Over het Vlaams-nationalisme, N-VA en Vlaams Belang: Quo Vadis?

-Jo- · 1 november 2012, 17:49

Recebnt schreef een bestuurslid van het Nieuw-Solidaristisch Alternatief een opinietekst aangaande de rol van de klassieke Vlaamse Beweging en vooral ook de betekenis van de twee gekende politieke partijen erin. Welke rol hebben ze nog te spelen? De onderstaande tekst, terug te vinden op de webstek van het N-SA (bij deze de bronvermelding dus), geeft alvast volgens sommigen enkele richting aanwijzende bedenkingen. Niet noodzakelijk mijn mening, maar best interessant voor discussie.

---------------------------------------------------------------

Op 29 december 2011 zei ik het al, de Vlaamse beweging heeft afgedaan: “Jullie letten niet op de wereld, maar de wereld let ook niet op jullie. Ik ben er ook mee opgehouden.” En nu Bart De Wever: “De enige bijdrage die de Vlaamse Beweging vandaag nog kan leveren aan een onafhankelijk Vlaanderen, is ophouden te bestaan.” Ik had, net als Bart De Wever, een reden om dit te verkondigen en het zal niemand moeten verbazen dat het nu ook weer niet zo impulsief van zowel mij als van Bart De Wever kwam.

“Ach, eerst Vlaamse onafhankelijkheid, daarna zien we wel verder.” “De beweging is een huis met vele deuren.” “De V-partijen moeten samenwerken.” Wat blijft daar nog van over, nu dat Bart De Wever zelf afstand neemt? Of nog, waarom zou ik of iemand anders wel moeten luisteren, wanneer hij dat zelf niet doet?

De Vlaamse beweging wordt door haar politieke frontman Bart De Wever gevraagd om Seppuku te plegen, om zo haar bestaansreden te bereiken. Laat dat feit eerst even heel goed doordringen. Nee, Peter de Roover, u gaat dat niet weglachen: De Wever lacht u weg. En ik lach met u en al helemaal met uw voorganger Defoort, die samen met Mei’68-pedofiel Cohn-Bendit nu door de Europese wandelgangen huppelt. Want dat vinden u en De Wever minder kwalijk. Op dat vlak ken ik mijn prioriteiten wel. De Wever zijn commentaar is geen nieuwe marsrichting, geen opbouwende kritiek. Dit is een eindpunt. Al wie nu nog kritiek heeft op de Vlaamse beweging, staat in zijn recht. Vooral electoraal, terwijl het juist daar taboe is om aan de beweging te raken.

Maar eigenlijk was ik erover opgehouden. Toch krijg ik nog steeds pertinent vragen over mijn standpunten en dan vooral over mijn lidmaatschap van het Vlaams Belang. Dus, in een poging zowel de N-VA, het Vlaams Belang, de Vlaamse beweging, het nationalisme en ikzelf allemaal in één artikel te rammen: Allons-y!

Vlaams-nationalisme

Vlaams-nationalisme is een concept, ontstaan vanuit een historisch onderdrukte bevolkingsgroep. Het is geen analyse, het is geen ideologie. Het is een verzuchting en niet meer dan dat: je kan er overal mee heen. Wees realistisch, je kan er meer van proberen te maken, maar uiteindelijk komt het toch op de grootste gemene deler neer. ‘Nationalisme’ is eigenlijk een verkeerde beschrijving voor wat er vandaag gebeurt in Schotland, Catalonië en Vlaanderen. Correct zou zijn om dit als regionalisme te bestempelen. En eenieder met toegang tot Wikipedia kan daarachter komen:

“Regionalisme is het streven naar politieke en culturele autonomie op regionaal niveau, zonder dat men een totaal separatisme nastreeft. Hoewel het door de betrokkenen zelf vaak wordt gezien als de terugkeer naar oudere (proto-)nationale tradities, is het vaak een reactie op de groeiende interdependenties die over landsgrenzen heen reiken en de internationalisering waarbij functies en taken worden overgenomen van nationale overheden die daarmee aan invloed verliezen.”

Let vooral op dat laatste. De idee achter het moderne regionalisme is globaliserend (de antithese van nationalisme), het zet transfers tussen regio’s in de naam van nationale belangen als achterhaald neer. Niet voor niets krijgt separatisme dan ook een opwelling in deze tijden van crisis. Wanneer de historische context erbij wordt gesleept, het zwaartepunt van de Vlaamse beweging, is dat echter louter cosmetisch. William Wallace is leuk voor films en voetbal, maar de man heeft niets te maken met de oliebelangen in het hedendaagse Schotland. En zo gaat het Bart De Wever ook niet om het historisch “Belgisch ongeluk”, België is in zijn ogen gewoon een onnodige fossiel. En van een volkse onderstroom voor dat feit trekt de man zich geen bal aan, sterker nog, hij zegt nu zelf dat hij liever géén Vlaamsminnende hartjes constant in zijn nek heeft ademen.

Europese Unie

De economische motivering voor separatisme zou voor iedereen zo onderhand evident moeten zijn: transfers van handelssurplus van Catalonië naar Spanje, transfers van oliesurplus van Schotland naar Londen, transfers van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel. Maar waarom is dat net nu op dit moment staatkundig relevant? Daarvoor moeten wij naar de constructie achter de Europese Unie kijken. In deze context wordt onze internationale positie immers bepaald. Het probleem voor de plannen van de EU is dat landen gewoon te groot zijn: ze liggen letterlijk in de weg. Er is nationale solidariteit tussen Oost- en West-Duitsland, tussen Noord- en Zuid-Frankrijk, tussen Noord- en Zuid-Italië… Maar die solidariteit blokkeert de vrije concurrentie van goederen, mensen en kapitaal en het is precies datgene wat de Europese Unie binnen haar (losse) grenzen wil bereiken.

Overleven binnen zo’n constructie verplicht tot economisch liberalisme. Immers, je moet ofwel danig productief domineren dat je aan de facto concurrentievervalsing kan doen (enkel in Duitsland lijkt dat te lukken) ofwel geo-economisch integreren om mee te kunnen concurreren voor de aandacht van internationale investeerders en multinationals. Een sterke regio kan dit beter alleen, vanwege het relatieve competitief voordeel tegenover de rest van de Europese Unie. Zo zien we dus, niet alleen was het einde van België voorgeprogrammeerd met de eerste federalisering des lands, de opkomst van de regio’s was evenzogoed voorgeprogrammeerd door de eerste Europese eenmaking.

En als zo’n regio zich zou afscheiden, wat gebeurt er dan met wat overblijft? Afscheiding dwingt regio’s zoals Wallonië en Andaloesië meteen tot bijbenen: eerst saneren door zware besparingen en zo nieuwe investeringen aantrekken. We moeten de financialisering van onze economieën hier immers niet vergeten: hoewel Duitsland domineert op vlak van productiviteit, staat of valt alles bij de financiële hefboom die men kan aantrekken. Griekenland wordt gedwongen tot draconische besparingen, anders zal er geen internationaal kapitaal naartoe vloeien en komen zij niet terug op been. Wie dit als een vorm van chantage ziet, die heeft gelijk. Wie dan denkt dat Griekenland beter alleen verder kan, wel, die bekent zich als géén regionalist zoals Bart de Wever en zijn N-VA.

Het regionalisme van Bart De Wever is dan ook geen verlicht nationalisme: het is een economisch supranationalisme. Het gaat hier om een doorgedreven integratie van Vlaanderen als fiscaal multinationalparadijs binnen een grote vrije markt. De vrije markt staat hier centraal, Vlaanderen onafhankelijk is slechts een middel met de Europese agenda als doel, dit terwijl Vlaamse bewegers (meervoud, mijnheer de Roover, ik generaliseer bewust) juist andersom redeneren.

Het is niet meer dan normaal dat een romantisch nationalisme zoals dat van de Vlaamse bewegers (opnieuw, meervoud) irrelevant is geworden. Er is niets romantisch, laat staan nationalistisch, aan het regionalisme van de 21ste eeuw. Het is een zakelijke beslissing: downsizing om beter te beantwoorden aan de spelregels gesteld door de supranationale context: de Europese Unie.

Het een of het ander

Dus wat dan met “echt” nationalisme? Dat is nogal verwarrend geworden. Het probleem is, jezelf tegen globalisering willen afschermen met dezelfde argumentatie als waarmee Bart De Wever juist het omgekeerde wil bereiken, dat maakt de sterkte van een regio zoals Vlaanderen nogal relatief. De context verandert immers. Wat (in Bart De Wever zijn ogen ouderwetse) staatkundige troeven zijn in dat geval wel meegenomen, anders kan je geen eigen agenda bepalen. Vandaar ook dat Schotse onafhankelijkheid het hele Britse schiereiland kan schaden, om te beginnen de Pound Sterling. Er is dan ook een duidelijke reden dat de anti-EU politicus Nigel Farage hier geen voorstander van is.

Wat mij persoonlijk het meest gefrustreerd heeft in de Vlaamse beweging, is dat Vlaamse bewegers automatisch denken dat je zowel het een als het ander kan hebben. Voor hen is Vlaamse onafhankelijkheid een principekwestie. Je kan dus zowel onafhankelijk zijn alsook in de Europese Unie zitten. Je kan zowel nationalist zijn alsook globalist (“glokalist”). Dat is gewoon niet waar: je moet kiezen of delen. Vlaamse onafhankelijkheid moet je binnen de juiste context plaatsen, het is deze “alles kan, alles mag” mentaliteit die in de Vlaamse collaboratie met het Derde Rijk is geresulteerd tijdens Wereldoorlog II. En ondanks dat men denkt lessen daaruit te hebben getrokken, nu collaboreert men toch gewoon opnieuw met eender wie die Vlaamse Leeuw bovenop het parlement kan heisen.

“De rest zien wij daarna wel,” hoor je dan. “Weet nu eens voor één keer waar je voor kiest,” is wat ik daarop te zeggen heb. Kies je voor de Europese context, zoals Bart De Wever, dan kies je voor het Europees dictaat. Ik zal nooit vergeten hoe ik als moderator op een debat tussen Geert Wouters (Nationalistisch Verbond) en Bart Soens (Werkgroep de Lage Landen) van die eerste in alle ernst te horen kreeg dat de Europese Unie een beetje in de marge rommelt… maar verder heus niet belangrijk is! En dat was in 2010! Toen bekroop me toch een stilzwijgend medelijden.

Niet om mijzelf op te hemelen, maar over de aanval op de natiestaat schrijf ik nu al sinds 2007. De constante kritiek die ik daarop krijg is thans opvallend afgenomen nu dat er eindelijk een rijzende ster in het Nederlands is: Thierry Baudet. Hij heeft het wiel niet heruitgevonden en dat beweer ik ook niet van mijzelf: groten zoals Pierre Hillard hebben hier al veel langer definitieve epistels over geschreven. Maar ja, die verrekte Franse staatsnationalisten ook, nietwaar? Als sociale alternationalist zie ik de oorzaken daar waar Baudet de gevolgen ziet, maar de conclusie blijft dezelfde: wij moeten weg van de Europese Unie. Eruit als het moet, ervan weg als het kan. En dat kan niet zomaar. En nu dat besef een deel van de Vlaamse beweging langzaam bekruipt, dreigt zij haar bestaansreden helemaal te verliezen. Het wordt immers kiezen tussen het vasthouden aan de principes van gisteren… of de belangen van vandaag.

Vlaamse bewegers

Desalniettemin, een volksbasis is een volksbasis. En de Vlaamse beweging beweert die te zijn en beweert daar haar relevantie uit te putten. Immers, als het niet met argumenten kan, dan zal het toch zeker wel met de mensen kunnen? Bart De Wever en ik bijten toch in de hand die ons voedt? Wel, hoe talrijk zijn die bewegers? De N-VA heeft meer dan 1.700 mandatarissen binnen met de laatste verkiezingen, maar hoeveel daarvan zijn actieve Vlaamse bewegers? Relatief dan. In mijn gemeente ken ik er geen een, al hebben zij nu wel tien zetels en de burgemeestersjerp. Aan de top van de partij zijn ze zelfs hooguit incidenteel, zij drukken absoluut geen stempel op het beleid, dat doen Siegfried Bracke en Unizo wel. Figuren zoals Kim van Cauteren, ooit NSV! Leuven, kan je vandaag de dag net zo min als ikzelf onderbrengen bij de Vlaamse beweging. Toen NSV! haar feliciteerde met het voorzitterschap van Jong N-VA, reageerde de juffrouw behoorlijk gepikeerd vanwege de associatie. En haar stiel heeft zij zeker niet bij de NSV! opgepikt. Of wat met Julien Borremans, die uit de N-VA werd gesmeten vanwege gastspreker te zijn geweest op het VB-congres “Zuurstof voor Vlaanderen”? Daar gaat je Godsvrede.

Sterker nog: hoe talrijk zijn Vlaamse bewegers binnen het Vlaams Belang? Steeds minder, vooral in de lokale afdelingen. Maar in het middenkader en de top drukken zij wel een stempel op het standpunt rond Vlaamse onafhankelijkheid. En dat is geen goede zaak want, in tegenstelling tot de N-VA, ontbreekt het daar volledig aan richting en zin. Het is helaas een feit dat onmiddellijke Vlaamse onafhankelijkheid, waar het Vlaams Belang tot oproept, geen bevolkingsgroepen aanspreekt, op de hooguit 10.000 Vlaamse bewegers na. Het is niet interessant voor ondernemers, niet voor het proletariaat, niet voor de Europese Unie… Je hebt niets aan zo’n onafhankelijkheid, het staat niet in dienst van een verdere agenda, het is onnodig geforceerd, maakt niet uit hoe ordelijk je de boedel wil scheiden. Een verdamping van België (N-VA) is voor private sectoren alleen al stukken meer interessant omdat het de mogelijkheid biedt om op de eerste rij van de globalisering te zitten. Graduele privatisering en decentralisering is vooralsnog telkens zeer lucratief gebleken!

Nu, je merkt er wel het pure. Deze vorm van separatisme is geen supranationaal project zoals bij de N-VA. Het Vlaams Belang hoopt echt een nationale agenda uit te dragen. En dat maakt het aandoenlijk, net zoals kinderlijke onschuld aandoenlijk is.

Trouwens, het is uiteindelijk een dode letter. Niet omdat er geen maatschappelijk draagvlak voor Vlaamse onafhankelijkheid is (dat is er overigens niet), maar omdat de redenering van de N-VA brede legitimiteit aan Vlaamse pseudo-onafhankelijkheid geeft en het Vlaams Belang het verschil niet verkocht kan krijgen. Daarvoor zijn Vlaamse bewegers te zeer geconcentreerd op Vlaamse onafhankelijkheid als doel in de plaats van als middel, opnieuw, het omgekeerde van wat de N-VA motiveert. En als je het toch zou proberen, dan wordt je boodschap ofwel doelloos ‘eurokritisch’ ofwel moet je het oorspronkelijke principe toch loslaten. Het kan in dat geval immers niet allemaal de schuld van de Walen zijn.

Allicht het meest kwalijke is dat men doet kiezen tussen de Vlaamse beweging en echte maatschappelijke zuilen. Unizo is geen onderdeel van de Vlaamse beweging, net zo min als Voka of de VRT. Maar de N-VA heeft daar wel haar expertise en steun gevonden. Dat deed zij niet door te vereisen van het middenkader en de top van de partij dat zij zich ook meteen in die beweging zouden gaan inzetten. Maar het Vlaams Belang heeft dat wel als beleid en ik zie niet hoe dat de partij vooruithelpt, wel integendeel.

Dus neen, de Vlaamse beweging is niet relevant en de Vlaamse bevolking trekt zich er niets van aan dat ik dat hier nu schrijf. Mijn lokale afdeling moet ik straks weer uitleggen wat die Vlaamse beweging ook alweer was! En Vlaamse bewegers zelf zijn niet nuttig omdat Vlaamse onafhankelijkheid als doel, als principekwestie, geen draagvlak bij de bevolking heeft. Zo’n onafhankelijkheid is nutteloos. In tijden van crisis verwacht het electoraat een duidelijke en relevante agenda om aan hun verzuchtingen te beantwoorden, geen dogmatisch mantra.

Een relevant Vlaams Belang

Mag ik even melden dat de N-VA dan wel gewonnen heeft, maar dat het totaal van de stemmen voor “V-partijen” achteruit is gegaan? Ze zullen het niet graag horen, maar het zegt wel wat over de prioriteiten van de Vlaamse bewegers in contrast tot die van de bevolking die zij beweert te vertegenwoordigen. En hier een voorspelling: 2014 kan een nieuwe communautaire crisis worden, maar de bevolking zelf zal het over een sociale crisis hebben.

Het Vlaams Belang heeft het potentieel om relevant te worden. Mijn persoonlijk uitgangspunt valt samen te vatten in vier woorden: tegen de liberale hegemonie. Dus daarmee is mijn aanwezigheid binnen de partij ook meteen uitgelegd, hoop ik. Maar als ik concreet moet worden over wat er dan moet gebeuren: laat Vlaamse onafhankelijkheid van België los. Ziezo, nu ik de aandacht van de lezer heb getrokken, nee, ik zeg niet dat we plots belgicist moeten worden (ondanks wat men van mij denkt). Maar doen we eens een post-Belgische denkoefening: België bestaat niet meer, wat nu?

Het is een micro- en macro-economische onmogelijkheid om je van de Europese Unie af te zetten (dan spreek ik nog niet eens over breken) als onafhankelijke Vlaamse staat. Dat is geen opinie, dat is een feit dat ik al vaker onderbouwd heb. De keuze is juist tussen Vlaanderen onafhankelijk van België (de macht breken) en Vlaanderen onafhankelijk voor haar soevereiniteit (de macht veroveren). Wat wij nodig hebben is een hanteerbare federatie: een tegenunie. Dat is een standpunt dat, middels een duidelijk anti-EU verhaal, sterk zou resoneren.

En dit is ook een anti-Belgisch verhaal, het is immers de Belgische macht (een de facto Europese) die de Benelux vandaag vooral in de weg ligt. België functioneert niet, akkoord, niemand zal dat ontkennen. Maar in de plaats van het afstaan van de Belgische macht aan de Europese macht en uiteindelijk de geglobaliseerde markt (een supranationalistische agenda), draaien wij het discours om naar de Belgische macht veroveren (dat is inclusief Brussel en Wallonië) om dat in dienst van onze troeven te steken (een nationalistische agenda). België kan/zal in dit scenario splitsen, maar mijn separatisme begint bij Europa. En als de PS-maffia het er dan niet mee eens is, dan mogen zij zelf de separatist in het verhaal worden. Hoe men dat cosmetisch wil brengen boeit mij niet zo zeer, zolang het maar niet afdoet aan de boodschap. Of hoopt men soms dat Wallonië na de onafhankelijkheid weg zal drijven naar de Caraïben? Men beseft toch dat transfers binnen de Europese Unie gewoon zullen aanhouden, maar dan wel niet alleen naar Wallonië? Met een Noord-West Europese Unie hebben wij daar tenminste de democratische stem in die wij nu blijkbaar niet kunnen krijgen. Over een Kwantumsprong gesproken.

Vlaamse bewegers die dit lezen zullen wel weer aan het briesen zijn over “Vlaanderen als natiestaat!”, maar het is precies daarom dat ik Bart De Wever, de Vlaamse beweging en Thierry Baudet hier allemaal probeer te verenigen. Toen ik zei dat de Vlaamse natiestaat een contradictio in terminis is, wilde men het niet horen. Toen Pierre Hillard het schreef, wilde men het niet lezen. Nu komt Thierry Baudet voor het Vlaams Belang spreken, dus allicht zal men nu eindelijk eens luisteren?

Of verkiest men dan toch halsstarrig naar die Vlaamse beweging te kijken? Laat mij dan even mijn gewicht in de schaal leggen: Thierry Baudet was woensdag j.l. voor de VVB gaan spreken. Daar heeft Peter De Roover hem nadien een boekje gegeven over België, in de hoop dat hij het dan wel zal begrijpen. “Ach, de jongen bedoelt het goed, maar hij snapt niet hoe de vork in de steel zit,” zo zie ik mijnheer De Roover alweer alles weglachen dat niet in zijn eigen denkwereldje past. Wel, ik heb van 2003 tot 2011 in de Vlaamse beweging gezeten met een open geest. Ik heb de boeken gelezen, op de vormingen gezeten… Niemand kan mijn inzet ontkennen. En ik ben van mening veranderd? Tiens, toch eigenaardig hoe dat gelopen is, nietwaar? Of gelooft men nu werkelijk dat Siegfried Bracke het beter weet dan ik? Men mag het oneens zijn met mij, maar men moet dat niet doen door mijn intelligentie te beledigen.

Conclusie

Nu, het debat is geopend en zal met of zonder mij gevoerd worden. In 2014 moet het Vlaams Belang een Unique Selling Position tegenover de N-VA opgebouwd hebben en dat zal niet gebeuren door de eenzijdige liefde te blijven belijden aan die partij, evenmin door uitsluitend van de islam een electoraal issue te maken. (Even terzijde, mijn ethische standpunten hou ik bewust buiten dit artikel, het is zo al lang genoeg.) En door blind te staren op een irrelevante en zelfs schadelijke Vlaamse beweging zal dat ons geen goed resultaat met drie verkiezingen tegelijk opleveren.

Trouwens, ondertussen hoor ik de Vlaamse beweging weer over een sociaal nationalisme spreken als aanvulling op het Vlaams-nationalisme, maar de mate dat die twee te verenigen zijn vraagt wat meer dan een intentieverklaring. Wat mij betreft, ik kom hier met een concreet voorstel van hoe dat daadwerkelijk kan, so shoot me. Maak het onderscheid tussen de N-VA en het VB eens duidelijk? De Vlaamse beweging zal zich daardoor getroffen voelen, men zal het wel als kritiek proberen af te doen, maar ik lever met goede intenties tenminste een concrete, constructieve bijdrage aan het debat.

En ik kan u verzekeren dat mijn activisme pijnlijk concreet wordt de komende jaren. Maar wat daarmee gedaan wordt, dat hangt van anderen af. Men moge met mijn goede bedoelingen doen wat men wil, maar besef wel dat het de hoogste tijd is om iéts te doen.

Bij grote gebeurtenissen, worden grote dingen verwezenlijkt.

1 november 2012, 17:49	#1
-Jo- Banneling Geregistreerd: 12 januari 2011 Locatie: Brugge Berichten: 6.158	Over het Vlaams-nationalisme, N-VA en Vlaams Belang: Quo Vadis? Recebnt schreef een bestuurslid van het Nieuw-Solidaristisch Alternatief een opinietekst aangaande de rol van de klassieke Vlaamse Beweging en vooral ook de betekenis van de twee gekende politieke partijen erin. Welke rol hebben ze nog te spelen? De onderstaande tekst, terug te vinden op de webstek van het N-SA (bij deze de bronvermelding dus), geeft alvast volgens sommigen enkele richting aanwijzende bedenkingen. Niet noodzakelijk mijn mening, maar best interessant voor discussie. --------------------------------------------------------------- Op 29 december 2011 zei ik het al, de Vlaamse beweging heeft afgedaan: “Jullie letten niet op de wereld, maar de wereld let ook niet op jullie. Ik ben er ook mee opgehouden.” En nu Bart De Wever: “De enige bijdrage die de Vlaamse Beweging vandaag nog kan leveren aan een onafhankelijk Vlaanderen, is ophouden te bestaan.” Ik had, net als Bart De Wever, een reden om dit te verkondigen en het zal niemand moeten verbazen dat het nu ook weer niet zo impulsief van zowel mij als van Bart De Wever kwam. “Ach, eerst Vlaamse onafhankelijkheid, daarna zien we wel verder.” “De beweging is een huis met vele deuren.” “De V-partijen moeten samenwerken.” Wat blijft daar nog van over, nu dat Bart De Wever zelf afstand neemt? Of nog, waarom zou ik of iemand anders wel moeten luisteren, wanneer hij dat zelf niet doet? De Vlaamse beweging wordt door haar politieke frontman Bart De Wever gevraagd om Seppuku te plegen, om zo haar bestaansreden te bereiken. Laat dat feit eerst even heel goed doordringen. Nee, Peter de Roover, u gaat dat niet weglachen: De Wever lacht u weg. En ik lach met u en al helemaal met uw voorganger Defoort, die samen met Mei’68-pedofiel Cohn-Bendit nu door de Europese wandelgangen huppelt. Want dat vinden u en De Wever minder kwalijk. Op dat vlak ken ik mijn prioriteiten wel. De Wever zijn commentaar is geen nieuwe marsrichting, geen opbouwende kritiek. Dit is een eindpunt. Al wie nu nog kritiek heeft op de Vlaamse beweging, staat in zijn recht. Vooral electoraal, terwijl het juist daar taboe is om aan de beweging te raken. Maar eigenlijk was ik erover opgehouden. Toch krijg ik nog steeds pertinent vragen over mijn standpunten en dan vooral over mijn lidmaatschap van het Vlaams Belang. Dus, in een poging zowel de N-VA, het Vlaams Belang, de Vlaamse beweging, het nationalisme en ikzelf allemaal in één artikel te rammen: Allons-y! Vlaams-nationalisme Vlaams-nationalisme is een concept, ontstaan vanuit een historisch onderdrukte bevolkingsgroep. Het is geen analyse, het is geen ideologie. Het is een verzuchting en niet meer dan dat: je kan er overal mee heen. Wees realistisch, je kan er meer van proberen te maken, maar uiteindelijk komt het toch op de grootste gemene deler neer. ‘Nationalisme’ is eigenlijk een verkeerde beschrijving voor wat er vandaag gebeurt in Schotland, Catalonië en Vlaanderen. Correct zou zijn om dit als regionalisme te bestempelen. En eenieder met toegang tot Wikipedia kan daarachter komen: “Regionalisme is het streven naar politieke en culturele autonomie op regionaal niveau, zonder dat men een totaal separatisme nastreeft. Hoewel het door de betrokkenen zelf vaak wordt gezien als de terugkeer naar oudere (proto-)nationale tradities, is het vaak een reactie op de groeiende interdependenties die over landsgrenzen heen reiken en de internationalisering waarbij functies en taken worden overgenomen van nationale overheden die daarmee aan invloed verliezen.” Let vooral op dat laatste. De idee achter het moderne regionalisme is globaliserend (de antithese van nationalisme), het zet transfers tussen regio’s in de naam van nationale belangen als achterhaald neer. Niet voor niets krijgt separatisme dan ook een opwelling in deze tijden van crisis. Wanneer de historische context erbij wordt gesleept, het zwaartepunt van de Vlaamse beweging, is dat echter louter cosmetisch. William Wallace is leuk voor films en voetbal, maar de man heeft niets te maken met de oliebelangen in het hedendaagse Schotland. En zo gaat het Bart De Wever ook niet om het historisch “Belgisch ongeluk”, België is in zijn ogen gewoon een onnodige fossiel. En van een volkse onderstroom voor dat feit trekt de man zich geen bal aan, sterker nog, hij zegt nu zelf dat hij liever géén Vlaamsminnende hartjes constant in zijn nek heeft ademen. Europese Unie De economische motivering voor separatisme zou voor iedereen zo onderhand evident moeten zijn: transfers van handelssurplus van Catalonië naar Spanje, transfers van oliesurplus van Schotland naar Londen, transfers van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel. Maar waarom is dat net nu op dit moment staatkundig relevant? Daarvoor moeten wij naar de constructie achter de Europese Unie kijken. In deze context wordt onze internationale positie immers bepaald. Het probleem voor de plannen van de EU is dat landen gewoon te groot zijn: ze liggen letterlijk in de weg. Er is nationale solidariteit tussen Oost- en West-Duitsland, tussen Noord- en Zuid-Frankrijk, tussen Noord- en Zuid-Italië… Maar die solidariteit blokkeert de vrije concurrentie van goederen, mensen en kapitaal en het is precies datgene wat de Europese Unie binnen haar (losse) grenzen wil bereiken. Overleven binnen zo’n constructie verplicht tot economisch liberalisme. Immers, je moet ofwel danig productief domineren dat je aan de facto concurrentievervalsing kan doen (enkel in Duitsland lijkt dat te lukken) ofwel geo-economisch integreren om mee te kunnen concurreren voor de aandacht van internationale investeerders en multinationals. Een sterke regio kan dit beter alleen, vanwege het relatieve competitief voordeel tegenover de rest van de Europese Unie. Zo zien we dus, niet alleen was het einde van België voorgeprogrammeerd met de eerste federalisering des lands, de opkomst van de regio’s was evenzogoed voorgeprogrammeerd door de eerste Europese eenmaking. En als zo’n regio zich zou afscheiden, wat gebeurt er dan met wat overblijft? Afscheiding dwingt regio’s zoals Wallonië en Andaloesië meteen tot bijbenen: eerst saneren door zware besparingen en zo nieuwe investeringen aantrekken. We moeten de financialisering van onze economieën hier immers niet vergeten: hoewel Duitsland domineert op vlak van productiviteit, staat of valt alles bij de financiële hefboom die men kan aantrekken. Griekenland wordt gedwongen tot draconische besparingen, anders zal er geen internationaal kapitaal naartoe vloeien en komen zij niet terug op been. Wie dit als een vorm van chantage ziet, die heeft gelijk. Wie dan denkt dat Griekenland beter alleen verder kan, wel, die bekent zich als géén regionalist zoals Bart de Wever en zijn N-VA. Het regionalisme van Bart De Wever is dan ook geen verlicht nationalisme: het is een economisch supranationalisme. Het gaat hier om een doorgedreven integratie van Vlaanderen als fiscaal multinationalparadijs binnen een grote vrije markt. De vrije markt staat hier centraal, Vlaanderen onafhankelijk is slechts een middel met de Europese agenda als doel, dit terwijl Vlaamse bewegers (meervoud, mijnheer de Roover, ik generaliseer bewust) juist andersom redeneren. Het is niet meer dan normaal dat een romantisch nationalisme zoals dat van de Vlaamse bewegers (opnieuw, meervoud) irrelevant is geworden. Er is niets romantisch, laat staan nationalistisch, aan het regionalisme van de 21ste eeuw. Het is een zakelijke beslissing: downsizing om beter te beantwoorden aan de spelregels gesteld door de supranationale context: de Europese Unie. Het een of het ander Dus wat dan met “echt” nationalisme? Dat is nogal verwarrend geworden. Het probleem is, jezelf tegen globalisering willen afschermen met dezelfde argumentatie als waarmee Bart De Wever juist het omgekeerde wil bereiken, dat maakt de sterkte van een regio zoals Vlaanderen nogal relatief. De context verandert immers. Wat (in Bart De Wever zijn ogen ouderwetse) staatkundige troeven zijn in dat geval wel meegenomen, anders kan je geen eigen agenda bepalen. Vandaar ook dat Schotse onafhankelijkheid het hele Britse schiereiland kan schaden, om te beginnen de Pound Sterling. Er is dan ook een duidelijke reden dat de anti-EU politicus Nigel Farage hier geen voorstander van is. Wat mij persoonlijk het meest gefrustreerd heeft in de Vlaamse beweging, is dat Vlaamse bewegers automatisch denken dat je zowel het een als het ander kan hebben. Voor hen is Vlaamse onafhankelijkheid een principekwestie. Je kan dus zowel onafhankelijk zijn alsook in de Europese Unie zitten. Je kan zowel nationalist zijn alsook globalist (“glokalist”). Dat is gewoon niet waar: je moet kiezen of delen. Vlaamse onafhankelijkheid moet je binnen de juiste context plaatsen, het is deze “alles kan, alles mag” mentaliteit die in de Vlaamse collaboratie met het Derde Rijk is geresulteerd tijdens Wereldoorlog II. En ondanks dat men denkt lessen daaruit te hebben getrokken, nu collaboreert men toch gewoon opnieuw met eender wie die Vlaamse Leeuw bovenop het parlement kan heisen. “De rest zien wij daarna wel,” hoor je dan. “Weet nu eens voor één keer waar je voor kiest,” is wat ik daarop te zeggen heb. Kies je voor de Europese context, zoals Bart De Wever, dan kies je voor het Europees dictaat. Ik zal nooit vergeten hoe ik als moderator op een debat tussen Geert Wouters (Nationalistisch Verbond) en Bart Soens (Werkgroep de Lage Landen) van die eerste in alle ernst te horen kreeg dat de Europese Unie een beetje in de marge rommelt… maar verder heus niet belangrijk is! En dat was in 2010! Toen bekroop me toch een stilzwijgend medelijden. Niet om mijzelf op te hemelen, maar over de aanval op de natiestaat schrijf ik nu al sinds 2007. De constante kritiek die ik daarop krijg is thans opvallend afgenomen nu dat er eindelijk een rijzende ster in het Nederlands is: Thierry Baudet. Hij heeft het wiel niet heruitgevonden en dat beweer ik ook niet van mijzelf: groten zoals Pierre Hillard hebben hier al veel langer definitieve epistels over geschreven. Maar ja, die verrekte Franse staatsnationalisten ook, nietwaar? Als sociale alternationalist zie ik de oorzaken daar waar Baudet de gevolgen ziet, maar de conclusie blijft dezelfde: wij moeten weg van de Europese Unie. Eruit als het moet, ervan weg als het kan. En dat kan niet zomaar. En nu dat besef een deel van de Vlaamse beweging langzaam bekruipt, dreigt zij haar bestaansreden helemaal te verliezen. Het wordt immers kiezen tussen het vasthouden aan de principes van gisteren… of de belangen van vandaag. Vlaamse bewegers Desalniettemin, een volksbasis is een volksbasis. En de Vlaamse beweging beweert die te zijn en beweert daar haar relevantie uit te putten. Immers, als het niet met argumenten kan, dan zal het toch zeker wel met de mensen kunnen? Bart De Wever en ik bijten toch in de hand die ons voedt? Wel, hoe talrijk zijn die bewegers? De N-VA heeft meer dan 1.700 mandatarissen binnen met de laatste verkiezingen, maar hoeveel daarvan zijn actieve Vlaamse bewegers? Relatief dan. In mijn gemeente ken ik er geen een, al hebben zij nu wel tien zetels en de burgemeestersjerp. Aan de top van de partij zijn ze zelfs hooguit incidenteel, zij drukken absoluut geen stempel op het beleid, dat doen Siegfried Bracke en Unizo wel. Figuren zoals Kim van Cauteren, ooit NSV! Leuven, kan je vandaag de dag net zo min als ikzelf onderbrengen bij de Vlaamse beweging. Toen NSV! haar feliciteerde met het voorzitterschap van Jong N-VA, reageerde de juffrouw behoorlijk gepikeerd vanwege de associatie. En haar stiel heeft zij zeker niet bij de NSV! opgepikt. Of wat met Julien Borremans, die uit de N-VA werd gesmeten vanwege gastspreker te zijn geweest op het VB-congres “Zuurstof voor Vlaanderen”? Daar gaat je Godsvrede. Sterker nog: hoe talrijk zijn Vlaamse bewegers binnen het Vlaams Belang? Steeds minder, vooral in de lokale afdelingen. Maar in het middenkader en de top drukken zij wel een stempel op het standpunt rond Vlaamse onafhankelijkheid. En dat is geen goede zaak want, in tegenstelling tot de N-VA, ontbreekt het daar volledig aan richting en zin. Het is helaas een feit dat onmiddellijke Vlaamse onafhankelijkheid, waar het Vlaams Belang tot oproept, geen bevolkingsgroepen aanspreekt, op de hooguit 10.000 Vlaamse bewegers na. Het is niet interessant voor ondernemers, niet voor het proletariaat, niet voor de Europese Unie… Je hebt niets aan zo’n onafhankelijkheid, het staat niet in dienst van een verdere agenda, het is onnodig geforceerd, maakt niet uit hoe ordelijk je de boedel wil scheiden. Een verdamping van België (N-VA) is voor private sectoren alleen al stukken meer interessant omdat het de mogelijkheid biedt om op de eerste rij van de globalisering te zitten. Graduele privatisering en decentralisering is vooralsnog telkens zeer lucratief gebleken! Nu, je merkt er wel het pure. Deze vorm van separatisme is geen supranationaal project zoals bij de N-VA. Het Vlaams Belang hoopt echt een nationale agenda uit te dragen. En dat maakt het aandoenlijk, net zoals kinderlijke onschuld aandoenlijk is. Trouwens, het is uiteindelijk een dode letter. Niet omdat er geen maatschappelijk draagvlak voor Vlaamse onafhankelijkheid is (dat is er overigens niet), maar omdat de redenering van de N-VA brede legitimiteit aan Vlaamse pseudo-onafhankelijkheid geeft en het Vlaams Belang het verschil niet verkocht kan krijgen. Daarvoor zijn Vlaamse bewegers te zeer geconcentreerd op Vlaamse onafhankelijkheid als doel in de plaats van als middel, opnieuw, het omgekeerde van wat de N-VA motiveert. En als je het toch zou proberen, dan wordt je boodschap ofwel doelloos ‘eurokritisch’ ofwel moet je het oorspronkelijke principe toch loslaten. Het kan in dat geval immers niet allemaal de schuld van de Walen zijn. Allicht het meest kwalijke is dat men doet kiezen tussen de Vlaamse beweging en echte maatschappelijke zuilen. Unizo is geen onderdeel van de Vlaamse beweging, net zo min als Voka of de VRT. Maar de N-VA heeft daar wel haar expertise en steun gevonden. Dat deed zij niet door te vereisen van het middenkader en de top van de partij dat zij zich ook meteen in die beweging zouden gaan inzetten. Maar het Vlaams Belang heeft dat wel als beleid en ik zie niet hoe dat de partij vooruithelpt, wel integendeel. Dus neen, de Vlaamse beweging is niet relevant en de Vlaamse bevolking trekt zich er niets van aan dat ik dat hier nu schrijf. Mijn lokale afdeling moet ik straks weer uitleggen wat die Vlaamse beweging ook alweer was! En Vlaamse bewegers zelf zijn niet nuttig omdat Vlaamse onafhankelijkheid als doel, als principekwestie, geen draagvlak bij de bevolking heeft. Zo’n onafhankelijkheid is nutteloos. In tijden van crisis verwacht het electoraat een duidelijke en relevante agenda om aan hun verzuchtingen te beantwoorden, geen dogmatisch mantra. Een relevant Vlaams Belang Mag ik even melden dat de N-VA dan wel gewonnen heeft, maar dat het totaal van de stemmen voor “V-partijen” achteruit is gegaan? Ze zullen het niet graag horen, maar het zegt wel wat over de prioriteiten van de Vlaamse bewegers in contrast tot die van de bevolking die zij beweert te vertegenwoordigen. En hier een voorspelling: 2014 kan een nieuwe communautaire crisis worden, maar de bevolking zelf zal het over een sociale crisis hebben. Het Vlaams Belang heeft het potentieel om relevant te worden. Mijn persoonlijk uitgangspunt valt samen te vatten in vier woorden: tegen de liberale hegemonie. Dus daarmee is mijn aanwezigheid binnen de partij ook meteen uitgelegd, hoop ik. Maar als ik concreet moet worden over wat er dan moet gebeuren: laat Vlaamse onafhankelijkheid van België los. Ziezo, nu ik de aandacht van de lezer heb getrokken, nee, ik zeg niet dat we plots belgicist moeten worden (ondanks wat men van mij denkt). Maar doen we eens een post-Belgische denkoefening: België bestaat niet meer, wat nu? Het is een micro- en macro-economische onmogelijkheid om je van de Europese Unie af te zetten (dan spreek ik nog niet eens over breken) als onafhankelijke Vlaamse staat. Dat is geen opinie, dat is een feit dat ik al vaker onderbouwd heb. De keuze is juist tussen Vlaanderen onafhankelijk van België (de macht breken) en Vlaanderen onafhankelijk voor haar soevereiniteit (de macht veroveren). Wat wij nodig hebben is een hanteerbare federatie: een tegenunie. Dat is een standpunt dat, middels een duidelijk anti-EU verhaal, sterk zou resoneren. En dit is ook een anti-Belgisch verhaal, het is immers de Belgische macht (een de facto Europese) die de Benelux vandaag vooral in de weg ligt. België functioneert niet, akkoord, niemand zal dat ontkennen. Maar in de plaats van het afstaan van de Belgische macht aan de Europese macht en uiteindelijk de geglobaliseerde markt (een supranationalistische agenda), draaien wij het discours om naar de Belgische macht veroveren (dat is inclusief Brussel en Wallonië) om dat in dienst van onze troeven te steken (een nationalistische agenda). België kan/zal in dit scenario splitsen, maar mijn separatisme begint bij Europa. En als de PS-maffia het er dan niet mee eens is, dan mogen zij zelf de separatist in het verhaal worden. Hoe men dat cosmetisch wil brengen boeit mij niet zo zeer, zolang het maar niet afdoet aan de boodschap. Of hoopt men soms dat Wallonië na de onafhankelijkheid weg zal drijven naar de Caraïben? Men beseft toch dat transfers binnen de Europese Unie gewoon zullen aanhouden, maar dan wel niet alleen naar Wallonië? Met een Noord-West Europese Unie hebben wij daar tenminste de democratische stem in die wij nu blijkbaar niet kunnen krijgen. Over een Kwantumsprong gesproken. Vlaamse bewegers die dit lezen zullen wel weer aan het briesen zijn over “Vlaanderen als natiestaat!”, maar het is precies daarom dat ik Bart De Wever, de Vlaamse beweging en Thierry Baudet hier allemaal probeer te verenigen. Toen ik zei dat de Vlaamse natiestaat een contradictio in terminis is, wilde men het niet horen. Toen Pierre Hillard het schreef, wilde men het niet lezen. Nu komt Thierry Baudet voor het Vlaams Belang spreken, dus allicht zal men nu eindelijk eens luisteren? Of verkiest men dan toch halsstarrig naar die Vlaamse beweging te kijken? Laat mij dan even mijn gewicht in de schaal leggen: Thierry Baudet was woensdag j.l. voor de VVB gaan spreken. Daar heeft Peter De Roover hem nadien een boekje gegeven over België, in de hoop dat hij het dan wel zal begrijpen. “Ach, de jongen bedoelt het goed, maar hij snapt niet hoe de vork in de steel zit,” zo zie ik mijnheer De Roover alweer alles weglachen dat niet in zijn eigen denkwereldje past. Wel, ik heb van 2003 tot 2011 in de Vlaamse beweging gezeten met een open geest. Ik heb de boeken gelezen, op de vormingen gezeten… Niemand kan mijn inzet ontkennen. En ik ben van mening veranderd? Tiens, toch eigenaardig hoe dat gelopen is, nietwaar? Of gelooft men nu werkelijk dat Siegfried Bracke het beter weet dan ik? Men mag het oneens zijn met mij, maar men moet dat niet doen door mijn intelligentie te beledigen. Conclusie Nu, het debat is geopend en zal met of zonder mij gevoerd worden. In 2014 moet het Vlaams Belang een Unique Selling Position tegenover de N-VA opgebouwd hebben en dat zal niet gebeuren door de eenzijdige liefde te blijven belijden aan die partij, evenmin door uitsluitend van de islam een electoraal issue te maken. (Even terzijde, mijn ethische standpunten hou ik bewust buiten dit artikel, het is zo al lang genoeg.) En door blind te staren op een irrelevante en zelfs schadelijke Vlaamse beweging zal dat ons geen goed resultaat met drie verkiezingen tegelijk opleveren. Trouwens, ondertussen hoor ik de Vlaamse beweging weer over een sociaal nationalisme spreken als aanvulling op het Vlaams-nationalisme, maar de mate dat die twee te verenigen zijn vraagt wat meer dan een intentieverklaring. Wat mij betreft, ik kom hier met een concreet voorstel van hoe dat daadwerkelijk kan, so shoot me. Maak het onderscheid tussen de N-VA en het VB eens duidelijk? De Vlaamse beweging zal zich daardoor getroffen voelen, men zal het wel als kritiek proberen af te doen, maar ik lever met goede intenties tenminste een concrete, constructieve bijdrage aan het debat. En ik kan u verzekeren dat mijn activisme pijnlijk concreet wordt de komende jaren. Maar wat daarmee gedaan wordt, dat hangt van anderen af. Men moge met mijn goede bedoelingen doen wat men wil, maar besef wel dat het de hoogste tijd is om iéts te doen. Bij grote gebeurtenissen, worden grote dingen verwezenlijkt.