LSP: Opel openhouden: nationaliseren om jobs te redden

[Politics.be]

200.000 extra werklozen tegen eind 2010. Dit was de boodschap die patroons en politici ons deze zomer verkochten. Meer en meer worden deze cijfers concreet. Het uitdoofscenario van Opel Antwerpen zou tot 10.000 jobs kunnen kosten. Het is crisis, maar niet voor iedereen. De banken konden rekenen op een nooit geziene tussenkomst van de staat. De factuur wordt ons de komende jaren toegeschoven. De grote aandeelhouders van de banken kregen de zekerheid dat er ook in de toekomst verder gerentenierd kan worden.



Sluitingen, afdankingen, werkloosheid... wij betalen hun feest
Met een vijfde van het personeel produceert men vandaag evenveel wagens als tien jaar geleden. De werkdruk werd opgedreven, de patroons kregen lastenverlagingen en allerhande steunmaatregelen. Ze gebruikten deze niet om jobs te creëren maar om hun winstgevendheid te verbeteren.

Zijn de Duitse Opel-arbeiders onze concurrenten?
De Duitse regering heeft Magna zover gekregen om geen Duitse vestigingen te sluiten. Daarmee hoopt ze de parlementsverkiezingen van 27 september heelhuids door te komen. Ze was bereid daarvoor 4,5 miljard euro op tafel te leggen.

De Vlaamse regering denkt dat met een gelijkaardig bod Antwerpen te kunnen open houden. Op deze manier zit Magna in een zetel en kan ze de jobs aanbieden aan de hoogste bieder. Aangezien er meer auto’s worden geproduceerd dan wat de werknemers kunnen kopen zullen er sowieso vestigingen sluiten. Wie heeft er het meest over om zijn fabriek open te houden?

Deze logica kan nooit leiden tot jobbehoud. Wanneer we de dictatuur van het kapitaal aanvaarden kunnen we enkel hopen dat het Duitse of Spaanse arbeiders zijn die hun job verliezen. Nochtans kan het anders.

Ter compensatie van alle steunmaatregelen die de Belgische en Vlaamse regering aan Opel gaven. Ter compensatie van de vele toegevingen die de Opel-arbeiders de laatste jaren deden zou men perfect kunnen argumenteren dat de vestiging in Antwerpen bij een sluiting niet meer toebehoort aan de winstbeluste aandeelhouders, maar aan de gemeenschap.

De aanwezige technologie kan perfect toepassingen vinden in domeinen van mobiliteit of andere maatschappelijk nuttige sectoren. Men zou kunnen opteren om van Opel Antwerpen een kenniscentrum voor milieuvriendelijke en openbare oplossingen voor mobiliteit te maken. De maatschappelijke kostprijs om dit niet te doen komt neer op 10.000 werknemers die geen belastingen en sociale zekerheidsbijdragen meer betalen. 10.000 werkloosheidsuitkeringen en een daling van de consumptie door de val in levensstandaard.

Opel Antwerpen kan in gemeenschapshanden komen, onder controle en beheer van de werknemers. Verkozen en op ieder moment afzetbare vertegenwoordigers zouden de productie organiseren.

Is dat wel realistisch? Enkel als we er strijd voor voeren!
We kunnen niet rekenen op politiek gelobby om de fabriek en haar tewerkstelling te redden. Zowel regering als oppositie bestaan uit partijen die de belangen van de banken en de patroons centraal stellen. De Opel-werknemers zouden de druk kunnen opdrijven met stakingen en betogingen. In tegenstelling tot de patroons en de politici zou de bevolking hen steunen als ze het bedrijf bezetten om een nationalisatie af te dwingen. Vandaag is geen enkele partij in het parlement vertegenwoordigd die de kant kiest van de arbeiders en hun gezinnen. Zo’n partij is meer dan nodig.

Bron: politics.be