Leefloon en een kind dat verder wil studeren. Hallucinant België op zijn best

[quercus]

Oorspronkelijk geplaatst door reservespeler

Ik zeg niet dat zoiets niet voorvalt, maar dat zijn dan toch de uitzonderingen.
In mijn 18 jaar OCMW ervaring heb ik nooit een maatschappelijk werker kunnen betrappen op een onzorgvuldigheid.

Wij krijgen steeds uitgebreide verslagen over de contacten tussen de maatschappelijk werker en de klant.
En ja, wij hebben daar soms ook heel moeilijke klanten bij, de maatschappelijk werker kan, met een simpele druk op de knop, het diensthoofd er bij roepen. Soms wordt dan zelfs beslist om de politie er bij te halen, gelukkig is dat laatste heel zeldzaam.

Ongeveer hetzelfde maken huisdokters mee wanneer die na onderzoek tot de professionele bevinding komen dat de betrokkene feitelijk gezond en werkbekwaam is. Dan volgt gegarandeerd een scheldpartij en soms zelfs een fysieke dreiging.

[NieuwNoors]

Oorspronkelijk geplaatst door reservespeler

Dat klopt niet helemaal. De sociaal werkers kunnen niet alles in de plaats van de klant doen. Soms moet de klant ook actie ondernemen.

De sociaal assistenten kunnen dingen in gang zetten, bijvoorbeeld om in orde te zijn met de ziekenkas of om mensen, via art. 60 een job te bezorgen (duurtijd is 1 jaar), zodat deze mensen eventueel recht hebben op stempelgeld.

Soms moeten wij klanten schorsen omdat ze er niet in slagen om voldoende sollicitaties binnen te brengen.

Soms moeten wij klanten schorsen omdat ze er niet in slagen om de verplichte opleiding te volgen. De opleiding kunnen lessen Nederlands zijn, maar kunnen net zo goed opleidingen zijn om een beroep aan te leren.

In het geval van de dame waarover Hoomer hier post: deze dame heeft 18j+ geen enkele (!) actie ondernomen om zich in orde te stellen. Ik ben het volledig met u eens dat de cliënt (klant) tenminste een inspanning moet leveren / actie ondernemen.
Het zou nogal wat zijn als alle alleenstaande ouders gedurende 18j+ van een leefloon kunnen genieten, zomaar.

[reservespeler]

Oorspronkelijk geplaatst door NieuwNoors

In het geval van de dame waarover Hoomer hier post: deze dame heeft 18j+ geen enkele (!) actie ondernomen om zich in orde te stellen. Ik ben het volledig met u eens dat de cliënt (klant) tenminste een inspanning moet leveren / actie ondernemen.
Het zou nogal wat zijn als alle alleenstaande ouders gedurende 18j+ van een leefloon kunnen genieten, zomaar.

Inderdaad.

[NieuwNoors]

Oorspronkelijk geplaatst door reservespeler

Inderdaad.

Dank u.

[maddox]

Oorspronkelijk geplaatst door reservespeler

Dit kan bij ons dus niet.

Anderlecht is "Bij ons". Althans, het is in Belgistan.

[BigF]

Oorspronkelijk geplaatst door maddox

Met mijn andere ervaringen met soortgelijke situaties vind ik het nog gruwelijker dat ze mijn moeder die 4 jaar hebben gebruikt met toen al gekende gefaalde methodes om te kijken dat het toch niet zou werken...

Heb je er destijds ook op deze manier uw ongenoegen over geuit?

Want geen enkele (kanker)behandeling is verplicht.
U had uw moeder, met haar toestemming, op elk moment mee naar huis kunnen nemen.

Als u uw moeder gedurende die vier jaar gevraagd had: "Wil je nog doorgaan met deze behandelingen?" waren er twee opties.
Bij "ja" waren die vier jaar haar eigen keuze en dient u deze, hoe moeilijk ook, te respecteren.
Bij "nee" had uw moeder (desnoods in samenspraak met u) de behandeling op elk moment kunnen stopzetten.


En als het ziekenhuis therapieën toepastte, waarvan destijds al geweten was dat ze niet werkten, kan ik u enkel aanraden naar een advocaat te stappen.
Het heeft u dan ook vast een rib uit uw lijf gekost want een therapie, waarvan geweten is dat ze niet werkt, gaat u ook vast niet terugbetaald hebben gekregen door het ziekenfonds.

[maddox]

Oorspronkelijk geplaatst door BigF

Heb je er destijds ook op deze manier uw ongenoegen over geuit?

Want geen enkele (kanker)behandeling is verplicht.
U had uw moeder, met haar toestemming, op elk moment mee naar huis kunnen nemen.

Als u uw moeder gedurende die vier jaar gevraagd had: "Wil je nog doorgaan met deze behandelingen?" waren er twee opties.
Bij "ja" waren die vier jaar haar eigen keuze en dient u deze, hoe moeilijk ook, te respecteren.
Bij "nee" had uw moeder (desnoods in samenspraak met u) de behandeling op elk moment kunnen stopzetten.


En als het ziekenhuis therapieën toepastte, waarvan destijds al geweten was dat ze niet werkten, kan ik u enkel aanraden naar een advocaat te stappen.
Het heeft u dan ook vast een rib uit uw lijf gekost want een therapie, waarvan geweten is dat ze niet werkt, gaat u ook vast niet terugbetaald hebben gekregen door het ziekenfonds.

Bigf, U verkijkt u volledig op de realiteit.

• 1) mijn moeder en vader hadden alle vertrouwen in de dokters.
• 2) Ik was 25-21 jaar jonger. Ik moest me er niet mee moeien, de dokters wisten dat toch allemaal beter..
• 3) Geen flauw idee wat het gekost heeft, wat ik wel weet is dat mijn vader de eerste jaren als weduwnaar regelmatig steun vroeg. En die man werkte voor zijn boterham.

Het heeft me wel geleerd dat kennis noodzakelijk is om niet in't zak gezet te worden.
En 1 deel van die kennis is om te weten dat bureaupiloot ambtenaren absoluut niet onfeilbaar zijn, en in veel gevallen systeem paraplu gebruiken om minder te moeten "doen".

[BigF]

Oorspronkelijk geplaatst door maddox

Bigf, U verkijkt u volledig op de realiteit. [list][*]1) mijn moeder en vader hadden alle vertrouwen in de dokters.

Als je bij de dokter binnenstapt met een probleem is het ook normaal dat je de dokter vertrouwt.
Anders stap je er niet binnen en wend je je beter tot een medicijnman ofzo.

En als je in die situatie zit (geconfronteerd met een mogelijk dodelijke ziekte) dan grijp je elke strohalm aan. Als je wil leven toch.

Nadien kan je dan als nabestaande natuurlijk vragen stellen bij de termijn die ingenomen werd door de 'behandelingen' maar ik heb het in mijn omgeving ook wel vaker gezien.
Elk sprankeltje hoop wordt vastgegrepen. Iemand met de wil om te leven zegt tegen elke mogelijke oplossing "Ja!!".

Maar bij de gevallen waar dat dan niet lukt is het vaak voor de nabestaanden moeilijk te verwerken. Want in hun ogen heeft de patient al die jaren afgezien, heeft de dokter maar wat aangeklungeld, terwijl de patient zelf al die jaren op hoop heeft geleefd.

En naar mijn (persoonlijke) ervaring gaat een dokter niet zomaar vanalles 'proberen'.

Het is ook dubbel.
In sommige gevallen sterft de patient en krijgt de dokter het verwijt teveel 'geprobeerd' te hebben.
In andere gevallen sterft de patient en krijgt de dokter het verwijt niet genoeg 'geprobeerd' te hebben.

[*]2) Ik was 25-21 jaar jonger. Ik moest me er niet mee moeien, de dokters wisten dat toch allemaal beter..

Het is dus eerder een conflict tussen uw ouders en u dan een conflict tussen uw ouders en de dokters.
Spijtig dat u, zelfs op uw 25ste, niet meer inspraak had in het leven van uw ouders. En dat zij uw mening niet meer op prijs stelden...

[*]3) Geen flauw idee wat het gekost heeft, wat ik wel weet is dat mijn vader de eerste jaren als weduwnaar regelmatig steun vroeg. En die man werkte voor zijn boterham.

Dat kan natuurlijk allerlei oorzaken hebben en hoeft niet noodzakelijk aan de medische problematiek gelegen te hebben.
Ik ben zelf ook geconfronteerd geweest met kanker en de daarbij horende behandelingen (operaties, chemo, nazorg,...).
Een traject van meer dan een jaar wat mij alles samen niet meer dan €500 heeft gekost.
Ik had wel een hospitalisatieverzekering bij het ziekenfonds en dat kan bv al een heel pak schelen.

Het heeft me wel geleerd dat kennis noodzakelijk is om niet in't zak gezet te worden.

Das moeilijk eh?
Als ik een loodgieter laat komen om een kraan te herstellen kan ik, met mijn kennis, die gast zijn werk beoordelen om te zien of ik niet in't zak gezet ben geweest.
Maar als de dokter mij een bepaalde operatie en/of chemokuur voorstelt is dat een ander verhaal. Je kan jezelf niet snel omscholen tot dokter voor je het ziekenhuis binnengaat. Op dat moment heb je weinig keuze dan te vertrouwen in de dokter zijn kennis. Of je moet gaan googlen maar dan kom je ook meestal enkel de negatieve verhalen tegen.

En 1 deel van die kennis is om te weten dat bureaupiloot ambtenaren absoluut niet onfeilbaar zijn, en in veel gevallen systeem paraplu gebruiken om minder te moeten "doen".

Je springt hier van dokters over naar bureaupiloten... Euh...

Daarnaast: niemand is onfeilbaar.
Ik bespeur bij u alleen een heel hoge 'veralgemingsdrang'. Als u een slechte ervaring heeft gehad met een dokter, ambtenaar, instantie... zijn die volgens u ook plots allemaal slecht.

Dat deed u hierboven ook al: in Anderlecht liep het fout bij het OCMW, dus loopt het volgens u overal fout bij het OCMW. Het zijn plots allemaal bureaupiloten die zo weinig mogelijk willen doen.
Autokeuring: één keer een slechte ervaring: heel de autokeuring is BS.

En in dat soort veralgemeningen ga ik niet mee.
Het verzuurt naar mijn aanvoelen de maatschappij te veel.
Ik zeg niet dat alles perfect loopt maar als ik naar mijn eigen leven kijk en naar het leven van mensen rondom mij moet ik toch vaststellen dat er in die levens meer goed loopt dan fout.

Maar daar heeft ieder zijn kijk op eh?
Die van u is wat negatiever dan de mijne...

[reservespeler]

Oorspronkelijk geplaatst door BigF

Als je bij de dokter binnenstapt met een probleem is het ook normaal dat je de dokter vertrouwt.
Anders stap je er niet binnen en wend je je beter tot een medicijnman ofzo.

En als je in die situatie zit (geconfronteerd met een mogelijk dodelijke ziekte) dan grijp je elke strohalm aan. Als je wil leven toch.

Nadien kan je dan als nabestaande natuurlijk vragen stellen bij de termijn die ingenomen werd door de 'behandelingen' maar ik heb het in mijn omgeving ook wel vaker gezien.
Elk sprankeltje hoop wordt vastgegrepen. Iemand met de wil om te leven zegt tegen elke mogelijke oplossing "Ja!!".

Maar bij de gevallen waar dat dan niet lukt is het vaak voor de nabestaanden moeilijk te verwerken. Want in hun ogen heeft de patient al die jaren afgezien, heeft de dokter maar wat aangeklungeld, terwijl de patient zelf al die jaren op hoop heeft geleefd.

En naar mijn (persoonlijke) ervaring gaat een dokter niet zomaar vanalles 'proberen'.

Het is ook dubbel.
In sommige gevallen sterft de patient en krijgt de dokter het verwijt teveel 'geprobeerd' te hebben.
In andere gevallen sterft de patient en krijgt de dokter het verwijt niet genoeg 'geprobeerd' te hebben.


Het is dus eerder een conflict tussen uw ouders en u dan een conflict tussen uw ouders en de dokters.
Spijtig dat u, zelfs op uw 25ste, niet meer inspraak had in het leven van uw ouders. En dat zij uw mening niet meer op prijs stelden...


Dat kan natuurlijk allerlei oorzaken hebben en hoeft niet noodzakelijk aan de medische problematiek gelegen te hebben.
Ik ben zelf ook geconfronteerd geweest met kanker en de daarbij horende behandelingen (operaties, chemo, nazorg,...).
Een traject van meer dan een jaar wat mij alles samen niet meer dan €500 heeft gekost.
Ik had wel een hospitalisatieverzekering bij het ziekenfonds en dat kan bv al een heel pak schelen.


Das moeilijk eh?
Als ik een loodgieter laat komen om een kraan te herstellen kan ik, met mijn kennis, die gast zijn werk beoordelen om te zien of ik niet in't zak gezet ben geweest.
Maar als de dokter mij een bepaalde operatie en/of chemokuur voorstelt is dat een ander verhaal. Je kan jezelf niet snel omscholen tot dokter voor je het ziekenhuis binnengaat. Op dat moment heb je weinig keuze dan te vertrouwen in de dokter zijn kennis. Of je moet gaan googlen maar dan kom je ook meestal enkel de negatieve verhalen tegen.


Je springt hier van dokters over naar bureaupiloten... Euh...

Daarnaast: niemand is onfeilbaar.
Ik bespeur bij u alleen een heel hoge 'veralgemingsdrang'. Als u een slechte ervaring heeft gehad met een dokter, ambtenaar, instantie... zijn die volgens u ook plots allemaal slecht.

Dat deed u hierboven ook al: in Anderlecht liep het fout bij het OCMW, dus loopt het volgens u overal fout bij het OCMW. Het zijn plots allemaal bureaupiloten die zo weinig mogelijk willen doen.
Autokeuring: één keer een slechte ervaring: heel de autokeuring is BS.

En in dat soort veralgemeningen ga ik niet mee.
Het verzuurt naar mijn aanvoelen de maatschappij te veel.
Ik zeg niet dat alles perfect loopt maar als ik naar mijn eigen leven kijk en naar het leven van mensen rondom mij moet ik toch vaststellen dat er in die levens meer goed loopt dan fout.

Maar daar heeft ieder zijn kijk op eh?
Die van u is wat negatiever dan de mijne...

Volkomen mee eens.

[NieuwNoors]

Oorspronkelijk geplaatst door reservespeler

Volkomen mee eens.

Ik ook.

Ondanks dat ik voor rotte vis uitgescholden werd door topicstarter wens ik me niet tot zijn niveau te verlagen.