Wat is uw levensovertuiging?

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door koppijn

Oké, laten we ons houden bij de vraag:" Waarom is een continuïteit van het zijn fundamenteel?"
Laten we Socrates zijn argumentatie even vergeten, 2500 jaar later snijden die nauwelijks nog hout.
Iets recenter Georg Wilhelm Friedrich Hegel beweert het volgende:" Het eindige heeft geen werkelijk zijn." Iets dat komt en gaat wat wij een verschijnsel noemen heeft geen fundamentele werkelijkheid. Het zijn gewoon fenomenen van voorbij gaande aard.
Voor we verder gaan moet ik weten of U met die stelling akkoord gaat, en zo niet waarom.

Zoals ik al zei, ik vind Phaedo van Socrates wèl interessant omdat ik benieuwd ben naar het motief voor zijn discussie over de ziel. Hetzelfde vraag ik mij af bij wat Hegel zegt. Waarom postuleert hij "Het eindige heeft geen werkelijk zijn". We gebruiken het werkwoord zijn de hele dag. Mijn woning is, mijn bank is, mijn banksaldo is en ik ben de optelsom van wat ik heb en weet en ervaar. Als ik besta uit vergankelijke fenomenen dan ben ik een vergankelijk fenomeen.

Als Hegel dat geen werkelijkheid noemt dan heb ik daar vrede mee. En als hij daar verandering in wil brengen en hij is in staat om voor zichzelf of iemand anders een onvergankelijke werkelijkheid te scheppen dan heeft hij mijn zegen. Maar ik blijf dan op een afstand, want dit riekt naar kwakzalverij. Ik heb al moeite met de gedachte dat iets 'een zijn zou kunnen hebben'. Zijn is namelijk geen attribuut, zijn is het ding zelf. Met enige moeite kan ik universalia onvergankelijk noemen, de ideeën of concepten dus, eventueel het idee mens. Maar de particularia, of het idee van mijzelf als individu is niet alleen vergankelijk, het is een voortdurende schepping, ongrijpbaar tot de dood er op volgt.

Wel kan ik instemmen met de stelling dat de 'veronderstelling van continuïteit' fundamenteel is voor mijn bewuste en onbewuste bestaan. Bewust handelen komt voort uit een geloof in een verleden en een toekomst. Het heden is de overgang tussen wat was en wat zal zijn. Zoals Nietzsche zegt "een beweging ergens vandaan en ergens naartoe". Het is als het waarnemen van de vorm en de inhoud van een beker met vloeistof. Beiden sluiten naadloos op elkaar aan. Maar de overgang tussen de vloeistof en de wand bestaat alleen als idee. Dit heeft geen volume en bestaat dus niet werkelijk. Het bewust waargenomen heden is geen gefixeerd moment maar een verandering zoals een muziekstuk. Ons bestaan is hooguit bewuste actie en verandering. In mijn visie heeft dat een begin en een eind net als een symfonie.

[koppijn]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Zoals ik al zei, ik vind Phaedo van Socrates wèl interessant omdat ik benieuwd ben naar het motief voor zijn discussie over de ziel. Hetzelfde vraag ik mij af bij wat Hegel zegt. Waarom postuleert hij "Het eindige heeft geen werkelijk zijn". We gebruiken het werkwoord zijn de hele dag. Mijn woning is, mijn bank is, mijn banksaldo is en ik ben de optelsom van wat ik heb en weet en ervaar. Als ik besta uit vergankelijke fenomenen dan ben ik een vergankelijk fenomeen.

Als Hegel dat geen werkelijkheid noemt dan heb ik daar vrede mee. En als hij daar verandering in wil brengen en hij is in staat om voor zichzelf of iemand anders een onvergankelijke werkelijkheid te scheppen dan heeft hij mijn zegen. Maar ik blijf dan op een afstand, want dit riekt naar kwakzalverij. Ik heb al moeite met de gedachte dat iets 'een zijn zou kunnen hebben'. Zijn is namelijk geen attribuut, zijn is het ding zelf. Met enige moeite kan ik universalia onvergankelijk noemen, de ideeën of concepten dus, eventueel het idee mens. Maar de particularia, of het idee van mijzelf als individu is niet alleen vergankelijk, het is een voortdurende schepping, ongrijpbaar tot de dood er op volgt.

Wel kan ik instemmen met de stelling dat de 'veronderstelling van continuïteit' fundamenteel is voor mijn bewuste en onbewuste bestaan. Bewust handelen komt voort uit een geloof in een verleden en een toekomst. Het heden is de overgang tussen wat was en wat zal zijn. Zoals Nietzsche zegt "een beweging ergens vandaan en ergens naartoe". Het is als het waarnemen van de vorm en de inhoud van een beker met vloeistof. Beiden sluiten naadloos op elkaar aan. Maar de overgang tussen de vloeistof en de wand bestaat alleen als idee. Dit heeft geen volume en bestaat dus niet werkelijk. Het bewust waargenomen heden is geen gefixeerd moment maar een verandering zoals een muziekstuk. Ons bestaan is hooguit bewuste actie en verandering. In mijn visie heeft dat een begin en een eind net als een symfonie.

Laten we eerst duidelijk maken wat ik onder zijn versta. Zijn is linguistiek een interessante term. Het is een echte stamwoord/ grondwoord. Men kan maar spreken van bewustzijn als er een zijn aanwezig is. Bewust-zijn, onbewust-zijn, ik-bewust-zijn, zelf-bewust-zijn. Het bewuste is een product van een evolutieproces. Zintuigen en hersenen zijn voorwaarden die moeten ontwikkeld zijn om bewust te zijn. Maar aan zich creëren die geen bewustzijn. Zijn beschouw ik als de potentiele ervaringsgrond. Dat wat maakt dat men uberhaupt iets kan ervaren. Niet alles is ontwikkeld er is ook een gegeven een basis. Wiki steld het ook eenvoudig voor:

Het zijn is de meest eenvoudige staat van alles en iedereen. Het is de ultieme eigenheid die alle onderscheiden begrippen gemeen hebben, wanneer men een abstractie maakt van al hun verdere eigenschappen. Daarom wordt het ook als de ultieme bestaansgrond beschouwd, waarin alles en iedereen verenigd is, in en uit voortkomt.

Het zijn wordt als de wezenskern der dingen beschouwd, omdat het in alles en iedereen aanwezig is en omdat alles en iedereen in dat algemene zijn voorkomt. De 'dingen' zelf worden ter onderscheid van hun fundamentele gemeenschappelijke eigenschap zijnden genoemd, omdat zij zich als ding van elkaar onderscheiden.

Om die reden is het heel onwaarschijnlijk dat men ooit een zelfervarend A.I. kan construeren. De nieuwe supercomputer van IBM Watson is echt fenomenaal. Maar om een zelfbewuste machiene te maken daar denkt niet één ingenieur of ontwikkelaar van IBM aan. That is not to compute. We hebben daar zelf nog geen theorie of wiskundig model voor om een zijn te creëren.

[Effect]

Oorspronkelijk geplaatst door koppijn

Om die reden is het heel onwaarschijnlijk dat men ooit een zelfervarend A.I. kan construeren. De nieuwe supercomputer van IBM Watson is echt fenomenaal. Maar om een zelfbewuste machiene te maken daar denkt niet één ingenieur of ontwikkelaar van IBM aan. That is not to compute. We hebben daar zelf nog geen theorie of wiskundig model voor om een zijn te creëren.

Men kan perfect een PC programmeren om zich zelfervarend voor te stellen. Heel wat games zijn zelfs gebaseerd op dit principe. De reden dat het niet praktisch gebruikt wordt is omdat we het niet nodig hebben. We gebruiken net PCs omdat ze 100% voorspelbaar zijn, taken razendsnel kunnen uitvoeren en geen vakbonden vormen. Dat in tegenstelling tot de gemiddelde mens. PCs zelfbewust maken brengt meer problemen mee dan het oplost.

Ik zeg hiermee niet noodzakelijk dat een PC intelligent is op de manier dat mensen intelligent zijn, maar ik ben er wel van overtuigd dat er op termijn PCs komen die de turing test doorstaan. We zijn zelf immers niets meer dan heel ingewikkelde computers. Eens ons volledige gedrag in kaart gebracht is, kan het eenvoudigweg gesimuleerd worden. Een AI hoeft geen gevoelens te hebben om die gevoelens te kunnen beschrijven en verwoorden, daartoe is een set instructies die deze gevoelens bepalen voldoende.

Van de meeste mensen op dit forum is evenmin te bepalen of ze mens dan wel computer zijn. U neemt aan dat we allemaal mensen zijn omdat u a priori aanneemt dat een AI niet dezelfde redeneringen kan opbouwen, maar waarop baseert u die stelling?

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door koppijn

Wiki steld het ook eenvoudig voor:

Om die reden is het heel onwaarschijnlijk dat men ooit een zelfervarend A.I. kan construeren.

De voorstelling van wiki is voor mij sofisme. De laatste regel is een afgrijselijke mystificatie. Ik zal die regel herschrijven.

Dingen hebben gemeenschappelijke eigenschappen en worden daarom als bestaande beschouwd en door een naam onderscheiden van dingen met andere gemeenschappelijke eigenschappen.

[koppijn]

Oorspronkelijk geplaatst door Effect

Men kan perfect een PC programmeren om zich zelfervarend voor te stellen. Heel wat games zijn zelfs gebaseerd op dit principe. De reden dat het niet praktisch gebruikt wordt is omdat we het niet nodig hebben. We gebruiken net PCs omdat ze 100% voorspelbaar zijn, taken razendsnel kunnen uitvoeren en geen vakbonden vormen. Dat in tegenstelling tot de gemiddelde mens. PCs zelfbewust maken brengt meer problemen mee dan het oplost.

Ik zeg hiermee niet noodzakelijk dat een PC intelligent is op de manier dat mensen intelligent zijn, maar ik ben er wel van overtuigd dat er op termijn PCs komen die de turing test doorstaan. We zijn zelf immers niets meer dan heel ingewikkelde computers. Eens ons volledige gedrag in kaart gebracht is, kan het eenvoudigweg gesimuleerd worden. Een AI hoeft geen gevoelens te hebben om die gevoelens te kunnen beschrijven en verwoorden, daartoe is een set instructies die deze gevoelens bepalen voldoende.

Van de meeste mensen op dit forum is evenmin te bepalen of ze mens dan wel computer zijn. U neemt aan dat we allemaal mensen zijn omdat u a priori aanneemt dat een AI niet dezelfde redeneringen kan opbouwen, maar waarop baseert u die stelling?

Men kan zelfervaring simuleren dat is niet moeilijk. Neem een robot overdekt met warmte sensoren en programeert die zo als hij bij een warmtebron komt hoger dan 80° hij aauw roept! Heeft die iets ervaren ? Is die van iets bewust? Wat heeft zo'n geprogrammeerd reactie met ervaring te maken? Men is zichzelf vanalles wijs aan het maken. Bijna alle functies uit de neo cortex zijn op een of andere manier computebaar. En zeker de functies van de hersenstam, die regelt de hartslag de bloeddruk temperatuur enz. eigenlijk eenvoudige regel en meettechniek. Heeft hier iemand een idee wat ervaring is? Ik wil een begin hebben van een duidelijke theorie. Een rekenmachine kan perfect rekenen, waarschijnlijk zal dat niet op dezelfde manier zijn als wij doen, maar dat maakt hier niets uit als het resultaat correct is voldoet het. Maar een ervaring simuleren is geen ervaring net zoals een ziekte simuleren gelijk is aan ziek zijn.

[koppijn]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

De voorstelling van wiki is voor mij sofisme. De laatste regel is een afgrijselijke mystificatie. Ik zal die regel herschrijven.

Dingen hebben gemeenschappelijke eigenschappen en worden daarom als bestaande beschouwd en door een naam onderscheiden van dingen met andere gemeenschappelijke eigenschappen.

En als dingen nu geen gemeenschappelijke eigenschappen hebben moeten we ze dan als onbestaand beschouwen?

[koppijn]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

De voorstelling van wiki is voor mij sofisme. De laatste regel is een afgrijselijke mystificatie. .

Het zijn wordt als de wezenskern der dingen beschouwd, omdat het in alles en iedereen aanwezig is en omdat alles en iedereen in dat algemene zijn voorkomt. De 'dingen' zelf worden ter onderscheid van hun fundamentele gemeenschappelijke eigenschap zijnden genoemd, omdat zij zich als ding van elkaar onderscheiden. .

Wat ze hiermee bedoelen is dat 'zijn' een eigenschap is dat overal aanwezig is maar de term zijnde gebruikt om een apart object te definiëren in die oceaan van het zijn.
Eigenlijk ongeveer hetzelfde wat Theilhard de Chardin bedoelt, en dit mag gerust de term mystificatie krijgen maar het is ook een aanvulling op het bovenstaande:

Een van Teilhards stellingen is dat de natuur kan 'verinnerlijken', een term die uit de mystiek afkomstig is. De materie beschikt namelijk over een ‘binnenkant’, die Teilhard de Chardin ook wel het ‘psychisme’ noemt. Alle verschijnselen in de wereld herbergen dit psychisch element, zij het in verschillende concentratie. Deze verinnerlijkende energie is volgens Teilhard de stuwende kracht van de evolutie. Ze heeft geleid tot drie ‘geboorten’: de kosmogenese (het ontstaan van het heelal), de biogenese (de sprongmutatie van levenloze tot levende stof) en de noögenese (de sprongmutatie naar zelfbewustzijn toe). Met de noögenese ontstaat het verschijnsel mens, de soort die door biologen Homo sapiens genoemd wordt..

[andy.v]

onverschilligheid

[koppijn]

Oorspronkelijk geplaatst door andy.v

onverschilligheid

Met onverschilligheid bereikt men niets.

[andy.v]

Oorspronkelijk geplaatst door koppijn

Met onverschilligheid bereikt men niets.

Het gaat hier over religie en dit laat mij onverschillig. Zo onverschillig dat ik er zelf niet over wil nadenken.

Dan kan ik mijn hersenen gebruiken voor zaken die wel belangrijk zijn.

[koppijn]

Oorspronkelijk geplaatst door andy.v

Het gaat hier over religie en dit laat mij onverschillig. Zo onverschillig dat ik er zelf niet over wil nadenken.

Dan kan ik mijn hersenen gebruiken voor zaken die wel belangrijk zijn.

Maar waarom doet U de moeite om hier te posten, dat begrijp ik niet.
p.s. Dit subforum is ook ruimer het gaat ook over levensbeschouwing.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door koppijn

En als dingen nu geen gemeenschappelijke eigenschappen hebben moeten we ze dan als onbestaand beschouwen?

Waar wil je nu heen? Ik doelde op het bestaan van de universalia, dus dingen waarvan het bestaan algemeen bekend is en wordt aanvaard, zoals koeien en varkens of boeken en tijdschriften, ik dacht dat je dat begreep. In de afgelopen eeuw zijn er talloze dingen uitgevonden of ontdekt, dingen met bepaalde eigenschappen dus, waarvoor een naam is verzonnen en daarvan is daarna 'bekend' dat ze bestaan als begrip. De universalia zijn abstract bestaande dingen.

Daarnaast zijn er de particularia zoals het boek over Socrates dat ik in mijn bezit heb of de ene kip in mijn hok. Die dingen hebben extra eigenschappen zodat er maar één van bestaat. De particularia zijn concreet bestaande dingen, ze zijn uniek. Die dingen hoeven niet materieel te zijn. Er zijn bijvoorbeeld operagezelschappen, maar er is maar één Vlaamse Opera.

Een Griekse filosoof zei: De dingen bestaan als zichzelf, als hetzelfde of verschillend.

'Het zijn' daarentegen bestaat niet in de universalia en ook niet in de particularia. Het zijn heeft geen eigenschappen en daarom is het niets. Het zijn kunnen we schrappen.

Als men zegt dat de ziel bestaat en dat deze bepaalde eigenschappen heeft dan bestaat de ziel voor degene die dit erkent. Bijvoorbeeld, men zegt dat de ziel gevangen zit in een lichaam en dat het dit lichaam verlaat bij de dood van het lichaam. Welnu, dan is het lichaam sterker dan de ziel. Dan wil ik nog weten of de ziel vrijwillig deze gevangenis in gegaan is of dat ze gedwongen werd. En overdenk de consequenties van het antwoord.

[koppijn]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Waar wil je nu heen?
'Het zijn' daarentegen bestaat niet in de universalia en ook niet in de particularia. Het zijn heeft geen eigenschappen en daarom is het niets. Het zijn kunnen we schrappen.

Waar wil jij nu heen?
vervoeging zijn:
ik ben
jij bent
hij is
wij zijn
jullie zijn
zij zijn
"Het zijn heeft geen eigenschappen en daarom is het niets."
Nieuwe definitie vervoeging zijn:
ik ben niets
jij bent niets
hij is niets
wij zijn niets
jullie zijn niets
zij zijn niets
Zo men wil kan men uw zijn ook zo definieren, ik zal U niet tegenhouden.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door koppijn

Waar wil jij nu heen?
vervoeging zijn:
ik ben
jij bent
hij is
wij zijn
jullie zijn
zij zijn
"Het zijn heeft geen eigenschappen en daarom is het niets."
Nieuwe definitie vervoeging zijn:
ik ben niets
jij bent niets
hij is niets
wij zijn niets
jullie zijn niets
zij zijn niets
Zo men wil kan men uw zijn ook zo definieren, ik zal U niet tegenhouden.

Als jij zegt 'ik ben'; dan kijkt men jou vragend aan, je bent wat?
Als jij zegt 'ik ben niets', dan denkt men dat je niet in orde bent.
De taal dient om iets van betekenis te zeggen en dat gebeurt niet in jouw voorbeelden. Wat betreft je voorgaande opmerking:

Wat ze hiermee bedoelen is dat 'zijn' een eigenschap is dat overal aanwezig is maar de term zijnde gebruikt om een apart object te definiëren in die oceaan van het zijn.

Ik veronderstel dat je bedoelde 'onderscheiden' in plaats van 'definiëren'. Ik vind niet dat het 'zijn' een eigenschap is die overal aanwezig is, want het bestaat alleen in de geest van een bewust persoon als onderdeel van zijn taal. Er is geen oceaan van het zijn. Met de woorden het 'zijnde' definieer je helemaal geen ding of object en je onderscheid het ook niet van andere dingen. Je definieert iets alleen door het bij zijn naam te noemen of door zijn eigenschappen te benoemen met de universalia, afmeting, gewicht, kleur, vorm enzovoort. (Ik gebruikte eerder het woord universalia per ongeluk voor soorten en niet zoals in de ontologie voor de algemene eigenschappen.)

In de tekst die je aanhaalde uit wikipedia zit de neiging om aan de dingen een soort van bewust bestaan toe te kennen:

De 'dingen' zelf worden ter onderscheid van hun fundamentele gemeenschappelijke eigenschap zijnden genoemd, omdat zij zich als ding van elkaar onderscheiden.

De dingen onderscheiden zich niet van elkaar. Wij onderscheiden de dingen van andere dingen. Wij kennen een bestaan toe aan de dingen, hetzij als begrip of als materiële vorm.

[koppijn]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Als jij zegt 'ik ben'; dan kijkt men jou vragend aan, je bent wat?

Het antwoord daarop hangt een beetje af van de context.
1.Als men vraagt :'je bent wat?'
Verwijst dat naar U als fysiek object als ding.
wat Uitspraak: wɑt pronoun 1 <met dit woord vraag je naar iets>
De meesten zullen dan antwoorden:' Ik ben een mens.' Onderdeel van de evolutionair tak der zoogdieren.
2.Als men vraagt:'je bent wie?'
Verwijst dat naar de persoon (uw identiteit)
En dan zegt men doorgaans de naam en voornaam (roepnaam), en als ze meer willen weten, beroep, burgerlijke stand enz.

Volgens Sartre komt de notie van het zijn voort uit de ervaring opgedaan door de mens. Ontologisch gezien is dat niet juist want dat verwijst naar de persoon het ik-bewustzijn zoals het v.b.2. identiteitvraag. Die wiki def. vind ik veel beter:' Het zijn is de meest eenvoudige staat van alles en iedereen.'

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Als jij zegt 'ik ben niets', dan denkt men dat je niet in orde bent.
De taal dient om iets van betekenis te zeggen en dat gebeurt niet in jouw voorbeelden.

Als hij zegt 'ik ben niets.' is die ofwel vals bescheiden of een poseur. Op zijn minst is hij een object bestaande uit botten en spieren en ingewanden.

[koppijn]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Met de woorden het 'zijnde' definieer je helemaal geen ding of object en je onderscheid het ook niet van andere dingen. Je definieert iets alleen door het bij zijn naam te noemen of door zijn eigenschappen te benoemen met de universalia, afmeting, gewicht, kleur, vorm enzovoort. (Ik gebruikte eerder het woord universalia per ongeluk voor soorten en niet zoals in de ontologie voor de algemene eigenschappen.)

De meest directe kenmethode om iets te definiëren is om als buitenstander het te onderzoeken object/subject te observeren en de verschillen en daardoor zijn eigenheid te omschrijven. Met de term 'zijn' is dit onmogelijk omdat U daarmede onlosmakelijk verbonden met bent. Stel dat U in een toestand van 'niet zijn' kunt verkeren dan kunt U door het verschil in ervaring tussen zijn en niet zijn het begrip 'zijn' duidelijk omschrijven. Deze kenmethode door ervaring lijkt mij hier nogal duidelijk niet mogelijk.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door koppijn

Het antwoord daarop hangt een beetje af van de context.
1.Als men vraagt :'je bent wat?'
2.Als men vraagt:'je bent wie?'

Volgens Sartre komt de notie van het zijn voort uit de ervaring opgedaan door de mens. Ontologisch gezien is dat niet juist want dat verwijst naar de persoon het ik-bewustzijn zoals het v.b.2. identiteitvraag. Die wiki def. vind ik veel beter:' Het zijn is de meest eenvoudige staat van alles en iedereen.'

Sartre heeft het bij het rechte eind. Hij stelt dat 'existentie komt voor essentie' en ik zie geen ontologisch bezwaar.

Socrates vat aan het einde van zijn betoog de essentie van zijn bestaan samen met de deugden van de ziel die volgens hem van betekenis zijn voor wat er na de dood komt (http://www.gutenberg.org/files/13726..._of_the_soul):

"But, for the sake of these things which we have described, we should use every endeavor, Simmias, so as to acquire virtue and wisdom in this life, for the reward is noble, and the hope great."

"To affirm positively, indeed, that these things are exactly as I have described them does not become a man of sense. That, however, either this, or something of the kind, takes place with respect to our souls and their habitations—since our soul is certainly immortal—this appears to me most fitting to be believed, and worthy the hazard for one who trusts in its reality; for the hazard is noble, and it is right to allure ourselves with such things, as with enchantments, for which reason I have prolonged my story to such a length. 146. On account of these things, then, a man ought to be confident about his soul who, during this life, has disregarded all the pleasures and ornaments of the body as foreign from his nature, and who, having thought that they do more harm than good, has zealously applied himself to the acquirement of knowledge, and who, having adorned his soul, not with a foreign, but its own proper ornament—temperance, justice, fortitude, freedom, and truth—thus waits for his passage to Hades, as one who is ready to depart whenever destiny shall summon him.

Hij meent dus een beloning te zullen ontvangen voor het deugdzame leven dat hij leidde. Helaas is het nogal naïef om te denken dat wat wij zien als het goede ook het ware is en daarom eeuwig. Socrates gelooft zijn eigen drogredenen. Waar is zijn scepticisme gebleven nu de dood nadert?

[koppijn]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Sartre heeft het bij het rechte eind. Hij stelt dat 'existentie komt voor essentie' en ik zie geen ontologisch bezwaar.

Ik ga hier niet die eeuwenoude thomistische discussie aangaan wat nu eerst was existentie of essentie. Existentie is voor de meeste mensen een vrij duidelijk begrip. 'Essentie' en 'zijn' is dat duidelijk minder. Als men de wiki definitie van 'zijn' en 'essentie' naast elkaar legt is daar een groot overeenkomst:

Oorspronkelijk geplaatst door Wikipedia

Zijn
Het zijn is de meest eenvoudige staat van alles en iedereen. Het is de ultieme eigenheid die alle onderscheiden begrippen gemeen hebben, wanneer men een abstractie maakt van al hun verdere eigenschappen. Daarom wordt het ook als de ultieme bestaansgrond beschouwd, waarin alles en iedereen verenigd is, in en uit voortkomt.
Essentie
Essentie kan in het algemeen worden beschouwd als datgene wat overblijft wanneer de als zodanig beschouwde 'randzaken' worden weggedacht. Het essentiedenken veronderstelt dus het bestaan van een 'zuiver' wezen, omgeven door bijzaken.

Sartre draait juist alles om, de ervaring opgedaan door de mens zijn juist die randzaken. Uiteraard is de identiteit die men opbouwt een product van de ervaring door uw existentie. Maar de vraag die wordt gesteld bij de term 'essentie' en het basisbegrip 'zijn' is wie ervaart er, wat maakt het mogelijk dat we uberhaupt iets kunnen ervaren.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door koppijn

Ik ga hier niet die eeuwenoude thomistische discussie aangaan wat nu eerst was existentie of essentie. Existentie is voor de meeste mensen een vrij duidelijk begrip. 'Essentie' en 'zijn' is dat duidelijk minder. Als men de wiki definitie van 'zijn' en 'essentie' naast elkaar legt is daar een groot overeenkomst:

Ja, zegt de boef voor de rechter, ik heb wel een grote fout gemaakt, maar in essentie ben ik een goed mens. Ik heb ook heel veel spijt van wat ik gedaan heb, ik moet buiten mijzelf geweest zijn door allerlei randzaken die mij een slechte naam (identiteit) bezorgd hebben, slechte vrienden onder andere. Beoordeel mij dus alstublieft niet als een boef, maar als mijn essentie.

Sartre draait juist alles om, de ervaring opgedaan door de mens zijn juist die randzaken. Uiteraard is de identiteit die men opbouwt een product van de ervaring door uw existentie. Maar de vraag die wordt gesteld bij de term 'essentie' en het basisbegrip 'zijn' is wie ervaart er, wat maakt het mogelijk dat we uberhaupt iets kunnen ervaren.

Je spreekt hier over twee manieren van ervaren.
Eerst is er de ervaring van de existentie en die ontwikkelt de identiteit.
Als tweede is er de ervaring van de essentie en die neemt de identiteit waar.

Nu zijn ervaringen altijd bewust.
Dus volgens jou zit de ratio zit in je existentie en in je essentie.
En de ervaring van de existentie is actief en die van de essentie passief,
want de essentie is gegeven en ze wordt niet ontwikkeld.
Wat voor betekenis heeft de essentie nog als het geen actief aandeel heeft in de ontwikkeling van de identiteit?
Heeft de essentie een immanente wijsheid om de identiteit en haar acties volkomen te kunnen begrijpen?

Als de essentie wèl een aandeel heeft aan de ontwikkeling van de identiteit
wat is dan nog het verschil tussen de essentie en de identiteit?

[koppijn]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Ja, zegt de boef voor de rechter, ik heb wel een grote fout gemaakt, maar in essentie ben ik een goed mens. Ik heb ook heel veel spijt van wat ik gedaan heb, ik moet buiten mijzelf geweest zijn door allerlei randzaken die mij een slechte naam (identiteit) bezorgd hebben, slechte vrienden onder andere. Beoordeel mij dus alstublieft niet als een boef, maar als mijn essentie.

Je schijnt blijkbaar echt niet goed te begrijpen wat men in de ontologie met 'zijn' en 'essentie' bedoelen. Wat jij aanduid als 'essentie' gaat om de persona van die boef. Zijn kan toch nooit gelijk zijn met de term ik-bewust-zijn.

Oorspronkelijk geplaatst door wikipedia

Negatieve beschrijvingen: Teneinde dit ultieme begrip aan iemand uit te leggen, krijgt men dan een negatieve benadering van de realiteit, waarin haar 'franje' wordt gestript tot er in feite niets tastbaars, hoorbaars, zichtbaars overblijft, dan enkel de naakte realiteit van het niets.

Maar het is geen niets maar een potentialiteit tot ervaring en bewustzijn. Daarom noemt men het ook essentie. Essentie is een basis voorwaarde en is niet gelijk aan wat uit die minimum voorwaarden zich kan ontwikkelen.

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Je spreekt hier over twee manieren van ervaren.
Eerst is er de ervaring van de existentie en die ontwikkelt de identiteit.
Als tweede is er de ervaring van de essentie en die neemt de identiteit waar.

Nee, de existentie is de beleefde ervaring zelf, de essentie is de minimum basisvoorwaarde dat een ervaring uberhaupt mogelijk is.
Existentie= de ervaring
Essentie= de ervarende