De beste manier om geld te besteden, is door het gewoon te geven

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door Bad Tölz

De maatschappelijke meerkost/energieverlies is waarschijnlijk groter in samenlevingen waar er geen basisinkomen/sociaal vangnet bestaat. Daar besteedt men meer middelen en energie aan gevangenissen, justitie, politiediensten, criminaliteit en drugsproblematiek. Ook wordt zo het potentieel dat veel mensen hebben (maar niet cultiveren door omstandigheden) niet benut. Het basisinkomen lijkt vanaf een zeker ontwikkelingsniveau onvermijdelijk.

Wat jij eigenljk zegt, en dat is niet fout, is dat de repressieve macht (en dus de kost daarvan) nodig om heel arme mensen van geweld en diefstal af te houden, zo groot wordt, dat men dat evengoed of beter kan besteden om die mensen wat minder arm te maken.

Het is inderdaad zo dat hoe armer je bent, hoe minder interessant het voor je is om je aan "het sociale contract" te houden, en op den duur is de enige daadwerkelijke afschrikking de gewelddadige repressie. Als je gaat sterven van honger, ga je je niet meer aan de regels houden, he, en moet men je met de wapenstok van het brood van de bakker weghouden.

Om die repressieve meerkost te drukken, zijn er inderdaad twee oplossingen:

1) een harde repressie gebruiken met weinig kosten (maw, de lastige armen aflappen met goeiekope kogels)

2) die armen voldoende geven om hen terug enige zin te geven om het sociale contract te laten respecteren van geweldloosheid en andermans bezit (ttz, om voor hen de drempel om de confrontatie met overheidsgeweld aan te gaan, omhoog te trekken).

Ik denk echter dat het beter is om basisnoden in natura te voorzien, eerder dan een basisinkomen te geven dat zich kan voegen bij andere inkomsten.

Intuitief zie je dat al: als iemand "om zijn armoede te verlichten" 200 Euro krijgt, en daarmee gaat hij 10 flessen whiskey kopen, dan voelt men zich ergens bedot in zijn medeleven ; als die mens daar wat broodjes mee gaat kopen, is dat wat de bedoeling was en gaat men dat welwillend bekijken.

Maw, de zware tol van armoede zit hem niet willekeurig in de kleine koopkracht die men heeft, maar wel in het feit dat men niet kan voorzien in zulke elementaire behoeften dat het levensbedreigend wordt.
Het zijn die specifieke behoeften, en die alleen, die door "medeleven" zouden moeten ingevuld worden, en niet in 't algemeen "lage koopkracht".