de dood

[de Vexille]

Don Cupitt's werk is zeer provocerend, in de positieve zin dat hij gelovigen op de toppen van hun tenen houdt (mezelf incluis) én bovendien ook zijn argumentatie heel clever opbouwt. Boeiende kerel dus... Een heel goeie tip voor al die atheïsten die nog menen een eitje te pellen te hebben met de RKK en dat voor de verandering eens op een intelligente manier willen doen. Ik heb zijn werk op een paar vroege schrijfsels na gevolgd en d'r zitten veel goede ideeën in; alleen gaat ie af en toe wel eens overstag.

Ik volg zijn stelling volledig dat de kerken de mensen geen "beloningen in het hiernamaals" in het vooruitzicht moeten stellen. Maar ik stel anderzijds ook vast dat de kerken dit nu toch al een hele tijd ook niet meer doen. (toch niet zolang ik me kan herinneren; 'k moet al een heel oude missaal opduiken om daar nog verwijzingen naar te vinden).

[Ebbe]

De dood is wat het is.
Het is net als geboren worden.
Voor gelovigen een keuze of een weg,voor atheisten een toeval.
In onze cultuur rouwt men om de doden(zowel gelovigen als ongelovigen),maar daar zijn andere culturen in de wereld die daar een heus feest van maken.
Zelf vind ik de dood een heel aanvaarbaar iets als de tijd er voor gekomen is.
Bij jonge mensen vind ik het altijd hartverscheurend,bij oude mensen voel ik soms heel veel dankbaarheid voor het mooie leven dat men achter de rug heeft.

[whoisy]

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Ik hanteer niet al te vaak het gezagsargument, doch deze keer maak ik een uitzondering, daar de bron voor mijn opponenten 'onverdacht' is:

De Anglicaanse theoloog Don Cupitt in het VRT1 programma 'Voor de dag', raadde de kerken aan om geen hiernamaalse beloningen meer in het vooruitzicht te stellen, daar er helemaal geen hiernamaals is.......

"Hiernamaalse beloningen"... De term alleen al... doet me sterk denken aan de mens als een uiterst egoïstisch wezen. Iets wat we eigenlijk ook wel zijn.

"Hiernamaalse beloningen"... Geen betere term eigenlijk om een stuk over "de dood" in te leiden, daar ze er namelijk om de haverklap de onmiddellijke oorzaak van zijn.

Moet de dood angst inboezemen?
Niet voor mij, vroeger wel, nu niet meer.
En toch is het de oorzaak van diep afgrijzen, nl. het 'niet-meer-zijn'.
Van creativiteit, vernietiging, schepping (niet bijbels bedoeld ... brr), creativiteit, toeschouwer, deelnemer naar ... onbestaandheid.

Net zoals ik niet geloof in het hiernamaals hecht ik ook geen waarde aan reïncarnatie.
Reïncarnatie impliceert namelijk meerdere stadia van bewustijn, uitgestrekt over een (on)bepaalde tijdslijn, een spreiding over x-aantal jaren (eeuwen, ...)
Reïncarnatie klinkt vreemd... waarom besef ik "nu"? Waarom besef ik niet "vorig nu"? Of "Overvorig nu" of "volgend nu"?
Redenen te over eigenlijk om "geloof in een hoger doel" netjes buiten de kantlijnen van mijn leven te houden.
Er steekt er wel eentje met kop en schouders bovenuit en raar genoeg, op één of andere manier contradictorisch hoewel hetgeen nu volgt niet al te letterlijk moet worden genomen, is die reden gestoeld op dezelfde impuls met instinctief karakter, die "een gelovige ertoe aanzet te geloven in een hiernamaals", nl egoïsme; "Waarom zou ik in dit leven, in dit nu, in dit besef al het goeds moeten doen en verspreiden om beloond te worden met een hiernamaals waar gouden paplepeltjes aan de hiernamaalse bomen groeien, terwijl 'goed en slecht' een begrip is dat rechtstreeks uit geloofsboeken komt aangesneld?"
Waarom die extra inspanning leveren in het besef dat die inspanning een feitelijke belemmering is om dit 'nu' ten volle te beleven?

Zoals ik al zei, neem het niet te letterlijk, laat het gewoon een denkpiste zijn.

Is de dood een zwarte kolkende massa waarin een niet langer levend wezen wordt uiteengerukt omdat die een slecht leven heeft geleid? Een eeuwigdurende zwarte pijn?
Is de dood een witte wolk waarop kan worden gepalaverd met de alleenheerser van het hele universum en dit tot het einde der tijden?
En "leeft" die alleenheerser bij de gratie van een voor ons onbevatbaar heerser voor een gloednieuw hiernamaals wanneer het einde der tijden aanbreekt in het eerste hiernamaals?

Of zijn we gewoon wezens die onderdeel uitmaken van de blijkbaar ooit eindigende energieketting en die die energie in bruikleen nemen om uiteindelijk zelf over te gaan in een andere vorm van energie, gebruikt door de volgende in rij in de ketting?
Zonder een lichaam waarin een hart bloed door ons lichaam pompt stellen we blijkbaar niet veel voor. Zonder kloppend hart brengen we niks terecht.
En nooit heeft iemand anders aangetoond.
Wat niet uitsluit dat het leven, waarvan wij maar een pietluttig onderdeel of experiment zijn, voor zichzelf een weg kan zoeken opdat het zich beter kan aanpassen aan de omgeving waarin het ontstond en mogelijk ooit die omgeving zal aanpassen.
Zoveel vormen van leven. Naar welk beeld heeft de alleenheerser de kakkerlak, eveneens een levend wezen dat op energie teert, eigenlijk geschapen?

Misschien zijn we samen met alle andere levensvormen naar het evenbeeld van 1 manifestatie geschapen, namelijk de dood.

[Supe®Staaf]

@Whoisy
Amen.
Vooral die denkpiste van egoïme als verklaring voor onze zucht naar 'meer' verklaart veel.......
Voeg er ook nog een vleugje megalomanie bij, waardoor wij ons beter achten dan andere creaturen, en ons vaak buiten de natuur plaatsen. Een natuur die boordevol vergankelijkheid zit, een natuur van verschijnen en verdwijnen.

[whoisy]

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

@Whoisy
Amen.
Vooral die denkpiste van egoïme als verklaring voor onze zucht naar 'meer' verklaart veel.......
Voeg er ook nog een vleugje megalomanie bij, waardoor wij ons beter achten dan andere creaturen, en ons vaak buiten de natuur plaatsen. Een natuur die boordevol vergankelijkheid zit, een natuur van verschijnen en verdwijnen.

Wat ik er eigenlijk nog bij wou plaatsen: Hoewel "de mens" evolueert wil dit niet zeggen dat diezelfde "mens" het centrale gegeven is in het bestaan.
Voor onszelf wel uiteraard, omdat we op één of andere manier 'bewust zijn' van ons eigen bestaan.
Maar misschien is "de mens" een stap (geslaagde of gefaalde stap doen in dit stadium niet ter zake) in de evolutie van iets veelomvattender, van een allesomvattendheid, waardoor "de mens", die voor zichzelf een God heeft geschapen, niet meer is dan een verbruiksartikel.

Aansluitend zoals Supe®Staaf het verwoordde: verschijnen en verdwijnen.

[cuboidz]

De angst voor de dood is de bron van alle menselijke motivatie. Iedereen zoekt naar de betekenis van het leven juist omdat het eindig is. Veel mensen voelen zich verplicht om op een of andere manier een waardig leven te leiden. Sommigen willen de wereld veranderen en anderen denken dan weer dat zoveel mogelijk bier drinken hét ingrediënt is voor een leven om U tegen te zeggen. Wie ben ik om aan een bepaalde levensstijl waarde toe te kennen ?

[dejohan]

Eigenlijk zou iedereen eens voor een maand ofzo in de overtuiging moeten leven dat hij snel zal doodgaan. Geloof het of niet: plots ga je veel positiever leven. I know.

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door cuboidz

De angst voor de dood is de bron van alle menselijke motivatie. Iedereen zoekt naar de betekenis van het leven juist omdat het eindig is.

Ik kan me hierin vinden.
Zonder einde zou het leven geen zin hebben.
Eindeloze verveling, herhaling,.....
Eeuwig leven is een soort wens die een vloek zou zijn, mocht ze bewaarheid worden.
Het eindige geeft glans aan ons bestaan.
Het doet ons bewuster, aandachtiger en intenser leven, als we de dood in het achterhoofd houden.

Veel mensen voelen zich verplicht om op een of andere manier een waardig leven te leiden. Sommigen willen de wereld veranderen en anderen denken dan weer dat zoveel mogelijk bier drinken hét ingrediënt is voor een leven om U tegen te zeggen. Wie ben ik om aan een bepaalde levensstijl waarde toe te kennen ?

Een correcte houding.
Binnen honderd jaar vraagt geen luis zich nog af of we wel braaf, zedig, sober, etc. leefden.
En zelfs als: who cares less?