De doodgravers van België: waarom de politieke crisis zo lang duurde

[De gemuilkorfde]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Rutten hoefde helemaal niet gesaboteerd te worden om De Croo in de premierszetel te krijgen.

Ik schreef dat paarsgroen eerst gesaboteerd moest worden, om te verhinderen dat Rutte zou premier worden.
Dus je zegt totaal hetzelfde als ik, maar geeft de indruk dat je iets heel anders schrijft.

[Universalia]

Oorspronkelijk geplaatst door De gemuilkorfde

Ik schreef dat paarsgroen eerst gesaboteerd moest worden, om te verhinderen dat Rutte zou premier worden.
Dus je zegt totaal hetzelfde als ik, maar geeft de indruk dat je iets heel anders schrijft.

Niemand wilde Rutten in de premierszetel zien misschien?

[WYSIWYG]

Oorspronkelijk geplaatst door Universalia

Niemand wilde Rutten in de premierszetel zien misschien?

Iemand met een IQ van 50?

[De gemuilkorfde]

Oorspronkelijk geplaatst door Universalia

Niemand wilde Rutten in de premierszetel zien misschien?

Decroo was diegene die moest en zou premier worden.

[WYSIWYG]

Oorspronkelijk geplaatst door De gemuilkorfde

Decroo was diegene die moest en zou premier worden.

Hij had te nauwe banden met Laeken om zomaar gepasseerd te worden.

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door De gemuilkorfde

Ik schreef dat paarsgroen eerst gesaboteerd moest worden, om te verhinderen dat Rutte zou premier worden.
Dus je zegt totaal hetzelfde als ik, maar geeft de indruk dat je iets heel anders schrijft.

Mag ik mijn mening niet op mijn eigen manier kenbaar maken?

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door WYSIWYG

Hij had te nauwe banden met Laeken om zomaar gepasseerd te worden.

Zoonlief niet echt.
Zijn ouwe heer wél.

[Knuppel]

Even opnieuw belichten:

Maar wat ging nu écht schuil achter die regeringsvorming? Op basis van tientallen achtergrondgesprekken in die periode zelf, maar ook dankzij een terugblik met zowat alle betrokken hoofdrolspelers achteraf, wordt het verhaal gereconstrueerd. Dat is, omwille van het feit dat met zoveel bronnen gewerkt wordt, automatisch een puzzel van vele waarheden samen, die niet noodzakelijk zal stroken met de individuele overtuiging van één bron over een situatie, een discussie of een deelconflict in die hele periode.
Voor deze nieuwsbrief kozen we twee fragmenten uit het boek die mooi de context schetsen: kleine dominosteentjes kunnen vallen, en het geheel later sterk beïnvloeden. Plus, er is de rode draad van onderling wantrouwen, dat regeert.

De regering De Croo I pakte van bij de start enthousiasme, zeker de figuur van de eerste minister schoot omhoog in de lijstjes: Alexander De Croo is vandaag de populairste politicus in de peilingen. Tegelijk wijzen een heel pak hoofdonderhandelaars, onder wie liefst zes partijvoorzitters, vandaag op het feit dat het uitgerekend de huidige premier was, die deels mee aan de basis lag van de lange instabiele periode. In oktober 2019 was hij verantwoordelijk dat de opdracht van Paul Magnette (PS) als informateur mislukte.

Het zou bovendien naïef zijn, op basis van wat we weten aan details over heel die periode, om te denken dat met de komst van de Vivaldi-regering, het hoofdstuk van politieke instabiliteit in België is afgesloten. Veel elementen in dit boek wijzen op hoogstens een gewapende vrede, eerder dan een duurzame pacificatie, wanneer het over heel het vraagstuk van de architectuur van het land gaat.

[Knuppel]

Afscheidnemend premier Charles Michel (MR) heeft zijn eigen kandidaat klaarstaan in oktober, om hem op te volgen: de minister van Begroting Sophie Wilmès (MR). Een verpletterende indruk heeft zij tot dan niet gemaakt in de Wetstraat: de begroting wordt gemaakt door de premier zelf en zijn vicepremiers. Wilmès heeft echter één eigenschap die geen enkele andere MR-minister bezit op dat moment: ze spreekt behoorlijk Nederlands. Voor een Belgisch premier is tweetaligheid wel noodzakelijk.

Michel triomfeert: het is "zijn" Sophie Wilmès die naar De Zestien mag. Een klein dominosteentje valt, eerder onbelangrijk op dat moment. Dat zal later in het verhaal grote gevolgen hebben, wanneer het premierschap een uiterst belangrijke sleutel wordt.

En hoewel ze historisch gezien allesbehalve bondgenoten zijn, laat staan dat ze elkaar echt vertrouwen, belt De Croo toch af en toe met z’n collega vicepremier Koen Geens (CD&V). “Jij moet dat tegenhouden Koen, met jouw netwerk. Het heeft geen zin om daarin mee te gaan”, zo geeft De Croo aan Geens mee, wetende dat die geen fan is van het hele Vivaldi-idee.

Maar De Croo, met in zijn kielzog het trouwe kransje van Vincent Van Quickenborne (Open Vld) en Egbert Lachaert (Open Vld), gaat nog een stapje verder. Want Gwendolyn Rutten (Open Vld) is duidelijk van plan tot de allerlaatste snik van haar voorzitterschap de greep op haar partij niet te lossen. Meer zelfs, een plan circuleert, dan al, om haar drie maanden langer voorzitter te laten zijn, tot de onderhandelingen afgelopen zijn.

WAT de belgicistjes ook beweren, of ontkennen, of proberen te verdoezelen, FEIT is dat De Croo duidelijk liet verstaan dat hij geen premier van Vivaldi wilde worden. Ook het waarom deedt hij de wereld kond: hij wilde niet de dweil van een bonte zevenpartijenregering zijn. DAT was waar Rutten op aanstuurde. En DAT was wat zowel Lachaert als De Croo NIET wilden. Lachaert dankt daar zijn verkiezing als partijvoorzitter aan. Toch draaiden beide heren hun jas. NIET Lachaert en De Croo haalden hun slag thuis maar Gwendolien Rutten!

Kortom, niet alleen met Vivaldi botert het langs geen kanten, ook binnen de VLD loopt een breuklijn om U tegen te zeggen.

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door De gemuilkorfde

Decroo was diegene die moest en zou premier worden.

Zelfs tegen zijn (gespeelde?) wil.
Rutten bereikte haar doel.

[De gemuilkorfde]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Mag ik mijn mening niet op mijn eigen manier kenbaar maken?

Tuurlijk wel, maar je schrijft het alsof wat ik schreef fout is, en jij iets heel anders beweert, terwijl je precies hetzelfde zegt.

[De gemuilkorfde]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Zelfs tegen zijn (gespeelde?) wil.
Rutten bereikte haar doel.

Ah, dan zijn wij het toch niet eens.
Decroo en co gunden Rutten de post van premier niet.
Daarom maakten ze het haar onmogelijk, en gingen ze zogezegd voor paarsgeel.
Eens Ruttens termijn erop zat, lag de weg dan vrij voor Alexander Decroo om premier te worden, en was paarsgroen plots niet meer zo vies.
Dat lijkt mij logischer dan dat Rutten haar plan heeft doordat een ander premier wordt.

[Knuppel]

Rutten wilde Vivaldi.
De Croo en Lachaert niet.

[Knuppel]

De Croo wilde NIET de dweil worden van Vivaldi.

De Croo IS de dweil van Vivaldi.

[WYSIWYG]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Zoonlief niet echt.
Zijn ouwe heer wél.

Dat bedoelde ik.

[Universalia]

Oorspronkelijk geplaatst door WYSIWYG

Iemand met een IQ van 50?

Tjah ...

p.s.



Ook in het boek is zo een kaartje te vinden.

Brussel lag dat niet in Vlaanderen?

Moet Vlaanderen Brussel omarmen zoals het er daar nu aan toegaat of gewoon weg ermee?

Of moet men dat Brussel uiteindelijk maar eens gaan opzuiveren en daar waar het gelegen is, in Vlaanderen dus, terug tot zijn recht laten komen.

Mocht het Koningshuis daar géén graten in zien dan staat het ze vrij om te verkassen naar het Franse deel in België??

Te dramatisch of te ver gezocht waarschijnlijk.

[WYSIWYG]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Rutten wilde Vivaldi.
De Croo en Lachaert niet.

De Croo en Lachaert wilden Vivaldi niet tot Rutten opzij geschoven was. En dus niet meer het premierschap kon opeisen. Maar De Croo en Lachaert wisten goed genoeg dat Vivaldi en niet paars-geel de enige manier waren om De Croo, na het luwen van de affaire-Dellai, premier te kunnen laten worden. Het rondje Magnette-De Wever was maar schone schijn. Er moest naar Vlaanderen toe een signaal komen dat het echt niet met 1 van de twee grootste partijen lukte. Het scenario was uitgeschreven: Magnette zou De Wever de eer gunnen om zogezegd de liberalen uit elkaar te spelen en zo oppermachtig te worden in Wallonie. Lukte dat, dan was dat voor Popol le Beau ok en werd hij premier. Lukte dat niet dan stond Vivaldi al negen maanden als alternatief in de stijgers. Zaak was dat De Wever de schuld moest krijgen van het eventueel mislukken van paars-geel. Het is dan voor mij tot hiertoe de grootste blunder van De Wever geweest om zich daar te laten vangen door Magnette. De charade was duidelijk: ofwel kwam er paars-geel en hadden de socialisten vrij spel in het zuiden en hoefde Magnette zich geen zorgen meer te maken over de escapades van De Croo ofwel kwam er Vivaldi en werd De Croo de Dweil van de socialisten in ruil voor het postje van premier. De Groenen moesten braafheid toekijken en zien hoe de zaak evolueerde. Die zouden in ieder geval niet twijfelen om in Vivaldi te stappen. Het was alleen nog een zaak om de CD&V zover te krijgen want voor de schone schijn moest de minderheid aan Vlamingen immers zo klein mogelijk gehouden worden. De posten van Binnenlandse Zaken en Financiën samen met Asiel en Migratie waren dik genoeg om ook de CD&V mee in het Vivaldi-bad te sleuren, ook al was dat voor die partij mogelijk een harakiri-deelname.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door WYSIWYG

De Croo en Lachaert wilden Vivaldi niet tot Rutten opzij geschoven was. En dus niet meer het premierschap kon opeisen. Maar De Croo en Lachaert wisten goed genoeg dat Vivaldi en niet paars-geel de enige manier waren om De Croo, na het luwen van de affaire-Dellai, premier te kunnen laten worden. Het rondje Magnette-De Wever was maar schone schijn. Er moest naar Vlaanderen toe een signaal komen dat het echt niet met 1 van de twee grootste partijen lukte. Het scenario was uitgeschreven: Magnette zou De Wever de eer gunnen om zogezegd de liberalen uit elkaar te spelen en zo oppermachtig te worden in Wallonie. Lukte dat, dan was dat voor Popol le Beau ok en werd hij premier. Lukte dat niet dan stond Vivaldi al negen maanden als alternatief in de stijgers. Zaak was dat De Wever de schuld moest krijgen van het eventueel mislukken van paars-geel. Het is dan voor mij tot hiertoe de grootste blunder van De Wever geweest om zich daar te laten vangen door Magnette. De charade was duidelijk: ofwel kwam er paars-geel en hadden de socialisten vrij spel in het zuiden en hoefde Magnette zich geen zorgen meer te maken over de escapades van De Croo ofwel kwam er Vivaldi en werd De Croo de Dweil van de socialisten in ruil voor het postje van premier. De Groenen moesten braafheid toekijken en zien hoe de zaak evolueerde. Die zouden in ieder geval niet twijfelen om in Vivaldi te stappen. Het was alleen nog een zaak om de CD&V zover te krijgen want voor de schone schijn moest de minderheid aan Vlamingen immers zo klein mogelijk gehouden worden. De posten van Binnenlandse Zaken en Financiën samen met Asiel en Migratie waren dik genoeg om ook de CD&V mee in het Vivaldi-bad te sleuren, ook al was dat voor die partij mogelijk een harakiri-deelname.

Dat lijkt mij inderdaad een bijzonder goeie kijk op de zaak.

En ja, hoe De Wever daar is kunnen in trappen is mij ook een raadsel. Maar hij dacht misschien dat hij een kansje had.

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Dat lijkt mij inderdaad een bijzonder goeie kijk op de zaak.

En ja, hoe De Wever daar is kunnen in trappen is mij ook een raadsel. Maar hij dacht misschien dat hij een kansje had.

Dat was nochtans niet de eerste keer dat De Wever in een blauwe val trapte. Michel ving hem al eerder in zijn netten.
De belgicistjes verwijten de Grote Leider graag dat hij er de stekker voortijdig uittrok, maar dat de huidige premier hem het voorbeeld stekkertrekken gaf, daar zal je ze nooit over horen.

[Knuppel]

De Wever heeft mede dankzij de liberalen heel wat van zijn pluimen verloren.
Wat kunnen we daaruit besluiten? Drie keer is scheepsrecht?

Zo allesoverheersend zal de haat van De Wever toch niet zijn dat hij er zijn eigen graf door graaft?