Wallonië wankelt;"Dit is een momentum voor de Vlaamse onafhankelijkheid"

[BWarrior]

Oorspronkelijk geplaatst door Shadowke

die 30 % in het zuiden willen niets weten van een door Vlaanderen gedomineerd België.

Stel dat dat zo zou zijn, dan zijn zij de separatisten. En dan staat het noorden in een veel sterkere positie.

[TREBRON]

Oorspronkelijk geplaatst door BWarrior

België bestaat voor ongeveer 60 procent uit Nederlandstaligen. En 70 procent van de Belgen leeft ten noorden van de taalgrens. Waarom zouden die België niet kunnen besturen?

Omdat ze geen Frans spreken.....

[Shadowke]

Oorspronkelijk geplaatst door BWarrior

Stel dat dat zo zou zijn, dan zijn zij de separatisten. En dan staat het noorden in een veel sterkere positie.

zij waren de separatisten in 1830, en zullen ook de separatisten zijn in 2024-2025.

[BWarrior]

Oorspronkelijk geplaatst door Shadowke

zij waren de separatisten in 1830, en zullen ook de separatisten zijn in 2024-2025.

In 1830 ging het separatisme niet uit van een landsdeel met een demografische minderheid.

[Shadowke]

Oorspronkelijk geplaatst door BWarrior

In 1830 ging het separatisme niet uit van een landsdeel met een demografische minderheid.

oh jawel. dat was een minderheid. en ze kregen hulp van Frankrijk

[Witte Kaproen]

Oorspronkelijk geplaatst door Shadowke

oh jawel. dat was een minderheid. en ze kregen hulp van Frankrijk

Het is enkel door de steun van het Frans leger dat België onafhankelijk is kunnen worden.
Zonder steun van het Franse leger aan het Belgisch regime had het Nederlandse leger de macht terug gegrepen.Ze waren al voor Leuven toen het Franse leger de Belgicisten ter hulp kwam.

"In augustus 1831 rukte het Nederlandse leger opnieuw zonder veel tegenstand op naar Brussel tijdens de Tiendaagse Veldtocht. Nadat een Frans leger de grens overstak, trok Willem I zijn troepen, die al voor Leuven stonden, terug tot Noord-Brabant."

https://nl.wikipedia.org/wiki/Belgische_Revolutie

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door BWarrior

België bestaat voor ongeveer 60 procent uit Nederlandstaligen. En 70 procent van de Belgen leeft ten noorden van de taalgrens. Waarom zouden die België niet kunnen besturen?

Die zouden België kunnen besturen, moesten ze geen kleine kinderen zijn.
We hebben dat opnieuw gezien bij de laatste regeringsvorming.
O-VLD die gelijk een klein kind ging wenen omdat De Croo geen premier mocht worden van N-VA.
De enige reden waarom we nu federaal met een Vlaamse minderheidsregering zitten.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Witte Kaproen

Het is enkel door de steun van het Frans leger dat België onafhankelijk is kunnen worden.
Zonder steun van het Franse leger aan het Belgisch regime had het Nederlandse leger de macht terug gegrepen.Ze waren al voor Leuven toen het Franse leger de Belgicisten ter hulp kwam.

"In augustus 1831 rukte het Nederlandse leger opnieuw zonder veel tegenstand op naar Brussel tijdens de Tiendaagse Veldtocht. Nadat een Frans leger de grens overstak, trok Willem I zijn troepen, die al voor Leuven stonden, terug tot Noord-Brabant."

https://nl.wikipedia.org/wiki/Belgische_Revolutie

Bijna juist.
Het is enkel door de Franse steun dat België onafhankelijk is kunnen blijven.
België riep zijn onafhankelijkheid uit op 04/10/1830 en in maart 1831 is het Franse leger de Belgen komen helpen bij de inval door Nederland, met toelating van de UK en Duitsland.
Voor de erkenning van België moest België in 1843 trouwens het huidige Noord Brabant, Nederlands Limburg en Zeeuws Vlaanderen afstaan aan Nederland.

[Shadowke]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Bijna juist.
Het is enkel door de Franse steun dat België onafhankelijk is kunnen blijven.
België riep zijn onafhankelijkheid uit op 04/10/1830 en in maart 1831 is het Franse leger de Belgen komen helpen bij de inval door Nederland, met toelating van de UK en Duitsland.
Voor de erkenning van België moest België in 1843 trouwens het huidige Noord Brabant, Nederlands Limburg en Zeeuws Vlaanderen afstaan aan Nederland.

en dan nog moest het wachten tot na WO I om officieel te worden erkend, dankzij Frankrijk.

[BWarrior]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Bijna juist.
Het is enkel door de Franse steun dat België onafhankelijk is kunnen blijven.
België riep zijn onafhankelijkheid uit op 04/10/1830 en in maart 1831 is het Franse leger de Belgen komen helpen bij de inval door Nederland, met toelating van de UK en Duitsland.
Voor de erkenning van België moest België in 1843 trouwens het huidige Noord Brabant, Nederlands Limburg en Zeeuws Vlaanderen afstaan aan Nederland.

Hoezo? De Belgische grenzen waren al in 1839 internationaal-rechtelijk geregeld.

[Henri1]

Oorspronkelijk geplaatst door Shadowke

gelukkig is de grootste Vlaamse partij pro-onafhankelijkheid. maar de niet-vorming van een werkbare federale regering zal hun inhalen

Ik denk dat de Vlaamse onafhankelijkheid u op zich geen reet interesseert.
Uw agenda is duidelijk, Vlaanderen door Nederland laten annexeren.
Terug naar de onderdrukking prior 1830.

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door BWarrior

In 1830 ging het separatisme niet uit van een landsdeel met een demografische minderheid.

Bron?

[Zipper]

Oorspronkelijk geplaatst door Henri1

Ik denk dat de Vlaamse onafhankelijkheid u op zich geen reet interesseert.
Uw agenda is duidelijk, Vlaanderen door Nederland laten annexeren.
Terug naar de onderdrukking prior 1830.

Neen, weg van de hedendaagse franstalige onderdrukking.

[Shadowke]

Oorspronkelijk geplaatst door Shadowke

en dan nog moest het wachten tot na WO I om officieel te worden erkend, dankzij Frankrijk.

was dus in 1839 dat BE officieel werd erkend, inclu door Willem I. mi excusi.

[Shadowke]

Oorspronkelijk geplaatst door Henri1

Ik denk dat de Vlaamse onafhankelijkheid u op zich geen reet interesseert.
Uw agenda is duidelijk, Vlaanderen door Nederland laten annexeren.
Terug naar de onderdrukking prior 1830.

bron?

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door BWarrior

Hoezo? De Belgische grenzen waren al in 1839 internationaal-rechtelijk geregeld.

Et alors? Verandert dat iets aan deze FEITEN?

De verovering van Vlaanderen door België

Wanneer het Voorlopig Bewind op 4 oktober 1830 in Brussel de onafhankelijkheid uitriep van geheel België, moest de omwenteling in het Vlaamse land nog beginnen ! En toch spraken De Potter, Rogier, Van de Weyer en de Mérode — in het Frans uiteraard — reeds van « de provincies van België, die met geweld zijn afgescheurd ». Op 29 september 1830 nog schreef de speciale gezant van Lord Aberdeen, Lytton-Bulwer, dat in Gent de voornaamste ingezetenen nog steeds tegen de scheiding waren. Ook Antwerpen was nog steeds tegen de scheiding gekant. Vlaanderen zou uiteindelijk gewapenderhand vanuit Brussel veroverd worden door Waalse bendes onder leiding van Franse generaals.

Het is niet overdreven te stellen dat het Voorlopig Bewind Vlaanderen veroverde met de hulp van Fransen. Zo werd Gent midden oktober « bevrijd door de troepen van de Franse burggraaf de Pontécoulant, die met een troep Belgisch-Franse vrijwilligers uit Parijs in Brussel was aangekomen. De Gentse Burgerwacht was op dat ogenblik nog steeds Oranjegezind, maar had af te rekenen met de opstandige arbeidersklasse, die door de Belgischgezinde elementen werd gemanipuleerd. Dat het sociale oproer niet kan beschouwd worden als een nationale opstand, blijkt overduidelijk uit de gebeurtenissen te Brugge, waar de onvrede van de arbeidersklasse zich keerde tegen de aanhangers van het Voorlopig Bewind die er inmiddels aan de macht gekomen waren. De Pontécoulant werd naar aanleiding van het op 17 oktober 1830 uitgebroken hongeroproer naar Brugge gezonden om er de orde te herstellen. De aanwezigheid van zijn troepen vormde een zware financiële last voor de Brugse bevolking.

Het was eveneens onder leiding van Franse generaals, namelijk De Parent, Mellinet en Niellon, dat de stad en de provincie Antwerpen werden « bevrijd ». Van een opstand van de Antwerpse bevolking tegen de « Hollandse dwingelandij » was helemaal geen sprake. Er bestond integendeel verslagenheid over de verklaring van Koning Willem in de staten-generaal op 20 oktober 1830 dat de Kamers voortaan enkel nog besluiten zouden nemen voor het Noorden. De « bevrijding » van Antwerpen door het Voorlopig Bewind was in feite een verovering door Franse en Waalse benden, dus door vreemdelingen, zoals Jan Frans Willems opmerkte. Michiel van der Voort vergeleek het nieuwe Belgische « leger » met een « hoop struikrovers ». Er waren weliswaar idealisten onder de « bevrijders » te vinden, maar het overgrote deel bestond uit gelukszoekers die als gevolg van de sociale crisis niets te verliezen hadden.

De Franse oriëntatie van de nieuwe machthebbers bleek overduidelijk uit het feit dat op 3 februari 1831 een meerderheid van het Nationaal Congres de tweede zoon van de Franse koning, de zestienjarige hertog van Nemours, tot vorst koos. Tien congresleden — waaronder de Mérode, de graaf van Aarschot, Gendebien, Barthélemy, Le Hon en de Brouckère — werden naar Parijs gezonden om er de Belgische kroon te gaan aanbieden. Uiteraard was dit een al te doorzichtige truc om op een indirecte manier de annexatie bij Frankrijk te bewerkstelligen. De grote mogendheden, niet het minst Engeland, stelden gelukkig hun veto tegen dit plan.

Voor Engeland was het een zaak van oorlog of vrede. Op 4 juni 1831 koos het Nationaal Congres, op suggestie van Engeland, uiteindelijk Leopold van Saksen-Coburg-Gotha, weduwnaar van de Engelse kroonprinses, tot koning der Belgen. Leopold I, die op 21 juli 1831 de grondwettelijke eed aflegde, deelde de mening van de meeste diplomaten van zijn tijd dat België een kunstmatige constructie was. In 1859 nog schreef hij aan zijn kabinetschef Jules Van Praet : « België heeft geen nationaliteit en, gezien het karakter van zijn inwoners, kan het er ook nooit een hebben. In feite heeft België geen politieke reden van bestaan. » Aan zijn jongste zoon, Filip, de Graaf van Vlaanderen, zei hij dan weer dat niets het land bij elkaar hield en dat het niet kon blijven duren. Het enige waarin Leopold I geïnteresseerd was, was uit België, « deze afschuwelijke boutiek », zoveel mogelijk profijt te halen : « Mijn eerste prioriteit, waaraan ik heel veel energie besteed, is het vergaren van een fortuin voor mijn kinderen om hen zoveel mogelijk te beschermen tegen de tegenslagen waarvan zoveel families het slachtoffer geworden zijn. »

Zonder Frankrijk, dat België beschouwde als een natuurlijk verlengstuk van zichzelf, was de francofonie er hoogst waarschijnlijk niet in geslaagd Vlaanderen voor « België » te veroveren. Evenmin had België zonder de Franse bescherming kunnen blijven bestaan. Dat bleek toen op 2 augustus 1831 het Nederlandse leger, na de weigering van Koning Willem om het grensverdrag van de XVIII artikelen te aanvaarden, met groot gemak de Belgische troepen versloeg. Een Frans expeditieleger slaagde erin de « Hollanders » tot de terugtocht te dwingen. Half september 1831 wierf Leopold I, die bevreesd was dat de « Hollanders » zouden terugkomen, zestig Franse officieren aan voor de reorganisatie van zijn leger. Talleyrand merkte cynisch op dat België niet langer de bondgenoot van Frankrijk was, maar de satelliet ervan.

« Taalvrijheid » : de uitroeiing van het « Germaanse element » in België

Het welslagen van de Belgische omwenteling betekende een ramp voor de positie van het Nederlands in de Vlaamse gewesten. Waar de revolutionairen erin slaagden de macht te verwerven, werd het Nederlands terstond geruild voor het Frans. De taalvrijheid was tijdens het bewind van Willem I een van de eisen van de francofone liberale oppositie van voornamelijk advocaten en journalisten. Aan Vlaanderen werd diezelfde vrijheid evenwel ontzegd. De Belgische taalvrijheid kwam in de praktijk uitsluitend neer op de vrijheid van de francofonen om overal en ten allen tijde Frans te spreken én de plicht van de Vlamingen om Frans te verstaan.

Charles Rogier, de Luikenaar die een van de belangrijkste leiders van de Belgische omwenteling was, schreef in 1832 aan Raikem, minister van Justitie, dat « een van de grondprincipes van een goed bestuur bestaat in het hanteren van één enkele taal, en het is duidelijk dat die ene taal voor alle Belgen het Frans moet zijn. Om daartoe te komen moeten alle burgerlijke en militaire functies aan Walen en Luxemburgers worden toegekend : op die manier zullen de Vlamingen beroofd worden van het materiële voordeel van het gebruik van het Frans, zij zullen die taal leren, en men zal het Germaanse element in België kunnen uitroeien. »

De uitroeiing van het Nederlandse element in België werd opgevat als een beschavingsopdracht. Wie zich ertegen verzette, was een barbaar die inging tegen de menselijke geest en tegen de ontwikkeling van de menselijke beschaving. De Vlaming werd zijn eigenheid ontzegd. Hij sprak slechts een patois, een achterlijk brabbeltaaltje van meiden en knechten, die de vergelijking met een superieure cultuurtaal als het Frans niet kon doorstaan. Het Frans was de patriottische eenheidstaal van het nieuwe België of, zoals de wallingant Raymond De Weerdt het in 1915 uitdrukte : « La Belgique sera latine ou ne sera pas ».

Reeds op 16 november 1830 werd door het Voorlopig Bewind een taalbesluit uitgevaardigd waarbij het Frans tot enige officiële taal in staatsstukken werd verheven. Het Voorlopig Bewind beweerde met dit besluit slechts de uitoefening van de taalvrijheid te willen regelen : omdat « de vlaemsche en duytsche taelen by de ingezetenen van zekere localiteyten, van provincie tot provincie en somtyds van district tot district, van elkanderen verschillen », was het onmogelijk één officiële tekst van de wetten vast te stellen. Er ontwikkelde zich zoiets als een Belgische taalideologie : een goede patriot moest het Frans als overkoepelende « Belgische » cultuurtaal aanvaarden met daaronder, op voet van gelijkheid, Vlaamse en Waalse dialecten. Aan Walen de kennis van het « Vlaams » opleggen, zelfs in Vlaanderen, werd beschouwd als een ongeoorloofde discriminatie van de Walen en was een smet op het erfgoed van 1830, aangezien dit het voortbestaan van België hypothekeerde en vijandschap verwekte tussen Vlamingen en Walen. Daarbij werd natuurlijk voorbijgegaan aan het feit dat de Vlaamse dialecten, in tegenstelling tot de Waalse dialecten, niet overkoepeld werden door de Franse cultuurtaal, maar wel door de Nederlandse. De taalideologie diende dan ook slechts de schaamteloze kolonisatie van Vlaanderen door Franstalig België door middel van de monopolisering van de eliteposities door Franssprekenden.

Het Frans werd de enige officiële taal in bestuur, gerecht, leger, middelbaar en hoger onderwijs. Het in de grondwet neergelegde beginsel van de vrijheid der talen werd zo geïnterpreteerd dat in Vlaanderen de vrijheid van Nederlandsonkundige ambtenaren en magistraten werd gelijkgesteld met die van de Fransonkundige inwoners. Tientallen revolutionairen maakten blitzcarrières en verwierven topfuncties in het centrale bestuur en in de magistratuur, terwijl de oudere generatie, die nog de traditie van de volkstaal had gekend, opzij geschoven werd. De taal van de bevolking kennen, was niet langer een verplichting : ambtenaren en magistraten moesten niet langer « Vlaams » kennen.

Er was in de decennia na de Belgische omwenteling zonder meer sprake van een onderdrukking van de Nederlandssprekenden in België. Advocaten die in het Nederlands wilden pleiten, werden vervolgd en bestraft, terwijl revolterende burgers hetzelfde lot beschoren was. Wat de Belgische taalvrijheid in de praktijk betekende, mocht onder meer Jozef Schoep aan den lijve ondervinden. Schoep, die geboren was te Hoogstraten en enkel Nederlands kende, bood zich in 1872 aan op het gemeentehuis van Sint-Jans-Molenbeek om er aangifte te doen van de geboorte van zijn zoon. De ambtenaar van de burgerlijke stand schreef de door Schoep in het Nederlands afgelegde verklaringen in het Frans op en sprak de vader ook in het Frans aan. Schoep verstond hem niet en verliet uit protest het gemeentehuis zonder de nodige formaliteiten vervuld te hebben. De rechtbank van Brussel veroordeelde hem tot een boete van 50 frank plus de kosten. Schoep ging tegen dit vonnis in beroep en werd bijgestaan door twee advocaten, die beiden te kennen gaven dat zij in het Nederlands zouden pleiten. De voorzitter van het Hof noemde dit een enfantillage en gaf hiervoor eerst geen toestemming. Ten slotte werd toch toegestaan dat de verdedigers Nederlands zouden spreken, mits de pleidooien ten behoeve van de Nederlandsonkundige raadsheren volzin na volzin door een beëdigde tolk zouden vertaald worden. Toen de advocaten van Schoep echter ook de vertaling eisten van het requisitoir van de openbare aanklager ten behoeve van de Fransonkundige Schoep, werd dit door de voorzitter botweg afgewezen. Het Hof bekrachtigde het vonnis van de rechtbank. Voor het Hof van Cassatie kreeg meester De Laet, toen hij zijn pleidooi in het Nederlands begon, door de voorzitter een verbod opgelegd om zich van een andere taal dan het Frans te bedienen. Advocaat-generaal Mesdach de Ter Kiele noemde het onbetamelijk dat de advocaten in het Nederlands wilden pleiten voor rechters die hen niet verstonden ! Het Hof van Cassatie vaardigde een arrest uit waarbij aan de verdediging verboden werd in het Nederlands te pleiten. Het baseerde zich op de taalvrijheid en op het feit dat er in België geen wet bestond die de leden van het Hof van Cassatie verplichtte Frans, Nederlands en Duits te kennen ! Het zoontje van Schoep moest nog tot in 1882 wachten op een wettelijke geboorteakte. Zijn vader was inmiddels overleden.

De lamentabele toepassing van de eerste taalwetten

In de jaren 1870 en de daaropvolgende decennia kwamen de eerste taalwetten tot stand. Zij maakten echter geen einde aan het bestaande verfransingsmechanisme. Het Frans bleef de « nationale » taal, maar men kon er onder druk van de Vlaamse Beweging niet langer omheen de Nederlandssprekenden in Vlaanderen de meest elementaire rechten toe te kennen. Dit betekende voor Vlaanderen de evolutie in de richting van een tweetalig statuut, terwijl Wallonië eentalig Frans bleef. Voor het toen nog overwegend Nederlandstalige Brussel en zijn ommeland waren telkens allerlei uitzonderingsbepalingen voorzien.

De oorspronkelijke wetsvoorstellen die leidden tot de diverse taalwetten, werden in de loop van hun behandeling gedeeltelijk afgezwakt of zodanig gewijzigd dat zij voor meervoudige uitleg vatbaar werden. Deze taalwetten, met name die op het bestuur van 1878 en die op het middelbaar onderwijs van 1883, werden tot aan de Eerste Wereldoorlog moedwillig bijzonder slecht toegepast. Els Witte en Harry Van Velthoven spreken van « de start van een traditie waarbij, gezien de moeizame toepassing, meestal tweemaal strijd diende geleverd : eerst om de taalwetten te bekomen, later om ze correct en volledig te doen toepassen. » De regering liet de weinige taalwetten straffeloos overtreden, Vlaanderen bleef overspoeld worden door Nederlandsonkundige ambtenaren. Tweetalige Vlamingen werden door een onrechtvaardig examensysteem bij de aanwerving van overheidspersoneel benadeeld.

De bestuurstaalwet van 1878 had tot gevolg dat in Vlaanderen de rijksambtenaren die rechtstreeks in contact met het publiek kwamen — en enkel zij —, voortaan ook « Vlaams » moesten kennen. De kennis van het Nederlands, die men langzamerhand begon te vragen voor een aanstelling in de Vlaamse provinciale diensten, beperkte zich echter tot een oppervlakkig examen. Er waren bovendien twee soorten examens : een eentalig « Frans » en een tweetalig « Vlaams » examen. Terwijl een Franstalige na de lagere school moeiteloos het « Franse » examen kon afleggen, moest een Vlaming al lager middelbaar onderwijs gevolgd hebben of zich enorme persoonlijke inspanningen getroosten teneinde het niveau te bereiken dat vereist was om te slagen voor het « Vlaams » examen. Stelde de door Franstaligen te bewijzen kennis van het Nederlands nauwelijks iets voor, van Vlamingen werd een grondige kennis van het Frans geëist, zodat velen mislukten. Nu waren er voor beide examens evenveel plaatsen vacant verklaard. Doordat er zoveel Vlamingen voor het « Vlaamse » tweetalige examen mislukten, geraakten de plaatsen voor Vlamingen niet opgevuld. Als « noodoplossing » werden de boventallig geslaagden voor de « Franse » proef naar Vlaanderen overgeheveld ! Die truc werd nog in 1913 toegepast.

Bij dit alles moet voor ogen gehouden worden dat de verplichte tweetaligheid in Vlaanderen enkel gold voor de laagste betrekkingen en dat de hogere en meer lucratieve betrekkingen werden bezet door een aanzienlijk percentage francofone eentaligen. Dit verklaart waarom het gebruik van het Nederlands voor de interne en hiërarchische schriftelijke contacten verboden was. Nederlandssprekenden werden op de hogere echelons zoveel mogelijk geweerd door eentalige bevorderingsexamens. Dat de taalwetten systematisch overtreden werden, wekt dan ook geen verwondering. Van een gelijkheid van het Frans en het Nederlands in Vlaanderen was helemaal geen sprake, noch inzake benoemingen, noch inzake bevorderingen.

Dat het tot 27 november 1888 duurde — België bestond toen al bijna 60 jaar ! — vooraleer in de Kamer een Vlaming, in de persoon van Edward Coremans, het aandurfde de eerste Nederlandstalige toespraak te houden, zegt genoeg over het Vlaamsvijandige karakter van de Belgische staat. In 1898 kwam de zogenaamde Gelijkheidswet tot stand. Tot dan toe werden de wetten uitsluitend in het Frans aangenomen en kon slechts de Franse tekst aanspraak maken op rechtsgeldigheid. Het wetsvoorstel, dat voorzag in de gelijkwaardigheid van de beide landstalen in officiële wetteksten, werd in de loop van de parlementaire behandeling uitgehold, waardoor uiteindelijk alleen de Franse tekst rechtsgeldig bleef en het Nederlands slechts de waarde behield van een officiële vertaling. Slechts na lange Vlaamsgezinde agitatie kreeg het oorspronkelijke wetsvoorstel in de Kamer een meerderheid achter zich. Bijna 70 jaar na de oprichting van de Belgische staat was de gelijkwaardigheid van het Nederlands — ook toen reeds de taal van de meerderheid van de bevolking — en het Frans dus nog steeds niet vanzelfsprekend. Overigens keurde het parlement de Nederlandse tekst van de grondwet pas in 1967 goed ...

https://www.senate.be/www/?MIval=pub...&POS=1&LANG=nl

[reservespeler]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Die zouden België kunnen besturen, moesten ze geen kleine kinderen zijn.
We hebben dat opnieuw gezien bij de laatste regeringsvorming.
O-VLD die gelijk een klein kind ging wenen omdat De Croo geen premier mocht worden van N-VA.
De enige reden waarom we nu federaal met een Vlaamse minderheidsregering zitten.

Ik die dacht dat de OVLD absoluut de premier niet wilde leveren.
Ze wilden niet den dweil van de wetstraat in hun rangen hebben.

Was dat maar om te lachen?

[reservespeler]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Die zouden België kunnen besturen, moesten ze geen kleine kinderen zijn.
We hebben dat opnieuw gezien bij de laatste regeringsvorming.
O-VLD die gelijk een klein kind ging wenen omdat De Croo geen premier mocht worden van N-VA.
De enige reden waarom we nu federaal met een Vlaamse minderheidsregering zitten.

Ik die dacht dat de OVLD absoluut de premier niet wilde leveren.
Ze wilden niet den dweil van de wetstraat in hun rangen hebben.

Was dat maar om te lachen?

[reservespeler]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Die zouden België kunnen besturen, moesten ze geen kleine kinderen zijn.
We hebben dat opnieuw gezien bij de laatste regeringsvorming.
O-VLD die gelijk een klein kind ging wenen omdat De Croo geen premier mocht worden van N-VA.
De enige reden waarom we nu federaal met een Vlaamse minderheidsregering zitten.

Ik die dacht dat de OVLD absoluut de premier niet wilde leveren.
Ze wilden niet den dweil van de wetstraat in hun rangen hebben.

Was dat maar om te lachen?

[reservespeler]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Die zouden België kunnen besturen, moesten ze geen kleine kinderen zijn.
We hebben dat opnieuw gezien bij de laatste regeringsvorming.
O-VLD die gelijk een klein kind ging wenen omdat De Croo geen premier mocht worden van N-VA.
De enige reden waarom we nu federaal met een Vlaamse minderheidsregering zitten.

Ik die dacht dat de OVLD absoluut de premier niet wilde leveren.
Ze wilden niet den dweil van de wetstraat in hun rangen hebben.

Was dat maar om te lachen?