In de huidige omstandigheden is het interessant...

[Vicky]

om dit ook eens te lezen. Voor alle duidelijkheid!! Het dateert van vóór het arrest.

België gebruikt „allochtonisering” tegen
Vlaanderen


Sedert het aantreden van de eerste paarsgroene regering Verhofstadt I in juli
1999 hebben we, voortgezet tot vandaag onder het paarse kabinet
Verhofstadt II, een vreemdelingenbeleid gekend dat wordt gekenmerkt door
massale naturalisaties en regularisaties en dat, gekoppeld aan een zeer
uitgebreid systeem van gezinshereniging, zorgt voor een waar sneeuwbaleffect,
eerder een lawine die reeds op middellange termijn onze eigen
Vlaamse identiteit en zelfontplooiing als natie zal ondergraven. Het Belgische
regime heeft de jongste jaren hét systeem bij uitstek ontdekt om de Vlaamse
drang naar zelfbestuur af te remmen en te fnuiken: de massale inzet van
vreemdelingen. Het is deze stelling die ik reeds een eerste keer poneerde
tijdens het debat in de Kamer van Volksvertegenwoordigers op 16 juli 2003
over de regeringsverklaring van Verhofstadt II, en die ik verder in deze
bijdrage wens uit te werken.
Door de massale immigratie van de jongste jaren in haar vele vormen
(gezinsvormingen met buitenlandse partner, gezinsherenigingen, naturalisaties,
regularisaties, toeloop van illegalen, relatief zeer weinig effectieve
uitwijzingen) en door de demografische explosie onder de allochtone
bevolking waar zes en meer kinderen per vrouw eerder de regel zijn dan de
uitzondering (een Vlaamse vrouw heeft gemiddeld nog 1,3 tot 1,4 kinderen)
wordt het steeds meer vergrijzende Vlaamse volk op middellange termijn in
zijn eigenheid, identiteit én voortbestaan bedreigd. Het betreft een voor ons
volk fundamentele problematiek waar de Vlaamse Beweging meestal in een
grote boog omheen trekt omwille van de taboes en de geldende dictatuur
van de politieke correctheid. Voor deze problematiek vraag ik dan ook
uitdrukkelijk de aandacht van de Vlaamsgezinden in de N-VA, CD&V en de
VLD. Het kartel SP.a-Spirit heeft ondanks het nationalistische verleden van
een aantal „spiritisten” afkomstig uit de vernietigde Volksunie, uit puur
electorale berekening juist gekozen voor de „allochtonisering” van
Vlaanderen, en trekt daarbij aan één zeel met het Franstalig-Belgische
establishment. Daarover straks meer.
In een aantal wijken in Brussel, Antwerpen, Gent, Mechelen
enz. is deze allochtonisering al zo ver gevorderd dat er zich in
de praktijk een gettovorming aan het voltrekken is waarbij de
autochtonen hun oorspronkelijke wijken verlaten als ze het
zich materieel en financieel kunnen veroorloven. Enkel de
kansarme ouderen en de werklozen die niet weg kunnen,
blijven verweesd achter. Als ze al een eigen huis hebben,
kunnen de autochtonen het door de enorme waardedaling
meestal niet verkopen. Dit fenomeen van dramatische
verloedering werd op een schrijnende wijze beschreven in
een speciale bijlage op 15 juli 2003 van Gazet van Antwerpen over
„Antwerpen-Noord” met wijken als de Seefhoek, de Dam,
Stuivenberg. Deze memorabele reportage zou verplichte
lectuur moeten zijn voor al wie hieromtrent verantwoordelijkheid draagt. Over
enkele jaren zullen al onze grotere steden en uiteindelijk heel Vlaanderen
geconfronteerd worden met deze problematiek van een te massale
aanwezigheid van allochtonen, waardoor het absorptievermogen van onze
maatschappij ver wordt overschreden en er van integratie nauwelijks nog
sprake kan zijn, laat staan van assimilatie, en waarbij de gettovorming en de
segregatie hand in hand gaan met het daarmee gepaard gaande fenomeen
van een sterk toenemende criminaliteit. Uiteindelijk leidt deze allochtonisering
tot een conflictvol maatschappijmodel, een multiculturele
puinhoop, het tegendeel van een harmonieuze samenleving en wij moeten
het dan ook als onze ethische plicht beschouwen om daartegen te
waarschuwen.
Tot juli 1999…
Toen Karel Dillen zowat 25 jaar geleden het Vlaams Blok oprichtte, met als
prioritaire doelstelling een onafhankelijk Vlaanderen, had hij reeds aandacht
voor het probleem van wat men toen de gastarbeiders noemde. Dillen
suggereerde dat ze na verloop van tijd zouden terugkeren naar hun landen
van herkomst. Men had deze gastarbeiders inderdaad, het woord zegt het zelf,
een contract van tijdelijke duur moeten aanbieden, om ze na het beëindigen
van hun contract te laten terugkeren. Maar de overheid stond toe dat ze hun
gezinsleden lieten overkomen. Zelfs werkloze gastarbeiders mochten blijven,
kregen steun van de RVA of het OCMW, wat een hemelsbreed verschil was
met hun thuisland waar er meestal geen sociale voorzieningen waren. De
zogenaamde immigratiestop die in 1974 werd ingevoerd, werd en wordt
meer dan ooit massaal omzeild door de gezinsvorming en de familiehereniging,
door de schijn- en gearrangeerde huwelijken, door toe te laten
dat de asielprocedures op grote schaal worden misbruikt als een middel om
het land binnen te komen, en door het al te lakse optreden tegen de illegalen
op ons grondgebied.
Degenen die nu grote voorstanders zijn van de zogenaamde multiculturele
samenleving, van de „snel-Belgwet,” van het stemrecht voor vreemdelingen,
van de regularisatie van illegalen enz. zijn dat niet altijd geweest. Neem nu
de Franstalige liberalen, de vroegere PRL, nu MR, die in de jaren 80 van de
vorige eeuw, tot midden de jaren 90, hevige tegenstanders waren van de
multiculturele samenleving. Zo liet hun voorman Jean Gol een wet
goedkeuren die gemeenten het recht gaf om de inschrijving van vreemdelingen
te weigeren, wanneer men vond dat er al voldoende aanwezig
waren. Het was ook de PRL die de eerst Vlamingen- en daarna
vreemdelingenhater Roger Nols binnenhaalde, de burgemeester van
Schaarbeek. Nols maakte in 1991 nog publiciteit met affiches waarop enkele
berijders van kamelen te zien waren met de tekst: „En Charter ou en C130 avec
Nols ils y seraient déj�*!”
Andere vooraanstaande PRL’ers spraken zich uit voor een terugkeerbeleid,
zoals de heer Armand De Decker, thans voorzitter van de Senaat, die
ondermeer op 22 mei 1991 in Le Soir verklaarde: „L’important est de créer des
infrastructures au Maroc, pour inviter les immigrés �* y retourner.” Op 11 juli 1995
verklaarde de heer Jacques Simonet in La Dernière Heure dat er tegen de
illegale en clandestiene immigratie moest worden gestreden, „ainsi qu’�*
encourager le départ de ceux qui ne pourront pas s’integrer.” De PRL gaf brochures en
pamfletten uit van een vulgariteit die het Vlaams Blok zich nooit durfde te
permitteren, maar toch trad het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor
Racismebestrijding (CGKR), het zogenaamde centrum-Leman, daar nooit tegen
op. De strijd is enkel gericht tegen het Vlaams Blok. We komen erop terug.
Zelfs een PS-kopstuk als Philippe Moureaux, burgemeester van Molenbeek,
verklaarde op 16 mei 1992 in De Morgen dat „zijn gemeente met al de
aanwezige vreemdelingen al genoeg problemen heeft, zodat er niet nog
eens zoveel moeten bijkomen.”
In de aanloop naar de verkiezingen van 1999 hadden de socialisten en de
groenen de allochtonen reeds ontdekt als een mogelijke bron voor electoraal
gewin en werden ze met mondjesmaat op hun lijsten gezet, voorzichtig nog,
want de weerstand bij de achterban was soms vrij groot. Vooral in Brussel
zag men steeds meer allochtone verkozenen hun plaats innemen, in 1999 in
de Hoofdstedelijke Gewestraad, en vooral vanaf 2000 in de gemeenteraden.
In de gemeenteraad van Sint-Joost-ten-Node bijvoorbeeld, zijn reeds 13
van de 27 raadsleden allochtoon, bijna een meerderheid, en zetelt er nog één
Vlaming!
Aan Vlaamse kant was er de invloed van het Vlaams Blok op de andere
politieke partijen, wat vooral de VLD, die uit de oppositie wilde, stoere taal
deed spreken. Zo was er de gewezen voorzitter van de Dutroux-commissie,
de „witte ridder” Marc Verwilghen, die in een ophefmakend interview op
25 mei 1999 in De Morgen, enkele dagen voor de verkiezingen, nog stelde: „Zo
hebben we misschien veel te lang en te veel gekozen voor positieve
discriminatie. Wel, ik ben tegen elke vorm van discriminatie. Ik vind ook dat
er veel te veel genaturaliseerd is. Men heeft op een bepaald ogenblik met de
Belgische nationaliteit gesmeten.” Verder wilde Verwilghen dat men
naturalisaties ongedaan zou kunnen maken als de „nieuwe Belg” ernstige
misdrijven pleegde: „Waarom zou je die nationaliteit niet opnieuw afnemen?
De wetgever kan alles, als hij er maar de moed voor heeft. Als je ziet hoe er
de voorbije jaren met de Belgische nationaliteit is gesmeten, dan stel ik mij
daar vragen bij. Wilden die mensen zich echt integreren? Indien blijkt dat dat
niet het geval is en ze leiden hier een cowboybestaan, moeten ze niet langer
van een uitgesproken gastvrijheid genieten.”
Andere VLD-kopstukken zoals Hugo Coveliers deden gelijkaardige uitspraken.
Toen Coveliers in 2002 door twee allochtonen werd overvallen in zijn garage,
ging hij zelfs de xenofobe toer op. Maar pater Leman zweeg. Zelfs Guy
Verhofstadt stelde zich in zijn Tweede Burgermanifest (1992) grote vragen bij de
inpasbaarheid van de islam in onze samenleving, en meende dat personen
die zich niet wensen aan te passen, zouden moeten uitgenodigd worden om
terug te keren. Het is ironisch dat het juist Marc Verwilghen was, die enkele
maanden later als minister van Justitie de „snel-Belgwet” zou doen
goedkeuren, die precies het tegenovergestelde zou bewerkstelligen van zijn
hierboven geciteerde uitspraken. Ook iemand als Louis Tobback had zich in
de jaren ’90 niet onbetuigd gelaten. Zo schreef Tobback in zijn boek Zwart op
Wit: „Die vluchtelingen die hier als meeuwen op een stort komen zitten
omdat dat makkelijker is dan thuis te vissen of de grond te verbouwen,
dienen systematisch uitgewezen te worden.” Hoewel Tobback hier een hele
bevolkingsgroep stigmatiseerde, werd hij daar nooit voor vervolgd. Het
dient gezegd dat in de jaren ’90 onder de ministers van Binnenlandse Zaken
Louis Tobback en Johan Vande Lanotte er een vrij streng vreemdelingenbeleid
werd gevoerd, zeker in vergelijking met wat we te zien kregen vanaf juli 1999.
Na juli 1999…
Wat is er in juli 1999 dan zo plotseling veranderd in de benadering van de
vreemdelingenproblematiek in België? Na de dood door verstikking van de
asielzoekster Semira Adamu op 22 september 1998, wat het ontslag van
minister Tobback had veroorzaakt, was het uitwijzingsbeleid zo goed als stil
gevallen, en ook de instroom van asielzoekers nam gevoelig toe. Laksheid
was troef. De verkiezingen van 13 juni 1999, met de dioxine-crisis en de
nederlaag van de CVP, boden de kans om een paarsgroene regeringstrein op
de sporen te zetten. Aan de groenen moest men grote toegevingen doen, want
zij hadden de verkiezingen gewonnen en ze waren broodnodig in de Vlaamse
regering. Als echte multiculturalisten brachten zij zaken als het
vreemdelingenstemrecht en de regularisatie van illegalen naar voren,
aangepord door hun achterban. De socialisten hadden daar weinig
problemen mee, want zij hadden de electorale mogelijkheden van de
migrantenpopulatie ook al ontdekt.




Hoewel Tobback een hele
bevolkingsgroep stigmatiseerde,
werd hij daar nooit voor vervolgd.


Na de dood van Jean Gol was de PRL onder Louis Michel ook stilaan de
vreemdelingenbocht gaan nemen, al was er nog grote weerstand in Brussel.
Maar Michel wist dat hij wel moest volgen, wilde hij de migrantenstemmen
niet uitsluitend aan de PS en Ecolo laten. De VLD stond dus in 1999 vrij
geïsoleerd, en met de hete adem van het Vlaams Blok in de nek, sprak men
tijdens de regeringsonderhandelingen af om niet het vreemdelingenstemrecht
in te voeren, maar wel de „snel-Belgwet,” een veel groter gevaar
dan het migrantenstemrecht, want het Belgische staatsburgerschap leidt niet
enkel tot stemrecht voor �*lle verkiezingen, dus niet alleen voor de
gemeenteraden, maar ook tot allerlei materiële voordelen én tot de
uitgebreide mogelijkheden van gezinshereniging. Tevens werd afgesproken
om begin 2000 een regularisatie van illegalen door te voeren,
en zou er als „tegenprestatie” een strenger uitwijzingsbeleid
volgen. Om het voor zijn VLD nog wat verteerbaarder te maken,
zei voorzitter Karel De Gucht dat er voor de geregulariseerde
illegalen (die dus een verblijfsvergunning kregen) geen recht op
gezinshereniging zou zijn, maar dat is wel degelijk het geval, net
zoals zij momenteel ook massaal aanvragen indienen om Belg
te worden. Van die periode dateert ook de uitspraak van Hugo
Coveliers dat men per maand 3.000 illegalen zou repatriëren.
Het werden er hooguit 500 per maand, terwijl de illegalen en de
asielzoekers bij bosjes toekwamen als nooit tevoren.
Het aankondigen in juli 1999 van de „snel-Belgwet” en van de
regularisatiecampagne ging immers als een lopend vuurtje
heel de wereld rond in kringen van economische gelukzoekers,
en de asielcijfers begonnen meteen vanaf augustus 1999 te
pieken. Men sloot het jaar af met zowat 35.000 asielaanvragen,
een record. Het jaar daarop, in 2000, was het hek helemaal van
de dam, en registreerden we 42.691 asielaanvragen, goed voor
meer dan 55.000 personen (men moet er flink één derde bijtellen
voor de kinderen), dat was het allerhoogste cijfer in de Westerse
wereld, meer dan 4 asielaanvragen per 1000 inwoners. Het
gemiddelde in Europa lag toen rond één per 1000 inwoners.
Zelfs Verhofstadt moest in de Kamer deemoedig erkennen dat
het de spuigaten uitliep en dat er maatregelen zouden komen.
Daarop werd vanaf 2001 het zogenaamde LIFO-systeem
ingevoerd (last in, first out) waarbij de procedures werden verkort
en enkel de nieuwe aanvragen werden behandeld. Ook kregen de asielzoekers
geen financiële steun meer in de beginfase van de ontvankelijkheid van
hun aanvraag. Dat hielp en de cijfers, althans de officiële cijfers, daalden
(24.549 aanvragen in 2001, 18.805 in 2002, en voor 2003 verwacht men er
zowat 15.000, toch nog altijd het dubbele van het Europese gemiddelde). Ter
vergelijking en tussen haakjes: het onmetelijke Australië, een immigratieland
bij uitstek, ontving in 2002 zowat 6.000 asielzoekers! Allerlei organisaties in
de sector maken sedertdien echter gewag van een grote toename van het
aantal illegalen, die niet meer de moeite nemen om een asielaanvraag in te
dienen, en meteen in de illegaliteit duiken, erop hopend dat er wel weer een
regularisatie zal volgen. Want intussen liep ook de regularisatiecampagne
waardoor begin van het jaar 2000 zowat 52.000 illegalen een aanvraag
indienden, en van wie de overgrote meerderheid (bijna 90 procent) werd
erkend. Zij dienen momenteel massaal hun aanvragen in om via de snel-
Belgwet onze nationaliteit aan te nemen, met bijbehorende gezinshereniging.
Door de invoering van het LIFO-systeem bleven de „oude” asieldossiers van
voor 1 januari 2000 natuurlijk onaangeroerd liggen, meer dan 40.000 dossiers
voor meer dan 50.000 personen. Volgens de regering zullen deze niet collectief
worden geregulariseerd, maar ze worden momenteel in het geheim door
minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael individueel geregulariseerd
op basis van het artikel 9, derde lid, van de vreemdelingenwet van 1980, die
aan de minister, bij hoge uitzondering, de mogelijkheid geeft tot regularisatie
om humanitaire redenen. Die clausule werd vroeger slechts heel uitzonderlijk
gebruikt, hooguit voor enkele honderden personen per jaar, momenteel zijn
er al duizenden aanvragen. Er is zelfs een speciale afdeling, cynisch „Artikel
9, §3” genoemd, opgericht bij de Dienst Vreemdelingenzaken, met 24
personeelsleden, om deze massale aanvragen te behandelen! Het aantal
illegalen, dat op 150.000 werd geschat, verminderde in 2000 met 50.000
door de regularisatiecampagne, maar intussen is dat cijfer vermoedelijk
opnieuw boven de 150.000 gestegen. Alleen al in de Antwerpse wijk „Noord”
zouden er 12 tot 15.000 verdoken zitten. Aangezien zij geen officieel inkomen
kunnen hebben, leven zij in het allerbeste geval van zwartwerk, de rest laat
zich raden…

De TV-show van Dewael...
De snel-Belgwet, waardoor men zomaar na 3 jaar verblijf Belg kan worden,
zonder enige voorwaarde wat kennis van taal, inkomen, werk, kennis van onze
instellingen enz. betreft, heeft intussen een ware ravage aangericht. De
parketten, de Dienst Vreemdelingenzaken en de Staatsveiligheid krijgen
niet de tijd om de massale aanvragen na te kijken, en zo kon het gebeuren
dat ook criminelen Belg konden worden. Het parket viel op zeker ogenblik
zelfs binnen in de Kamer van Volksvertegenwoordigers, waar verdachte
dossiers in beslag werden genomen. Het massaal en ongecontroleerd Belg
maken van verdachte personen betekent ook een groot veiligheidsrisico na
de gebeurtenissen van 11 september 2001 in New York en Washington, want
deze personen krijgen toegang tot de gehele Europese Unie, kunnen een
visum voor Amerika krijgen enz.
De „nieuwe Belgen” worden ook superburgers, want in de meeste gevallen
mogen zij tevens hun oorspronkelijke nationaliteit behouden, zodat zij van
twee rechtssystemen kunnen profiteren, een discriminatie van onze eigen
bevolking, en zo hun herkomstland trouw kunnen blijven, wat in het licht van
het moslimfundamentalisme geen geruststellende gedachte is. Nooit heeft
men het meegemaakt dat er in de geschiedenis van dit koninkrijk zo massaal
veel mensen onze nationaliteit konden aannemen. België heeft de meest
soepele nationaliteitswetgeving ter wereld ingevoerd. Het aantal
naturalisaties nam dan ook op grote schaal toe. Van 1 juli 1999 tot 31
december 1999 kregen 9.573 personen onze nationaliteit, dat is vóór de
snel-Belgwet van kracht werd op 1 mei 2000. In de eerste helft van 2000 steeg
dat cijfer al tot 29.042, in de tweede helft tot 41.136. In de eerste helft van
2001 waren er 39.553 naturalisaties, in de tweede helft 31.199, om in de eerste
helft van 2002 weer te stijgen tot 34.037. Dat zijn de laatste officiële cijfers
die we hebben. Als we deze cijfers extrapoleren tot einde 2003, dan betekent
dit dat de snel-Belgwet tot nog toe aan meer dan 250.000 personen Belgische
papieren heeft opgeleverd, met bijhorend stemrecht voor �*lle verkiezingen
en mét het recht op gezinshereniging. Intussen blijft het aantal uitwijzingen
van illegalen en uitgeprocedeerde asielzoekers aan de erg lage kant, met
bijvoorbeeld 5.722 uitwijzingen in 2001 en 7.500 personen in 2002, altijd in
de veronderstelling dat die uitgewezenen ook echt weg zijn, wat zeer de vraag
is. De TV-show die Patrick Dewael in Zeebrugge liet opvoeren begin november
2003 met het oppakken van een 50-tal illegalen, was enkel een nummertje
window dressing, bedoeld om de eigen achterban de indruk te geven van een
krachtdadig optreden, terwijl men in werkelijkheid zo goed als niets doet. De
totale capaciteit van de Belgische gesloten centra voor illegalen bedraagt
immers nog geen 600 plaatsen. Aan dit tempo zou het tientallen jaren duren
om alle illegalen uit België te verwijderen en er komen er nog voortdurend
bij. Bovendien komen heel wat illegalen uit voormalige Oostblok-landen,
waarvan er op 1 mei 2004 een aantal lid worden van de Europese Unie, zoals
het arme Polen met zijn 40 miljoen inwoners, van wie in opiniepeilingen een
derde te kennen gaf naar het Westen te willen zo gauw Polen lid is van de
EU. Uit een recent rapport van Europol blijkt dat men samen met
tienduizenden Oost-Europeanen ook honderden criminele bendes verwacht
(De Standaard, 18 november 2003).

De verborgen agenda tegen Vlaanderen
De balans van de paarsgroene regering Verhofstadt I die onder de paarse
variant Verhofstadt II wordt voortgezet is dan ook ronduit dramatisch en
leverde tot einde 2003 op:
• een regularisatie van zowat 50.000 illegalen;
• de naturalisatie van meer dan 250.000 personen;
• een illegalenleger van meer dan 150.000 personen;
• zowat 120.000 asielaanvragen, goed voor 160.000 personen.
Nooit in de geschiedenis van België kwamen er op zo’n korte periode zoveel
personen het land binnen en nooit verkregen er zoveel personen de Belgische
nationaliteit. Dat is onuitgegeven in de Westerse wereld. Zelfs in de Verenigde
Staten van Amerika, een immigratieland, is dit ondenkbaar. Door het in
België zeer uitgebreide systeem van het recht op gezinshereniging, dat in
andere landen zoals Denemarken en Nederland draconisch wordt ingeperkt,
en door de gearrangeerde huwelijken met partners uit de thuislanden (zo
blijven meer dan twee derde van de Marokkaanse en Turkse allochtonen hun
huwelijkspartners in het land van herkomst halen) komen er jaarlijks nog eens
25.000 tot 30.000 vreemdelingen het land binnen. Na drie jaar verblijf kunnen
zij Belg worden, en op hun beurt hun verwanten laten overkomen. Koppel
daaraan de grote kinderrijkdom van de allochtone moeders, die 16 jaar later
huwbare kinderen hebben die opnieuw bruid of bruidegom laten overkomen,
en men spreekt in dit opzicht niet meer van een sneeuwbaleffect maar van
een heuse allochtonenlawine, die juist gewild is door het Belgische regime, met
als doel, en hier komen we tot de kern van mijn betoog, het afremmen en
fnuiken van de Vlaamse drang naar een eigen identiteit en zelfontplooiing.
Het is namelijk rond de periode van de vorming van het kabinet Verhofstadt I
en daarna, dat men in Franstalig-Belgicistische kringen tot het besef is
gekomen dat de „allochtonisering” van Vlaanderen hét wapen bij uitstek is
om de Vlaamse zelfstandigheidsgedachte op vrij korte termijn de pas af te
snijden en de Vlaamse identiteit te ondergraven, en precies in dat concept
kadert ook de hardnekkige strijd tegen het Vlaams Blok die door het
establishment meer dan ooit wordt gevoerd (processen, dreiging afnemen
partijfinanciering, cordon sanitaire). Pater Leman, de ex-directeur van het
CGKR, ging er op 20 juni 2003 in een interview in De Standaard prat op dat er
van 1984 tot 2002 zo maar eventjes 538.571 buitenlanders een Belgische
identiteitskaart verwierven, van wie meer dan 200.000 de voorbije vier jaar.
Let wel: al deze genaturaliseerden genieten van het recht op gezinshereniging.
„Dat is geen detail,” zegt Leman terecht. En hij vervolgt: „Ik kan in Brussel
aan mijn stembureau de resultaten van de snel-Belgwet zien. In heel wat
stadswijken, ook in Antwerpen – met veel allochtone bewoners – was een
opvallende groei van gekleurde Belgen in de rij wachtenden merkbaar. Als
in sommige steden minder extreem-rechts werd gestemd, dan heeft dat te
maken met de snel-Belgwet.”
Leman was met die uitspraak niet aan zijn proefstuk toe. Begin 2000 had hij
al voorspeld dat de snel-Belgwet gericht was tegen het Vlaams Blok en dus
ook tegen de Vlaamse secessiedrang. Op 15 januari 2000 zei hij in
De Standaard: „Het Vlaams Blok moet dringend nieuwe leuzen bedenken,
want de demografische evolutie haalt hen in. Wat betekent ‘eigen volk eerst’
over vijftien jaar nog? Met de versoepelde naturalisatiewet krijgen we zoveel
nieuwe Belgen dat die slogan niets meer voorstelt. Ik denk dat het Blok zijn
beste tijd heeft gehad.” Duidelijker kon Johan Leman moeilijk in zijn kaarten
laten kijken…

Mag de immigratie dan al historisch zijn gegroeid, nu zit er een systeem in
tegen Vlaanderen en de Vlamingen. Ook MR-kopstuk Louis Michel begon
rond 1999-2000 ten volle de impact van de allochtone factor te begrijpen. In
De Morgen van 2 september 2000, toen hij nog niet kon weten wat de snel-
Belgwet, ingegaan op 1 mei van dat jaar, zou teweeg brengen, brak hij
opnieuw een lans voor gemeentelijk stemrecht. Op dat ogenblik moet hij
geweten hebben dat het om een groep van zowat
400.000 personen ging (wat veel is op iets meer dan
7 miljoen kiezers), van wie er intussen 250.000 Belg
zijn geworden. Volgens cijfers van Binnenlandse
Zaken (Het Laatste Nieuws, 9 november 2003) slaat het
stemrecht voor migranten momenteel nog op 154.094
personen: 56.535 in Vlaanderen, 33.453 in Wallonië en
64.106 in Brussel. Michel eiste stemrecht op, want dan
„kunnen we het Blok in één legislatuur verslaan, daar
ben ik van overtuigd.” Hij kon zoals gezegd toen nog
niet weten dat de snel-Belgwet zo’n succes zou zijn.
Nu hij dat wel weet, wil hij de ultieme kers op de taart
plaatsen en einde 2003 forceert hij opnieuw het
vreemdelingenstemrecht, samen met alle Franstaligen
en het kartel SP.a-Spirit, dat vooral hoopt op
allochtone stemmen, want onderzoek wees uit dat allochtonen die voor het
eerst gaan stemmen in zowat 50 procent van de gevallen een progressieve
stem uitbrengen. De vooruitgang van de SP.a in mei 2003 bij de
kamerverkiezingen heeft hiermee rechtstreeks te maken, denken we maar aan
de verkiezing van Anissa Temsamani in de provincie Antwerpen op een
quasi onverkiesbare plaats.
De eerste Turkse imam werd in 2003 Kamerlid voor de SP.a. In Duitsland bleek
uit onderzoek dat van de Turkse Duitsers er 60 procent voor de SPD kiezen
en 17 procent voor de Grünen, dat zijn er 8 op de 10 die een progressieve stem
uitbrengen. Dat is dus electoraal kassa voor SP.a-voorzitter Stevaert, met
principes heeft dat niets te maken. In Antwerpen rekent burgemeester Patrick
Janssens in 2006 massaal op de stemmen van de allochtonen in de strijd
tegen het Vlaams Blok.
Wie ook ten volle begon te beseffen wat het allochtonenleger kan aanrichten,
was de fractieleider van de Parti Socialiste in de Kamer, de flamboyante Claude
Eerdekens. Als voorzitter van de kamercommissie voor de naturalisaties, heeft
hij duizenden dossiers een zetje gegeven. Op 9 februari 2001 gaf Eerdekens
in Le Soir toe dat zijn commissie „meer voor de verfransing van Brussel heeft
gedaan dan alles wat de Vlaamse overheid in het werk heeft gesteld om zich
daartegen te verzetten.” Hij wees erop dat in 99 procent van de
naturalisatiegevallen de taalkeuze van de betrokkenen het Frans is… Met het
vreemdelingenstemrecht er straks bovenop, kunnen de Vlamingen wellicht
in Brussel in 2006 bij de gemeenteraadsverkiezingen de boeken sluiten.
Enkel het Vlaams Blok zal in staat zijn, zoals in Schaarbeek met Johan
Demol, om nog enkele Vlaamse zetels te redden, overigens deels met
Franstalige stemmen. Ook in Antwerpen kan het vreemdelingenstemrecht
belangrijke gevolgen hebben en kan het een paar gemeenteraadszetels,
misschien het verschil tussen winst en verlies, doen verschuiven, wat ook het
geval kan zijn in de districten van de havenstad. De SP.a weet wat ze doet…
Het koninklijk hof had al snel begrepen, sneller dan wie ook, dat de
allochtonen bondgenoten zijn van België. In vele gevallen zijn allochtonen
cultureel ontworteld, en met de Vlaamse identiteit hebben zij geen
affiniteiten. Zij noemen zich dan maar „nieuwe Belgen.” Koning Boudewijn
begreep dat al, en zocht toenadering, onder meer door met toenmalig
koninklijk commissaris Paula D’Hondt bezoeken te brengen aan
migrantengemeenschappen en door in zijn toespraken de multiculturele
samenleving aan te prijzen, wat ook sedert 1993 zijn broer Albert blijft doen
die er bovendien niet voor terugschrikt om „extreem-rechts,” het codewoord
voor het Vlaams Blok, openlijk aan te vallen, wat nog gebeurde enkele
maanden voor de verkiezingen van mei 2003.

Een strijd voor culturele overleving
Intussen rolt de allochtone lawine verder, en mag er niemand iets
ondernemen, tenzij de VLD die enkel wat verbaal weerwerk mag bieden om
de ongeruste achterban te sussen. Het vreemdelingenstemrecht komt er, en
hoewel zij voor de verkiezingen beloofden de snel-Belgwet te zullen
terugschroeven, doen VLD en SP.a er nu het zwijgen toe, want de PS en de
MR laten aan die allochtoniserende wet niet meer raken. In een tijd dat overal
in Europa – van Noorwegen over Denemarken tot Zwitserland en Spanje –
de migratiekraan wordt dichtgedraaid en de regels voor gezinshereniging
drastisch worden verstrakt, en zelfs de gezinsvorming met buitenlanders actief
wordt tegengegaan, doet enkel België niet mee, en blijft dit land de deuren
wijd open houden. Het mag in deze bijdrage voldoende aangetoond zijn welke
Vlaamsvijandige strategie daarachter zit.
Voor de Vlamingen wordt het inmiddels, in de eerste plaats in Brussel, maar
op termijn ook in Antwerpen en in heel Vlaanderen, een strijd voor culturele
overleving. De demografische lawine zorgt op relatief korte termijn voor
enorme effecten, daar kunnen ze bijv. in de Nederlandse steden van
meespreken. Neem nu Rotterdam, waar tegen het jaar 2017 zowat 57 procent
van de totale bevolking allochtoon zal zijn, en dan worden de allochtonen
van de derde generatie niet eens meer meegerekend. In Brussel is weldra 50
procent van de bevolking allochtoon, in 2010 zowat 60 procent. Maar ook de
allochtonisering van Vlaanderen en Antwerpen rukt snel op. Tegen 2030-2040
kan de helft van Vlaanderen uit allochtonen bestaan, bij gelijklopend beleid.
Als men in Antwerpen asielzoekers, illegalen, regularisatieaanvragers, Belgen
van vreemde origine en vreemdelingen samentelt, komt men nu reeds aan
132.314 allochtonen of 29,3 procent van de bevolking (cijfers uit Antwerps
Nieuws, 3 oktober 2003). Dat cijfer loop op tot 35 procent allochtongen in 2007
en 40 procent in 2012. Op korte termijn verandert onze samenleving
diepgaand van samenstelling. In Vlaanderen zijn er in de basisscholen nu al
13 procent allochtone leerlingen (cijfers van het Lokaal Overleg Platform voor
het Basisonderwijs). In Antwerpen is dat reeds 34 procent voor de hele stad
en maar liefst 58 procent in het centrum. De nieuwe burgemeester Patrick
Janssens was onlangs heel duidelijk: van een actieve opsporing van illegalen,
„een jacht op illegalen,” kan geen sprake zijn, en dat beaamde ook politiechef
Baelemans in een nota van 3 september 2003, hoewel illegaliteit een misdrijf
is en volgens de wet op het politieambt actief moet worden opgespoord.
Maar dat gebeurt niet, en over afzienbare tijd worden die duizenden illegalen
geregulariseerd en wat later kunnen ze Belg worden, om dan het kiesreservoir
te leveren voor het kartel SP.a.-Spirit dat Groen! (de opvolger van Agalev) zal
oppeuzelen.
Er is misschien één klein lichtpuntje en dat heet Europa. Nu steeds meer
Europese landen aandringen op strakkere immigratieregels zullen die voor
een deel door Europa worden opgelegd, en zal ook België die moeten
toepassen. Maar van harte zal het Belgische regime dat niet doen. Als ik met
deze bijdrage heb bereikt dat ook Vlaamsgezinden in andere partijen over
deze problematiek ernstig gaan nadenken, is er wellicht nog wat aan te
doen. Maar de tijd dringt!

Guido Tastenhoye*


* Guido Tastenhoye is kamerlid voor het Vlaams Blok sinds
1999. Hij is reeds bijna 20 jaar gehuwd met een allochtone
van Aziatische afkomst. Hij was redacteur bij Gazet van
Antwerpen van 1983 tot 1999, en is auteur van de boeken
Vlaams-Brabant in de wurggreep van Europa (Leuven:
Davidsfonds, 1991), Naar een multiculturele samenleving
(Leuven: Davidsfonds, 1993) en Vlaams-Brabant ingelijfd bij
Brussel? (Leuven: Davidsfonds, 1997).

[Liberaal Appel]

Kan u niet gewoon de link plaatsen ?

[thePiano]

[size=6]SPAM![/size]

Zal ik hier even het arrest plaatsen? Da's toch ook maar 1.500 lijnen lang!?

[Spolpoel]

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano

[size=6]SPAM![/size]

Zal ik hier even het arrest plaatsen? Da's toch ook maar 1.500 lijnen lang!?

Dat arrest is een schaamlapje.

[thePiano]

Oorspronkelijk geplaatst door Spolpoel

Dat arrest is een schaamlapje.

En dat hierboven is slap gelul in dezelfde stijl als waar het VB voor veroordeeld werd.