Hamas verklaart de oorlog aan Israël

[atmosphere]

Oorspronkelijk geplaatst door maddox

Welke dreiging? Gaza met eigen elektriciteitsproductie. Da's een utopie. Als de vrijheidsstrijders de infrasttructuur niet afromen voor tunnels, raketten of deviezen, gaan ze het wel gebruiken als pasmunt, en is het binnen de korste keer puin.

Die Russische drijvende kerncentrale zou wel ideaal zijn, daar durft niemand op schieten.

U gevoel voor verhoudingen is hevig aangetast door Israëlische propaganda . de tunnels en vuurpijlen vergen een verwaarloosbare hoeveelheid materiaal vergeleken bij wat er nodig is . Hoe kan u die nonsense over die tunnels nou echt geloven ? het zijn geen tunnels met 10 verdiepingen waar vrachtwagens doorheen kunnen. En voor die vuurpijlen hebben ze al helemaal weinig materiaal nodig .
Er ligt in gaza bovendien zo veel puin dat bruikbaar is voor vuurpijlen.

Nog gekker is de verantwoordelijkheid op de Palestijnen schuiven terwijl Israel de centrale al meerdere keren heeft opgeblazen.

[maddox]

Tof, nu hebben de vrijheidsstrijders miljoenen betonpuinschapenheutelraketten in ruwe vorm, hen geleverd door Israël.

En ik had al ruw voorgerekend dat een konijnenpijptunnel van 2 km 200 ton cement en 800 ton puin nodig heeft voor een minimalistische wand. Een Kennedytunnel zit echt niet in voor de Gazanen.

En de doorsnee Gazaan is een pasmunt, kanonnenvoer. De vrijheidsstrijders/Hamasleiding vinden het prima dat die gewone mensen in de miserie zitten, recruteert gemakkelijker. Daarom de voorkeur om retalliaties uit te lokken die de burgers dieper in de stront duwen.

[Pandareus]

Een interessante analyse over de blijvende strijd tussen Hamas en Israël, en wat hun motieven zijn en hun limieten aan wat ze kunnen doen.
Mee eens ? Of waarom niet ?

Hamas initiated the protests (no protests can take place in Gaza without its permission, and little political activism happens in Gaza’s public spaces not at its instigation) primarily as a distraction from the growing sense among Gazans that it is responsible for no small part of their plight. Gaza under Hamas is engaged in permanent conflict not only with Israel, but with Egypt too, and even, more recently, with the Fatah-led Palestinian Authority.

That didn’t happen by accident. Hamas has ideological allies and patrons who often figure more prominently in its strategic priorities than the Gazans under its rule. These include its ideological forebears in the Egyptian Muslim Brotherhood, its allies in Qatar and in the Erdogan government in Turkey, and its more recent backers in Tehran. It was in the service of some of these patrons, for example, that Hamas entered the civil war in Egypt between the Brotherhood and the country’s army, siding explicitly with the Brotherhood and dragging beleaguered Gaza into a conflict not its own. When Egypt’s army emerged victorious, it took its revenge by shuttering Gaza’s last open border in 2014.

Gazans have no love for Israel, but Hamas knows well that it cannot really explain away all Gaza’s ills under its rule as Israel’s doing.

And so it needs a distraction, some way of throwing as much spotlight and responsibility onto Israel as possible. This need is not new, nor is it going to change anytime soon. And it is achieved in only one way, at least in the limited imagination of Hamas’s traditionalist leaders: by ensuring that Israel kills, wounds, and otherwise photogenically harms as many Palestinians as possible.

This obvious strategic fact does not necessarily exonerate Israel morally or legally if it decides to respond to the border protests with vastly more force than is required to achieve legitimate military aims. (Israel says it doesn’t, and that the high number of Hamas and Islamic Jihad members among the dead demonstrates that the IDF targets instigators and violent or armed persons at the protests, and does not shoot randomly into the crowds.)

Nor does it necessarily incriminate those large elements among the border protesters who were genuinely and in many cases peacefully protesting Gaza’s suffering. That suffering, from daily electricity and water shortages, to economic stagnation, to the difficulty in traveling outside the narrow coastal territory either through Egypt or Israel, is real and measurable. Some of the 40,000 who stood at the border that infamous May 15, and who may again attend the demonstrations on June 8, sought simply to place their cause on the world’s agenda. That remains true whether this group accounts for most of the protesters, or only a small minority of them – and in the cloud of propaganda, it is hard to say with certainty which is the case.

But these important caveats do not change the hard and bitter truths that accompany any foray into Middle Eastern politics. One of the most fundamental of these is that the suffering of ordinary people is rarely allowed to get in the way of strategic interests or the region’s myriad redemptive ideologies.

Hamas views itself as a vehicle for the redemption of Palestine. It sees its permanent war with Israel as part of a broader program of Islamic restoration in the face of the overwhelming hard power and intellectual and cultural hegemony of Western modernity. In Hamas’s vision of itself, so much is at stake in its struggle with Israel, so vast a cause is being channeled through this otherwise small and seemingly fruitless struggle between Gaza and Israel, that the mundane deaths of Gazan civilians register as little more than a public-relations problem – and if the deaths are caused by the right party, a public-relations benefit.

It is this sense of a larger commitment that allowed Hamas to explicitly urge Gazans during the May 15 protest to rush the IDF posts on the border, at times by telling them the border had already been breached and IDF soldiers were fleeing.

Israel, too, has clear, hard goals in the Gaza clashes, and its needs, at least as it perceives them, also leave ordinary Gazans in the lurch. Israel seeks to prevent infiltration of the border fence not only because of the danger that Hamas fighters could carry out terror attacks against Israeli villages near the border, but because of the political boon such an outcome would constitute for Hamas.

The border must not only be made impregnable by the IDF, it must be seen to be so.

The reason is straightforward and fundamental to understanding Israel’s battle with the various irregular forces fighting to destroy it. Neither Hamas nor Hezbollah, nor the smaller terror groups like Islamic Jihad or the PFLP, actually have a coherent military strategy for destroying the Jewish state. They are counting on two elements for victory: that the psychological pressure their violence imposes on Israelis convinces them to leave the country – this is the “anti-colonial” strategy that presumes Israelis have somewhere else to go – or, not to put too fine a point on it, that God intervenes. That’s not a euphemism. Islamist ideologies all share a belief in the inevitable, unstoppable nature of divine justice, which they are certain guarantees they must emerge victorious even if the battle is long and seems at times unwinnable.

A warfighting culture premised on psychological pressure and religious piety naturally places a premium on image, on the perception of strength and a concomitant perception of the enemy’s underlying weakness. Without it, it would be harder to convince fellow Palestinians to expect, against all odds, a deus-ex-machina rescue.

The obsession of groups like Hamas and Hezbollah with public perception, with triumphant rhetoric even in the face of constant and often self-induced failure, can seem deeply strange to Israelis, whose own warfighting culture is rooted in the hard-nosed secularism of the state’s founding generation, and prizes pragmatism, self-criticism, and a realistic sense of one’s abilities. The IDF’s officer class emphatically values action over talk, and thus tends to view the theatrical rallies and colorful verbal threats that flow in a constant stream from Hamas and Hezbollah as signs of incompetence and weakness.

This is why Israeli leaders, both military and political, have come to believe that the Gaza stand-off is, for Hamas, more about perception than reality. Hamas isn’t trying to pierce the IDF’s defensive line, but only to go far enough to be able to plausibly claim that it did so, a claim it will use as validation for its broader strategy of permanent struggle.

Denying Hamas this validation, this small moment of grace in a long string of failures, shapes the IDF’s response at the border. The standing orders given to Israel’s troops are thus not only to prevent a serious breach of the border, but to prevent even minor ones, to deny Hamas the psychological escape it yearns for as it sits mired in Gazans’ growing animosity. And so those orders are fairly simple: Let no one reach the fence, let no one pass it, no matter what.

Of course, nothing in this region is that simple. In the May 15 protests, this clear-cut Israeli strategy fell afoul of the second “victory image” available to Hamas in the Palestinian cultural lexicon: the image of a strong, cruel Israel killing Palestinians in cold blood.

When Israel’s weakness isn’t available as a political narrative, Israel’s cruelty can be employed to similar effect. The contradiction isn’t lost on Hamas; it is the organization’s fundamental political narrative: Israel is strong enough to be morally reprehensible and simultaneously weak and frightened enough to inspire hope that violent resistance can succeed.

And so the IDF must walk an exceedingly fine line if it wishes to deny Hamas the political release of blaming all Gaza’s problems on Israel. The troops at the border are thus ordered to prevent a border penetration, but to do so while denying Hamas the tactical victory of Palestinian deaths. Soldiers are told to shoot to wound, to try their utmost not to kill, and to be careful to target instigators and armed persons rather than noncombatants.

However one views the moral calculus of Israel’s actions at the border, the overall statistics suggest Israeli soldiers at the border closely followed these nuanced and undoubtedly frustratingly contradictory orders. A large majority of the Palestinian dead belonged to terror groups, and a large majority of those hit by IDF sniper fire received non-lethal wounds.

Both Israel and Hamas are navigating a complex psychological minefield in the border standoff. Both believe, and each for good strategic reasons, that the immediate welfare of Gazan civilians is secondary to winning the peculiar sort of war in which they are engaged.

Hamas cannot retreat, cannot shed its ethos of permanent struggle and leave nothing to show for the long years of suffering it has inflicted on Gaza.

Israel, meanwhile, believes there is no purely military solution to Hamas’s domination of Gaza, and that the terror group’s unabashed exploitation of Gaza’s resources and capital for its war effort means that the only way to meaningfully limit its capabilities is to limit the resources and capital available for exploitation in the first place.

This is a siege, but a strange one. Inflicting too much suffering on Gaza would amount to a victory for Hamas’s narrative – Israel as strong and cruel – and so would constitute a strategic setback for Israel. But winning the staring contest is also vital to denying Hamas its second narrative of Israel as weak and retreating. Israel’s dual need to limit Hamas’s operational space without imposing too high a cost on Gaza is at the root of some of the Israeli defense establishment’s most celebrated recent innovations, including Iron Dome, the IDF’s new tunnel-detection technology, and, more recently, kite-hunting drones.

Hamas, meanwhile, will continue to do its utmost to destabilize this strategy with new modes of attack and new efforts to draw Israel into direct confrontation with Gazan civilians.

It is not clear if Israel’s final goal – Hamas’s internal domestic collapse – is likely to happen any time soon. Hamas’s final goal – Israelis fleeing their country – is not going to happen either.

The Israel-Hamas standoff isn’t going anywhere anytime soon, and, presumably, neither is the international diplomatic community’s role as loudly moralizing but strategically befuddled observer.

bron : https://www.timesofisrael.com/gaza-i...t-gets-better/

[atmosphere]

Hamas initiated the protests (no protests can take place in Gaza without its permission, and little political activism happens in Gaza’s public spaces not at its instigation)

Dat hamas toestemming moet geven voor de demonstraties betekent niet dat zij ook de organisatoren zijn! Dat zijn ze niet!

Denying Hamas this validation, this small moment of grace in a long string of failures, shapes the IDF’s response at the border. The standing orders given to Israel’s troops are thus not only to prevent a serious breach of the border, but to prevent even minor ones, to deny Hamas the psychological escape it yearns for as it sits mired in Gazans’ growing animosity. And so those orders are fairly simple: Let no one reach the fence, let no one pass it, no matter what.

Kortom het moorden aan de grens heeft ook politieke redenen en valt daarmee onder bijna alle bestaande definities van terrorisme.

This is a siege, but a strange one. Inflicting too much suffering on Gaza would amount to a victory for Hamas’s narrative – Israel as strong and cruel – and so would constitute a strategic setback for Israel. But winning the staring contest is also vital to denying Hamas its second narrative of Israel as weak and retreating. Israel’s dual need to limit Hamas’s operational space without imposing too high a cost on Gaza is at the root of some of the Israeli defense establishment’s most celebrated recent innovations, including Iron Dome, the IDF’s new tunnel-detection technology, and, more recently, kite-hunting drones.

Dit is precies wat ik zelf al eerder beweerde namelijk dat ze het aantal slachtoffers moeten beperken vanwege uiteindelijk de druk van de internationale gemeenschap die hamas graag ziet. De beperking van het aantal burgerdoden is dus geen morele keuze. Burgers mogen vermoord worden zo lang het er niet te veel zijn.

[maddox]

En als iemand hetzelfde schrijft als Pandareus en ik, maar in een Israëli medium, dan klopt het wel, maar het belerende vingertje moet erbij.

[atmosphere]

Oorspronkelijk geplaatst door maddox

Tof, nu hebben de vrijheidsstrijders miljoenen betonpuinschapenheutelraketten in ruwe vorm, hen geleverd door Israël.

Het is geen puin van Israëlische huizen/gebouwen

En ik had al ruw voorgerekend dat een konijnenpijptunnel van 2 km 200 ton cement en 800 ton puin nodig heeft voor een minimalistische wand. Een Kennedytunnel zit echt niet in voor de Gazanen.

En de doorsnee Gazaan is een pasmunt, kanonnenvoer. De vrijheidsstrijders/Hamasleiding vinden het prima dat die gewone mensen in de miserie zitten, recruteert gemakkelijker. Daarom de voorkeur om retalliaties uit te lokken die de burgers dieper in de stront duwen.

Er is geen hamas voor nodig om retalliaties uit te lokken , dat doen de Israelis al heel effectief.

[maddox]

Is Israël niet de grote puinproducent in Gaza?

En als ik u moet geloven is Hamas niet meer dan een paar masturberende tieners. De reputatie zorgvuldig opgebouwd door een almachtig Israël.

[Lof der Zotheid]

Oorspronkelijk geplaatst door atmosphere

Dat klopt , want wat ze niet goed doen is veel belangrijker .

1. Waarom is het negatieve belangrijker dan het positieve?
2. Bij uw teergeliefde palestijnen zegt u niet dat dat wat ze niet goed doen veel belangrijker is. We zijn met andere woorden weer bij uw flagrante eenzijdigheid geland...

[Lof der Zotheid]

Oorspronkelijk geplaatst door Pandareus

Ik denk dat je nog lang op je uitleg gaat mogen wachten

Ik wacht inderdaad nog steeds . Tot een coherente en objectieve uitleg zonder een uitbraak van emoties en hysterie schijnt onze Atmosphere niet in staat...

[Lof der Zotheid]

Oorspronkelijk geplaatst door atmosphere

U gevoel voor verhoudingen is hevig aangetast door Israëlische propaganda . de tunnels en vuurpijlen vergen een verwaarloosbare hoeveelheid materiaal vergeleken bij wat er nodig is . Hoe kan u die nonsense over die tunnels nou echt geloven ? het zijn geen tunnels met 10 verdiepingen waar vrachtwagens doorheen kunnen. En voor die vuurpijlen hebben ze al helemaal weinig materiaal nodig .
Er ligt in gaza bovendien zo veel puin dat bruikbaar is voor vuurpijlen.

Nog gekker is de verantwoordelijkheid op de Palestijnen schuiven terwijl Israel de centrale al meerdere keren heeft opgeblazen.

Uw gevoel voor verhoudingen, indien aanwezig, schijnt enkel te leven van palestijnse propaganda...

[maddox]

Oorspronkelijk geplaatst door atmosphere

Het is geen puin van Israëlische huizen/gebouwen

Spijtig of wat?

Er is geen hamas voor nodig om retalliaties uit te lokken , dat doen de Israelis al heel effectief.

Ik zou eerder beweren, integendeel. Sinds de blokkade is het aantal Israëli slachtoffers spectaculair gedaald.

Dat er Gazanen door sterven is gewoon "een spijtige bijzaak" van de verdediging van Israël.

[ViveLaBelgique]

Oorspronkelijk geplaatst door maddox

Ik zou eerder beweren, integendeel. Sinds de blokkade is het aantal Israëli slachtoffers spectaculair gedaald.

Heb jij cijfers van het aantal slachtoffers van de Israëli van voor en na de blokkade ?

[Nietzsche]

168 pagina's over dit treurig conflictje. Mensen in het westen die zich druk maken om twee landjes in het Midden-Oosten.

Als deze discussie nog lang doorgaat ga ik het volposten met 'Israel en Palestina is van de katholieke kerk' memes.

[maddox]

Oorspronkelijk geplaatst door ViveLaBelgique

Heb jij cijfers van het aantal slachtoffers van de Israëli van voor en na de blokkade ?

Ik niet, Wikipedia wel.

https://en.wikipedia.org/wiki/Catego...Israel_by_year

[Lof der Zotheid]

Oorspronkelijk geplaatst door Nietzsche

168 pagina's over dit treurig conflictje. Mensen in het westen die zich druk maken om twee landjes in het Midden-Oosten.

Als deze discussie nog lang doorgaat ga ik het volposten met 'Israel en Palestina is van de katholieke kerk' memes.

Dat heet dan flooding, en is héél stout vanwege het forumreglement.

[ViveLaBelgique]

Oorspronkelijk geplaatst door maddox

Ik niet, Wikipedia wel.

https://en.wikipedia.org/wiki/Catego...Israel_by_year

Waar staat de opsomming van de slachtoffers van de Israëli ?

[maddox]

Oorspronkelijk geplaatst door ViveLaBelgique

Waar staat de opsomming van de slachtoffers van de Israëli ?

Google is uw vriend.
Hangt er van af welke criteria u wil gebruiken. Breeddenkend.
De lijst van iedereen die zichzelf nu Palestijn noemt.
Doe daarbij nog eens de slachtoffers en gesneuvelde Arabische Liga soldaten/buitenlandse adviseurs van alle oorlogen die gevoerd zijn tegen Israël.
En om af te werken, de slachtoffers van de terreuraanvallen van de Joodse terreurorganisaties zoals de Irgun en Lehi.

Ik vergeet waarschijnlijk nog een paar groepen in't algemeen, maar ik vermoed dat Taman en Atmosphere u wel willen voorzien van alle namenlijsten die u wenst.

[atmosphere]

Oorspronkelijk geplaatst door Lof der Zotheid

1. Waarom is het negatieve belangrijker dan het positieve?
2. Bij uw teergeliefde palestijnen zegt u niet dat dat wat ze niet goed doen veel belangrijker is. We zijn met andere woorden weer bij uw flagrante eenzijdigheid geland...

[/quote] het negatieve heeft hier een veel grotere impact op mensen dan het positieve, in dit
Geval. Israel vernietigd de levens van miiljoenen

[Pandareus]

Oorspronkelijk geplaatst door atmosphere

het negatieve heeft hier een veel grotere impact op mensen dan het positieve, in dit
Geval. Israel vernietigd de levens van miiljoenen

Gemakkelijk op te lossen : dat die 'miljoenen' Hamas en de andere terroristen opdracht geven om Israël niet langer aan te vallen. Of hen daartoe dwingen, of ze politiek elimineren. Desnoods fysiek elimineren, maakt niet uit. Dat is het probleem en de keuze van en door de gaza bevolking te maken.

Dan kan er gesproken worden. Tot zolang, zal er geen jota veranderen.

Geen aanval meer richting israël ==> geen retaliaties meer.

Miljoenen mensen gaan dan happy worden.

[maddox]

Oorspronkelijk geplaatst door atmosphere

het negatieve heeft hier een veel grotere impact op mensen dan het positieve, in dit
Geval. Israel vernietigd de levens van miiljoenen

En beschermt daarmee vele andere miljoenen. Of ontkent u dat het de laatste jaren rustig is geworden kwa aanslagen in Israël?