Werkloosheidsuitkering beperken in tijd

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Ik vrees eerder dat bij zulk systeem in de huidige omstandigheden er geen aandacht zal besteed worden, zoals je zegt, Desiderius, aan een geheel uitbouwen van een spaarstelsel, maar dat het "recht op een uitkering" bewaard blijft, onvoorwaardelijk.

En dan kun je natuurlijk het volgende voor hebben:

1) Maximum dagen uitkering = 90
2) Persoon wordt ontslaan / neemt ontslag = dag 1
3) Persoon vindt ander werk = dag 41

--> Persoon wacht nog rustig af voor de nieuwe job begint, want zo kan hij nog vrolijk genieten van de 39 dagen die hem resten.

Enfin, ik denk dat dit scenario best wel eens kan bijdragen tot een verdere asocialisering en perfidisering - ja, dat is een neologisme - van de samenleving en van het systeem an sich.

Dat is niet anders dan nu gebeurt.
Stel dat ik vorige week gesolliciteerd heb voor een job die begint in april, en dat ik aangenomen wordt voor die job.
Denk je dan dat ik nog een job vind voor de periode tussen nu en april?
Het kan natuurlijk altijd, maar die kans is helaas gering. Ik zou nog een job kunnen aannemen en meteen ook mijn ontslag indienen, maar dat zal me in de meeste gevallen nogal in de problemen brengen. Ik zou op zoek kunnen gaan naar een tijdelijke job voor die precieze periode, maar de kans dat ik dat vind is erg klein. Ik zal dus wellicht nog moeten thuiszitten tot april.

[Cynicus]

Oorspronkelijk geplaatst door Desiderius

Gesteld dat het werkloosheidsrisico algemeen moet afgedekt worden, lijkt het me evident dat de uitkering in verhouding staat tot hetgeen men bijgedragen heeft tot het systeem. Minstens beperkt in tijd. Werkloosheidsuitkeringen zijn er om mensen op te vangen die 'tussen twee jobs in' zitten; m.a.w. een soort overbruggingssysteem dat moet toelaten dat het plotse verlies van een regelmatig inkomen niet leidt tot een abrupte financiële catastrofe waar de betrokkene zich niet meer (of toch zéér moeilijk) uit weet te redden.

Indien men de werkloosheidsuitkering op die manier aanpast, dan moet ze meteen ook opgevat worden als een objectief recht. Men heeft bijgedragen, bijgevolg hoeft niemand zich ook maar in het minst een bedelaar te voelen wanneer hij beroep moet doen op het systeem. Meer nog, niemand heeft te oordelen over de moraliteit van de uitkeringstrekker. Ook de overheid niet! De dwingende betutteling door de diensten voor arbeidsbemiddeling kan meteen afgeschaft worden en vervangen door een open systeem van trajectbegeleiding waar de werkzoekende volstrekt vrijwillig in meestapt.

De incentive om zo snel mogelijk een andere bron van inkomsten aan te boren zit vooral in het feit dat men door het optrekken van uitkeringen ook het opgebouwde krediet opsoupeert. Als men m.a.w. tot de laatste uitkeringsgerechtige dag wacht om opnieuw aan de slag te gaan, dan staat het tellertje weer op nul en moet men weer van voor af aan dat werkloosheidskrediet opbouwen. Als extra incentive kan dat sociale krediet zelfs vrijgemaakt worden voor zij die liefst enige tijd vroeger met pensioen gaan.

Buiten de sociale dekking bestaat er dan nog de algemene herverdeling via het leefloon. Dogbert toonde hierboven al aan dat het verschil tussen leefloon en werkloosheidsuitkering enorm groot is. En het klopt ook dat werklozen die hun uitkering verliezen niet noodzakelijk onmiddellijk gaan aankloppen bij het OCMW; een groot aantal onder hen leeft dan van spaarcentjes of valt terug op het gezinsinkomen dat door de partner wordt ingebracht.

Een gemeenschapsdienstinkomenszekerheidsnoodsysteem waarbij gemeenschapsdienstpresteerders enkel nog recht zouden hebben op een prestatiegericht gemeenschapsdienstinkomen van 5 euro per uur effectief gepresteerde gemeenschapsdienst en waarbij ze zoveel uren gemeenschapsdienst zouden mogen verrichten als ze zelf willen (of kunnen), en waarbij ze naast hun gemeenschapsdienstinkomen ook nog eens onbeperkt zouden mogen bijverdienen, is een veel objectiever noodsysteem en bevat op zich reeds een incentive om zo vlug mogelijk een gewone job aan te nemen. Gemeenschapsdienstverrichters zouden immers geneigd zijn zo kort mogelijk gebruik te maken van een dergelijk gemeenschapsdienstinkomenszekerheidsnoodsysteem daar er (onaantrekkelijke) jobs genoeg zijn met een uurloon dat hoger ligt dan 5 euro per uur.