HOWEST kent erebachelor toe aan Elio Di Rupo: NSV! voert actie!

[Everytime]

Oorspronkelijk geplaatst door Knorretje

Tja, hij zou wel eens door zijn eigen tong kunnen stikken wanneer hij poogt 1 (één) zinnetje in het Nederlands foutloos te debiteren tijdens zijn dank-speech.
Bovendien zou die inspanning waarschijnlijk ook te belastend kunnen zijn voor zijn Waals-socialistisch gestel.8)

Het Nederlands van Di Rupo is afschuwelijk. Hij kan wel zijn plan in het Nederlands trekken, dat geef ik toe, maar we zijn toch zeer ver van het Nederlands van een Louis Michel bijvoorbeeld.

[xylitar]

Wat stellen die "doctoraten" eigelijk voor?

Filip kreeg er een, nu di rupo....
De enige manier om in dit land "geëerd" te worden met een doctoraat is door zo weinig mogelijk te doen, en zo veel mogelijk wind te maken...

Ze zouden beter eens symbolisch een gepensioneerde dokwerker of bouwvakker "eren" die krom loopt van zijn "carriere" en daar een armzalig persioentje voor krijgt. In plaats van mensen te "eren" die ganse dagen in hun -met airco en ander gemak voorziene- bureaukes zitten en daar verdorie nog HEEEEEL veel geld voor krijgen.

En hoewel ik meer voor een belgie dan een vlaanderen en wallonie aprt voel, moet ik van die kerel nie echt veel hebben, waar rook is...
En hij zal die rook voor het eerst hebben gezien in jaren zeker....

[Metternich]

Oorspronkelijk geplaatst door NSV!-Nationaal

De Nationalistische Studentenvereniging (NSV) nam onlangs kennis van het hilarische voornemen van de Hogeschool West-Vlaanderen (HOWEST) om de Waalse minister-president Elio Di Rupo een erebachelor toe te kennen. Dit gebeurt op 22 juni, in het kader van het evenement “Talent Factory” dat jongeren moet aansporen om voor de opleidingen Communicatiemanagement of Journalistiek te kiezen. Men zal er ook een campagne inhuldigen om meer Franstalige studenten aan te trekken voor specialisatieopleidingen in dezelfde branche. De avond wordt gecoördineerd door laatstejaarsstudenten van de hogeschool als onderdeel van hun stage, en er worden “Talent Awards” uitgereikt aan de meest verdienstelijke studenten van het afgelopen academiejaar.

De keuze om Di Rupo aan te trekken om deze avond wat extra cachet te geven is om twee redenen compleet onbegrijpelijk. Ten eerste is deze man, die ondanks zijn zalvende voorkomen zijn tirannieke grip op de Waalse, Brusselse én Vlaamse politiek niet kan verhullen, hoegenaamd niet populair bij de Vlaming. Ten tweede past hij niet bij een avond die in het teken staat van jong talent: economen en politieke journalisten langs beide kanten van de taalgrens uiten steeds meer kritiek op het beleid van de PS dat in Wallonië en Brussel compleet vastgeroest zit, met alle gevolgen van dien. Di Rupo staat voor politiek opportunisme, een reactionair sociaal-economisch beleid en een nepotistische machtsverdeling die corruptie in de hand werkt. Di Rupo is dus getalenteerd noch vernieuwend. Indien het jonge talent van de Hogeschool West-Vlaanderen streeft naar innovatie en efficiëntie zal het zeker geen inspiratie vinden in de capriolen van deze huichelachtige wolf in schaapskleren.

De NSV kan niet zomaar toekijken wanneer deze belichaming van het Belgisch wanbeleid op deze manier gratis persaandacht krijgt, die hem ongetwijfeld goed van pas komt in zijn reeds jaren zorgvuldig voorbereide graai naar het federaal premierschap. In een recente poll sprak een meerderheid van de Vlamingen zich terecht uit tegen zijn nauwelijks verborgen machtswellust, en we zullen alles doen om te voorkomen dat ze door dit soort foute signalen tot een andere mening gemanipuleerd worden. We zullen dus ook aanwezig zijn op deze “Talent Factory”. Omdat we niet op een even glansrijke ontvangst al de grote Waalse staatsman kunnen rekenen, zorgen we er zelf wel voor dat ook onze communicatieve vaardigheden de verdiende aandacht krijgen.


Gert Gillis
Senior Seniorum
GSM:0477/939723
www.30jaarnsv.be
www.nsv.be

[phoebe]

tja wat wil je iemand die op iedere legitieme Vlaamse verzuchting enkel maar NON wil antwoorden... weg ermee ....met die corrupte PS-er

In tegenstelling met de Franstaligen zijn de Vlamingen weinig bezig met macht. In het vroegere traditionele Vlaanderen werd het begrip 'macht' als iets zeer negatiefs geduid. De beinvloeding daartoe was zeer grondig en lang van duur, dat Vlaanderen anno 2006 nog altijd niet denkt in termen van macht. Zo wees er een poosje geleden iemand er opdat, als bevoorbeeld de koning zich tot zijn landgenoten richt, de Vlamingen de 'preek' horen en de Franstaligen daarbij denken aan het aspect macht.


De Franstaligen in België beschikken over een sinds meer dan een 250 jaar opgedane bestuurservaring en kennis van omgang met macht. Daardoor kan die elite in elke kwestie zo'n overwicht in beinvloedingskracht organiseren, dat de Vlaamse kant telkens tekort schiet. Volgens karel Vinck die toch wat ervaring heeft opgebouwd in de lei!ding van openbare en particulaire organisaties oa: ex-gedelegeerd bestuurder Eternit n.v., Bekaert Groep n.v., Umicore n.v., en de NMBS. Volgens hem bestaat die superioriteit qua beinvloedingskracht aan Franstalige kant zowel op het vlak van de psychologische ingesteldheid, de ervaring, de traditie en het georganiseerd financieel vermogen. Hij zegt dit des te tragischer te vinden, omdat de Vlamingen bewijzen het er, in confrontatie met tientalle andere landen in de wereld, goed tot schitterend van af te brengen. Als voorbeeld verwijst hij naar de samenwerking tussen de KU Leuven en de universiteit van Sint- Petersburg, waar gezamelijk een managementsinstituut werd opgezet.

Het zelfvertrouwen en de zelfbeheersing waar de Franstaligen in België bij elk nieuw communautair dossier je kan je de vraag stellen of er in België er wel andere bestaan, blijk van geven heeft verschillende facetten
- telkens kunnen hun politieke onderhandelaars rekenen op adviezen van een netwerk in s'lands hoogste maatschappelijke kringen, wat hun positie psychologisch als technisch ondersteunt.

- Tevens speelt het meerderwaardigheidsgevoel van een cultuur die op gebied van succesvol onderhandelen, een lange erelijst kan voorleggen

- Niet onbelangerijk is dat het publiek in Franstalig België, hoewel zeer geintreseerd in deze kwesties, vertrouwen heeft in z'n onderhandelaars en ze niet vlug afvalt, want perfect weet dat de buit veelal pas op het laatste wordt binnengehaald.
deze psychologische verschillende ingesteldheden laten zich gelden zowel bij onderhandelingen als doorlopend bij de wederzijdse wisselwerking en beinvloeding. Onderhandelaars aan Franstalige ondergaan de hele afwikkeling van zo'n proces in een heel andere geestesgesteldheid en veel meer als een spel dan hun Vlaamse collega's.
Essentieel is het tenslotte dat bij de Franstalige leidende netwerken de vast wil aanwezig is om over langere periodes elk belangrijk dossier te volgen en te begleiden.
Vlamingen hebben vanouds een probleem met het opvolgen, het behartigen van eventuele compromissen enzo. of het zelf opvolgen van overwinningen. Zelfs 1302 is gevolgd door een nederlaag 20 jaar later.
Leuven Vlaams grote overwinning, en daarna niets meer. Gedaan. Niemand was bereid om verder te gaan op dit elan. Niemand doet nog mee. men stopt. het is gedaan. Overwinningen worden niet uitgebuit zodanig dat ze uiteindelijk op nederlagen uitdraaien. Ook compromissen worden niet opgevolgd. Bv het farmeuze hertoginnedalakkoord waarbij faciliteiten in de zes randgemeenten werden ingevoerd. Bijna niemand weet dat daar nog een tweede luik aan verbonden was. In plaats van te zeggen de faciliteiten worden ook afgeschaft want het was een compromis in een ruilhandel. Men is er onverschillig voor, gemakzucht. het niet kunnen omgaan met macht. De andere gaan dan verder. Ze hebben een langere adem. In de wetenschap dat het erop aankomt zowel de eigen dominantie te handhaven en te verbeteren als de positie van de andere te verzwakken. In de eerste plaats psychologisch.

In de loop van de laatste eeuwen heeft de Franstalige elite een knowhow opgebouwd over het "wat en hoe" in de omgang met macht in het algemeen, en met als tegenspelers een aantal volkeren/landen in he§t bijzonder. Het is evident dat ze vooral veel kennis verzameld heeft over de psychologie van de Vlamingen en over hun beperkte bedrevenheid in het machtsspel.
Een grote rol speelt sinds eeuwen in de Franstalige wereld de kunde van de welsprekendheid, te beginnen aan de Franse hoven, waar die voor het eerst een hoge vlucht nam. De Franstaligen zijn doorgaans dan ook bekend om hun groot oratorisch vermogen. Dat kan zich zowel voordoen bij de gewone man waarbij een slimme woordkeuze ons soms verrast, als bij onderhandelaars, die hun Vlaamse tegenstanders met een woordenvloed onder tafel praten.
De aanpak in elk belangrijk dossier begint met een grondige voorbereiding die leid tot een actieplan dat meer en meer wordt uitgewerkt en verfijnd. De gewoonte van Franstaligen uit leidende kringen om aan de uitvoering ervan een volgehouden zorg te bestendigen en ook om het regelmatig bij te sturen kent in Vlaanderen niks vergelijkbaars. Het is voldoende het meer dan 10 jaar durende lobbywerk bij de raad van Europa aan Franstalige kant met de weinig, vlug klaargestoomde, iniatiefjes aan Vlaamse kant te vergelijken.
Ook met het lobbyen bevinden de Franstaligen zich op bekend terrein, want ook als privé persoon zal hij niet bevreesd zijn om zijn belangen bij derden te gaan verdedigen, bederven als hij is om de zaken in een voor hem gunstige manier te presenteren.
"Vlaanderen heeft geen diplomatieke traditie. Een onderhandelingstechniek en het diplomatiek lobbyen moet door de Vlamingen worden verworven zo weet een man met ervaring als Robert Senelle professor emeritius grontwettelijk recht.

Als lobbyers zijn Franstaligen bederven in het vriendelijk benaderen van mensen en ze slagen er meestal in hun gesprekspartners gunstig te stemmen of op z'n minst aan het twijfelen te brengen. Franstaligen laten het dan ook niet na met hun argumenten ook zoveel mogelijk individuele Vlamingen te beïnvloeden. Franstaligen zijn bijzonder handig in het voorstellen van de zaken. Ze zullen alles zo simpel mogelijk presenteren, zodat het wel lijkt alsof wat zij vragen de evidentie zelve is en de Vlamingen van slechte wil of wellicht een verdoken bedoeling heeft.
Waarnemers wijzen op de grote standvastigheid waarmee Franstaligen eenzelfde standpunt over de tijd handhaven, wat op termijn bijzonder rendeert. In 1912 al legde de Waalse voorman jules Destrée de nadruk op wat hij het superieure van het Franse personele principe tegenover de Vlaamse territoriale principe noemde. Hij heeft nog zo van die mooie uitlatingen gedaan maar deze thesis aan franstalige kant blijft anno 2006 onveranderd. Sinds enkele jaren wordt aan dat personele principe, met succes, ook het moderne "bescherming van de rechten van de mens" begrip gekoppeld.

Zo minimaliseert de Franstalige de gevraagde toegevingen en plaatst hij de tegenstrever in een slecht daglicht, terwijl hij steeds zoekt naar de beste formulering. Desnoods zal er wat gewrongen worden om om een geschikte formulering te vinden.
Franstaligen hebben ook een grote ervaring in het inpalmen van personen uit een andere cultuur. dat gebeurt met de nodige charme en attenties en later met het betuigen van vriendschap, tot ze merken dat het niet rendeert...
De Franstalige leidende kringen hebben een lange ervaring in het beïnvloeden van de tegenpartij. naast hun bekende welsprekendheid en ook wel concrete argumenten, gebruiken ze allerlei truukjes zoals: het bespelen van de gevoelens wat al wel eens Latijns theater wordt genoemd, en waarbij soms situaties danig dramatisch worden voorgesteld; woedeuitbarstingen met slaan van deuren en diens meer; humor, soms om een situatie om te keren; tussendoor gekheid maken om de aandacht af te leiden. Ook het culpabiliseren van Vlamingen is bij hen zeer geliefd.

Traditioneel moet het establishment boven het gewoel staan. dat houdt ondermeer in dat de Franstalige elite boven de partijstrubbelingen blijft en naar strategieën zoekt waar iedereen zich kan in vinden. Zowel het bestaan van deze actor als de invalshoek waar men cratief bezig kan zijn, verschaft de Franstalige gemeenschap in België een niet te onderschatte voordeel op zijn Vlaamse tegenstrever. De diverse lagen in franstalig België van de politieke, de economische, de academische en de mediawereld zijn veel meer ingespeeld op elkaar dan in Vlaanderen. Zo bestaan er bijvoorbeeld formeel gestructureerde verbanden tussen de Waalse werkgever en de waalse regering. Soms worden bepaalde campagnes gevoerd die steunen op afspraken tussen franstalige politici en franstalige persmensen. Belangrijk in Wallonie is het samenwerkingsverband dat de loge er is tussen vakbonds en partijleiders en vertegenwordigers van de hogere klasse dus tussen de PS-top en de MR-top, verband dat aan de oorsprong ligt van de regering verhofstadt.
Bij belangrijke dossiers weten de verschillende subgroepen van de franstaligen elkaar dan ook automatisch te vinden. In de praktijk bestaat er een netwerk van mensen die elkaar kennen en de behandeling en follow-up van vroegere en lopende dossiers.

Aangezien de belangen van de franstalige bevolking, zoals ook die van het Belgische establishment, dikwijls bij de verdedeging status quo liggen, gebeyurt het regelmatig dat het establishment daarvoor steun zoekt bij oudere, gevestigde figuren van de Vlaamse politiek. Het betreft personen die steeds in symbiose met het establishment hebben geleeft, er persoonlijk altijd goed bij hebben gevaren en ook wel bereid zijn hun partijleidingt te bewegen veel water in de Vlaamse wijn te doen.
Doordat in franstalig België al verschillende jaren een machtselite met haar netwerk aanwezig is en die in haar schoot heel wat knowhow daaromtrend heeft verworven en verder koestert en actualiseert zal ook een maatschappelijk opgeklomen nieuwkomer aan de top van de franstalige politieke, academische, of mediawereld makkelijk kan worden geintroduceert, wat voor een Vlaming met een soortgelijke loopbaan niet zo direct is weggelegd. Eenmaal deeluitmakend van dat netwerk, zal die franstalige kunnen groeien, zowel inzake kennis als mentaal.

Terwijl de Franstaligen op het vlak van beinvloedingskracht voor elk van technieken goed zitten, hebben de Vlamingen telkens een handicap.

Een imense vlaamse handicap is het Vlaams minderwaardigheidsgevoel. het is veel moeilijker te onderhandelen vanuit een inferieure positie. De franstalige tegenspeler die met meer zelfvertrouwen naar de onderhandelingstafel komt, is ook veel meer ontspannen, neemt het hele gebeuren niet zo zwaar op als de Vlamingen.
franstaligen weten bovendien dat ze desnoods tot aan de rand van de afgrond zullen gaan. Ze hebben de spirit om het er goed vanaf te brengen: zien er voor een stuk een spel in dat ze zo goed mogelijk zullen spelen, tot het pokeren toe.
De Vlaming die aan de onderhandelingstafel plaats neemt, speelt het heel defensief, en aan pokeren, waar ze helemaal geen ervaring mee blijken te hebben, zijn ze dus helemaal niet aan toe.
Na de kater van BHV werd er veel gezegt en geschreven herman van rompuy in de knack van mei 2005 gaf een aanzet tot de pokerstrategie "als je in communitaire onderhandelingen niet bereid bent tot aan de rand van de afgrond te gaan bereik je niets"
Vlamingen staan ook zwak omdat ze permanent als met een zeker schuldgevoel rondlopen, waardoor ze gemakkelijk geculpibaliseerd en gemanipuleerd kunnen worden. Bovendien hebben ze veelal meer oog voor het algemeen nationaal belang dan voor de eigen Vlaamse positie.

Ervaring is niet iets wat een mens overkomt, het is wat een mens doet met wat hem overkomt (Aldous Huxly)
Een groot verschil met de franstaligen, waarvan de elite een knowhow heeft in de omgang met macht in het algemeen en de omgang met Vlamingen in het bijzonder, is een feit dat daar aan Vlaamse kant niets tegenover staat, dat er geen lering voorhande is. Het gevolg van een eeuwe lange bevoogding. En dat er ook geen elitair Vlaams netwerk is, om zoveel ervaring bij te houden, ervaring waar bepalde situaties aan getoetst kunnen worden. Om dan nog niet te spreken over de kennis omtrend een eventuele aanpak, want ook daar lijkt men uit het verleden niets te leren. Gezien de armoede aan netwerken en kennis ervaring is het niet te verwonderen dat Vlaamse politici die naar de partijtop opschuiven, aan communutaire onderhandelingen deelnemen, uitspraken doen en reacties hebben waaruit blijkt dat ze de nog de materie bezitten, nog op het vlak van strategie ernstig bezig zijn, noch ernstig voorbereid zijn op de confrontatie met de franstaligen, want dat uit niets blijkt dat men de Franse psychologie heeft bestudeert.
Kunnen we niet van een tekort aan verantwoordelijkheidszin en inzet van de Vlaamse politiek spreken, als ze geen rekening houden met oude ervaringen. Vraag ander maar eens aan Vlamingen die met een franstalige getrouwd, of zelfs uit een franstalige familie afkomstig zijn. Deze vertellen dat je met Franstaligen kordaat moet zijn of dat ze anders gewoon over je heen lopen.

Als er iets is wat de Vlamingen nog minder hebben dan ervaring dan is het traditie. Als jong volk, volk met een jonge cultuur als we het in het kader van de moderne tijden bekijken, demonstreren de Vlamingen weinig traditie en contuniteit. Een traditie wordt in de jaren opgebouwd en de totstandkoming ervan vereist een zeker zelfbewustzijn als het bestaan van een eigen elite.

In Vlaanderen bestaat geen traditie waarbij een elitair natwerk bewust bezig is met de belangen van de gemeenschap, daarbij een aantal uitgangspunten hanteert en waarbij een aantal formele afspraken gemaakt worden tussen tussen de verschillende geledingen van wat een Vlaamse elite zou zijn. deze elite is er eenvoudig niet zoals die er aan Franstalige kant wel is. en zo is er geen centraal netwerk aanwezig waar gegevens bijeenkomen die zich geven op machtsverhoudingen en van waaruit een gezamelijke wil zich kan manifesteren. Zo is er bij de Vlamingen niet de traditie om visies te ontwikkelen en er naar toe te werken. Bij Franstaligen bestaat die contuniteit wel zij hebben "de la suite dans les idées" van de mogelijkheden die er zijn, maken ze vlugger gebruik. De totstandkoming en instandhouding van een elite, als een vrij ontstaan gegeven, is op zich al het resultaat van tradities, in directiekamers, wetenschappelijke centra, hoofdredacties werkgeversfederaties om met een gemeenbest bezig te zijn.
Elites, zoals de Franstalige in België, zenden signalen uit van sterkte en wil naar de overkant om zich kenbaar te maken. Het is een traditie dat dergelijke elites op een dergelijke wijze onderling functioneren. In het nogthans bipolaire België is een dergelijke communicatie niet mogelijk. Bij gebrek aan een Vlaamse elite zenden in periodes van communitaire spanningen, een aantal personen en organisaties uit vlaanderen dikwijls tegenstrijdige szignalen uit, die niet veel met wil en sterkte te maken hebben, ondanks hun soms stoer woordgebruik.

Toch zijn er binnen de gegevenheid van de jonge Vlaamse cultuur Vlaamse intellectuelen die de geschiedenis en de cultuur van de Nederlanden kennen en oog hebben voor traditie. En die weet hebben van het verloop van vroegere krachtmetingen, waar Vlaanderen bij betrokken was in de loop van zijn geschiedenis.
In Vlaanderen is het droevig gesteld op het vlak van samenwerking tussen de verschillende geledingen van de gemeenschap, anders dan de Franstalige samenhang.
Dat laat zich ook voelen door de moeizame manier waarbij het bij bepaaldedossiers, situaties of onderhandelingen tot een samenwerking en een samenspel komt tussen de Vlaamse partijen.
Een illustratie daarvan is de wijze waarop Elio Di Rupo tijdens de regeringsonderhandelingen van 2003, Guy Verhofstadt enerzijds tegen Karel De Gucht en anderzijds tegen Yves Leterme uitspeelde. In dat verband is het werkelijk stuitend hoe Elio Di Rupo enkele dagen al na zijn schandelijk asociaal en anti Vlaams gedrag bij de BHV onderhandelingen Leterme wist aan te terkken voor "gesprekken" die tegen Verhofstadt uitspelend. Het partijpolitieke spel is in Franstalig Belgïe even hevig als in Vlaanderen, maar geen enkele Vlaamse Partij of regeringsleider zal erin slagen Franstalige partijen zo voortdurend tegen elkaar uit te spelen. Daarvoor hebben ze al te lang ervaring met omgang met macht en met de voordelen van samenwerkingsverbanden voor concrete situaties.

Algemeen kan men stellen dat in Vlaanderen het woord macht in de loop der tijden een negatieve connatie heeft gekregen. Traditioneel leren de Vlamingen in hun jeugd alles wat met macht samenhangt, verdacht en zelfs slecht te vinden. Er rust dan ook een zeker taboe op, dat verhindert dat het begrip onbevangen wordt benaderd en bij de Vlamingen een realistisch gevoel ontstaat voor de factor macht in de relatie tussen personen en groepen. En toch is het essentieel dat dat de aandacht gevestigd wordt op het feit dat sommigen bedrevener zijn in het machtsspel dan anderen. Algemeen kunnen we stellen dat de Vlamingen integendeel, vanwege een zekere naiviteit en gemakzucht zonder veel nadenken vanuit gaan dat in andezre landen en door andere volkeren net zo gedacht en gehandelt wordt als door hen zelf. De vele informatie over gewoonte, elders die hen via de media bereiken, lijkt aan die grondhouding niet veel te veranderen.

Als we Franstaligen en Vlamingen over een langere periode observeren, valt op hoe de eerste met een zekere regelmùaat de laatsten confronteren met nieuwe zogenaamde problemen, waarmee in een omgekeerde situatie Vlamingen franstaligen nooit zullen lastig zouden vallen:
Toen Vlaanderen veel armer was dan Wallonië, is de toen behoeftige regio niet voortdurend bij zijn rijkere buur komen aankloppen. Integendeel, het blijkt dat toen bijna een eeuw transfers waren van het armere Vlaanderen naar het rijkere Wallonië. Zelfs toen heeft het Vlaanderen niet geklaagd. het volstaat dat het beeld omkeert en Wallonië vraagt een maximale hulp.
Als vlamingen in waals brabant gaan wonen, passen ze zich aan, want ze zien niet in hoe ze daar als Nederlandstaligen rechten zouden laten gelden. In het omgekeerde geval gaan Franstaligen in Vlaams Brabant al rap "hun rechten" met veel poeha en zelfverzekerdheid opeisen.

Vooral in het Brusselse, waar zich een directe confrontatie tussen Nederlandstaligen en Franstaligen voordoet, valt er iets te leren uit de wijze waarop Franstaligen met macht omgaan, die ze eerst door verfransing en verfransingsdruk in enkele generaties hebben gerealiseerd.
In het Franstalig cultuurgebied wordt zeer in tegenstelling tot de Vlaamse van in de jeugd aan de eigen taal gewerkt. Zowel wat de kwaliteit aangaat van het taalgebruik op zich, als wat de vaardigheid betreft, waarmee ze wordt geschreven, en vooral het belangrijkste verbaal gehanteerd wordt.
eric Pradier: "als Fransman vondt ik hier de latijnse cultuur terug bij de Waalse collega's trés latins, die een contrast vormde met de Vlamingen, veel pragmatischer en met beide voeten op de grond, sans effort. Waneer Vlamingen hun werktaken organiseren, gaan ze zeer pragmatisch tewerk. beter gezegt ze zijn gewoon heel praktisch bezig. ze zijn erg sur le comment, plutôt que sur le pourquoi gericht. Ze houden er niet van veel te discussiëren, ze geven de voorkeur aan het doen. Voor een Fransman is dat een ervaring die een beetje verassend is, want in zijn land houd men ervan begrippen, concepten te hanteren en elk concept in zijn geheel te bekijken alsook de voorwaarden te onderzoeken waaraan het moet voldoen. men tracht tot een overeenkomst te komen terzake. Zodra dat bereikt is, intresseert het ons Fransen veel minder. Het fustreerende om met Vlamingen samen te werken is dat ze in heel andere zaken geintreseerd zijn. Zij voelen zich sterk betrokken bij de praktische realisatie daarvan, wat ons soms geheel van detaiol voorkomt. maar toegeven, op die wijze w�*orden de kansen op verassingen veel minder. Wat echter ook het presenteren van een project betreft, komen de Vlamingen verbaal pover uit de hoek"

Opmerkelijk dat Eric Pradier jarelang algemeen manager van Bull Benelux verwijst naar het pragmatisme van de Vlamingen met de woorden :sans effort. in zijn ogen vergt de praktische realisatie, veel minder inspanningen dan het hanteren van concepten, dan creatief proberen te zijn. met macht bezig zijn het creatief bedenken van strategiën en tactische zetten, het voorzien van eventaliteiten, het bedenken van een heel andere voorstelling van zaken is essentieel een bezigheid van de geest en in die zin valt er aan Vlaamse kant wel een zekere gemakzucht aan te wijzen. Ook een grote taalvaardigheid is voor een deel het resultaat van veel oefening in het redeneren, in het argumenteren, van het moeite doen.
In het machtsspel speelt de taal ook nog op een andere manier een rol. In de taal zo als die door de meeste Franstaligen en fransen uit België wordt gehanteerd die zijdelings met macht te maken hebben. dat berip staat er veel centraler in de dagelijkse taal zij het meestal niet nadrukkelijk, dan in Vlaanderen het geval is.

Het veel gebruikte "il faut avoir de la suite dans les idées" zou afkomstig zijn van de grote Franse staatsman kardinaal Richelieu, waarvan gezegd wordt, dat hij een grote pragmaticus was die uitkeek naar elke gelegenheid, in die zin dat hij die dan ook gretig te baat nam. Want alles waar hij vat op had, zette hij naar zijn hand.
avoir de la suite dans les idées is leven in een besef dat in de mogelijkheid zijn tot een handeling over te gaan meteen ook een aanleiding kan zijn om het ook werkelijk te doen.
Even Frans ook naar de geest is de raadgeving "considére avant d'entrer en lice,mais une fois entré, fais toi considérer (overweeg de situatie voordat je in het strijdperk treedt, maarzodra het zover is, zorg er dan voor dat men achting voor je gaat voelen)
In deze paar zinnen zien we hoe de franstalige wereld weet te handelen en zich ook weet te laten gelden en te respecteren. De wisselwerking tussen het handelen en de taal die men bezigt is genoegzaam bekend.

Franstaligen zijn steeds in de weer om te proberen buitenstaanders die ze om de een of andere reden belangrijk vinden, voor zich te winnen. Een zorgzame en creatieve omgang met de taal staat daarbij vooraan, vooral als het om personen uit de bovenlaag gaat. Constant in de gevolgede werkwijze zijn daarbij
- ipv mensen te overdonderen met een geheel aan argumenten, zal men gebruik maken van simpele het liefst algemeen gehuldigde principes, waardoor men zijn gesprekspartner zo weinig mogelijk het gevoel geeft hem iets te willen opdringen. het zal ook mogelijk zijn deze 'algemene principes', waarop zijn argumentatie steunt, te blijven herhalen al ging het om de evedentie zelve.
- een steeds actueel voorbeeld van 'algemene gehuldigde principes' die Franstaligen gebruiken om te werven voor één van hun standpunten, zijn 'de mensenrechten' en 'de rechten van minderheden' die ze claimen voor Franstaligen die in Vlaanderen en vooral in Vlaams-Brabant wonen, en die ze stellen tegenover de zogezegde 'Blut und Boden'-theorieën van de Vlamingen. Een goed uitgekiend spel van woorden dat z'n succes niet meer hoeft te bewijzen.
Zodra ze gelanceerd zijn, blijken deze algemene principes al zeer vlug door talrijke Franstaligen te worden opgenomen, zodat de buitendienst voortdurend hetzelfde hoort. Dat blijkt veel beter te werken dan de Vlaamse 'aanpak', waarbij vanuit de emoties alles uitvoerig wordt verteld.

Het is normaal dat milieus die het jarenlang voor het zeggen gehad hebben een kennis hebben opgebouwd over de regio en zijn mensen. Het is een oude sport van leidende kringen, die lange tijd over andere landen/volkeren hebben geheerst, om oude herineringen op te halen die zijn bijgebleven en om informatie uit te wisselen over de evoluties bij de daar opgekomen leidende klasse. Zolang er nog een zekere dominerende positie te verdedigen valt, is het zaak om over de nieuwe informatie betreffende de "onderdanen" te beschikken. Een belangrijke bron van informatie voor de Franstalige kringen zijn mensen als etienne davignon, die bewust veel Vlamingen ontmoeten, om te weten wat er leeft. minstens even belangrijk als bron zijn de veelal verfranste Vlamingen die dankzij hun kennis van de Vlaamse leefwereld en hun gemakkelijke toegang tot de Vlamingen, precieze informatie kunnen verschaffen aan de milieus van de hoofdstad waartoe ze met graagte zijn gaan behoren.

Bij Franstaligen is het gebruik van het woord 'dignite' veel couranter dan het woord "waardigheid" bij nederlandstaligen. Op websteks is de frequentie van de term 'dignité' 3�*4 maal groter dan de term 'waardigheid', wat iets zegt over de twee taalgroepen en het verschillend belang dat ze aan het begrip hechten, en ook wat het zich laten respecteren of gelden betreft is dit toch wel veel zeggend.

In de geest van 'les amis de mes amis sont mes amis' is de cultuur van verbondenheid in de Franstalig België beduidend groter dan dat in Vlaanderen het geval is, vooral dan bij de heersende klasse. dat brengt evenwel mee dat hierdoor ook al eens minder geschikte kandidaten voor een mandaat of een functie zullen worden gesteund. franstaligen en dat geld heel duidelijk voor Franstaligen in Vlaanderen zullen daarbij denken "hij is wel niet farmeus, maar hij is een van ons!" Vlamingen zullen eerder de competitie haar gang laten gaan. Terwijl men in vlaanderen iemand niet vlug aanmoedigt in wat hij onderneemt, de afgunst is nooit ver weg is het beeld in franstalig België ook zeer verschillend. Op het vlak van netwerken hebben ze op de Vlamingen een grote voorsprong ontwikkeld en deze kloof wordt niet zo vlug gedicht.

Simple comme bonjour franse logica.
In Vlaanderen werden bij de stichting van België in 1830 de plaatselijke administratieve diensten en het gerecht in enkele weken tijd verfranst. Het is wel onvoorstelbaar dat nu al bijna 176 jaar strijd wordt gevoerd om deze situatie volledig o,gedaan te maken. de franstaligen houden die normalisering van die situatie al heel die tijd tegen. Het had veel voeten in de aarde voor in 1873 een eerste taalwet een heel gedeeltelijke hervernederlandsing van het gerecht regelde. Dat werd echter door de franstaligen niet zomaar geaccepteerd. Ze eiste en verkregen vanuit hun machtspositie wat zij "des compensations'" noemde, maar in feite niets anders was dan maatregelen die de verfransing van brussel moesten vergemakkelijken. een beetje de omgekeerde wereld, want de enige compensatie in de ware zin van het woord zou er een geweest zijn voor 43 jaar rechtsderving aan Vlaamse kant. Tot op de huidige dag remmen de Franstaligen (verlost in 1970 dankzij de staatshervorming van gaston Eyskens van een Vlaamse meerderheid in de jaren 1960 meer en meer op de besluitvorming was gaan wegen. Eyskens zal hiervoor beloond worden met de adelijke titel van burggraaf in 1973) het herstel van de verfransing van Vlaanderen van 1830 af, door bij elk Vlaams rechtsherstel weer "compensaties" te vragen. Men kan zich afvragen waarom Vlaanderen dat al dit land onderhoudt deze Franse logica nog steeds gelaten ondergaat.
Ondertussen hebben de franstaligen, geholpen door een heleboel maatregelen waaruit deze "compensaties" bestonden, brussel in een paar generaties tijd kunnen verfransen, hun machtspositie in Vlaams-Brabant kunnen versterken en de nadelige effecten van de grondige verfransing van Brussel, (waarbij brussel nu een probleem werd als hoofdstad van een federaal land aanvaardbaar te blijven) konden worden bijgewerkt door een pariteit in de brusselse regering in te stellen, waaarvoor 'en compensation' een overeenkomstige pariteit in het federaal bestuur, bij de hogere amtenaren en in de diplomaten busness kon worden afgedwongen!

Bij de onderhandelingen over de splitsing van het kiesarrondisement BHV één van de kleinere stappen ter bescherming van de Nederlandstaligheid van Vlaanderen vroegen de franstaligen weer enkel "compensaties" die Brussel en Vlaams-brabant verder moeten verfransen: een versoepeling van de taalwetten in Brussel, de uitbreiding van Brussel en de goedkeuring van het minderhedenverdrag van de Raad van Europa, dat de deuren moet open zetten voor een tweetalig statuut in heel Vlaanderen.
En Vlaanderen blijft die Franse logica maar bespreekbaar vinden.

De Vlaamse onderhandelaars waren soms in het verleden effectief, maar alleen op ogenblikken dat ze sterk gesteund werden door de Vlaamse publieke opinie bijvoorbeeld in de voor Vlaanderen gunstige jaren 20 en 60, toen de Vlaamse beweging sterk stond op straat. Op eigen krachten zijn ze tot op heden nog altijd tot niet veel in staat.
Een rede daarvoor is dat ze telkens weer volstrekt onvoorbereid zijn. Waarnemers stellen vast dat Franstaligen veelal onderhandelingen aanvatten vanuit een minder gunstige uitgangspositie en erin slagen veel beter te eindigen. Ze beginnen te ondehandelen op hun gemak zo van wij hebben alles gezien en lijken daarmee een voorsprong te hebben op de hele lijn.
Aangezien onderhandelen de laatste decennia meer en meer proffesioneel kan worden aangeleerd en vervolgens ingeoefend, is het verbazend dat de politiek in Vlaanderen daar zo weinig gebruik van maakt. om nog niet te spreken over de nieuwste ontwikkeleingen op het vlak van intercultureel onderhandelen.
Ook voor de Vlaamse academische wereld ligt hier een actieterrein, Vlaamse onderhandelaars die het serieus menen siganleren voortdurend dat hun werk bij communotaire onderhandelingen wordt bemoeilijkt, door gebrek aan kennis op belangrijke terreinen die door de academici verwaarloosd worden.
Alleen al uit verslagen van onderhandelingen die onverwacht slecht of goed verliepen, zou veel lering kunnen worden gehaald.

Als men een profiel zou opmaken van de vlaamse onderhandelaars vertegenwoordigt de Vlaming het oplossingsgericht model. De Vlaming is wat onzeker, wat onrustig, met als gevolg dat hij al snel naar een oplossing wil. Hij is bang om zich te laten gelden ivm de eigen agressie, en wil er gewoon vanaf zijn, wat heel snel opgemerkt wordt door de tegenstander, en ziet vervolgens hoe de Vlaming zijn kaarten op tafel legt.
gezeten tegenover een oplossingsgerichte onderhandelaar kan de tegenspeler nagaan in welke fase van de onderhandeling hij gekomen is.
Dat is echt niet zo moeilijk in te schatten als je op de non-verbale taal zeer zorgvuldig achting slaat. Non verbaal zit hij ongeveer daar en verbaal kan de tegenstander dat ook horen, en kan de tegenstander de Vlaming voldoende provoceren om te kijken tot hoever de Franstaligen met de Vlaming kunnen gaan. Hoe ze het moeten afsluiten, en hoe ze tot een voor hen voordelig akkoord kunnen komen. De befaamde welsprekendheid van Franstaligen....

Studies bevestigen de ervaring uit de praktijk dat Franstaligen assertiever zijn tegenover de Vlaming die daarentegen veeleer bang is om zich te bevestigen, om zich te manifesteren, te naief.
De Vlaamse onderhandelaar denkt als hij s'avonds thuiskomt, dat hij dat aan zijn vrouw moet gaan uitleggen, of andersom dat de vrouwlijke onderhandelaar het aan haar gezinsleden moet gaan uitleggen, wat er in de loop van de dag is gebeurt. Als een soort verantwoording.
De Franstalige zal vertellen hoe goed het is geweest, en hoe leuk het was.
Er is hier dus een heel ander besef wat onderhandelen betreft.
Vlamingen moeten leren aandacht te besteden op wat hij moet letten als hij in onderhandeling gaat met een Franstalige het wordt meer en meer een technische aangelegenheid, die op kennis is gesteund. Op kennis en ervaring, want het is belangrijk het ook voldoende te hebben gedaan, wil men het onder de knie krijgen, als het voor de onderhandelaar ook een spel wordt zit hij op het goede spoor.

Maar een Vlaming kan blijkbaar niet leven met een probleem dat lang duurt, voor Franstaligen speelt het verstrijken van tijd niet zo een rol. Hij observeert de tegenstander en wacht af tot die z'n beheersing verliest. De tijd speelt immers in zijn voordeel, want hij ziet hoe de Vlamingen langzaam onrustiger worden en nerveuzer om zich finaal bloot te geven.
Hugo Shiltz zegt dat de ervaring hem geleerd heeft dat Vlamingen dringend betere pokeraars moeten worden. dat ze zich moeten bekwamen in het niets laten blijken, hoe moeilijk da na verloop van tijd ook wordt.
Bij communotaire onderhandelingen worden vlamingen regelmatig geconfronteerd met franstaligen die ineens in een franse colére uitbarsten. soms is die woede ook geveinsd, willen ze zich verontwaardigd tonen om druk uit te oefenen op de tegenpartij.
Het zou voor de vlamingen ook eens tijd moeten worden dat ze het eigen ongenoegen ook eens laten horen en zijn temperament ook de vrije loop laat gaan, maar normaal vindt de redelijke vlaming dat je dat niet doet.
Voor veel Walen lijkt het wel alsof de Vlamingen niet over een temperament besschiken. Dit irriteerde Guy Spitaels waardoor hij een beetje provocerend zei "le lion flamand rugit (brult) mais il ne mord pas, il n'a pas de dents!


Omdat voorbelden soms meer duidelijk maken dat theoretische beschouwingen, wordt het kramikkelige Vlaams onvermogen tot onderhandelen duidelijk met het volgende

een analyse van twee nogal recente onderhandelingsrondes voor de vorming van, Paars II en de splitsing BHV voor beide geld dat de Vlaamse voorbereiding veel te wensen overliet.

- ondanks meer dan 100 jaar regelmatig communautair onderhandelen is het net alsof de vlaamse politici telkens weer van nul beginnen. uit ervaring wordt blijkbaar niets geleerd. Er valt zelfs een achteruitgang te constateren met 60 �* 70 jaar geleden toen men toch iets meer vertrouwd leek te zijn van de mentaliteit van de Franstaligen, en veel hadden geleerd van de oude elite die ze in allerhande functies langzamerhand gingen opvolgen
- alle vlaamse partijen verdiepen zich regelmatig op congressen en studiedagen in allerhande aspecten in het maatschappelijk leven. Voor een grondige behandeling van de voornaamste vlaamse kwesties is er echter nooit tijd. De gebrekkige kennis van deze materie komt dan bij onderhandelingen overduidelijk aan het licht
- een kapitale fout van de vlaamse onderhandelaars is het de taal van de tegenstander te gebruiken. wat bezielde iemand als een Steve Stevaert, deze situatie te accepteren ondanks zijn gebrekkige kennis van het Frans?
- Voor franstaligen is het uitzitten van een onderhandelingsstrategie part of the game. Aan Vlaamse kant is op dat vlak de achterstand nog zeer groot. Hoezeer erook rivaliteit is tussen de franstalige partijen, op het laatste ogenblik schuiven ze steeds één woordvoerder naar voren die het gezamelijke standpunt vertolkt. Vlamingen zijn zo weinig solidair dat ze reeds bij het buitenkomen van een gezamelijke vergadering mekaar vliegen aan het afvangen zijn.

Regeringsonderhandelingen Paars II (mei-juli 2003)

- de besprekingen duren 42 dagen als gevolg van een duidelijke franstalige strategie. Want het rekken van besprekingen stelt de oplossingsgerichte Vlaming duidelijk op de proef. Franstaligen speculeren erop dat de onrust bij de Vlamingen hen finaal tot het blootgeven van hun kaarten zal brengen

- tergend ook voor de Vlamingen die dit land onderhouden zijn de gedragingen van de PS die in de aanloop van de verkiezingen stemmen heeft proberen ronselen door te beloven dat het budget gezondheiszorg vier jaar lang met 5% zal stijgen. Waarbij de MR daarover met de PS een Waals front vormt. En dat het dan nog een Vlaamse socialist in de persoon van Frank Vandenbroucke die bewijst dat ook 4%, zelfs 3.5% haalbaar is...

- De Franstaligen hebben nog andere pijlen op hun boog. Elke kans benutten om een scéne te maken, is er een van. Op zondag 29 juni is het zover. Bij een voor de rest onbelangrijk agendapunt reageert Di Rupo 'gekwetst' op een 'kleinerende ' uitspraak van karel De Gucht VLD- voorzitter. Di Rupo huilt en tiert, neemt zijn spullen en loopt naar de uitgang. Verhofstadt en Stevaert weten hem tegen te houden, maar maandag is hij niet op het appel. Ook dinsdag niet. 'Tot Guy verhofstadt hem opbelt en een eerste reeks toegevingen doet. Di Rupo heeft weer een onbeduidend voorval in zijn voordeel kunnen gebruiken, en de Vlamingen kunnen chanteren. Hij weet zich incontournable en heeft CD&V voorzitter Leterme tegen Verhofstadt kunnen uitspelen.
In de volgende dagen komt De Gucht die van het voorgaande de schuld krijgt nog meer onder druk. Tijdens een nachtelijke bespreking op dag 40 stelt hij dat debesprekingen niet langer meer mogen duren dan 24 uur. De Franstaligen zien hierin weer een kans voor veel misbaar: louis Michel begint te roepen en te tieren en wordt daarin afgelost door een 'woedende' Duquesne. En tussendoor scheld De Gucht terug.

- vervolgens voeren Di Rupo en Michel een gezamelijk nummertje op. De eisen van de Vlamingen op het vlak van de staatshervorming beantwoorden zij met een: "Si vous voulez discuter, on est pret!" en ze presenteren een lijst met tien absurde eisen, hun "liste des horreurs" in plaats van verontwaardigt de vergadering te verlaten en de kans te grijpen om ook eens vanuit de slachtofferrol druk uit te oefenen leggen de Vlamingen het hoofd in de schoot en trekken hun Vlaamse eisen in. Verhofstadt II is geboren.

onderhandelingen over de splitsing van het kiesarondissement BHV
- De samenstelling van de delegaties het is een gulde regel om bij onderhandelingen de beste kenners van het dossier en de meer gemotiveerde aftevaardigen. Mensen die persoonlijke redenen hebben om het maximum uit de onderhandelingen te halen.
Aan franstalige kant heeft men dan ook vernoemde regel in al zijn consequenties toegepast. De Twee Waalse voorzitters Elio Di Rupo en Didier Reynders worden geflankeerd door vier zwaargewichten verkozen in BHV: Laurette Onkelinx, Philip Moureau, Jaques Simonet en Olivier Maingain

- aan Vlaamse kant steekt het blijkbaar niet zo nauw en heeft men het niet nodig geacht verkozenen uit BHV aftevaardigen, die toch dagelijks aan den lijven de dringende noodzaak van de splitsing van hun arrondisement ondervinden. En ook beter de gevolgen van eventuele toegevingen ter plaatse kunnen inschatten.
De Vlaamse delegatie bestaat dan ook uit mensen die soms heel ver van Brussel wonen en geen enkele bindingh hebben met de problematiek van de Vlaamse rand. Johan Van De Lanotte en Geert Lambert uit Oostende, Guy Verhofstadt uit Gent, Bart Somers uit Mechelen, Steve Stevaert uit Hasselt, en Patrick Dewael uit Tongeren. Niemand dus uit het arrondissement waarover de onderhandelingen gaan dus. Zelfs Frank vandenbroucke, Vlaams minister belast met de Vlaamse rand, wordt buiten de Vlaamse delegatie gehouden.
Het is schreinend zoveel amateurisme in het samenstellen van een eigen delegatie. En de rest is navanant, wat de Vlaamse belangenverdeling betreft.

VLD en SP.A die woordbreuk pleegden tegenover de Vlaamse kiezer, wijten nu de mislukking aan een niet realistische aanpak aan Vlaamse kant.
Wilfried Martens in knack van 12 mei 2005 daarover: "Eigenlijk is er geen ruimte voor toegevingen, want de splitsing is vanzelfsprekend. Logisch en rationeel en wordt ondersteund door een arrest van het Abritragehof" Als er toegevingen moeten worden gedaan om psychologische redenen zo laat Martens verstaan, dan mag het geen maatregelen betreffen die de verdere verfransing van Brussel en Vlaams-brabant in de hand zullen werken. "Eigenlijk zou men een toegeving moeten bedenken die overal buitenstaat, die niets met het communotaire te maken heeft aldus Martens.
De tekst, door VLD en SPA al aanvaard, stond evenwel bol van de toegevingen op dat vlak. Evenzovele acceptaties van de Frnse logica.

VLD en SP.A zetten de franstaligen in een zetel door herhaaldelijk te verklaren dat ze nooit vanwege de kwestie BHV de regering zou laten vallen, hebben de Vlaamse regeringspartijen de Franstaligen al in een zetel geplaatst. Vanwaaruit ze hun eisen steeds hebben kunnen opvoeren. verder hebben ze door de splitsing van BHV niet meer de aanwezige Vlaamse meerderheid door te drukken, verhindert dat dat de Franstaligen voor een moeilijke keuze werden geplaatst: de alarbelprocedure gebruiken of niet. Zo zullen we het nooit weten of ze het aangedurft hadden de regering te laten vallen over BHV.

- Le Soir van 19 juli 2003: de onderhandelaars amuseren zich soms echt als scholieren. Tijdensde rustpauzen laat Louis Michel een geheimzinnige zwarte tas aanrukken, tot grote nieuwschierigheid van de collega's. Hij maakt die tas open en er verschijnt een mini tv die zal dienen om de exploten van Justine henin te volgen in Roland garos. Eloi Di Rupo steekt zich op een geheimzinnige wijze weg achter zijn laptop, maar zijn medewerkers zien hou hij bezig is op de sportive sites van het net. Didier Reynders gaat overal wat snuffelen, terwijl hij met een digitaal foto toestel kiekjes maakt van de collegas die hem dan als een clouwn weer zien weghupelen. Els van weert staart naar de zoldering want zoveel machogedrag is aan haar niet besteed, Vande Lanotte verheft zijn stem hij zal de laatste mop vertelen over het kabinet Daems.

- Een paar dagen voor het afspringen van de BHV besprekingen hebben Vande lanotte en Reynders nog een afspraak met de commissie binnenlandse zaken. De Vlaming is er al als reynders binnengestapt komt. De TV kijker ziet hoe Reynders de hand legt op Vande lanottes rechter schouder, hem over de rug strijkt en neergezeten zijn gebuur nog eens bij de linkerarm neemt.
- De dag na het einde van de besprekingen ziet de TV kijker 's avonds hoe Elio Di Rupo gekkend en lachend Vande lanottes haar helemaal in de war wrijft, terwijl het slachtoffer passief en een beetje beaat lachend voor zich uit staart. De kijker krijgt de beelden zonder commentaar...

- Ook in 2003 is het Franstalige NON al een hele tijd een realiteit. Liever dan op de Vlaamse eisen tot een verdere staatshervorming te moeten reageren met een hard verzet, gooien ze het over een andere boeg. Als ze kunnen gaan ze gekscheren met als boodschap " We komen toch goed overeen. En al dat andere is toch zo belangerijk niet!" Zo sturen ze de Vlamingen met een kluitje in het riet. Vande lanotte speelt erop in en begint zelf grapjes te vertellen. Hij is de nuttige idioot in het ondergraven van de eigen Vlaamse positie.
- In 2005 bij de BHV besprekingen, lijkt ook weer Vande Lanotte verantwoordelijk minister aan Vlaamse kant voor instutionele zaken de zwakke schakel. Reynders en Di Rupo hebben ondekt dat ze Vande Lanotte met het nodige geflikflooi, ver in hun richting kunnen doen opschuiven.

Op het eerste gezicht is de arrogante De Gucht verantwoordelijk voor de slechte afloop voor de Vlamingen van de onderhandelingen in 2003.
Bij nader toezien zat hij evenwel op het goede spoor. Hij reageerde op de uitbarstingen en de comedie van de temperamentvolle Latijnen met zijn eigen temperament. Wat in Vlaanderen geen alledaags gebeuren is, maar wat aan Vlaamse kant een middel kan zijn om de tegenstrever wat terug te dringen.
De werkwijze van De Gucht laat nog geen vruchten zien, omdat het niet helpt als niet alle top politici ze hanteren en niet samenspannen om te verhinderen tegen elkaar te worden uitgespeeld.

[ingenious]

roland vermeesch, de algemeen directeur van de howest is een paar dagen geleden plots komen te overlijden, dus ik denk dat ze op de howest wel wat andere dingen hebben om zich zorgen over te maken dan een hobbyclubke dat het bezoek van een verkozene van over de taalgrens wil komen verstoren. maar kom, als jullie je er beter bij voelen. iedereen doet wat 'em moet doen om de wereld te verbeteren hé.

[stab]

Precies of dat nuttige Vlaamse idioten zich weer aangesproken voelen om deze corrupte Waalse politieker te depanneren.
We zien ze toch zo graag , die Waalse lieverdjes.
Wat was het ook al weer wat di Rupette zei: als de Vlamingen hun (democratische) meerderheid gebruiken, bestaat er geen België meer?

[Kay_]

Oorspronkelijk geplaatst door C uit W

Di Rupo kuist hellemaal niks uit, hij pakt gewoon z'n tegenstanders binnen de partij aan. Zijn corrupte vriendjes mogen wel blijven.
Heel z'n partij en land zijn corrupt.
Het is een dikke schijnheiligaard.

Zelfde verhaal binnen het VB, Rob 'Klop' mocht ook blijven net zoals de rest met een crimineel verleden

[Zwarte Spion]

Heeft Di Rupo al een lidkaart van het Nederlandse pedofielenclubje? Of sturen ze hem ineens een ere-lidkaart toe?

Di Rupo is één van de grootste corrupten in het land en net hij zou volgens BUBby de boel binnen de PS zuiveren? Hahaha! Grappig!

[Zwarte Spion]

Oorspronkelijk geplaatst door kay-gell

Zelfde verhaal binnen het VB, Rob 'Klop' mocht ook blijven net zoals de rest met een crimineel verleden

Jaja... ge zijt braaf!
Gay-Kell...

[Herr Flick]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans1

Wat is er mis aan het belonen van een persoon die zijn corrupte partij wil uitkuisen en zijn gewest economisch hogerop wil brengen? Ik heb daar alleen maar lof voor. Wij moeten Di Rupo daar juist in ondersteunen.

Die Rupo viert alleen maar een typische maffia strijd om de macht, ...

Het is zoals All Capone die zijn tegenstanders maffia leden uitschakelde enkel om hun deel van de koek op te kunnen eten, zoveel, lof moet ge dus nie hebben voor Il Rupettio, ...

[ancapa]

Oorspronkelijk geplaatst door Tegendradigaard

tja as ze in Leuven aan een onbenul zoals de Phlippe nen eredoctroraat geven dan kunnen die van West Vlaanderen niet achter blijven en ook een stuk verdriet nen erentitel geven...

tjonge dat universiteiten en hogescholen zich toch graag belachelijk maken he...

als dat de norm is ?!

als je geen diploma kunt halen krijg je een eredoctoraat of een andere titel

[AyneRand]

Oorspronkelijk geplaatst door ancapa

als dat de norm is ?!

als je geen diploma kunt halen krijg je een eredoctoraat of een andere titel

Er is maar één norm die telt, dat is geld, niet het diploma, niet het doctoraat, maar geld, enkel en alleen geld. De rest is voor de sukkels uit de lagere klasse. En Di Rupo heeft persoonlijk geen geld, niet wat ik als geld beschouw. Albert Frère daarentegen wel, dat is een Waal om U tegen te zeggen ...

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door AyneRand

Er is maar één norm die telt, dat is geld, niet het diploma, niet het doctoraat, maar geld, enkel en alleen geld. De rest is voor de sukkels uit de lagere klasse. En Di Rupo heeft persoonlijk geen geld, niet wat ik als geld beschouw. Albert Frère daarentegen wel, dat is een Waal om U tegen te zeggen ...

Ik vermoedde al dat jij nog een diploma noch geld had.

[Tavek]

Oorspronkelijk geplaatst door ancapa

als dat de norm is ?!

als je geen diploma kunt halen krijg je een eredoctoraat of een andere titel

Di Rupo heeft al een proefschrift gepubliceerd en heeft dus al een titel op de normale manier verkregen.

[Jazeker]

Oorspronkelijk geplaatst door AyneRand

Er is maar één norm die telt, dat is geld, niet het diploma, niet het doctoraat, maar geld, enkel en alleen geld. De rest is voor de sukkels uit de lagere klasse. En Di Rupo heeft persoonlijk geen geld, niet wat ik als geld beschouw. Albert Frère daarentegen wel, dat is een Waal om U tegen te zeggen ...

leeg leventje.

[ancapa]

Oorspronkelijk geplaatst door Tavek

Di Rupo heeft al een proefschrift gepubliceerd en heeft dus al een titel op de normale manier verkregen.

en wat stond daar dan wel in

wat is normaal voor een socialist, is dat niet voor andere mensen

Dankoewwel

[Patriot!]

Oorspronkelijk geplaatst door Zwarte Spion

Heeft Di Rupo al een lidkaart van het Nederlandse pedofielenclubje? Of sturen ze hem ineens een ere-lidkaart toe?

Di Rupo is één van de grootste corrupten

Ikzelf heb weinig sympathie voor Di Rupo, maar iemand valselijk beschuldigen van ernstige misdaden als pedofilie en corruptie zonder enig bewijs gaat me véél te ver. Hebt u bewijzen voor uw belachelijke aantijgingen?

[Zwarte Spion]

Oorspronkelijk geplaatst door Patriot!

Ikzelf heb weinig sympathie voor Di Rupo, maar iemand valselijk beschuldigen van ernstige misdaden als pedofilie en corruptie zonder enig bewijs gaat me véél te ver. Hebt u bewijzen voor uw belachelijke aantijgingen?

Ik ken een homo die in één van dezelfde 'homo'-bars komt als di-rupo en dit is geen bar aan het station van Antwerpen maar een bar waar je lid moet zijn. Daar is Di-Rupo (in die bewuste periode waarin hij aangeklaagd werd) meermaals gezien met minderjarige jongens. En het was niet om te kaarten...

Bronnen? Tja, ik ben een spion en hoef mijn bronnen niet vrij te geven.

[Patriot!]

Oorspronkelijk geplaatst door Zwarte Spion

Ik ken een homo die in één van dezelfde 'homo'-bars komt als di-rupo en dit is geen bar aan het station van Antwerpen maar een bar waar je lid moet zijn. Daar is Di-Rupo (in die bewuste periode waarin hij aangeklaagd werd) meermaals gezien met minderjarige jongens. En het was niet om te kaarten...

Bronnen? Tja, ik ben een spion en hoef mijn bronnen niet vrij te geven.

Ja, en de schoonzus van de kuisvrouw van de kapper zei er ook iets over.

In onze rechtstaat worden mensen niet beschuldigd op basis van roddels en zelfgemaakte geruchten.

[Kim]

Oorspronkelijk geplaatst door Zwarte Spion

Ik ken een homo die in één van dezelfde 'homo'-bars komt als di-rupo en dit is geen bar aan het station van Antwerpen maar een bar waar je lid moet zijn. Daar is Di-Rupo (in die bewuste periode waarin hij aangeklaagd werd) meermaals gezien met minderjarige jongens. En het was niet om te kaarten...

Bronnen? Tja, ik ben een spion en hoef mijn bronnen niet vrij te geven.

"spion", is dat tegenwoordig al een erkend beroep of zo?

Minderjarigen worden niet toegelaten in clubs, dus het clubje waar uw vriend zijn gangen gaat, is dus blijkbaar niet zo zuiver op de graat. Misschien kan u uw tijd beter daar aan spenderen ipv politici te beschuldigen zonder enig bewijs.