BUB: De nationalistische particratie vreest voor haar macht

[Politics.be]

De politieke partijen aan beide zijden van de taalgrens willen de macht van de Koning tot nul herleiden met als doel hun eigen greep op het land te versterken, de aandacht van de burgers af te leiden van de echte problemen zoals werkloosheid, onveiligheid, verloedering van de openbare diensten (bijv. de spoorwegen) en natuurlijk het onbegrijpelijke, inefficiënte, absurde, schadelijke en onbetaalbare taalfederalisme. Bovendien wensen ze België verder te verzwakken.


Op 19 maart 2010 verscheen in de krant Le Soir een lijst van namen uit de vertrouwenskring van kroonprins Filip. De lijst bestaat hoofdzakelijk uit bedrijfsleiders, economisten, professoren, diplomaten en militairen. De leiding zou in handen zijn van Frans van Daele. Daarnaast zien we de ex-K.U.L.-rector André Oosterlinck en economist Geert Noels. Wat opviel, is dat er maar één politicus bij was, Francis Delpérée, en dat was aan de basis dan nog een professor staatsrecht van de UCL, die door wijlen Koning Boudewijn was uitverkoren om hem het aartsmoeilijke federale systeem uit te leggen, dat de politici België hadden opgedrongen met als doel het land te verzwakken en hun macht te versterken. Pas veel later is deze professor in de politiek gestapt door mee te doen aan de regionale verkiezingen van 2004 voor de CDH. In de uitzending “Mise au Point” van 21 maart 2010 vroeg hij zich terecht af waarvoor een protocollaire monarchie nog zou dienen tenzij om foto’s af te leveren aan Paris-Match of andere roddelbladen.

Le Soir blokletterde eveneens terecht: “Le monde politique redoute Philippe Ier”. Het is logisch dat de politieke wereld schrik heeft van Prins Filip omdat zijn groep vertrouwelingen genoeg kwaliteit in huis heeft om direct alle zes regeringen naar huis te sturen en de uitvoerende macht van de 60 ministers over te nemen. Net daarom prijst de nationalistische particratie de (te) volgzame Koning Albert II en wordt de zogezegd te ambitieuze toekomstige Koning Filip kost wat kost afgebroken en als incompetent afgeschilderd.

Slechter dan de huidige particratie zou de regering van Koning Filip I het echter onmogelijk kunnen doen. Als zijn ploeg zich dan ook nog actief zou inzetten om het federalisme voorgoed af te schaffen en het unitaire België te herstellen, zou ze het land ook een stuk democratischer maken aangezien de Belgen dit taalfederalisme nooit gewild hebben, minstens nooit naar hun mening werd gevraagd.

De particratie heeft dan ook terecht schrik van de ploeg van de kroonprins. Zij vreest immers haar macht te verliezen door het herstel van het unitarisme en de democratie. Maar de particratie kennende, zal ze haar macht niet snel prijs geven. Vandaar dit pseudo-democratisch debat over een ceremoniële en protocollaire functie voor de vorst waarbij met plezier oude koeien uit de gracht worden gehaald, namelijk de weigering van Koning Boudewijn in 1990 om de abortuswet te ondertekenen. De huidige polemiek is echter niet meer dan een schaamlapje dat de quasi-dictatoriale en nationalistische greep van de particratie op België en zijn 11 miljoen inwoners moet verhullen.

Het koningshuis moet in zijn huidige vorm behouden worden als een unitaristische tegenmacht en dit zeker zolang de anti-Belgische nationalisten aan de macht zijn. Het eerste debat moet dan ook gaan over de macht van de nationalisten en het taalfederalisme, niet over een instelling die vooral in politieke crisistijd haar nut tot op vandaag bewijst. In elk geval kunnen politici niet alleen over het lot van de monarchie beslissen. Daar moet een referendum uitsluitsel over brengen. Of zijn referenda alleen bedoeld voor de bouw van bruggen?

www.belgischeunie.be

Bron: politics.be