Liberales : GEEF ZE GEWOON WERK

[Politics.be]

“Geef ze gewoon werk, is dat nu zo moeilijk”, vroeg mijn negenjarige zoon toen ik hem uitlegde wat 23 000 schoolverlaters volgende maand te wachten staat. Jongeren die van school gaan en na een jaar nog geen werk gevonden hebben, krijgen in ons land een wachtuitkering. Dat is geld waarvan deze jongeren kunnen overleven tot ze werk gevonden hebben. De regering Di Rupo besliste omdeze uitkering te beperken in de tijd. Zo wil men die jongeren sneller aan het werk krijgen.

Het lijkt misschien te eenvoudig maar werkloosheid is per definitie een gebrek aan werk en dus is werk de beste oplossing tegen werkloosheid. Bovenstaande beslissing was slechts het begin van een reeks ijskoude besparingsmaatregelen. Volgend schooljaar zullen onze 18-jarigen die zonder diploma uitstromen, helemaal geen recht meer hebben op een wachtuitkering. Jongeren die pas op hun 25ste de school verlaten overigens ook niet. Contradictorisch zegt u? Geen zorg het huidige beleid is een stimulansbeleid. Ook met deze tweede maatregel wil men jongeren stimuleren, ditmaal om een diploma te halen.

Patient blaming

Deze maatregelen wortelen in een specifieke overtuiging. Men gaat er vanuit dat jongeren doelbewust en vrijwillig werkzoekende blijven. De realiteit echter is dat duizenden werkzoekenden jaarlijks enkele honderden sollicitatiebrieven versturen waar dan sporadisch eens een negatief antwoord op komt. De tijd die nodig is om een job te vinden is op enkele jaren tijd meer dan verdubbeld. Verder is men ervan overtuigd dat jongeren die na 16 jaar scholing vrijwillig de school verlaten zonder diploma, een doelbewuste keuze is, die niet zou beïnvloed of gestuurd zijn door factoren waar zij als individu totaal geen invloed op kunnen uitoefenen.

Ik ben een absolute voorstander van vrije meningsuiting maar met sommige visies heb ik het toch moeilijk, vooral wanneer die mening bestaat uit ‘patient blaming’. Als die visie wordt uitgedragen door de heersende klasse, wordt het echt problematisch. Voor de arbeidsmarkt waarop deze jongeren niet terechtkomen, voor de samenleving die deze jongeren zal moeten voeden, kleden en huisvesten via voedselbanken en ocmw’s (tot ze worden afgeschaft) en in de eerste plaats voor die jongeren zelf.

Werk of onderwijs

Leggen we ons neer bij het feit dat ons onderwijs faalt en jongeren zonder diploma de wereld instuurt? Gaan we akkoord dat jongeren zo snel mogelijk aan het werk moeten? Dan moeten we stoppen met overal jobs te elimineren. Nu bespaart de overheid in alle sectoren en op alle vlakken. Mensen die op pensioen gaan worden niet vervangen, infrastructuurwerken worden uitgesteld of afgelast, investeringen in departementen die zichzelf tientallen keren terugverdienen worden beknot of gestopt. Dit heeft diverse drastische gevolgen. Gepensioneerden niet vervangen betekent een vermindering van het werkende aandeel van de beroepsbevolking terwijl de kosten van de sociale zekerheid stijgen. Het ware logisch indien iedere gepensioneerde net wel werd vervangen. Niet enkel zorgt dit voor een groter collectief saldo aan koopkracht, meer consumptie en meer werk in de privésector, het houdt ons pensioenstelsel bovendien nog even betaalbaar.

Sommige sectoren schreeuwen om investeringen: scholenbouw, het wegennet, ons elektriciteitsnet. Het zijn stuk voor stuk belangrijke departementen met een substantieel effect op onze rendabiliteit, onze economische groei. De overheid doet helaas net het omgekeerde. Personeel wordt aan de deur gezet en werk dat vroeger betaald werd, moet nu gratis gedaan worden door langdurig werklozen in een systeem van verdoken slavernij. Immers tenzij men kan bewijzen dat een werkzoekende met opzet geen werk vindt, is het niet billijk deze mensen te straffen met een veredelde vorm van dwangarbeid. En als er dan toch werk is om gemeenschapsdienst in te voeren, maak er dan betaalde jobs van en gun deze mensen een menswaardig bestaan, een beetje eigenwaarde en een billijk loon voor het werk dat ze doen.

Investeren in onderwijs

Zijn we echter niet akkoord dat ons onderwijs en onze arbeidsmartkt faalt dan moeten we investeren in onderwijs. Niemand lijkt zich de vraag te stellen waarom liefst 2.500 kinderen niet eens een diploma basisonderwijs behalen en 8.800 kinderen uitstromen zonder een diploma secundair onderwijs. In het onderwijs is het mainstream om het kind de schuld te geven van mogelijk falen. Het kind kan niet mee, het heeft geen talenknobbel, het is te druk, het spreekt de taal niet, etc. Allemaal excuses die slechts één bedoeling hebben, goedpraten waar het onderwijs faalt. De overtuiging dat sommige kinderen het ‘gewoon’ niet kunnen, ligt aan de basis van het overgrote deel problemen die het onderwijs kent.

Als je van die vooronderstelling uitgaat, heb je voor jezelf gelegitimeerd dat het ene kind in je klas wel meekan en het andere niet. De lesmethodiek wordt niet in vraag gesteld, integendeel. Het feit dat de meeste kinderen wel meekunnen en enkelen niet, lijkt te bewijzen dat het niet aan de leerkracht ligt of aan de didactische werkvormen maar aan het kind zelf. Niets is minder waar. 99% van de kinderen is in staat de technieken en kennis te beheersen die in ons onderwijs wordt aangeboden. Waar loopt het mis? Het loopt mis van bij het begin. Er is geen structurele opvolging van mogelijke leermoeilijkheden in ons basisonderwijs. Bovendien hebben wij geen cultuur van directe remediëring. Kinderen zijn daar massaal de dupe van en zo wordt hun fundamenteel recht op onderwijs, zonder verweer, met de voeten getreden. De prijs die wij voor deze lakse houding betalen is enorm en die prijs schuift men nu door naar die kinderen die al zo hard getroffen werden.

Oneerlijk

Het is volkomen onredelijk en extreem oneerlijk om een kind na 16 jaar mislukte scholing met de vinger te wijzen. Veelal doorliepen deze kinderen een zeer zwaar en problematisch traject waarin ze de ene na de andere teleurstelling te slikken kregen. Waarin ze nooit de hulp en ondersteuning kregen waar ze recht op hebben. Dat zij niet slagen heeft niets te maken met hun wil maar met een gebrek aan adequate ondersteuning op momenten dat dit nog mogelijk was en nuttig. In landen waar ieder kind een diploma behaalt, krijgt gemiddeld 15 % om en bij de twee jaar persoonlijke ondersteuning meestal in de eerste jaren van het basisonderwijs. Men gaat er immers van uit dat ieder kind wel kan leren lezen en rekenen, de vraag is niet of het kind dat kan maar hoe men het kan aanleren. Dat vergt hoogopgeleide, gemotiveerde leerkrachten die structureel ondersteund worden door een team zorgleerkrachten en specialisten. Het vergt een klimaat van inclusief onderwijs, het vergt de overtuiging dat onderwijs nooit een doel is op zich maar een middel. Het vergt de overtuiging dat het kind niet ‘onderwijs’ is maar ‘ontwikkelt’.

Deze overheid heeft gekozen voor een andere aanpak. Ze wijst kinderen met de vinger voor een falend onderwijs, ze wijst werkzoekenden met de vinger voor een falende arbeidsmarkt en ze wijst zieke en hulpbehoevende mensen met de vinger voor een falend zorgbeleid. En wij belastingbetalers zullen hiervoor betalen met onze toekomst.




Sara De Mulder

Links
mailto:[email protected]

Bron: politics.be