medeverantwoordelijk.

[parsprototem]

Oorspronkelijk geplaatst door bembem

Ik vraag me af waarom men hier steeds beweert dat ik een moslima zou zijn met een hoofddoek .. en zelfs al was ik er één, dat neemt niet weg dat pubers degelijk dienen omkaderd te worden, wat niet wilt zeggen dat we terug naar de jaren '50 moeten ...

Nu denk ik dat er ergens een band is tussen dysfunctionele gezinnen en dit soort toestanden .. in combinatie hiervan zal een niet al te intelligent of nogal gemakkelijk beïnvloedbaar kind hier eerder geneigd zijn van niet op het rechte pad te blijven ... Het zou mij niet verbazen dat dit eerder een fenomeen is voor BSO'ers enzo ..

Wat is het rechte pad volgens jou?

En kan je je ook indenken dat er jonge individuen zijn die niet denken binnen de termen van de straat waarin ze leven of denken binnen de terminologie van hun familie maar gewoon de hele planeet in ogenschouw nemen en willen weten wat er te koop is? Heb je daar iets op tegen of gaat dat je petje te boven?

Ik durf te stellen dat beïnvloedbare kinderen, niet al te intelligent, eerder opgesloten blijven binnen de grenzen die hun ouders en familie hebben gesteld. En sommige tragedies gewoon verder zetten. Van de ene generatie op de andere.

[bembem]

Oorspronkelijk geplaatst door parsprototem

Ik heb haar vrij gelaten, altijd, maar ik herinner me dat ik in een colère ooit eens moet gezegd hebben: 'Als ge met zo ene thuiskomt en het wordt serieus, dan zal hij eerst 12 uur met mij aan tafel moeten zitten met een fles whiskey erbij.'

hihihi

Oorspronkelijk geplaatst door parsprototem

Vriendenkring is heel belangrijk dus en dat ze weten dat er thuis een nest is waar ze altijd terecht kunnen. Vorige zomer stonden er in mijn lege volières tussen mijn tomatenplanten wietplanten. (een vijftal). Ze heeft aan mij gevraagd of dat kon en ik heb ja gezegd. Niet omdat ik daar zo dol op ben maar eerder om transparantie in onze communicatie te verstevigen.

Amai amai

[bembem]

Oorspronkelijk geplaatst door parsprototem

Wat is het rechte pad volgens jou?

geen wiet planten tussen mijn tomaten

Oorspronkelijk geplaatst door parsprototem

En kan je je ook indenken dat er jonge individuen zijn die niet denken binnen de termen van de straat waarin ze leven of denken binnen de terminologie van hun familie maar gewoon de hele planeet in ogenschouw nemen en willen weten wat er te koop is? Heb je daar iets op tegen of gaat dat je petje te boven?

Ik durf te stellen dat beïnvloedbare kinderen, niet al te intelligent, eerder opgesloten blijven binnen de grenzen die hun ouders en familie hebben gesteld. En sommige tragedies gewoon verder zetten. Van de ene generatie op de andere.

Dat doet men beter als men volwassen is 'willen weten wat er te koop is' .. maw. wanneer men de nodige afstand ervan kan nemen. Een puber kan dat niet, en zeker niet als de basis ontbreekt.

[parsprototem]

Oorspronkelijk geplaatst door bembem

hihihi





Amai amai

Grow up.

[parsprototem]

Oorspronkelijk geplaatst door bembem

geen wiet planten tussen mijn tomaten





Dat doet men beter als men volwassen is 'willen weten wat er te koop is' .. maw. wanneer men de nodige afstand ervan kan nemen. Een puber kan dat niet, en zeker niet als de basis ontbreekt.

Ik tuinier al meer dan twintig jaar. Voor mij is een plant een plant en ikheb op dat vlak van niemand lessen te ontvangen. Wiet en tomaten houden van elkaar. Ik heb een grandioze tomatenoogst gehad. Jij ook?

En verder heb je volgens mij een voorbij gestreefde notie van opvoeding. Een pubertijd is net juist de periode wanneer individuen grenzen verleggen en willen weten wat er te koop is in deze wereld. Maar met bange ouders krijgen ze vaak die kans niet, en dan pas gaan ze risico's nemen. Ik heb mijn kinderen gewezen op risico's en gevaren maar zelden heb ik 'njet' gezegd. Ik bezit ze niet en begeleid ze alleen maar. Dat is een notie die in een intense familiestructuur als een moslimfamiliestructuur haast zelden of nooit voorkomt. De structuur staat boven het individu. En als jongetjes pubers worden en hun grenzen gaan verleggen, kunnen ze niet terecht bij een misschien nogmaals zwangere moeder die de wereld helemaal niet kent en domme uitspraken doet waar die gasten niks aan hebben. Ik heb die gasten in mijn klassen gehad, op zoek naar 'mamma' en 'pappa'. Van een basis gesproken.

En je hebt voluit gelijk; als ouders bange wezels zijn, dan kunnen ze indd niks als basis aanbieden, alleen maar de angst die ze zelf hebben aangeleerd, over te brengen.

[BonBon]

Ik wil zelf ook wel eens een wiet plant kweken, gewoon om te hebben.

[cookie monster]

Oorspronkelijk geplaatst door circe

Als het allemaal niet lukt en ze blijft toch aan een Mohammed plakken: onmiddellijk thuis uitnodigen en een diner aanbieden (want wij zijn OOK gastvrij hoor). Hutsepot kan al een heerlijk "eigen cultuur eerst" gerechtje worden. Gewone dagelijkse kost met wortelstoemp en worst kan natuurlijk ook altijd.

En als die de hutsepot niet willen of weigeren te proeven & eten ??

[DeProf_eet]

Oorspronkelijk geplaatst door bembem

Ik weet niet wat jouw dochter allemaal uitspookt maar het is jouw taak als vader om dat in de hand te houden, pubers dienen thuis huiswerk te maken, niet meer niet minder ... dat het bij jouw misschien het huishouden van Jan Steen is, wilt nog niet zeggen dat de gemeenschap schuldig is .. een beteke minder MTV kijken zou ik zeggen .. lol

Ja, natuurlijk berber, uw dochter (als ge'r natuurlijk al een hebt) heeft ws. het daglicht nog nooit gezien sinds ze geboren is.

[DeProf_eet]

Oorspronkelijk geplaatst door bembem

Ik vraag me af waarom men hier steeds beweert dat ik een moslima zou zijn met een hoofddoek

Allez een zonder vodopkop dan. Ge hebt in elk geval de kuren van een moslima.

[circe]

Oorspronkelijk geplaatst door cookie monster

En als die de hutsepot niet willen of weigeren te proeven & eten ??

dan heeft hij honger hé.
Als ik thuis mijn eten niet opat dan had ik ook honger. Of kreeg jij thuis de keuzemenu voorgeschoteld? Ik alvast niet.

Nu, ik weet dat het straf is.

Toen mijn dochter puberde en een verrijkend klasgenootje uitnodigde (geen "vriendje", gewoon klasgenoot) dan heb ik er in feite ook rekening mee gehouden dat ik geen varkensvlees op tafel zette. En toen ik zelf ooit eens een dinertje voor ene Farid en consoorten maakte, heb ik ook wel diplomatisch voor Gentse Waterzooi gekozen.

Ondertussen ben ik mijn naïeviteit al helemaal kwijtgeraakt.
Ten eerste ben ik nog nooit bij o zo gastvrije muzelmensen uitgenodigd (in tegenstelling tot zijzelf die dus regelmatig bij die xenofobe racistische islamofobische Vlamingen worden uitgenodigd), maar bovendien denk ik niet dat ze voor mij hun menu zouden aanpassen aan zeg maar: niet-halal geslacht vlees? Schaap mag ik ook niet eten.... zouden ze mij een aparte menu voorschotelen? of zou ik gewoon de groentjes kunnen opeten en mijn vleesportie dan maar thuis klaarmaken, terwijl de gastvrouw zeer beledigd is omdat ik haar kookkunsten niet apprecieer?

[alice]

Oorspronkelijk geplaatst door bembem

Ik vraag me af waarom men hier steeds beweert dat ik een moslima zou zijn met een hoofddoek .. en zelfs al was ik er één, dat neemt niet weg dat pubers degelijk dienen omkaderd te worden, wat niet wilt zeggen dat we terug naar de jaren '50 moeten ...

Nu denk ik dat er ergens een band is tussen dysfunctionele gezinnen en dit soort toestanden .. in combinatie hiervan zal een niet al te intelligent of nogal gemakkelijk beïnvloedbaar kind hier eerder geneigd zijn van niet op het rechte pad te blijven ... Het zou mij niet verbazen dat dit eerder een fenomeen is voor BSO'ers enzo ..

In ieder geval bent u geen pedagoge, en kunnen we u van enig opvoedkundig inzicht ontslaan, daar heeft u duidelijk niets van begrepen.

Er is helemaal geen verband tussen meisjes die met jongens van andere origine omgaan en dysfunctionele gezinnen, evenmin met intelligentie.
U kunt beter eens de tips van Circe lezen, dat slaat tenminste ergens op.

[bembem]

Oorspronkelijk geplaatst door alice

In ieder geval bent u geen pedagoge, en kunnen we u van enig opvoedkundig inzicht ontslaan, daar heeft u duidelijk niets van begrepen.

Er is helemaal geen verband tussen meisjes die met jongens van andere origine omgaan en dysfunctionele gezinnen, evenmin met intelligentie
U kunt beter eens de tips van Circe lezen, dat slaat tenminste ergens op.

Nee maar ik had het over niet optimale opvoedingssituaties 'die leiden tot', niet over de aard van de omgangsvormen onderling. duh.

[bembem]

Oorspronkelijk geplaatst door parsprototem

Ik tuinier al meer dan twintig jaar. Voor mij is een plant een plant en ikheb op dat vlak van niemand lessen te ontvangen. Wiet en tomaten houden van elkaar. Ik heb een grandioze tomatenoogst gehad. Jij ook?

En verder heb je volgens mij een voorbij gestreefde notie van opvoeding. Een pubertijd is net juist de periode wanneer individuen grenzen verleggen en willen weten wat er te koop is in deze wereld. Maar met bange ouders krijgen ze vaak die kans niet, en dan pas gaan ze risico's nemen. Ik heb mijn kinderen gewezen op risico's en gevaren maar zelden heb ik 'njet' gezegd. Ik bezit ze niet en begeleid ze alleen maar. Dat is een notie die in een intense familiestructuur als een moslimfamiliestructuur haast zelden of nooit voorkomt. De structuur staat boven het individu. En als jongetjes pubers worden en hun grenzen gaan verleggen, kunnen ze niet terecht bij een misschien nogmaals zwangere moeder die de wereld helemaal niet kent en domme uitspraken doet waar die gasten niks aan hebben. Ik heb die gasten in mijn klassen gehad, op zoek naar 'mamma' en 'pappa'. Van een basis gesproken.

En je hebt voluit gelijk; als ouders bange wezels zijn, dan kunnen ze indd niks als basis aanbieden, alleen maar de angst die ze zelf hebben aangeleerd, over te brengen.

Het gaat hier niet over 'hip' of 'cool' maar over het besef dat experimenteren met wiet beter op latere leeftijd gebeurt 'wanneer de hersentjes volgroeid zijn' snappie.

[bembem]

Oorspronkelijk geplaatst door parsprototem

Grow up.

Wake up.

[Dutch_Strawberry]

Oorspronkelijk geplaatst door parsprototem

En je hebt voluit gelijk; als ouders bange wezels zijn, dan kunnen ze indd niks als basis aanbieden, alleen maar de angst die ze zelf hebben aangeleerd, over te brengen.

Hier ben ik het niet volledig mee eens. Het was de angst van mijn ouders die mij heeft gered uit mijn eerste relatie, ziet u.

Ik heb een paar jaar geleden een virtuele relatie gehad met een man die dubbel zo oud was als ik. Hij woonde in Engeland, Lancashire. Hij was gewoon blank, maar ook werkloos en woonde dus tijdelijk terug in bij zijn moeder. Alleen die laatste factoren hadden bij mij al een alarmbelletje moeten laten rinkelen, maar ja, ik was 18 en nog jong en naïef... Ik werd dolverliefd op hem, we mailden en chatten, en ik verwaarloosde mijn studies, die toch al te zwaar waren voor mij, wat de situatie er niet op verbeterde. Drie keren heb ik hem gevraagd om elkaar te ontmoeten, maar telkens sloeg hij dat aanbod af. In tussentijd begon hij me subtiel mentaal te manipuleren. Hij demoniseerde het beeld dat ik van mijn ouders had, vertelde me dat zij me opgesloten hielden in huis (wat helemaal niet waar was) en zei dat ik zelfs moest weglopen thuis, dat hij me wel zou opvangen.

Nog steeds dank ik mijn ouders dat ik me toen niets geks in mijn hoofd gehaald heb. Wie weet was ik nu getrouwd met een overspelige kerel die mij mentaal en fysiek zou hebben misbruikt. Ik krijg er nog rillingen van.

Mijn ouders waren heel deze periode heel sceptisch en kritisch. Natuurlijk geloofden zij niet in deze relatie, zij had namelijk geen enkele toekomstperspectieven voor mij als jonge vrouw. Waar ik een charmante en humoristische man zag, zagen zij enkel een gefrustreerde 40-jarige kerel die nog niets met zijn leven had aangevangen, wat in essentie ook zo was.

Een jaar ging zo voorbij, totdat hij de relatie op een harde en koude manier afbrak tijdens een chatgesprek. De dag erop flirtte hij op een sociale netwerksite met een ander meisje, haast letterlijk 'in my face'. Ik was er twee maanden kapot van. Maar ik heb van deze hele miserie veel geleerd.

Mijn huidige relatie is veel beter, ook al ontstond zij op een gelijkaardige manier. Wederom leerde ik een jongen kennen op diezelfde sociale netwerksite, maar hem kende ik al veel langer, hij was even oud als ik en heeft me steeds gesteund, zelfs na die verschrikkelijke relatie. Na veel aarzeling en strubbelingen (ik was natuurlijk véél voorzichtiger geworden) heb ik hem dan in het bijzijn van mijn vader en mijn broer ontmoet. Het was een wereld van verschil met mijn vorige relatie. Ik ben nu nog steeds samen met hem en we zijn heel gelukkig samen.

Wat ik hiermee nu eigenlijk probeer te zeggen: Mijn ouders zijn dus altijd heel paranoïde geweest, zij hebben mij altijd beschermd en ingeprent om niet met vreemde mensen te praten. Maar het was altijd goedbedoeld, en ware het niet voor hun beschermende houding, dan had ik grootse stommiteiten begaan. Hun angst heeft mij al veel keren behoed en heeft mij bewust gemaakt van de gevaren in de wereld. Je kinderen willen beschermen betekent dus niet altijd per definitie dat je je kinderen enkel beknot in hun vrijheid.

[vlaams realist]

Oorspronkelijk geplaatst door Dutch_Strawberry

Hier ben ik het niet volledig mee eens. Het was de angst van mijn ouders die mij heeft gered uit mijn eerste relatie, ziet u.

Ik heb een paar jaar geleden een virtuele relatie gehad met een man die dubbel zo oud was als ik. Hij woonde in Engeland, Lancashire. Hij was gewoon blank, maar ook werkloos en woonde dus tijdelijk terug in bij zijn moeder. Alleen die laatste factoren hadden bij mij al een alarmbelletje moeten laten rinkelen, maar ja, ik was 18 en nog jong en naïef... Ik werd dolverliefd op hem, we mailden en chatten, en ik verwaarloosde mijn studies, die toch al te zwaar waren voor mij, wat de situatie er niet op verbeterde. Drie keren heb ik hem gevraagd om elkaar te ontmoeten, maar telkens sloeg hij dat aanbod af. In tussentijd begon hij me subtiel mentaal te manipuleren. Hij demoniseerde het beeld dat ik van mijn ouders had, vertelde me dat zij me opgesloten hielden in huis (wat helemaal niet waar was) en zei dat ik zelfs moest weglopen thuis, dat hij me wel zou opvangen.

Nog steeds dank ik mijn ouders dat ik me toen niets geks in mijn hoofd gehaald heb. Wie weet was ik nu getrouwd met een overspelige kerel die mij mentaal en fysiek zou hebben misbruikt. Ik krijg er nog rillingen van.

Mijn ouders waren heel deze periode heel sceptisch en kritisch. Natuurlijk geloofden zij niet in deze relatie, zij had namelijk geen enkele toekomstperspectieven voor mij als jonge vrouw. Waar ik een charmante en humoristische man zag, zagen zij enkel een gefrustreerde 40-jarige kerel die nog niets met zijn leven had aangevangen, wat in essentie ook zo was.

Een jaar ging zo voorbij, totdat hij de relatie op een harde en koude manier afbrak tijdens een chatgesprek. De dag erop flirtte hij op een sociale netwerksite met een ander meisje, haast letterlijk 'in my face'. Ik was er twee maanden kapot van. Maar ik heb van deze hele miserie veel geleerd.

Mijn huidige relatie is veel beter, ook al ontstond zij op een gelijkaardige manier. Wederom leerde ik een jongen kennen op diezelfde sociale netwerksite, maar hem kende ik al veel langer, hij was even oud als ik en heeft me steeds gesteund, zelfs na die verschrikkelijke relatie. Na veel aarzeling en strubbelingen (ik was natuurlijk véél voorzichtiger geworden) heb ik hem dan in het bijzijn van mijn vader en mijn broer ontmoet. Het was een wereld van verschil met mijn vorige relatie. Ik ben nu nog steeds samen met hem en we zijn heel gelukkig samen.

Wat ik hiermee nu eigenlijk probeer te zeggen: Mijn ouders zijn dus altijd heel paranoïde geweest, zij hebben mij altijd beschermd en ingeprent om niet met vreemde mensen te praten. Maar het was altijd goedbedoeld, en ware het niet voor hun beschermende houding, dan had ik grootse stommiteiten begaan. Hun angst heeft mij al veel keren behoed en heeft mij bewust gemaakt van de gevaren in de wereld. Je kinderen willen beschermen betekent dus niet altijd per definitie dat je je kinderen enkel beknot in hun vrijheid.

Een "normale" jeugd met genoeg sociaal contact tussen klasgenootjes,jeugdbeweging,sportclub en zelfs met je eerste vriendje hadden je ook kunnen slimmer maken.
Deze basis dreigt te verdwijnen door onze leefwijze.De vele scheidingen,de week om week situatie,maken dat sommige kinderen die basis moeten missen.
Jongeren zonder zo een basis komen na hun 12de terecht in een stad.Ze kunnen dit niet bespreken met de vriend(innekes) uit hun omgeving.En lopen verloren.Pubers bespreken hun twijfels niet gemakkelijk met hun ouders.
Zo zijn ze een gemakkelijke prooi voor misbruikers,in al hun vormen.
Te strenge ouders zijn daarin ook een pest.Een kind afschermen van de wereld is ook mis.En ooit komt de dag dat ze de wereld gaan verkennen.
Ik denk dat een goede basis van vrienden uit de jeugd een evenwichtige puber maakt.

[parsprototem]

Oorspronkelijk geplaatst door bembem

Het gaat hier niet over 'hip' of 'cool' maar over het besef dat experimenteren met wiet beter op latere leeftijd gebeurt 'wanneer de hersentjes volgroeid zijn' snappie.

Wat bedoel je op 'latere leeftijd'? Ik ben 56 jaar oud. En mijn dochter is meerderjarig.

Hoe oud ben jij en heb je meerderjarige kinderen?

[parsprototem]

Oorspronkelijk geplaatst door Dutch_Strawberry

Hier ben ik het niet volledig mee eens. Het was de angst van mijn ouders die mij heeft gered uit mijn eerste relatie, ziet u.

Ik heb een paar jaar geleden een virtuele relatie gehad met een man die dubbel zo oud was als ik. Hij woonde in Engeland, Lancashire. Hij was gewoon blank, maar ook werkloos en woonde dus tijdelijk terug in bij zijn moeder. Alleen die laatste factoren hadden bij mij al een alarmbelletje moeten laten rinkelen, maar ja, ik was 18 en nog jong en naïef... Ik werd dolverliefd op hem, we mailden en chatten, en ik verwaarloosde mijn studies, die toch al te zwaar waren voor mij, wat de situatie er niet op verbeterde. Drie keren heb ik hem gevraagd om elkaar te ontmoeten, maar telkens sloeg hij dat aanbod af. In tussentijd begon hij me subtiel mentaal te manipuleren. Hij demoniseerde het beeld dat ik van mijn ouders had, vertelde me dat zij me opgesloten hielden in huis (wat helemaal niet waar was) en zei dat ik zelfs moest weglopen thuis, dat hij me wel zou opvangen.

Nog steeds dank ik mijn ouders dat ik me toen niets geks in mijn hoofd gehaald heb. Wie weet was ik nu getrouwd met een overspelige kerel die mij mentaal en fysiek zou hebben misbruikt. Ik krijg er nog rillingen van.

Mijn ouders waren heel deze periode heel sceptisch en kritisch. Natuurlijk geloofden zij niet in deze relatie, zij had namelijk geen enkele toekomstperspectieven voor mij als jonge vrouw. Waar ik een charmante en humoristische man zag, zagen zij enkel een gefrustreerde 40-jarige kerel die nog niets met zijn leven had aangevangen, wat in essentie ook zo was.

Een jaar ging zo voorbij, totdat hij de relatie op een harde en koude manier afbrak tijdens een chatgesprek. De dag erop flirtte hij op een sociale netwerksite met een ander meisje, haast letterlijk 'in my face'. Ik was er twee maanden kapot van. Maar ik heb van deze hele miserie veel geleerd.

Mijn huidige relatie is veel beter, ook al ontstond zij op een gelijkaardige manier. Wederom leerde ik een jongen kennen op diezelfde sociale netwerksite, maar hem kende ik al veel langer, hij was even oud als ik en heeft me steeds gesteund, zelfs na die verschrikkelijke relatie. Na veel aarzeling en strubbelingen (ik was natuurlijk véél voorzichtiger geworden) heb ik hem dan in het bijzijn van mijn vader en mijn broer ontmoet. Het was een wereld van verschil met mijn vorige relatie. Ik ben nu nog steeds samen met hem en we zijn heel gelukkig samen.

Wat ik hiermee nu eigenlijk probeer te zeggen: Mijn ouders zijn dus altijd heel paranoïde geweest, zij hebben mij altijd beschermd en ingeprent om niet met vreemde mensen te praten. Maar het was altijd goedbedoeld, en ware het niet voor hun beschermende houding, dan had ik grootse stommiteiten begaan. Hun angst heeft mij al veel keren behoed en heeft mij bewust gemaakt van de gevaren in de wereld. Je kinderen willen beschermen betekent dus niet altijd per definitie dat je je kinderen enkel beknot in hun vrijheid.

Ik vind met jouw verhaal niet dat je ouders bange wezels zijn zoals ik dat heb beschreven, of paranoïde. Volgens jouw verhaal hadden je ouders gewoon gezond verstand. Ik zou in hun plaats ook sceptisch en kritisch geweest zijn. Daarom ben je niet als ouder 'een bange wezel'.

Ik doelde op ouders die zelf geen levenservaring hebben (moslimmoeders die voor de opvoeding instaan) en met loze statements (over familie-eer bv) niet capabel zijn om dat ene kind dat de zaken anders ziet en niet helemaal in het gareel loopt op een deftige manier te begeleiden.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn kinderen nooit heb ingeprent om niet met vreemde mensen te praten. En ze hebben met veel mensen gepraat. Op die manier konden ze dan ook selecteren. En vrij vlug, zonder noemenswaardige kleerscheuren.

En de deur stond open voor de vriendenkring. Een brede en gediversifieerde vriendenkring is goud waard.

Een goede vertrouwensrelatie ook, en dat is puur koorddansen, want je mag als ouder best niet een bepaalde grens overschrijden dat de puber zich van je afkeert en achter je rug een heel leven begint te leiden.

Ivm het uitgaansleven had ik als ouder wel veel ervaring, en op die manier konden we waarschijnlijk gemakkelijker over bepaalde zaken praten. Mijn moeder heeft nooit die wereld gekend en van haar heb ik niks richtlijnen gekregen en mijn vader is overleden op mijn achttiende. En ik was toen ook zeer naïef.

Ik had mijn dochter kunnen proberen af te schermen van die wereld waarin iedereen iedereen tegenkomt, maar ik heb dat nooit gedaan. Ik heb veel verteld over situaties die ik heb meegemaakt, heel openhartig soms. En gewezen op gevaren.

Maar ik geloof in se niet in het afschermen van pubers van de realiteit zoals ze zich de laatste decennia aanbiedt.

[bembem]

Oorspronkelijk geplaatst door parsprototem

Wat bedoel je op 'latere leeftijd'? Ik ben 56 jaar oud. En mijn dochter is meerderjarig.

Hoe oud ben jij en heb je meerderjarige kinderen?

Ik word 35 en nee ik heb geen meerderjarige kinderen ..

[bembem]

Oorspronkelijk geplaatst door parsprototem

Wat bedoel je op 'latere leeftijd'? Ik ben 56 jaar oud. En mijn dochter is meerderjarig.

Hoe oud ben jij en heb je meerderjarige kinderen?

Onze hersenen zijn pas volgroeid op 21-jarige leeftijd, en ik had begrepen uit jouw berichten dat je dochter nog niet meerderjarig was op moment van die wiet tussen de tomaten ...