 te missen, en ik heb dat nooit gezien.
"Pff, nu moet ik beslissen of ik die tand eruit laat halen of niet"
"Ge moet daar toch nie over twijfelen, laat die gewoon trekken"
"ja maar dan zit ik wel met een GAT eh"
"ik zit wel met twee van die gaten"
"éh"
"ja kijk"
"oh. nooit gezien".

De andere opties buiten 'afwachten' en 'trekken' vond ik te duur. Eén optie was om de tand terug volledig leeg te laten halen en terug te vullen - dat is wellicht gelijkaardig aan de jouwe, wegens ook heel wat prutswerk omdat de bestaande vulling er dan volledig moest uitgepietst worden, dus tot in de drie wortels. Sorry hoor, maar zoiets vind ik echt een luxebehandeling. En dan nog niet eens garantie op succes.

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door RTODTO

Sexual appeal

missie geslaagd dan.

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

ik denk niet dat dat 'chance' is. Men werkt er in teams, waardoor je altijd meerdere artsen hebt. Op intensieve is er permanent een arts aanwezig, maar die werken in shiften dus dat zijn verschillende artsen die je dossier allemaal kennen. Je hebt er dus wel geen keuze qua arts, je moet het met het hele team stellen. Op de andere afdelingen die we doorlopen hebben is het ook telkens een team. Iedere dag komt er naargelang de shift een andere arts van dat team langs, en bij plots opkomende abnormaliteiten staat er binnen de kortste keren één van de teamartsen. We hebben daar ook geen keuze in gehad - de verschillende operaties die ze in die periode heeft gehad zijn dan ook gedaan door verschillende artsen die op dat moment de leiding hadden. Dat alles onder leiding van de prof, en prof wordt je nu ook niet door 'toeval'. Op de laatste afdeling waren twee prof's het niet helemaal eens over de beste behandeling, die hebben een rondje zitten discussiëren en er nog een derde bijgehaald. Ik denk dat zo'n dingen 'chance' en 'toeval' toch wel uitsluiten, maar dat het dan echt wel gaat over kennis en ervaring bundelen.

Zo werken 99% van de afdelingen in België zover ik weet hoor. Wereldwijd zelfs.
Het is zeker niet zo dat je kan zeggen "ik ga naar afdeling x en ik wil dat Jef of Jos me daar behandeld. Dat gaat natuurlijk ook niet, want die mensen moeten ook slapen, eten, drinken en toiletbezoeken doen waarschijnlijk. Velen willen zelfs nog een privé-leven naar het schijnt.

Zoals ik al zei: de grenzen van uw kennis en ervaring kennen, is competentie.

Had ik op een ander moment naar IG geweest en kunnen wachten, had ik onder supervisie van twee professoren gezien geweest. Dat was de indicatie. Dat had dingen allicht ook heel anders gemaakt. Maar helaas, ik moest blijkbaar de prof treffen die vooral cvs en fibro mensen aanzuigt waar lichamelijke diagnoses al uitgesloten zijn en die vond dat ik ook perfect in dat beeld kon passen (want pijn, niets zichtbaar van problemen, jong, vrouw en theoretisch "gezond").

Euh. Er zijn voldoende momenten geweest dat niemand goed wist of er iets mis was of niet, laat staan w�*t er dan precies mis was.

Maar ze wouden ernaar kijken en ze hebben erover nagedacht, dat is al heel veel.

Ik denk niet dat m'n ma hierna minder van alles gaat genieten, eerder méér. Zo dat nog mogelijk is, sinds haar invaliditeit geniet ze sowieso al meer van alles.

Hangt er maar vanaf in welke mate eventuele blijvende letsels haar verhinderen.

In mijn hoofd ben ik ook nog steeds het jonge en gezonde groentje dat overal naartoe vliegt hoor en een heel drukke en toffe agenda heeft en die zelf beslist wat ze in haar leven doet, en alles tegen een hoog tempo doet, en voor wie niets een probleem is (ik bedoel: geen fysieke beperking).

De werkelijkheid zegt iets anders. En als iédere beweging voor een immense pijn zorgt, zelfs eten en drinken, geloof me, dat legt zware limieten op je capaciteit tot genieten.

Het is zelfs zeer ontstellend om vast te stellen dat er mensen aanwezig zijn waarvan je zielsveel houdt en die je het meest mogelijke comfort ooit proberen te bezorgen, er toch niet voor kunnen zorgen dat je pijn en ongemakken even volledig verdwijnen en onvoelbaar worden. Waardoor je toch niet kan genieten. En zelfs moet zeggen: knuffel me niet te hard. Ik crepeer anders van de pijn.
Dat ... doet heel erg pijn.

Het hangt er dus maar vanaf. Maar gezondheidseconomie alsook de realiteit dat je, pakweg zelfs met migraine, op het moment van de migraine maar weinig kan genieten van iets, is denk ik redelijk onbestreden.
Je hebt ook al een goede griep, virus of ontsteking of misschien zelfs operatie doorgemaakt.
Gesteld dat je bij volledig bewustzijn bent, dan mag nog god weet wat gebeuren, zo erg genieten als je normaal kan doen zal niet gebeuren. Je zal er per definitie minder aan hebben.

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door RTODTO

Jullie doen me echt denken aan 2 ouw peekes die tegen elkaar , voor de lokale GB , staan op te scheppen over hun recente ziektes.
[/IMG]

Dat gevoel kreeg ik ook.


Sorry maar het doet pijn als ze facturen beginnen aanvechten die je betaalt hebt omdat het luxebehandelingen waren of één casus nemen om de hele gezondheidszorg mee te beoordelen. Wetende wat ik heb doorgemaakt de voorbije ... eigenlijk zeven jaar.

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

Het was een molaar eh (drie wortels, vermeldde je). Ik denk toch dat die tand gewoon laten trekken een pak goedkoper was geweest dan de tand proberen laten herstellen. Ging ook veel korter geduurd hebben. Kan overigens onder volledige verdoving. Niet dat het fijn is, al vroeg een molaar moeten missen, maar door het leven moeten met een molaar minder is nu niet bepaald een levensbedreigende ziekte. Toen ik twijfelde of ik de mijne eruit ging laten zwieren of nog even ging wachten ben ik eens beginnen letten op hoeveel mensen van m'n leeftijd eigenlijk een molaar missen... en dat zijn er behoorlijk veel. Je moet soms wel een kwartier naar hun mond staren voor je het ooit ziet - het valt uiteindelijk gewoon niet op. De collega die vlak voor me zat, en waar ik dus godganse dagen op zat te kijken, bleek er zelfs 2 te missen, en ik heb dat nooit gezien.
"Pff, nu moet ik beslissen of ik die tand eruit laat halen of niet"
"Ge moet daar toch nie over twijfelen, laat die gewoon trekken"
"ja maar dan zit ik wel met een GAT eh"
"ik zit wel met twee van die gaten"
"éh"
"ja kijk"
"oh. nooit gezien".

De andere opties buiten 'afwachten' en 'trekken' vond ik te duur. Eén optie was om de tand terug volledig leeg te laten halen en terug te vullen - dat is wellicht gelijkaardig aan de jouwe, wegens ook heel wat prutswerk omdat de bestaande vulling er dan volledig moest uitgepietst worden, dus tot in de drie wortels. Sorry hoor, maar zoiets vind ik echt een luxebehandeling. En dan nog niet eens garantie op succes.

Dat weet ik niet meer precies. Maar onder die wortels zat telkens wat metaal om de boel vast te maken aan mijn tandbeen. Snap je?

Hoe dan ook ga je uit van heel wat veronderstellingen waarvan je niet weet of die op mij van toepassing zijn of niet.

Ter verduidelijking, zijn ze het niet.

Maar goed, ik begrijp je natuurlijk, want het had altijd gekund dat mijn tandarts, de endodont, ik of anderen die erover hoorden grote idioten waren die geen benul had van wat ze deden. Ondanks dat de feiten zwart op wit stonden bedoel ik dus hé.
Misschien zijn de foto's daarvan (zowel digitale met een gewone camera als röntgen) niet echt de mijne. En de rest van de gegevens ook niet. Ik zal ze eens tegoei bekijken.

Ik vind het trouwens gek, het gaat over iets wat jij vanuit je beestige opleiding ook zou moeten kennen.
Ik zeg het maar...

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Zo werken 99% van de afdelingen in België zover ik weet hoor. Wereldwijd zelfs.
Het is zeker niet zo dat je kan zeggen "ik ga naar afdeling x en ik wil dat Jef of Jos me daar behandeld. Dat gaat natuurlijk ook niet, want die mensen moeten ook slapen, eten, drinken en toiletbezoeken doen waarschijnlijk. Velen willen zelfs nog een privé-leven naar het schijnt.

in kleine ziekenhuizen is dat zo eh.
hier in 't plaatselijk ziekenhuis kiest ge bijv. welke cardioloog ge neemt. die werken dan ook niet in team, tenzij bij complexe gevallen.

Zoals ik al zei: de grenzen van uw kennis en ervaring kennen, is competentie.

Had ik op een ander moment naar IG geweest en kunnen wachten, had ik onder supervisie van twee professoren gezien geweest. Dat was de indicatie. Dat had dingen allicht ook heel anders gemaakt. Maar helaas, ik moest blijkbaar de prof treffen die vooral cvs en fibro mensen aanzuigt waar lichamelijke diagnoses al uitgesloten zijn en die vond dat ik ook perfect in dat beeld kon passen (want pijn, niets zichtbaar van problemen, jong, vrouw en theoretisch "gezond").

Maar niet iedereen deelt diezelfde ervaringen eh.
Ik was tussen 17 en 20 toen ik zowat �*lle specialismen mocht bezoeken. Ik was toen ook jong en vrouw en theoretisch gezond, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat men lichamelijke diagnoses uitsloot. Eén keer ben ik een idioot tegengekomen, maar ik moet toegeven dat ik me toen zelf idioot en lichtjes hysterisch (overmatig ongerust enzo) gedroeg.
Ge hebt nu slechte ervaringen, maar je kan niet verwachten dat iedereen met gelijkaardige klachten dezelfde ervaring heeft... want dat is gewoon niet zo. Er zitten bijzonder veel experten in België.

Maar ze wouden ernaar kijken en ze hebben erover nagedacht, dat is al heel veel.

Ik heb het nog nooit anders geweten, niet bij mezelf, niet bij familie en vrienden.

Hangt er maar vanaf in welke mate eventuele blijvende letsels haar verhinderen.

Sja, ver uit huis zal ze nooit meer kunnen eh.
Dan halen we de dingen uit huis maar naar binnen eh.

In mijn hoofd ben ik ook nog steeds het jonge en gezonde groentje dat overal naartoe vliegt hoor en een heel drukke en toffe agenda heeft en die zelf beslist wat ze in haar leven doet, en alles tegen een hoog tempo doet, en voor wie niets een probleem is (ik bedoel: geen fysieke beperking).

De werkelijkheid zegt iets anders. En als iédere beweging voor een immense pijn zorgt, zelfs eten en drinken, geloof me, dat legt zware limieten op je capaciteit tot genieten.

Het is zelfs zeer ontstellend om vast te stellen dat er mensen aanwezig zijn waarvan je zielsveel houdt en die je het meest mogelijke comfort ooit proberen te bezorgen, er toch niet voor kunnen zorgen dat je pijn en ongemakken even volledig verdwijnen en onvoelbaar worden. Waardoor je toch niet kan genieten. En zelfs moet zeggen: knuffel me niet te hard. Ik crepeer anders van de pijn.
Dat ... doet heel erg pijn.

Het hangt er dus maar vanaf. Maar gezondheidseconomie alsook de realiteit dat je, pakweg zelfs met migraine, op het moment van de migraine maar weinig kan genieten van iets, is denk ik redelijk onbestreden.
Je hebt ook al een goede griep, virus of ontsteking of misschien zelfs operatie doorgemaakt.
Gesteld dat je bij volledig bewustzijn bent, dan mag nog god weet wat gebeuren, zo erg genieten als je normaal kan doen zal niet gebeuren. Je zal er per definitie minder aan hebben.

er is niks dat zegt dat je huidige klachten blijvend zijn.
uiteindelijk zal dat wel stabiliseren.