Christenen in het Midden Oosten

[C uit W]

Oorspronkelijk geplaatst door Vlaamse Leeuw

Indien u even u atlas er bij neemt, dan zult u zien dat een klein stukje van Turkije - net zoals Rusland trouwens - in Europa ligt.

Is dat een reden om bij de unie te mogen :s

[Vlaanderen Boven]

Oorspronkelijk geplaatst door C uit W

Is dat een reden om bij de unie te mogen :s

Is niet in Europa liggen een reden om niet in de Unie te mogen?

[Antoon]

Oorspronkelijk geplaatst door Vlaanderen Boven

Is niet in Europa liggen een reden om niet in de Unie te mogen?

Zolang er sprake is van een Europese Unie gaat het om Europese landen. De discussie moet dan worden: Moet de Europese Unie haar naam veranderen, bijvooreeld in 'Wereld Unie' . En dus ook verder uitbreiden met landen uit heel de wereld die aan bepaalde voorwaarden voldoen.

[C uit W]

Oorspronkelijk geplaatst door Vlaanderen Boven

Is niet in Europa liggen een reden om niet in de Unie te mogen?

Voorlopig wel ja. Het doel is europa 1 maken, en zo sterker , beter en veiliger te leven.
ALs we uitbreiden om uit te breiden schieten we aan ons doel voorbij.
Want , waarom mag Amerika er dan niet bij?

[Vlaanderen Boven]

Inderdaad, als hun systeem voor de EU geschikt was, waarom niet?

[C uit W]

Oorspronkelijk geplaatst door Vlaanderen Boven

Inderdaad, als hun systeem voor de EU geschikt was, waarom niet?

[Antoon]

Oorspronkelijk geplaatst door C uit W

Want , waarom mag Amerika er dan niet bij?

Ze zijn ook nooit vragende partij geweest.

[Jorge]

Strategisch gezien is het aangewezen om Turkije tot de EU toe te laten. Het is een mooie geschiedenis maar natuurlijk niet relevant om op basis van de geschiedenis zo'n beslissing te nemen. Wel eerst de Oost Europese landen toelaten & hervormen op vele gebieden. Wanneer zij op een "aanvaardbaar" (economisch, sociaal, ecologisch,...) niveau staan kan je pas aan een volgende grote uitbreiding beginnen denken.

[TomB]

Oorspronkelijk geplaatst door C uit W

Voorlopig wel ja. Het doel is europa 1 maken, en zo sterker , beter en veiliger te leven.
ALs we uitbreiden om uit te breiden schieten we aan ons doel voorbij.
Want , waarom mag Amerika er dan niet bij?

Omdat jullie nooit de dollar als munt zouden aannemen en liever met een anders genaamde Deutsch Mark zitten

[TomB]

Turkije niet bij de EU. 1 enkele reden: 60 miljoen mensen die gemiddels 1/10e verdienen van wat men in de EU verdient. Al de rest kan aan gewerkt worden op korte termijn en in een verdrag gezet worden.

[Jorge]

Oorspronkelijk geplaatst door TomB

Turkije niet bij de EU. 1 enkele reden: 60 miljoen mensen die gemiddels 1/10e verdienen van wat men in de EU verdient. Al de rest kan aan gewerkt worden op korte termijn en in een verdrag gezet worden.

JUST!!! Soms is het gewoon zo klaar als een klontje, toch?

[Vlaanderen Boven]

Oorspronkelijk geplaatst door Jorge

JUST!!! Soms is het gewoon zo klaar als een klontje, toch?

Toch wel een serieuze reden.

[Jorge]

Oorspronkelijk geplaatst door Vlaanderen Boven

Toch wel een serieuze reden.

Gewoon realistisch...eerst hebben landen zoals Spanje, Portugal, Griekenland zich opgetrokken aan onze economie & draaien nu mee om de Oost Europese landen naar een gelijkaardig niveau te tillen. Nu ook Turkije erbij nemen, zou economische zelfmoord betekenen.

[Vlaanderen Boven]

Wat? Ik was niet sarcastisch.

[TomB]

Oorspronkelijk geplaatst door Jorge

Gewoon realistisch...eerst hebben landen zoals Spanje, Portugal, Griekenland zich opgetrokken aan onze economie & draaien nu mee om de Oost Europese landen naar een gelijkaardig niveau te tillen. Nu ook Turkije erbij nemen, zou economische zelfmoord betekenen.

Economisch is dat helemaal geen ramp, het zou een zegen zijn voor de loonskost. Sociaal is dat een ramp.

[Pat]

Er zijn zoveel aspecten aan dat land: Discriminatie van minderheden, martelingen, corruptie. Ook dat maakt nog steeds deel uit van Turkije. Enkel met het verbieden van de doodstraf zullen ze er niet komen.

[Darwin]

Oorspronkelijk geplaatst door C uit W

precies 550 jaar geleden stroomden de Turks-islamitische strijders over de muren en door de poorten van Constantinopel. Hun doel: het oprollen van de laatste resten van het Byzantijnse of Oostromeinse christelijke keizerrijk dat eens het grootste deel van het toen nog christelijke Midden Oosten bijna volledig beheerste. Toen ze bij een van de meest indrukwekkende kerken aller tijden, de Haghia Sophia aankwamen en de daar aanwezige burgers zonder aanziens des persoons onteerden wisten ze dat ze in hun missie geslaagd waren: het christendom was haar machtspositie in het Midden Oosten volledig kwijtgeraakt. De toekomst leek ook in Europa aan de islam.

Byzantijnse rijk

Dat was in de 6e eeuw na christus wel anders toen de monnik Johannes Moschus zijn Geestelijke weide schreef. Op de gebieden van het Perzische rijk (dat ook steeds meer onder invloed van het Nestoriaanse christendom stond) na hadden de meeste inwoners hun heidense geloof afgezworen en waren ze overgegaan tot het christendom. De welvaart was relatief groot en de handel bloeide: de toekomst leek op een nogal saaie weg van langzame maar constante vooruitgang met als hoofddoel een beter, zuiverder leven te leiden waartoe de ascetisch levende monnikken in de barre woestijn het goede voorbeeld gaven. Het Westromeinse rijk was dan wel gevallen, maar die hadden toch nooit het ontwikkelingsniveau van het oosten gehad.

Helaas heeft de geschiedenis de neiging om mensen die in haar einde geloven af te straffen. Spoedig escaleerden de grensoorlogen met het Perzische rijk in een strijd op leven en dood in de 7e eeuw. Na een slepende oorlog die grote verwoestingen had aangericht omdat bijna alle provincies binnengevallen waren en vele steden geplunderd en uitgemoord behaalde keizer Heraclius in 627 toch een verpletterende overwinning op de Perzen die als macht uitgeschakeld werden. Even leek alles weer veilig. Totdat er ineens rare berichten kwamen uit het Arabisch schiereiland. Hier zou een nieuwe profeet zijn opgestaan, ene Mohammed. Deze profeet was vooral bijzonder omdat hij er niet voor terugdeinsde om geweld en terreur te gebruiken om zijn leer op te leggen. Na een reeks bloedige oorlogen had hij de stammen van het Arabische schiereiland weten te verenigen en hoewel hij spoedig stierf zorgden de nakomelingen van zijn vele vrouwen ervoor dat zijn leer ook buiten het kerngebied van de Arabieren verspreid werd.

In 633 begonnen de eerste invasies van Israël en Mesopotamië (het huidige Irak). Streken die door de constante oorlogen en ook ziektes als de pest nog moesten herstellen van de ontvolkingen. Keer op keer werden de christelijke legers verslagen door de mobiele Arabieren die handig gebruik maakten van het feit dat de verdedigingsstructuur van het Byzantijnse leger in deze streken nog niet goed hersteld was, ook al omdat de belastingopbrengsten door de ontvolkingen nog laag waren. De legioenen werden sterk in hun bewegingen beperkt door de logistieke problemen. Ook was er nog interne verdeeldheid op religieus gebied in de provincies die soms zelfs voor geweldadige confrontaties zorgde. In mei 636 vond een nootlottige slag bij de rivier de Yarmuk in Israël plaats waar bijna twintig legioenen door logistieke moeilijkheden en een plotseling opstekende zandstorm bijna volledig vernietigd werden door de Arabische legers. Vanaf toen was het gebeurd en zag de oude keizer Heraclius die de hele leven voor zijn rijk gevochten had provincie na provincie wegvallen. Jeruzalem kon nog bijna een jaar een belegering weerstaan maar moest zich uiteindelijk overgeven. Egypte, Israël, Syrië, Mesopotamië en het grootste deel van Noord-Afrika vielen in handen van de Arabieren. De aanwezige christelijke bevolking werd in leven gelaten maar werd via een strak apartheidssysteem kort gehouden en in de economische middelen sterk beperkt. Dit zorgde ervoor dat de christelijke bevolking stabiel bleef of afnam terwijl de Arabische snel kon groeien. Omdat Arabieren ook het monopolie op wapens hadden konden ze de christenen ongestraft met geweld dreigen en deze dreigementen uitvoeren. Alleen als ze zich nuttig maakten werden de christenen met rust gelaten.

Ondertussen kon het Byzantijnse rijk zich door snel interne hervormingen uit te voeren toch nog wat gebied behouden: Anatolië (wat nu Turkije genoemd wordt), Griekenland en andere delen van de Balkan. De bevolking van Anatolië werd gemobiliseerd en men wist de vele invasies af te slaan hoewel de situatie af en toe kritiek werd zoals met het beleg van de hoofdstad Constantinopel (het huidige Istanbul). In de 9e eeuw was men zelfs sterk genoeg om in de tegenaanval te gaan: Kreta, Armenië en delen van Syrië werden op de islamitische Kaliefen heroverd. De christenen in het Midden Oosten putten hoop uit deze overwinningen, misschien zou het zelfs mogelijk zijn om Jeruzalem te heroveren. Ondertussen bloeiden de christelijke gemeenschappen in de regio als nooit te voren. Nieuwe wetenschappelijke ontdekkingen werden gedaan op het gebied van de astronomie en de wiskunde: ontdekkingen die de Arabieren snel toepasten voor hun eigen doeleinden.

De Turken

Helaas ging het opnieuw mis en opnieuw was er sprake van interne twisten in combinatie met barbaarse invallers. In de 11e eeuw was er constante politieke strijd in Constantinopel om de macht tussen de (militaire) adel en de bureaucratie. Dit terwijl de nomadische islamitische krijgerstammen onder de verzamelnaam Turken al klaarstonden aan de grenzen van het rijk. Keizer Romanus Diogenes nam wel zijn verantwoordelijkheid en vertrok in 1071 met een groot leger richting Armenië. Ondanks de superioriteit van het Byzantijnse leger werd het in de pan gehakt bij het afgelegen fort Manzikert in het uiterste oosten van Anatolië door een combinatie van een goede krijgslist van de Turken en verraad door facties die tegen de keizer waren: op het cruciale moment in de slag deserteerde een ruiterafdeling ineens waardoor de Byzantijnse linie brak. Romanus Diogenes viel in handen van de vijand, werd uiteindelijk vrijgelaten en toen vermoord door zijn politieke tegenstanders. Vanaf dat moment stond de christelijke bevolking bijna weerloos tegen de stroom van Turkse stammen die gebruik maakten van de vernietiging van het leger en de interne verdeeldheid. Een Turkse kroniek geeft hun methoden perfect weer: “Ik ben Malik Danishmend Ghazi…….de vernietiger van kerken en torens”. Een combinatie van moordpartijen, gedwongen emigratie en apartheid bracht de christelijke bevolking terug tot een paar kleine kernen in vrij afgelegen gebieden.

In hun verdeeldheid vroegen de Byzantijnen de Europese christelijke ridders om hulp. De paus zag hierin een uitstekende kans om machtiger te worden en de bevolkingsexplosie die op dat moment in Europa gaande was zorgde ervoor dat er genoeg mensen waren die hun kansen om vooruit te komen in het leven in het oosten hoger inschatten dan thuis. Het doel was om de nog aanwezige christelijke gemeenschappen (waaronder ook een grote in Israël) te bevrijden en om vooral Jeruzalem weer onder controle van een christelijke vorst te brengen. In het begin verliepen de kruistochten voorspoedig (Jeruzalem werd bevrijd) maar het stichten van de vele kleine kruisvaarderstaatjes zorgde wel voor nog meer verdeeldheid in het christelijke kamp. Ook hadden de opkomende handelssteden als Genoa en Venetië zo hun eigen belangen. Dit bleek tijdens de vierde kruistocht in 1204 die gericht was op het heroveren van Egypte waar nog steeds een zeer grote christelijke bevolking leefde. Voor het vervoer zou Venetië zorgen maar die vroegen een te hoge prijs. Geen probleem aldus de Venetiërs; als de kruisvaarders een stad voor hen in de Balkan zouden veroveren dan zou dat genoeg zijn. Aldus geschiedde. Even later dirigeerde de Venetische leider, de Doge, de schepen naar Constantinopel omdat een of andere Byzantijnse opstandeling mee zou doen aan de kruistocht als hij even op de troon geholpen werd. Wat de kruisvaarders niet wisten was dat Venetië juist het jaar daarvoor in het diepste geheim een handelsverdrag met de Egyptische Sultan gesloten hadden! Dat de Doge een ander doel had dan Egypte bleek wel toen het er na maanden van intriges en complotten op neer kwam dat hij het bevel gaf de stad aan te vallen. Door de verwarring van het moment slaagden de kruisvaarders hierin en werd de stad leeggeplunderd. Venetië maakte zich meester van een groot deel van de rijkste gebieden van het rijk en bouwde het eerste commercieële koloniale rijk op. Ondertussen werd het grondgebied van het voormalige Byzantijnse rijk het toneel van constante gevechten tussen kruisvaarders, Turken en de overgebleven Byzantijnen. Uiteindelijk wisten de Byzantijnen in 1261 hun stad terug te veroveren op de kruisvaarders. Maar de Turken hadden enorm geprofiteerd van de christelijke burgeroorlogen en hadden nu Anatolië volledig in handen. Hun (tijdelijke) probleem was dat ze door de heidense Mongolen onder de voet werden gelopen. Bovendien waren ze druk bezig om met veel succes de hele Balkan te veroveren. Compleet omsingeld wist Constantinopel zich toch te handhaven. Maar na enkele mislukte belegringen was het in 1453 dan toch zover: de laatste belegering van Constantinopel was begonnen onder leiding van Sultan Mehmed II. Zijn tegenstander was keizer Constantijn XI Paleologus.

De val en haar gevolgen

Mehmed II had een enorm leger van meer dan 100.000 soldaten voor de muren staan terwijl het Byzantijnse nauwelijks 7.000 man sterk was. Ook hadden de Turken dankzij een overloper de beschikking over grote kanonnen om de sterke muren mee te breken. Bovendien beheersten ze de zee volkomen.

Het enige dat de stad, het laatste bastion van de Byzantijnse beschaving, nog te doen stond was zich heldhaftig te verzetten tegen het onvermijdelijke. In de vroege morgen van 29 mei 1453 begon de aanval. Golf na golf Turkse aanvallers werden teruggeslagen totdat uiteindelijk een groepje soldaten erin slaagde om een toren in handen te krijgen en de troepen een ingang in de stad te verschaffen. Op dat moment, vertellen de kronieken, wierp keizer Constantijn zijn onderscheidingstekenen af en wierp zich in de strijd. Er werd nooit meer wat van hem vernomen. Een aantal mensen konden zich nog redden met de aanwezige schepen omdat de Turkse matrozen aan land waren gegaan om mee te plunderen maar het grootste deel van de bevolking vluchtte naar de Haghia Sophia kerk. Daar werden de knapsten en sterksten tot slaaf gemaakt en de rest werd ter plaatse gedood. Een imam trad over de lijken naar voren en verklaarde de kerk tot een moskee. De gevolgen van de val waren enorm. De Turken hadden nu een uitstekende basis om hun verovering van Europa voor te zetten. Door de rest van de islamitische wereld achter zich te krijgen stonden ze spoedig aan de poorten van Wenen waar ze alleen door een ongekende mobilisatie van christelijke legers tegengehouden konden worden. Gelukkig was Europa tegen deze tijd al vrij machtig en economisch ontwikkeld. Het is de vraag wat er gebeurd zou zijn als het Byzantijnse rijk eeuwen eerder was gevallen, bijvoorbeeld al in de 8e eeuw. Had Europa dan een vuist kunnen maken tegen de invallers, hopeloos verdeeld en onderontwikkeld als het was? In die tijd was het Byzantijnse rijk het meest geavanceerd van het hele christendom.

Een ander belangrijk gevolg was de stimulering van de renaissance doordat veel Griekse vluchtelingen zich in Italië vestigden en hun boeken en kennis meenamen. Was er al eerder sprake van vrij intensief contact tussen oost en west nu werden zij gedwongen tot een fusie. Niet voor niets was de renaissance vooral gebaseerd op de Grieks-Romeinse oudheid: van Rome tot Constantinopel liep een directe en ongebroken lijn die al veel eerder in het oude Griekenland was begonnen.

Tot slot is er nog het treurige verhaal van de christenen in het Midden Oosten. Zonder de politieke macht van Byzantium konen zij het maar moeilijk redden. Hun voordeel was dat de Sultans en Kaliefen minderheden nodig hadden die speciaal van hun afhankelijk waren en daarvoor de christenen zeer goed konden gebruiken. Zo moest elk christelijk gezin in het Turkse rijk een zoon aan de Sultan afstaan die gecastreerd werd en tot soldaat van de Sultan gemaakt werd. Er bleven tot aan de eerste wereldoorlog grote christelijke gemeenschappen in het Nabije Oosten bestaan zoals de Armeniërs en Grieks-Orthodoxen (ex-Byzantijnen) in Anatolië, Maronieten in Libanon, Assyriërs in Irak en Kopten in Egypte. Met de ondergang van het Turkse rijk na de eerste wereldoorlog en het opkomende islamisme en nationalisme viel de Sultan weg en waren de van hem afhankelijke groepen overbodig geworden en konden ze dus naar hartelust uitgeroeid werden zoals de ‘pro-Westerse’ en ‘hervormer’ Ataturk ook deed: miljoenen Grieken en Armeniërs in Anatolië werden afgeslacht en nog eens miljoenen moesten vluchten naar Griekenland en de Sovjetunie.

Deze feiten maken dat we er hier in het Westen nog eens goed aan zouden doen om de rol te herdenken die de christenen in het Midden Oosten speelden in het verdedigen van niet alleen hun eigen land maar ook indirect van Europa. Bovendien mogen ook de wetenschappelijke en artistieke prestaties die zij leverden en vaak onterecht aan de Kaliefen en Sjeiks worden toegeschreven niet vergeten worden. Daarom zouden we ons wel twee keer moeten bedenken voor we het ‘seculiere’ Turkije toelaten tot onze Europese familie en we zouden ons zeker meer het lot aan moeten trekken van al die christenen die nu in een apartheidssysteem leven in het Midden Oosten. Het feit dat zij christelijk zijn betekend toch niet dat ze in onze ogen minder rechten hebben dan Zuid-Afrikanen? Hun lot kan ons toekomstige lot worden. Dat is ook een van de gevolgen van die noodlottige dinsdag de 29e mei in 1453.

Héél interessant verhaal. Het stopt enkel in Turkije en wel doordat ... in 1917 het communisme de grote vijand werd die de wereld in 2 kampen verdeelde. Sinds zijn allerprilste ontstaan heeft de islam gevochten tegen zijn omgeving met de bedoeling die te overheersen. Deze strijd werd enkel onderbroken tijdens de 75 jaar van het communisme in Europa in de 20ste eeuw. Na de val van het communisme werd die strijd onmiddellijk weer opgenomen. Nu lanceert de islam nieuwe aanvalsgolven op Europa en haar dochters en zonen in de Verenigde Staten en in de toeristische oorden van haar Australische neven.

Niets zegt dat er geen nieuwe kruistochten zullen komen.

Of zijn die allang bezig?

[filosoof]

Oorspronkelijk geplaatst door filosoof

Idd, Waarom denken jullie dat bepaalde groepen in Europa aandringen om Turkije erbij te nemen?Uit liefde voor de Turken of voor de islam, d�*t gelooft toch niemand, of wél?
Dergelijke zaken hebben steeds een economische reden, en wat heeft Turkije aan Europa te bieden? Grondstoffen? niet de moeite waard om over te spreken.Wat dan wél?
Een zéér laag loonpeil,
veel werkkrachten en
een rechtse regering,
In die drie punten is men geïnteresseerd...
Idem voor Polen en andere Midden-Europese landen.
Binnen enkele tientallen jaren komen die waarschijnlijk wel op ons niveau, of wij op het hunne, of iedereen halverwege...Who knows? En ten koste van wie?
Béter zullen we er in geen geval van worden!
Sociaal gezien is het risico op een ramp idd. zéér groot. Politiek ook.
En met godsdienst heeft dat allemaal niets te maken..

[Lodewijk van Male]

Het feit of ik nu voor of tegen de toetreding van Turkije tot de EU ben, doet er niet toe. Ik wilde wel eens een aantal in mijn ogen pro-argumenten aangeven.

1) De strategische geopolitieke en militaire ligging van Turkije. Turkije ligt op het kruispunt van Europa, Midden-Oosten en Azië. Het is zeker een militair belangrijk punt in de wereld, want goed verdedigbaar en goede uitvalsbasis. Daarom is het beter de Turken in ons kamp te houden (NAVO).

2) Economisch is het zeker een grote afzetmarkt voor onze producten, en door toetreding tot de EU zal de levensstandaard er ook verbeteren en zal net als met Spanje, Griekenland en Portugal uiteindelijk de opname in EU ook zijn vruchten afwerpen voor de andere lidstaten, ookal moeten ze er in het begin veel geld in pompen.

3) Grondstoffen. Ik ben niet zo op de hoogte van de rijkdommen aan ertsen e.a. maar ik denk dat zo'n groot land wel genoeg voorraad heeft.

4) Seculiere staat. Ondanks de negatieve uitwasemingen hiervan onder de militaire staatsgrepen en Attaturk is Turkije een verwesterd moslimland geworden. Een opname in de EU zou dit proces alleen maar kunnen verbeteren. Zo wordt ook een hervallen in islamitisch fundamentalisme tegengegaan. Een sterk verwesterd en Europees Turkije kan een positieve invloed hebben op de situatie in het Midden-Oosten. Ook Israël en Libanon zijn zo westers gericht (Frans is tweede taal in Libanon bv.) dat zij ook kans maken in de EU te worden opgenomen. Als Cyprus erbij mag, waarom zij niet. Israël is meer Europees dan welk ander land in het Midden-Oosten. Mits een oplossing gevonden wordt voor het conflict met de Palestijnen en de mensenrechten er niet meer worden geschonden zie ik net als voor Turkije geen enkele reden om Israël niet in de EU op te nemen. Vraag is of zij dat wel willen, na wat Europa hen heeft aangedaan. Was het niet Hitler die droomde van een eengemaakt Europa onder Duitse leiding?

5) Rol van Turkse minderheden. In heel Europa (vooral Duitsland, België, maar ook in Balkanstaten) zijn er heel wat Turkse minderheden, maar ook Koerdische. Een deel van hen zijn gevlucht uit hun land omwille van de repressie, ... Wanneer Turkije bij de EU komt en de situatie er verbeterd zullen een deel van hen wel vrijwillig terug naar hun vaderland wensen terug te keren. (Kijk maar naar de Afghanen dezer dagen in Brussel)

6) Turkije is een Europese mogendheid. Turkije maakt sinds haar ontstaan deel uit van de Europese geschiedenis. Tot 1914 omvatte het Ottomaanse rijk een groot deel van Oost-Europa en mensen met een beetje kennis van de geschiedenis van de BAlkan kunnen niet ontkennen dat de Turken redelijk tolerant waren t.o.v. de Slavische volkeren aldaar. In de bijna 400 jaar bezetting hebben ze de andere godsdiensten getollereerd en zelfs autonomie gegeven (orthodoxe patriarchen waren soms de intieme raadgevers van de sultan). De cultuur die er ontstond was een mengeling van beide religies. Slechts door het ontstaan van verschillende nationalismen in de 19de eeuw begon de tegenstelling tussen Slaven en Turken toe te nemen. Toch kan ik niet ontkennen dat uiteindelijk de Turken 400 jaar bezetters zijn geweest, maar je ziet dat dit moet gerelativeerd worden. De rol van Turkije in de Europese geschiedenis heeft zijn positieve en negatieve kanten maar dat kan men van elke andere Europese mogendheid zeggen, zelfs van België (Kongo).

[filosoof]

Oorspronkelijk geplaatst door filosoof

Spijtig wel dat in je pleidooi niets lees over de politieke, economische en sociale gevolgen voor Europa door deze zoveelste uitbreiding van de EU, die wééral niet gepaard gaat met een uitdieping...

"zijn vruchten afwerpen voor de andere lidstaten, ook al moeten ze er in het begin veel geld in pompen. " schrijf je. Heb je echt de indruk dat onze regeringen op dit ogenblik veel geld op overschot hebben om in Turkije (of in wat dan ook)te pompen?
Denk je écht dat een al krappe arbeidsmarkt nog verder opengooien voor tientallen miljoenen onderbetaalde mensen veel zal helpen aan
jouw loon en aan
het tewerkstellingsprobleem?


PS Ik heb eerlijk gezegd niet de indruk dat die Afghanen in Brussel écht terug naar huis willen, zoals jij schrijft.! Mij lijkt het er meer op dat ze hier wensen te blijven...

Wat betreft de natuurlijke rijkdommen van Turkije, volgens een soms betrouwbare bron (soms ook niet ):

Turkey - Basic Facts
Information Source: CIA - The World Factbook 2002
Population (2002 est.) - 67.3 million
Natural Resources - antimony, coal, chromium, mercury, copper, borate, sulfur, iron ore, arable land, hydropower:

lijkt me niet direct veelbelovend te zijn...