"Euthanasie bij minderjarigen moet kunnen"

[gm10]

Oorspronkelijk geplaatst door de Vexille

En d�*t, mijn beste, is de reden waarom we ons keer op keer laten beduvelen door die bende scherpslijpers in Brussel... "Men" laat juist niks, nada, nougabollen over aan het antwoordend publiek. Ze zouden wel gek zijn, die welweterige politici.

Leg uit. Begrijp ik niet.

En neen, dit zijn allerminst spijkers op laag water... Dit is een bijzonder belangrijk ethisch debat en daarin moet je oog hebben voor nuance. Anders blijf je er beter met je lompe fikken af.

Vind ik ook. Vandaar ook dat het zo lang geduurd heeft vooraleer het wetsontwerp er kwam, het is een debat dat tot op het bot van de maatschappij doordringt, en men kon er niet even licht over gaan als pakweg de anti-racisme wet .

Zoals de tekst nu staat, komt depressie wél in aanmerking. Zie het voorbeeld dat Oriana hierboven schetste.

Ik dacht van niet, maar ik kan me wel voorstellen dat een depressie even erg is als fysiek lijden. Je doet er goed aan om het psychisch lijden ernstig te nemen.

[Mitgard]

ongeveer 1 op vier van ons zal sterven aan kanker.
dat wordt hoe dan ook langzaam aftakelen en creperen.
vooral de laatste weken.

misschien vraag ik dan wel om een spuitje.

hoewel, voor hetzelfde geld had je je de volgende dag goed gevoeld, en kon je nog even 'genieten' van het leven.

dat weten we niet.

psychische 'pijn'.
moeten we dat 'pijn' noemen en onder dezelfde categorie brengen als iemand die bv kanker heeft?
ik vind van niet.

ik denk dat 'menselijkheid' daar al veel aan kan verhelpen.
helaas niet bij lichamelijke ziekte.

[Mambo]

Ik vind niet dat het moet kunnen. De natuur regelt uw eigen sterfgeval beter dan al de anderen.
En onze doktoren moeten zich maar op één ding toespitsen en dat is helpen en genezen. Een andere optie hebben ze niet.

[praha]

Oorspronkelijk geplaatst door J.-L. Picard

'k ben eens benieuwd of het VB hier nu referenda zou durven eisen.

bah neen, dat is daar is geen referenda voor nodig want euthanasie betreft een individuele beslissing en past absoluut niet in een nationaal kader

[praha]

Oorspronkelijk geplaatst door Mambo

Ik vind niet dat het moet kunnen. De natuur regelt uw eigen sterfgeval beter dan al de anderen.
En onze doktoren moeten zich maar op één ding toespitsen en dat is helpen en genezen. Een andere optie hebben ze niet.

waarom sleur je de natuur opeens hierbij ?
een mens heeft steeds ernaar gestreeft op alle andere gebieden de natuur naar zijn hand te zetten, waarom in dit geval dan niet ?

ik begrijp het niet goed

[Mambo]

Oorspronkelijk geplaatst door praha

waarom sleur je de natuur opeens hierbij ?
een mens heeft steeds ernaar gestreeft op alle andere gebieden de natuur naar zijn hand te zetten, waarom in dit geval dan niet ?

ik begrijp het niet goed

Wie stervend is wordt automatisch van uw eigen lichaam daar op voorbereid. Dat is voorzien in uw lichaam. Wanneer uw dag zal naderen (niet door ongeval natuurlijk) zal je dat aanvoelen en daar gewoon in meegaan.

[praha]

jajaa dat betwijfel ik niet

wie tering heeft zal er uiteindelijk wel in 'meegaan'
maar heeft het zin die weg volledig (natuurlijk) door te lopen ?

dan mag pijnbestrijding ook niet ?
elke pijnbestrijding , al is ze ontzettend nauwlettend en goed, verkort het leven

[oriana]

Oorspronkelijk geplaatst door Mambo

Wie stervend is wordt automatisch van uw eigen lichaam daar op voorbereid. Dat is voorzien in uw lichaam. Wanneer uw dag zal naderen (niet door ongeval natuurlijk) zal je dat aanvoelen en daar gewoon in meegaan.

Heb jij al eens iemand ZIEN aftakelen door kanker?
Heb jij al eens iemand HOREN kermen van de pijn en SMEKEN om een spuitje?

Ik betwijfel het, anders zou je hier niet zo licht over gaan.
Euthanasie in zulke gevallen is geen wrede daad, integendeel, het is net een daad van respect en mededogen.

Een paard dat haar been breekt maken we direct af want het mag niet lijden maar een mens moet maar kreperend tot z'n einde komen?

Wanneer je terminale kanker hebt dan krepeer je, dan kan je daar niet zomaar in méégaan, die mensen zien af, die lijden, fysisch en psychisch. De enige manier om de pijn draaglijk te maken is ze platspuiten met morfine. Zombies die compleet van de wereld zijn.
Is dat volgens jou een waardige manier om de doodstrijd te rekken?

Geef mij dan maar een spuitje.

[praha]

my pleasure

[de Vexille]

Oorspronkelijk geplaatst door Raf

En je bezwaar daartegen is ... ?

Mijn bezwaar tegen euthanasie in geval van depressie? Of -om het beestje vooral niet bij z'n naam te noemen- psychisch lijden... is dat in dit geval een uitbreiding van het begrip euthanasie wordt gemaakt in de richting van een geassisteerde zelfmoord. Er is en blijft een verschil; of je geassisteerde zelfmoord nu verdedigbaar vindt (in sommige gevallen) of niet.

Een essentieel probleem bij zgn. "psychisch lijden" is dat dit eigenlijk "per definitie" de vrije wilsuiting van de patiënt in de weg staat. Dat je met een heel legertje psychiaters mag opdraven om een "expert opinion" te geven en wellicht met meer dan een dozijn verschillende visies zal terugkomen. (los van de persoonlijke morele inschatting van de situatie) Mensen die "psychisch lijden" zijn kwetsbaar tot in het extreme zelfs, en om in zo'n gevallen dan te besluiten de patiënt "op te geven" of "te laten vallen" is ronduit onmenselijk. Wat de "uitzichtloosheid" van het psychisch lijden betreft alleen al, kan je nooit dezelfde scherpe lijn trekken als voor de somatische aandoeningen.

Trouwens, laat ons dat eens concretiseren... Stel dat een patiënt te horen krijgt dat hij lijdt aan een ongeneeslijke kanker. Dat hem een intens aftakelingsproces staat te wachten. Je gaat -conform de wet- nooit een euthanasie kunnen uitvoeren vooraleer het lijden ondraaglijk en uitzichtloos geworden is; m.a.w. wanneer de levenskwaliteit écht beneden alle peil is gezakt. Maar zie... daar is het "ondraaglijk psychisch lijden"; het achterpoortje. Nu nog enkel een psychiater vinden die, in regelrechte dr. Kevorkian -stijl bereid kan gevonden worden om zijn krulletje onder een papiertje te zetten... En begin maar alvast de barbituratencocktail te bereiden. Lekker goedkoop, want de "palliatieve zorg" hoeft zich enkel te beperken tot het bevestigen van de patiënt in de psychische ellende waarin hij zowiezo stilletjes aan het wegdeemsteren is.

Ik stel het met opzet heel cru... En het zijn ook slechts ten dele mijn woorden. De mosterd in dit geval heb ik gehaald uit een diepgaand gesprek met een prof. in de klinische psychologie.

[Raf]

Oorspronkelijk geplaatst door de Vexille

Mijn bezwaar tegen euthanasie in geval van depressie? Of -om het beestje vooral niet bij z'n naam te noemen- psychisch lijden... is dat in dit geval een uitbreiding van het begrip euthanasie wordt gemaakt in de richting van een geassisteerde zelfmoord. Er is en blijft een verschil; of je geassisteerde zelfmoord nu verdedigbaar vindt (in sommige gevallen) of niet.

Een essentieel probleem bij zgn. "psychisch lijden" is dat dit eigenlijk "per definitie" de vrije wilsuiting van de patiënt in de weg staat. Dat je met een heel legertje psychiaters mag opdraven om een "expert opinion" te geven en wellicht met meer dan een dozijn verschillende visies zal terugkomen. (los van de persoonlijke morele inschatting van de situatie) Mensen die "psychisch lijden" zijn kwetsbaar tot in het extreme zelfs, en om in zo'n gevallen dan te besluiten de patiënt "op te geven" of "te laten vallen" is ronduit onmenselijk. Wat de "uitzichtloosheid" van het psychisch lijden betreft alleen al, kan je nooit dezelfde scherpe lijn trekken als voor de somatische aandoeningen.

Trouwens, laat ons dat eens concretiseren... Stel dat een patiënt te horen krijgt dat hij lijdt aan een ongeneeslijke kanker. Dat hem een intens aftakelingsproces staat te wachten. Je gaat -conform de wet- nooit een euthanasie kunnen uitvoeren vooraleer het lijden ondraaglijk en uitzichtloos geworden is; m.a.w. wanneer de levenskwaliteit écht beneden alle peil is gezakt. Maar zie... daar is het "ondraaglijk psychisch lijden"; het achterpoortje. Nu nog enkel een psychiater vinden die, in regelrechte dr. Kevorkian -stijl bereid kan gevonden worden om zijn krulletje onder een papiertje te zetten... En begin maar alvast de barbituratencocktail te bereiden. Lekker goedkoop, want de "palliatieve zorg" hoeft zich enkel te beperken tot het bevestigen van de patiënt in de psychische ellende waarin hij zowiezo stilletjes aan het wegdeemsteren is.

Ik stel het met opzet heel cru... En het zijn ook slechts ten dele mijn woorden. De mosterd in dit geval heb ik gehaald uit een diepgaand gesprek met een prof. in de klinische psychologie.

Ik zie eigenlijk niet goed in wat het probleem is. Als iemand voor zichzelf uitgemaakt heeft dat hij eruit wil stappen, dan lijkt het me juist menselijk om hem daar bij te helpen om een en ander zo zacht en pijnloos mogelijk te laten verlopen. Of vind jij het beter dat die mensen zich voor een trein gooien of van een hoog gebouw springen of weet ik waat voor gruwels nog meer? Iemand die vastbesloten is dat hij eruit wil, hou jij toch niet tegen, ongeacht de bespiegelingen die een prof. klinische psychologie daarbij weet te verzinnen...

[Mitgard]

Oorspronkelijk geplaatst door oriana

Heb jij al eens iemand ZIEN aftakelen door kanker?
Heb jij al eens iemand HOREN kermen van de pijn en SMEKEN om een spuitje?

Ik betwijfel het, anders zou je hier niet zo licht over gaan.
Euthanasie in zulke gevallen is geen wrede daad, integendeel, het is net een daad van respect en mededogen.

Een paard dat haar been breekt maken we direct af want het mag niet lijden maar een mens moet maar kreperend tot z'n einde komen?

Wanneer je terminale kanker hebt dan krepeer je, dan kan je daar niet zomaar in méégaan, die mensen zien af, die lijden, fysisch en psychisch. De enige manier om de pijn draaglijk te maken is ze platspuiten met morfine. Zombies die compleet van de wereld zijn.
Is dat volgens jou een waardige manier om de doodstrijd te rekken?

Geef mij dan maar een spuitje.

is het niet zo dat men eigenlijk al jaren een soort verdoken euthanasie pleegt bij terminale patiënten door de hoeveelheid morfine geleidelijk te verhogen tot een fatale dosis?

ik vind dat best.
het is alleen een kwestie het zolang mogelijk uit te stellen en de levenskwaliteit zo hoog mogelijk te houden (dmv pijnstillers) tot het einde.

neen, wie terminaal is en er expliciet om vraagt kan men niets weigeren.
last wish of a dying man/woman.

[Mambo]

Oorspronkelijk geplaatst door oriana

Heb jij al eens iemand ZIEN aftakelen door kanker?
Heb jij al eens iemand HOREN kermen van de pijn en SMEKEN om een spuitje?

Ik betwijfel het, anders zou je hier niet zo licht over gaan.
Euthanasie in zulke gevallen is geen wrede daad, integendeel, het is net een daad van respect en mededogen.

Een paard dat haar been breekt maken we direct af want het mag niet lijden maar een mens moet maar kreperend tot z'n einde komen?

Wanneer je terminale kanker hebt dan krepeer je, dan kan je daar niet zomaar in méégaan, die mensen zien af, die lijden, fysisch en psychisch. De enige manier om de pijn draaglijk te maken is ze platspuiten met morfine. Zombies die compleet van de wereld zijn.
Is dat volgens jou een waardige manier om de doodstrijd te rekken?

Geef mij dan maar een spuitje.

Ja hoor, wij zijn paarden!
Een paard maken ze af met een gebroken poot omdat een paard niet lang mag liggen en staan kan hij al evenmin met een gebroken poot.
Een mens is naar mijn gedacht een beetje anders en zo ook de behandelingen die wij kunnen krijgen.
Ik zal u een klein voorbeeldje geven. Toen mijn vader 50 jaar geleden zo zwaar was toegetakeld moesten ze hem 12 liter bloed geven "voor" ze de ader konden dichten. Nu zouden ze al achter 1 of 2 liter zeggen "hopeloos".
Na dat geval was hij 3 jaar lam en had een stoma. 50 jaar geleden hé wiske hebben ze in singapore die stoma terug kunnen verwijderen, wat ze in belgiê nog maar een paar jaarkes geleden kunnen. Hij had gaten in zijn lijf zo groot dat je er een soepbord kon inleggen, wat de verpleegsters af en toe ook eens deden, het is dichtgegroeid. Ze hebben dingen met zijn darmen kunnen doen dat ze vandaag de dag in belgië alleen nog maar in sience fiction lezen, ze dansen dan ook telkens een rondje rond hun stoel als de dokters hier zijn medisch dossier lezen. 50 jaar later wel te verstaan!
Toen hij na 3 jaar beetje kon rechtkomen en rondhuppelde met krukken natuurlijk kwam de chef para's bij hem en schopte zijn krukken weg "een para loopt niet met krukken zei hij" en mijn pa heeft nooit nog met krukken gelopen. Wilskracht en goede zorgen van dokters die de naam waard zijn. Daar is het hem om te doen, niet euthanasie plegen op al wat lastig en duur zou kunnen zijn.
Je geeft veel te snel op.
En als het echt niet meer gaat, dan ga je dood en hou je de eer aan jezelf en lig je te kreperen dan is het uw pijn maar je bent tenminste geen lafbek!

[de Vexille]

Oorspronkelijk geplaatst door Raf

Ik zie eigenlijk niet goed in wat het probleem is. Als iemand voor zichzelf uitgemaakt heeft dat hij eruit wil stappen, dan lijkt het me juist menselijk om hem daar bij te helpen om een en ander zo zacht en pijnloos mogelijk te laten verlopen. Of vind jij het beter dat die mensen zich voor een trein gooien of van een hoog gebouw springen of weet ik waat voor gruwels nog meer? Iemand die vastbesloten is dat hij eruit wil, hou jij toch niet tegen, ongeacht de bespiegelingen die een prof. klinische psychologie daarbij weet te verzinnen...

Het probleem is het essentiële onderscheid tussen euthanasie en geassisteerde zelfmoord. En tussen die twee bestaat een zeer groot verschil!

Wat zelfmoord betreft... d�*t is lang niet zo'n simpel scenario als je het hier voorstelt; het gaat nooit om een vreedzaam "eruit stappen", maar om een daad van zelfdestructie die per definitie gewelddadig is. Hoeveel eufemistische zalfjes je er ook aan wil smeren. Er zijn pathologische gevallen en die horen eerder thuis in de psychiatrie. Er zijn zeker ook talloze zeer goed te behandelen radeloze mensen bij. En in tegenstelling tot de fysieke aandoeningen, kan je quasi nooit besluiten tot het soort "uitzichtloosheid" en "onbehandelbaarheid" dat tot de essentiële voorwaarden behoort waaronder euthanasie gerechtvaardigd wordt.

En... by the way Raf, iemand die "vastbesloten" is dat hij "eruit wil" zal doorgaans allerminst op zoek gaan naar hulp. Da's eigen aan dat soort van gevallen. En daar komt een goede kennis van de klinische psychologie wel van pas. Je voorbeeld snijdt hier dus geen hout.

[Raf]

Oorspronkelijk geplaatst door de Vexille

Het probleem is het essentiële onderscheid tussen euthanasie en geassisteerde zelfmoord. En tussen die twee bestaat een zeer groot verschil!

Wat zelfmoord betreft... d�*t is lang niet zo'n simpel scenario als je het hier voorstelt; het gaat nooit om een vreedzaam "eruit stappen", maar om een daad van zelfdestructie die per definitie gewelddadig is.

Niet noodzakelijk. Er zijn ook heel wat zelfmoordenaars die een rustig einde kiezen door bijvoorbeeld pillen te slikken...

Oorspronkelijk geplaatst door de Vexille

Hoeveel eufemistische zalfjes je er ook aan wil smeren. Er zijn pathologische gevallen en die horen eerder thuis in de psychiatrie.

Daar twijfel ik niet aan, maar dat zal dan toch wel een minderheid zijn...

Oorspronkelijk geplaatst door de Vexille

Er zijn zeker ook talloze zeer goed te behandelen radeloze mensen bij. En in tegenstelling tot de fysieke aandoeningen, kan je quasi nooit besluiten tot het soort "uitzichtloosheid" en "onbehandelbaarheid" dat tot de essentiële voorwaarden behoort waaronder euthanasie gerechtvaardigd wordt.

Jij hoeft daar ook niet over te besluiten. De enige die daar iets over te besluiten heeft, is de persoon zelf.

Oorspronkelijk geplaatst door de Vexille

En... by the way Raf, iemand die "vastbesloten" is dat hij "eruit wil" zal doorgaans allerminst op zoek gaan naar hulp. Da's eigen aan dat soort van gevallen. En daar komt een goede kennis van de klinische psychologie wel van pas. Je voorbeeld snijdt hier dus geen hout.

Is er geen hulp omdat zelfmoordenaars daar niet naar op zoek gaan, of gaan ze er niet naar op zoek, omdat er geen hulp is?

[Bobke]

Oorspronkelijk geplaatst door Raf

Niet noodzakelijk. Er zijn ook heel wat zelfmoordenaars die een rustig einde kiezen door bijvoorbeeld pillen te slikken...

Is dat niet het soort mensen dat eerst bekenden op de hoogte brengt van hun voornemen om toch maar zeker gered te worden ?
Ik denk dat die daad vaak een schreeuw om aandacht is.
Naderhand leefden ze nog lang en gelukkig.

[de Vexille]

@ Raf

De manier waarop je zelfmoord pleegt heeft niks te maken met het karakter van de daad. Pillen of de kop in de gasoven... het blijft destructief en aggressief. D�*t is nu eenmaal de aard van de daad zelf. (bestaat toch een ruime consensus over hoor)

Dat de persoon de enige zou zijn die oordeelt over zijn toestand... Kijk, d�*t standpunt (en ik begrijp dat je dit te goeder trouw naar voor schuift hoor) staat gelijk met het volslagen elimineren van elke notie van zorgzaamheid in de samenleving. Hier capituleer je dus doodgewoon bij elk geval dat iets "te moeilijk" is om met een paar toverpilletjes te behandelen. En d�*t vloekt met elke notie van (psycho-)medische ethiek.

Er is geen hulp omdat zelfmoordenaars "die vastbesloten zijn" er niet naar op zoek gaan. Het "zoeken" is op zichzelf vooral een "zoeken naar bevestiging" of -in sommige gevallen- een "zoeken naar ontkenning". Net zoals zovele "mislukte" zelfmoordpogingen. D�*t is trouwens ook het voornaamste verwijt dat je moordenaars zoals dr. Kevorkian kan maken... Het leek zo humaan, zo clean, zo sereen... maar in werkelijkheid ging het om niets minder dan seriemoord. (ook daarover relatief weinig controverse onder de experten)

[oriana]

[font=Verdana,Arial,Helvetica][size=2]

Psychisch zieke vrouw ijverde voor euthanasie en steekt zichzelf in brand - 14/10/2004
,,Waarom zouden mensen als ik voor een trein moeten springen?'' vroeg Rein Raymaekers zich af.
© Bert Hulselmans
Een psychisch zieke vrouw pleegde dinsdagnacht zelfmoord voor de kantoren van Gazet van Antwerpen door zichzelf in brand te steken. De 48-jarige vrouw ijverde zelf jarenlang voor euthanasie voor zwaar depressieve mensen ,,want zij hebben ook recht op een waardige, serene dood onder begeleiding van een arts.''

Rein Raymaekers leed haar hele leven aan congenitaal panhypopuïtarisme, een ziekte die haar hormonenhuishouding in de war stuurt. Toen ze 14 was, had ze het lichaam van een meisje van 6. Tot haar 23ste kreeg ze injecties met groeihormonen.

,,Ik had altijd verschillende leeftijden'', vertelde ze vorig jaar in het VTM-programma Recht van Antwoord aan Goedele Liekens: ,,Mijn gewone leeftijd, de leeftijd volgens mijn gestalte, en mijn psychische leeftijd. Dat leidde tot ondraaglijke psychische pijnen.''

In 1992 werd Rein voor het eerst in een psychiatrische instelling opgenomen. De keren dat ze zelfmoord probeerde te plegen, kon ze naar eigen zeggen niet meer tellen. ,,Ik heb me al twee keer in brand gestoken'', getuigde ze. Raymaekers sloot de kans dat ze beter zou worden volledig uit. ,,Medicijnen helpen niet. Ik wil dood, ik ben het beu, ik heb voldoende afgezien.''

Dinsdagavond verwittigde Raymaekers eerst nog de redactie van Gazet Van Antwerpen op de Antwerpse Linkeroever dat ze een wanhoopsdaad overwoog. Niemand wist echter waar of wanneer ze die zou uitvoeren. Rond 23.00 uur merkte een medewerker haar op, maar hulp kon toen al niet meer baten. Het personeel dat nog aanwezig was, is diep onder de indruk van de feiten.

Dramatische oplossing

Rein voerde jarenlang actie om de euthanasiewetgeving ook van toepassing te maken op zwaar depressieve mensen, waarvoor elke hoop op beterschap is uitgesloten. ,,Wij willen een waardige, rustige en serene dood, onder begeleiding van een arts. Waarom zouden mensen als ik voor een trein moeten springen?''

De vrouw vond echter nooit een arts bereid om tot euthanasie over te gaan. ,,Want die wet is enkel van toepassing op patiënten die fysiek ziek zijn. Psychische ziekten kunnen echter net zo ondraaglijk zijn'', aldus nog Raymaekers.

Moraalfilosoof en adviseur bij de totstandkoming van de euthanasiewetgeving Etienne Vermeersch was in de bewuste Recht van Antwoord -uitzending één van de 3 wijzen en bevestigt dat artsen heel weigerachtig staan tegenover het euthanaseren van psychisch zieken. ,,Een mens die een terminale kanker heeft, kan met zijn volle verstand euthanasie vragen. Bij psychische patiënten ligt dat anders. Daar kan je je de vraag stellen of ze wel over hun volledige denkvermogen beschikken, of ze wel een terechte wil kunnen uiten, gezien hun psychisch labiele toestand.''

Schiet de euthanasiewet hier tekort? Neen, aldus nog Vermeersch: ,,Zeker bij psychisch zieken moet geval per geval onderzocht worden. Daar kan geen algemene regel voor opgesteld worden.''

Vermeersch suggereerde de vrouw meteen na de uitzending twee mogelijke scenario's. ,,Ik heb haar het boekje van professor Verzele aangeraden, dat meer dan 100 naar mijn mening menswaardige manieren van zelfdoding beschrijft. Ik heb haar ook de optie Zwitserland uitgelegd, waar de wetgeving anders in elkaar zit. Dat ze voor een andere, meer dramatische oplossing heeft gekozen, stemt me droef.''

Ook presentatrice Goedele Liekens, die zich de bewuste aflevering nog goed kan herinneren, is diep onder de indruk. ,,Al wisten we dat dit kon gebeuren. Maar de manier waarop hadden we niet verwacht.''

[/size][/font]

[Nynorsk]

Euthanasie bij kinderen is een lastig onderwerp. Sowieso vind ik dat de mogelijkheid tot euthanasie moet bestaan, ook bij kinderen, maar de vraag is natuurlijk wanneer wel en wanneer niet. Een wetgeving maken is moeilijk, omdat het antwoord op de vraag of euthanasie wenselijk is afhangt van patiënt tot patiënt.

Ik denk dat er een groot verschil is tussen euthanasie aan het einde van het leven (een 'verkorting' van het 'rekken' van het leven - tegenwoordig kunnen ze mensen die eigenlijk al dood zijn nog een half jaar in leven houden, heel vaak is dat leven niet meer draaglijk) en euthanasie bij iemand die nooit meer kan genezen maar wel nog lang kan leven.

Euthanasie gebeurt nu al vanaf de geboorte. Heel veel van de ernstig premature kinderen zijn wel 'levensvatbaar', maar als je ziet in welke omstandigheden en met welke lijdenslast... Het is immens MOEILIJK. Ik heb zelf in m'n kennissenkring waarvan men het kindje heeft laten sterven toen die een paar maand oud was. Het enige uitzicht was dat dat kind levenslang aan allerlei toestellen kon hangen tot het uiteindelijk zou sterven, zonder enige levenskwaliteit. Dat is iets helemaal anders dan 'we moeten dat kind niet hebben want het heeft Down', hoor.

Ik denk dat kinderen sowieso inspraak moeten hebben. Ook als ze jonger zijn dan 12. De meeste 8-jarigen weten niet wat 'lijden' en 'doodgaan' precies allemaal is, snappen de impact niet, maar dat kennen ze heus wel als ze hard aan het lijden zijn en verlangen om 'weg' te zijn. Het zou eraan mankeren dat je een jong kind dat dood wil niet beluisterd (daarom moet je nog geen euthanasie plegen) of erger, dat je een kind dat niét doodwil euthanaseert...


Euthanasie bij 'psychisch lijden' is een ander paar mouwen. Enerzijds is er het geval van depressie. Het lijkt mij eigenlijk bijzonder vreemd om mee te gaan met een symptoom van een stoornis. Euthanasie wordt dan inderdaad 'geassisteerde zelfmoord'. In extreme gevallen kan ik daar eigenlijk nog wel inkomen, maar ik vind het een slechte oplossing.
Anderzijds betekent de vraag naar euthanasie altijd dat er psychisch lijden is. Dood willen, dat is voor mij toch psychisch leiden, hoor, ook al is er uitzichtloos lichamelijk lijden.
Neem twee mensen met 'dezelfde' lichamelijke last. De ene wil misschien euthanasie, de andere niet.

Euthanasie is een 'grijze zone'.
Stellen dat euthanasie niet kan, is eigenlijk stellen: laat die mensen maar lijden tegen hun wil in, en getuigt eigenlijk van bijzonder weinig respect voor de stervende en zieke medemens.
Aan de andere kant is er ook de opvatting dat euthanasie onmenselijk is omdat je je gemakkelijk afhelpt van de zieke medemens die 'niets meer kan bijdragen tot de maatschappij'.
De praktijk ligt gelukkig in het midden daarvan.

[Raf]

Oorspronkelijk geplaatst door de Vexille

@ Raf

De manier waarop je zelfmoord pleegt heeft niks te maken met het karakter van de daad. Pillen of de kop in de gasoven... het blijft destructief en aggressief. D�*t is nu eenmaal de aard van de daad zelf. (bestaat toch een ruime consensus over hoor)

Dat de persoon de enige zou zijn die oordeelt over zijn toestand... Kijk, d�*t standpunt (en ik begrijp dat je dit te goeder trouw naar voor schuift hoor) staat gelijk met het volslagen elimineren van elke notie van zorgzaamheid in de samenleving. Hier capituleer je dus doodgewoon bij elk geval dat iets "te moeilijk" is om met een paar toverpilletjes te behandelen. En d�*t vloekt met elke notie van (psycho-)medische ethiek.

Er is geen hulp omdat zelfmoordenaars "die vastbesloten zijn" er niet naar op zoek gaan. Het "zoeken" is op zichzelf vooral een "zoeken naar bevestiging" of -in sommige gevallen- een "zoeken naar ontkenning". Net zoals zovele "mislukte" zelfmoordpogingen. D�*t is trouwens ook het voornaamste verwijt dat je moordenaars zoals dr. Kevorkian kan maken... Het leek zo humaan, zo clean, zo sereen... maar in werkelijkheid ging het om niets minder dan seriemoord. (ook daarover relatief weinig controverse onder de experten)

Ik kan me wellicht te weinig inleven in de geestelijke toestand van iemand die zelfmoord wil plegen en ik kan me wellicht evenmin inleven in de geestelijke toestand van iemand die een "leven" van pijn en lijden moet tegemoet zien. Ik zeg nu, wanneer ik helemaal helder van geest ben, dat ik zo'n leven niet zou willen en dat ik dan liever wil dat men mij een rustig en pijnloos einde bezorgt. Misschien denk ik daar wel weer anders over wanneer het zo ver is... Maar ben ik dan op dat ogenblik nog voldoende helder van geest om zo'n beslissing te nemen? Jij vindt dat men niet mag "capituleren" voor de wil van de persoon die zijn dood wenst? Dat gaat dan weer in tegen mijn gevoel dat iedereen recht heeft op zelfbeschikking. Daarmee wil ik niet - zoals jij zegt - elke notie van zorgzaamheid elimineren, integendeel: iemand uit zijn lijden verlossen is ook een vorm van zorgzaamheid.

Dat een deel van de zelfmoordpogingen niet meer zijn dan een schreeuw om aandacht, daar ben ik het volledig mee eens. Ik denk dat we allemaal wel zo iemand in onze omgeving kennen... Maar er zijn anderzijds toch ook wel zelfmoordenaars die zeer georganiseerd, zeer gepland en zeer berekend naar hun daad toeleven? Zij regelen alles tot in de puntjes en nemen vaak zelfs afscheid van hun dierbaren (al wordt dat vaak pas naderhand als dusdanig (h)erkend). Kan je zo iemand nog van zijn plannen afbrengen?