Russische vlag op het parlement van de Krim

[djimi]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Dat hangt van de Russen af, en dus nee, zal niet gebeuren...

De 'speciale militaire operatie' ging er ook niet komen, hé.

[brother paul]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Jij zei dat ik die tekst van Holslag uit mn duim had gezogen terwijl de link naar de site er duidelijk bij stond.
Ik denk niet dat je vooraan stond toen God het IQ uitdeelde...

wat een gezagsargumentatie, goed onderbouwde redenering Tomm, zo is altijd duidelijk wat zo de fundamentele logica is

[Anselmo]

Oorspronkelijk geplaatst door brother paul

wat een gezagsargumentatie, goed onderbouwde redenering Tomm, zo is altijd duidelijk wat zo de fundamentele logica is

Een ernstige discutie is met de poetin-trollen nooit mogelijk geweest. Zij leven in een zelf geschapen parallelle wereld. Zij volgen slaafs de olginodoctrine en zijn voor alle nawijsbare argumenten blind en doof.
Hopeloos!

[vanderzapig]

Oorspronkelijk geplaatst door 1207

sorry
ik pik er 1 zinnetje uit en die staat niet in je bron
maar dit is natuurlijk, in het echt vd barbaarse russische oorlogsmisdaden, volstrekt irrelevant


jij blijft massamoordenaar poetin verdedigen en dat zegt alles over jou als mens

Tomm heeft drie columns van Holslag (gedeeltelijk) gekwoot. Van slechts één column heeft hij de link gegeven: die over Wit-Rusland.

Dat zinnetje staat wel degelijk in de column over Moldavië: https://www.jonathanholslag.be/2021/...-transnistrie/

In Wit-Rusland heerst misschien een dictator, maar het was er veel keuriger en gemoedelijker. Dit Moldavië is echt het land van de aftakeling.

Het is interessant om te zien welke passages Tomm NIET kwootte. Het blauwe potlood van Stalin heeft toegeslagen.

[vanderzapig]

Jonathan Holslag over Moldavië: https://www.jonathanholslag.be/2021/...-transnistrie/

Gedeeltelijk gekwoot door Tomm: https://forum.politics.be/showthread...6#post10126606

Volledige tekst van Holslag, met de stukken gekwoot door Tomm in 't blauw en de stukken weggelaten door Tomm in 't zwart:

________________________

CHISINAU – Moldavië heeft geen kust, en toch werd ik in dit land voor het eerst in mijn leven zeeziek. Het was de staat van de weg die me twee keer deed stoppen omdat mijn spijsvertering het niet hield. Stelt u het zich even voor: honderden kilometers asfalt, door de vrachtwagens en de schroeiende zomerzon vervormd tot een strook van golven, kraters en scheuren, met langs die weg twee monotone rijen notenbomen, eindeloze rijen notenbomen met hun stammen witgekalkt, en daarachter het even eindeloze, zwarte, omgeploegde akkerland. Aan de kant van de weg volgen oude vrouwtjes geïntrigeerd het laveren van mijn oude Mercedes. Dit is het armste land van Europa. Mensen in Moldavië verdienen gemiddeld minder dan 900 euro per maand.

Weinig plekken zijn zo verweesd als Moldavië. Niemand lijkt er echt wat van te moeten hebben. Er zitten nauwelijks natuurlijke rijkdommen in de grond, er lopen geen grote pijpleidingen doorheen, op de internationale handelsroutes neemt het een marginale plek in en met een bevolking van 3,5 miljoen is het een van de kleinste landen van Europa. Toch blijft het na Wit-Rusland en Oekraïne een frontlijnstaat tussen Rusland en het Westen. Sinds 1991 liggen meer dan duizend Russische soldaten in het oosten van het land, in Transnistrië. Officieel bewaken ze er een wapendepot, maar in de praktijk waken ze erover dat de afvallige regio afvallig blijft. De Russen kijken dan weer achterdochtig naar de groeiende Europese invloed in het westelijke deel van het land.

Toch valt er veel te berichten over het kleine Moldavië. Over de uitzinnige armoede, bijvoorbeeld, die inwoners aanzet om voor enkele duizenden euro’s een nier te verkopen aan rijke Europeanen. Over de tienduizenden Moldavische meisjes in Europese prostitutienetwerken. Over de smokkel. Over de duizenden Moldaviërs die voor een hongerloon in Roemenië werken. Over de strijd die jonge Moldaviërs voeren tegen de corruptie, en om hun land dichter bij de Europese Unie te krijgen. Maar ik ben bij mijn bezoek vooral op zoek naar inzicht in de proxy-oorlog waarbij de grootmachten veile oligarchen steunen om hun invloed te behouden: de geopolitiek van de corruptie.

Hotel Chisinau

‘Als je echt wilt kennismaken met dit land, boek dan een kamer in Hotel Chisinau’, had een bevriende Europese diplomaat me voor mijn vertrek geadviseerd. Ik volg haar raad op en arriveer na middernacht in de desolate hoofdstad van Moldavië. De neonverlichting benadrukt de barsten in de statige gevel, de vensters zijn dichtgeplakt met aluminiumfolie. Een nachtportier ontgrendelt de voordeur en schiet naar boven om een receptioniste wakker te maken. Mijn kamer heeft een jarenzestiginterieur, een betonnen bad afgestreken met polyester en veel wit plastic. ‘s Ochtends ontbijt ik in een kelder waarvan de muur met hoogglanzende latex tot een kerker werd geëvoceerd. Op een groot plasmascherm kronkelt de popzangeres Rihanna – eveneens in latex. Mijn ontbijt wordt geserveerd: een hardgekookt ei, een knakworst en twee sneden witbrood.

Hoewel Hotel Chisinau een van de meest bevreemdende plekken is waar ik ooit heb gelogeerd, was dit de plek waar de huidige sterke man van Moldavië in de jaren negentig zijn opmars naar de macht zou hebben ingezet. Als pooier, nog wel. Vlad Plahotniuc is nu voorzitter van de Democratische Partij voor Moldavië. Hij heeft het voorkomen van de ideale schoonzoon: strak in het pak, keurig gekapt en gedistingeerd. ‘Plahotniuc is een echte straatvechter die zichzelf salonfähig heeft gemaakt’, hoor ik van een Europese diplomaat. ‘In het hotel waar je verblijft, ging hij meisjes aanbieden aan zakenlui en politici. Ze hebben hem er ooit willen arresteren, maar hij is op het nippertje ontsnapt. Wel heeft hij jarenlang video-opnames gemaakt van zijn klanten. Daaraan heeft hij waarschijnlijk nog altijd veel macht te danken: hij heeft dossiers van mensen die ertoe doen en kan ze chanteren.’

Het verhaal van de videotapes krijg ik nog van verschillende andere diplomaten te horen, maar vandaag gaat de machtspositie van Plahotniuc veel verder. Hij is een typische oligarch en vergaarde honderden miljoenen door zich in te kopen in de vastgoedsector en nutsbedrijven. Hij bezit vier van de vijf televisiestations en verscheidene sportclubs. ‘Nu gebruikt Plahotniuc de staat als zijn privéonderneming. Hij is de grote poppenmeester en benoemt alle belangrijke beleidsmakers’, wordt me verteld in een andere Europese ambassade. ‘Hij beschouwt het overheidsbudget als zijn eigen portemonnee. Zopas werden de belastingen verhoogd. Met dat geld wil hij de verkiezingen voorbereiden, steun kopen, maar ook zijn afhankelijkheid van Europese hulp terugdringen omdat wij te kritisch zouden zijn. Ondanks zijn controle over de media is Plahotniuc niet populair. Amper 1 procent van de Moldaviërs vertrouwt hem. Om een verkiezingsnederlaag te vermijden, veranderde hij dan maar de grondwet.’

Plahotniuc gebruikt zijn land niet alleen als een grabbelton, maar ook als politieke pasmunt. ‘Hij profileert zich als anti-Russisch’, vertelt men me verder in de ambassade. ‘Hij exploiteert de vrees die onder veel Moldaviërs leeft over Rusland, en probeert zich zo in de gratie van Washington te werken. Niet dat geopolitieke overwegingen voor hem echt de doorslag geven, want zijn zakenrelaties met Rusland blijven overeind en eerder dit jaar zat hij doodleuk mee de Socialistische Internationale in Colombia voor. Maar voor de Amerikanen is alles goed om de Russen te stoppen, ook de samenwerking met een opportunistische en corrupte oligarch. Amerika is de belangrijkste bron van financiële steun. Dit is de Koude Oorlog op z’n smerigst.’ Plahotniuc werd intussen twee keer uitgenodigd in Washington, waar hij onder andere sprak met Victoria Nuland, toen nog verantwoordelijk op het ministerie van Buitenlandse Zaken voor Europese aangelegenheden.

Vloermat van de Russen

Terwijl Plahotniuc wordt onthaald in Washington, loopt de president, Igor Dodon, de deur plat in Moskou. Dodon wil Moldavië lid maken van de Euraziatische Unie. Hij heeft zich verzet tegen plannen om zijn land dichter bij de NAVO te brengen, bijvoorbeeld door een liaisonkantoor toe te laten in Chisinau, soldaten naar NAVO-oefeningen te sturen en met Amerikaans geld een militaire basis nabij Transnistrië op te knappen. ‘Het is verkeerd, ‘zei Dodon, ‘en het heeft totaal geen zin om de confrontatie op te zoeken.’ Dodon is populairder dan Plahotniuc en doet zich ook volkser voor. ‘Vergis je niet, ‘hoor ik bij de Europese diplomate, ‘ook Dodon is een oligarch, maar hij heeft niet de macht van Plahotniuc en compenseert dat door zich als gesprekspartner van Vladimir Poetin te profileren. De Russen gebruiken hem als vloermat. Eerder dit jaar liet Poetin hem drie uur wachten voor een onderhoud.’

Rusland en Washington mogen dan wel naar Moldavië kijken als een onderdeel van het geopolitieke schaakveld, voor de twee leiders lijkt geopolitiek dus vooral een middel om hun eigen positie en vooral hun eigen economische belangen te handhaven. ‘Bij de verkiezingen van 2016 had de bevolking nog enige hoop dat Dodon, in de stijl van Poetin, middels krachtig leiderschap zou afrekenen met de corruptie, maar het is alleen erger geworden’, vertelt de diplomate. ‘Wellicht hebben Dodon en Plahotniuc zelfs een deal met elkaar gesloten, want ondanks uiteenlopende partijpolitieke belangen en de ogenschijnlijke meningsverschillen over Rusland hebben ze elkaar herhaaldelijk gesteund.’

Naast Rusland en de Verenigde Staten had ook de Europese Unie een favoriet in Moldavië. Dat was Vladimir Filat, premier en voorzitter van de Liberale Democratische Partij. Het was Filat die het associatieverdrag met Europa onderhandelde. Hij werd echter voor negen jaar naar de gevangenis gestuurd wegens betrokkenheid bij een fraudeschandaal bij een bank. In welke mate Filat er echt voor iets tussen zat, of dat er sprake was van een afrekening door Plahotniuc, blijft onduidelijk. Feit is dat er een miljard dollar spaargeld uit die bank verdwenen is.

Twee dagen lang praat ik in Chisinau met diplomaten, journalisten, studenten en beleidsmakers over de politieke toestand. Niemand zegt ook maar één optimistisch woord. ‘Ons moreel is gebroken’, vertelt journaliste Mariana Milewski. ‘Iedereen die kan, vertrekt’, zegt Constantin Lupu, een student scheikunde die ik tegen het lijf loop in een kunstgalerie. Mijn laatste gesprek voer ik met Galina Selari, een van de vooraanstaande intellectuelen. Ik ontmoet haar in een kleine leeskamer. Het weinige daglicht wordt tegengehouden door planten op de vensterbank. ‘Vergeet ook onze geschiedenis niet. Moldavië is altijd een transitland geweest. Bessarabië was een strijdperk tussen Rusland, Europa en de Turken. We hebben nooit een identiteit ontwikkeld, laat staat een civiele maatschappij. En nu kijken we voor onze toekomst opnieuw naar het buitenland: de ene naar het Oosten, de andere naar het Westen. We hebben geen benul van wat we zelf willen. Is Moldavië een echte staat? Ik weet het niet. Maar er wonen een paar miljoen mensen op dit lapje grond, en dus hebben we minstens een reden om te strijden voor een betere toekomst hier.’

Transnistrië

Ik laat Chisinau achter me, en daar ben ik niet rouwig om. Op de gemoedelijke inwoners na is dit een onaantrekkelijke stad. Sinds de val van de Sovjet-Unie lijkt het verval onophoudelijk door te zijn gegaan. Veel van de betonnen woonblokken staan leeg. In de voetgangerstunnels zijn hele treden van de trappen verdwenen en liggen elektriciteitskabels bloot op de vloer. De weinige kleurrijke plekken in de stad zijn buitenlandse winkelketens. Zelfs restaurants en tavernes zijn er, ondanks de prima Moldavische wijn, schaars. Ik heb met de mensen te doen. Oekraïne wordt evenzeer geteisterd door oligarchen en er woedt een bloedige oorlog, maar bij een deel van de bevolking heerste bij mijn bezoek toch het idee dat de oorlog de rangen hielp sluiten en dat er iets was om voor te strijden. In Wit-Rusland heerst misschien een dictator, maar het was er veel keuriger en gemoedelijker. Dit Moldavië is echt het land van de aftakeling.

De reis gaat verder naar Transnistrië. Officieel maakt het deel uit van Moldavië, maar eigenlijk loopt de rivier de Dnjestr als een grens door het land en is het gebied een Russisch protectoraat. Na een uur rijden moeten we stoppen voor een controlepost: Russische soldaten met een kalasjnikov aan de schouder. Er staan Friese ruiters en een pantserwagen. Pas na de Russen volgt een controle door douanebeambten van Transnistrië, en ze werken grondig. ‘Openmaken!’ zegt een van hen, en hij wijst naar mijn koffer. Ze halen alles ondersteboven. Bij het zien van mijn camera willen ze de foto’s controleren. Gelukkig zijn de eerste er nog van het thuisfront. Maar dan vist een van de douanebeambten een visitekaartje van een diplomaat vantussen mijn kleren. ‘Meekomen!’ Een uur lang probeer ik uit te leggen wat het doel is van mijn reis. Ik krijg de toestemming om 24 uur in het gebied te blijven.

Bijna de hele weg word ik gevolgd. De twee contacten met wie ik in de stad Tiraspol heb afgesproken, geven onverwachts verstek. Ik besluit dan maar vooral mijn ogen de kost te geven, en rijd kriskras door het straatarme Tiraspol. Nergens in de hele regio is de Sovjettijd nog zo aanwezig als in Transnistrië. Zelfs in het nationale embleem prijken nog altijd de hamer en sikkel. Op verscheidene pleinen kijkt Vladimir Lenin toe, en over de weidse lanen daveren geregeld oude Russische legertrucks voorbij. Her en der rondom de stad liggen Russische legerkazernes, nog altijd met de prominente rode ster op de ijzeren poorten. Minstens even nadrukkelijk als de Russen is het zakenimperium Sheriff. Je hebt het splinternieuwe Sheriffvoetbalstadion, de Sheriffwinkelcentra, het Sheriffhotel enzovoort. De man erachter is Viktor Gushan, een voormalige officier van de Sovjetinlichtingendienst KGB. Dankzij hem kregen de talrijke orthodoxe kerken in Tiraspol weer glimmend bladgoud op de koepels. De recentste presidentsverkiezingen werden gewonnen door zijn bewakingsagent, en in het parlement heerst zijn partij: de Partij van de Vernieuwing.

Met mijn bezoek aan Transnistrië zet ik een punt achter mijn etappe door Oost-Europa, van Sint-Petersburg tot de Zwarte Zee. Laat er geen twijfel over bestaan: overal in deze regio ligt kruit opgestapeld, en de spanning met Rusland is te snijden. Maar minstens zo zorgwekkend als de geopolitieke rivaliteit zijn het totale gebrek aan perspectief in de regio, de economische stagnatie, de corruptie en de wurggreep van de oligarchen.

[vanderzapig]

Jonathan Holslag over Wit-Rusland: https://www.jonathanholslag.be/2021/08/24/wit-rusland/

Gedeeltelijk gekwoot door Tomm: https://forum.politics.be/showthread...1#post10126611

Volledige tekst van Holslag, met de stukken gekwoot door Tomm in 't blauw en de stukken weggelaten door Tomm in 't zwart:

________________________


MINSK – Vanuit Sint-Petersburg kun je met een veel te warm gestookte nachttrein door de Russische venen en wouden sporen naar Belarus, beter bekend als Wit-Rusland. Grenzend aan de Baltische Staten, Rusland, Oekraïne en Polen vormt het de geografische spil van Oost-Europa. Wit-Rusland heeft amper 9,5 miljoen inwoners en is dunbevolkt. Maar dat maakt het niet minder strategisch. Het is een van de zogenoemde bloedlanden: een frontlijnstaat tussen Rusland en het Westen. Polen en Litouwen zien het als een mogelijke uitvalsbasis voor Russische troepen als het ooit zou komen tot een conflict. Moskou zelf beschouwt het als een dam tegen het Westen. Maar hoe staat het met de Russische invloed hier? De president van Wit-Rusland wordt de laatste dictator van Europa genoemd. Wat is daarvan aan, en is er met de recente betogingen een nieuwe revolutie op til?

Wit-Rusland is een vreedzaam land. In tegenstelling tot de Russische grensprovincies zijn de steden keurig en de datsja’s op het platteland kleurrijk en mooi onderhouden. Het land heeft een bekoorlijk samenspel van uitgestrekte velden, wouden, meren, gemoedelijke mensen en een verbluffend veelzijdige fauna. Overal op het platteland zijn er markten waar fruit, groenten en bloemen worden verkocht. In Minsk zitten de terrassen vol. Er wordt gedanst op een stevige westerse beat en gepicknickt aan het water. Opvallend veel jongeren behelpen zich prima in het Engels en zijn vooral erg openhartig. Een hipster trimt baarden, overal kun je bio eten en er is een centrum voor jonge IT-bedrijfjes. De politie is minder zichtbaar op straat dan in eender welke West-Europese stad.

Achter de façade schuilt een andere samenleving. Als ik een koopcentrum binnenloop, valt het meteen op: dit is een planeconomie. Langs de marmeren trappen geen schreeuwerige reclame, maar vergulde hamers, sikkels en sterren. Op de eerste verdieping vind je sokken, eindeloze rijen sokken, allemaal gefabriceerd in Wit-Rusland, alsook een dozijn verkoopsters, maar nauwelijks klanten. Iets verder op de Niezalieznascilaan ligt een machtig classicistisch gebouw: het kantoor van de KGB. Buiten het centrum liggen grote fabrieken, staatsfabrieken. Rondom de tractorfabriek heb je een fabriekszwembad, een fabriekstheater en een fabrieksziekenhuis. Belangrijke exportmarkten zijn Rusland, Oekraïne, Kazachstan, Iran en Noord-Korea. De lonen in de tractorfabriek zijn laag: een kleine 300 euro per maand, minder dan de helft van het gemiddelde loon in Polen. Dat én de beperkte ruimte voor privé-initiatief verklaren waarom zo veel inwoners het land verlaten.

Satelliet

Ik trek de stad in om meer over de geopolitieke positie van het land te weten te komen. Voor het centraal station van Minsk kijken reizigers aan tegen twee imposante stalinistische torens, opgetrokken nadat de Russen de hoofdstad op de Duitsers hadden heroverd in 1944. De Russen zijn sindsdien nooit echt vertrokken. ‘Wit-Rusland is geen bufferstaat van Rusland, wij zijn gewoon een satelliet. Hier laat de Russische ambassadeur de president wachten.’ Dat is de inschatting van een belangrijke EU-ambassadeur met jaren ervaring in Oost-Europa. ‘Moskou is er alles aan gelegen om te vermijden dat het na Georgië en Oekraïne ook Wit-Rusland verliest. Het is bereid ervoor te vechten, maakt u zich geen illusies.’ De imposante Russische ambassade ligt ironisch genoeg aan de achterzijde van het Paleis van de Onafhankelijkheid. Ruim tweehonderd diplomaten zijn er aan de slag.

Status, dat is wat er vooral op het spel staat. De Russen zijn als de dood voor een nieuwe volksopstand in hun invloedssfeer. Er zijn ook strategische belangen. Via Wit-Rusland wordt meer dan twintig miljard kubieke meter aardgas per jaar naar Europa gepompt. Ten noorden van Minsk staan enorme pylonen in het grasland waarmee Rusland onderzeeboten in de Baltische Zee aanstuurt en ten zuiden van de hoofdstad staat een radarcomplex dat vijandige raketten moet detecteren. ‘De militaire samenwerking met Rusland gaat erg ver’, legt defensiespecialist Dzianiz Melyantsov uit. ‘We maken deel uit van een defensiepact en in oorlogstijd komen onze troepen onder het bevel van het Russische Westelijke Militaire District. Dat maakt ons erg afhankelijk.’

Naburige landen zijn nerveus, vooral omdat de hele spoorweginfrastructuur van Wit-Rusland gelijkvormig is met de Russische. Zwaar militair materieel kan daardoor snel worden aangevoerd en gevechtstroepen zouden in geen tijd kunnen doorstoten tot Suwalki, een corridor tussen Wit-Rusland en de Russische exclave Kaliningrad. De Estse minister van Defensie waarschuwde dat het Kremlin de recente grootschalige oefening in Wit-Rusland kon aangrijpen om het land te bezetten. ‘Fors overdreven’, oordeelt Melyantsov. ‘Onze regering heeft ervoor gezorgd dat aan de oefening dit jaar 3000 Russen deelnemen tegenover 10.000 soldaten uit ons land. We willen heus geen Russische kolonie worden.’

Waakzaam

‘We zijn waakzaam’, gaat hij verder. ‘Moskou wilde een luchtmachtbasis in ons land. Dat hebben we niet toegestaan, want we hebben zeer goed kunnen zien hoe de Russische inlijving van de Krim werd vergemakkelijkt door hun controle over een luchtmachtbasis. We hebben 60.000 soldaten en 300.000 reservemilitairen. Als dat niet genoeg zou zijn, zullen we de Russen bekampen vanuit onze wouden zoals we dat met de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben gedaan. Onze president Aleksandr Loekasjenko heeft Rusland gewaarschuwd dat hun oorlog tegen de Tsjetsjenen een kleutertuin zal zijn in vergelijking met wat ze hier te wachten staat.’

De samenwerking met Europa blijft beperkt. De helft van de Wit-Russische uitvoer is bestemd voor Rusland, slechts een vijfde voor Europa. Wit-Rusland staat voor ongeveer tien miljard dollar in het krediet bij Rusland en is sterk afhankelijk van goedkope Russische aardolie die het vervolgens raffineert en duurder doorverkoopt aan landen als Nederland. Sinds enkele jaren zet Minsk daarom zwaar in op China. De ene na de andere minister reist af naar Peking. De wapenfabrieken uit dit land hebben een flinke bijdrage geleverd aan de modernisering van de Chinese krijgsmacht, maar sinds kort is Wit-Rusland zelf wapens uit China beginnen in te voeren. De twee houden tegenwoordig ook gezamenlijke antiterreuroefeningen. Minsk wil daarmee vooral een signaal geven aan Moskou dat het ook andere strategische partnerschappen onderhoudt. Commercieel probeert het een landhaven op de nieuwe Zijderoute te worden. Even buiten het centrum investeerde het 200 miljoen dollar in een investeringszone: het Great Stone Park.

‘Dit is maar het begin’, zegt de directeur van het park me. ‘Wij willen hier fabrieken, IT en onderzoek aantrekken.’ Ik staar naar een maquette met honderden futuristische gebouwen, loodsen, wegen en spoorwegen. Vijf jaar lang werken ze hier al om Chinese investeerders aan te trekken. Ze krijgen tien jaar vrijstelling op winstbelasting, dragen minder bij aan de sociale zekerheid en kunnen grond kopen aan lage prijzen. Ik vraag wat de Chinese vlaggetjes betekenen op zijn maquette: ZTE, Huawei, China Merchant Group. ‘Marketing’, krijg ik te horen. ‘En logistiek. China ziet Wit-Rusland als een hub voor uitvoer naar de EU en Rusland.’ Wat later toeren we door een onmetelijk ontbost braakland. Kilometers wegen liggen er. Maar op een drietal gebouwen, een administratief hoofdkwartier en een distributiecentrum na is het leeg. Chinese bouwvakkers kuieren doelloos rond. Driehonderd zijn er en daarvoor waren het er duizend. De eerste fabriek wordt intussen gebouwd door Oostenrijkers.

Loekasjenko

‘Loekasjenko zit eigenlijk muurvast.’ Een oudgediende van het ministerie van Defensie die anoniem wil blijven, legt me uit hoe de Russen de politiek manipuleren. In april waren er betogingen in Minsk. De president beweerde daarop dat een terreurorganisatie, het Witte Legioen, het land wilde destabiliseren. Verschillende verdachten werden opgesloten op beschuldiging van verraad en dat ontlokte op zijn beurt bezorgdheid van Europa over mogelijke schijnprocessen. ‘Net dat speelt Rusland in de kaart. Het wil een wig drijven tussen ons land en de EU. De Russische inlichtingendiensten hebben de onze geïnfiltreerd en zouden minstens deels de bron zijn van de geruchten over het Witte Legioen. Dit is de stilte voor de storm. Aan de andere kant van de grens hebben de Russen twee nieuwe brigades opgericht, werden duizenden wagons voor tanks besteld en is een levering van 35.000 lijkzakken geplaatst.’

‘Die stoere taal van onze president aan het adres van Rusland is onzin. Loekasjenko is een typische Sovjetleider en zijn lot hangt volledig af van het Kremlin. Als de Russen de olie- of de kredietkraan dichtdraaien is het binnen drie jaar gedaan met zijn regime’, hoor ik van Andrey Dynko, hoofdredacteur van de oudste Wit-Russische krant, Nasa Niva. ‘Eigenlijk is de situatie erg pervers. Aan de ene kant zegt Loekasjenko tegen de Russen dat hij onmisbaar is als schild tegen het Westen, en aan de andere kant zegt hij tegen zijn eigen bevolking dat hij een schild is tegen de Russen. Hij jaagt mensen angst aan door te beweren dat een sterke oppositie Moskou zou aanzetten om net zoals in Oekraïne te interveniëren: Leer leven met Loekasjenko of het wordt oorlog.’

In 2006 werd Dynko opgesloten en zijn krant tijdelijk opgedoekt. Maar is Loekasjenko dan echt zo’n dictator? ‘Kijk, doorgaans is het een zachte vorm van dictatuur, maar toen in januari dit jaar enkele duizenden mensen riepen om zijn ontslag, sloeg hij de demonstraties hard neer en vlogen honderden mensen in de gevangenis met de smoes dat zij deel zouden uitmaken van een terroristisch netwerk. Meestal is zijn bewind er een van economische discriminatie. Houd je je mond, dan mag je werken in een staatsbedrijf en anders vliegen jij en je familie eruit. De meeste mensen liggen eigenlijk niet wakker van de politiek. Ze kunnen in hun privéleven doen wat ze willen en zijn bang voor onrust. Bij de middenklasse, de opgeleide jongeren en de intellectuelen ligt dat anders.’

Tijd

De avond voor mijn vertrek wandel ik naar ‘het eiland der tranen’, een van de vele gedenkplaatsen van de bloederige Tweede Wereldoorlog die Wit-Rusland een derde van zijn bevolking kostte. Net als elders in Wit-Rusland komen hier opvallend veel jonge mensen hun eer betuigen met knuffelberen en bloemen. Ik heb Wit-Rusland ervaren als een aangenaam land met fijne mensen, gecultiveerde mensen die trots zijn op hun cultuur en hun onafhankelijkheid. In het Bolshoiballettheater en de Filharmonie woonde ik voorstellingen bij van een ongekend hoog niveau voor een publiek dat ze intensief beleefde. In de restaurants experimenteerden chefs creatief met respect voor lokale tradities. De mensen waren ook minder gehaast en leken tijd te maken voor elkaar. Uit de meeste peilingen blijkt dat Wit-Rusland geen gelukkig land is, maar het ook niet slechter doet dan andere landen uit de voormalige Sovjet-Unie.

Wit-Rusland is uiteraard ook geen vrije samenleving. De economie is gestuurd, er is een personencultus rond de president en de politieke rechten zijn beperkt. Maar dit is geen wreedaardige dictatuur. Dit is een land dat zich geleidelijk aan zou kunnen ontwikkelen tot een democratie en een economie met meer ruimte voor private ondernemers. De sterke leider lijkt het goed voor te hebben met zijn mensen. De bevolking is goed opgeleid. Er staat een nieuwe generatie ruimdenkende beleidsmakers en ondernemers klaar. De meeste jongeren wilden vooral dat hun land als volwaardig deel van Europa zou worden beschouwd. Toen ik na een Bolshoiballet door het park terugliep naar het hotel, bedacht ik me dat we in West-Europa misschien ook wat genuanceerder mogen zijn. Hier in Wit-Rusland is de politieke macht verpletterend, maar is de cultuur veel minder aangetast door de verpletterende monoculturen van de commerciële massamedia en massaconsumptie.

De context voor een geleidelijke transitie is evenwel vijandig. De bewegingsruimte van Wit-Rusland is aanzienlijk beperkt door de spanningen tussen Rusland en het Westen. Opkomende landen zoals China zien Wit-Rusland als een transitland, maar niet als een volwaardige partner. Europese lidstaten zoals Polen willen dan weer niets weten van concurrentie met de goedkopere arbeiders hier. Wit-Rusland is op zichzelf aangewezen én op de Russen. Die kwetsbaarheid zet een rem op de vooruitgang, vergroot de kans op politieke spanningen en dus onvermijdelijk ook op het soort van anarchie dat erg hard heeft toegeslagen in mijn volgende bestemming: Oekraïne.

[vanderzapig]

Jonathan Holslag over Oekraïne: https://www.jonathanholslag.be/2021/08/24/oekraine/

Gedeeltelijk gekwoot door Tomm: https://forum.politics.be/showthread...2#post10126612

Volledige tekst van Holslag, met de stukken gekwoot door Tomm in 't blauw en de stukken weggelaten door Tomm in 't zwart:

________________________


KIEV – Ik ben aangekomen in Odessa, de parel van de Zwarte Zee en ongetwijfeld een van de mooiste steden van Oekraïne. Vanuit Odessa zal ik verder naar Kiev reizen. Het is bij dit bezoek niet mijn bedoeling om verslag uit te brengen van de oorlog in het oosten van Oekraïne, een oorlog die al aan meer dan 10.000 mensen het leven heeft gekost. Het is evenmin mijn doel om de toestand op de Krim te bestuderen. In de plaats daarvan wil ik een minder belicht aspect van het land onderzoeken: de dramatische economische aftakeling en de verarming. Die verrotting van binnenuit zou wel eens een veel grotere bedreiging voor het voortbestaan van Oekraïne kunnen vormen dan de oorlog in de afvallige regio Donbass of de aanhoudende spanningen met Rusland.

Op het eerste gezicht lijkt er in Odessa weinig aan de hand te zijn. Als ik vroeg in de ochtend mijn hotel verlaat, benen keurige mannen in maatpak onder de kastanjekruinen van de Puskinskalaan naar hun werk, starend naar hun telefoon of slurpend van kartonnen Starbucksbekertjes. Zware Mercedessen daveren over de kasseien. Odessa blijft even eigenzinnig als bekoorlijk. Er is het keurig onderhouden operagebouw in Franse rococostijl, het stadspark met zijn mooie kiosk en nostalgische koffiehuizen en uiteraard het weidse Richelieuplein dat via een arduinen trappenloper uitgeeft op de zee. Die toegang tot de zee wordt evenwel bruusk afgesneden door een grote goederenhaven. Hier geen palmbomenpromenade, maar roestige treinwagons, vrachtschepen en hijskranen die als gouden armen in de blauwe lucht grijpen.

Machteloosheid

Wanneer ik het stadhuis nader, blijkt het hele voorplein te zijn afgezet door soldaten en politiemannen in gevechtsuitrusting. Het moeten er honderden zijn. Het lijkt wel alsof ze hier alsnog rekening houden met een Russische invasie, maar uiteindelijk blijkt er die dag een hoorzitting door te gaan over drie meisjes die omkwamen in een gruwelijke brand in een kinderverblijf. De overheid zou het gebouw hebben laten verkommeren. Veel manifestanten dagen er niet op. Het hoogtepunt van de demonstratie zijn een vijftal oudere vrouwen die met vellen papier in insteekhoesjes de wacht optrekken. ‘Mensen voelen zich bedonderd, maar protesteren helpt gewoon niet meer’, hoor ik van Julia Serebriakova, een jonge advocate en activiste. ‘Kijk maar eens rond. Deze politiemannen zijn gewoon de knokploegen van de burgemeester.’

‘Het gaat echt niet goed met Odessa’, vervolgt Julia als we verder wandelen. ‘De stad zinkt weg in de schulden. Het centrum hier is fraai en dat is goed voor het toerisme, maar wie profiteert er vooral van de verfraaiingswerken? Dat zijn de bedrijven van de burgemeester. Hij is aanbesteder en leverancier tegelijkertijd. Met een deel van de winst koopt hij steun in de gemeenteraad, maar hij schuwt evenmin geweld. Hij heeft van Odessa een maffiastad gemaakt.’ De naam van de burgemeester, Gennadiy Trukhanov, dook vorig jaar op in een wereldwijd onderzoek naar belastingontduiking. Miljoenen zou hij in de Maagdeneilanden hebben geparkeerd, maar het openbaar ministerie weigerde een onderzoek. Julia wil dat ik de mening van enkele andere jonge inwoners hoor en leidt mij mee naar de Impact Hub, een hippe plek voor sociale ondernemers iets buiten het historische centrum.

Het interieur van de Impact Hub houdt het midden tussen een Ikeacatalogus en een Wereldwinkel. Alles is in pastelgroen en hagelwit geschilderd. In het boekenrek prijken meerdere exemplaren van de biografie van Applestichter Steve Jobs. Aan goede intenties geen gebrek hier. ‘Het is onze ambitie om een sociale economie te stichten’, hoor ik van Alexandra, een 23-jarige marketingspecialiste. Dimitry, een IT-leraar, valt haar bij: ‘Juist, wij willen bijvoorbeeld bijdragen aan digitale democratie en het bestuur transparanter maken.’ Ik peil hoe zij de verhouding tussen de hub en het stadsbestuur zien. Riskeren ze niet het schaamlapje te worden, een dekmantel van het soort politiek dat de stad eerder uitbuit dan ze sterker maakt? Wat betekenen hun projectjes van enkele tientallen euro’s als Trukhanov met tientallen miljoenen euro’s blijkt te zijn gaan lopen?

Alexandra en Dimitry kijken me wat beduusd aan. ‘Wat wil je dan dat we doen? We moeten toch van onderuit starten. We moeten mensen warm maken voor verandering. We mogen ons niet machteloos bij de situatie neerleggen.’ Ik loop de hub buiten met gemengde gevoelens. Misschien worden de Oekraïense oligarchen gewoon wat slimmer in hun imagocampagnes en incorporeren zij idealistische jongeren in een systeem dat tot op het bot corrupt is.

Zinaida

Van de hub trek ik naar de Pishonivskastraat. Hier is het frisgroen ingeruild voor het vieze, fletse groen van de gevels van enkele oude appartementen. De hele wijk doet mij wat aan de buitenwijken van Peking denken: de betonnen woonblokken, de stoffige straten met kapotgereden trottoirbanden, de tralies voor de vensters, de aircotoestellen aan de gevels. Vijf hoog in een van de blokken heb ik afspraak met Zinaida Oleivich, een laborante van rond de veertig. De lift werkt niet, dus klim ik de betonnen trappen op. De gang is donker en riekt naar vuilnis. Het is drie uur ‘s middags maar langs bijna alle deurkieren klinkt het geluid van de televisie. In het tweekamerappartement leeft Zinaida met twee kinderen. Ze serveert me oploskoffie in een grote kop zonder oor, gaat tegenover me aan de keukentafel zitten en glimlacht: ‘Ik ben blij dat u ook wilt schrijven over het echte Oekraïne.’

Het verhaal van Zinaida is tragisch. Drie jaar geleden verloor zij haar man. ‘Victor had een zwaar ongeval op het werk, waardoor een ruggenwervel barstte en hij niet meer opnieuw aan de slag kon, maar het gebeurde even na de werkuren, waardoor de verzekering zich terugtrok. Jarenlang streden wij voor rechtvaardigheid, maar dat leverde geen resultaat op. We betaalden een fortuin aan advocaten en vroegen zelfs enkele politici om hulp, maar uiteindelijk bleken de twee rechters en het bouwbedrijf van mijn man onder één hoedje te spelen. Victor begon zich steeds meer als een ballast te voelen en benam zich uiteindelijk het leven.’

‘Dit is Oekraïne. Het is een jungle. Je bent volledig op jezelf aangewezen. Mensen zijn door en door cynisch want met geld koop je hier echt alles.’ Hoe ze dan rondkomt, vraag ik aan de tengere vrouw met de felblauwe ogen. ‘Tijdens het proces verloor ik mijn baan. Ik weet niet waarom, maar plotseling kreeg ik de bons. Ik probeerde elders en ook in scholen maar tevergeefs. Nu werk ik als kassierster. Ik verdien 105 euro per maand. De helft daarvan gaat naar elektriciteit en verwarming, de andere helft bijna integraal naar eten. Verzekeringen kan ik gewoon niet meer betalen.’ Zinaida is ontwapenend open en vertelt met zachte stem honderduit. Haar conclusie: ‘Het gaat slechter en slechter. Ik werk even hard als drie jaar geleden, maar door de stijgende prijzen is mijn wedde nog maar de helft waard. Het zijn echter vooral de mensen die in dit land niets meer waard zijn. De oligarchen kopen alles voor een prikje: onze stemmen, onze steun en onze arbeid. We moeten ons vooral koest houden en dat doen we ook.’

De economische toestand in Oekraïne is al een tijd belabberd, maar de oorlog in het oosten van het land maakte alles erger. Kiev besteedt nu ruim vier procent van het bruto binnenlands product aan defensie. Door de oorlog verloor het ook enkele belangrijke industrieën. De hryvnja, de Oekraïense munt, blijft maar in waarde dalen. Zestig procent van de bevolking leeft onder de armoedegrens en een gemiddelde Oekraïner verdient nu minder dan pakweg een gemiddelde Chinees. Oekraïne is het toonbeeld van een land dat niet alleen relatief verliest ten aanzien van andere landen, maar ook in absolute cijfers. De welvaart, de levenskwaliteit, de infrastructuur, de waardigheid: alles brokkelt af in dit land. Wie kan, zoekt andere oorden op. Bijna een miljoen Oekraïners werkt in het buitenland.

Antonov

Ik maak me op om naar Kiev te reizen. De oude vertrekhal van de luchthaven is één groot uithangbord voor internationale rederijen die hier goedkope scheepsbemanning willen ronselen. Op het platform draait een Antonov-propellervliegtuig warm. Het toestel ziet er schrikwekkend oud uit. Bij het opstijgen dendert en davert het alsof het elk moment uit elkaar kan vallen, maar eens in de lucht blijkt de kist opvallend stabiel. Het vliegtuig is in het bezit van Motor-Sich, een bedrijf van een oligarch dat vanwege een recent ongeluk op de zwarte lijst staat, maar dat recent door China werd opgekocht omdat het nog wat nuttige technologie uit de Sovjet-Unie zou bezitten. Het is evenwel niet alleen Oekraïense technologie waar de Chinezen op uit zijn.

De Oekraïense bevolking dreigt nu ook zijn laatste troef kwijt te spelen: het enorme potentieel aan landbouwgrond. Oekraïne is van oudsher de graanschuur van Europa. Vooralsnog verbood de grondwet de verkoop van die grond. De regering overweegt om aan dat verbod een einde te maken en door de verkoop van grond aan buitenlandse investeerders het overheidstekort te reduceren. Verschillende Golfstaten toonden reeds hun belangstelling: de Verenigde Arabische Emiraten, Qatar en Saudi-Arabië stuurden reeds delegaties om investeringen in de landbouw te onderzoeken. Viktor Halasiuk, parlementslid en voorzitter van het parlementaire comité voor de economie, erkent de uitdagingen. ‘De kans is reëel dat buitenlandse investeerders hier onze landbouwgrond komen kopen en de gewassen zonder enige verwerking uitvoeren. Dan riskeren we van Oekraïne een soort Afrika te maken.’

Politici als Halasiuk zijn oprecht bezorgd over het economische beleid van de regering, maar net zoals de Impact Hub in Odessa niet echt impact leek te hebben op de lokale oligarchen, lijkt zelfs het nationale parlement niet veel greep te hebben op de president en een aantal getrouwen. ‘De president is vooral bezig met het in stand houden van zijn eigen positie en het bedienen van zijn vrienden. Het is echt al geen kwestie meer van Afrika te worden: we zijn reeds Afrika, met dezelfde clanpolitiek. Politieke postjes bieden toegang tot poen en met poen worden de politieke postjes versterkt. De grondstoffensector en de landbouw zijn onze goudmijnen en de oligarchen willen ze nu te gelde maken’: aan het woord is een ander parlementslid dat evenwel anoniem wenst te blijven.

Het zijn vooral de Chinezen die daardoor hun kans schoon zien. Peking heeft voor ongeveer 6 miljard euro geleend aan de Oekraïense overheid. Dat krediet was cruciaal voor de regering van Petro Poroshenko. Maar de Chinezen willen er wat voor in de plaats. Graan-voor-krediet, zo werd de samenwerking aanvankelijk benoemd. Een deel van het krediet moet worden gebruikt om de zeehaven van Yuzhny te moderniseren. Het contract ging naar een Chinees staatsbedrijf en het doel is vooral om de haven klaar te maken voor het bulkvervoer van landbouwgewassen. China wil ook toegang tot de Oekraïense consumptiemarkt. Op termijn wil Peking ook van het gunstige handelsregime tussen Oekraïne en de Europese Unie gebruikmaken om via Oekraïne meer naar de EU uit te voeren.

Opera

De volgende dag ben ik te gast op het Kiev International Economic Forum. Het verkeer zit muurvast, dus ik arriveer een half uur te laat voor de discussie in een bomvol congrescentrum. ‘Het is cruciaal voor Oekraïne om meer Chinese investeringen aan te trekken’, hoor ik een Amerikaanse expert nog stellen. ‘De nieuwe Chinese Zijderoute is een kans die jullie niet mogen missen.’ Tijdens de pauze loop ik langs enkele standhouders. Jonge ingenieurs van Antonov presenteren een onbemand vliegtuig dat gewassen kan besproeien: tien keer efficiënter en duurzamer dan een tractor. Wat verder staat een Chinese concurrent, onderdeel van een staatsbedrijf. De stand ziet er piekfijn uit. ‘We hopen dat als Chinese bedrijven hier gewassen komen telen, zij ook Chinese drones zullen gebruiken’, hoor ik.

‘s Avonds volgt dan een indrukwekkende receptie in de vergulde zalen van de nationale opera. Een robot dirigeert er een volksorkest. ‘Vooruitgang’, verkondigt een stem enthousiast. Daarna worden sprekers getrakteerd op oesters, champagne en hapjes geserveerd door blondines met rozenkransen in het haar. Een hoogst aantrekkelijke deejay op hoge hakken staat verveeld plaatjes te draaien. Het ijsblokje in mijn digestief wordt eerst keurig tot een diamant gesculpteerd. Een mecenas richt een woordje tot zijn gasten: ‘U hebt kunnen proeven van het échte Oekraïne. We hopen dat we op uw steun mogen rekenen om Oekraïne nog sterker te maken.’

[1207]

Oorspronkelijk geplaatst door vanderzapig

Jonathan Holslag over Wit-Rusland: https://www.jonathanholslag.be/2021/08/24/wit-rusland/

Gedeeltelijk gekwoot door Tomm: https://forum.politics.be/showthread...1#post10126611

Volledige tekst van Holslag, met de stukken gekwoot door Tomm in 't blauw en de stukken weggelaten door Tomm in 't zwart:
[/i]

En wat is nu de inhoudelijke meerwaarde mbt de barbaarse oorlogsmisdaden vd dictator Poetin?

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door vanderzapig

Jonathan Holslag over Oekraïne: https://www.jonathanholslag.be/2021/08/24/oekraine/

Gedeeltelijk gekwoot door Tomm: https://forum.politics.be/showthread...2#post10126612

Volledige tekst van Holslag, met de stukken gekwoot door Tomm in 't blauw en de stukken weggelaten door Tomm in 't zwart:

________________________


KIEV – Ik ben aangekomen in Odessa, de parel van de Zwarte Zee en ongetwijfeld een van de mooiste steden van Oekraïne. Vanuit Odessa zal ik verder naar Kiev reizen. Het is bij dit bezoek niet mijn bedoeling om verslag uit te brengen van de oorlog in het oosten van Oekraïne, een oorlog die al aan meer dan 10.000 mensen het leven heeft gekost. Het is evenmin mijn doel om de toestand op de Krim te bestuderen. In de plaats daarvan wil ik een minder belicht aspect van het land onderzoeken: de dramatische economische aftakeling en de verarming. Die verrotting van binnenuit zou wel eens een veel grotere bedreiging voor het voortbestaan van Oekraïne kunnen vormen dan de oorlog in de afvallige regio Donbass of de aanhoudende spanningen met Rusland.

Op het eerste gezicht lijkt er in Odessa weinig aan de hand te zijn. Als ik vroeg in de ochtend mijn hotel verlaat, benen keurige mannen in maatpak onder de kastanjekruinen van de Puskinskalaan naar hun werk, starend naar hun telefoon of slurpend van kartonnen Starbucksbekertjes. Zware Mercedessen daveren over de kasseien. Odessa blijft even eigenzinnig als bekoorlijk. Er is het keurig onderhouden operagebouw in Franse rococostijl, het stadspark met zijn mooie kiosk en nostalgische koffiehuizen en uiteraard het weidse Richelieuplein dat via een arduinen trappenloper uitgeeft op de zee. Die toegang tot de zee wordt evenwel bruusk afgesneden door een grote goederenhaven. Hier geen palmbomenpromenade, maar roestige treinwagons, vrachtschepen en hijskranen die als gouden armen in de blauwe lucht grijpen.

Machteloosheid

Wanneer ik het stadhuis nader, blijkt het hele voorplein te zijn afgezet door soldaten en politiemannen in gevechtsuitrusting. Het moeten er honderden zijn. Het lijkt wel alsof ze hier alsnog rekening houden met een Russische invasie, maar uiteindelijk blijkt er die dag een hoorzitting door te gaan over drie meisjes die omkwamen in een gruwelijke brand in een kinderverblijf. De overheid zou het gebouw hebben laten verkommeren. Veel manifestanten dagen er niet op. Het hoogtepunt van de demonstratie zijn een vijftal oudere vrouwen die met vellen papier in insteekhoesjes de wacht optrekken. ‘Mensen voelen zich bedonderd, maar protesteren helpt gewoon niet meer’, hoor ik van Julia Serebriakova, een jonge advocate en activiste. ‘Kijk maar eens rond. Deze politiemannen zijn gewoon de knokploegen van de burgemeester.’

‘Het gaat echt niet goed met Odessa’, vervolgt Julia als we verder wandelen. ‘De stad zinkt weg in de schulden. Het centrum hier is fraai en dat is goed voor het toerisme, maar wie profiteert er vooral van de verfraaiingswerken? Dat zijn de bedrijven van de burgemeester. Hij is aanbesteder en leverancier tegelijkertijd. Met een deel van de winst koopt hij steun in de gemeenteraad, maar hij schuwt evenmin geweld. Hij heeft van Odessa een maffiastad gemaakt.’ De naam van de burgemeester, Gennadiy Trukhanov, dook vorig jaar op in een wereldwijd onderzoek naar belastingontduiking. Miljoenen zou hij in de Maagdeneilanden hebben geparkeerd, maar het openbaar ministerie weigerde een onderzoek. Julia wil dat ik de mening van enkele andere jonge inwoners hoor en leidt mij mee naar de Impact Hub, een hippe plek voor sociale ondernemers iets buiten het historische centrum.

Het interieur van de Impact Hub houdt het midden tussen een Ikeacatalogus en een Wereldwinkel. Alles is in pastelgroen en hagelwit geschilderd. In het boekenrek prijken meerdere exemplaren van de biografie van Applestichter Steve Jobs. Aan goede intenties geen gebrek hier. ‘Het is onze ambitie om een sociale economie te stichten’, hoor ik van Alexandra, een 23-jarige marketingspecialiste. Dimitry, een IT-leraar, valt haar bij: ‘Juist, wij willen bijvoorbeeld bijdragen aan digitale democratie en het bestuur transparanter maken.’ Ik peil hoe zij de verhouding tussen de hub en het stadsbestuur zien. Riskeren ze niet het schaamlapje te worden, een dekmantel van het soort politiek dat de stad eerder uitbuit dan ze sterker maakt? Wat betekenen hun projectjes van enkele tientallen euro’s als Trukhanov met tientallen miljoenen euro’s blijkt te zijn gaan lopen?

Alexandra en Dimitry kijken me wat beduusd aan. ‘Wat wil je dan dat we doen? We moeten toch van onderuit starten. We moeten mensen warm maken voor verandering. We mogen ons niet machteloos bij de situatie neerleggen.’ Ik loop de hub buiten met gemengde gevoelens. Misschien worden de Oekraïense oligarchen gewoon wat slimmer in hun imagocampagnes en incorporeren zij idealistische jongeren in een systeem dat tot op het bot corrupt is.

Zinaida

Van de hub trek ik naar de Pishonivskastraat. Hier is het frisgroen ingeruild voor het vieze, fletse groen van de gevels van enkele oude appartementen. De hele wijk doet mij wat aan de buitenwijken van Peking denken: de betonnen woonblokken, de stoffige straten met kapotgereden trottoirbanden, de tralies voor de vensters, de aircotoestellen aan de gevels. Vijf hoog in een van de blokken heb ik afspraak met Zinaida Oleivich, een laborante van rond de veertig. De lift werkt niet, dus klim ik de betonnen trappen op. De gang is donker en riekt naar vuilnis. Het is drie uur ‘s middags maar langs bijna alle deurkieren klinkt het geluid van de televisie. In het tweekamerappartement leeft Zinaida met twee kinderen. Ze serveert me oploskoffie in een grote kop zonder oor, gaat tegenover me aan de keukentafel zitten en glimlacht: ‘Ik ben blij dat u ook wilt schrijven over het echte Oekraïne.’

Het verhaal van Zinaida is tragisch. Drie jaar geleden verloor zij haar man. ‘Victor had een zwaar ongeval op het werk, waardoor een ruggenwervel barstte en hij niet meer opnieuw aan de slag kon, maar het gebeurde even na de werkuren, waardoor de verzekering zich terugtrok. Jarenlang streden wij voor rechtvaardigheid, maar dat leverde geen resultaat op. We betaalden een fortuin aan advocaten en vroegen zelfs enkele politici om hulp, maar uiteindelijk bleken de twee rechters en het bouwbedrijf van mijn man onder één hoedje te spelen. Victor begon zich steeds meer als een ballast te voelen en benam zich uiteindelijk het leven.’

‘Dit is Oekraïne. Het is een jungle. Je bent volledig op jezelf aangewezen. Mensen zijn door en door cynisch want met geld koop je hier echt alles.’ Hoe ze dan rondkomt, vraag ik aan de tengere vrouw met de felblauwe ogen. ‘Tijdens het proces verloor ik mijn baan. Ik weet niet waarom, maar plotseling kreeg ik de bons. Ik probeerde elders en ook in scholen maar tevergeefs. Nu werk ik als kassierster. Ik verdien 105 euro per maand. De helft daarvan gaat naar elektriciteit en verwarming, de andere helft bijna integraal naar eten. Verzekeringen kan ik gewoon niet meer betalen.’ Zinaida is ontwapenend open en vertelt met zachte stem honderduit. Haar conclusie: ‘Het gaat slechter en slechter. Ik werk even hard als drie jaar geleden, maar door de stijgende prijzen is mijn wedde nog maar de helft waard. Het zijn echter vooral de mensen die in dit land niets meer waard zijn. De oligarchen kopen alles voor een prikje: onze stemmen, onze steun en onze arbeid. We moeten ons vooral koest houden en dat doen we ook.’

De economische toestand in Oekraïne is al een tijd belabberd, maar de oorlog in het oosten van het land maakte alles erger. Kiev besteedt nu ruim vier procent van het bruto binnenlands product aan defensie. Door de oorlog verloor het ook enkele belangrijke industrieën. De hryvnja, de Oekraïense munt, blijft maar in waarde dalen. Zestig procent van de bevolking leeft onder de armoedegrens en een gemiddelde Oekraïner verdient nu minder dan pakweg een gemiddelde Chinees. Oekraïne is het toonbeeld van een land dat niet alleen relatief verliest ten aanzien van andere landen, maar ook in absolute cijfers. De welvaart, de levenskwaliteit, de infrastructuur, de waardigheid: alles brokkelt af in dit land. Wie kan, zoekt andere oorden op. Bijna een miljoen Oekraïners werkt in het buitenland.

Antonov

Ik maak me op om naar Kiev te reizen. De oude vertrekhal van de luchthaven is één groot uithangbord voor internationale rederijen die hier goedkope scheepsbemanning willen ronselen. Op het platform draait een Antonov-propellervliegtuig warm. Het toestel ziet er schrikwekkend oud uit. Bij het opstijgen dendert en davert het alsof het elk moment uit elkaar kan vallen, maar eens in de lucht blijkt de kist opvallend stabiel. Het vliegtuig is in het bezit van Motor-Sich, een bedrijf van een oligarch dat vanwege een recent ongeluk op de zwarte lijst staat, maar dat recent door China werd opgekocht omdat het nog wat nuttige technologie uit de Sovjet-Unie zou bezitten. Het is evenwel niet alleen Oekraïense technologie waar de Chinezen op uit zijn.

De Oekraïense bevolking dreigt nu ook zijn laatste troef kwijt te spelen: het enorme potentieel aan landbouwgrond. Oekraïne is van oudsher de graanschuur van Europa. Vooralsnog verbood de grondwet de verkoop van die grond. De regering overweegt om aan dat verbod een einde te maken en door de verkoop van grond aan buitenlandse investeerders het overheidstekort te reduceren. Verschillende Golfstaten toonden reeds hun belangstelling: de Verenigde Arabische Emiraten, Qatar en Saudi-Arabië stuurden reeds delegaties om investeringen in de landbouw te onderzoeken. Viktor Halasiuk, parlementslid en voorzitter van het parlementaire comité voor de economie, erkent de uitdagingen. ‘De kans is reëel dat buitenlandse investeerders hier onze landbouwgrond komen kopen en de gewassen zonder enige verwerking uitvoeren. Dan riskeren we van Oekraïne een soort Afrika te maken.’

Politici als Halasiuk zijn oprecht bezorgd over het economische beleid van de regering, maar net zoals de Impact Hub in Odessa niet echt impact leek te hebben op de lokale oligarchen, lijkt zelfs het nationale parlement niet veel greep te hebben op de president en een aantal getrouwen. ‘De president is vooral bezig met het in stand houden van zijn eigen positie en het bedienen van zijn vrienden. Het is echt al geen kwestie meer van Afrika te worden: we zijn reeds Afrika, met dezelfde clanpolitiek. Politieke postjes bieden toegang tot poen en met poen worden de politieke postjes versterkt. De grondstoffensector en de landbouw zijn onze goudmijnen en de oligarchen willen ze nu te gelde maken’: aan het woord is een ander parlementslid dat evenwel anoniem wenst te blijven.

Het zijn vooral de Chinezen die daardoor hun kans schoon zien. Peking heeft voor ongeveer 6 miljard euro geleend aan de Oekraïense overheid. Dat krediet was cruciaal voor de regering van Petro Poroshenko. Maar de Chinezen willen er wat voor in de plaats. Graan-voor-krediet, zo werd de samenwerking aanvankelijk benoemd. Een deel van het krediet moet worden gebruikt om de zeehaven van Yuzhny te moderniseren. Het contract ging naar een Chinees staatsbedrijf en het doel is vooral om de haven klaar te maken voor het bulkvervoer van landbouwgewassen. China wil ook toegang tot de Oekraïense consumptiemarkt. Op termijn wil Peking ook van het gunstige handelsregime tussen Oekraïne en de Europese Unie gebruikmaken om via Oekraïne meer naar de EU uit te voeren.

Opera

De volgende dag ben ik te gast op het Kiev International Economic Forum. Het verkeer zit muurvast, dus ik arriveer een half uur te laat voor de discussie in een bomvol congrescentrum. ‘Het is cruciaal voor Oekraïne om meer Chinese investeringen aan te trekken’, hoor ik een Amerikaanse expert nog stellen. ‘De nieuwe Chinese Zijderoute is een kans die jullie niet mogen missen.’ Tijdens de pauze loop ik langs enkele standhouders. Jonge ingenieurs van Antonov presenteren een onbemand vliegtuig dat gewassen kan besproeien: tien keer efficiënter en duurzamer dan een tractor. Wat verder staat een Chinese concurrent, onderdeel van een staatsbedrijf. De stand ziet er piekfijn uit. ‘We hopen dat als Chinese bedrijven hier gewassen komen telen, zij ook Chinese drones zullen gebruiken’, hoor ik.

‘s Avonds volgt dan een indrukwekkende receptie in de vergulde zalen van de nationale opera. Een robot dirigeert er een volksorkest. ‘Vooruitgang’, verkondigt een stem enthousiast. Daarna worden sprekers getrakteerd op oesters, champagne en hapjes geserveerd door blondines met rozenkransen in het haar. Een hoogst aantrekkelijke deejay op hoge hakken staat verveeld plaatjes te draaien. Het ijsblokje in mijn digestief wordt eerst keurig tot een diamant gesculpteerd. Een mecenas richt een woordje tot zijn gasten: ‘U hebt kunnen proeven van het échte Oekraïne. We hopen dat we op uw steun mogen rekenen om Oekraïne nog sterker te maken.’

Ik heb dus het grootste deel van de tekst gequote. Dit gaat niet over Tomm, maar over wat Holslag van Oekraïne vindt. Je probeert gewoon de aandacht af te leiden van het feit dat Oekraïne een corrupte, louche dictatuur is, en dat is belastinggeld gebruikt wordt om dat regime te redden.

Tussen haakjes ik was in Tiraspol in augustus, het is niet straatarm, ziet er beter uit dan Kisinov EN dan Roemenië dat al 15 jaar lid is van de EU. (goed Holslag geeft ook zware kritiek op die landen). Zou wel kunnen dat Tiraspol de laatste 5 jaar volledig opgeknapt is, de Russen hebben er de laatste jaren veel geld in gestoken. Misschien omdat ze verwachtten dat het een rol ging spelen in het Oekraïne conflict?

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door djimi

De 'speciale militaire operatie' ging er ook niet komen, hé.

Ik zei dat uitbreiding van de oorlog in Donbas wel zeer waarschijnlijk was. En zie, waar wordt er gevochten...

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door brother paul

wat een gezagsargumentatie, goed onderbouwde redenering Tomm, zo is altijd duidelijk wat zo de fundamentele logica is

Zo zie je maar welke rotte hypocrieten jullie zijn. Als 2017 mij een zatlap noemt of zegt dat ik lieg terwijl de link er duidelijk bij zit, reageer je daar niet op. Als ik hem een klein koekje van eigen deeg geef, krijg ik daar wel kritiek op. Dit toont aan welke heimelijke hypocriet U bent.

Trouwens opnieuw een poging om van het onderwerp af te wijken. Dat onderwerp is: wat vind je van de opinie van Holslag over het regime in Oekraïne, dat wij met vele miljarden verdedigen?

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Ik zei dat uitbreiding van de oorlog in Donbas wel zeer waarschijnlijk was. En zie, waar wordt er gevochten...

Haha, ja, je doet het bijna zo goed als Lavrov

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door Anselmo

Een ernstige discutie is met de poetin-trollen nooit mogelijk geweest. Zij leven in een zelf geschapen parallelle wereld. Zij volgen slaafs de olginodoctrine en zijn voor alle nawijsbare argumenten blind en doof.
Hopeloos!

Opnieuw wordt op de man gespeeld terwijl ik afkom met een tekst geschreven door "de" zelfverklaarde Rusland en Oekraïne specialist in de Vlaamse media. Poging om van onderwerp te veranderen, of ook gewoon om geen discussie te hebben met argumenten en feiten, die jullie verliezen, daarom "met Poetin aanhangers kun je niet discussiëren" dan hoef je niet op netelige vragen en netelige argumenten en feiten te antwoorden.

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door vanderzapig

Tomm heeft drie columns van Holslag (gedeeltelijk) gekwoot. Van slechts één column heeft hij de link gegeven: die over Wit-Rusland.

Dat zinnetje staat wel degelijk in de column over Moldavië: https://www.jonathanholslag.be/2021/...-transnistrie/



Het is interessant om te zien welke passages Tomm NIET kwootte. Het blauwe potlood van Stalin heeft toegeslagen.

Via de Belarus link kon je alle andere terugvinden door een simpele click. Hier worden spijkers op hoog water gezocht om toch maar niet op de inhoud te moeten antwoorden.

In Wit-Rusland heerst misschien een dictator, maar het was er veel keuriger en gemoedelijker. Dit Moldavië is echt het land van de aftakeling.

Dit quotte ik blijkbaar niet, maar het onderstreept net mijn punt. Het pro-westerse Moldavië is een land van aftakeling, Belarus mag dan wel een pro-Russische dictatuur zijn, maar het heeft de zaken meer op orde en de mensen leven er beter.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Dit quotte ik blijkbaar niet, maar het onderstreept net mijn punt. Het pro-westerse Moldavië is een land van aftakeling, Belarus mag dan wel een pro-Russische dictatuur zijn, maar het heeft de zaken meer op orde en de mensen leven er beter.

Daar is het ons niet om te doen he.

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Haha, ja, je doet het bijna zo goed als Lavrov

Wie laatst lacht, best lacht...

Overigens Lavrov krijgt applaus in heel de wereld, enkel westerse trollen lachen met hem. Ze weigeren te geloven dat er echt een einde komt aan de westerse wereldorde.

Misschien is het binnenkort wel aan het Westen om vernietigd te worden. U bent toch voor zoveel mogelijk dood en destructie? Zodat er meer ruimte is voor anderen om te leven? Wel als West-Europa and Noord-Amerika vernietigd worden, hebben de andere landen meer ruimte om te wonen en te leven. Overigens dat is zelfs niet nodig, aan het huidige ritme worden blanke westerlingen binnen 50 jaar een minderheid in eigen land, als het nog zo lang duurt.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Wie laatst lacht, best lacht...

Het gaat over uw herschrijving van uw eigen geschiedenis van een jaar geleden

Nu zeg je dat je beweerde dat een inval waarschijnlijk was, destijds stelde je dat een inval pure Amerikaanse propaganda was.

[tomm]

https://www.trouw.nl/buitenland/in-d...mpaign=stdc_tr

Off-topic, maar toont de hypocrisie van het Westen aan, wie vecht tegen de Israelische bezetting krijgt geen westerse steun en geen wapens, en Israel krijgt geen sancties opgelegt. Maar ergens is dat goed, het toont aan de hele wereld de extreme hypocrisie van het Westen aan. De Palestijnen zelf blijven vechten, zullen nooit opgeven, Israël zal nooit vrede en veiligheid kennen. In de "bezette" gebieden in wat vroeger Oekraïne was zie je dat de plaatselijke bevolking het heel goed kan vinden met de Russen, er is geen verzet. (in het begin georganiseerd door het regime, maar dat is opgehouden, degene daarvoor verantwoordelijk zijn naar Kiev gevlucht of opgepakt )

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Overigens Lavrov krijgt applaus in heel de wereld, enkel westerse trollen lachen met hem. Ze weigeren te geloven dat er echt een einde komt aan de westerse wereldorde.

Nee, men lachte met zijn smoel toen hij zegde dat een jaar geleden, Oekraine Rusland was binnengevallen he

Op dezelfde manier dat je hier nu komt zeggen dat je de inval voorzien had.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Off-topic, maar toont de hypocrisie van het Westen aan, wie vecht tegen de Israelische bezetting krijgt geen westerse steun en geen wapens, en Israel krijgt geen sancties opgelegt.

Wat is daar hypocriet aan ? Denk je dat er een vorm van "gelijkheid" zou moeten bestaan tussen onze bondgenoten, en onze vijanden, in de manier waarop we ze behandelen ?