Een vraagje aan de moslims hier.

[suqar_7loe]

Oorspronkelijk geplaatst door Bottenskrapet

Om voor het gemak niet de hele tekst te quoten.

Altijd aangenaam om te zien dat er effectief nog mensen zijn die op een liefdevolle manier aan devotie kunnen doen, zonder anderen te verwijten omdat zij hetzelfde patroon niet volgen.

Eigenlijk kunt ge perfect, als ge dat wilt, op elk moment een vastenmaand/week/seizoen inschakelen. Heel belangrijk om te beseffen wanneer ge het zelf nodig hebt, en niet gewoon iets uitvoeren omdat het zo hoort. Natuurlijk is er sprake van traditie maar traditie mag geen beperkingen opleggen bij het uitvoerig belijden van het geloof op iemand's eigen manier.

Mooi hoe ge zegt dat ge Allah eerder als uw naaste en uw vriend ziet dan als uw opperste bevelhebber. Belangrijker is om respectvol met Alles om te gaan ipv slaafs met uw schepper, daar ook gij hem zijt.

Er zijn zeker en vast vele mensen die op een liefdevolle manier aan aanbidding doen en ieder individu heeft zn eigen manier van aanbidding. Wanneer ik tot rust wil komen ga ik even een wandelingske maken in het bos, khoef dus niet altijd te bidden wanneer ik een moment van bezinning wil bereiken. Dat is voor mij ook een moment om je zorgen aan God af te staan en om even alles op een rijtje te zetten.

Mensen zoeken naar perfectie maar perfectie in de schepping bestaat niet. De mens kan pas gelukkig worden wanneer hij de perfectie zoekt in de schepper, Hij alleen is perfect. Dat is hoe ik mijn leven ervaar.

Je kunt inderdaad ten allentyde een eigen vrijwillige vastenperiode inschakelen. Maar vasten tijdens de Ramadan is toch nog een tikkeltje anders, je realiseert je dat alle je geloofsgenoten op hetzelfde moment, hetzelfde ervaren. Een tijd van samenhorigheid. Vele moslims vasten trouwens op maandag en donderdag uit traditie.

[redwasp]

vrede,

Oorspronkelijk geplaatst door Bottenskrapet

Zalig hoe ge in volledige trance kunt geraken ook door iets in groepsgebeuren te doen. Alleen spijtig dat sommige geloofsvertakkingen er zo'n sobere boel vol onthoudingen van maken. In een Belgische kerk kunt ge u bvb echt niet amuseren. Een misviering bij Afrikanen daarentegen is een groot feest, zoals het zou moeten zijn. Eigenlijk is het sinds de kerstening in Europa hier een beetje te stil geworden.

toen ik nog een pak snotneuziger was dan nu, vond ik precies hetzelfde. leve die swingende afrikaanse ritus, weg met het oudbollig en stoffig gedoe van de vlamingen! hoe ouder ik word, hoe meer ik echter de vrede en de kracht van die bestofte gregoriaanse ritus apprecieer. ik wil niet zeggen dat de afrikanen ongelijk hebben, maar juist dat het zo mooi is dat die verschillende stijlen van gebedsdiensten naast mekaar kunnen bestaan. iedere mens is anders, het is dan ook een zegen van de allerhoogste dat er verschillende rit(m)es bestaan.

Oorspronkelijk geplaatst door Bottenskrapet

Nu, puur uit interesse en ik bedoel er niks mee: hoe ziet de gemiddelde moslim Allah? Is dat hetzelfde zoals bij de katholieken hier, God op een troon ergens in de hemel, en als ge een gebed richting hem stuurt verbeterd uw leven automatisch, ...?

dit is een veel te interessante vraag om hier even in een andere draad op te werpen. misschien is het een goed idee om een nieuwe discussie te beginnen over die draad. maar weet dat, gelijk welk beeld wij (moslims, katholieken, joden, hindoes, atheïsten...) van god hebben: er is er niet één aan hem gelijk. ("وَلَمْ يَكُن لَّهُ كُفُوًا أَحَدٌ" heilige qur'an, soerah al ikhlaas 112:4).

vrede,

redwasp

[redwasp]

vrede,

Oorspronkelijk geplaatst door Cdude

Vergeet zijn maagden niet

toch altijd leuk hoe het godsbeeld van fundamentalistische vrijzinnigen lijkt op dat van fundamentalistische gelovigen. ze geloven beiden dat god zo is, maar de een gelooft dat die god bestaat en de ander gelooft dat die niet bestaat.

toch altijd leuk hoe de gods-ervaring van spirituele en mystieke gelovigen en vrijzinnigen op mekaar lijken. we beseffen dat god niet zus of zo is en we weten maar al te goed hoe onbeholpen datgene is dat we 'geloof' noemen.

vrede,

redwasp

[Visjnu]

Uit de antwoorden merk ik dat bidden vooral als een extraverte activiteit gezien lijkt te worden. Men voelt de aanwezigheid van God als een extern iets dat het gebed waarneemt. Of is deze perceptie foutief?

Ook bij het vermelden van het samenhorigheidsgevoel en het belang van bidden in groep komt dit extraverte element weer boven.

Hoe zit het echter met de momenten in het leven waarop God's aanwezigheid juist niet gevoeld wordt. Wanneer men God slechts ervaart door zijn afwezigheid? Reflecteert dit zich ook in jullie gebeden?

[Erwinvds]

Oorspronkelijk geplaatst door Visjnu

Uit de antwoorden merk ik dat bidden vooral als een extraverte activiteit gezien lijkt te worden. Men voelt de aanwezigheid van God als een extern iets dat het gebed waarneemt. Of is deze perceptie foutief?

Ook bij het vermelden van het samenhorigheidsgevoel en het belang van bidden in groep komt dit extraverte element weer boven.

Hoe zit het echter met de momenten in het leven waarop God's aanwezigheid juist niet gevoeld wordt. Wanneer men God slechts ervaart door zijn afwezigheid? Reflecteert dit zich ook in jullie gebeden?

Ik denk niet dat hij/zij/het ooit afwezig is. Misschien neemt hij/zij/het wel eens een gezonde afstand. Net zoals een ouder weet wanneer ze beter niet moeten "aanwezig" zijn. Dat wil niet zeggen dat ze niet aanwezig zijn.

[redwasp]

vrede,

Oorspronkelijk geplaatst door Visjnu

Uit de antwoorden merk ik dat bidden vooral als een extraverte activiteit gezien lijkt te worden. Men voelt de aanwezigheid van God als een extern iets dat het gebed waarneemt. Of is deze perceptie foutief?

Ook bij het vermelden van het samenhorigheidsgevoel en het belang van bidden in groep komt dit extraverte element weer boven.

ik kan me niet van de indruk ontdoen dat jij dit leest omdat je dit wil lezen. de meeste religieuze tradities (van moslims tot hindoes, van christenen tot boeddhisten) wijzen juist op het feit dat het heilige zowel transcendent als immanent is. god is niet in ons en niet buiten ons, niet beiden en niet geen van beiden. elk van die concepten is veel te onvolkomen om allahu subhanahu wa ta'ala te kunnen vangen.

Oorspronkelijk geplaatst door Visjnu

Hoe zit het echter met de momenten in het leven waarop God's aanwezigheid juist niet gevoeld wordt. Wanneer men God slechts ervaart door zijn afwezigheid? Reflecteert dit zich ook in jullie gebeden?

Oorspronkelijk geplaatst door "psalm 22:2

אֵלִי אֵלִי, לָמָה עֲזַבְתָּנִי; רָחוֹק מִישׁוּעָתִי, דִּבְרֵי שַׁאֲגָתִי.

in taizé hoorde ik een verhaal. ik ken de bron niet, en ben de exacte bewoording vergeten. hier volgt een parafrase:

een man had een droom. hij zag voetsporen op het strand. twee paar, naast mekaar. hij begreep de droom niet, maar had er een vredig gevoel bij.
later, in een andere droom, zag hij god. hij vroeg hem wat de voetsporen betekenden.
"dat zijn wij beiden die samen op het strand liepen"
"ok, dat snap ik. bedankt dat je bij me wil zijn. maar ik wil nog iets weten."
"vraag maar, mijn lieveling"
"op een bepaald moment zag ik maar één paar voetsporen meer. heb je me toen verlaten?"
"dat was toen het moeilijk ging met je. toen droeg ik je, mijn liefste."

vrede,

redwasp

[Inno]

Oorspronkelijk geplaatst door Visjnu

Uit de antwoorden merk ik dat bidden vooral als een extraverte activiteit gezien lijkt te worden. Men voelt de aanwezigheid van God als een extern iets dat het gebed waarneemt. Of is deze perceptie foutief?

Ook bij het vermelden van het samenhorigheidsgevoel en het belang van bidden in groep komt dit extraverte element weer boven.

Hoe zit het echter met de momenten in het leven waarop God's aanwezigheid juist niet gevoeld wordt. Wanneer men God slechts ervaart door zijn afwezigheid? Reflecteert dit zich ook in jullie gebeden?

Het bidden in groep zorgt ervoor dat het persoonlijk gebed overstegen wordt en gedragen wordt door de groep. Christus zegt ook, waar jullie met 2 bidden in Mijn naam, daar zal ik zijn.

God is nooit afwezig. Soms denk je wel van, hoh kon Hij nu maar vlug tussen komen om dat probleem op te lossen. Maar Hij is er steeds.

Het gebed heeft niet alleen een extravert element, ook een intravert element. het gebed komt uit ons hart, uit onze ziel, uit ons verstand, .. De Heilige Geest die in ons zit bid constant, er is een constante lijn naar God.

[Bottenskrapet]

Oorspronkelijk geplaatst door Visjnu

Uit de antwoorden merk ik dat bidden vooral als een extraverte activiteit gezien lijkt te worden. Men voelt de aanwezigheid van God als een extern iets dat het gebed waarneemt. Of is deze perceptie foutief?

Ook bij het vermelden van het samenhorigheidsgevoel en het belang van bidden in groep komt dit extraverte element weer boven.

Hoe zit het echter met de momenten in het leven waarop God's aanwezigheid juist niet gevoeld wordt. Wanneer men God slechts ervaart door zijn afwezigheid? Reflecteert dit zich ook in jullie gebeden?

In mijn geval gaat het evenzeer om extern als intern. Niet dat het echt om "tot god bidden" gaat, maar de praktijken kunnen er wel op neer komen. Een afwezigheid komt hierdoor nooit voor.