Eerste Stap naar Federale Partijen!

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door Patriot

In 2003 zijn er goede taalwetten, en is er een Nerderlandstalifge Univ in Leuven...

Goed? In Brussel worden ze niet gerespecteerd; in de Rand doet men voortdurend pogingen die aan de kant te schuiven.

[Patriot!]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

Goed? In Brussel worden ze niet gerespecteerd; in de Rand doet men voortdurend pogingen die aan de kant te schuiven.

Dat ze niet gerespecteerd worden heeft niets te maken met hun kwaliteit, noch met België!

[ossaert]

Oorspronkelijk geplaatst door Patriot

In 2003 zijn er goede taalwetten, en is er een Nerderlandstalifge Univ in Leuven...

Akkoord, maar die wetten zijn geen verdienste van de door u de hemel in geprezen unitarisme, integendeel: Leuven Vlaams is ontstaan uit de halsstarrige weigering van opeenvolgende unitaire regeringen om een bestaande realiteit in te zien. Bovendien is het gedonder rond de taalgrens c.q. de faciliteitengemeenten, nog lang niet afgelopen en zal een terugkeer naar het Belgique �* papa daarin niets veranderen. u gaar er dan ook aan voorbij dat er ondertussen -los van de federalisering- een heleboel nieuwe problemen, dan wel tweedelingen zijn ontstaan. Denk bijvoorbeeld aan het enorme verschil tussen de Vlaamse en Waalse economie. Nu hooir ik u al zeggen, dat als we die gewesten afschaffen er enkel nog een Belgische economie zal zijn, maar dat is een schijnoplossing waarmee je nauwelijks meer doet dan je kop struisvogelgewijs in het zand steken.

[Patriot!]

Oorspronkelijk geplaatst door ossaert

Akkoord, maar die wetten zijn geen verdienste van de door u de hemel in geprezen unitarisme, integendeel: Leuven Vlaams is ontstaan uit de halsstarrige weigering van opeenvolgende unitaire regeringen om een bestaande realiteit in te zien. Bovendien is het gedonder rond de taalgrens c.q. de faciliteitengemeenten, nog lang niet afgelopen en zal een terugkeer naar het Belgique �* papa daarin niets veranderen. u gaar er dan ook aan voorbij dat er ondertussen -los van de federalisering- een heleboel nieuwe problemen, dan wel tweedelingen zijn ontstaan. Denk bijvoorbeeld aan het enorme verschil tussen de Vlaamse en Waalse economie. Nu hooir ik u al zeggen, dat als we die gewesten afschaffen er enkel nog een Belgische economie zal zijn, maar dat is een schijnoplossing waarmee je nauwelijks meer doet dan je kop struisvogelgewijs in het zand steken.

Die tweedeling is er net dóór het federalisme! (en ook door de taalpolitiek van vroeger, maar dat is nu grotendeels opgelost.)

[Thomas Hx]

Mag ik u erop wijzen Patriot dat de bijbel vol met tegenstrijdige gedachten staat. Dat de bijbel zich nooit uitspreekt. Dat daar twisten in vermeld staan, waarin niet zeker is wat nu het beste is en wat de Kerk dan bepaald voor de rooms-katholieken. Ik zegje: Geef de Vlamingen wat de Vlamingen toekomt. Wat niet wilt zeggen dat wij niet solidair kunnen zijn met hun in 1 EUROPA. Maar het systeem zoals nu, 3 gemeenschappen en 3 gewesten is onhoudbaar. Terug naar af is nog belachelijker want dan treden de oude cultuur-problemen op die ons Heer speciaal heeft gemaakt en niet voor niks. Voor de verscheidenheid te bepalen. Wij moeten deze niet proberen te onderdrukken. We kunnen wel solidair zijn door missiehulp te geven ( klinkt belachelijk om dat naar Walonië te sturen, mor swat ...)

Thomas

[Bruno*]

Nonsens!!! De Bijbel is universalistisch. Voor God zijn alle mensen gelijk, voor God zijn zelfs de grootste transfers nog niet goed genoeg.

Een ander citaatje dat ik gaarne op Vlaendrens toekomstige glorie:

Voor de rijke is het moeilijker om de hemel binnen te komen dan voor een kameel door t oog van de naald te kruipen

[Thomas Hx]

Oorspronkelijk geplaatst door Tacitus

Nonsens!!! De Bijbel is universalistisch. Voor God zijn alle mensen gelijk, voor God zijn zelfs de grootste transfers nog niet goed genoeg.

Een ander citaatje dat ik gaarne op Vlaendrens toekomstige glorie:

Voor de rijke is het moeilijker om de hemel binnen te komen dan voor een kameel door t oog van de naald te kruipen

In het Hemelse ja. Hoe verklaar jij ander de verschillende culturen? ( want de walen is voor mij een andere cultuur )

Mooi citaat 8)

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door Tacitus

Nonsens!!! De Bijbel is universalistisch. Voor God zijn alle mensen gelijk, voor God zijn zelfs de grootste transfers nog niet goed genoeg.

Een ander citaatje dat ik gaarne op Vlaendrens toekomstige glorie:

Voor de rijke is het moeilijker om de hemel binnen te komen dan voor een kameel door t oog van de naald te kruipen

Ik krijg hier zowaar de indruk dat Tacitus het niet verkropt krijgt dat Vlaanderen niet zo arm is als Wallonië.

Vergeet toch even niet dat het precies is omd�*t Vlaanderen rijker is dat het al zoveel van zijn eigen rijkdom naar Wallonië heeft KUNNEN overhevelen. De énige, échte reden trouwens waarvoor Vlaanderen nog dienen moet in dit land.

[Bruno*]

In het Hemelse ja. Hoe verklaar jij ander de verschillende culturen? ( want de walen is voor mij een andere cultuur )

De "cultuur" waarin u zit is de Westerse. Bovendien lees ik nergens in een Christelijke tekst dat culturen relevant zijn bij de beoordelingen van mensen...

[Thomas Hx]

Oorspronkelijk geplaatst door Tacitus

De "cultuur" waarin u zit is de Westerse. Bovendien lees ik nergens in een Christelijke tekst dat culturen relevant zijn bij de beoordelingen van mensen...

Kan ook niet hé, want een Christelijke tekst is daarom nog geen katholieke tekst.

[Bruno*]

Wat staat er dan in de katholieke dat uw staatsvisie vormt?

[Thomas Hx]

Oorspronkelijk geplaatst door Tacitus

Wat staat er dan in de katholieke dat uw staatsvisie vormt?

Ik zeg u dat ik solidair wil zijn met alle culturen en niet alleen met de Walen.

Thomas

[Trol]

Oorspronkelijk geplaatst door Thomas Heynderickx

Ik zeg u dat ik solidair wil zijn met alle culturen en niet alleen met de Walen.

Thomas

als voorbeeld daarvan zal u alvast breken met de Walen.

[ossaert]

Oorspronkelijk geplaatst door Tacitus

Nonsens!!! De Bijbel is universalistisch. Voor God zijn alle mensen gelijk, voor God zijn zelfs de grootste transfers nog niet goed genoeg.

Een ander citaatje dat ik gaarne op Vlaendrens toekomstige glorie:

Voor de rijke is het moeilijker om de hemel binnen te komen dan voor een kameel door t oog van de naald te kruipen

Lees het Oude Testament er maar eens op na, daar worden vrolijk gemoord en verminkt, en is de christelijke naastenliefde mijlenver te zoeken. Ik vind het overigens bijzonder ver gaan dat de Bijbel al wordt aangehaald als argument om het unitarisme te verdedigen. 'Gott mit euch', of is dat misplaatst?

[Tantist]

Oorspronkelijk geplaatst door Patriot

VLD en MR zullen vanaf nu elke twee weken samen vergaderen onder een nationale koepel. Een heuglijke evolutie

...om dan weer te splitsen zoals vroeger. Weinig retrograde bewegingen slagen (dus dat belooft niet veel goeds voor de BUB)


(citaatje uit NEVB)


Toen enkele weken later, op 16 maart 1966, de PVV in de katholiek-liberale regering-Paul vanden Boeynants-Willy de Clercq trad, oordeelde zij
het raadzaam, mede onder druk van de Vlaamse Christelijke Volkspartij (CVP), de taalproblemen gedurende twee jaar te bevriezen. Het
onderzoek ervan werd aan een bijzondere, daartoe op 20 oktober 1966 door minister van binnenlandse zaken Vanderpoorten geïnstalleerde en
door oud-minister Paul Meyers van de CVP voorgezeten, commissie toevertrouwd. Hierdoor omzeilde de PVV in feite haar te Luik aangegane
verbintenis inzake het zogenaamde taalcompromis, zodat een wetsvoorstel van de Franstalige Brusselse PVV-federatie, bedoeld om het vergelijk
van Luik in wetteksten om te zetten, en zodat zelfs een wetsvoorstel in die zin van PVV-voorzitter Vanaudenhove, medeondertekend door de
nochtans Vlaamsgezinde PVV-senator Karel Poma, rustig aan de zogenaamde Commissie Meyers voor onderzoek toevertrouwd konden worden.
Intussen drong de Vlaamse openbare mening, onder andere bij monde van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen dat intussen door de drie
fondsen (Davidsfonds, Willemsfonds, Vermeylenfonds) samen met de Vlaamse Volksbeweging en andere Vlaamsgezinde verenigingen opgericht
was en voorgezeten werd door de voorzitter van het Willemsfonds (Adriaan Verhulst), steeds krachtiger aan op de publicatie van de
uitvoeringsbesluiten van de taalwetten van 1963, opdat deze na drie jaar eindelijk toegepast zouden kunnen worden. Ondanks hevig verzet van de
Brusselse Franstalige PVV-federatie gingen de terzake bevoegde Vlaamsgezinde PVV-ministers Vanderpoorten en Grootjans hier op 30
november 1966 toe over. De Brusselse PVV-federatie achtte dit een schending van het door de regering afgekondigde "taalbestand" en liet
duidelijk blijken -- onder meer toen minister Grootjans op 2 februari 1967, op basis van het rapport van de Vlaamse liberale socioloog Kint,
overging tot de oprichting van tien Nederlandstalige rijkslagere scholen te Brussel -- dat zij zich niet wenste te houden aan de belofte die zij op het
congres van Luik aan de Vlaamse liberalen in ruil voor hun instemming met het taalcompromis had gedaan. Daar intussen ook het Liberaal Vlaams
Verbond, onder leiding van zijn nieuwe voorzitter, de vrij onafhankelijke Vlaamse PVV-volksvertegenwoordiger L. d'Haeseleer, zich steeds meer
van het Luikse taalcompromis distantieerde en zelfs de mogelijkheid onder ogen zag van de vorming van een Vlaamse partijvleugel in de PVV (18
december 1966), voelde PVV-voorzitter Vanaudenhove zich verplicht krachtig te reageren om de eenheid in zijn partij te handhaven, mede in het
licht van de steeds sterker wordende beroering in het Vlaamse land over het probleem van de overheveling van de Franstalige afdeling van de
Katholieke Universiteit Leuven naar Wallonië. Hoewel de Vlaamse PVV'ers op 28 juni 1966 als enige Vlaamse Kamerleden zelfs de
inoverwegingneming hadden afgewezen van een wetsvoorstel van de fractievoorzitter van de CVP, Jan Verroken, tot regeling van het taalgebruik in
het hoger onderwijs op basis van het beginsel "streektaal = onderwijstaal", werd het in de loop van 1967 steeds duidelijker dat een aantal Vlaamse
PVV'ers, onder wie D'Haeseleer en Poma, eigenlijk principieel voor de overheveling van Leuven-Frans naar Wallonië gewonnen waren. Daarom
vroeg voorzitter Vanaudenhove op het PVV-congres van 29 september tot 1 oktober 1967 te Knokke volmacht om namens de partij alleen te
onderhandelen over de oplossing van de Vlaams-Waalse tegenstellingen. Tevens maakte hij een eind aan de officiële erkenning van het Liberaal
Vlaams Verbond en de Entente Libérale Wallonne binnen de partij, neutraliseerde als drukgroepen ook de sociale organisaties binnen de partij en
liet het congres resoluut opteren voor een rechtse koers in een nieuw, strak unitair België, waarin de uitvoerende macht versterkt zou worden. Op
basis van dit voor een vroegere liberale partij erg autoritair lijkende programma ging de PVV, na de val van de regering-Vanden Boeynants-De
Clercq over de kwestie-Leuven op 8 februari 1968, de verkiezingen van 31 maart tegemoet. Het werd, ondanks een geweldige, onder de
Belgische driekleur en vooral rond de persoon van Vanaudenhove gevoerde verkiezingspropaganda, een teleurstelling, vooral in Vlaanderen (1
zetel verlies) en te Brussel (3 zetels verlies). Zowel de Vlaamse PVV'ers als de Brusselse Franstalige liberalen hernamen dan ook onmiddellijk hun
vrijheid. De grote meerderheid der Vlaamse PVV-parlementsleden wendde haar blikken opnieuw naar het Liberaal Vlaams Verbond, dat op
11-12 mei 1968 te Knokke een congres hield waar niet alleen met de overheveling van Leuven-Frans naar Wallonië werd ingestemd, maar zelfs
het hele taalcompromis van Luik verloochend werd en in verband met Brussel nieuwe waarborgen voor de rechten van de Vlamingen werden
geëist, zoals een paritaire hoofdstedelijke raad en de beperking van de tweetalige agglomeratie tot de negentien gemeenten. De Franstalige
Brusselse liberalen van hun kant reageerden hierop zeer scherp en stootten op 14 mei 1968 de nochtans gematigde Vlaamse liberale Brusselaars
uit. Die noemden zich weldra, in navolging van de reeds in 1968 als Rode Leeuwen afgescheiden Vlaamse Brusselse socialisten, Blauwe Leeuwen
en richtten op 24 mei 1968 een Verbond der Vlaamse PVV-afdelingen van het Arrondissement Brussel op. De verdeeldheid binnen de PVV
openbaarde zich op spectaculaire wijze op het buitengewone congres dat de partij op 21 mei 1968 te Brussel hield om te beraadslagen over de
voorstellen die oud-premier Vanden Boeynants aan de partij had gedaan met het oog op de vorming van een driepartijenregering. De Brusselse
PVV-federatie weigerde de voorstellen, die onder meer een beperking van de Brusselse agglomeratie tot de negentien gemeenten en de instelling
van een paritair cultureel college voor de hoofdstad inhielden, goed te keuren. Deze verdeeldheid had tot gevolg dat de CVP aan Vanden
Boeynants opdracht gaf alleen nog met de Belgische Socialistische Partij (BSP) te onderhandelen en dat de PVV dus noodgedwongen in de
oppositie ging. Voorzitter Vanaudenhove, moreel zwaar aangeslagen door de gang van zaken in zijn partij, droeg op 13 september 1968 het
voorzitterschap over aan een interim-driemanschap, bestaande uit de Brusselse Franstalige senator N. Hougardy, het Luikse Kamerlid E.
Jeunehomme en de Vlaamse gewezen vice-premier Willy de Clercq. Na slepende en moeilijke besprekingen werd dan eindelijk op 7 en 8 juni
1969 te Brussel het tiende Congres van de PVV gehouden, waar echter de bespreking van de communautaire en taalproblemen naar een later te
houden bijzonder congres werd verwezen. Wel werd overeengekomen dat de Vlaamse respectievelijk Waalse federaties voortaan afzonderlijk
zouden kunnen vergaderen en dat in de bestuursorganen van de partij de pariteit tussen Nederlands- en Franstaligen zou worden ingevoerd. Op 18
februari 1970 maakte de katholiek-socialistische regering-Gaston Eyskens aan het parlement haar globaal voorstel bekend tot regeling van de
staatshervorming en van de betrekkingen tussen de taalgemeenschappen. Verscheidene belangrijke onderdelen daarvan vereisten echter een
tweederde meerderheid van de grondwetgevende Kamers, hetgeen de medewerking van de oppositiepartijen, in de eerste plaats van de PVV,
impliceerde. Op 20 en 21 maart 1970 werd, tegen de wil van de Vlaamse leden van het politieke comité van de PVV, die een onmiddellijke vrije
bespreking in het parlement verlangden, doch in de minderheid waren, in Brussel een buitengewoon congres van de partij bijeengeroepen om
stelling te nemen tegenover de regeringsvoorstellen. Over de voorstellen inzake de culturele autonomie en de indeling van het land in drie
economische gewesten bestond een vrij grote eensgezindheid. Inzake het probleem-Brussel kwam echter een scherpe tegenstelling tot uiting tussen
de Vlaamse afgevaardigden enerzijds en de Brusselse Franstaligen en Walen anderzijds. Met een meerderheid van 543 tegen 270 stemmen werd
een Luiks-Brusselse resolutie goedgekeurd waarin een uitbreiding van de tweetalige Brusselse agglomeratie buiten de negentien gemeenten werd
voorgesteld en waarin de oprichting van agglomeratieorganen werd bepleit wier bevoegdheid zich niet alleen zou uitstrekken tot de aldus
uitgebreide agglomeratie, doch waarin bovendien de Vlamingen slechts in verhouding tot hun aantal gekozenen vertegenwoordigd zouden zijn.
Onmiddellijk na het congres werd een door de Vlaamse PVV'ers Grootjans, De Clercq en Vanderpoorten opgestelde en door zestien andere
Vlaamse PVV-parlementsleden ondertekende motie rondgedeeld, die door het congres met 525 tegen 280 stemmen werd verworpen en waarin
het standpunt van de Vlaamse PVV'ers met betrekking tot het statuut van Brussel werd geformuleerd. Hierin werden onder meer bepleit: de
grondwettelijke beperking van het tweetalig gebied Brussel tot de negentien gemeenten; de toepassing van de taalwet van 1963 met betrekking tot
de Brusselse gemeentelijke administraties; de oprichting van een paritair samengesteld agglomeratiecollege; de voorlopige handhaving van de
taalverklaring van het gezinshoofd met betrekking tot de onderwijstaal van zijn kinderen; de invoering van een alarmbelprocedure tot bescherming
van de Vlaamse minderheid in de agglomeratieraad. In deze motie werd verder verklaard dat de regeringsvoorstellen in ruime mate overeenstemden
met het standpunt van de PVV, zodat zij een aanvaardbare basis vormden voor de parlementaire bespreking. In verband met deze bespreking
constateerden de Vlaamse PVV'ers dat het congres hun geen imperatief mandaat had opgelegd. Dit betekende met andere woorden dat de
Vlaamse PVV'ers bereid waren hun medewerking te verlenen aan de door de regering-Gaston Eyskens voorgestelde grondwetsherziening en dat
zij daarbij het algemeen-Vlaamse standpunt met betrekking tot Brussel zouden verdedigen. Hun medewerking was echter niet voldoende om de
regering aan een tweederde meerderheid te helpen, toen bleek dat de Volksunie (VU), die in de Senaat voor deze meerderheid had gezorgd door
de grondwetsartikelen in verband met Brussel goed te keuren, niet bereid was dit ook in de Kamer te doen (juli 1970). Daar ze hiervoor noch op
de Brusselse Franstalige socialisten, noch op de liberalen kon rekenen, zag de regering zich genoodzaakt uit te zien naar de medewerking van een
aantal Waalse PVV'ers. Deze stelden als voornaamste voorwaarde het herstel per 1 september 1971 van de zogenaamde vrijheid van het
gezinshoofd ten opzichte van het onderwijs te Brussel, hetgeen door de regeringspartijen op 19 november 1970 werd aanvaard en waarmee ook
de Vlaamse PVV'ers instemden, zodat op 8 december 1970 de nieuwe grondwet kon worden goedgekeurd.
Intussen had de medewerking van de Vlaamse PVV'ers aan de grondwetsherziening, inzonderheid aan de voor de Vlamingen gunstige artikelen
betreffende Brussel, reeds op 10 juni 1970 tot een crisis in de partij geleid. De Franstalige Brusselse PVV-federatie trok haar mandatarissen uit alle
bestuursorganen terug, omdat zij weigerde nog langer te zetelen naast Vlaamse partijgenoten die voor de 'afgrendeling' (de zogenaamde 'carcan')
van de hoofdstad hadden gestemd. Meteen zochten de meest extreme Franstalige Brusselse liberalen toenadering tot andere verwoede
tegenstanders van de 'carcan'. Die behoorden voornamelijk tot het Front démocratique des Francophones (FDF), waarmee zij op 13 mei 1971 een
stembusakkoord sloten. Dat leidde in november 1971 tot de opstelling van de hoofdzakelijk uit Franstalige PVV'ers en FDF'ers samengestelde
gemeenschappelijke kandidatenlijst van het Rassemblement bruxellois, dat bij de Brusselse agglomeratieraadsverkiezingen van 21 november 1971
de volstrekte meerderheid behaalde. Bij de twee weken voordien gehouden parlementsverkiezingen van 7 november 1971 daarentegen had
dezelfde groep Franstalige Brusselse PVV'ers met een eigen lijst van de zogenaamde Parti de la Liberté et du Progrès bruxellois een gevoelige
nederlaag geleden tegenover het FDF.
De PVV-leiding had, door de zich sinds juni 1970 voortslepende crisis, een gevolg van het ontslag van de Brusselse mandatarissen, intussen nog
steeds geen oplossing gevonden, hoewel tijdens de eerste helft van 1971 door Vlamingen en Walen hervormingsplannen werden uitgewerkt om te
komen tot een drieledige structuur van de partij, naar het beeld van de indeling van het land in drie gewesten (Vlaanderen, Wallonië, Brussel). Een
moeilijkheid daarbij was dat de PVV'ers uit het Vlaamse land de Vlaamse PVV'ers van het kiesarrondissement Brussel steunden in hun eis om in
de toekomstige Brusselse 'vleugel' van de partij op paritaire wijze met de Franstalige Brusselaars vertegenwoordigd te zijn.
Zonder te wachten op de definitieve reorganisatie van de partij in de hierboven geschetste zin en gebruikmakend van de in het vooruitzicht gestelde
'regionalisatie' van de partij, met autonomie voor haar Vlaamse 'vleugel', gingen de Vlaamse PVV'ers op 27 juni 1971 dan ook over tot de
oprichting van een "Vlaamse PVV", waarvan oud-vice-premier De Clercq de voorlopige voorzitter werd, in afwachting van een structurering van
deze partijvleugel. Op grond van de besluiten van de op 1 en 2 mei 1971 gehouden studiedagen van het Liberaal Vlaams Verbond werd een eigen
Vlaams Liberaal Manifest bekendgemaakt, dat vooruitstrevende oplossingen voorstelde op sociaal, economisch, financieel en cultureel gebied.
Toen op 24 september 1971 het parlement vrij plotseling en onverwachts werd ontbonden, nam de Waalse PVV, die zich nog niet zo snel en
grondig op de evolutie had voorbereid, dit programma, met het oog op de verkiezingen van 7 november 1971, zelfs in grote lijnen over. De
Vlaamse PVV voegde daar in oktober 1971 echter een eigen Vlaams 'communautair' hoofdstuk aan toe, dat met betrekking tot de betwiste
problemen zeer vooruitstrevend Vlaamsgezind was; het wenste onder meer het behoud van de Voerstreek bij de provincie Limburg, een
zestig/veertig-verhouding voor de verdeling van bepaalde begrotingsposten tussen Vlamingen en Walen en de handhaving van de Vlaamse
standpunten over de agglomeratie en het gewest Brussel. Op basis van dit programma behaalde de Vlaamse PVV bij de verkiezingen van 7
november 1971 een opgemerkte vooruitgang (zie hierboven). De Waalse PVV daarentegen verscheen slecht voorbereid, slecht georganiseerd en
met vrijwel lege handen voor de kiezer. Zij was ontgoocheld door het feit dat ze in ruil voor haar medewerking aan de grondwetsherziening wegens
de plotselinge ontbinding van het parlement niet de specifieke Waalse eisen met betrekking tot de losmaking van de Voerstreek uit de provincie
Limburg en de indeling van het land in drie economische gewesten had kunnen helpen realiseren. Het zetelverlies van de Waalse PVV bij de
verkiezingen van 7 november 1971 was dan ook indrukwekkend en zelfs groter dan verwacht. Mede onder de indruk hiervan sprak de Waalse
PVV zich in 1974 uit voor federalisme. Deze koerswijziging bleek echter pas waarachtig en niet louter tactisch te zijn toen enkele vooraanstaande
wallinganten als François Périn, Jean Gol en Etienne Knoops op 24 november 1976 uit het door hen gestichte Rassemblement wallon overstapten
naar wat op 15 januari 1977 de nieuwe Parti des Réformes et de la Liberté de Wallonie (PRLW) zou worden. Twee jaar later, op 19 mei 1979,
kon PRLW-voorzitter Gol de gematigde Franstalige Brusselse liberalen (strekking-Jacques van Offelen), die in 1974 voor de wetgevende
verkiezingen nog een kartel hadden gevormd met het FDF en zich daardoor hadden kunnen handhaven, overtuigen samen met hem de nieuwe
Waals-Brusselse Parti réformateur libéral (PRL) op te richten. Onder leiding van Gol trad zij samen met de Vlaamse PVV toe tot de
regering-Martens III, die uit de drie traditionele politieke families was samengesteld. Deze liet op 8 en 9 augustus 1980 twee wetten op de
hervorming der instellingen goedkeuren, terwijl het Brusselse probleem werd bevroren. De hervorming realiseerde na tien jaar eindelijk de
drieledige gewestvorming en breidde de bevoegdheden van de twee gemeenschappen met de persoonsgebonden materies uit. Gewesten en
gemeenschappen kregen door decreten wetgevende macht op een groot aantal gebieden, en tegelijk eigen, zij het beperkte, fiscale bevoegdheden.


Van 1971 tot 1980 heeft de Vlaamse PVV, die uit de splitsing van de PVV-PLP in 1971-1972 vlugger en meer direct de voordelen van de
onafhankelijkheid had gehaald dan haar Waalse tegenhanger, een eigen imago weten op te bouwen, dat haar bij de verkiezingen van 10 maart 1974 stemmenwinst opleverde (van 16,4% naar 17,3%).

[Trol]

citaatje zegt em.. das voor morgen..

[Tantist]

Oorspronkelijk geplaatst door Trol

citaatje zegt em.. das voor morgen..

Tes ne copy-paste, ik ben extreem lui...

(En 't is geen agit-prop, wel objectieve achtergrondinfo over de splitsing van de Vlaamse en Waalse liberalen)

[Bruno*]

Wat staat er dan in de katholieke dat uw staatsvisie vormt?


Ik zeg u dat ik solidair wil zijn met alle culturen en niet alleen met de Walen.

Thomas

Het Christendom deelt mensen niet onder in "culturen".

[De Vliegende Hollander]

Oorspronkelijk geplaatst door Tacitus

Het Christendom deelt mensen niet onder in "culturen".

Nee Christen en Heiden is duidelijk zat...

[Tantist]

Oorspronkelijk geplaatst door Trol

als voorbeeld daarvan zal u alvast breken met de Walen.

Wat een nonsens! Lees liever hoe de zaken werkelijk staan:

http://forum.politics.be/viewtopic.php?t=3294