gesprekstherapie door psycholoog bij depressie laten terugbetalen?

[Egidius]

Oorspronkelijk geplaatst door Geertje

De beste oplossing om depressies op te lossen is :
...
2. laat hen eens zelf een oplossing zoeken ipv altijd maar hulp te geven, zo leren ze echt leven

Zoals je iemand met een gebroken been best laat aansukkelen zodat hij op eigen benen leert lopen.

Egidius

[Grellig]

Oorspronkelijk geplaatst door Bhairav

Psychologen zijn babbelhoeren.

Pas op Bhairav,sommige mensen hebben wel echt nood aan zulke psychiaters.Sommige hebben zoveel pech in het leven dat ze misschien wel gekke dingen zullen kunnen doen.

Al ben ik meer voor een filosofische en religieuze benadering voor het oplossen van problemen,maar je moet er natuurlijk voor openstaan.Ik zou zeggen,probeer van iedere dag het beste te maken,stel uzelf de juiste vragen,probeer de problemen die u hebt op te lossen,problemen zijn er namenlijk om opgelost te worden.

[Egidius]

Oorspronkelijk geplaatst door Grellig

Al ben ik meer voor een filosofische en religieuze benadering voor het oplossen van problemen,maar je moet er natuurlijk voor openstaan.Ik zou zeggen,probeer van iedere dag het beste te maken,stel uzelf de juiste vragen,probeer de problemen die u hebt op te lossen,problemen zijn er namenlijk om opgelost te worden.

Filosofische en religieuze benadering??? Als een kind jarenlang slaag krijgt, waardoor pakweg zijn armen en benen misvormd raken, dan gaat niemand aan filosofie of - godbetert - religie denken. Neen, dan wordt die mens geholpen. Als hetzelfde gebeurt op gevoelsvlak, dan zou hij het moeten stellen met een weesgegroetje of wat beschouwende praatjes?
OK, ik maak er wat een karikatuur van, maar dat doe u ook ("maak van iedere dag het beste"...). Je kan evengoed tegen een lamme zeggen: "stop nu eens met zeuren en sta recht zoals iedereen".
Als iemand misvormd is, als zijn groei gestopt is, dan moet dat probleem aangepakt worden met ernstige middelen. Engagement is onmisbaar en goede psychologen kunnen dat leveren.

Egidius

[voicelesscharlie]

Oorspronkelijk geplaatst door Q Tech

Ik wilde graag even reageren op een artikel uit "Visie" (CM), "Depressie behandelen, kan ook zonder medicijnen".

Ik denk denk dat er een heel terecht probleem aangekaart word: depressies worden al te veel behandeld met uitsluitend of overwegend anti-depressiva. Een goede depressiebehandeling bestaat uit het ideale evenwicht tussen gespreks- en gedragstherapie enerzijds en antidepressiva anderzijds. Bij een lichte depressie zijn deze laatste echter niet eens nodig. Huisartsen hebben niet de tijd voor deze gespreks- en gedragstherapie. Ze worden alleszins niet voor de extra tijd betaald, dus nemen ze de tijd ook niet (logischerwijs).

De vraag die ik me stel: Waarom verwijst een huisarts niet naar een klinisch psycholoog? Is deze niet beter geschoold en geïnteresseerd in deze problematiek? En een vraag naar de gezondheidszorg: Wordt een bezoek aan een klinisch psycholoog eigenlijk terugbetaald? Zoniet, ook niet na doorverwijzing door een arts?
Persoonlijk lijkt me dit nochtans een oplossing te bieden: enerzijds voor een goede/betere behandeling van de (licht/matig) depressieve patiënten en anderzijds voor de opvang van het overschot aan psychologisch geschoolden.

Moeten alle symptonen van deze zieke samenleving ook nog eens terugbetaalbaar worden?
Onzin natuurlijk.
Dat men de zieke samenleving zelf maar eerst eens grondig aanpakt.[edit]
[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by voicelesscharlie on 06-06-2005 at 18:11
Reason:
--------------------------------

Moeten alle symptonen van deze zieke samenleving ook nog eens terugbetaalbaar worden?
Onzin natuurlijk.
Dat men de zieke samenleving zelf maar eerst eens grondig aanpakt.[/size]

[size=1]Before any edits, post was:
--------------------------------

Moeten alle symptonen van deze zieke samenleving ook nog eens terugbetaalbaar worden?
Onzin natuurlijk.
Dat men de zieke samenleving zelf maar eerst eens grondig aanpakt.[/size]

[/edit]

[Grellig]

Oorspronkelijk geplaatst door Egidius

Filosofische en religieuze benadering??? Als een kind jarenlang slaag krijgt, waardoor pakweg zijn armen en benen misvormd raken, dan gaat niemand aan filosofie of - godbetert - religie denken. Neen, dan wordt die mens geholpen. Als hetzelfde gebeurt op gevoelsvlak, dan zou hij het moeten stellen met een weesgegroetje of wat beschouwende praatjes?
OK, ik maak er wat een karikatuur van, maar dat doe u ook ("maak van iedere dag het beste"...). Je kan evengoed tegen een lamme zeggen: "stop nu eens met zeuren en sta recht zoals iedereen".
Als iemand misvormd is, als zijn groei gestopt is, dan moet dat probleem aangepakt worden met ernstige middelen. Engagement is onmisbaar en goede psychologen kunnen dat leveren.


Egidius

Helaba,ik heb hier niet over mensen die een ziekte hebben of invalid zijn hé,dat had ik helemaal niet bedoeld.
Ik had het over mensen die in een depressie zijn beland wegens geestelijke tekortkomingen.
Een zwaar zieke is natuurlijk niet veel geholpen met filosofisch materiaal,dat weet ik natuurlijk ook wel.[edit]
[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by Grellig on 06-06-2005 at 19:26
Reason:
--------------------------------

Helaba,ik heb hier niet over mensen die een ziekte hebben of invalid zijn hé,dat had ik helemaal niet bedoeld.
Ik had het over mensen die in een depressie zijn beland wegens geestelijke tekortkomingen.
Een zwaar zieke is natuurlijk niet veel geholpen met filosofisch materiaal,dat weet ik natuurlijk ook wel.[/size]

[size=1]Before any edits, post was:
--------------------------------

Helaba,ik heb hier niet over mensen die een ziekte hebben of invalid zijn hé,dat had ik helemaal niet bedoeld.
Ik had het over mensen die in een depressie zijn beland wegens geestelijke tekortkomingen.
Een zwaar zieke is natuurlijk niet veel geholpen mer filosofisch materiaal,dat weet ik natuurlijk ook wel.[/size]

[/edit]

[Egidius]

Oorspronkelijk geplaatst door Grellig

Helaba,ik heb hier niet over mensen die een ziekte hebben of invalid zijn hé,dat had ik helemaal niet bedoeld.
Ik had het over mensen die in een depressie zijn beland wegens geestelijke tekortkomingen.

Voor een depressie in de originele betekenis van het woord hoeft er geen sprake te zijn van "geestelijke tekortkomingen". Het kan elke normaal evenwichtige mens overkomen, bv. naar aanleiding van een groot verlies. Een depressie is de verkoudheid van de geestes- of zieleziekten: ze duidt op het begin van een probleem. Als je het probleem aanpakt komt het niet meer terug.

Een zwaar zieke is natuurlijk niet veel geholpen met filosofisch materiaal,dat weet ik natuurlijk ook wel.

Veel mensen met zware pyschische problemen worden "depressief" genoemd, omdat de samenleving er nu eenmaal geen weg mee weet. Maar het is wel iets totaal anders.

Egidius

[Q Tech]

Velen op dit forum blijken te denken dat deze maatregel echt (veel) geld zal kosten. Persoonlijk betwijfel ik dit wel. Depressies zijn sowiso een belangrijke bron van (soms langdurig) werkverlet en dus kosten voor de maatschappij. (depressies worden pas gediagnosiceerd als de symptomen minstens 14 dagen lang aanhouden).
Als de aanpak van psychologen een degelijkere aanpak van het probleem is, zal dit ook resulteren in een snellere werkhervatting en dus ook in minder kosten voor de staat. Het zijn dus kosten die zichzelf volledig recupereren.
Ik ben ook geen voorstander van het terugbetalen van de zogenaamde "luxe"-consultaties bij de psycholoog. Wel van consultaties in functie van welomschreven psychische ziekten.
Maarja, eerst nog even wachten op de trage gang van zaken omtrent het goedkeuren van het stattuut voor psychologen.

Oorspronkelijk geplaatst door Grellig

Al ben ik meer voor een filosofische en religieuze benadering voor het oplossen van problemen,maar je moet er natuurlijk voor openstaan.

Eneuh, wie dacht dat religie, filosofie en psychologie los te koppelen zijn, lijkt me grondig mis. Er bestaan fantastische geïntegreerde visies en werkwijzen, zoals vb. Anselm Grün ze met elkaar verbind. Religie kan dus wel hulp bieden bij psychologische problemen, maar dan wel mét een grondige en geïntegreerde kennis van de psychologie. (Maar dit lijkt me misschien wat te ver af te dwalen van de politieke discussie...)[edit]
[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by Q Tech on 07-06-2005 at 13:40
Reason:
--------------------------------

Velen op dit forum blijken te denken dat deze maatregel echt (veel) geld zal kosten. Persoonlijk betwijfel ik dit wel. Depressies zijn sowiso een belangrijke bron van (soms langdurig) werkverlet en dus kosten voor de maatschappij. (depressies worden pas gediagnosiceerd als de symptomen minstens 14 dagen lang aanhouden).
Als de aanpak van psychologen een degelijkere aanpak van het probleem is, zal dit ook resulteren in een snellere werkhervatting en dus ook in minder kosten voor de staat. Het zijn dus kosten die zichzelf volledig recupereren.
Ik ben ook geen voorstander van het terugbetalen van de zogenaamde "luxe"-consultaties bij de psycholoog. Wel van consultaties in functie van welomschreven psychische ziekten.
Maarja, eerst nog even wachten op de trage gang van zaken omtrent het goedkeuren van het stattuut voor psychologen.

Eneuh, wie dacht dat religie, filosofie en psychologie los te koppelen zijn, lijkt me grondig mis. Er bestaan fantastische geïntegreerde visies en werkwijzen, zoals vb. Anselm Grün ze met elkaar verbind. Religie kan dus wel hulp bieden bij psychologische problemen, maar dan wel mét een grondige en geïntegreerde kennis van de psychologie. (Maar dit lijkt me misschien wat te ver af te dwalen van de politieke discussie...)[/size]

[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by Q Tech on 07-06-2005 at 13:37
Reason:
--------------------------------

Velen op dit forum blijken te denken dat deze maatregel echt (veel) geld zal kosten. Persoonlijk betwijfel ik dit wel. Depressies zijn sowiso een belangrijke bron van (soms langdurig) werkverlet en dus kosten voor de maatschappij. (depressies worden pas gediagnosiceerd als de symptomen minstens 14 dagen lang aanhouden).
Als de aanpak van psychologen een degelijkere aanpak van het probleem is, zal dit ook resulteren in een snellere werkhervatting en dus ook in minder kosten voor de staat. Het zijn dus kosten die zichzelf volledig recupereren.
Ik ben ook geen voorstander van het terugbetalen van de zogenaamde "luxe"-consultaties bij de psycholoog. Wel van consultaties in functie van welomschreven psychische ziekten.
Maarja, eerst nog even wachten op de trage gang van zaken omtrent het goedkeuren van het stattuut voor psychologen.

Eneuh, wie dacht dat religie, filosofie en psychologie los te koppelen zijn, lijkt me grondig mis. Er bestaan fantastische geïntegreerde visies en werkwijzen, zoals vb. Anselm Grün ze met elkaar verbind. Religie kan dus wel hulp bieden bij psychologische problemen, maar dan wel mét een grondige en geïntegreerde kennis van de psychologie. (Maar dit lijkt me misschien wat te ver af te dwalen van de politieke discussie...)[/size]

[size=1]Before any edits, post was:
--------------------------------

Velen op dit forum blijken te denken dat deze maatregel echt (veel) geld zal kosten. Persoonlijk betwijfel ik dit wel. Depressies zijn sowiso een belangrijke bron van (soms langdurig) werkverlet en dus kosten voor de maatschappij. (depressies worden pas gediagnosiceerd als de symptomen minstens 14 dagen lang aanhouden).
Als de aanpak van psychologen een degelijkere aanpak van het probleem is, zal dit ook resulteren in een snellere werkhervatting en dus ook in minder kosten voor de staat. Het zijn dus kosten die zichzelf volledig recupereren.
Ik ben ook geen voorstander van het terugbetalen van de zogenaamde "luxe"-consultaties bij de psycholoog. Wel van consultaties in functie van welomschreven psychische ziekten.
Maarja, eerst nog even wachten op de trage gang van zaken omtrent het goedkeuren van het stattuut voor psychologen.[/size]

[/edit]

[Confucius]

Een goede psycholoog is wat vroeger een goede biechtvader was. Ik zeg niet dat de overheid dat alles moet terugbetalen, maar de gekwetste psysche van een mens verdient evengoed behandeling als zijn zieke lichaam. Een goede psycholoog is goud waard en kan veel ziektes voorkomen.

[dolfke]

Oorspronkelijk geplaatst door Grellig

We moeten de oorzaken van een depressie bekijken,en niet het gevolg.Als ik de levensstijl van sommige mensen bekijk,tja,dan sta ik er niet versteld van dat ze in een depressie geraken.

Tja, in hoeverre kan een mens nog zelf besluiten welke levensstijl aangehouden wordt binnen een bepaald economisch en sociaal gegeven ?

Stress (pressie, dwang, onderdrukking, het "moet") op zich is eigenlijk niet echt ongezond, en zelfs levensnoodzakelijk. Een gevoel van onmacht of zelfs schuldgevoelens tegenover een situatie is frustrerender dan "afzien", druk op de ketel zetten, stoom kunnen aflaten, of tot het diepste willen gaan van zichzelf. Topsport is maar ongezond als men zijn eigen weerstandsgrenzen niet goed kent.

De-pressie komt na de pressie, en de mens moet zichzelf momenten van ontspanning toestaan. Eigenlijk zou men beter de lessen godsdienst in de lagere school vervangen door een basiscursus psychologie en zelfkennis, want stress is voor iedereen weer een ander gegeven.

Een tamzak zal bvb gestresseerd kunnen worden door elk gebeuren dat de "zalige rust" komt verstoren en tot activiteit aanmaant, iemand die slordigheid als levensstijl hanteert en zich daar fijn mee voelt zal "gestresseerd" worden door een pietje precies die alles netjes geordend wil hebben. Iemand die er tegenaan wil gaan en de zaken vooruit wil doen gaan kan de muren oplopen door toestanden die om "diplomatie" vragen. Iemand die logisch/rationeel in elkaar zit zal het "moeilijk" hebben met het overmatige accent op godsdienstige fantasietjes en aaibaarheidsfactoren.

De "stress" van een vrouw A die gaat werken om zich mooi uit te dossen (waarom ?) en de baas om haar vinger windt in gepolijst taalgebruik en heupgedraai, is anders dan de stress van een vrouw B die om den brode "moet" gaan werken en die overigens meer kans loopt om met de rug aangekeken te worden.

Bedoelt Grellig dat iedereen de gemakkelijkste weg moet gaan zoeken ?

[dolfke]

Oorspronkelijk geplaatst door Confucius

Een goede psycholoog is wat vroeger een goede biechtvader was. Ik zeg niet dat de overheid dat alles moet terugbetalen, maar de gekwetste psysche van een mens verdient evengoed behandeling als zijn zieke lichaam. Een goede psycholoog is goud waard en kan veel ziektes voorkomen.

Als een "wijs" iemand zijn "ontspanning" vindt in sportbeoefening, of in het kopen van kleding, of in het genieten van een pintje op een terras, of desnoods met een opluchtend bezoekje aan een "kerkvader" of een buurman/vrouw, in iets doen voor een ander, in muziek of schilderen, in een boswandeling, moet "de staat" daar dan voor betalen ? In casu van onderhoud van het bos, of terugdringen van nachtlawaai, kan ik er wel inkomen dat een infrastructuur bekostigd wordt door "het algemeen". De priesters - "goede biechtvaders" - en de kerken die in het midden zouden "moeten" staan, worden al onderhouden op de kap van de maatschappij.

Of je trekt de lijn door naar volkomen openbare betutteling of je dwingt de mensen naar zelfredzaamheid. Nu is het mossel noch vis.

[Confucius]

Oorspronkelijk geplaatst door dolfke

Als een "wijs" iemand zijn "ontspanning" vindt in sportbeoefening, of in het kopen van kleding, of in het genieten van een pintje op een terras, of desnoods met een opluchtend bezoekje aan een "kerkvader" of een buurman/vrouw, in iets doen voor een ander, in muziek of schilderen, in een boswandeling, moet "de staat" daar dan voor betalen ? In casu van onderhoud van het bos, of terugdringen van nachtlawaai, kan ik er wel inkomen dat een infrastructuur bekostigd wordt door "het algemeen". De priesters - "goede biechtvaders" - en de kerken die in het midden zouden "moeten" staan, worden al onderhouden op de kap van de maatschappij.

Of je trekt de lijn door naar volkomen openbare betutteling of je dwingt de mensen naar zelfredzaamheid. Nu is het mossel noch vis.

Het is mossel noch vis omdat niet alle mensen gelijk zijn. Niet iedereen is assertief en kan voor zichzelf opkomen. Dat lijkt misschien moeilijk te verstaan als je zelf nog jong zijt en vol plannen zit voor de toekomst. Maar het leven kan hard zijn en een beetje (professionele) hulp en een troostend woord kan soms wonderen doen. Dat hoeft in mijn ogen geen openbare betutteling te zijn, maar oog hebben voor de zwakken in de maatschappij. Waarom denk je dat er zoveel zelfmoorden voorkomen in ons land ?

[dolfke]

Oorspronkelijk geplaatst door Confucius

Het is mossel noch vis omdat niet alle mensen gelijk zijn. Niet iedereen is assertief en kan voor zichzelf opkomen. Dat lijkt misschien moeilijk te verstaan als je zelf nog jong zijt en vol plannen zit voor de toekomst. Maar het leven kan hard zijn en een beetje (professionele) hulp en een troostend woord kan soms wonderen doen. Dat hoeft in mijn ogen geen openbare betutteling te zijn, maar oog hebben voor de zwakken in de maatschappij. Waarom denk je dat er zoveel zelfmoorden voorkomen in ons land ?

Deze jongeman is er intussen 47 en is niet gespaard door het leven, verschillende keren "op straat" beland, werkloos in afwachting van legerdienst, dan legerdienst, huwelijk, kinderen, echtscheidingservaring als echtgescheiden vader, als hooggeschoolde meertalige 37-jarige te horen gekregen dat je al "te oud" bent voor een aantal funkties, en toch nog jonger van hart gebleven dan de meeste jonge mensen.

Indien er zoveel zelfmoorden zijn, zou het kunnen dat de moeders die voor carrière kiezen, daar een belangrijk aandeel in hebben, dat ons maatschappelijk model er ook voor zorgt dat men er zich gemakkelijker van af maakt, of alles naar de school of psychologen/psychiaters toeschuift, en er eigenlijk niet willen voor betalen ?

Ik heb ook aandacht voor de zwangerschapsperiode, het zwakke weerloze ongeboren kind, omdat een aantal antwoorden voor de spiritualiteit van nadien d�*�*rin te zoeken zijn : een gestresseerde (of anderszins "zieke") moeder draagt vele maanden lang haar "ik" over aan het kindje, in positieve en negatieve zin. Daarom zegt men soms dat de moeder "heilig" is en wordt de vaderfiguur extra onder druk gezet als zondebok.
De ervaringen met allerlei psychologen en psychiaters hebben zelden iets opgebracht, net zomin als bepaalde vormen van aangereikte hulp. Uiteindelijk moet je het zelf oplossen, weten wat je wil en zelfkennis is een prima begin.

Maar ik veronderstel dat ik "geluk" gehad heb doorheen de dieptes van mijn leven, geen misbruik maakte van werkloosheidsuitkeringen, ziekteverlof, therapeuten, hulpverleners, drugs, geneesmiddelen of alcohol, net zomin als spirituele hulpmiddelen. Er zijn momenten geweest dat de "wil" opzij moest gezet worden en dat "hulp" en "aalmoezen" aanvaard dienden te worden, tot er voldoende kracht was om het zelf te gaan proberen.

Nu is het de vraag of het een wilskrachtig "vadertje" staat of een medelevend "moedertje" staat is die voor de zwakkeren zou moeten zorgen. Ik leid uit het titelonderwerp niet direkt af dat het specifiek ging over de zwakkeren in de maatschappij en hun eventuele psychologische begeleiding.

Misschien zitten er in het oude voorstel van Verhofstadt (midden jaren '80 : "hervorming van de sociale zekerheid") nog ongebruikte nuttige tips om sociaal rechtvaardiger te zijn, bvb voor de werkelijk zwakkeren, negatieve belastingen, .... Via belastingaftrek (remgelden, geneesmiddelen) hebben enkel diegenen die belastingen betalen enig financieel "voordeel" bij consumptie van zorgenverstrekking.


Tot vandaag is de reflex :
"wij (sociale zekerheidsbijdragen van werkgever en werknemer) betalen reeds zoveel, waarom bereikt de sociale dienstverlening de mensen dan niet ?"

Antwoord :
"Precies omdat "wij" reeds 1.000.000 "zwakkeren" uit andere landen in ons land onthalen en er een onbepaald bedrag aan uitgeven : 10 % van onze eigen bevolking, bovenop het deel van de eigen bevolking dat noodlijdend is, bovenop het deel dat aan Europa en de rest van de wereld gespendeerd wordt in allerlei versnipperde en ongecoördineerde initiatieven, hopen blablabla en resoluties in dure hotels en vergaderruimten, reiskosten met 5 sterren, peperdure levensverzekering per dienstreis naar getroffen gebieden, onthaalkosten voor vertalers, reporters en begeleiders, en indien alles goed gaat kunnen de taken en fondsen verdeeld worden in Darfoer, Charleroi, Casal Ventoso in Lissabon, gratis TBC-testen in St Pieters Hospitaal in Brussel, ...

En als een grondwet daar enige stroomlijn in wil brengen, wordt het afgeschoten, dat is nuchterheid, geen racisme, geen onverschilligheid, geen ongevoeligheid voor het probleem."


"Help je ZELF, op DIE manier helpt God je".

En zo helpt iedereen zichzelf in eerste instantie, te beginnen met te zorgen voor een dak boven het hoofd, aan een prijs die fameus de hoogte ingeschoten is, stijging dank zij de vraag naar huisvesting die door immigratie 10 % boven het "normale peil" gestegen is. Dat is een wet van de "marginaliteit" in de economie (marginaliteit : bijkomende éénheid). Elke inwijkeling is een (potentiële) consument, maar ook een potentiële "zwakkere", zo simpel is het.

Wie werkelijk aan de sukkel is : er zijn toch gratis hulpverleningsdiensten, de ziekenfondsen hebben allerlei vakantie-oplossingen, we hebben toch priesters die zich geroepen voelen om het leed van de mensen te lenigen ? Er zijn toch gratis cursussen voor wie iets wil bijleren of op die manier sociale contacten en een babbel zoekt ?

Welke van de vorige hulpverleners hebben geweigerd hun oor te verlenen of advies te verstrekken ?

[Snoesje]

Help je zelf, dan helpt God je.
Dat is mooi en waar, maar de mens is een sociaal wezen.
Dat betekent dat zijn gedrag beinvloedt wordt door zijn medemensen, op allerlei manieren.
Ook dat hij steun bij andere mensen zoekt als hij zich belabberd voelt.
En bij depressies heb je soms een duwtje van je medemens nodig.
Kan van alles en iedereen zijn.
Heb mensen gezien die beiden depressief waren en elkaar eruit trokken.

Maar alle depressies over één kam scheren is linke soep.
Je hebt milde depressies die vanzelf weer overgaan.
Je hebt milde depressies, die vast kunnen gaan zitten en chronisch worden.
Je hebt vitale depressies, dat zijn de ergste, waarbij mensen zo'n doof, terneergeslagen gevoel hebben dat de vitale levensfuncties er onder gaan lijden (slaap, eten).

Er zijn echt heel goede diagnosemethoden, die artsen kunnen gebruiken om te bepalen met welk soort depressie je te maken hebt.
Zoals de DSM IV (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders).
Op het juiste toepassen daarvan, mogen artsen wat mij betreft best afgerekend worden.
Moeten ze wel voldoende tijd krijgen, om hun patienten eens goed aan te kijken en eens even strak door te vragen.
Dan kun je de mensen tegen wie je zou zeggen: "weet je wat jij gaat doen? Jij gaat op volleybal, en twee keer in de week ouden van dagen helpen" scheiden van de mensen die een vitale- of progressieve (milde maar verergerende depressie) hebben, goed van elkaar scheiden.

De eersten hoeven niet per se langdurig naar een dure psycholoog, psychotherapeut of psychiater.
Die anderen wel...want dat is toch wel vakwerk, blijkt.
Vroeger werden die mensen helemaal afgeschreven.
Tegenwoordig zijn er behandelingen voor, al zijn die niet goedkoop.
Maar als het toch om de centjes gaat: zo'n behandeling kan zich dubbel en dwars terugbetalen, als zo iemand redelijk snel weer volledig in de maatschappij gaat meedraaien.

Dit zijn de verschillende soorten depressie:

Depressieve stoornis (van "gewone" tot en met de vitale depressie!)
Dysthyme stoornis (lichte depressie, die echter lang kan aanhouden, en verergerd kan worden door een bijkomende andere depsressie, dat heet dan gesuperponeerde of dubbele depressie)
Bipolaire stoornis (dan weer depri, dan weer hyper om het maar even populair te zeggen, "manische depressiviteit")
Aanpassingsstoornis (schokkende gebeurtenissen, grote veranderingen)
Rouwproces (spreekt voor zich denk ik)
Depressie door een lichamelijke aandoening (o.a. kanker, Alzheimer, Parkinson)
Depressie veroorzaakt door stoffen van buitenaf (medicijnen, alcohol of drugs)

Je ziet...de ene "depri" is de andere niet...
Zou u een Parkinson-patient willen laten betalen voor de hulp bij een symptoom van zijn ziekte, waar hij echt niet om gevraagd heeft?
Want ook dat is "depressie".
Maar steun van familie, verder sociale omgeveing, geestelijken en dergelijke, is inderdaad in alle gevallen superbelangrijk![edit]
[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by Snoesje on 07-06-2005 at 23:24
Reason:
--------------------------------

Help je zelf, dan helpt God je.
Dat is mooi en waar, maar de mens is een sociaal wezen.
Dat betekent dat zijn gedrag beinvloedt wordt door zijn medemensen, op allerlei manieren.
Ook dat hij steun bij andere mensen zoekt als hij zich belabberd voelt.
En bij depressies heb je soms een duwtje van je medemens nodig.
Kan van alles en iedereen zijn.
Heb mensen gezien die beiden depressief waren en elkaar eruit trokken.

Maar alle depressies over één kam scheren is linke soep.
Je hebt milde depressies die vanzelf weer overgaan.
Je hebt milde depressies, die vast kunnen gaan zitten en chronisch worden.
Je hebt vitale depressies, dat zijn de ergste, waarbij mensen zo'n doof, terneergeslagen gevoel hebben dat de vitale levensfuncties er onder gaan lijden (slaap, eten).

Er zijn echt heel goede diagnosemethoden, die artsen kunnen gebruiken om te bepalen met welk soort depressie je te maken hebt.
Zoals de DSM IV (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders).
Op het juiste toepassen daarvan, mogen artsen wat mij betreft best afgerekend worden.
Moeten ze wel voldoende tijd krijgen, om hun patienten eens goed aan te kijken en eens even strak door te vragen.
Dan kun je de mensen tegen wie je zou zeggen: "weet je wat jij gaat doen? Jij gaat op volleybal, en twee keer in de week ouden van dagen helpen" scheiden van de mensen die een vitale- of progressieve (milde maar verergerende depressie) hebben, goed van elkaar scheiden.

De eersten hoeven niet per se langdurig naar een dure psycholoog, psychotherapeut of psychiater.
Die anderen wel...want dat is toch wel vakwerk, blijkt.
Vroeger werden die mensen helemaal afgeschreven.
Tegenwoordig zijn er behandelingen voor, al zijn die niet goedkoop.
Maar als het toch om de centjes gaat: zo'n behandeling kan zich dubbel en dwars terugbetalen, als zo iemand redelijk snel weer volledig in de maatschappij gaat meedraaien.

Dit zijn de verschillende soorten depressie:

Depressieve stoornis (van "gewone" tot en met de vitale depressie!)
Dysthyme stoornis (lichte depressie, die echter lang kan aanhouden, en verergerd kan worden door een bijkomende andere depsressie, dat heet dan gesuperponeerde of dubbele depressie)
Bipolaire stoornis (dan weer depri, dan weer hyper om het maar even populair te zeggen, "manische depressiviteit")
Aanpassingsstoornis (schokkende gebeurtenissen, grote veranderingen)
Rouwproces (spreekt voor zich denk ik)
Depressie door een lichamelijke aandoening (o.a. kanker, Alzheimer, Parkinson)
Depressie veroorzaakt door stoffen van buitenaf (medicijnen, alcohol of drugs)

Je ziet...de ene "depri" is de andere niet...
Zou u een Parkinson-patient willen laten betalen voor de hulp bij een symptoom van zijn ziekte, waar hij echt niet om gevraagd heeft?
Want ook dat is "depressie".
Maar steun van familie, verder sociale omgeveing, geestelijken en dergelijke, is inderdaad in alle gevallen superbelangrijk![/size]

[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by Snoesje on 07-06-2005 at 23:21
Reason:
--------------------------------

Help je zelf, dan helpt God je.
Dat is mooi en waar, maar de mens is een sociaal wezen.
Dat betekent dat zijn gedrag beinvloedt wordt door zijn medemensen, op allerlei manieren.
Ook dat hij steun bij andere mensen zoekt als hij zich belabberd voelt.
En bij depressies heb je soms een duwtje van je medemens nodig.
Kan van alles en iedereen zijn.
Heb mensen gezien die beiden depressief waren en elkaar eruit trokken.

Maar alle depressies over één kam scheren is linke soep.
Je hebt milde depressies die vanzelf weer overgaan.
Je hebt milde depressies, die vast kunnen gaan zitten en chronisch worden.
Je hebt vitale depressies, dat zijn de ergste, waarbij mensen zo'n doof, terneergeslagen gevoel hebben dat de vitale levensfuncties er onder gaan lijden (slaap, eten).

Er zijn echt heel goede diagnosemethoden, die artsen kunnen gebruiken om te bepalen met welk soort depressie je te maken hebt.
Zoals de DSM IV (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders).
Op het juiste toepassen daarvan, mogen ze wat mij betreft best afgerekend worden.
Moeten ze wel voldoende tijd krijgen, om hun patienten eens goed aan te kijken en eens even strak door te vragen.
Dan kun je de mensen tegen wie je zou zeggen: "weet je wat jij gaat doen? Jij gaat op volleybal, en twee keer in de week ouden van dagen helpen" scheiden van de mensen die een vitale- of progressieve (milde maar verergerende depressie) hebben, goed van elkaar scheiden.

De eersten hoeven niet per se langdurig naar een dure psycholoog, psychotherapeut of psychiater.
Die anderen wel...want dat is toch wel vakwerk, blijkt.
Vroeger werden die mensen helemaal afgeschreven.
Tegenwoordig zijn er behandelingen voor, al zijn die niet goedkoop.
Maar als het toch om de centjes gaat: zo'n behandeling kan zich dubbel en dwars terugbetalen, als zo iemand redelijk snel weer volledig in de maatschappij gaat meedraaien.

Dit zijn de verschillende soorten depressie:

Depressieve stoornis (van "gewone" tot en met de vitale depressie!)
Dysthyme stoornis (lichte depressie, die echter lang kan aanhouden, en verergerd kan worden door een bijkomende andere depsressie, dat heet dan gesuperponeerde of dubbele depressie)
Bipolaire stoornis (dan weer depri, dan weer hyper om het maar even populair te zeggen, "manische depressiviteit")
Aanpassingsstoornis (schokkende gebeurtenissen, grote veranderingen)
Rouwproces (spreekt voor zich denk ik)
Depressie door een lichamelijke aandoening (o.a. kanker, Alzheimer, Parkinson)
Depressie veroorzaakt door stoffen van buitenaf (medicijnen, alcohol of drugs)

Je ziet...de ene "depri" is de andere niet...
Zou u een Parkinson-patient willen laten betalen voor de hulp bij een symptoom van zijn ziekte, waar hij echt niet om gevraagd heeft?
Want ook dat is "depressie".
Maar steun van familie, verder sociale omgeveing, geestelijken en dergelijke, is inderdaad in alle gevallen superbelangrijk![/size]

[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by Snoesje on 07-06-2005 at 23:19
Reason:
--------------------------------

Help je zelf, dan helpt God je.
Dat is mooi en waar, maar de mens is een sociaal wezen.
Dat betekent dat zijn gedrag beinvloedt wordt door zijn medemensen, op allerlei manieren.
Ook dat hij steun bij andere mensen zoekt als hij zich belabberd voelt.
En bij depressies heb je soms een duwtje van je medemens nodig.
Kan van alles en iedereen zijn.
Heb mensen gezien die beiden depressief waren en elkaar eruit trokken.

Maar alle depressies over één kam scheren is linke soep.
Je hebt milde depressies die vanzelf weer overgaan.
Je hebt milde depressies, die vast kunnen gaan zitten en chronisch worden.
Je hebt vitale depressies, dat zijn de ergste, waarbij mensen zo'n doof, terneergeslagen gevoel hebben dat de vitale levensfuncties er onder gaan lijden (slaap, eten).

Er zijn echt heel goede diagnosemethoden, die artsen kunnen gebruiken om te bepalen met welk soort depressie je te maken hebt.
Zoals de DSM IV (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders).
Mogen ze best op afgerekend worden.
Moeten ze wel voldoende tijd krijgen, om hun patienten eens goed aan te kijken en eens even strak door te vragen.
Dan kun je de mensen tegen wie je zou zeggen: "weet je wat jij gaat doen? Jij gaat op volleybal, en twee keer in de week ouden van dagen helpen" scheiden van de mensen die een vitale- of progressieve (milde maar verergerende depressie) hebben, goed van elkaar scheiden.

De eersten hoeven niet per se naar een dure psycholoog.
Die anderen wel...want dat is toch wel vakwerk, blijkt.
Vroeger werden die mensen helemaal afgeschreven.
Tegenwoordig zijn er behandelingen voor, al zijn die niet goedkoop.
Maar als het toch om de centjes gaat: zo'n behandeling kan zich dubbel en dwars terugbetalen, als zo iemand redelijk snel weer volledig in de maatschappij gaat meedraaien.

Dit zijn de verschillende soorten depressie:

Depressieve stoornis (van "gewone" tot en met de vitale depressie!)
Dysthyme stoornis (lichte depressie, die echter lang kan aanhouden, en verergerd kan worden door een bijkomende andere depsressie, dat heet dan gesuperponeerde of dubbele depressie)
Bipolaire stoornis (dan weer depri, dan weer hyper om het maar even populair te zeggen, "manische depressiviteit")
Aanpassingsstoornis (schokkende gebeurtenissen, grote veranderingen)
Rouwproces (spreekt voor zich denk ik)
Depressie door een lichamelijke aandoening (o.a. kanker, Alzheimer, Parkinson)
Depressie veroorzaakt door stoffen van buitenaf (medicijnen, alcohol of drugs)

Je ziet...de ene "depri" is de andere niet...
Zou u een Parkinson-patient willen laten betalen voor de hulp bij een symptoom van zijn ziekte, waar hij echt niet om gevraagd heeft?
Want ook dat is "depressie".
Maar steun van familie, verder sociale omgeveing, geestelijken en dergelijke, is inderdaad in alle gevallen superbelangrijk![/size]

[size=1]Before any edits, post was:
--------------------------------

Help je zelf, dan helpt God je.
Dat is mooi en waar, maar de mens is een sociaal wezen.
Dat betekent dat zijn gedrag beinvloedt wordt door zijn medemensen, op allerlei manieren.
Ook dat hij stein bij anderen zoekt als hij zich belabberd voelt.
En bij depressies heb je soms een duwtje van je medemens nodig.
Kan van alles en iedereen zijn.
Heb mensen gezien die beiden depressief waren en elkaar eruit trokken.

Maar alle depressies over één kam scheren is linke soep.
Je hebt milde depressies die vanzelf weer overgaan.
Je hebt milde depressies, die vast kunnen gaan zitten en chronisch worden.
Je hebt vitale depressies, dat zijn de ergste, waarbij mensen zo'n doof, terneergeslagen gevoel hebben dat de vitale levensfuncties er onder gaan lijden (slaap, eten).

Er zijn echt heel goede diagnosemethoden, die artsen kunnen gebruiken om te bepalen met welk soort depressie je te maken hebt.
Zoals de DSM IV (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders).
Mogen ze best op afgerekend worden.
Moeten ze wel voldoende tijd krijgen, om hun patienten eens goed aan te kijken en eens even strak door te vragen.
Dan kun je de mensen tegen wie je zou zeggen: "weet je wat jij gaat doen? Jij gaat op volleybal, en twee keer in de week ouden van dagen helpen" scheiden van de mensen die een vitale- of progressieve (milde maar verergerende depressie) hebben, goed van elkaar scheiden.

De eersten hoeven niet per se naar een dure psycholoog.
Die anderen wel...want dat is toch wel vakwerk, blijkt.
Vroeger werden die mensen helemaal afgeschreven.
Tegenwoordig zijn er behandelingen voor, al zijn die niet goedkoop.
Maar als het toch om de centjes gaat: zo'n behandeling kan zich dubbel en dwars terugbetalen, als zo iemand redelijk snel weer volledig in de maatschappij gaat meedraaien.

Dit zijn de verschillende soorten depressie:

Depressieve stoornis (van "gewone" tot en met de vitale depressie!)
Dysthyme stoornis (lichte depressie, die echter lang kan aanhouden, en verergerd kan worden door een bijkomende andere depsressie, dat heet dan gesuperponeerde of dubbele depressie)
Bipolaire stoornis (dan weer depri, dan weer hyper om het maar even populair te zeggen, "manische depressiviteit")
Aanpassingsstoornis (schokkende gebeurtenissen, grote veranderingen)
Rouwproces (spreekt voor zich denk ik)
Depressie door een lichamelijke aandoening (o.a. kanker, Alzheimer, Parkinson)
Depressie veroorzaakt door stoffen van buitenaf (medicijnen, alcohol of drugs)

Je ziet...de ene "depri" is de andere niet...
Zou u een Parkinson-patient willen laten betalen voor de hulp bij een symptoom van zijn ziekte, waar hij echt niet om gevraagd heeft?
Want ook dat is "depressie".
Maar steun van familie, verder sociale omgeveing, geestelijken en dergelijke, is inderdaad in alle gevallen superbelangrijk![/size]

[/edit]

[de limburgse leeuw]

Oorspronkelijk geplaatst door voicelesscharlie

Moeten alle symptonen van deze zieke samenleving ook nog eens terugbetaalbaar worden?
Onzin natuurlijk.
Dat men de zieke samenleving zelf maar eerst eens grondig aanpakt.

Erich Fromm gelezen ? Zijn boek 'De Gezonde Samenleving' zou je alvast een paar ideeën aan de hand kunnen doen. Deze maatschappij is immers ziek door het doorgedreven rationalisme en de technowetenschappelijke hype maakt het er allemaal niet beter op. De mensen moeten dat allemaal eens leren relativeren. Vooral het feit dat we niet passen in allerhande vooropgestelde profielen maakt het de mensen niet gemakkelijker. Wie kan zich immers aanpassen aan de technische normativiteit en operativiteit die onze leefwereld in toenemende mate transformeert ?