Filmtip: 'In This World' over Afghaanse vluchtelingen.

[thePiano]

(Gouden Beer, Berlijn 2003)

Vanaf 26/11/2003 in de bioscoop (o.m. in UGC)

[size=6]In This World[/size]

http://www.in-this-world.de/



Recensie:

Jamal en Enayatullah, twee neven, zijn jonge Afghanen die wonen in de Pakistaanse stad Peshawar, vlak bij de Afghaanse grens. Jamal, een wees, verdient een karig loon in een baksteenfabriek en woont in het reusachtige vluchtelingenkamp van Shamshatoo. Zijn neef werkt op de markt. Zijn familie beslist om Enayatullah naar Engeland te sturen, om daar een beter bestaan op te bouwen. Jamal overtuigt hen dat ook hij naar Engeland moet. De twee leggen, net als jaarlijks één miljoen lotgenoten, hun leven in handen van mensensmokkelaars.

De reis gaat over land: langer, saaier en gevaarlijker dan per vliegtuig, maar veel goedkoper. Jamal en Enayatullah gaan van Pakistan, door Iran en komen via de onherbergzame Koerdische bergstreek terecht in Turkije. Dit is een bekende smokkelroute, die oorspronkelijk deel uitmaakte van de Zijderoute en nu gebruikt wordt voor de smokkel van auto-onderdelen, benzine, drugs en mensen. Vanaf Istanbul begint het gevaarlijkste deel van de reis: veertig uur opeengepakt in een afgesloten container op een zeeschip met Italië als einddoel.

In This World is samengesteld uit de ervaringen van echte vluchtelingen, die hun leven op het spel zetten in de hoop op een beter bestaan. Veel van hen overleven de tocht niet, anderen hebben meer geluk. “In This World” geeft een gezicht en een stem aan deze anonieme mensen.

De sans-papiers, de illegalen, de vluchtelingen vormen slechts een deel van dat leed. In tegenstelling tot de slachtoffers van de dagelijkse kindermoord (36.000 kinderen sterven elke dag door gebrek aan de meest fundamentele voorzieningen als zuiver water, evenwichtige voeding, medicijnen, die de wereldmarkt hen onthoudt of soms afneemt), maken deze vluchtelingen nog een kans op lotsverbetering: zij hebben nog de kracht om, met de steun van hun gemeenschap, de overtocht naar het rijke of veilige Westen te wagen, in de hoop daar een nieuwe toekomst te vinden. Dat de reis die ze ondernemen soms in onmenselijke onmstandigheden verloopt en uiterst gevaarlijk is, bekoelt hun ondernemingsdrift geenszins; alles is beter dan het uitzichtsloze toekomst die hen thuis wacht. De kans dat ze hun eindbestemming niet levend bereiken is groot en zelfs als het lukt wacht hen veelal een lange en onterende lijdensweg die leidt van asielcentrum naar onderduikadres via illegale werkhuizen waar ze soms 10, 12 of meer uren per dag moeten werken, meestal voor een hongerloon. Alsof dat nog niet genoeg is, lopen ze voortdurend het risico naar hun land van herkomst teruggestuurd te worden.

Wij herinneren ons nog levendig de 58 doden die 3 jaar terug werden ontdekt in een Nederlandse koelwagen nadat die vanuit Zeebrugge per boot in Dover was aangekomen. Wij blijven geconfronteerd worden met heibel rond asielcentra en deze zomer nog werden onze vrienden van Attac Leuven betrokken bij de bezetting van zo’n 320 Afghanen in de H. Kruiskerk aldaar en de hongerstaking waartoe de onverzettelijke houding van de Belgische regering in verband met hun regularisatieaanvraag leidde. Voor het systeem gaat het misschien om een ongrijpbaar monster, wij worden geconfronteerd met mensen van vlees en bloed, mannen, vrouwen, kinderen.

Michael Winterbottom is er in geslaagd om de toeschouwer, in een soort cinema verité-formaat, zonder enige overbodige franje of romantisering, een totaal identificatieproces te laten ondergaan met de hoofdpersonages. Hun gevaarlijke tocht van Peshawar naar Londen beleef je mee, bijna als medereiziger. Je deelt in het hopeloze van hun onderneming, maar ook in de kleine etappesuccessen, de spontane uitingen van solidariteit onder fellowtravelers en de grappige momenten, waaraan beide vrienden zich optrekken.

[Pat]

Jamaar, ge hebt de film al verraden... spelbreker