Zionisme is geen racisme

[Sinistra]

Het Zionisme is in wezen niet meer dan de benaming voor de joodse nationale beweging.
Het is een uitzonderlijke nationale beweging, omdat het enerzijds één van de oudste volken betreft met een duidelijke verbondenheid met een specifiek grondgebied, en anderzijds dat volk voor het overgrote deel vele eeuwen fysiek van dat grondgebied gescheiden is geweest.
Hoewel het belangrijkste bindmiddel van het joodse volk -zowel onderling als met hun land van herkomst- de Joodse religie was, is het Zionisme ontstaan als een grotendeels a-religieuze politieke beweging.
Het Zionisme kwam op in de 19de eeuw en was een ideologisch zeer diverse beweging, waarin religieuze, culturele en socialistische zionisten een plek hadden.

Definitie
Als algemene definitie kan gelden dat Zionisme de nationale beweging is voor de terugkeer van het joodse volk naar haar historische thuisland. Het stelt dat de joden het recht op zelfbeschikking hebben in hun eigen nationale staat, en het recht hun eigen nationale cultuur te ontwikkelen. Het Zionisme streefde naar een wettig erkend nationaal tehuis voor de joden, wat bereikt werd met de oprichting van de staat Israël in 1948. Hedendaags Zionisme steunt het bestaan van Israël en de immigratie van joden erheen, alsmede het behoud van de Joodse taal en cultuur. Er is een radicale stroming -vaak aangeduid als maximalisme- die het grondgebied van de staat verder wil uitbreiden met de bezette Palestijnse gebieden.

Voorgeschiedenis van het Zionisme
In de diaspora hielden de Joden een band met het land waar hun heilige plaatsen lagen en een heimwee naar de betere tijden daar. Die band was grotendeels spiritueel en religieus. Pogingen tot daadwerkelijke terugkeer werden veelal verhinderd door de Christelijke en Islamitische heersers.
Na de Bar Kochba opstand in 132 na Chr. waren de meeste joden door de Romeinen uit hun land verdreven, waarna het werd omgedoopt tot Palestina. De Joodse gemeenschap in Palestina herstelde zich weer gedeeltelijk, en heeft voor de komst van de kruisridders zo'n 300.000 mensen geteld. De kruisridders vermoordden of verdreven in de 11e eeuw na Christus bijna de gehele joodse gemeenschap, zodat er na de herovering door de Koerdische moslimleider Saladin nog maar zo'n 1000 families over waren. In latere eeuwen poogden herhaaldelijk kleinere, religieus geïnspireerde en door vervolging gedreven groepen joden om zich in Palestina te hervestigen, vaak zonder succes. Ze hadden moeite er een bestaan op te bouwen, werden verjaagd of moesten zich onder dwang bekeren tot de islam. In 1517 veroverden de Ottomanen Palestina op de Mameluken, waarna de Turkse Sultan joden die voor de Spaanse inquisitie waren gevlucht toestond zich in Palestina te vestigen.
Afgezien van de tijd van de kruistochten leefden de meeste Palestijnse joden in Jeruzalem. Daarnaast zijn er ook relatief grote gemeenschappen geweest in Tiberias, Safed en Hebron. Zij werden meermaals vernietigd door ziekten, aardbevingen of vijandigheid van de moslimbevolking, en weer opnieuw opgebouwd, maar hebben elk nooit meer dan enkele duizenden inwoners geteld.
Vanaf 1700 zijn verschillende rabbijnen met hun volgelingen naar Palestina getrokken.
In het begin van de 19e eeuw ondernamen joden voor het eerst pogingen zich op grotere schaal in Palestina te vestigen, en ook stukken land te kopen en te bewerken, en werd gesproken over terugkeer naar het land van Israël als voorwaarde voor 'herstel' van het joodse volk.
Bij de eerste moderne volkstelling in 1844 telde Jeruzalem 7120 Joden, 5760 Moslims en 3390 Christenen. In heel Palestina leefden zo'n 17.000 joden.

Opkomst van het Zionisme
De Franse Revolutie had formeel een einde gemaakt aan de rechtsongelijkheid tussen rangen en standen en tussen religieuze en etnische groepen in de door Frankrijk beheerste gebieden, en ook elders hadden verlichte vorsten in mindere of meerdere mate de Joden vrijgelaten uit hun Middeleeuwse getto's en meer gelijke rechten toegekend. In 1871 (gelijkstelling in Duitsland) hadden alle Europese staten op Rusland na de joden geëmancipeerd.
De keerzijde van deze emancipatie was dat oude groepsrechten (zoals een eigen intern rechtssysteem) niet meer werden toegestaan, en joden alleen nog als individuele burgers werden beschouwd. In het 19de eeuwse Nederland was het regeringsbeleid gericht op assimilatie, en gingen de joden zelf ook steeds meer over op het gebruik van de Nederlandse taal in plaats van het Jiddisch en het aanpassen aan de lokale cultuur en gewoonten. Secularisering en gemengde huwelijken namen toe. Veel joden gingen zich meer loyaal voelen aan het land waar zij woonden dan aan hun joodse afkomst.
De emancipatie van de Europese joden stelde hen bloot aan moderne ideeën van liberalisme en nationalisme, die zich vermengden met het traditionele joodse verlangen naar terugkeer naar "Zion" (Jeruzalem), zoals dit bijvoorbeeld in de joodse gebeden tot uitdrukking komt. Bij de Sefardische joodse gemeenschappen in Oost-Europa leefde dit verlangen het meest. Zij waren minder geassimileerd dan de joden in West-Europa en hielden de Hebreeuwse taal en cultuur meer in ere. Zij werden ook het meest onderdrukt en namen al vroeg initiatieven om terug te keren naar Palestina.
Het opkomende nationalisme in Europa leidde tot nieuwe vormen van antisemitisme (de term zelf stamt ook uit deze tijd), die minder religieus en meer politiek en sociaal geïnspireerd waren. De emancipatie en integratie van de joden werd door antisemieten afgewezen, waardoor ook een aantal meer geassimileerde West-Europese joden tot de conclusie kwam dat het Zionisme uiteindelijk de enige oplossing was voor de joden.
Door de emancipatie uit de getto's wendden sommige joden zich af van de traditionele religie, en merkten dat zij zowel door de buitenwereld als binnen de eigen gemeenschap nog steeds als jood werden beschouwd. Hoewel sommigen hierdoor makkelijker assimileerden of zich zelfs bekeerden, leidde dit ook tot een nieuw besef van identiteit, dat de religie oversteeg. Hoewel dit in het Bijbelse 'Am Yisrael' (het volk van Israël), de notie van joden als volk impliciet besloten ligt, werd dit nu voor het eerst van de religie gescheiden. Ze waren echter een volk zonder land, overal te gast en nergens thuis. De joods-Duitse socialist Moses Hess verwoordde deze ideeën voor het eerst expliciet in 1862 in zijn boek "Rom und Jerusalem", en riep op tot het vormen van een joodse nationale beweging.
Door het nieuwe antisemitisme groeide de notie dat het nooit mogelijk zou zijn om als minderheid volkomen geaccepteerd ter worden. De zionisten wijtten het antisemitisme dan ook niet aan het feit dat men zich niet genoeg aanpaste, maar aan de -in hun ogen- onnatuurlijke situatie dat de joden als volk geen eigen land hadden, waardoor zij politiek machteloos waren. Met name de socialistisch georiënteerde Zionisten benadrukten het feit dat de joden vanwege de vele beperkingen in het aankopen van land en uitoefenen van beroepen een onnatuurlijke bevolkingsopbouw hadden: zij waren oververtegenwoordigd in beroepen die met geld en handel te maken hadden, alsmede intellectuele beroepen. Pas als zij een normale bevolkingsopbouw kenden, met boeren en arbeiders, zouden zij ook een vrij volk kunnen worden. Met name de religieus georiënteerde Zionisten benadrukten de band die de joden door de eeuwen heen met Palestina hadden gehad, vooral met Jeruzalem. De zogenaamde culturele zionisten legden de nadruk op herleving van taal en het bewaren van het eigen culturele erfgoed.
De eerste zionisten trokken vanaf eind jaren '70 van de 19e eeuw naar Palestina (de eerste 'Aliyah') om er nederzettingen te stichten en land aan te kopen. Zowel in Palestina als daarbuiten werden allerlei groepen opgericht die zich met de practische kant van het opbouwen van een gemeenschap en een joods thuis in Palestina bezighielden. Deze eerste zionistische nederzettingen hadden soms een wat koloniaal karakter, met plantages die door de Arabieren werden bewerkt. Zij waren lang niet allemaal succesvol, en circa de helft van de ongeveer 35.000 immigranten die tussen 1882 en 1903 naar Palestina kwam, vertrok na enige tijd gedesillusioneerd vanwege ziekte, armoede of werkloosheid. De Ottomaanse machthebbers waren niet erg enthousiast over het Zionisme, en maakten het de immigranten steeds moeilijker om aan land te komen en een bestaan op te bouwen.
In reactie op het anti-Semitische geweld dat in Rusland uitbrak schreef de Russische Leon Pinsker in 1882 het pamflet Selbstemanzipation (Zelf-Emancipatie), waarin hij de joden opriep zichzelf te bevrijden door vestiging in hun eigen land. Zijn ideeën vonden veel aanhang, en korte tijd later richtte Pinsker 'Hovevei Tzyion' in Rusland op, waarin vele kleine zionistische groepen werden verenigd. Pinsker probeerde zijn ideeen in eerste instantie te realiseren door de medewerking van machtige landen te verkrijgen, maar toen pogingen daartoe op niets uitliepen richtte hij zich op het concrete werk in Palestina. De Oostenrijkse journalist Nathan Birbaum introduceerde in 1890 het woord 'Zionisme' in zijn tijdschrift met (eveneens) de titel Selbstemanzipation.



De Zionistische Beweging
In 1897 werd de officiële Zionistische beweging opgericht door de Oostenrijkse journalist Theodor Herzl, nadat hij in 1896 zijn beroemde boek 'Der Judenstaat' had geschreven. Hij was een geassimileerde jood die aanvankelijk weinig met het jodendom te maken wilde hebben, maar toen hij als journalist de Dreyfus-Affaire van dichtbij meemaakte, raakte hij overtuigd van de noodzaak van een eigen thuis voor de joden.
Hiervoor had hij niet alleen Palestina in gedachten, alhoewel hier zijn voorkeur naar uitging: in principe voldeed ieder land waar de joden veilig konden zijn. Op haar oprichtingscongres in Bazel koos de Zionistische beweging echter in ruime meerderheid voor Palestina als beoogd thuisland. Herzl wilde een joods thuisland realiseren door -evenals Pinsker- hiervoor goedkeuring en medewerking te verkrijgen bij de wereldmachten. Hij lobbyde bij de Sultan van Turkije, de Duitse keizer en de Russische regering. Dit alles leidde tot niets. Hij stelde een Brits aanbod van Oeganda als thuisland voor als 'tijdelijk noodonderkomen', maar dit werd door het Zionistische congres afgewezen. Hij sprak zelfs met de Paus, maar die was tegen het Zionisme.
Terwijl de pogingen om belangrijke leiders voor het Zionisme te winnen faalden, groeide de joodse bevolking in Palestina van ca. 25.000 in 1882 tot rond de 90.000 voor WWI. De Arabische bevolking groeide echter ook, van ca. 425.000 naar 600.000 in 1914.
Rond 1905 leidden met name de pogroms in Rusland tot een nieuwe golf van immigratie naar Palestina. Deze immigranten waren beïnvloed door het socialisme en hadden socialistische idealen, en benadrukten het belang van productieve arbeid voor de joden. De 'plantage-achtige' nederzettingen van de eerste golf van immigranten was hun dan ook een doorn in het oog. Sommigen eisten dat deze mensen alleen nog joden in dienst zouden nemen (dit wordt ook wel conquest of labor -Kibbush Haavoda- genoemd), wat echter op protest van anderen stuitte omdat het Arabieren zou discrimineren.
De Zionistische leider David Ben-Goerion zei in 1934 tegen Palestijns leider Musa Alami: "We do not want to create a situation like that which exists in South Africa, where the whites are the owners and rulers, and the blacks are the workers. If we do not do all kinds of work, easy and hard, skilled and unskilled, if we become merely landlords, then this will not be our homeland"[SIZE=2] (Shabtai Teveth, Ben-Gurion and the Palestinian Arabs: From Peace to War, London: Oxford University Press, 1985, p. 140).
Hoewel deze 'conquest of labor' tot woede onder de Arabieren leidde, ging het in totaal om niet meer dan [/SIZE]een paar duizend mensen, en had het weinig invloed op de economische situatie van de Arabieren. Op de meeste plaatsen behielden zij hun baan.
Een grote verdienste van de socialistisch georiënteerde Zionisten was de Kibboetsbeweging. De eerste kibboets (collectieve boerderij) werd in 1909 gebouwd in Sejera, en was eigenlijk slechts als tijdelijk gedacht. Het concept sloeg echter aan, en bleek socialistische idealen en praktische organisatie goed te combineren. Zij gingen een cruciale rol in de ontwikkeling van het land spelen, zowel wat betreft de bewerking van de grond alswel het leveren van politieke en militaire leiders. Ze speelden een grote rol in de verdediging van het land in 1948 en bleken een excellente plek om wapens voor de Britten te verbergen en in het geheim soldaten te trainen.
Ondertussen bleef de Zionistische beweging proberen om politieke steun voor haar project te krijgen, en in 1917 wist de beweging onder leiding van Chaim Weizmann, (die later de eerste president van Israël zou worden) van de Britten, die Palestina op de Ottomanen veroverden, een officiële toezegging los te krijgen, de zogenaamde Balfour Declaration uit 1917, waarin Groot-Brittannië zijn steun voor een joods thuis ('Jewish Homeland') in Palestina uitsprak, echter zonder dat dit de rechten van de Arabische bevolking aldaar mocht schenden. Naast oprechte steun voor een joods thuis, was dit ook ingegeven door machtspolitiek: Groot-Brittannië wilde Palestina graag hebben om strategische redenen (nabijheid van Suez Kanaal) en kon dit zo legitimeren. Daarnaast speelden, paradoxaal genoeg, antisemitische sentimenten een rol: men dichtte de Zionistische beweging en het internationale jodendom veel macht toe en het was dus wel zo strategisch die aan zijn kant te hebben.
In 1922 kreeg Groot-Brittannië officiëel het Mandaat over Palestina toegewezen van de Volkerenbond, die de Balfour Declaration bekrachtigde. Dit mandaat omvatte niet alleen het huidige Israël en de bezette gebieden, maar ook geheel Jordanië. De Britten splitsten het mandaat echter al snel in twee aparte mandaatgebieden, en verboden joodse immigratie naar Trans-Jordanië, dat in 1923 zijn onafhankelijkheid verkreeg.
Onder Brits bestuur nam de immigratie verder toe, hoewel er onder het mandaat quota werden vastgesteld en immigranten een zeker kapitaal moesten bezitten om te worden toegelaten. Tussen 1917 en 1930 kwamen ca. 100.000 joden, vooral uit Oost-Europa, naar Palestina. Vanaf de jaren '30 kwamen ook veel Duitse joden.

Zionisme en de Arabieren
In het begin van de 19e eeuw waren er ca. 250.000 Arabieren in Palestina, groeiend naar ca. 500.000 rond 1900 en ca. 1.200.000 in 1945. Zij voelden zich veelal verbonden met hun familieclan en de streek of stad waar zij woonden, en begonnen pas in het begin van de 20e eeuw nationale sentimenten te ontwikkelen, aanvankelijk in de vorm van Arabisch protest tegen de Ottomaanse machthebbers. In die tijd beschouwden de Arabieren in Palestina zichzelf vooral als Syrische Arabieren. Pas nadat Syrië als mandaatgebied aan Frankrijk werd toegewezen en het Britse mandaatgebied onder de naam Palestina werd gesticht om een joods thuisland te vestigen, ontwikkelde zich geleidelijk een Palestijns nationaal bewustzijn, dat sterk beinvloed werd door de bezorgdheid over en het verzet tegen de joodse immigratie naar het gebied (het Zionisme). [Voor Arabisch nationalisme in het algemeen zie op Wikipedia.]

In Westerse ogen was Palestina in de 19e eeuw een 'land zonder volk' zoals Lord Shaftesbury schreef (volk is hier gebruikt in de zin van 'natie', niet 'bevolking'). De ideeën van vroege zionisten waren veelal utopisch van aard en men maakten zich geen zorgen over eventuele problemen met de Arabische bevolking. Men voorzag een land waar alles perfect georganiseerd zou zijn, en iedereen welvarend en gelijk was. Herzl's boek Altneuland is een goed voorbeeld van deze utopische ideeën. Toch waren er ook toen al Zionisten die problemen voorzagen, zoals de schrijver Ahad Ha'am (Asher Ginsberg), die in 1891 schreef: "From abroad we are accustomed to believing that the Arabs are all desert savages, like donkeys, who neither see nor understand what goes on around them. But this is a big mistake... The Arabs, and especially those in the cities, understand our deeds and our desires in Eretz Israël, but they keep quiet and pretend not to understand, since they do not see our present activities as a threat to their future... However, if the time comes when the life of our people in Eretz Israel develops to the point of encroaching upon the native population, they will not easily yield their place."
Na 1900 groeide het verzet tegen de Zionisten in Palestina. Men was bang dat de Zionisten Palestina van de Arabieren af wilden pakken en hen zouden onteigenen en verdrijven. In zijn boek 'Reveil de la nation Arab' uit 1905, schreef Najib Azuri dat de joden een staat in geheel Palestina inclusief delen van Syrië en Egypte wilden stichten:
"Two important phenomena of the same nature but opposed, are emerging... They are the awakening of the Arab nation and the latent effort of the Jews to reconstitute on a very large scale the ancient kingdom of Israël. These movements are destined to fight each other continually until one of them wins." (Uit: Mandel, Neville, The Arabs and Palestine, UCLA, 1976.)
Er begonnen zich conflicten voor te doen tussen Zionisten die land kochten van grootgrondbezitters en Arabische boeren die het land pachtten. Hoewel het, net als bij de 'conquest of labor' uiteindelijk maar om kleine groepen boeren en arbeiders ging (blijkens een onderzoek uit 1936 1% van de Palestijnse boerenfamilies) die op deze manier door de Zionisten werden benadeeld, bevestigde dit de angsten die men toch al had. Dergelijke conflicten leidden tot toenemende gewelddadige confrontaties tussen Zionisten en Arabische boeren.
Door de Balfour verklaring en de toenemende joodse immigratie nam het verzet en het geweld verder toe. In 1920, 1921 en 1929 vonden bloedige opstanden plaats waarbij o.a. joodse wijken in Jeruzalem en de joodse gemeenschap in Hebron door woedende menigten werden aangevallen. Als reactie hierop legden de Britten joodse immigratie en landaankopen aan banden ('Passfield White Paper'), wat later, onder druk van de Zionisten, grotendeels werd teruggedraaid. Naast voornoemde zaken waren de rellen van 1929 ook ingegeven door valse geruchten dat de joden hun verwoeste tempel op de Tempelberg wilde herbouwen ten koste van de Al Aqsa Moskee. De joden reageerden op het Arabische geweld door een eigen zelfverdedigingsorganisatie, de Haganah, op te richten, die zich later zou ontwikkelen tot een ondergronds leger.
In de jaren '20 zagen de meeste Zionisten de onvermijdelijkheid van conflict met de Arabieren in. In 1919 zei Ben-Goerion, leider van de joodse gemeenschap in Palestina: "But not everybody sees that there is no solution to this question. No solution! There is a gulf, and nothing can bridge it.... I do not know what Arab will agree that Palestine should belong to the Jews....We, as a nation, want this country to be ours; the Arabs, as a nation, want this country to be theirs." (Benny Morris, Righteous Victims, 1999, P. 91)
Beide bevolkingsgroepen beschouwden zichzelf als slachtoffer van de (vermeende) macht en wreedheid van de ander. De militante leider Jabotinski schreef in 1918: "The matter is not ... an issue between the Jewish people and the Arab inhabitants of Palestine, but between the Jewish people and the Arab people. The latter, numbering 25 million, has [territory equivalent to] half of Europe, while the Jewish people, numbering ten million and wandering the earth, hasn't got a stone...Will the Arab people stand opposed? Will it resist? [Will it insist] that...they...shall have it [all] for ever and ever, while he who has nothing shall forever have nothing?" (Neil Caplan, Palestine Jewry and the Palestine Question 1917-1925, 1978)
Het Arabische verzet tegen het Zionisme was echter niet alleen door voornoemde angsten en conflicten ingegeven, maar ook door de traditionele blik op joden als zwakke en tweederangs burgers. Dit vermengde zich vanaf de jaren '20 met geïmporteerd westers antisemitisme. Zo zei ex-burgemeester van Jeruzalem Musa Kazim El Husseini, die een actieve rol had in de rellen in 1920, in datzelfde jaar tegen Winston Churchill: "The Jews have been amongst the most active advocates of destruction in many lands... It is well known that the disintegration of Russia was wholly or in great part brought about by the Jews, and a large proportion of the defeat of Germany and Austria must also be put at their door." (Benny Morris, Righteous Victims, 1999, P. 99)

Het mandaat voorzag in de oprichting van organen voor zelfbestuur in Palestina, waarin zowel joden als Arabieren zouden deelnemen. De joden zagen instituties met een Arabische meerderheid niet zitten; de Arabieren wilden helemaal niet in instituties participeren waarin ook joden zaten. Er werden daardoor geen gemeenschappelijke instituties opgericht.
De Arabieren wilden zo min mogelijk met het mandaat te maken hebben en ontwikkelden nauwelijks eigen instituties. De joodse gemeenschap zette wel tal van instituties op, zoals eigen scholen, medische zorg, openbare werken, een vakbond etc. en ging steeds meer als een 'staat in een staat' functioneren.
In 1936 braken er opnieuw rellen uit, dit maal op zeer grote schaal, die werden geleid door de Mufti van Jeruzalem, Haj Amin Al Husseini en zijn clan, en hoogstwaarschijnlijk mede werden gefinancierd door fascistisch Italië. Behalve honderden joden vermoordde de Mufti ook veel Arabische tegenstanders. De Britten reageerden dit keer zeer hard op de rellen, en de Irgun, een radikale guerrillagroep onder leiding van Jabotinski en later Menachem Begin, voerde bloedige wraakacties uit. De Mufti vluchtte naar Irak, waar hij in 1941 een mislukte couppoging tegen de Britten leidde, en vluchtte daarna naar Nazi-Duitsland, waar hij een enthousiaste promotor van de jodenhaat was, onder andere via radio-toespraken. De Nazi's lieten hem een speciale moslimdivisie van de Waffen-SS oprichten, die actief was in Joegoslavië en de meeste Bosnische joden uitmoordde. Na de oorlog wist hij de Neurenberg processen te ontvluchten, en stelde hij de Britten voor om Hitlers 'oplossing van het joodse vraagstuk' ook in Palestina toe te passen. In de burgeroorlog van 1947/1948 leidde hij een legertje dat joodse gemeenschappen in Palestina aanviel.

Zionisme en de Britten
Gedurende het Mandaat kwamen de Zionisten en de Britten steeds meer tegenover elkaar te staan. De Britten zagen in dat hun steun aan het joodse thuis hen in toenemende mate met de Arabieren in conflict bracht, en splitsten dan ook al snel een groot deel van het oorspronkelijke mandaatgebied af, dat de semi-autonome staat Trans-Jordanië werd (vanaf 1946 onafhankelijk en vanaf 1950 Jordanië geheten), en stelde na Arabische rellen telkens beperkende wetten in voor joodse immigratie en landaankopen. Na de rellen van 1936 hadden deze een zeer restrictief karakter en bleven van kracht tot het vertrek van de Britten in 1948.
Deze Britse politiek leidde tot verdeeldheid onder de Zionisten. De meesten wilden de Britse machthebbers zoveel mogelijk te vriend houden en hun maatregelen verzachten door diplomatie. Een kleine groep, geleid door Jabotinski, stelde een hardere anti-Britse lijn voor en splitste zich af van de Zionistische beweging, om de revisionistische factie te vormen. Zij legde zich ook niet neer bij de afsplitsing van Trans-Jordanië en vond dat de joden recht hadden op het oorspronkelijke Mandaatgebied.
Toen in 1942 berichten over de gruwelijkheden en massamoord van de nazi's begonnen door te dringen, maar de poorten van Palestina gesloten bleven voor joodse immigranten, besloot ook de Zionistische beweging tot een hardere lijn. In mei 1942 eiste de Zionistische beweging in het Biltmore Programma onmiddelijke controle over de joodse immigratie naar Palestina, en de oprichting na de oorlog van een joodse staat in plaats van een joods thuis onder Britse patronage, wat tot dan toe de officiële lijn was geweest. De Britten werden nu als een potentiële vijand beschouwd. Dit was een nederlaag voor Chaim Weiszmann en tevens voor de voorstanders van een bi-nationale staat. Als gevolg hiervan voegden de revisionisten zich weer bij de beweging, al bleven zij onafhankelijk opereren met een eigen ondergronds leger. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bleef de Zionistische beweging nochtans met de Britten samenwerken, zowel uit noodzaak alsook omdat Churchill zinspeelde op het toekennen van onafhankelijkheid na de oorlog.
In 1944 vermoordde de Irgun een hooggeplaatste Britse functionaris, Lord Moyne (een fervent anti-Zionist die belast was met het uitvoeren van de White Paper), waardoor Churchill zich tegen de Zionisten keerde. De Haganah begon daarop een actieve campagne tegen de Irgun en leverde ca. 1000 terroristen uit aan de Britten, met name uit angst alle steun van hen en de wereldopinie te verliezen. Pas toen de Britten ook na de oorlog de poorten van Palestina gesloten hielden voor de overlevenden van de Holocaust, en verschillende schepen met illegale immigranten waren teruggestuurd, begon men samen met de revisionisten een soort guerillaoorlog tegen de Britse machthebbers in Palestina.

De oprichting van Israël*
[SIZE=2][* Deze paragraaf is identiek aan de gelijknamige paragraaf in "Geschiedenis van het Israëlisch-Arabische conflict"!]
In 1947 besloot Groot-Brittannië het mandaat terug te geven aan de VN, en stelde de VN een commissie in die een oplossing moest zoeken voor de toekomst van het gebied. Zij stelde deling voor in twee ongeveer even grote delen, en dit plan werd op 29 november aangenomen door de Algemene Vergadering. Jeruzalem zou onder internationaal toezicht komen. De joden accepteerden het plan, maar de Arabieren verwierpen het, en dreigden met oorlog en de verdrijving van joden uit Arabische landen. Direct nadat het plan was aangenomen braken er onlusten uit in Palestina, die uitmondden in een burgeroorlog. Aanvankelijk waren de Palestijnse Arabieren in de aanval en overvielen joodse konvooien en blokkeerden Jeruzalem, waar zo'n 100.000 joden woonden, die gedurende meerdere maanden van de buitenwereld afgesloten werden. De mufti, Al Husseini, die tijdens de oorlog met de Nazi's had gecollaboreerd en de Neurenberg processen was ontvlucht, leidde een legertje dat joodse gemeenschappen aanviel. Hij vertelde de Britten dat hij voor de joden in Palestina dezelfde 'oplossing' voorzag als die van de Nazi's in Europa. Na aanvankelijk in het defensief te zijn geweest, sloegen de Hagana en Irgun in april 1948 hard terug en veroverden verschillende Arabische dorpen, waarmee ze tijdelijk de blokkade van Jeruzalem wisten open te breken. Vanwege betere organisatie en inlichtingen behaalden zij een overtuigende overwinning op de Arabieren, die uitmondde in massale vlucht van de Palestijnse Arabieren en vernietiging van vele dorpen. Door beide kanten werden bloedige slachtpartijen aangericht, zoals in [/SIZE]Gush Etzion (door Arabieren) en Deir Yassin (door joden van de Irgun). In totaal zijn tijdens de burgeroorlog en de daaropvolgende oorlog met de buurlanden ca. 700.000 Palestijnse Arabieren weggevlucht uit het gebied dat de staat Israël werd.
Op de dag dat de Britten officieel Palestina verlieten, 14 mei 1948, riep Israël de onafhankelijkheid uit. De nieuwe staat werd prompt aangevallen door Egypte, Jordanië, Irak en Syrië. Interne druk en de vrees dat de andere landen teveel invloed zouden krijgen speelde een rol bij het besluit aan te vallen, en hoewel zij officieel volgens een gemeenschappelijk plan vochten, wilden zij in feite allen zelf een zo groot mogelijk deel van Palestina veroveren.
Het Jordaanse leger was het sterkst, omdat het was getraind door de Britten en voor een deel onder het commando van Britse officieren stond. Jordanië had een geheime afspraak met zowel Groot-Brittannië als Israël dat het geen gebied zou aanvallen dat aan de joden was toebedeeld. Aangezien Jeruzalem daar niet onder viel, werkte Jordanië mee aan de blokkade en trok haar leger de Oude Stad binnen, waar het de oude joodse wijk -verdedigd door de Hagana- na felle gevechten op 28 mei veroverde en etnisch zuiverde; de eeuwenoude, orthodox-Joodse gemeenschap van oost-Jeruzalem werd naar west-Jeruzalem geëvacueerd. De blokkade van west-Jeruzalem werd vanaf 11 juni door de Israëli's omzeild via een sluiproute waarlangs de bevolking weer van voedsel en andere voorraden kon worden voorzien. Ook Syrië en met name Egypte boekten aanvankelijk succes. Hoewel zij op felle tegenstand stuitten, sneed Egypte de Negev woestijn af en rukte langs de kust op richting Tel Aviv.
Het aanvankelijke succes van de aanvallers veranderde na het eerste staakt-het-vuren op 11 juni. Tijdens dit staakt-het-vuren hergroepeerden de Israëli's zich en trainden soldaten. Ook wisten ze clandestien wapens te bemachtigen (met name uit Tsjechoslowakije), en werden de Haganah, Irgun en andere ondergrondse legers samengevoegd tot de Israel Defence Force (IDF). Toen de Irgun zich hiernaar weigerde te voegen, werd een schip met wapens bestemd voor de Irgun (de Altalena) op 21 juni in opdracht van Ben-Goerion tot zinken gebracht. Op 8 juli vielen de Egyptenaren weer aan, maar vonden nu een beter georganiseerd en bewapend Israëlisch leger tegenover zich.
Egypte en Syrië werden uiteindelijk vernietigend verslagen. De IDF wist de kuststrook in het midden en de Negev woestijn in het zuiden te veroveren, alsmede het hele noorden van het land. Ook het Jordaanse leger werd teruggedrongen en een strook land richting west-Jeruzalem kwam onder Israël's controle. Jordanië wist echter oost-Jeruzalem en de Westoever te behouden. In 1949 sloten Israël en haar Arabische tegenstanders onder leiding van de VN overeenkomsten waarin wapenstilstandsgrenzen (de zogenaamde Groene Lijn) werden vastgesteld. Israël bezat nu 78% van het gebied ten westen van de Jordaan. De Arabische landen weigerden echter om Israël en dus deze grenzen te erkennen, en daarom hebben deze grenzen nooit wettelijke internationale erkenning gekregen. Vredesonderhandelingen kwamen dan ook niet van de grond, en bovendien weigerde Israël meer dan 100.000 Palestijnse vluchtelingen op te nemen, en eiste Egypte een stuk van de Negev woestijn in ruil voor vrede, wat voor Israël onbespreekbaar was. De Arabische staten begonnen zich met door de Sovjet-Unie geleverde wapens te bewapenen en stelden een boycot tegen Israël in, die door de meeste westerse bedrijven (op zijn minst gedeeltelijk) werd nageleefd, en tot in de jaren '90 voortduurde.

Zionisme sedert de oprichting van Israël
Met de oprichting van -en het met succes verdedigen van- de staat Israël was het primaire doel van de Zionistische beweging bereikt. De staat kon na haar oprichting op brede steun van de joodse gemeenschappen in de diaspora rekenen, en werd door de meeste landen erkend en toegelaten tot de Verenigde Naties. Naast verzet van de Arabische en andere islamitische landen keerde zich echter ook het Sovjetblok al snel tegen Israël. Onder invloed van de toenmalige Egyptische president Nasser gingen een aantal nieuwe, na de dekolonisatie onafhankelijk geworden Afrikaanse landen, mee in de anti-Israël koers van de Arabische en communistische landen, waardoor er in de Algemene Vergadering van de VN een meerderheid kwam voor talloze anti-Israël resoluties. (De meest befaamde was de "Zionisme=racisme" resolutie uit 1975, die in 1991 werd herroepen.)
Dat en de voortdurende staat van vijandschap en boycots door de Arabische buurlanden maakte dat de steun voor het Zionisme vanuit de diaspora van groot belang bleef voor Israël.
Daarnaast bleef binnen het Zionisme een kleine stroming bestaan die vond dat de staat recht had op tenminste het mandaatgebied van na de afsplitsing van Jordanië (en volgens sommigen zelfs op de oostoever van de Jordaan), en zich dus niet wilde neerleggen bij de wapenstilstandsgrenzen van 1949. Deze stroming werd vooral vertegenwoordigd door de revisionisten van Menachem Begin, de voorlopers van de huidige Likoed partij, die in 1977 voor het eerst aan de macht kwamen, maar in 1967 ook deel uitmaakten van de regering van nationale eenheid. De verovering van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook in de Zesdaagse Oorlog had het nationalisme in Israël aangewakkerd. Bovendien zagen de orthodox-religieuzen, die voordien niet zoveel met het Zionisme op hadden, hierin de hand van God, en werden zij voorstanders van kolonisering van de bezette gebieden. Met name onder leiding van de diverse Likoed-regeringen werd een aktieve nederzettingenpolitiek gevoerd, ondanks verzet van linkse Israëli's die waarschuwden dat de veroverde gebieden in een toekomstig vredesakkoord zouden moeten worden afgestaan. De kolonistenbeweging presenteerde zich als de ware erfgenaam van het Zionisme, en bracht daarmee veel schade toe aan de reputatie van het Zionisme.

[DearMrT]

Echt, da is kei-interessant!

[Sinistra]

Oorspronkelijk geplaatst door DearMrT

Echt, da is kei-interessant!

Er bestaan zeer veel misvattingen over het zionisme. Er bestaan dus wel degelijk linkse zionisten. Deze strekkingen vindt men bv. terug bij o.a de Anti-Deutschen" antiracisten in Duitsland.

[groene flamingant]

Dat is best een mooie tekst over het ontstaan en de ontwikkeling van het zionisme (en redelijk genuanceerd, wat me verbaast gezien de teneur van je meeste berichten) maar jammer genoeg heb je daar niet mee bewezen dat zionisme geen racisme is. Jammer dus van de moeite.

[groene flamingant]

Oorspronkelijk geplaatst door Timmeke

Er bestaan zeer veel misvattingen over het zionisme. Er bestaan dus wel degelijk linkse zionisten. Deze strekkingen vindt men bv. terug bij o.a de Anti-Deutschen" antiracisten in Duitsland.

Neem dat 'links' maar met een serieuze korrel zout. Ik moet nog altijd de eerste zionist horen pleiten voor gelijke rechten.

[devilke]

doe moeite om het te lezen

THE JEWS OF IRAQ

By Naeim Giladi


Naeim Giladi
naeim giladi

write this article for the same reason I wrote my book: to tell the American people, and especially American Jews, that Jews from Islamic lands did not emigrate willingly to Israel; that, to force them to leave, Jews killed Jews; and that, to buy time to confiscate ever more Arab lands, Jews on numerous occasions rejected genuine peace initiatives from their Arab neighbors. I write about what the first prime minister of Israel called "cruel Zionism." I write about it because I was part of it.

My Story


Of course I thought I knew it all back then. I was young, idealistic, and more than willing to put my life at risk for my convictions. It was 1947 and I wasn't quite 18 when the Iraqi authorities caught me for smuggling young Iraqi Jews like myself out of Iraq, into Iran, and then on to the Promised Land of the soon-to-be established Israel.

I was an Iraqi Jew in the Zionist underground. My Iraqi jailers did everything they could to extract the names of my co-conspirators. Fifty years later, pain still throbs in my right toe-a reminder of the day my captors used pliers to remove my toenails. On another occasion, they hauled me to the flat roof of the prison, stripped me bare on a frigid January day, then threw a bucket of cold water over me. I was left there, chained to the railing, for hours. But I never once considered giving them the information they wanted. I was a true believer.

My preoccupation during what I refer to as my "two years in hell" was with survival and escape. I had no interest then in the broad sweep of Jewish history in Iraq even though my family had been part of it right from the beginning. We were originally Haroons, a large and important family of the "Babylonian Diaspora." My ancestors had settled in Iraq more than 2,600 years ago-600 years before Christianity, and 1,200 years before Islam. I am descended from Jews who built the tomb of Yehezkel, a Jewish prophet of pre-biblical times. My town, where I was born in 1929, is Hillah, not far from the ancient site of Babylon.

The original Jews found Babylon, with its nourishing Tigris and Euphrates rivers, to be truly a land of milk, honey, abundance-and opportunity. Although Jews, like other minorities in what became Iraq, experienced periods of oppression and discrimination depending on the rulers of the period, their general trajectory over two and one-half millennia was upward. Under the late Ottoman rule, for example, Jewish social and religious institutions, schools, and medical facilities flourished without outside interference, and Jews were prominent in government and business.

As I sat there in my cell, unaware that a death sentence soon would be handed down against me, I could not have recounted any personal grievances that my family members would have lodged against the government or the Muslim majority. Our family had been treated well and had prospered, first as farmers with some 50,000 acres devoted to rice, dates and Arab horses. Then, with the Ottomans, we bought and purified gold that was shipped to Istanbul and turned into coinage. The Turks were responsible in fact for changing our name to reflect our occupation-we became Khalaschi, meaning "Makers of Pure."

I did not volunteer the information to my father that I had joined the Zionist underground. He found out several months before I was arrested when he saw me writing Hebrew and using words and expressions unfamiliar to him. He was even more surprised to learn that, yes, I had decided I would soon move to Israel myself. He was scornful. "You'll come back with your tail between your legs," he predicted.

About 125,000 Jews left Iraq for Israel in the late 1940s and into 1952, most because they had been lied to and put into a panic by what I came to learn were Zionist bombs. But my mother and father were among the 6,000 who did not go to Israel. Although physically I never did return to Iraq-that bridge had been burned in any event-my heart has made the journey there many, many times. My father had it right.

I was imprisoned at the military camp of Abu-Greib, about 7 miles from Baghdad. When the military court handed down my sentence of death by hanging, I had nothing to lose by attempting the escape I had been planning for many months.

It was a strange recipe for an escape: a dab of butter, an orange peel, and some army clothing that I had asked a friend to buy for me at a flea market. I deliberately ate as much bread as I could to put on fat in anticipation of the day I became 18, when they could formally charge me with a crime and attach the 50-pound ball and chain that was standard prisoner issue.

Later, after my leg had been shackled, I went on a starvation diet that often left me weak-kneed. The pat of butter was to lubricate my leg in preparation for extricating it from the metal band. The orange peel I surreptitiously stuck into the lock on the night of my planned escape, having studied how it could be placed in such a way as to keep the lock from closing.

As the jailers turned to go after locking up, I put on the old army issue that was indistinguishable from what they were wearing-a long, green coat and a stocking cap that I pulled down over much of my face (it was winter). Then I just quietly opened the door and joined the departing group of soldiers as they strode down the hall and outside, and I offered a "good night" to the shift guard as I left. A friend with a car was waiting to speed me away.

Later I made my way to the new state of Israel, arriving in May, 1950. My passport had my name in Arabic and English, but the English couldn't capture the "kh" sound, so it was rendered simply as Klaski. At the border, the immigration people applied the English version, which had an Eastern European, Ashkenazi ring to it. In one way, this "mistake" was my key to discovering very soon just how the Israeli caste system worked.

They asked me where I wanted to go and what I wanted to do. I was the son of a farmer; I knew all the problems of the farm, so I volunteered to go to Dafnah, a farming kibbutz in the high Galilee. I only lasted a few weeks. The new immigrants were given the worst of everything. The food was the same, but that was the only thing that everyone had in common. For the immigrants, bad cigarettes, even bad toothpaste. Everything. I left.

Then, through the Jewish Agency, I was advised to go to al-Majdal (later renamed Ashkelon), an Arab town about 9 miles from Gaza, very close to the Mediterranean. The Israeli government planned to turn it into a farmers' city, so my farm background would be an asset there.

When I reported to the Labor Office in al-Majdal, they saw that I could read and write Arabic and Hebrew and they said that I could find a good-paying job with the Military Governor's office. The Arabs were under the authority of these Israeli Military Governors. A clerk handed me a bunch of forms in Arabic and Hebrew. Now it dawned on me. Before Israel could establish its farmers' city, it had to rid al-Majdal of its indigenous Palestinians. The forms were petitions to the United Nations Inspectors asking for transfer out of Israel to Gaza, which was under Egyptian control.

I read over the petition. In signing, the Palestinian would be saying that he was of sound mind and body and was making the request for transfer free of pressure or duress. Of course, there was no way that they would leave without being pressured to do so. These families had been there hundreds of years, as farmers, primitive artisans, weavers. The Military Governor prohibited them from pursuing their livelihoods, just penned them up until they lost hope of resuming their normal lives. That's when they signed to leave.

I was there and heard their grief. "Our hearts are in pain when we look at the orange trees that we planted with our own hands. Please let us go, let us give water to those trees. God will not be pleased with us if we leave His trees untended." I asked the Military Governor to give them relief, but he said, "No, we want them to leave."

I could no longer be part of this oppression and I left. Those Palestinians who didn't sign up for transfers were taken by force-just put in trucks and dumped in Gaza. About four thousand people were driven from al-Majdal in one way or another. The few who remained were collaborators with the Israeli authorities.

Subsequently, I wrote letters trying to get a government job elsewhere and I got many immediate responses asking me to come for an interview. Then they would discover that my face didn't match my Polish/Ashkenazi name. They would ask if I spoke Yiddish or Polish, and when I said I didn't, they would ask where I came by a Polish name. Desperate for a good job, I would usually say that I thought my great-grandfather was from Poland. I was advised time and again that "we'll give you a call."

Eventually, three to four years after coming to Israel, I changed my name to Giladi, which is close to the code name, Gilad, that I had in the Zionist underground. Klaski wasn't doing me any good anyway, and my Eastern friends were always chiding me about the name they knew didn't go with my origins as an Iraqi Jew.

I was disillusioned at what I found in the Promised Land, disillusioned personally, disillusioned at the institutionalized racism, disillusioned at what I was beginning to learn about Zionism's cruelties. The principal interest Israel had in Jews from Islamic countries was as a supply of cheap labor, especially for the farm work that was beneath the urbanized Eastern European Jews. Ben Gurion needed the "Oriental" Jews to farm the thousands of acres of land left by Palestinians who were driven out by Israeli forces in 1948.

And I began to find out about the barbaric methods used to rid the fledgling state of as many Palestinians as possible. The world recoils today at the thought of bacteriological warfare, but Israel was probably the first to actually use it in the Middle East. In the 1948 war, Jewish forces would empty Arab villages of their populations, often by threats, sometimes by just gunning down a half-dozen unarmed Arabs as examples to the rest. To make sure the Arabs couldn't return to make a fresh life for themselves in these villages, the Israelis put typhus and dysentery bacteria into the water wells.

Uri Mileshtin, an official historian for the Israeli Defense Force, has written and spoken about the use of bacteriological agents. According to Mileshtin, Moshe Dayan, a division commander at the time, gave orders in 1948 to remove Arabs from their villages, bulldoze their homes, and render water wells unusable with typhus and dysentery bacteria.

Acre was so situated that it could practically defend itself with one big gun, so the Haganah put bacteria into the spring that fed the town. The spring was called Capri and it ran from the north near a kibbutz. The Haganah put typhus bacteria into the water going to Acre, the people got sick, and the Jewish forces occupied Acre. This worked so well that they sent a Haganah division dressed as Arabs into Gaza, where there were Egyptian forces, and the Egyptians caught them putting two cans of bacteria, typhus and dysentery, into the water supply in wanton disregard of the civilian population. "In war, there is no sentiment," one of the captured Haganah men was quoted as saying.

My activism in Israel began shortly after I received a letter from the Socialist/Zionist Party asking me to help with their Arabic newspaper. When I showed up at their offices at Central House in Tel Aviv, I asked around to see just where I should report. I showed the letter to a couple of people there and, without even looking at it, they would motion me away with the words, "Room No. 8." When I saw that they weren't even reading the letter, I inquired of several others. But the response was the same, "Room No. 8," with not a glance at the paper I put in front of them.

So I went to Room 8 and saw that it was the Department of Jews from Islamic Countries. I was disgusted and angry. Either I am a member of the party or I'm not. Do I have a different ideology or different politics because I am an Arab Jew? It's segregation, I thought, just like a Negroes' Department. I turned around and walked out. That was the start of my open protests. That same year I organized a demonstration in Ashkelon against Ben Gurion's racist policies and 10,000 people turned out.

There wasn't much opportunity for those of us who were second class citizens to do much about it when Israel was on a war footing with outside enemies. After the 1967 war, I was in the Army myself and served in the Sinai when there was continued fighting along the Suez Canal. But the cease-fire with Egypt in 1970 gave us our opening. We took to the streets and organized politically to demand equal rights. If it's our country, if we were expected to risk our lives in a border war, then we expected equal treatment.

We mounted the struggle so tenaciously and received so much publicity that the Israeli government tried to discredit our movement by calling us "Israel's Black Panthers." They were thinking in racist terms, really, in assuming the Israeli public would reject an organization whose ideology was being compared to that of radical blacks in the United States. But we saw that what we were doing was no different than what blacks in the United States were fighting against-segregation, discrimination, unequal treatment. Rather than reject the label, we adopted it proudly. I had posters of Martin Luther King, Malcolm X, Nelson Mandela and other civil rights activists plastered all over my office.

With the Israeli invasion of Lebanon and the Israeli-condoned Sabra and Shatilla massacres, I had had enough of Israel. I became a United States citizen and made certain to revoke my Israeli citizenship. I could never have written and published my book in Israel, not with the censorship they would impose.

Even in America, I had great difficulty finding a publisher because many are subject to pressures of one kind or another from Israel and its friends. I ended up paying $60,000 from my own pocket to publish Ben Gurion's Scandals: How the Haganah & the Mossad Eliminated Jews, virtually the entire proceeds from having sold my house in Israel.

I still was afraid that the printer would back out or that legal proceedings would be initiated to stop its publication, like the Israeli government did in an attempt to prevent former Mossad case officer Victor Ostrovsky from publishing his first book. Ben Gurion's Scandals had to be translated into English from two languages. I wrote in Hebrew when I was in Israel and hoped to publish the book there, and I wrote in Arabic when I was completing the book after coming to the U.S. But I was so worried that something would stop publication that I told the printer not to wait for the translations to be thoroughly checked and proofread. Now I realize that the publicity of a lawsuit would just have created a controversial interest in the book.

I am using bank vault storage for the valuable documents that back up what I have written. These documents, including some that I illegally copied from the archives at Yad Vashem, confirm what I saw myself, what I was told by other witnesses, and what reputable historians and others have written concerning the Zionist bombings in Iraq, Arab peace overtures that were rebuffed, and incidents of violence and death inflicted by Jews on Jews in the cause of creating Israel.


The Riots of 1941


If, as I have said, my family in Iraq was not persecuted personally and I knew no deprivation as a member of the Jewish minority, what led me to the steps of the gallows as a member of the Zionist underground? To answer that question, it is necessary to establish the context of the massacre that occurred in Baghdad on June 1, 1941, when several hundred Iraqi Jews were killed in riots involving junior officers of the Iraqi army. I was 12 years of age and many of those killed were my friends. I was angry, and very confused.

What I didn't know at the time was that the riots most likely were stirred up by the British, in collusion with a pro-British Iraqi leadership.

With the breakup of the Ottoman Empire following WW I, Iraq came under British "tutelage." Amir Faisal, son of Sharif Hussein who had led the Arab Revolt against the Ottoman sultan, was brought in from Mecca by the British to become King of Iraq in 1921. Many Jews were appointed to key administrative posts, including that of economics minister. Britain retained final authority over domestic and external affairs. Britain's pro-Zionist attitude in Palestine, however, triggered a growing anti-Zionist backlash in Iraq, as it did in all Arab countries. Writing at the end of 1934, Sir Francis Humphreys, Britain's Ambassador in Baghdad, noted that, while before WW I Iraqi Jews had enjoyed a more favorable position than any other minority in the country, since then "Zionism has sown dissension between Jews and Arabs, and a bitterness has grown up between the two peoples which did not previously exist."

King Faisal died in 1933. He was succeeded by his son Ghazi, who died in a motor car accident in 1939. The crown then passed to Ghazi's 4-year-old son, Faisal II, whose uncle, Abd al-Ilah, was named regent. Abd al-Ilah selected Nouri el-Said as prime minister. El-Said supported the British and, as hatred of the British grew, he was forced from office in March 1940 by four senior army officers who advocated Iraq's independence from Britain. Calling themselves the Golden Square, the officers compelled the regent to name as prime minister Rashid Ali al-Kilani, leader of the National Brotherhood party.

The time was 1940 and Britain was reeling from a strong German offensive. Al-Kilani and the Golden Square saw this as their opportunity to rid themselves of the British once and for all. Cautiously they began to negotiate for German support, which led the pro-British regent Abd al-Ilah to dismiss al-Kilani in January 1941. By April, however, the Golden Square officers had reinstated the prime minister.

This provoked the British to send a military force into Basra on April 12, 1941. Basra, Iraq's second largest city, had a Jewish population of 30,000. Most of these Jews made their livings from import/export, money changing, retailing, as workers in the airports, railways, and ports, or as senior government employees.

On the same day, April 12, supporters of the pro-British regent notified the Jewish leaders that the regent wanted to meet with them. As was their custom, the leaders brought flowers for the regent. Contrary to custom, however, the cars that drove them to the meeting place dropped them off at the site where the British soldiers were concentrated.

Photographs of the Jews appeared in the following day's newspapers with the banner "Basra Jews Receive British Troops with Flowers." That same day, April 13, groups of angry Arab youths set about to take revenge against the Jews. Several Muslim notables in Basra heard of the plan and calmed things down. Later, it was learned that the regent was not in Basra at all and that the matter was a provocation by his pro-British supporters to bring about an ethnic war in order to give the British army a pretext to intervene.

The British continued to land more forces in and around Basra. On May 7, 1941, their Gurkha unit, composed of Indian soldiers from that ethnic group, occupied Basra's el-Oshar quarter, a neighborhood with a large Jewish population. The soldiers, led by British officers, began looting. Many shops in the commercial district were plundered. Private homes were broken into. Cases of attempted rape were reported. Local residents, Jews and Muslims, responded with pistols and old rifles, but their bullets were no match for the soldiers' Tommy Guns.

Afterwards, it was learned that the soldiers acted with the acquiescence, if not the blessing, of their British commanders. (It should be remembered that the Indian soldiers, especially those of the Gurkha unit, were known for their discipline, and it is highly unlikely they would have acted so riotously without orders.) The British goal clearly was to create chaos and to blacken the image of the pro-nationalist regime in Baghdad, thereby giving the British forces reason to proceed to the capital and to overthrow the al-Kilani government.

Baghdad fell on May 30. Al-Kilani fled to Iran, along with the Golden Square officers. Radio stations run by the British reported that Regent Abd al-Ilah would be returning to the city and that thousands of Jews and others were planning to welcome him. What inflamed young Iraqis against the Jews most, however, was the radio announcer Yunas Bahri on the German station "Berlin," who reported in Arabic that Jews from Palestine were fighting alongside the British against Iraqi soldiers near the city of Faluja. The report was false.

On Sunday, June 1, unarmed fighting broke out in Baghdad between Jews who were still celebrating their Shabuoth holiday and young Iraqis who thought the Jews were celebrating the return of the pro-British regent. That evening, a group of Iraqis stopped a bus, removed the Jewish passengers, murdered one and fatally wounded a second.

About 8:30 the following morning, some 30 individuals in military and police uniforms opened fire along el-Amin street, a small downtown street whose jewelry, tailor and grocery shops were Jewish-owned. By 11 a.m., mobs of Iraqis with knives, switchblades and clubs were attacking Jewish homes in the area.

The riots continued throughout Monday, June 2. During this time, many Muslims rose to defend their Jewish neighbors, while some Jews successfully defended themselves. There were 124 killed and 400 injured, according to a report written by a Jewish Agency messenger who was in Iraq at the time. Other estimates, possibly less reliable, put the death toll higher, as many as 500, with from 650 to 2,000 injured. From 500 to 1,300 stores and more than 1,000 homes and apartments were looted.

Who was behind the rioting in the Jewish quarter?
Yosef Meir, one of the most prominent activists in the Zionist underground movement in Iraq, known then as Yehoshafat, claims it was the British. Meir, who now works for the Israeli Defense Ministry, argues that, in order to make it appear that the regent was returning as the savior who would reestablish law and order, the British stirred up the riots against the most vulnerable and visible segment in the city, the Jews. And, not surprisingly, the riots ended as soon as the regent's loyal soldiers entered the capital.

My own investigations as a journalist lead me to believe Meir is correct. Furthermore, I think his claims should be seen as based on documents in the archives of the Israeli Defense Ministry, the agency that published his book. Yet, even before his book came out, I had independent confirmation from a man I met in Iran in the late Forties.

His name was Michael Timosian, an Iraqi Armenian. When I met him he was working as a male nurse at the Anglo-Iranian Oil Company in Abadan in the south of Iran. On June 2, 1941, however, he was working at the Baghdad hospital where many of the riot victims were brought. Most of these victims were Jews.

Timosian said he was particularly interested in two patients whose conduct did not follow local custom. One had been hit by a bullet in his shoulder, the other by a bullet in his right knee. After the doctor removed the bullets, the staff tried to change their blood-soaked cloths. But the two men fought off their efforts, pretending to be speechless, although tests showed they could hear. To pacify them, the doctor injected them with anesthetics and, as they were sleeping, Timosian changed their cloths. He discovered that one of them had around his neck an identification tag of the type used by British troops, while the other had tattoos with Indian script on his right arm along with the familiar sword of the Gurkha.

The next day when Timosian showed up for work, he was told that a British officer, his sergeant and two Indian Gurkha soldiers had come to the hospital early that morning. Staff members overheard the Gurkha soldiers talking with the wounded patients, who were not as dumb as they had pretended. The patients saluted the visitors, covered themselves with sheets and, without signing the required release forms, left the hospital with their visitors.

Today there is no doubt in my mind that the anti-Jewish riots of 1941 were orchestrated by the British for geopolitical ends. David Kimche is certainly a man who was in a position to know the truth, and he has spoken publicly about British culpability. Kimche had been with British Intelligence during WW II and with the Mossad after the war. Later he became Director General of Israel's Foreign Ministry, the position he held in 1982 when he addressed a forum at the British Institute for International Affairs in London.

In responding to hostile questions about Israel's invasion of Lebanon and the refugee camp massacres in Beirut, Kimche went on the attack, reminding the audience that there was scant concern in the British Foreign Office when British Gurkha units participated in the murder of 500 Jews in the streets of Baghdad in 1941.



The Bombings of 1950-1951

The anti-Jewish riots of 1941 did more than create a pretext for the British to enter Baghdad to reinstate the pro-British regent and his pro-British prime minister, Nouri el-Said. They also gave the Zionists in Palestine a pretext to set up a Zionist underground in Iraq, first in Baghdad, then in other cities such as Basra, Amara, Hillah, Diwaneia, Abril and Karkouk.

Following WW II, a succession of governments held brief power in Iraq. Zionist conquests in Palestine, particularly the massacre of Palestinians in the village of Deir Yassin, emboldened the anti-British movement in Iraq. When the Iraqi government signed a new treaty of friendship with London in January 1948, riots broke out all over the country. The treaty was quickly abandoned and Baghdad demanded removal of the British military mission that had run Iraq's army for 27 years.

Later in 1948, Baghdad sent an army detachment to Palestine to fight the Zionists, and when Israel declared independence in May, Iraq closed the pipeline that fed its oil to Haifa's refinery. Abd al-Ilah, however, was still regent and the British quisling, Nouri el-Said, was back as prime minister. I was in the Abu-Greib prison in 1948, where I would remain until my escape to Iran in September 1949.

Six months later-the exact date was March 19, 1950-a bomb went off at the American Cultural Center and Library in Baghdad, causing property damage and injuring a number of people. The center was a favorite meeting place for young Jews.

The first bomb thrown directly at Jews occurred on April 8, 1950, at 9:15 p.m. A car with three young passengers hurled the grenade at Baghdad's El-Dar El-Bida Café, where Jews were celebrating Passover. Four people were seriously injured. That night leaflets were distributed calling on Jews to leave Iraq immediately.

The next day, many Jews, most of them poor with nothing to lose, jammed emigration offices to renounce their citizenship and to apply for permission to leave for Israel. So many applied, in fact, that the police had to open registration offices in Jewish schools and synagogues.

On May 10, at 3 a.m., a grenade was tossed in the direction of the display window of the Jewish-owned Beit-Lawi Automobile Company, destroying part of the building. No casualties were reported.

On June 3, 1950, another grenade was tossed from a speeding car in the El-Batawin area of Baghdad where most rich Jews and middle class Iraqis lived. No one was hurt, but following the explosion Zionist activists sent telegrams to Israel requesting that the quota for immigration from Iraq be increased.

On June 5, at 2:30 a.m., a bomb exploded next to the Jewish-owned Stanley Shashua building on El-Rashid street, resulting in property damage but no casualties.

On January 14, 1951, at 7 p.m., a grenade was thrown at a group of Jews outside the Masouda Shem-Tov Synagogue. The explosive struck a high-voltage cable, electrocuting three Jews, one a young boy, Itzhak Elmacher, and wounding over 30 others. Following the attack, the exodus of Jews jumped to between 600-700 per day.

Zionist propagandists still maintain that the bombs in Iraq were set off by anti-Jewish Iraqis who wanted Jews out of their country. The terrible truth is that the grenades that killed and maimed Iraqi Jews and damaged their property were thrown by Zionist Jews.

Among the most important documents in my book, I believe, are copies of two leaflets published by the Zionist underground calling on Jews to leave Iraq. One is dated March 16, 1950, the other April 8, 1950.

The difference between these two is critical. Both indicate the date of publication, but only the April 8th leaflet notes the time of day: 4 p.m. Why the time of day? Such a specification was unprecedented. Even the investigating judge, Salaman El-Beit, found it suspicious. Did the 4 p.m. writers want an alibi for a bombing they knew would occur five hours later? If so, how did they know about the bombing? The judge concluded they knew because a connection existed between the Zionist underground and the bomb throwers.

This, too, was the conclusion of Wilbur Crane Eveland, a former senior officer in the Central Intelligence Agency (CIA), whom I had the opportunity to meet in New York in 1988. In his book, Ropes of Sand, whose publication the CIA opposed, Eveland writes:

In attempts to portray the Iraqis as anti-American and to terrorize the Jews, the Zionists planted bombs in the U.S. Information Service library and in synagogues. Soon leaflets began to appear urging Jews to flee to Israel. . . . Although the Iraqi police later provided our embassy with evidence to show that the synagogue and library bombings, as well as the anti-Jewish and anti-American leaflet campaigns, had been the work of an underground Zionist organization, most of the world believed reports that Arab terrorism had motivated the flight of the Iraqi Jews whom the Zionists had "rescued" really just in order to increase Israel's Jewish population."

Eveland doesn't detail the evidence linking the Zionists to the attacks, but in my book I do. In 1955, for example, I organized in Israel a panel of Jewish attorneys of Iraqi origin to handle claims of Iraqi Jews who still had property in Iraq. One well known attorney, who asked that I not give his name, confided in me that the laboratory tests in Iraq had confirmed that the anti-American leaflets found at the American Cultural Center bombing were typed on the same typewriter and duplicated on the same stenciling machine as the leaflets distributed by the Zionist movement just before the April 8th bombing.

Tests also showed that the type of explosive used in the Beit-Lawi attack matched traces of explosives found in the suitcase of an Iraqi Jew by the name of Yosef Basri. Basri, a lawyer, together with Shalom Salih, a shoemaker, would be put on trial for the attacks in December 1951 and executed the following month. Both men were members of Hashura, the military arm of the Zionist underground. Salih ultimately confessed that he, Basri and a third man, Yosef Habaza, carried out the attacks.

By the time of the executions in January 1952, all but 6,000 of an estimated 125,000 Iraqi Jews had fled to Israel. Moreover, the pro-British, pro-Zionist puppet el-Said saw to it that all of their possessions were frozen, including their cash assets. (There were ways of getting Iraqi dinars out, but when the immigrants went to exchange them in Israel they found that the Israeli government kept 50 percent of the value.) Even those Iraqi Jews who had not registered to emigrate, but who happened to be abroad, faced loss of their nationality if they didn't return within a specified time. An ancient, cultured, prosperous community had been uprooted and its people transplanted to a land dominated by East European Jews, whose culture was not only foreign but entirely hateful to them.


The Ultimate Criminals


Zionist Leaders:
From the start they knew that in order to establish a Jewish state they had to expel the indigenous Palestinian population to the neighboring Islamic states and import Jews from these same states.

* Theodor Herzl, the architect of Zionism, thought it could be done by social engineering. In his diary entry for 12 June 1885, he wrote that Zionist settlers would have to "spirit the penniless population across the border by procuring employment for it in the transit countries, while denying it any employment in our own country."

* Vladimir Jabotinsky, Prime Minister Netanyahu's ideological progenitor, frankly admitted that such a transfer of populations could only be brought about by force.

* David Ben Gurion, Israel's first prime minister, told a Zionist Conference in 1937 that any proposed Jewish state would have to "transfer Arab populations out of the area, if possible of their own free will, if not by coercion." After 750,000 Palestinians were uprooted and their lands confiscated in 1948-49, Ben Gurion had to look to the Islamic countries for Jews who could fill the resultant cheap labor market. "Emissaries" were smuggled into these countries to "convince" Jews to leave either by trickery or fear.

In the case of Iraq, both methods were used: uneducated Jews were told of a Messianic Israel in which the blind see, the lame walk, and onions grow as big as melons; educated Jews had bombs thrown at them.

A few years after the bombings, in the early 1950s, a book was published in Iraq, in Arabic, titled Venom of the Zionist Viper. The author was one of the Iraqi investigators of the 1950-51 bombings and, in his book, he implicates the Israelis, specifically one of the emissaries sent by Israel, Mordechai Ben-Porat. As soon as the book came out, all copies just disappeared, even from libraries. The word was that agents of the Israeli Mossad, working through the U.S. Embassy, bought up all the books and destroyed them. I tried on three different occasions to have one sent to me in Israel, but each time Israeli censors in the post office intercepted it.

British Leaders:
Britain always acted in its best colonial interests. For that reason Foreign Minister Arthur Balfour sent his famous 1917 letter to Lord Rothschild in exchange for Zionist support in WW I. During WW II the British were primarily concerned with keeping their client states in the Western camp, while Zionists were most concerned with the immigration of European Jews to Palestine, even if this meant cooperating with the Nazis. (In my book I document numerous instances of such dealings by Ben Gurion and the Zionist leadership.)

After WW II the international chessboard pitted communists against capitalists. In many countries, including the United States and Iraq, Jews represented a large part of the Communist party. In Iraq, hundreds of Jews of the working intelligentsia occupied key positions in the hierarchy of the Communist and Socialist parties. To keep their client countries in the capitalist camp, Britain had to make sure these governments had pro-British leaders. And if, as in Iraq, these leaders were overthrown, then an anti-Jewish riot or two could prove a useful pretext to invade the capital and reinstate the "right" leaders.

Moreover, if the possibility existed of removing the communist influence from Iraq by transferring the whole Jewish community to Israel, well then, why not? Particularly if the leaders of Israel and Iraq conspired in the deed.

The Iraqi Leaders:
Both the regent Abd al-Ilah and his prime minister Nouri el- Said took directions from London. Toward the end of 1948, el-Said, who had already met with Israel's Prime Minister Ben Gurion in Vienna, began discussing with his Iraqi and British associates the need for an exchange of populations. Iraq would send the Jews in military trucks to Israel via Jordan, and Iraq would take in some of the Palestinians Israel had been evicting. His proposal included mutual confiscation of property. London nixed the idea as too radical.

El-Said then went to his back-up plan and began to create the conditions that would make the lives of Iraqi Jews so miserable they would leave for Israel. Jewish government employees were fired from their jobs; Jewish merchants were denied import/export licenses; police began to arrest Jews for trivial reasons. Still the Jews did not leave in any great numbers.

In September 1949, Israel sent the spy Mordechai Ben-Porat, the one mentioned in Venom of the Zionist Viper, to Iraq. One of the first things Ben-Porat did was to approach el-Said and promise him financial incentives to have a law enacted that would lift the citizenship of Iraqi Jews.

Soon after, Zionist and Iraqi representatives began formulating a rough draft of the bill, according to the model dictated by Israel through its agents in Baghdad. The bill was passed by the Iraqi parliament in March 1950. It empowered the government to issue one-time exit visas to Jews wishing to leave the country. In March, the bombings began.

Sixteen years later, the Israeli magazine Haolam Hazeh, published by Uri Avnery, then a Knesset member, accused Ben-Porat of the Baghdad bombings. Ben-Porat, who would become a Knesset member himself, denied the charge, but never sued the magazine for libel. And Iraqi Jews in Israel still call him Morad Abu al-Knabel, Mordechai of the Bombs.

As I said, all this went well beyond the comprehension of a teenager. I knew Jews were being killed and an organization existed that could lead us to the Promised Land. So I helped in the exodus to Israel. Later, on occasions, I would bump into some of these Iraqi Jews in Israel. Not infrequently they'd express the sentiment that they could kill me for what I had done.


Opportunities for Peace

After the Israeli attack on the Jordanian village of Qibya in October, 1953, Ben Gurion went into voluntary exile at the Sedeh Boker kibbutz in the Negev. The Labor party then used to organize many buses for people to go visit him there, where they would see the former prime minister working with sheep. But that was only for show. Really he was writing his diary and continuing to be active behind the scenes. I went on such a tour.

We were told not to try to speak to Ben Gurion, but when I saw him, I asked why, since Israel is a democracy with a parliament, does it not have a constitution? Ben Gurion said, "Look, boy"-I was 24 at the time-"if we have a constitution, we have to write in it the border of our country. And this is not our border, my dear." I asked, "Then where is the border?" He said, "Wherever the Sahal will come, this is the border." Sahal is the Israeli army.

Ben Gurion told the world that Israel accepted the partition and the Arabs rejected it. Then Israel took half of the land that was promised to the Arab state. And still he was saying it was not enough. Israel needed more land. How can a country make peace with its neighbors if it wants to take their land? How can a country demand to be secure if it won't say what borders it will be satisfied with? For such a country, peace would be an inconvenience.

I know now that from the beginning many Arab leaders wanted to make peace with Israel, but Israel always refused. Ben Gurion covered this up with propaganda. He said that the Arabs wanted to drive Israel into the sea and he called Gamal Abdel Nasser the Hitler of the Middle East whose foremost intent was to destroy Israel. He wanted America and Great Britain to treat Nasser like a pariah.

In 1954, it seemed that America was getting less critical of Nasser. Then during a three-week period in July, several terrorist bombs were set off: at the United States Information Agency offices in Cairo and Alexandria, a British-owned theater, and the central post office in Cairo. An attempt to firebomb a cinema in Alexandria failed when the bomb went off in the pocket of one of the perpetrators. That led to the discovery that the terrorists were not anti-Western Egyptians, but were instead Israeli spies bent on souring the warming relationship between Egypt and the United States in what came to be known as the Lavon Affair.

Ben Gurion was still living on his kibbutz. Moshe Sharett as prime minister was in contact with Abdel Nasser through the offices of Lord Maurice Orbach of Great Britain. Sharett asked Nasser to be lenient with the captured spies, and Nasser did all that was in his power to prevent a deterioration of the situation between the two countries.

Then Ben Gurion returned as Defense Minister in February, 1955. Later that month Israeli troops attacked Egyptian military camps and Palestinian refugees in Gaza, killing 54 and injuring many more. The very night of the attack, Lord Orbach was on his way to deliver a message to Nasser, but was unable to get through because of the military action. When Orbach telephoned, Nasser's secretary told him that the attack proved that Israel did not want peace and that he was wasting his time as a mediator.

In November, Ben Gurion announced in the Knesset that he was willing to meet with Abdel Nasser anywhere and at any time for the sake of peace and understanding. The next morning the Israeli military attacked an Egyptian military camp in the Sabaha region.

Although Nasser felt pessimistic about achieving peace with Israel, he continued to send other mediators to try. One was through the American Friends Service Committee; another via the Prime Minister of Malta, Dom Minthoff; and still another through Marshall Tito of Yugoslavia.

One that looked particularly promising was through Dennis Hamilton, editor of The London Times. Nasser told Hamilton that if only he could sit and talk with Ben Gurion for two or three hours, they would be able to settle the conflict and end the state of war between the two countries. When word of this reached Ben Gurion, he arranged to meet with Hamilton. They decided to pursue the matter with the Israeli ambassador in London, Arthur Luria, as liaison. On Hamilton's third trip to Egypt, Nasser met him with the text of a Ben Gurion speech stating that Israel would not give up an inch of land and would not take back a single refugee. Hamilton knew that Ben Gurion with his mouth had undermined a peace mission and missed an opportunity to settle the Israeli-Arab conflict.

Nasser even sent his friend Ibrahim Izat of the Ruz El Yusuf weekly paper to meet with Israeli leaders in order to explore the political atmosphere and find out why the attacks were taking place if Israel really wanted peace. One of the men Izat met with was Yigal Yadin, a former Chief of Staff of the army who wrote this letter to me on 14 January 1982:

Dear Mr. Giladi:

Your letter reminded me of an event which I nearly forgot and of which I remember only a few details.

Ibrahim Izat came to me if I am not mistaken under the request of the Foreign Ministry or one of its branches; he stayed in my house and we spoke for many hours. I do not remember him saying that he came on a mission from Nasser, but I have no doubt that he let it be understood that this was with his knowledge or acquiescence....

When Nasser decided to nationalize the Suez Canal in spite of opposition from the British and the French, Radio Cairo announced in Hebrew:

If the Israeli government is not influenced by the British and the French imperialists, it will eventually result in greater understanding between the two states, and Egypt will reconsider Israel's request to have access to the Suez Canal.

Israel responded that it had no designs on Egypt, but at that very moment Israeli representatives were in France planning the three-way attack that was to take place in October, 1956.

All the while, Ben Gurion continued to talk about the Hitler of the Middle East. This brainwashing went on until late September, 1970, when Gamal Abdel Nasser passed away. Then, miracle of miracles, David Ben Gurion told the press:

A week before he died I received an envoy from Abdel Nasser who asked to meet with me urgently in order to solve the problems between Israel and the Arab world.

The public was surprised because they didn't know that Abdel Nasser had wanted this all along, but Israel sabotaged it.

Nasser was not the only Arab leader who wanted to make peace with Israel. There were many others. Brigadier General Abdel Karim Qasem, before he seized power in Iraq in July, 1958, headed an underground organization that sent a delegation to Israel to make a secret agreement. Ben Gurion refused even to see him. I learned about this when I was a journalist in Israel. But whenever I tried to publish even a small part of it, the censor would stamp it "Not Allowed."

Now, in Netanyahu, we are witnessing another attempt by an Israeli prime minister to fake an interest in making peace. Netanyahu and the Likud are setting Arafat up by demanding that he institute more and more repressive measures in the interest of Israeli "security." Sooner or later I suspect the Palestinians will have had enough of Arafat's strong-arm methods as Israel's quisling-and he'll be killed. Then the Israeli government will say, "See, we were ready to give him everything. You can't trust those Arabs-they kill each other. Now there's no one to even talk to about peace."


Conclusion

Alexis de Tocqueville once observed that it is easier for the world to accept a simple lie than a complex truth. Certainly it has been easier for the world to accept the Zionist lie that Jews were evicted from Muslim lands because of anti-Semitism, and that Israelis, never the Arabs, were the pursuers of peace. The truth is far more discerning: bigger players on the world stage were pulling the strings.

These players, I believe, should be held accountable for their crimes, particularly when they willfully terrorized, dispossessed and killed innocent people on the altar of some ideological imperative.

I believe, too, that the descendants of these leaders have a moral responsibility to compensate the victims and their descendants, and to do so not just with reparations, but by setting the historical record straight.

That is why I established a panel of inquiry in Israel to seek reparations for Iraqi Jews who had been forced to leave behind their property and possessions in Iraq. That is why I joined the Black Panthers in confronting the Israeli government with the grievances of the Jews in Israel who came from Islamic lands. And that is why I have written my book and this article: to set the historical record straight.

We Jews from Islamic lands did not leave our ancestral homes because of any natural enmity between Jews and Muslims. And we Arabs-I say Arab because that is the language my wife and I still speak at home-we Arabs on numerous occasions have sought peace with the State of the Jews. And finally, as a U.S. citizen and taxpayer, let me say that we Americans need to stop supporting racial discrimination in Israel and the cruel expropriation of lands in the West Bank, Gaza, South Lebanon and the Golan Heights.




ENDNOTES

*

Mileshtin was quoted by the Israeli daily, Hadashot, in an article published August 13, 1993. The writer, Sarah Laybobis-Dar, interviewed a number of Israelis who had knowledge of the use of bacteriological weapons in the 1948 war. Mileshtin said bacteria was used to poison the wells of every village emptied of its Arab inhabitants.

*

On Sept. 12, 1990, the New York State Supreme Court issued a restraining order at the request of the Israeli government to prevent publication of Ostrovsky's book, "By Way of Deception: The Making and Unmaking of a Mossad Officer." The New York State Appeals Court lifted the ban the next day.

*

Marion Woolfson, "Prophets in Babylon: Jews in the Arab World," p. 129

*

Yosef Meir, "Road in the Desert," Israeli Defense Ministry, p. 36.

*

See my book, "Ben Gurion's Scandals," p. 105.

*

Wilbur Crane Eveland, "Ropes of Sand: America's Failure in the Middle East," NY; Norton, 1980, pp. 48-49.

*

T. Herzl, "The Complete Diaries," NY: Herzl Press & Thomas Yoncloff, 1960, vol. 1, p. 88.

*

Report of the Congress of the World Council of Paole Zion, Zurich, July 29-August 7, 1937, pp. 73-74.

ze zijn zo lief mijnheer......

[Sinistra]

Oorspronkelijk geplaatst door groene flamingant

Neem dat 'links' maar met een serieuze korrel zout. Ik moet nog altijd de eerste zionist horen pleiten voor gelijke rechten.

Antifascistische demonstratie van de Antideutschen in Berlijn tegen NPD-demo.

Hieronder demo van de Antideutsche Kommunisten tegen de antisemietische mars van de NPD tegen de bouw van een synagoge in Bochum.

[Sinistra]

Oorspronkelijk geplaatst door devilke

doe moeite om het te lezen


ze zijn zo lief mijnheer......

Bron a.u.b waar dat artikel staat. Ik kan ook teksten van het internet copy+paste zonder bronvermelding. Ik heb nog een leuke foto van jouw idool met een of andere vreemde Oostenrijkse man..8)





Bovenaan de grote Arabische held der Palestijnen Al Husseini met niemand minder dan..juist ja...8)

[willem1940NLD]

Was mijnheer Marx eigenlijk wel Zionist?

[Scarabaeida]

Anti-Deutschen, dat zijn pas knakkers.

Stel: ik richt me tegen het zionisme en ik richt een organisatie op genaamd Anti-Juden (nuances?) en continu tracht te "bewijzen" op welke manier joden een complot tegen Europiërs voeren. Ik zou me hetzelfde als hen gedragen zoals zij met Duitsen doen. Losers.

[groene flamingant]

Oorspronkelijk geplaatst door Timmeke

Antifascistische demonstratie van de Antideutschen in Berlijn tegen NPD-demo.

Hieronder demo van de Antideutsche Kommunisten tegen de antisemietische mars van de NPD tegen de bouw van een synagoge in Bochum.

Die fotokes ken ik al lang. Iedereen kan zich links noemen en zwaaien met Israëlische vlaggen maar daamee heb je nog steeds niet bewezen dat zionisme geen racisme zou kunnen zijn.

Ik wacht dus tot nader order ook nog steeds op de eerste échte linkse zionist die pleit voor gelijke rechten.

[Sinistra]

Oorspronkelijk geplaatst door Scarabaeida

Anti-Deutschen, dat zijn pas knakkers.

Stel: ik richt me tegen het zionisme en ik richt een organisatie op genaamd Anti-Juden (nuances?) en continu tracht te "bewijzen" op welke manier joden een complot tegen Europiërs voeren. Ik zou me hetzelfde als hen gedragen zoals zij met Duitsen doen. Losers.

Die organisaties bestaan al ze noemen NPD, radio Islam en DKP(Deutsch Kommunistische Partei. Ken je wel de ideologie van de Anti-Deutschen. Klaarblijkelijk niet, want anders zou je zo geen onzin neerpennen.

[Sinistra]

Oorspronkelijk geplaatst door groene flamingant

Die fotokes ken ik al lang. Iedereen kan zich links noemen en zwaaien met Israëlische vlaggen maar daamee heb je nog steeds niet bewezen dat zionisme geen racisme zou kunnen zijn.

Ik wacht dus tot nader order ook nog steeds op de eerste échte linkse zionist die pleit voor gelijke rechten.

Waarom is 13% van de Israëlische bevolking dan moslim? Daar al is aan gedacht? De betogers op de foto's zijn leden van de Antifascistische Aktion Berlin en de Autonome Antifa. Sinds wanneer zijn antifascisten niet "links" meer??

[groene flamingant]

.

[groene flamingant]

Oorspronkelijk geplaatst door Timmeke

Waarom is 13% van de Israëlische bevolking dan moslim? Daar al is aan gedacht? De betogers op de foto's zijn leden van de Antifascistische Aktion Berlin en de Autonome Antifa. Sinds wanneer zijn antifascisten niet "links" meer??

13% van de Israëlische bevolking moslim? Ja, en samen met de Israëlische christenen (Russen en Palestijnen) komen ze zelfs aan meer dan 20%. Bewijst dat iets? Nee dus.
Uw 13% moslims en hun christelijke landgenoten worden door het zionistische systeem behandeld als tweederangsburgers om de enige reden dat zij niet-joods zijn. Daarom is zionisme wel degelijk racisme.

Dat sommige Duitse 'antifacisten' sympathiseren met Israël heeft weinig te maken met antifacisme maar eerder met een schuldgevoel wat betreft de misdaden van nazi-Duitsland tegenover de joden in WOII. Nergens op die foto's is trouwens te zien dat die 'antifa's' zich zionist noemen.

[willem1940NLD]

Een geloof is geen "ras"; zonder RAS geen racisme.

[groene flamingant]

Oorspronkelijk geplaatst door willem1940NLD

Een geloof is geen "ras"; zonder RAS geen racisme.

Dat ik kul. Racisme kan evengoed gericht zijn tegen een bepaalde religieuze groep. Of ga je vertellen dat antisemitisme geen racisme meer is misschien?

[willem1940NLD]

Oorspronkelijk geplaatst door groene flamingant

Dat ik kul. Racisme kan evengoed gericht zijn tegen een bepaalde religieuze groep. Of ga je vertellen dat antisemitisme geen racisme meer is misschien?

Je haalt de boel finaal doorelkaar.

"Discriminatie" o.k, maar racisme heeft hier niets mee van doen.

[groene flamingant]

Oorspronkelijk geplaatst door willem1940NLD

Je haalt de boel finaal doorelkaar.

"Discriminatie" o.k, maar racisme heeft hier niets mee van doen.

Dus als Nederland morgen joden systematisch gaat discrimineren, enkel en alleen omdat zij joden zijn, is dat geen racistische politiek?

[Vlaanderen Boven]

Oorspronkelijk geplaatst door groene flamingant

Dus als Nederland morgen joden systematisch gaat discrimineren, enkel en alleen omdat zij joden zijn, is dat geen racistische politiek?

Als Nederland morgen mensen met gele jassen gaat discrimineren, is dat dat racisme?

Maar je hebt een punt, veel anti-semieten beschouwen Joden als een ras...maar daar hebben ze ongelijk in. Het kan dus onmogelijk racistisch zijn.