Bruxsel - Brabant ! - Pagina 10

Roeland1 · 23 oktober 2010, 19:58

Deze discussie dient op twee fronten gevoerd te worden. 1) op het ideologische front & 2) op het realistische front.

Laten we beginnen met het ideologische front.

Wij staan aan de vooravond van een Europees continent, waar alle grootsteden volledig aan het vervallen zijn, mede dankzij de gefaalde multicultuur, maar ook dankzij een falend federaal grootgrondgebiedelijk beleid over deze steden vanuit de nationale en Europese ivoren torens. Onze steden worden in zekere mate onleefbaar, vermits de sociale cohesie volledig is weggevaagd, de samen-leving een naast-elkaar-leving geworden is. Volgens sommigen (socialisten) komt dit door de 'individualistisch & egoistische consumptiepatronen', volgens anderen (rechts-conservatieven) komt dit door 42 jaar socialisme en het moedwillig afbreken van de traditionele autochtone culturen door truukjes allerhande (pluralisme als nieuw dogma, georganiseerde massa-immigratie van sterk-anders-culturelen, het traditionalisme als vijandbeeld).

Het is een feit dat de hedendaagse Europese steden zwaar anders-cultureel zijn. De multicultuur is aanwezig, maar het is geen multiculturele samen-leving, het is een multiculturele naast-elkaar-leving. Als wij één iets uit de geschiedenis mogen leren, dan is het wel dat culturen zich steeds willen verspreiden, willen overheersen of althans zichzelve willen beschermen tegen verspreidende en overheersende culturen.
Niet samenwerking en een verrijkende hutsepot is de gang van zaken in het mensmaatschappelijke denken, maar wel de tegenwerking, het conflict en de strijd zijn de wetmatigdheden die de mensmaatschappelijke toestand bepalen.
Positivisme is een dwaalspoor, zoals ook de geschiedenis ons heeft geleerd. Het utopische denken wordt keer op keer ingehaald door de harde realiteit, de realiteit dat niet samenwerking, maar conflict de vader is van alle dingen.

In deze steden ziet men dit conflict tussen de verschillende aanwezige culturen steeds verder versterken. Gekende parijse voorbeelden zijn de totale no-go zones in de banlieues, waarvoor zelfs de Franse overheid een webstek heeft opgericht dat de Franse staat er geen politionele macht meer heeft.
Is dit het resultaat van duizenden jaren beschavingswording? De totale anarchie en 'the rule of the gangs'?

Onze steden zijn kapot aan het gaan aan dit conflict, en hier moet dringend wat aan gedaan worden. De vraag is hoe hier wat aan kan gedaan worden...

Mijn inziens ligt het antwoord in het streven naar een gezamenlijke collectieve maar STEDELIJKE identiteit. Waar men vroeger nationale volkeren smeedde door nationalistische gevoelens aan te wakkeren, zouden op dergelijke wijze evengoed stedelijke volkeren kunnen gesmeed worden, maar nu door stadspatriottistische gevoelens aan te wakkeren.

In een Europees integratieproject, waar steeds meer over getwijfeld wordt of het wel kan overleven (indien het niet fascistisch/communistisch wordt) krijgen de staten terug wat meer belang, maar meer nog de steden en kleine regio's, waar bepaalde deelbevolkingen van de lidstaten het hardst te kampen krijgen met zware socio-economische problemen. Deze kleine regio's bevinden zich voornamelijk in de steden, of althans in de directe rand van deze steden, veeleer dan op het 'platteland' of op de verkavelingen tussen deze steden.
Een sprekend voorbeeld was reeds gegeven, en dat was Parijs, maar ga eens kijken in Athene of Rome, en ook daar zal je zien dat ook daar deze oude stedelijke centra van beschavingswording het hardste in criminaliteit, armoede en intercultureel conflict vervallen.

Waaruit men kan concluderen dat vandaag de dag niet onze socio-economische toestand in de eerste plaats op het spel staat, noch het voortbestaan van een bepaalde gewenste natie of bijhorende grens, doch wel de Europese continentale fakkels van beschaving en verlichting : onze steden!

Zodus zou de allereerste prioriteit van het politieke streven dienen te zijn deze stedelijke fakkels van verlichting te beschermen, neen, te redden, van de mensmaatschappelijke ondergang die heel Europa overschaduwd.

Aldus is het belangrijk te begrijpen, dat het hedendaagse weliswaar verenigde, maar OOK federalistische Europa niet alleen onefficiënt, wereldvreemd, vrijheidsberovend, immobiel en zelfvernietigend is, maar bovenal ook ZEER JONG.
De Europese Unie is slechts sinds 1992 ingevoerd, en biedt een historisch vervolg op de Renaissance, waar de democratische staten werden geïntroduceerd, onder de invoering van artificiële onafhankelijke natiestaten en het bijhorende interstatelijke conflict.
Maar ook dat was slechts een revolutionaire omwenteling, die op haar beurt een historisch vervolg was op het Ancien Régime, waar federalistisch verenigen der Europese regio's de vrede als doel had, maar de dictatuur als middel.

Is ons toendertijd een revolutionaire en bloedige Verlichtingsstrijd gegund, om van een federalistisch dictaat (Ancien Regime) af te geraken, om vervolgens weer alles teniet te maken in een EUropees federalistisch dictaat (EU) van heden ten dage?
Of hebben wij onze historische lessen geleerd?
De politici in het Europese Walhalla, deze prinsen en princessen in het Europa der Ivoren Torens kent de stedelijke problematieken niet, noch het verrijkende dat een gezamenlijke sterke identiteit kan brengen, ten gunste van de samenlevingwording (tijdens de verlichting was dat de nationale identiteit, heden ten dage is dat de stedelijke identiteit).

Onze steden verkommeren, en onze beschaving staat op het spel. Niet de oude natiestaat - waar de grenzen toch nog amper iets betekenen - zal redding brengen. Noch zal de nieuwe Europese superstaat dat doen. Slechts de stad kan soelaas brengen, en diep cultureel, én socio-economisch verdeelde stedelingen terugbrengen tot één volk.

Niet Europese integratie, noch oud-nationalisme maar stadspatriottisme is de toekomst en een antwoord op een vraagstuk waar niet-gedeelde identiteit centraal staat.
De multiculturele puinhopen zijn een feit, alsook een gevaarlijk Europese dikke vette bureaucratie - we moeten er zelf een oplossing aan kunnen bieden, om niet alleen ons welzijn, maar ook onze geschiedenis, onze veiligheid en onze vrijheid te beschermen en te herstellen. De steden waren ooit het Verleden, de steden zijn de Toekomst.

Waar Athene ooit het broedbaken was van vooruitgang, vrijheid en democratie in het Oude Griekenland, waar Parijs dit was tijdens de Verlichting, daar zal Brussel - als wereldlijk gekende hoofdstad van Europa en multicultureel laboratorium - dit zijn tijdens onze Tijd.

Dit is de rol van Brussel. Stadspatriottisme is de leuze. Afscheiding van de natiestaat is het middel. Slechts in stadsstaat is het mogelijk ecologisch te leven, want men leeft waar men woont. Slechts in de stadsstaat is het mogelijk democratisch te zijn, want de kleine regio laat toe dat het beleid dicht bij de burgerlijke inspraak en de lokale problematieken staat. Slechts in de stadsstaat wordt gedeelde cultuur een streven, en wordt aan beschavingswording gedaan. Slechts in de stadsstaat is er een samenleving, zijn er gedeelde waarden en normen, staat niet welvaart, maar welzijn op de eerste plaats. Slechts in de stadsstaat is het oeroude gelijkheidsbeginsel van toepassing, en worden hele regio's niet uitgebuit ten gunste van andere regio's.

Dit aan de wereld tonen, dat is de rol die voor Brussel is weggelegd. Waar ooit gedroomd werd van de vreedzame confederatie der culturele regio's, dient men zich aan te passen aan de falende multiculturele realiteit, en kan men heden ten dage te dromen van een vreedzame confederatie der culturele stadstaten.

Brussel was lang EUropa's laboratorium, en de Brusselaar zijn proefkonijn. Het is hoog tijd dat het konijn uit zijn kooi ontsnapt, en zijn eigen experiment start.

Roeland1 · 23 oktober 2010, 20:18

Nu het realistische front

Er zijn verschillende actoren van invloed op Brussel. En dat is niet enkel Vlaanderen, Wallonië en Brussel zelf, maar ook de Europese Unie.

Het is best te kijken naar wat mogelijk is voor het streven naar Brusselse autonomie, in de hedendaagse realiteit.

Wat men kan begrijpen is dat Brussel voor de EU een symbooldossier is, het is immers in het buitenland de hoofdstad van Europa. De EU zal er alles aan doen om Brussel niet te veel gezichtsverlies te laten leiden, in het zog van de communautaire twisten tussen Vlaanderen en Wallonië.

De realiteit is echter dat Brussel slechts een speelbal is op het tennisveld, waar Vlaanderen, alsook Wallonië gemoedelijk op slaan. Voor Vlaanderen is Brussel een probleem, vermits het haar eigen onafhankelijkheid of autonomie in de weg staat. Voor Wallonië is Brussel het middel om in het spel te blijven, en te kunnen blijven genieten van de transfers.

Is Brussel een probleem? Ja en neen, want Brussel is ook een oplossing. Brussel is geen oplossing voor het behoud van België, integendeel, Brussel houdt (zoals uitgelegd aan het metafoor van het tennisspel) België immers ook kunstmatig in leven.
Denken dat België nog kan gereanimeerd worden lijkt me zeer onrealistisch. Zowel de culturele als politieke als economische als sociale gelijkenissen zijn té klein geworden om het Belgische grondgebied als één entiteit te besturen, overigens zijn de autonomie instellingen (parlementen edm) reeds ingevoegd. Het puur nationalistisch gevlaggezwaai van Belgicisten of VL-nationalisten is dan ook niet meer van deze tijd. Wij leven immers in een tijdperk waar emotionalisme onderdoet voor rationalisme en functionalisme.

Het is slechts wanneer dat Brussel zich moeit in het communautair gekibbel tussen Vlaanderen en Wallonië, dat de splitsing van het land zal worden ingezet. Het is slechts wanneer dat Brussel zich moeit in het communautair gekibbel, dat het zélf niet uit de boot zal vallen.

Een puur onafhankelijk Brussel (de 19) lijkt me vrij realistisch, vermits Vlaanderen Brussel wel snel opgeven zal, in ruil voor haar onafhankelijkheid. Wallonië heeft Brussel slechts nodig zolang er een tennisspel is, daarna doen de Brusselse stemmen en de stemmen in de faciliteitengemeenten er toch niet meer toe voor de Waalse partijen. Waarschijnlijk zal Wallonië dan grote bedragen eisen voor de komende 20 jaar.

Een uitbreiding van Brussel naar Waals Brabant lijkt me onrealistisch, vermits Waals Brabant uitermate belangrijk is voor de Waalse economie.
Wallonië zou wel graag Brussel onder de arm nemen, als trofee voor Frankrijk, wanneer Frankrijk Wallonië financieel onder de hoede zal moeten nemen - maar geen Brusselaar die DAT wil.

Een uitbreiding van Brussel naar Vlaams Brabant lijkt me wél realistisch. Zeker op basis van woon-werk-verkeer, maar ook op basis van de verdeling tussen Franstaligen & Vlaamstaligen, ten gunste van het behoud van de Nederlandse taal als 1 der officiële talen van Brussel. Overigens ligt Brussel volledig in Vlaams Brabant, en zijn er reeds voornamelijk franstalige randgemeenten rond Brussel binnen Vlaams Brabant (toevoeging van Waals Brabant is aldus niet echt noodzakelijk). Dergelijke regio (Brussel de 19 + Vlaams Brabant) is van de grootte-orde van een werkbare stadsstaat en klein genoeg om het verfoeilijke federalisme voor eens en altijd af te geraken.
Vele vlamingen zullen dit als imperialisme aanschouwen, doch zullen moeten aanvaarden dat dit er slechts kan komen via welbepaalde volksreferenda, en niet vanuit overheidsdwang, dus van imperialisme kan men in sé moeilijk spreken.
Overigens denk ik dat Vlaanderen er alle baat bij heeft een economisch welvarend buurland (Brussel+VlaamsBrabant) op na te houden, dat overigens geen islamitische enclave of enclave der andersculturele getto's wordt. Een beter gegoede handelspartner is steeds opportuun.
Overigens is een boedelscheidings-compromis met Wallonië en Vlaanderen misschien slechts haalbaar indien Vlaanderen een aantal gemeenten afstaat, daar waar Wallonië er enkelen opneemt.

Europa zie ik Brussel vervolgens financieren, als symbool en cultureel laboratorium van de EU.

koppijn · 23 oktober 2010, 21:31

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Roeland1

Nu het onrealistische front.

koppijn · 23 oktober 2010, 21:51

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door fonne

De waarheid is dat van die 200.000 Vlamingen er na 5 jaar nog hoogstens 20.000 zullen overblijven. Al de rest zal in Vlaanderen werken. 90% van de werkgelegenheid bestaat uit kantoorwerk, of is daarvan afgeleid, en dat kan binnen de kortste keren verhuizen. Hooguit 10% van het werk in Brussel is plaatsgebonden. En zelfs dan, hoelang gaat Audi nog in Vorst blijven als Brussel geen geld meer heeft om Audi te subsidiëren, en de hardwerkende Vlamingen beginnen weg te trekken uit de fabriek? Brussel zonder Vlaanderen is zo dood als een pier.

80% bestaat uit administratieve functies, ik begrijp niet waarom men telewerk niet meer aanmoedigt, in de plaats van dat gependel elke dag. Het is goed voor het milieu voor de werknemer en wie weet in de toekomst voor de Vlaamse schatkist.

Roeland1 · 23 oktober 2010, 22:25

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door koppijn

80% bestaat uit administratieve functies, ik begrijp niet waarom men telewerk niet meer aanmoedigt, in de plaats van dat gependel elke dag. Het is goed voor het milieu voor de werknemer en wie weet in de toekomst voor de Vlaamse schatkist.

Welja, laten we de samenleving nog wat verder afbouwen, alles voor de schatkist hé

Kunt beter pleiten voor een afbouw van de administratieve functies en het administratief apparaat.
Nog beter is een pleidooi voor de kleine regio, waar elkeen woont waar hij/zij werkt - ook dat is goed voor het milieu en de werknemer.

koppijn · 23 oktober 2010, 22:59

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Roeland1

Kunt beter pleiten voor een afbouw van de administratieve functies en het administratief apparaat.

Daaruit veronderstel ik dat U de voorstellen van Bart De Wever 100% steunt.

1. Regering
Het aantal ministers en/of staatssecretarissen van de volgende regering wordt beperkt.
2. Parlement
Wordt het aantal bureauleden (voorzitter, ondervoorzitters, secretarissen) en het aantal quaestoren beperkt (streefdoel: halvering); Wordt de extra vergoeding voor de parlementsvoorzitters, bovenop hun parlementaire vergoeding, gehalveerd;
3. Senaat
De Senaat wordt beperkt in haar samenstelling

Roeland1 · 23 oktober 2010, 23:25

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door koppijn

Daaruit veronderstel ik dat U de voorstellen van Bart De Wever 100% steunt.

1. Regering
Het aantal ministers en/of staatssecretarissen van de volgende regering wordt beperkt.
2. Parlement
Wordt het aantal bureauleden (voorzitter, ondervoorzitters, secretarissen) en het aantal quaestoren beperkt (streefdoel: halvering); Wordt de extra vergoeding voor de parlementsvoorzitters, bovenop hun parlementaire vergoeding, gehalveerd;
3. Senaat
De Senaat wordt beperkt in haar samenstelling

Het liefst van al zie ik de federale overheid afgeschaft. Nuja, dat is waarschijnlijk nog verre toekomstmuziek.

Ik ben een intergouvernementalist, een confederalist pur sang : er zou geen overheid boven of onder de statelijke overheid moeten bestaan.
Een onafhankelijk brussel zou maar één overheid kennen, die verdragen aansluit met andere (stads)staten. Slechts veiligheid (defensie), wetenschappelijke vooruitgang, medische wereld, ruimtevaart en energie zou voor mij part continentaal, zelfs globaal mogen.
Maar ook dat weer: verre toekomstmuziek. Maar zeker niet onrealistisch, het heeft ooit reeds bestaan (oude Griekenland).
Het resultaat zou een zéér sterk verminderde administratie zijn.

69kk · 26 oktober 2010, 14:10

Tres scientifique mais trop théorique.

Hollander · 26 oktober 2010, 15:38

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door 69kk

Tres scientifique mais trop théorique.

wablief?

23 oktober 2010, 20:18	#182
Roeland1 Vreemdeling Geregistreerd: 7 april 2008 Berichten: 9	Nu het realistische front Er zijn verschillende actoren van invloed op Brussel. En dat is niet enkel Vlaanderen, Wallonië en Brussel zelf, maar ook de Europese Unie. Het is best te kijken naar wat mogelijk is voor het streven naar Brusselse autonomie, in de hedendaagse realiteit. Wat men kan begrijpen is dat Brussel voor de EU een symbooldossier is, het is immers in het buitenland de hoofdstad van Europa. De EU zal er alles aan doen om Brussel niet te veel gezichtsverlies te laten leiden, in het zog van de communautaire twisten tussen Vlaanderen en Wallonië. De realiteit is echter dat Brussel slechts een speelbal is op het tennisveld, waar Vlaanderen, alsook Wallonië gemoedelijk op slaan. Voor Vlaanderen is Brussel een probleem, vermits het haar eigen onafhankelijkheid of autonomie in de weg staat. Voor Wallonië is Brussel het middel om in het spel te blijven, en te kunnen blijven genieten van de transfers. Is Brussel een probleem? Ja en neen, want Brussel is ook een oplossing. Brussel is geen oplossing voor het behoud van België, integendeel, Brussel houdt (zoals uitgelegd aan het metafoor van het tennisspel) België immers ook kunstmatig in leven. Denken dat België nog kan gereanimeerd worden lijkt me zeer onrealistisch. Zowel de culturele als politieke als economische als sociale gelijkenissen zijn té klein geworden om het Belgische grondgebied als één entiteit te besturen, overigens zijn de autonomie instellingen (parlementen edm) reeds ingevoegd. Het puur nationalistisch gevlaggezwaai van Belgicisten of VL-nationalisten is dan ook niet meer van deze tijd. Wij leven immers in een tijdperk waar emotionalisme onderdoet voor rationalisme en functionalisme. Het is slechts wanneer dat Brussel zich moeit in het communautair gekibbel tussen Vlaanderen en Wallonië, dat de splitsing van het land zal worden ingezet. Het is slechts wanneer dat Brussel zich moeit in het communautair gekibbel, dat het zélf niet uit de boot zal vallen. Een puur onafhankelijk Brussel (de 19) lijkt me vrij realistisch, vermits Vlaanderen Brussel wel snel opgeven zal, in ruil voor haar onafhankelijkheid. Wallonië heeft Brussel slechts nodig zolang er een tennisspel is, daarna doen de Brusselse stemmen en de stemmen in de faciliteitengemeenten er toch niet meer toe voor de Waalse partijen. Waarschijnlijk zal Wallonië dan grote bedragen eisen voor de komende 20 jaar. Een uitbreiding van Brussel naar Waals Brabant lijkt me onrealistisch, vermits Waals Brabant uitermate belangrijk is voor de Waalse economie. Wallonië zou wel graag Brussel onder de arm nemen, als trofee voor Frankrijk, wanneer Frankrijk Wallonië financieel onder de hoede zal moeten nemen - maar geen Brusselaar die DAT wil. Een uitbreiding van Brussel naar Vlaams Brabant lijkt me wél realistisch. Zeker op basis van woon-werk-verkeer, maar ook op basis van de verdeling tussen Franstaligen & Vlaamstaligen, ten gunste van het behoud van de Nederlandse taal als 1 der officiële talen van Brussel. Overigens ligt Brussel volledig in Vlaams Brabant, en zijn er reeds voornamelijk franstalige randgemeenten rond Brussel binnen Vlaams Brabant (toevoeging van Waals Brabant is aldus niet echt noodzakelijk). Dergelijke regio (Brussel de 19 + Vlaams Brabant) is van de grootte-orde van een werkbare stadsstaat en klein genoeg om het verfoeilijke federalisme voor eens en altijd af te geraken. Vele vlamingen zullen dit als imperialisme aanschouwen, doch zullen moeten aanvaarden dat dit er slechts kan komen via welbepaalde volksreferenda, en niet vanuit overheidsdwang, dus van imperialisme kan men in sé moeilijk spreken. Overigens denk ik dat Vlaanderen er alle baat bij heeft een economisch welvarend buurland (Brussel+VlaamsBrabant) op na te houden, dat overigens geen islamitische enclave of enclave der andersculturele getto's wordt. Een beter gegoede handelspartner is steeds opportuun. Overigens is een boedelscheidings-compromis met Wallonië en Vlaanderen misschien slechts haalbaar indien Vlaanderen een aantal gemeenten afstaat, daar waar Wallonië er enkelen opneemt. Europa zie ik Brussel vervolgens financieren, als symbool en cultureel laboratorium van de EU. Laatst gewijzigd door Roeland1 : 23 oktober 2010 om 20:21.

26 oktober 2010, 14:10	#188
69kk Partijlid Geregistreerd: 22 oktober 2007 Berichten: 236	Bruxsel - Brabant ! Tres scientifique mais trop théorique.

23 oktober 2010, 19:58	#181
Roeland1 Vreemdeling Geregistreerd: 7 april 2008 Berichten: 9	Deze discussie dient op twee fronten gevoerd te worden. 1) op het ideologische front & 2) op het realistische front. Laten we beginnen met het ideologische front. Wij staan aan de vooravond van een Europees continent, waar alle grootsteden volledig aan het vervallen zijn, mede dankzij de gefaalde multicultuur, maar ook dankzij een falend federaal grootgrondgebiedelijk beleid over deze steden vanuit de nationale en Europese ivoren torens. Onze steden worden in zekere mate onleefbaar, vermits de sociale cohesie volledig is weggevaagd, de samen-leving een naast-elkaar-leving geworden is. Volgens sommigen (socialisten) komt dit door de 'individualistisch & egoistische consumptiepatronen', volgens anderen (rechts-conservatieven) komt dit door 42 jaar socialisme en het moedwillig afbreken van de traditionele autochtone culturen door truukjes allerhande (pluralisme als nieuw dogma, georganiseerde massa-immigratie van sterk-anders-culturelen, het traditionalisme als vijandbeeld). Het is een feit dat de hedendaagse Europese steden zwaar anders-cultureel zijn. De multicultuur is aanwezig, maar het is geen multiculturele samen-leving, het is een multiculturele naast-elkaar-leving. Als wij één iets uit de geschiedenis mogen leren, dan is het wel dat culturen zich steeds willen verspreiden, willen overheersen of althans zichzelve willen beschermen tegen verspreidende en overheersende culturen. Niet samenwerking en een verrijkende hutsepot is de gang van zaken in het mensmaatschappelijke denken, maar wel de tegenwerking, het conflict en de strijd zijn de wetmatigdheden die de mensmaatschappelijke toestand bepalen. Positivisme is een dwaalspoor, zoals ook de geschiedenis ons heeft geleerd. Het utopische denken wordt keer op keer ingehaald door de harde realiteit, de realiteit dat niet samenwerking, maar conflict de vader is van alle dingen. In deze steden ziet men dit conflict tussen de verschillende aanwezige culturen steeds verder versterken. Gekende parijse voorbeelden zijn de totale no-go zones in de banlieues, waarvoor zelfs de Franse overheid een webstek heeft opgericht dat de Franse staat er geen politionele macht meer heeft. Is dit het resultaat van duizenden jaren beschavingswording? De totale anarchie en 'the rule of the gangs'? Onze steden zijn kapot aan het gaan aan dit conflict, en hier moet dringend wat aan gedaan worden. De vraag is hoe hier wat aan kan gedaan worden... Mijn inziens ligt het antwoord in het streven naar een gezamenlijke collectieve maar STEDELIJKE identiteit. Waar men vroeger nationale volkeren smeedde door nationalistische gevoelens aan te wakkeren, zouden op dergelijke wijze evengoed stedelijke volkeren kunnen gesmeed worden, maar nu door stadspatriottistische gevoelens aan te wakkeren. In een Europees integratieproject, waar steeds meer over getwijfeld wordt of het wel kan overleven (indien het niet fascistisch/communistisch wordt) krijgen de staten terug wat meer belang, maar meer nog de steden en kleine regio's, waar bepaalde deelbevolkingen van de lidstaten het hardst te kampen krijgen met zware socio-economische problemen. Deze kleine regio's bevinden zich voornamelijk in de steden, of althans in de directe rand van deze steden, veeleer dan op het 'platteland' of op de verkavelingen tussen deze steden. Een sprekend voorbeeld was reeds gegeven, en dat was Parijs, maar ga eens kijken in Athene of Rome, en ook daar zal je zien dat ook daar deze oude stedelijke centra van beschavingswording het hardste in criminaliteit, armoede en intercultureel conflict vervallen. Waaruit men kan concluderen dat vandaag de dag niet onze socio-economische toestand in de eerste plaats op het spel staat, noch het voortbestaan van een bepaalde gewenste natie of bijhorende grens, doch wel de Europese continentale fakkels van beschaving en verlichting : onze steden! Zodus zou de allereerste prioriteit van het politieke streven dienen te zijn deze stedelijke fakkels van verlichting te beschermen, neen, te redden, van de mensmaatschappelijke ondergang die heel Europa overschaduwd. Aldus is het belangrijk te begrijpen, dat het hedendaagse weliswaar verenigde, maar OOK federalistische Europa niet alleen onefficiënt, wereldvreemd, vrijheidsberovend, immobiel en zelfvernietigend is, maar bovenal ook ZEER JONG. De Europese Unie is slechts sinds 1992 ingevoerd, en biedt een historisch vervolg op de Renaissance, waar de democratische staten werden geïntroduceerd, onder de invoering van artificiële onafhankelijke natiestaten en het bijhorende interstatelijke conflict. Maar ook dat was slechts een revolutionaire omwenteling, die op haar beurt een historisch vervolg was op het Ancien Régime, waar federalistisch verenigen der Europese regio's de vrede als doel had, maar de dictatuur als middel. Is ons toendertijd een revolutionaire en bloedige Verlichtingsstrijd gegund, om van een federalistisch dictaat (Ancien Regime) af te geraken, om vervolgens weer alles teniet te maken in een EUropees federalistisch dictaat (EU) van heden ten dage? Of hebben wij onze historische lessen geleerd? De politici in het Europese Walhalla, deze prinsen en princessen in het Europa der Ivoren Torens kent de stedelijke problematieken niet, noch het verrijkende dat een gezamenlijke sterke identiteit kan brengen, ten gunste van de samenlevingwording (tijdens de verlichting was dat de nationale identiteit, heden ten dage is dat de stedelijke identiteit). Onze steden verkommeren, en onze beschaving staat op het spel. Niet de oude natiestaat - waar de grenzen toch nog amper iets betekenen - zal redding brengen. Noch zal de nieuwe Europese superstaat dat doen. Slechts de stad kan soelaas brengen, en diep cultureel, én socio-economisch verdeelde stedelingen terugbrengen tot één volk. Niet Europese integratie, noch oud-nationalisme maar stadspatriottisme is de toekomst en een antwoord op een vraagstuk waar niet-gedeelde identiteit centraal staat. De multiculturele puinhopen zijn een feit, alsook een gevaarlijk Europese dikke vette bureaucratie - we moeten er zelf een oplossing aan kunnen bieden, om niet alleen ons welzijn, maar ook onze geschiedenis, onze veiligheid en onze vrijheid te beschermen en te herstellen. De steden waren ooit het Verleden, de steden zijn de Toekomst. Waar Athene ooit het broedbaken was van vooruitgang, vrijheid en democratie in het Oude Griekenland, waar Parijs dit was tijdens de Verlichting, daar zal Brussel - als wereldlijk gekende hoofdstad van Europa en multicultureel laboratorium - dit zijn tijdens onze Tijd. Dit is de rol van Brussel. Stadspatriottisme is de leuze. Afscheiding van de natiestaat is het middel. Slechts in stadsstaat is het mogelijk ecologisch te leven, want men leeft waar men woont. Slechts in de stadsstaat is het mogelijk democratisch te zijn, want de kleine regio laat toe dat het beleid dicht bij de burgerlijke inspraak en de lokale problematieken staat. Slechts in de stadsstaat wordt gedeelde cultuur een streven, en wordt aan beschavingswording gedaan. Slechts in de stadsstaat is er een samenleving, zijn er gedeelde waarden en normen, staat niet welvaart, maar welzijn op de eerste plaats. Slechts in de stadsstaat is het oeroude gelijkheidsbeginsel van toepassing, en worden hele regio's niet uitgebuit ten gunste van andere regio's. Dit aan de wereld tonen, dat is de rol die voor Brussel is weggelegd. Waar ooit gedroomd werd van de vreedzame confederatie der culturele regio's, dient men zich aan te passen aan de falende multiculturele realiteit, en kan men heden ten dage te dromen van een vreedzame confederatie der culturele stadstaten. Brussel was lang EUropa's laboratorium, en de Brusselaar zijn proefkonijn. Het is hoog tijd dat het konijn uit zijn kooi ontsnapt, en zijn eigen experiment start.