Proces Saddam Hoessein, in strijd met regels eerlijk proces

[Jozef Ostyn]

Oorspronkelijk geplaatst door Judokus

Amnesty international kloeg toen ook. En klaagt nu opnieuw.

De doodstraf is totaal verwerpelijk in een beschaafde maatschappij.

Als een maatschappij aan haar burgers gebiedt om niemand te doden, dan mag de maatschappij zelf ook niemand doden.

Laat Sadam de rest van zijn dagen de zwaarste dwangarbeid doen, vernedert hem tot stof en vuil.
Liever dat dan hem in een kwartiertje op te hangen en hem zo te laten sterven als een anti-Amerikaanse martelaar.

Vernederende straffen zijn wel tegen de mensenrechten. U pleit hier dus expliciet voor het overboord gooien van die mensenrechten.
Ook van ophangen kent u niets. Dat duurt geen kwartier.

[Jozef Ostyn]

Oorspronkelijk geplaatst door Kallikles

In plaats van racistische veroordelen te uiten over wie er "beschaafd" is - andere landen aanvallen lijkt voor de "Westerling" blijkbaar het summum van beschaving - zouden we beter over de politieke consequenties discussiëren, voor Iraq, de regio en de wereld. Iemand iets zinnigs te vertellen, for a change?

Het executeren van Saddam zal bijzonder heilzaam zijn voor zowel Irak als voor de ruimere regio. Het zal moed geven aan die moedige minderheid in de Arabische wereld die durft opkomen tegen hun plaatselijke tirannen.

[Judokus]

Oorspronkelijk geplaatst door Jozef Ostyn

Vernederende straffen zijn wel tegen de mensenrechten. U pleit hier dus expliciet voor het overboord gooien van die mensenrechten.
Ook van ophangen kent u niets. Dat duurt geen kwartier.

Ik pleit niet voor het overboord gooien van de mensenrechten. Wel tegen de doodstraf.

Zo'n dictator in leven houden kan veel vernederender zijn dan hem opknopen. Zo sterft hij niet als 'vitale martelaar' maar als 'oude zieligaard', en geef hem nog eens dwangarbeid dat hij niet kost voor de staat.

Van ophangen ken ik inderdaad niets. Gelukkig maar!

[Judokus]

Oorspronkelijk geplaatst door Jozef Ostyn

Het executeren van Saddam zal bijzonder heilzaam zijn voor zowel Irak als voor de ruimere regio. Het zal moed geven aan die moedige minderheid in de Arabische wereld die durft opkomen tegen hun plaatselijke tirannen.

Zolang de V.S. die 'plaatselijke tirannen' blijft steunen, gebeurt er niets.

[Chipie]

Ffe offtopic:

In China, één van onze bevoorrechte handelspartners en centrum van de vrije meningsuiting, worden er gemiddeld 5.000 doodvonnissen per jaar uitgevoerd...

Of dat die vonnissen eerlijk waren, wordt wss nooit vermeld...

Maar ja, Sadammeke ter dood veroordelen, is minder correct dan die vijfduizend Chinezen...

Verontwaardiging kan soms wel erg hypcoriet zijn...

[Jozef Ostyn]

Oorspronkelijk geplaatst door Judokus

Ik pleit niet voor het overboord gooien van de mensenrechten. Wel tegen de doodstraf.

Zo'n dictator in leven houden kan veel vernederender zijn dan hem opknopen. Zo sterft hij niet als 'vitale martelaar' maar als 'oude zieligaard', en geef hem nog eens dwangarbeid dat hij niet kost voor de staat.

Van ophangen ken ik inderdaad niets. Gelukkig maar!

U pleitte voor het vernederen van Saddam. Zoiets is expliciet verboden door mensenrechtenverdragen.

Het in leven houden van zo'n dictator gaat in tegen elk rechtsgevoel en zou enkel leiden tot meer bloedvergieten in Irak.

[Jozef Ostyn]

Oorspronkelijk geplaatst door Judokus

Zolang de V.S. die 'plaatselijke tirannen' blijft steunen, gebeurt er niets.

De VS hebben daar al meer tirannen omvergeworpen dan de "verlichte" Europeanen.

[C uit W]

Oorspronkelijk geplaatst door Jozef Ostyn

Het executeren van Saddam zal bijzonder heilzaam zijn voor zowel Irak als voor de ruimere regio. Het zal moed geven aan die moedige minderheid in de Arabische wereld die durft opkomen tegen hun plaatselijke tirannen.

En als we Bush nu zouden ophangen?

[Kallikles]

Oorspronkelijk geplaatst door Judokus

Dat is geen racisme. Als er een land is die barbaarse praktijken heeft (Iran, Somalië, Irak,...) dan kun je toch besluiten dat er geen beschaafde rechtspraak is.

Ik zeg niet dat wij het summum zijn van beschaving, integendeel. Wel dat we op sommige vlakken minder barbaars en zonder pretentie mogen we zeggen dat we tenminste rekening houden met de menselijke waardigheid in onze samenleving.

Wie zijn "wij" en wie zijn "zij"? En waarom zijn "wij" meer beschaafd? Omdat we op industriële schaal moorden, van de inval in Congo over de Holocaust tot de verschillende oorlogen tegen Iraq?

[C uit W]

Oorspronkelijk geplaatst door Jozef Ostyn

De VS hebben daar al meer tirannen omvergeworpen dan de "verlichte" Europeanen.

Ze hebben er minstens evenveel gesteund.
En ze houden ons omvergeworpen...

[Kallikles]

Het executeren van Saddam zal bijzonder heilzaam zijn voor zowel Irak als voor de ruimere regio. Het zal moed geven aan die moedige minderheid in de Arabische wereld die durft opkomen tegen hun plaatselijke tirannen.

Hmm... ik vrees dat dit geen zinnige politieke commentaar is, maar een onzinnige moralistische... Het gaat niet om de strijd tussen de goede tegen de slechte, hé...

De Franse Revolutie en het executeren van de koning hebben misschien "moed gegeven" aan een "moedige minderheid", maar ze hebben eerst en vooral het signaal gegeven dat burgeroorlog, moord en massamoord legitieme politieke middelen zijn. Met alle gevolgen vandien.

Meer fundamenteel over het Midden-Oosten: er is daar geen strijd aan de gang tussen de "partij van de tirannen" (de slechten) en de "partij van de moedigen" (de goeden).

[Judokus]

Oorspronkelijk geplaatst door Kallikles

Wie zijn "wij" en wie zijn "zij"? En waarom zijn "wij" meer beschaafd? Omdat we op industriële schaal moorden, van de inval in Congo over de Holocaust tot de verschillende oorlogen tegen Iraq?

Met wij bedoelde ik natuurlijk Vlaamse bevolking van vandaag, en met uitbreiding Europa.
Het Europa van vandaag moordt NIET op industriële schaal.
Het kolonialisme en holocaust behoort tot een pre-Europees tijdperk.
Irak is de doos van Pandora waartegen de Europese bevolking (en belichaamd werd door de stellingname van Frankrijk & Duitsland) zich altijd verzet heeft.

[C uit W]

Oorspronkelijk geplaatst door Judokus

Het Europa van vandaag moordt NIET op industriële schaal.

We gaan de discussie over abortus hier niet beginnen he

[Jozef Ostyn]

Oorspronkelijk geplaatst door C uit W

En als we Bush nu zouden ophangen?

Vermits hij door geen enkel legitiem en bevoegd rechtshof ter dood veroordeeld is zou dit moord zijn.

[Jozef Ostyn]

Oorspronkelijk geplaatst door Kallikles

Hmm... ik vrees dat dit geen zinnige politieke commentaar is, maar een onzinnige moralistische... Het gaat niet om de strijd tussen de goede tegen de slechte, hé...

De Franse Revolutie en het executeren van de koning hebben misschien "moed gegeven" aan een "moedige minderheid", maar ze hebben eerst en vooral het signaal gegeven dat burgeroorlog, moord en massamoord legitieme politieke middelen zijn. Met alle gevolgen vandien.

Meer fundamenteel over het Midden-Oosten: er is daar geen strijd aan de gang tussen de "partij van de tirannen" (de slechten) en de "partij van de moedigen" (de goeden).

Wie weigert een verschil te maken tussen goed en kwaad kiest voor kwaad.

[C uit W]

Oorspronkelijk geplaatst door Jozef Ostyn

Vermits hij door geen enkel legitiem en bevoegd rechtshof ter dood veroordeeld is zou dit moord zijn.

Gezien de huidige situatie in Irak zou ik niet zo vrolijk de woorden legitiem en bevoegd rondstrooien.
Maar indien China de VS zou binnenvallen, zou jij een eventuele ophanging dan wel steunen dus? Leuk

[C uit W]

Oorspronkelijk geplaatst door Jozef Ostyn

Wie weigert een verschil te maken tussen goed en kwaad kiest voor kwaad.

En de Amerikaanse inval is goed?

[filosoof]

Oorspronkelijk geplaatst door Astrid

Geachte Redactie en lezers,

Zoals u waarschijnlijk in het nieuws hebt vernomen is onlangs in Irak het doodvonnis tegen de voormalige Iraakse president Saddam Hoessein inzake het Dujail-proces in hoger berroep bevestigd

In dit verband wil ik u graag op de hoogte stellen van een door mij recentelijk en in het decembernummer van de Uitpers [www.uitpers.be] gepubliceerd artikel tav het genoemde Dujail-proces

Zoals u kunt zien zet ik in dit artikel mijn bezwaren tegen de doodstraf in het algemeen uiteen en tracht ik aan te tonen, dat dit Dujail-proces daarenboven niet in overeenstemming is met de internationale standaarden betreffende een eerlijk en onafhankelijk proces

Uit onderstaande kunt u tevens afleiden, dat mijn mening wordt gedeeld door de internationale mensenrechtenorganisaties Amnesty International [www.amnesty.org] en Human Rights Watch [www.hrw.org]

Vriendelijke groeten
Astrid Essed

Bij dezen doe ik u het artikel toekomen:

Het Dujail proces tegen Saddam Hoessein en 7 andere mede-verdachten
door Astrid Essed


Op 5 november werden de voormalige Iraakse president Saddam Hoessein en twee van zijn 7 mede-verdachten door het Iraakse Tribunaal tot de doodstraf veroordeeld, in verband met hun verantwoordelijkheid voor de executie van 148 mensen, na een mislukte aanslag in Dujail op het leven van Saddam Hoessein in 1982. Het proces ontleent dan ook zijn naam aan genoemde dramatische gebeurtenissen in Dujail

Als overtuigd tegenstander van de doodstraf ben ik niet alleen van mening, dat met een dergelijk vonnis sprake is van een ernstige schending van het recht op leven, eveneens is er sprake geweest van een ernstige schending van het recht op een eerlijk en onafhankelijk proces

Zoals u ongetwijfeld zult weten, zijn deze twee mensenrechten zowel verankerd in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, als in de internationale mensenrechtenverdragen. Eveneens is het evident, dat bovengenoemde rechten betrekking hebben op ieder mens, ongeacht het echte of vermeende gepleegde misdrijf


Artikel 3, UNIVERSELE VERKLARING VAN DE RECHTEN VAN DE MENS
Een ieder heeft het recht op leven, vrijheid en onschendbaarheid van zijn
persoon.

Artikel 10, UNIVERSELE VERKLARING VAN DE RECHTEN VAN DE MENS
Een ieder heeft, in volle gelijkheid, recht op een eerlijke en openbare behandeling van zijn zaak door een onafhankelijke en onpartijdige rechterlijke instantie bij het vaststellen van zijn rechten en verplichtingen en bij het bepalen van de gegrondheid van een tegen hem
ingestelde strafvervolging.

Artikel 11
Een ieder, die wegens een strafbaar feit wordt vervolgd, heeft er recht op voor onschuldig gehouden te worden, totdat zijn schuld krachtens de wet bewezen wordt in een openbare rechtszitting, waarbij hem alle waarborgen, nodig voor zijn verdediging, zijn toegekend.

A De doodstraf en het recht op leven:

Mijn voornaamste bezwaar tegen de doodstraf is principieel, namelijk gebaseerd op het feit, dat het doden van een mens de meest ultieme schending is van het recht op leven, zoals geformuleerd in bovenstaand artikel 3 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Zowel individuen, organisaties, als de Staat hebben mi gelijkelijk de verplichting, dit recht te respecteren.
Aanhangers van de doodstraf voeren veelal het argument aan, dat de straf terecht is, aangezien de veroordeelde zich eveneens schuldig heeft gemaakt aan de schending van het recht op leven. Naar mijn mening echter is dit argument oneigenlijk, omdat het recht op leven onvervreemdbaar is, zonder aanzien des persoons. Bovendien maakt de Staat zich bij het uitvoeren van de doodstraf eveneens aan de schending van het recht op leven schuldig.
Hieraan dient nog te worden toegevoegd, dat er van rechtswege een uitputtend scala aan mogelijkheden openstaat om mensen, die zich schuldig gemaakt hebben aan moord, zeer streng te straffen.

Een ander minder principieel, maar desondanks belangrijk bezwaar is het feit, dat, ook al is er sprake van harde bewijzen, altijd de mogelijkheid blijft bestaan, dat een onschuldige kan worden geëxecuteerd. Een berucht voorbeeld is geweest het proces tegen de Guildford Four, vier mannen, die ten onrechte in oktober 1975 in Groot-Brittannië tot levenslang waren veroordeeld voor een IRA-bomaanslag, waarbij vijf mensen werden gedood en 65 mensen gewond raakten. Stel nu, dat deze mensen ter dood veroordeeld waren en dat na hun
terechtstelling aan het licht zou worden gebracht, dat zij onschuldig waren?

Hoewel een en ander geen rol speelt in het proces Saddaam Hoessein, is het mi een afdoende zwaarwegende reden om ernstig bezwaar te maken tegen de doodstraf.

A1 Het recht op leven als een mensenrecht

Zoals reeds gesteld is het recht op leven een mensenrecht, bevestigd door de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Hoewel deze Verklaring slechts een symbolische betekenis heeft, wordt aan de draagwijdte zo'n grote waarde toegekend, dat er door
mensenrechtenorganisaties en hun sympathisanten geregeld naar wordt verwezen in protestbrieven betreffende internationale mensenrechtenschendingen.

De artikelen van de Universele Verklaring zijn echter eveneens omgezet in internationaal geldende rechtsverdragen. Zo is artikel 3 betreffende het recht op leven terug te vinden in artikel 6 van het Internationaal Verdrag inzake Burger en Politieke Rechten, ook wel
het Bupo-Verdrag genoemd.

Hierbij dient echter wel de kanttekening gemaakt te worden, dat het recht op leven van ieder mens weliswaar wordt erkend, maar dat erbij vermeld wordt, dat niemand ''naar willekeur'' van het leven beroofd mag worden, hetgeen uiteraard bij een vastgesteld doodvonnis niet het geval is. Eveneens houdt dit artikel helaas geen verbod van de doodstraf in, aangezien een en ander wordt aangevuld met criteria waaraan een land, dat de doodstraf uitvoert, zich dient te houden.

Wel wordt er in het Verdrag nadrukkelijk gesteld, dat de doodstraf niet ten uitvoer mag worden gelegd aan minderjarige personen [kinderen beneden de 18 jaar] en aan zwangere vrouwen [artikel 6,5].

Helaas heeft het mensenrecht, het recht op leven, een weinig centrale plaats
onder de mensenrechten, omdat dit recht voor zaken als doodstraf, abortus en
euthanasie geen duidelijke strekking vóór of tegen heeft.

Het is echter evident, dat het recht op leven wel degelijk een erkend
mensenrecht is


B Het recht van ieder mens op een eerlijk en onafhankelijk proces

Aan de hand van bovenstaande heb ik mijn bezwaren kenbaar gemaakt tegen de doodstraf in het algemeen. Eveneens is echter uit door de internationaal-gerennommeerde mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch gedaan onderzoek komen vast te staan, dat het gevoerde Dujail proces niet in overeenstemming is geweest met de internationale criteria betreffende een eerlijk, onafhankelijk en onpartijdig proces.

Dit recht is niet alleen vastgelegd in artikel 10, Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, maar eveneens bekrachtigd door het reeds door mij genoemde BuPo-Verdrag, artikel 14, dat nadrukkelijk het recht op een eerlijk en onafhankelijk proces garandeert.

1 Schending van regeringswege van het onpartijdige karakter van de
rechtsspraak

Een van de belangrijkste principes, die een eerlijk proces moeten garanderen is de onafhankelijkheid van de rechtspraak. Zowel In het Dujail proces als in het Anfal-proces [betr de verantwoordelijkheid van Saddam Hoessein en anderen betr de massamoord op de
Koerden dd 1979], is er echter sprake van regeringsingrijpen in de rechtsgang.
Zo is dd 19 september van dit jaar sprake geweest van het afzetten van de president van de rechtbank in het Anfal-proces, de heer Abdullah al-Amiri, op last van de Iraakse premier en de Raad van Ministers. Deze maatregel staat niet op zichzelf, maar is een onderdeel in een zeer ongunstige ontwikkeling, die is gekenmerkt door toenemende regerings- en politieke invloed op het proces

Zo werd de eerste president van de rechtbank in het genoemde Dujail proces, de heer Rizgar Amin, in de ogen van de politiek en een deel van de publieke opinie niet ''krachtig'' genoeg optrad [hun formulering] tav het gedrag van Saddam Hoessein in de rechtszaal, werd hij niet alleen publiekelijk bekritiseerd door de premier en een aantal parlementariërs, maar eveneens
hevig aangevallen door de pers. Als resultaat van deze politiek-maatschappelijke pressie legde hij zijn functie neer.

1a De juridische basis voor de regeringsinmenging in het proces

De juridische basis voor de afzetting van de heer Abdullah al-Amiri vindt haar oorsprong in artikel 4(4) van het Statuut van het Iraakse Tribunaal, dat erin voorziet, dat de voorzitter van het Tribunaal, op aanbeveling van de Raad van Ministers, een rechter of een openbare aanklager kan afzetten of vervangen ''op grond van iedere overweging'' [''for any reason'' is de
letterlijke juridische tekst].

Het is evident, dat een dergelijke bepaling, die aanzienlijke ruimte laat voor regeringsbemoeienis, een ernstige schending is van de onafhankelijkheid van de rechtsspraak.

Artikel 14 van het BuPo-verdrag, dat Irak heeft geratificeerd in 1971, behelst o.a.het recht van ieder mens op een ''bevoegde, onafhankelijke en onpartijdige rechterlijke instantie''.

Het is evident, dat er van onpartijdigheid en onafhankelijkheid van de rechtspraak geen sprake kan zijn bij een dergelijke ruimte voor Overheidsingrijpen en het laten prevaleren van politieke belangen.



2 Schending van het recht van de verdachte, geïnformeerd te worden tav het
exacte karakter van de beschuldigingen

Artikel 14(3)(a) van het BuPo-verdrag vereist, dat de verdachte "onverwijld en in bijzonderheden'' op de hoogte wordt gesteld "van de aard en de reden van de tegen hem ingebrachte beschuldiging".
Uiteraard is een van de basisvoorwaarden voor een eerlijk gedetailleerde informatie over de specifieke aanklacht, zodat er een optimale verdediging in gang gezet kan worden.

In dergelijke complexe internationale strafprocessen betreffende oorlogsmisdaden en misdaden tegen de mensheid is het van het grootste belang, de exacte beschuldigingsgraad in de aanklacht te vermelden, aangezien er uiteraard verschil is in hoofdverantwoordelijkheid voor misdrijven, rangen in de commando-structuur, planning en uitvoering van de
misdrijven.

Dit verschil hangt weer samen met de individuele verantwoordelijkheid voor de verrichte misdrijven.

Het is dan ook in strijd met de internationale rechtsbeginselen, dat alle 8 verdachten, ongeacht verschil in rang en positie [de verdachten varieerden van de voormalige president van de Republiek tot tot het middenkader behorende lokale Baath-ambtenaren] in beschuldiging gesteld werden voor dezelfde aanklachten en in eerste instantie geen onderscheid gemaakt werd naar de echte of individuele persoonlijke politiek-militaire verantwoordelijkheid.

Het is evident, dat het voor de verdediging ondoenlijk is, op grond van dergelijke algemene aanklachten een adequate persoonlijke verdediging van de verdachten op te zetten.

3 Schending van het recht van de verdachte op voldoende voorbereidingstijd
tav zijn of haar verdediging

Artikel 14 (3)(b) van het BuPo verdrag garandeert het recht van iedere verdachte op voldoende voorbereidingstijd voor zijn of haar verdediging.

Ook dit recht is in het Dujail-proces op ernstige wijze geschonden

Volgens de regels van het Iraakse Tribunaal dient het bewijs van de Openbare Aanklager 45 dagen van te voren in het bezit van de verdediging te zijn. Toch is het voorgekomen, dat op 22 januari, drie maanden na de start van het proces, het voornaamste deel van het uit 900 pagina's bestaande bewijsmateriaal van de Openbare Aanklager aan de verdediging ter hand
gesteld werd.

Ernstiger was wellicht nog het feit, dat de Openbare Aanklager een aantal ernstig belastende documenten pas aan de verdediging ter hand stelde op de dag van de rechtszitting zelf.

Een even ernstig feit was, dat de rechtbank zich weliswaar bediende van de verklaringen van 23 getuigen a charge [voor de Openbare Aanklager], maar de verdediging niet in de gelegenheid stelde, deze getuigen te verhoren. Eveneens werd er in de loop van het proces bewijsmateriaal aan de rechtbank voorgelegd, dat niet was overhandigd aan de verdediging.

Het is evident, dat bovenstaande praktijken getuigen van een aanfluiting van de internationale standaarden voor een eerlijk en onafhankelijk proces.


4 De moord op drie advocaten van de verdediging

Eveneens bijzonder zorgwekkend en uitermate inhumaan is het feit, dat tijdens dit proces tenminste drie advocaten van de verdediging ¨Saddam Hoessein en de zeven medeverdachten, zijn gedood.

Eveneens hebben er een aantal ''geslaagde'' en niet-geslaagde aanslagen plaatsgehad op een rechter, een openbare aanklager en andere leden van de juridische staf.

Eveneens zijn zowel getuigen a charge (voor de Openbare Aanklager] en getuigen a decharge [voor de verdediging] met terugkerende regelmaat bedreigd en geïntimideerd.

Het is evident, dat in een dergelijke sfeer van openlijke geweldpleging en intimidatie, waarin de rechtbank zich onvoldoende heeft gekweten van haar verplichting ter bescherming van juridische functionarissen, in casu de verdediging, alsmede de getuigen, de basisvoorwaarden voor een effectuering van een eerlijk en onafhankelijk proces worden ondergraven.

5 Het falen van het Tribunaal tot de verrichting van een onderzoek naar
echte of vermeende martelingen en mensenrechtenschendingen tav de verdachten

Eveneens heeft het Tribunaal gefaald in haar verplichting tot het instellen van een onderzoek naar echte of vermeende martelpraktijken en andere mensenrechtenschendingen mbt de verdachten.

Zo deed op 13 maart 2006 de heer Taha Yassin Ramadhan, voormalig Iraaks vice-president, de bewering, tijdens het verhoor, volgend op zijn arrestatie in augustus 2003, geslagen te zijn, dat aan hem slaap was onthouden en dat hij zowel was blootgesteld aan extreme temperaturen als aan het zitten in pijnlijke houdingen.

Het is het Tribunaal zeer aan te rekenen, dat een klacht wegens een van de meest extreme mensenrechtenschendingen, namelijk marteling, niet verder is onderzocht.

C Onschuldig tot schuld bewezen

Artikel 11, Universele Verklaring van de Rechten van de Mens
Een ieder, die wegens een strafbaar feit wordt vervolgd, heeft er recht op voor onschuldig gehouden te worden, totdat zijn schuld krachtens de wet bewezen wordt in een openbare rechtszitting, waarbij hem alle waarborgen, nodig voor zijn verdediging, zijn toegekend.

Artikel 14, BuPo Verdrag
2. Een ieder die wegens een strafbaar feit wordt vervolgd wordt voor onschuldig gehouden, totdat zijn schuld volgens de wet is bewezen.

Deze artikelen behoren tot de meest fundamentele criteria betreffende de rechten van een verdachte en zijn universeel erkend.

In het geval van het Dujail proces werd er met name door de Overheid een sfeer gecreëerd, waarbij de verdachte reeds bij voorbaat veroordeeld is. Een en ander is uiteraard uiterst kwalijk en bemoeilijkte nog eens de reeds schamele pogingen van het Tribunaal tot de handhaving van de beginselen van een eerlijk proces.

Zo werden door diverse politici en regeringsleiders, reeds tijdens het proces uitspraken gedaan over de wenselijkheid van zijn executie. Impliciet wordt met dergelijke uitspraken zijn recht op een eerlijk proces ontkend en is er sprake van een politieke beïnvloeding van de rechtsgang.
Iedere verdachte, van welk misdrijf ook verdacht, heeft het fundamenteel
recht op een eerlijk en onafhankelijk proces en het recht, voor onschuldig
te worden gehouden, tot schuld bewezen

Epiloog:

Hoofdverantwoordelijkheid Saddam Hoessein betr in Irak ten tijde van zijn regering gepleegde mensenrechtenschendingen en oorlogsmisdaden:

Het is evident, dat bovenstaande betoog in geen enkel opzicht impliceert een bagatellisering van de door de Iraakse ex-president en andere politiek en militairverantwoordelijken gepleegde ernstige oorlogsmisdaden en mensenrechtenschendingen.

Overeind blijft echter staan, naast mijn algemene bezwaren tegen de doodstraf, dat ieder mens, ongeacht het echte of vermeende gepleegde misdrijf, recht heeft op een eerlijk, onafhankelijk en onpartijdig proces. Het schenden van dit recht is niet alleen een ernstige
mensenrechtenschending, maar ondergraaft eveneens in ernstige mate de eigen
geloofwaardigheid.

Daarenboven is de veroordeling van mensen, op grond van een oneerlijk en onpartijdig proces, illegaal.

Ik ben dan ook met Human Rights Watch en Amnesty International van mening, dat dit proces opnieuw gevoerd zou dienen te worden en het liefst voor een onafhankelijk internationaal Tribunaal.

Een en ander is niet alleen het recht van bovengenoemde verdachten, maar eveneens van de nabestaanden van de slachtoffers van de onder de regering van Saddam Hoessein plaatsgevonden mensenrechtenschendingen.

(Uitpers, nr. 81, 8ste jg., december 2006)

Bronnen:

Universele Verklaring van de Rechten van de Mens
http://www.unhchr.ch/udhr/lang/eng.htm

Bupo Verdrag
http://www.ohchr.org/english/law/ccpr.htm

De Guildford Four

http://en.wikipedia.org/wiki/Guildford_Four

Verklaring van of Amnesty International betr het vonnis van Saddam Hoessein
en twee mede-verdachten
http://news.amnesty.org/index/ENGMDE140372006

Verklaring Human Rights Watch betr het vonnis van Saddam Hoessein en twee
mede-verdachten
http://hrw.org/english/docs/2006/11/06/iraq14518.htm

Rapport Human Rights Watch tav het proces Saddam Hoessein:
http://hrw.org/reports/2006/iraq1106/

http://hrw.org/backgrounder/mena/iraq1005/

Algemene vragen betr het proces Saddam Hoessein:

http://hrw.org/english/docs/2004/11/24/iraq9725.htm

http://hrw.org/backgrounder/mena/iraq1005/4.htm

http://web.amnesty.org/library/index/ENGMDE140312006

http://web.amnesty.org/library/index/engmde140072005

Betr de bescherming van de verdediging:

http://hrw.org/english/docs/2006/06/27/iraq13637.htm

http://hrw.org/english/docs/2005/10/21/iraq11911.htm

Betr de onafhankelijkheid van het Hof

http://hrw.org/english/docs/2006/09/19/iraq14229.htm

http://hrw.org/english/docs/2006/01/27/iraq12541.htm

Het recht tot kiezen van een eigen advocaat
http://hrw.org/backgrounder/mena/iraq0206/

Mensenrechtenschendingen door Saddam Hoessein en andere politiek-militair
verantwoordelijken

http://www.hrw.org/reports/2003/iraq0303/

http://www.hrw.org/backgrounder/mena/iraq031103.htm

http://hrw.org/reports/1993/iraqanfal

Dit ook eens lezen:

From http://www.polyconomics.com/searchbase/11-18-98.html
US Army War College: NO PROOF SADDAM GASSED THE KURDS!












Memo to Jess Helms from InfoTimes. Note excerpt from US Army War College report that no evidence exists to support US claims that Iraq used gas on the Kurds.

I continue to make inquiry into the situation in Iraq, as it is likely to brew up into another crisis one of these days when the US Army War College has no choice but to conclude that Iraq is not hiding any weapons of mass destruction -- or if they are, they are so well hidden that nobody is going to find them. As you know, I'm sure, the warhawks in the United States will continue to insist that the embargo remain in place no matter what, and there will be assertions from around the world that we have not been acting in good faith. As you also know, I believe there are serious questions regarding our behavior toward Iraq that go back further. You would agree, I think, that at the very least our State Department gave a "green light" to Saddam Hussein to go into Kuwait in August 1990. The more I read of the events of the period, the more I believe history will record that the Gulf War was unnecessary, perhaps even that Saddam Hussein was willing to retreat back to his borders, but our government decided we preferred the war to the status quo ante.
[FONT=Arial]In my previous correspondence with you on this matter, I had been in a quandary about the state of our relations with Baghdad during that critical period. In the months immediately preceding the "green light" given by our Ambassador, April Glaspie, a number of your Senate colleagues including Bob Dole had traveled to Baghdad, met with Saddam, and found him to be a head of state worthy of support. Even Sen. Howard Metzenbaum [D-OH], a Jewish liberal and staunch supporter of Israel, gave him a seal of approval. What disturbs me even now, Jesse, is that these meetings occurred after the Senate Foreign Relations committee had accused Iraq of using poison gas against its own people, i.e., the Kurds. Like all other Americans, in recent years I had assumed that what I read in the papers was true about Iraq gassing its own people. Once the war drums again began beating last November, I decided to read up on the history, and found Iraq denied having used gas against its own people. Furthermore, I heard that a Pentagon investigation at the time had also turned up no hard evidence of Saddam gassing his own people.
This is serious stuff, because the US Army War College tells us that 1.4 million Iraqi civilians have died as a result of the sanctions, which is 3,000 times more than the number of Kurds who supposedly died of gassing at the hands of Saddam. Many of my old Cold Warrior friends practically DEMAND that we not lift the sanctions because if Saddam would gas his own people, he would gas anyone. Now I have come across the 1990 Pentagon report, published just prior to the invasion of Kuwait. Its authors are Stephen C. Pelletiere, Douglas V. Johnson II and Leif R. Rosenberger, of the Strategic Studies Institute of the U.S. War College at Carlisle, Pennsylvania. The report is 93 pages, but I append here only the passages having to do with the aforementioned issue:
Iraqi Power and U.S. Security in the Middle East
Excerpt, Chapter 5
U.S. SECURITY AND IRAQI POWER
Introduction. Throughout the war the United States practiced a fairly benign policy toward Iraq. Although initially disapproving of the invasion, Washington came slowly over to the side of Baghdad. Both wanted to restore the status quo ante to the Gulf and to reestablish the relative harmony that prevailed there before Khomeini began threatening the regional balance of power. Khomeini's revolutionary appeal was anathema to both Baghdad and Washington; hence they wanted to get rid of him. United by a common interest, Iraq and the United States restored diplomatic relations in 1984, and the United States began to actively assist Iraq in ending the fighting. It mounted Operation Staunch, an attempt to stem the flow of arms to Iran. It also increased its purchases of Iraqi oil while cutting back on Iranian oil purchases, and it urged its allies to do likewise. All this had the effect of repairing relations between the two countries, which had been at a very low ebb.
In September 1988, however -- a month after the war had ended -- the State Department abruptly, and in what many viewed as a sensational manner, condemned Iraq for allegedly using chemicals against its Kurdish population. The incident cannot be understood without some background of Iraq's relations with the Kurds. It is beyond the scope of this study to go deeply into this matter; suffice it to say that throughout the war Iraq effectively faced two enemies -- Iran and the elements of its own Kurdish minority. Significant numbers of the Kurds had launched a revolt against Baghdad and in the process teamed up with Tehran. As soon as the war with Iran ended, Iraq announced its determination to crush the Kurdish insurrection. It sent Republican Guards to the Kurdish area, and in the course of this operation - according to the U.S. State Department -- gas was used, with the result that numerous Kurdish civilians were killed. The Iraqi government denied that any such gassing had occurred. Nonetheless, Secretary of State Schultz stood by U.S. accusations, and the U.S. Congress, acting on its own, sought to impose economic sanctions on Baghdad as a violator of the Kurds' human rights.Having looked at all of the evidence that was available to us, we find it impossible to confirm the State Department's claim that gas was used in this instance. To begin with there were never any victims produced. International relief organizations who examined the Kurds -- in Turkey where they had gone for asylum -- failed to discover any. Nor were there ever any found inside Iraq. The claim rests solely on testimony of the Kurds who had crossed the border into Turkey, where they were interviewed by staffers of the Senate Foreign Relations Committee.
We would have expected, in a matter as serious as this, that the Congress would have exercised some care. However, passage of the sanctions measure through the Congress was unusually swift -- at least in the Senate where a unanimous vote was secured within 24 hours. Further, the proposed sanctions were quite draconian (and will be discussed in detail below). Fortunately for the future of Iraqi-U.S. ties, the sanctions measure failed to pass on a bureaucratic technicality (it was attached as a rider to a bill that died before adjournment).
It appears that in seeking to punish Iraq, the Congress was influenced by another incident that occurred five months earlier in another Iraqi-Kurdish city, Halabjah. In March 1988, the Kurds at Halabjah were bombarded with chemical weapons, producing a great many deaths. Photographs of them Kurdish victims were widely disseminated in the international media. Iraq was blamed for the Halabjah attack, even though it was subsequently brought out that Iran too had used chemicals in this operation, and it seemed likely that it was the Iranian bombardment that had actually killed the Kurds.
Thus, in our view, the Congress acted more on the basis of emotionalism than factual information, and without sufficient thought for the adverse diplomatic effects of its action. As a result of the outcome of the Iran-Iraq War, Iraq is now the most powerful state in the Persian Gulf, an area in which we have vital interests. To maintain an uninterrupted flow of oil from the Gulf to the West, we need to develop good working relations with all of the Gulf states, and particularly with Iraq, the strongest.

From http://www.nytimes.com/2003/01/31/opinion/31PELL.html
A War Crime or an Act of War?
By STEPHEN C. PELLETIERE
ECHANICSBURG, Pa. - It was no surprise that President Bush, lacking smoking-gun evidence of Iraq's weapons programs, used his State of the Union address to re-emphasize the moral case for an invasion: "The dictator who is assembling the world's most dangerous weapons has already used them on whole villages, leaving thousands of his own citizens dead, blind or disfigured."
The accusation that Iraq has used chemical weapons against its citizens is a familiar part of the debate. The piece of hard evidence most frequently brought up concerns the gassing of Iraqi Kurds at the town of Halabja in March 1988, near the end of the eight-year Iran-Iraq war. President Bush himself has cited Iraq's "gassing its own people," specifically at Halabja, as a reason to topple Saddam Hussein.
But the truth is, all we know for certain is that Kurds were bombarded with poison gas that day at Halabja. We cannot say with any certainty that Iraqi chemical weapons killed the Kurds. This is not the only distortion in the Halabja story.
I am in a position to know because, as the Central Intelligence Agency's senior political analyst on Iraq during the Iran-Iraq war, and as a professor at the Army War College from 1988 to 2000, I was privy to much of the classified material that flowed through Washington having to do with the Persian Gulf. In addition, I headed a 1991 Army investigation into how the Iraqis would fight a war against the United States; the classified version of the report went into great detail on the Halabja affair.
This much about the gassing at Halabja we undoubtedly know: it came about in the course of a battle between Iraqis and Iranians. Iraq used chemical weapons to try to kill Iranians who had seized the town, which is in northern Iraq not far from the Iranian border. The Kurdish civilians who died had the misfortune to be caught up in that exchange. But they were not Iraq's main target.
And the story gets murkier: immediately after the battle the United States Defense Intelligence Agency investigated and produced a classified report, which it circulated within the intelligence community on a need-to-know basis. That study asserted that it was Iranian gas that killed the Kurds, not Iraqi gas.
The agency did find that each side used gas against the other in the battle around Halabja. The condition of the dead Kurds' bodies, however, indicated they had been killed with a blood agent - that is, a cyanide-based gas - which Iran was known to use. The Iraqis, who are thought to have used mustard gas in the battle, are not known to have possessed blood agents at the time.
These facts have long been in the public domain but, extraordinarily, as often as the Halabja affair is cited, they are rarely mentioned. A much-discussed article in The New Yorker last March did not make reference to the Defense Intelligence Agency report or consider that Iranian gas might have killed the Kurds. On the rare occasions the report is brought up, there is usually speculation, with no proof, that it was skewed out of American political favoritism toward Iraq in its war against Iran.
I am not trying to rehabilitate the character of Saddam Hussein. He has much to answer for in the area of human rights abuses. But accusing him of gassing his own people at Halabja as an act of genocide is not correct, because as far as the information we have goes, all of the cases where gas was used involved battles. These were tragedies of war. There may be justifications for invading Iraq, but Halabja is not one of them.
In fact, those who really feel that the disaster at Halabja has bearing on today might want to consider a different question: Why was Iran so keen on taking the town? A closer look may shed light on America's impetus to invade Iraq.
We are constantly reminded that Iraq has perhaps the world's largest reserves of oil. But in a regional and perhaps even geopolitical sense, it may be more important that Iraq has the most extensive river system in the Middle East. In addition to the Tigris and Euphrates, there are the Greater Zab and Lesser Zab rivers in the north of the country. Iraq was covered with irrigation works by the sixth century A.D., and was a granary for the region.
Before the Persian Gulf war, Iraq had built an impressive system of dams and river control projects, the largest being the Darbandikhan dam in the Kurdish area. And it was this dam the Iranians were aiming to take control of when they seized Halabja. In the 1990's there was much discussion over the construction of a so-called Peace Pipeline that would bring the waters of the Tigris and Euphrates south to the parched Gulf states and, by extension, Israel. No progress has been made on this, largely because of Iraqi intransigence. With Iraq in American hands, of course, all that could change.
Thus America could alter the destiny of the Middle East in a way that probably could not be challenged for decades - not solely by controlling Iraq's oil, but by controlling its water. Even if America didn't occupy the country, once Mr. Hussein's Baath Party is driven from power, many lucrative opportunities would open up for American companies.
All that is needed to get us into war is one clear reason for acting, one that would be generally persuasive. But efforts to link the Iraqis directly to Osama bin Laden have proved inconclusive. Assertions that Iraq threatens its neighbors have also failed to create much resolve; in its present debilitated condition - thanks to United Nations sanctions - Iraq's conventional forces threaten no one.
Perhaps the strongest argument left for taking us to war quickly is that Saddam Hussein has committed human rights atrocities against his people. And the most dramatic case are the accusations about Halabja.
Before we go to war over Halabja, the administration owes the American people the full facts. And if it has other examples of Saddam Hussein gassing Kurds, it must show that they were not pro-Iranian Kurdish guerrillas who died fighting alongside Iranian Revolutionary Guards. Until Washington gives us proof of Saddam Hussein's supposed atrocities, why are we picking on Iraq on human rights grounds, particularly when there are so many other repressive regimes Washington supports? Stephen C. Pelletiere is author of "Iraq and the International Oil System: Why America Went to War in the Persian Gulf."

http://www.whatreallyhappened.com/helms.html

En degene die dat verzamelde, Jude Wanniski, is een bekende conservatieve economist.... géén zgn "linkse" dus, maar een associate-editor van de WSJ....

http://en.wikipedia.org/wiki/Jude_Wanniski


Aan die terechtstelling zit dus een fameus reukje: 't STINKT gewoon!!

[Judokus]

Oorspronkelijk geplaatst door C uit W

We gaan de discussie over abortus hier niet beginnen he

Was ik ook niet van plan, dat is voor een andere draad.

[Kallikles]

Bedankt, filosoof, voor je interessante bijdrage. Het is bovendien ook handig voor Rumsfeld & Co. dat hun oude handlanger niet meer tegen hen zal kunnen getuigen...