Russische vlag op het parlement van de Krim

[Nr.10]

Een af en toe zeer kritische blogpost, dewelke de Russische maatschappij omschrijft als "bijzonder complex". De vragen van de auteur van de blogpost aan Bechet-Golovko staan in donkerblauw, machine-vertaling naar het Nederlands:

Ruslands neoliberale elites floreren
_{Een gesprek met Karine Bechet-Golovko
Edward Slavsquat
21 mei 2023}

LINK

Heeft de oorlog in Oekraïne Moskou gezuiverd van zijn beruchte neoliberale
parasieten?

Ik mailde deze vraag naar academica en schrijfster Karine Bechet-Golovko,
die zo vriendelijk was om haar gedachten te geven over dit vaak verkeerd
begrepen onderwerp.

Bechet-Golovko is doctor in de rechten, gasthoogleraar aan de
Staatsuniversiteit van Moskou, voorzitter van de Frans-Russische vereniging
van juristen en auteur van talloze artikelen over politiek-juridische
ontwikkelingen in Rusland.

Haar blog Russia Politics is een must-read. Volg haar op Twitter en Telegram.

Opmerking: Het interview werd in het Frans afgenomen. Dank aan mijn
gewaardeerde vriendin Modeste Schwartz voor het begeleiden van de
Engelse vertaling.

In 2018 schreef u een boek over de botsing tussen neoliberale en
conservatieve facties in Rusland. Hoe heeft de oorlog in Oekraïne deze
machtsstrijd beïnvloed? In de begindagen van het conflict was er hoop dat de
neoliberale elementen van Rusland uit de regering zouden worden verwijderd
(de exit van Chubais, bijvoorbeeld). Maar is het juist om te zeggen dat het
conservatieve/patriottische blok de neoliberalen uit de macht heeft gezet?

Je had inderdaad kunnen verwachten dat de patriottische politieke elites van
Rusland de macht zouden overnemen bij het begin van de militaire operatie,
maar dat was niet echt het geval.

Op een paar vertrekken na, zoals dat van Chubais of Kudrin, zijn alle
neoliberale politieke elites die voor februari 2022 aan de macht waren nog
steeds aan de macht en over het algemeen worden hun globalistische
dogma's niet in twijfel getrokken.

Er worden nog steeds geen vraagtekens gezet bij het neoliberale
bestuursmodel, dat heeft geleid tot bijzonder schadelijke hervormingen in de
gezondheidszorg. En er worden geen vraagtekens gezet bij de hervormingen
in onderwijs en onderzoek, die de kwaliteit van studenten en onderzoek
hebben aangetast.

Er worden geen vraagtekens gezet bij de digitale cultus of het wonder van de
spitstechnologieën, die, terwijl ze Rusland de weg naar mondiaal geluk willen
wijzen, de veiligheid van de staat in gevaar brengen en de ontwikkeling van
de echte economische ontwikkeling, die Rusland vandaag de dag zo hard
nodig heeft, vertragen.

Aan de andere kant zijn we getuige van een relatieve opleving van de
industriële productie, niet alleen op militair gebied, maar ook op civiel
gebied. Dit betekent dat Rusland zich bewust is geworden van de noodzaak
van nationale productie.

Eigenlijk zijn de Russische politieke elites nog steeds niet in staat om uit het
globalistische denkmodel te breken. Ze willen sommige bogen van dit model
veranderen en proberen de blokken binnen dit model te diversifiëren, maar
ze stellen het niet ter discussie. Dit is hun zwakte.

We zien het bijvoorbeeld bij de vernieuwing van de graanovereenkomst die
werd gesloten onder auspiciën van de VN, met Turkije als tussenpersoon, die
verondersteld werd de honger in de wereld te bestrijden door de levering van
Oekraïens graan aan behoeftige landen te garanderen.

In werkelijkheid bereikt slechts iets meer dan 2% van dit graan de landen in
nood. Met de actieve medewerking van Rusland zorgt het grootste deel van
deze overeenkomst ervoor dat Oekraïne aanwezig kan blijven op de westerse
graanmarkt.

De overgrote meerderheid van de Russische politieke elite beschouwt zichzelf
niet als in oorlog en probeert de storm te overleven. Tolstoj schreef al over
de oorlog tegen Napoleon: de meeste elites rond de keizer wilden vooral hun
eigen belangen beschermen. Helaas is de menselijke natuur onveranderlijk.

Wat de intellectuele en academische elites betreft, is de conclusie helaas niet
optimistischer. Zij worden al 30 jaar gefinancierd door westerse subsidies,
wat hun manier van denken volledig heeft geconditioneerd.

Tot nu toe is er geen grote intellectuele "breuk" met het Westen gemaakt: De
onderzoeksthema's van de Russische overheidssubsidies volgen de
globalistische lijn (duurzame ontwikkeling, beheer van persoonlijke
gegevens, gender, immigratie, klimaatverandering, digitale transformatie).

Maar over het geheel genomen zien we een lichte verbuiging van het
discours en de herintroductie van belangrijke concepten midden in dit
globalistische moeras, zoals het concept van soevereiniteit, dat plotseling
naar voren werd gebracht op het juridische forum van Sint-Petersburg.

De culturele elites zijn daarentegen het zwaarst getroffen: degenen die
weigerden het standpunt van hun land te steunen, zijn vertrokken - vooral
om hun voordelen niet te verliezen, om niet "verbannen" te worden in de
mondiale wereld, waartoe ze voornamelijk behoren. De anderen zwijgen
voorlopig of hebben hun keuze gemaakt en steunen hun land.

Over het algemeen bespeur je een afstand tussen de elites en het volk, dat
van nature conservatiever en echt patriottischer is, wat gevaarlijk is voor de
stabiliteit van het land, vooral in tijden van oorlog.

Sergej Levtsjenko, afgevaardigde van de Doema, beschreef onlangs de
groeiende afhankelijkheid van Rusland van China als een vorm van
"importsubstitutie" die het economische model dat in de jaren 90 door de
pro-westerse elites van Rusland werd ontwikkeld, niet fundamenteel zou
veranderen (d.w.z. in plaats van een pijplijn van grondstoffen voor het
Westen te zijn, wordt Moskou een aanhangsel van het Oosten). Denk je dat
deze kritiek terecht is? Het lijkt in tegenspraak met de populaire opvatting
dat Moskou's pivot naar China een geopolitieke en economische verbetering
is ten opzichte van de schijnbaar mislukte relatie met het Westen.

Ik denk dat het nodig is om deze uitspraak te nuanceren. Aan de ene kant
zien we inderdaad een versterking van de afhankelijkheid van Rusland van
China, maar ook van Turkije, die beide hebben geprofiteerd van de nieuwe
bedrading van Ruslands "mondiale" economische circuits. De zogenaamde
"globale" route zuidwaarts van Sint-Petersburg naar Bombay staat op het
punt te worden voltooid en draagt bij aan deze transformatie, die ook een
vorm van diversificatie is.

Het probleem lijkt me niet de afhankelijkheid van Rusland van China, want
geen enkel land kan echt zelfvoorzienend zijn. Het probleem ligt in het feit
dat de pijlers van de globalisering niet serieus worden uitgedaagd en de
ontwikkeling van de echte economie van Rusland blokkeren.

Rusland richt zich op andere continenten omdat het Westen zijn deuren sluit.
In die zin is het aan het diversifiëren, wat zijn onafhankelijkheid zou moeten
versterken.

Maar Moskou is op zoek naar een vervanging, niet naar een herconfiguratie,
die soms zijn afhankelijkheid van anderen lijkt te vergroten.

China is een van de centrale landen van de globalisering en zijn ideologische
visie op de mens en de samenleving zijn uiterst gevaarlijk voor Rusland,
vooral omdat beide landen aanhangers zijn van de digitale cultus.

Je kunt je ook vragen stellen bij dit geprivilegieerde "partnerschap" met
Turkije, dat ook gevechtsdrones aan Oekraïne verkoopt. Dit heeft natuurlijk
gevolgen voor Rusland.

In die zin vindt Rusland het moeilijk om te breken met de globalistische
manier van denken, die de enige ideologie werd na de val van de USSR. En
dit belemmert zijn ontwikkeling, zowel economisch als politiek. En het heeft
ook het herstel van de echte soevereiniteit van Rusland belemmerd.

In een recent artikel stelde u een zeer verontrustende vraag:
Vertegenwoordigt Wagner CEO Yevgeny Prigozhin het toppunt van
"neoliberale excessen", die "externe krachten, al dan niet vrijwillig, in staat
zouden kunnen stellen om Rusland van binnenuit ten val te brengen"? Hoe
ernstig denkt u dat deze dreiging is? "Turbopatriotten" zoals Igor Strelkov
geloven dat de oorlog in Oekraïne kan leiden tot een "1917-scenario" in
Rusland.

Het model van privélegers, in zijn moderne versie, is een Angelsaksisch
model. Deze legers worden over het algemeen ingezet om op vreemde
bodem werk te doen dat het nationale leger niet openlijk kan doen, omdat
het illegaal zou zijn of omdat het onwettig zou zijn.

Deze legers kunnen formeel worden ingezet door buitenlandse regeringen in
hun nationale oorlogen of in de strijd tegen terrorisme. Ze kunnen discreet
ingrijpen in een vreemd land in het belang van hun eigen regering, waardoor
deze in de schaduw blijft. Ze kunnen worden ingezet om het vuile werk op te
knappen, zonder vlag.

Maar ze worden nooit ingezet op nationale bodem, omdat ze in dat geval de
positie van de staatsmacht verzwakken. In ieder geval was dit al zo voor het
gebruik van Wagner door Rusland op Russische bodem.

Het probleem met het gebruik van een privéleger door Prigozhin is
systemisch. Het maakt niet uit of hij zelf een patriot is of gewoon een
zakenman. Objectief gezien maakt Rusland een strategische fout door een
privéleger in te zetten in een oorlog die een oorlog is, of zou moeten zijn,
voor de bevrijding van nationaal grondgebied.

Laten we niet vergeten dat de regio's Donetsk, Lugansk, Kherson en
Zaporizhzhia volgens de Russische wet deel uitmaken van het nationale
grondgebied sinds de wijziging van de Russische grondwet afgelopen najaar.
Er is dus geen sprake van een grote antiterroristische operatie, zoals velen in
Rusland willen suggereren, maar van een oorlog.

Maar na 30 jaar neoliberale hervormingen van het leger, die bestonden uit
het vervangen van soldaten (die te duur zijn) door technologieën die volgens
de managerlogica als efficiënter worden beschouwd, had Rusland objectief
gezien een tekort aan manschappen.

Het grote globalistische credo dat deze inkrimpingen van nationale legers
ondersteunde (behalve in de Verenigde Staten) was gebaseerd op de
bewering dat er in de globale wereld geen traditionele grootschalige oorlog
meer bestaat.

We zien dat dit postulaat onjuist is: de globale wereld is zelf de voorbode van
oorlog, omdat het geen enkele dissident duldt, die het met wapengeweld
verplettert wanneer politieke dreigementen niet voldoende zijn. Het conflict
in Oekraïne is een perfect voorbeeld.

Om deze heropleving van de traditionele oorlog het hoofd te bieden, heeft
Rusland een beroep gedaan op Wagner, in plaats van op grote schaal te
mobiliseren.

Dit creëert een vals gevoel van gemak, maar het stelt de elites, die nog
steeds aarzelen om deze oorlog als een oorlog te erkennen, ook in staat om
de versterking van echt patriottisme onder de bevolking te remmen - wat,
zodra je het front verlaat, onverenigbaar is met Moskou's zachte aarzeling en
verlangen naar normalisatie, ongeacht de menselijke kosten.

Ik lees je blog met plezier omdat het voor mij erg...Russisch aanvoelt! Mijn
ervaring is dat veel westerlingen die sympathiek tegenover Rusland staan,
extreem vijandig staan tegenover zelfs milde kritiek op de Russische
regering. In Engelstalige "alternatieve media" is het een vreselijke
heiligschennis om de almacht van het Russische leiderschap en de elites in
twijfel te trekken. Bestaat ditzelfde fenomeen in de Franstalige "alternatieve
media"? Zo ja, wat denk je dat de oorzaak hiervan is?

Dit fenomeen van de verheerlijking van Rusland is wijdverspreid in
Franstalige netwerken, en ik neem aan dat het overal hetzelfde is. Ik denk
dat hier verschillende redenen voor zijn.

Ten eerste zou ik zeggen dat sommige "pro-Russische" westerlingen van
Rusland willen houden - om het zo maar te zeggen - "tegen" hun eigen land.
Als ze naar Rusland kijken, willen ze alles zien wat ze niet meer in hun eigen
thuisland kunnen vinden, en ze weigeren de nuances van de Russische
samenleving, die bijzonder complex is, te zien.

Ten tweede maakt de behoefte om te geloven, om gerustgesteld te worden,
deel uit van de menselijke natuur.

Als mensen een comfortabele mythe creëren om het dagelijks leven te
doorstaan en hopen op een betere toekomst, kunnen ze het niet verdragen
om teruggebracht te worden naar de realiteit, die hen zou dwingen om hun
comfortzone te verlaten - ook al is die illusoir.

Tot slot zijn er mensen die geen Russisch spreken of lezen. Ze geloven niet in
de Franse media, die ze te partijdig vinden, en terecht. En dus hebben ze
hun toevlucht gezocht tot de alternatieve media, die een idyllisch beeld van
de situatie geven.

Ze hebben niet de objectieve mogelijkheid om Rusland grondig te begrijpen
en elke fout van de Russische autoriteiten wordt systematisch veroordeeld
tot onderdeel van een groot geheim spel waarin Moskou 50 zetten voor ligt.

Maar er is een andere groep mensen, die zich afvraagt, nadenkt en de
betekenis van dingen probeert te begrijpen - en het is een groot plezier om
met hen te communiceren, zelfs via een blog.

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door Nr.10

Een af en toe zeer kritische blogpost, dewelke de Russische maatschappij omschrijft als "bijzonder complex". De vragen van de auteur van de blogpost aan Bechet-Golovko staan in donkerblauw, machine-vertaling naar het Nederlands:

Ruslands neoliberale elites floreren
_{Een gesprek met Karine Bechet-Golovko
Edward Slavsquat
21 mei 2023}

LINK

Heeft de oorlog in Oekraïne Moskou gezuiverd van zijn beruchte neoliberale
parasieten?

Ik mailde deze vraag naar academica en schrijfster Karine Bechet-Golovko,
die zo vriendelijk was om haar gedachten te geven over dit vaak verkeerd
begrepen onderwerp.

Bechet-Golovko is doctor in de rechten, gasthoogleraar aan de
Staatsuniversiteit van Moskou, voorzitter van de Frans-Russische vereniging
van juristen en auteur van talloze artikelen over politiek-juridische
ontwikkelingen in Rusland.

Haar blog Russia Politics is een must-read. Volg haar op Twitter en Telegram.

Opmerking: Het interview werd in het Frans afgenomen. Dank aan mijn
gewaardeerde vriendin Modeste Schwartz voor het begeleiden van de
Engelse vertaling.

In 2018 schreef u een boek over de botsing tussen neoliberale en
conservatieve facties in Rusland. Hoe heeft de oorlog in Oekraïne deze
machtsstrijd beïnvloed? In de begindagen van het conflict was er hoop dat de
neoliberale elementen van Rusland uit de regering zouden worden verwijderd
(de exit van Chubais, bijvoorbeeld). Maar is het juist om te zeggen dat het
conservatieve/patriottische blok de neoliberalen uit de macht heeft gezet?

Je had inderdaad kunnen verwachten dat de patriottische politieke elites van
Rusland de macht zouden overnemen bij het begin van de militaire operatie,
maar dat was niet echt het geval.

Op een paar vertrekken na, zoals dat van Chubais of Kudrin, zijn alle
neoliberale politieke elites die voor februari 2022 aan de macht waren nog
steeds aan de macht en over het algemeen worden hun globalistische
dogma's niet in twijfel getrokken.

Er worden nog steeds geen vraagtekens gezet bij het neoliberale
bestuursmodel, dat heeft geleid tot bijzonder schadelijke hervormingen in de
gezondheidszorg. En er worden geen vraagtekens gezet bij de hervormingen
in onderwijs en onderzoek, die de kwaliteit van studenten en onderzoek
hebben aangetast.

Er worden geen vraagtekens gezet bij de digitale cultus of het wonder van de
spitstechnologieën, die, terwijl ze Rusland de weg naar mondiaal geluk willen
wijzen, de veiligheid van de staat in gevaar brengen en de ontwikkeling van
de echte economische ontwikkeling, die Rusland vandaag de dag zo hard
nodig heeft, vertragen.

Aan de andere kant zijn we getuige van een relatieve opleving van de
industriële productie, niet alleen op militair gebied, maar ook op civiel
gebied. Dit betekent dat Rusland zich bewust is geworden van de noodzaak
van nationale productie.

Eigenlijk zijn de Russische politieke elites nog steeds niet in staat om uit het
globalistische denkmodel te breken. Ze willen sommige bogen van dit model
veranderen en proberen de blokken binnen dit model te diversifiëren, maar
ze stellen het niet ter discussie. Dit is hun zwakte.

We zien het bijvoorbeeld bij de vernieuwing van de graanovereenkomst die
werd gesloten onder auspiciën van de VN, met Turkije als tussenpersoon, die
verondersteld werd de honger in de wereld te bestrijden door de levering van
Oekraïens graan aan behoeftige landen te garanderen.

In werkelijkheid bereikt slechts iets meer dan 2% van dit graan de landen in
nood. Met de actieve medewerking van Rusland zorgt het grootste deel van
deze overeenkomst ervoor dat Oekraïne aanwezig kan blijven op de westerse
graanmarkt.

De overgrote meerderheid van de Russische politieke elite beschouwt zichzelf
niet als in oorlog en probeert de storm te overleven. Tolstoj schreef al over
de oorlog tegen Napoleon: de meeste elites rond de keizer wilden vooral hun
eigen belangen beschermen. Helaas is de menselijke natuur onveranderlijk.

Wat de intellectuele en academische elites betreft, is de conclusie helaas niet
optimistischer. Zij worden al 30 jaar gefinancierd door westerse subsidies,
wat hun manier van denken volledig heeft geconditioneerd.

Tot nu toe is er geen grote intellectuele "breuk" met het Westen gemaakt: De
onderzoeksthema's van de Russische overheidssubsidies volgen de
globalistische lijn (duurzame ontwikkeling, beheer van persoonlijke
gegevens, gender, immigratie, klimaatverandering, digitale transformatie).

Maar over het geheel genomen zien we een lichte verbuiging van het
discours en de herintroductie van belangrijke concepten midden in dit
globalistische moeras, zoals het concept van soevereiniteit, dat plotseling
naar voren werd gebracht op het juridische forum van Sint-Petersburg.

De culturele elites zijn daarentegen het zwaarst getroffen: degenen die
weigerden het standpunt van hun land te steunen, zijn vertrokken - vooral
om hun voordelen niet te verliezen, om niet "verbannen" te worden in de
mondiale wereld, waartoe ze voornamelijk behoren. De anderen zwijgen
voorlopig of hebben hun keuze gemaakt en steunen hun land.

Over het algemeen bespeur je een afstand tussen de elites en het volk, dat
van nature conservatiever en echt patriottischer is, wat gevaarlijk is voor de
stabiliteit van het land, vooral in tijden van oorlog.

Sergej Levtsjenko, afgevaardigde van de Doema, beschreef onlangs de
groeiende afhankelijkheid van Rusland van China als een vorm van
"importsubstitutie" die het economische model dat in de jaren 90 door de
pro-westerse elites van Rusland werd ontwikkeld, niet fundamenteel zou
veranderen (d.w.z. in plaats van een pijplijn van grondstoffen voor het
Westen te zijn, wordt Moskou een aanhangsel van het Oosten). Denk je dat
deze kritiek terecht is? Het lijkt in tegenspraak met de populaire opvatting
dat Moskou's pivot naar China een geopolitieke en economische verbetering
is ten opzichte van de schijnbaar mislukte relatie met het Westen.

Ik denk dat het nodig is om deze uitspraak te nuanceren. Aan de ene kant
zien we inderdaad een versterking van de afhankelijkheid van Rusland van
China, maar ook van Turkije, die beide hebben geprofiteerd van de nieuwe
bedrading van Ruslands "mondiale" economische circuits. De zogenaamde
"globale" route zuidwaarts van Sint-Petersburg naar Bombay staat op het
punt te worden voltooid en draagt bij aan deze transformatie, die ook een
vorm van diversificatie is.

Het probleem lijkt me niet de afhankelijkheid van Rusland van China, want
geen enkel land kan echt zelfvoorzienend zijn. Het probleem ligt in het feit
dat de pijlers van de globalisering niet serieus worden uitgedaagd en de
ontwikkeling van de echte economie van Rusland blokkeren.

Rusland richt zich op andere continenten omdat het Westen zijn deuren sluit.
In die zin is het aan het diversifiëren, wat zijn onafhankelijkheid zou moeten
versterken.

Maar Moskou is op zoek naar een vervanging, niet naar een herconfiguratie,
die soms zijn afhankelijkheid van anderen lijkt te vergroten.

China is een van de centrale landen van de globalisering en zijn ideologische
visie op de mens en de samenleving zijn uiterst gevaarlijk voor Rusland,
vooral omdat beide landen aanhangers zijn van de digitale cultus.

Je kunt je ook vragen stellen bij dit geprivilegieerde "partnerschap" met
Turkije, dat ook gevechtsdrones aan Oekraïne verkoopt. Dit heeft natuurlijk
gevolgen voor Rusland.

In die zin vindt Rusland het moeilijk om te breken met de globalistische
manier van denken, die de enige ideologie werd na de val van de USSR. En
dit belemmert zijn ontwikkeling, zowel economisch als politiek. En het heeft
ook het herstel van de echte soevereiniteit van Rusland belemmerd.

In een recent artikel stelde u een zeer verontrustende vraag:
Vertegenwoordigt Wagner CEO Yevgeny Prigozhin het toppunt van
"neoliberale excessen", die "externe krachten, al dan niet vrijwillig, in staat
zouden kunnen stellen om Rusland van binnenuit ten val te brengen"? Hoe
ernstig denkt u dat deze dreiging is? "Turbopatriotten" zoals Igor Strelkov
geloven dat de oorlog in Oekraïne kan leiden tot een "1917-scenario" in
Rusland.

Het model van privélegers, in zijn moderne versie, is een Angelsaksisch
model. Deze legers worden over het algemeen ingezet om op vreemde
bodem werk te doen dat het nationale leger niet openlijk kan doen, omdat
het illegaal zou zijn of omdat het onwettig zou zijn.

Deze legers kunnen formeel worden ingezet door buitenlandse regeringen in
hun nationale oorlogen of in de strijd tegen terrorisme. Ze kunnen discreet
ingrijpen in een vreemd land in het belang van hun eigen regering, waardoor
deze in de schaduw blijft. Ze kunnen worden ingezet om het vuile werk op te
knappen, zonder vlag.

Maar ze worden nooit ingezet op nationale bodem, omdat ze in dat geval de
positie van de staatsmacht verzwakken. In ieder geval was dit al zo voor het
gebruik van Wagner door Rusland op Russische bodem.

Het probleem met het gebruik van een privéleger door Prigozhin is
systemisch. Het maakt niet uit of hij zelf een patriot is of gewoon een
zakenman. Objectief gezien maakt Rusland een strategische fout door een
privéleger in te zetten in een oorlog die een oorlog is, of zou moeten zijn,
voor de bevrijding van nationaal grondgebied.

Laten we niet vergeten dat de regio's Donetsk, Lugansk, Kherson en
Zaporizhzhia volgens de Russische wet deel uitmaken van het nationale
grondgebied sinds de wijziging van de Russische grondwet afgelopen najaar.
Er is dus geen sprake van een grote antiterroristische operatie, zoals velen in
Rusland willen suggereren, maar van een oorlog.

Maar na 30 jaar neoliberale hervormingen van het leger, die bestonden uit
het vervangen van soldaten (die te duur zijn) door technologieën die volgens
de managerlogica als efficiënter worden beschouwd, had Rusland objectief
gezien een tekort aan manschappen.

Het grote globalistische credo dat deze inkrimpingen van nationale legers
ondersteunde (behalve in de Verenigde Staten) was gebaseerd op de
bewering dat er in de globale wereld geen traditionele grootschalige oorlog
meer bestaat.

We zien dat dit postulaat onjuist is: de globale wereld is zelf de voorbode van
oorlog, omdat het geen enkele dissident duldt, die het met wapengeweld
verplettert wanneer politieke dreigementen niet voldoende zijn. Het conflict
in Oekraïne is een perfect voorbeeld.

Om deze heropleving van de traditionele oorlog het hoofd te bieden, heeft
Rusland een beroep gedaan op Wagner, in plaats van op grote schaal te
mobiliseren.

Dit creëert een vals gevoel van gemak, maar het stelt de elites, die nog
steeds aarzelen om deze oorlog als een oorlog te erkennen, ook in staat om
de versterking van echt patriottisme onder de bevolking te remmen - wat,
zodra je het front verlaat, onverenigbaar is met Moskou's zachte aarzeling en
verlangen naar normalisatie, ongeacht de menselijke kosten.

Ik lees je blog met plezier omdat het voor mij erg...Russisch aanvoelt! Mijn
ervaring is dat veel westerlingen die sympathiek tegenover Rusland staan,
extreem vijandig staan tegenover zelfs milde kritiek op de Russische
regering. In Engelstalige "alternatieve media" is het een vreselijke
heiligschennis om de almacht van het Russische leiderschap en de elites in
twijfel te trekken. Bestaat ditzelfde fenomeen in de Franstalige "alternatieve
media"? Zo ja, wat denk je dat de oorzaak hiervan is?

Dit fenomeen van de verheerlijking van Rusland is wijdverspreid in
Franstalige netwerken, en ik neem aan dat het overal hetzelfde is. Ik denk
dat hier verschillende redenen voor zijn.

Ten eerste zou ik zeggen dat sommige "pro-Russische" westerlingen van
Rusland willen houden - om het zo maar te zeggen - "tegen" hun eigen land.
Als ze naar Rusland kijken, willen ze alles zien wat ze niet meer in hun eigen
thuisland kunnen vinden, en ze weigeren de nuances van de Russische
samenleving, die bijzonder complex is, te zien.

Ten tweede maakt de behoefte om te geloven, om gerustgesteld te worden,
deel uit van de menselijke natuur.

Als mensen een comfortabele mythe creëren om het dagelijks leven te
doorstaan en hopen op een betere toekomst, kunnen ze het niet verdragen
om teruggebracht te worden naar de realiteit, die hen zou dwingen om hun
comfortzone te verlaten - ook al is die illusoir.

Tot slot zijn er mensen die geen Russisch spreken of lezen. Ze geloven niet in
de Franse media, die ze te partijdig vinden, en terecht. En dus hebben ze
hun toevlucht gezocht tot de alternatieve media, die een idyllisch beeld van
de situatie geven.

Ze hebben niet de objectieve mogelijkheid om Rusland grondig te begrijpen
en elke fout van de Russische autoriteiten wordt systematisch veroordeeld
tot onderdeel van een groot geheim spel waarin Moskou 50 zetten voor ligt.

Maar er is een andere groep mensen, die zich afvraagt, nadenkt en de
betekenis van dingen probeert te begrijpen - en het is een groot plezier om
met hen te communiceren, zelfs via een blog.

Klopt inderdaad. Rusland is geen soort Noord-Korea met Poetin als almachtige God/leider. Zo zit het huidige Rusland niet in elkaar. Het Westen probeert dit zo voor de stellen omdat hen dat beter uitkomt, het verhaal van "de goeie" en "de slechte". Zoals altijd en overal is dit een heel genuanceerd verhaal. Een geopolitiek verhaal, met tegenstrijdige belangen.

In Oekraine zijn zulke openlijke discussies niet meer mogelijk. In het Westen het je enerzijds de propaganda van de elite, maar ook een tegenstroom die Poetin als een soort goeroe ziet. Dat is hij niet, gewoon een sterke leider die de belangen van de verschillende groepen binnen de maatschappij probeert te verzoenen. De overgrote meerderheid van de bevolking heeft nu wel door dat de westerse elite het slecht voorheeft met Rusland. Poetin heeft zeker fouten gemaakt, maar de extreme diabolisering in het Westen maakt hem in Rusland net populair. Een beetje zoals Saddam nu aanbeden wordt in de Arabische wereld en Khadafi in Afrika, of Fidel in Latijns-Amerika en ter linkerzijde in Europa, terwijl ook dat uiteraard complexe verhalen waren.

Veel Russen verwijten Poetin net een veel te laks beleid naar het Westen toe in het verleden waarvoor ze nu de rekening gepresenteerd krijgen. Bvb. dat ze Maidan hebben laten gebeuren is eigenlijk onvoorstelbaar zwak. Ook heeft Poetin de Amerikanen geholpen in hun oorlog tegen Afghanistan na 9/11. Dat was een kapitale fout die de nationalisten en communisten toen reeds zwaar op de korrel namen. Ook wat Irak en Libie betreft hebben de Russen laten begaan, maar het onbehagen nam wel sterk toe.

Het is eigenlijk pas na Maidan dat de Russische regering wakker werden en een echt "pushback" beleid begon te voeren. Dit was wat men noemt een "wake up call".

[tomm]

Zeer zeldzaam artikel in de westerse pers waarin het ICC indirect een instrument van het Westen genoemd wordt. En waarin duidelijk gemaakt wordt dat het Westen wel degelijk oorlogsmisdaden begaat. Dit gaat over Libie, maar uiteraard ook in Afghanistan, Irak, Servie, etc.

https://www.theguardian.com/commenti...ice-nato-libya

[Boduo]

Oorlog is barbaars.

[cato]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Klopt inderdaad. Rusland is geen soort Noord-Korea met Poetin als almachtige God/leider. Zo zit het huidige Rusland niet in elkaar. Het Westen probeert dit zo voor de stellen omdat hen dat beter uitkomt, het verhaal van "de goeie" en "de slechte". Zoals altijd en overal is dit een heel genuanceerd verhaal. Een geopolitiek verhaal, met tegenstrijdige belangen.

In Oekraine zijn zulke openlijke discussies niet meer mogelijk. In het Westen het je enerzijds de propaganda van de elite, maar ook een tegenstroom die Poetin als een soort goeroe ziet. Dat is hij niet, gewoon een sterke leider die de belangen van de verschillende groepen binnen de maatschappij probeert te verzoenen. De overgrote meerderheid van de bevolking heeft nu wel door dat de westerse elite het slecht voorheeft met Rusland. Poetin heeft zeker fouten gemaakt, maar de extreme diabolisering in het Westen maakt hem in Rusland net populair. Een beetje zoals Saddam nu aanbeden wordt in de Arabische wereld en Khadafi in Afrika, of Fidel in Latijns-Amerika en ter linkerzijde in Europa, terwijl ook dat uiteraard complexe verhalen waren.

Veel Russen verwijten Poetin net een veel te laks beleid naar het Westen toe in het verleden waarvoor ze nu de rekening gepresenteerd krijgen. Bvb. dat ze Maidan hebben laten gebeuren is eigenlijk onvoorstelbaar zwak. Ook heeft Poetin de Amerikanen geholpen in hun oorlog tegen Afghanistan na 9/11. Dat was een kapitale fout die de nationalisten en communisten toen reeds zwaar op de korrel namen. Ook wat Irak en Libie betreft hebben de Russen laten begaan, maar het onbehagen nam wel sterk toe.

Het is eigenlijk pas na Maidan dat de Russische regering wakker werden en een echt "pushback" beleid begon te voeren. Dit was wat men noemt een "wake up call".

Poetin heeft alle kansen gehad om Rusland tot een goede samenwerking en bondgenoot te maken zowel economisch als militair met Europa en met het Westen.
Met zij droom van het herstel van het oude Sovjet Unie en zijn landjepik politiek, is hij terug gevallen naar de oude traditie van anti Westerse politiek en koude oorlog.
Daarom is het verwijt aan het Westen grote onzin ,want het is de eeuwen oude keuze van Rusland zelf.

[cato]

Oorspronkelijk geplaatst door Nr.10

Een af en toe zeer kritische blogpost, dewelke de Russische maatschappij omschrijft als "bijzonder complex". De vragen van de auteur van de blogpost aan Bechet-Golovko staan in donkerblauw, machine-vertaling naar het Nederlands:

Ruslands neoliberale elites floreren
_{Een gesprek met Karine Bechet-Golovko
Edward Slavsquat
21 mei 2023}

LINK

Heeft de oorlog in Oekraïne Moskou gezuiverd van zijn beruchte neoliberale
parasieten?

Ik mailde deze vraag naar academica en schrijfster Karine Bechet-Golovko,
die zo vriendelijk was om haar gedachten te geven over dit vaak verkeerd
begrepen onderwerp.

Bechet-Golovko is doctor in de rechten, gasthoogleraar aan de
Staatsuniversiteit van Moskou, voorzitter van de Frans-Russische vereniging
van juristen en auteur van talloze artikelen over politiek-juridische
ontwikkelingen in Rusland.

Haar blog Russia Politics is een must-read. Volg haar op Twitter en Telegram.

Opmerking: Het interview werd in het Frans afgenomen. Dank aan mijn
gewaardeerde vriendin Modeste Schwartz voor het begeleiden van de
Engelse vertaling.

In 2018 schreef u een boek over de botsing tussen neoliberale en
conservatieve facties in Rusland. Hoe heeft de oorlog in Oekraïne deze
machtsstrijd beïnvloed? In de begindagen van het conflict was er hoop dat de
neoliberale elementen van Rusland uit de regering zouden worden verwijderd
(de exit van Chubais, bijvoorbeeld). Maar is het juist om te zeggen dat het
conservatieve/patriottische blok de neoliberalen uit de macht heeft gezet?

Je had inderdaad kunnen verwachten dat de patriottische politieke elites van
Rusland de macht zouden overnemen bij het begin van de militaire operatie,
maar dat was niet echt het geval.

Op een paar vertrekken na, zoals dat van Chubais of Kudrin, zijn alle
neoliberale politieke elites die voor februari 2022 aan de macht waren nog
steeds aan de macht en over het algemeen worden hun globalistische
dogma's niet in twijfel getrokken.

Er worden nog steeds geen vraagtekens gezet bij het neoliberale
bestuursmodel, dat heeft geleid tot bijzonder schadelijke hervormingen in de
gezondheidszorg. En er worden geen vraagtekens gezet bij de hervormingen
in onderwijs en onderzoek, die de kwaliteit van studenten en onderzoek
hebben aangetast.

Er worden geen vraagtekens gezet bij de digitale cultus of het wonder van de
spitstechnologieën, die, terwijl ze Rusland de weg naar mondiaal geluk willen
wijzen, de veiligheid van de staat in gevaar brengen en de ontwikkeling van
de echte economische ontwikkeling, die Rusland vandaag de dag zo hard
nodig heeft, vertragen.

Aan de andere kant zijn we getuige van een relatieve opleving van de
industriële productie, niet alleen op militair gebied, maar ook op civiel
gebied. Dit betekent dat Rusland zich bewust is geworden van de noodzaak
van nationale productie.

Eigenlijk zijn de Russische politieke elites nog steeds niet in staat om uit het
globalistische denkmodel te breken. Ze willen sommige bogen van dit model
veranderen en proberen de blokken binnen dit model te diversifiëren, maar
ze stellen het niet ter discussie. Dit is hun zwakte.

We zien het bijvoorbeeld bij de vernieuwing van de graanovereenkomst die
werd gesloten onder auspiciën van de VN, met Turkije als tussenpersoon, die
verondersteld werd de honger in de wereld te bestrijden door de levering van
Oekraïens graan aan behoeftige landen te garanderen.

In werkelijkheid bereikt slechts iets meer dan 2% van dit graan de landen in
nood. Met de actieve medewerking van Rusland zorgt het grootste deel van
deze overeenkomst ervoor dat Oekraïne aanwezig kan blijven op de westerse
graanmarkt.

De overgrote meerderheid van de Russische politieke elite beschouwt zichzelf
niet als in oorlog en probeert de storm te overleven. Tolstoj schreef al over
de oorlog tegen Napoleon: de meeste elites rond de keizer wilden vooral hun
eigen belangen beschermen. Helaas is de menselijke natuur onveranderlijk.

Wat de intellectuele en academische elites betreft, is de conclusie helaas niet
optimistischer. Zij worden al 30 jaar gefinancierd door westerse subsidies,
wat hun manier van denken volledig heeft geconditioneerd.

Tot nu toe is er geen grote intellectuele "breuk" met het Westen gemaakt: De
onderzoeksthema's van de Russische overheidssubsidies volgen de
globalistische lijn (duurzame ontwikkeling, beheer van persoonlijke
gegevens, gender, immigratie, klimaatverandering, digitale transformatie).

Maar over het geheel genomen zien we een lichte verbuiging van het
discours en de herintroductie van belangrijke concepten midden in dit
globalistische moeras, zoals het concept van soevereiniteit, dat plotseling
naar voren werd gebracht op het juridische forum van Sint-Petersburg.

De culturele elites zijn daarentegen het zwaarst getroffen: degenen die
weigerden het standpunt van hun land te steunen, zijn vertrokken - vooral
om hun voordelen niet te verliezen, om niet "verbannen" te worden in de
mondiale wereld, waartoe ze voornamelijk behoren. De anderen zwijgen
voorlopig of hebben hun keuze gemaakt en steunen hun land.

Over het algemeen bespeur je een afstand tussen de elites en het volk, dat
van nature conservatiever en echt patriottischer is, wat gevaarlijk is voor de
stabiliteit van het land, vooral in tijden van oorlog.

Sergej Levtsjenko, afgevaardigde van de Doema, beschreef onlangs de
groeiende afhankelijkheid van Rusland van China als een vorm van
"importsubstitutie" die het economische model dat in de jaren 90 door de
pro-westerse elites van Rusland werd ontwikkeld, niet fundamenteel zou
veranderen (d.w.z. in plaats van een pijplijn van grondstoffen voor het
Westen te zijn, wordt Moskou een aanhangsel van het Oosten). Denk je dat
deze kritiek terecht is? Het lijkt in tegenspraak met de populaire opvatting
dat Moskou's pivot naar China een geopolitieke en economische verbetering
is ten opzichte van de schijnbaar mislukte relatie met het Westen.

Ik denk dat het nodig is om deze uitspraak te nuanceren. Aan de ene kant
zien we inderdaad een versterking van de afhankelijkheid van Rusland van
China, maar ook van Turkije, die beide hebben geprofiteerd van de nieuwe
bedrading van Ruslands "mondiale" economische circuits. De zogenaamde
"globale" route zuidwaarts van Sint-Petersburg naar Bombay staat op het
punt te worden voltooid en draagt bij aan deze transformatie, die ook een
vorm van diversificatie is.

Het probleem lijkt me niet de afhankelijkheid van Rusland van China, want
geen enkel land kan echt zelfvoorzienend zijn. Het probleem ligt in het feit
dat de pijlers van de globalisering niet serieus worden uitgedaagd en de
ontwikkeling van de echte economie van Rusland blokkeren.

Rusland richt zich op andere continenten omdat het Westen zijn deuren sluit.
In die zin is het aan het diversifiëren, wat zijn onafhankelijkheid zou moeten
versterken.

Maar Moskou is op zoek naar een vervanging, niet naar een herconfiguratie,
die soms zijn afhankelijkheid van anderen lijkt te vergroten.

China is een van de centrale landen van de globalisering en zijn ideologische
visie op de mens en de samenleving zijn uiterst gevaarlijk voor Rusland,
vooral omdat beide landen aanhangers zijn van de digitale cultus.

Je kunt je ook vragen stellen bij dit geprivilegieerde "partnerschap" met
Turkije, dat ook gevechtsdrones aan Oekraïne verkoopt. Dit heeft natuurlijk
gevolgen voor Rusland.

In die zin vindt Rusland het moeilijk om te breken met de globalistische
manier van denken, die de enige ideologie werd na de val van de USSR. En
dit belemmert zijn ontwikkeling, zowel economisch als politiek. En het heeft
ook het herstel van de echte soevereiniteit van Rusland belemmerd.

In een recent artikel stelde u een zeer verontrustende vraag:
Vertegenwoordigt Wagner CEO Yevgeny Prigozhin het toppunt van
"neoliberale excessen", die "externe krachten, al dan niet vrijwillig, in staat
zouden kunnen stellen om Rusland van binnenuit ten val te brengen"? Hoe
ernstig denkt u dat deze dreiging is? "Turbopatriotten" zoals Igor Strelkov
geloven dat de oorlog in Oekraïne kan leiden tot een "1917-scenario" in
Rusland.

Het model van privélegers, in zijn moderne versie, is een Angelsaksisch
model. Deze legers worden over het algemeen ingezet om op vreemde
bodem werk te doen dat het nationale leger niet openlijk kan doen, omdat
het illegaal zou zijn of omdat het onwettig zou zijn.

Deze legers kunnen formeel worden ingezet door buitenlandse regeringen in
hun nationale oorlogen of in de strijd tegen terrorisme. Ze kunnen discreet
ingrijpen in een vreemd land in het belang van hun eigen regering, waardoor
deze in de schaduw blijft. Ze kunnen worden ingezet om het vuile werk op te
knappen, zonder vlag.

Maar ze worden nooit ingezet op nationale bodem, omdat ze in dat geval de
positie van de staatsmacht verzwakken. In ieder geval was dit al zo voor het
gebruik van Wagner door Rusland op Russische bodem.

Het probleem met het gebruik van een privéleger door Prigozhin is
systemisch. Het maakt niet uit of hij zelf een patriot is of gewoon een
zakenman. Objectief gezien maakt Rusland een strategische fout door een
privéleger in te zetten in een oorlog die een oorlog is, of zou moeten zijn,
voor de bevrijding van nationaal grondgebied.

Laten we niet vergeten dat de regio's Donetsk, Lugansk, Kherson en
Zaporizhzhia volgens de Russische wet deel uitmaken van het nationale
grondgebied sinds de wijziging van de Russische grondwet afgelopen najaar.
Er is dus geen sprake van een grote antiterroristische operatie, zoals velen in
Rusland willen suggereren, maar van een oorlog.

Maar na 30 jaar neoliberale hervormingen van het leger, die bestonden uit
het vervangen van soldaten (die te duur zijn) door technologieën die volgens
de managerlogica als efficiënter worden beschouwd, had Rusland objectief
gezien een tekort aan manschappen.

Het grote globalistische credo dat deze inkrimpingen van nationale legers
ondersteunde (behalve in de Verenigde Staten) was gebaseerd op de
bewering dat er in de globale wereld geen traditionele grootschalige oorlog
meer bestaat.

We zien dat dit postulaat onjuist is: de globale wereld is zelf de voorbode van
oorlog, omdat het geen enkele dissident duldt, die het met wapengeweld
verplettert wanneer politieke dreigementen niet voldoende zijn. Het conflict
in Oekraïne is een perfect voorbeeld.

Om deze heropleving van de traditionele oorlog het hoofd te bieden, heeft
Rusland een beroep gedaan op Wagner, in plaats van op grote schaal te
mobiliseren.

Dit creëert een vals gevoel van gemak, maar het stelt de elites, die nog
steeds aarzelen om deze oorlog als een oorlog te erkennen, ook in staat om
de versterking van echt patriottisme onder de bevolking te remmen - wat,
zodra je het front verlaat, onverenigbaar is met Moskou's zachte aarzeling en
verlangen naar normalisatie, ongeacht de menselijke kosten.

Ik lees je blog met plezier omdat het voor mij erg...Russisch aanvoelt! Mijn
ervaring is dat veel westerlingen die sympathiek tegenover Rusland staan,
extreem vijandig staan tegenover zelfs milde kritiek op de Russische
regering. In Engelstalige "alternatieve media" is het een vreselijke
heiligschennis om de almacht van het Russische leiderschap en de elites in
twijfel te trekken. Bestaat ditzelfde fenomeen in de Franstalige "alternatieve
media"? Zo ja, wat denk je dat de oorzaak hiervan is?

Dit fenomeen van de verheerlijking van Rusland is wijdverspreid in
Franstalige netwerken, en ik neem aan dat het overal hetzelfde is. Ik denk
dat hier verschillende redenen voor zijn.

Ten eerste zou ik zeggen dat sommige "pro-Russische" westerlingen van
Rusland willen houden - om het zo maar te zeggen - "tegen" hun eigen land.
Als ze naar Rusland kijken, willen ze alles zien wat ze niet meer in hun eigen
thuisland kunnen vinden, en ze weigeren de nuances van de Russische
samenleving, die bijzonder complex is, te zien.

Ten tweede maakt de behoefte om te geloven, om gerustgesteld te worden,
deel uit van de menselijke natuur.

Als mensen een comfortabele mythe creëren om het dagelijks leven te
doorstaan en hopen op een betere toekomst, kunnen ze het niet verdragen
om teruggebracht te worden naar de realiteit, die hen zou dwingen om hun
comfortzone te verlaten - ook al is die illusoir.

Tot slot zijn er mensen die geen Russisch spreken of lezen. Ze geloven niet in
de Franse media, die ze te partijdig vinden, en terecht. En dus hebben ze
hun toevlucht gezocht tot de alternatieve media, die een idyllisch beeld van
de situatie geven.

Ze hebben niet de objectieve mogelijkheid om Rusland grondig te begrijpen
en elke fout van de Russische autoriteiten wordt systematisch veroordeeld
tot onderdeel van een groot geheim spel waarin Moskou 50 zetten voor ligt.

Maar er is een andere groep mensen, die zich afvraagt, nadenkt en de
betekenis van dingen probeert te begrijpen - en het is een groot plezier om
met hen te communiceren, zelfs via een blog.

Rusland is geen land maar een verzameling van volken/landen.
Zoals met de Sovjet Unie is gebeurd kan ook de Russische federatie uit elkaar vallen als de onvrede door deze oorlog te groot gaat worden.

citaat Trouw:

Hoe ziet een Rusland na Poetin eruit? ‘Zijn opvolger erft een schurkenstaat in verval’
Nu de oorlog in Oekraïne al meer dan een jaar duurt en het Kremlin niet de snelle overwinning behaalde die het verwachtte, is het de vraag hoelang Moskou de strijd nog volhoudt. En wat gebeurt er als Rusland verliest?

Sinds het Russische leger op 24 februari vorig jaar Oekraïne binnenmarcheerde en een felbegeerde snelle overwinning uitbleef, verzandde de oorlog in een uitputtingsslag waarvan het einde nog lang niet in zicht is. Momenteel is Rusland nog te sterk om te verliezen en te zwak om te winnen. Maar er komt een moment dat de oorlog voor het Kremlin economisch, maatschappelijk en politiek niet meer is vol te houden. Steeds meer analisten zijn het erover eens dat een Russisch verlies ? met aanhoudende westerse steun voor Kiev ? op termijn onafwendbaar is.

Grote vraag is wat er gebeurt als Moskou inderdaad als verliezer van het slagveld terugkeert. Wat zullen de consequenties zijn als het grootste land ter wereld zijn meerdere moet erkennen in een tegenstander die op voorhand op alle vlakken inferieur leek? Wat betekent dit voor het Russische leiderschap? En voor het voortbestaan van Rusland zelf?
Het zijn hypothetische vragen, maar desalniettemin is het van belang ze te stellen. De combinatie van een geldslurpende, levensvretende oorlog aan de grenzen van het eigen imperium, een instortende economie, een steeds ontevredener bevolking en een compleet overspannen autocratisch politiek systeem in eigen land, kan binnen afzienbare tijd immers de perfecte storm veroorzaken met een implosie van het regime tot gevolg.

De scenario’s die zich aandienen als Rusland de oorlog verliest, zijn even onzeker als talrijk. Ongetwijfeld zal het betekenen dat Poetin aftreedt of anderszins ? al dan niet met geweld ? ten val komt. De positie van een president die prat gaat op een sterke-leider-imago en eigenhandig een catastrofale oorlog inleidde, is per slot van rekening niet houdbaar zodra Russische troepen met de witte vlag zwaaien op het slagveld.
Een vertrek of overlijden van Poetin mondt vervolgens naar alle waarschijnlijkheid uit in een wrede machtsstrijd tussen de nationalistische haviken binnen het Kremlin. De mogelijkheid dat er een volgende oorlogszuchtige maniak bij dat paleisgevecht naar boven komt drijven als winnaar, is niet ondenkbaar. In de coulissen van het Kremlin staan genoeg figuren klaar die ook nu al een aanzienlijke hoeveelheid invloed hebben en het wereldbeeld van Poetin delen, of er zelfs nog extremere ideeën op na houden.

Wie er ook als winnaar naar voren komt, het regime zal er verzwakt uitkomen, meent Alexander Motyl. Hij is als historicus en hoogleraar politicologie verbonden aan de Rutgers University-Newark, en gespecialiseerd in Oekraïne, Rusland en de Sovjet-Unie.
“Een opvolger van Poetin erft een schurkenstaat in verval en zal te maken hebben met een verwoeste economie, internationale isolatie, grote onenigheid binnen de bestuurlijke elite, een gedemoraliseerd leger en volk en de smeulende puinhopen van een oorlog die op zijn laatste benen loopt of allang verloren is. Bovendien is de enige factor die dat wankele stelsel bij elkaar hield, Poetin, dan weg. Dat Poetin vervolgens als voor de hand liggende zondebok kan dienen, maakt niet uit, want daarmee zijn de problemen niet opeens weg.”

Dat een overgangsregime het lang uithoudt, sluit Motyl daarom uit. “Poetin heeft een fatale, strategische fout gemaakt door Oekraïne binnen te vallen. Een opvolger zal daarom met totaal andere omstandigheden te maken hebben dan toen Poetin aan zijn presidentschap begon in 2000. Destijds was hij de juiste man op de juiste plaats op het juiste moment. De economie had vlak daarvoor een dieptepunt bereikt. Toen Poetin aantrad gingen de energieprijzen door het dak, waardoor hij zonder rem kon investeren: in het land, in het leger. En zeker ook in zichzelf en zijn handlangers, met wie hij later zijn politieke systeem van schurken kapitalisme opbouwde.”
Die mogelijkheid zal Poetins opvolger gezien het huidige verval in Rusland zeker niet hebben, meent Motyl. “Er zijn natuurlijk allerlei scenario’s denkbaar. Van geweld en politieke afrekeningen binnen de elite tot een volksrevolutie, een grootschalige strafexpeditie van de veiligheidsdiensten of een burgeroorlog. Hoe dan ook zal er sprake zijn van een instabiel systeem. Die chaos kan uiteindelijk leiden tot een scenario waar maar weinigen rekening mee houden: het uiteenvallen van de Russische Federatie.”



https://www.trouw.nl/buitenland/hoe-...rval~b71fa78d/

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door cato

Poetin heeft alle kansen gehad om Rusland tot een goede samenwerking en bondgenoot te maken zowel economisch als militair met Europa en met het Westen.
Met zij droom van het herstel van het oude Sovjet Unie en zijn landjepik politiek, is hij terug gevallen naar de oude traditie van anti Westerse politiek en koude oorlog.
Daarom is het verwijt aan het Westen grote onzin ,want het is de eeuwen oude keuze van Rusland zelf.

Zever natuurlijk.
Het Westen is Joegoslavie binnengevallen uitdrukkelijk tegen de wil van Rusland, dar Servie als een bondgenoot zag. Het leidde (toen nog onder Jeltsin) bijna tot een oorlog tussen Rusland en het Westen. Het Westen viel ook Irak en Libie aan, Russische bondgenoten. Allemaal zonder internationaal mandaat.
Het Westen beloofde NAVO geen meter oostwaarts op te schuiven, een grove leugen. (Rusland daarentegen mocht geen lid worden dus het was duidelijk verdeel en heers). Rusland vonden ze te groot om te kunnen controleren dus moest het Westen de invloedssfeer uitbreiden ten koste van Moskou.
Het Westen steunde en bewapende Tsjetjeense terroristen en separatisten.
Voor de westerse inval in Joegoslavie was Jeltsin een bondgenoot van het Westen, die gelijk welk verdrag tekende als hij maar genoeg vodka kreeg. Toen werd Rusland volledig leeggeplunderd door oligarchen die hun geld in het Westen investeerden. Amerikaanse economen de zogenaamde Chicago boys ontworteldenen destabiliseerden de Russische economie volledig met een radicaal neoliberaal beleid. Gevolg: extreme daling van de levensstandaard, extreme armoede, de hele economie kwam in handen van een paar oligarchen. Politie werd niet meer betaald dus sloten zich aan bij de maffia, met als gevolg overal in Rusland maffiamilities die met elkaar vochten en afrekeningen uitvoerden, ook in het centrum van Moskou. Extreme corruptie op alle niveaus. Leraars en dokters werden niet meer betaald, onderwijs en gezondheidszorg stortten in, soldaten kregen geen eten en verkochten hun wapens aan de hoogstbiedende.
De Russische staat zat constant in geldnood en kreeg grote leningen van het Westen, dat drommels goed wist dat dat geld verduisterd zou worden en als een molensteen om de nek van Rusland zou blijven hangen. Westerse bedrijven namen de olie en gasindustrie in handen.
Clinton hielp mee met de extreem frauduleuze verkiezingsoverwinning van Jeltsin in 1996, en steunde Jeltsin ook toen hij het parlement liet beschieten door tanks in 1993. De Amerikanen hadden uitstekende banden met sommige van de ergste en bloedigste maffiosi zoals Berezovsky.
Het Westen organiseerde anti-Russische "revoluties" in voormalige Sovjet-staten, dikwijls met veel bloedvergieten tot gevolg zoals in Georgie en Oekraine.

Ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan..De gemiddelde Rus was absoluut pro-Westers van 1989 tot 1991. Maar dat veranderde in de loop van de jaren 90 en zelfs de pion van het Westen had er in 1999 uiteindelijk schoon genoeg van.
Poetin kwam aan de macht in 2000, maar de eerste jaren voerde hij een vriendelijk beleid de Amerikanen kregen zelfs Russische hulp bij hun oorlog in Afghanistan. Maar als dank breidde de NAVO verder uit en werden pro-Russische landen gedestabiliseerd of binnengevallen.
Op de conferentie van Munchen gaf Poetin aan dat hij genoeg had van de westerse wereldorde en toen zat het spel op de wagen.

[Bach]

Oorspronkelijk geplaatst door cato

Rusland is geen land maar een verzameling van volken/landen.

Hetzelfde kan gezegd worden van China. China pronkt met haar 54 'nationaliteiten' of ethniciteiten merk ik. Bijvoorbeeld

Sommigen spreken van een 'plurinationale staat' om dit fenomeen van diversiteit te beschrijven.

Er zijn ook staten die een nationale identiteit onverenigbaar achten met het bestaan van verschillende volkeren binnen de natie en die volkeren pogen uit te roeien of in reservaten steken.

In feite is uw stelling trouwens ook toepasbaar op België.

Zoals met de Sovjet Unie is gebeurd kan ook de Russische federatie uit elkaar

Alles kan. Maar dat is niet de evolutie die nu gaande is meen ik. Integendeel.

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door cato

Rusland is geen land maar een verzameling van volken/landen.
Zoals met de Sovjet Unie is gebeurd kan ook de Russische federatie uit elkaar vallen als de onvrede door deze oorlog te groot gaat worden.

citaat Trouw:

Hoe ziet een Rusland na Poetin eruit? ‘Zijn opvolger erft een schurkenstaat in verval’
Nu de oorlog in Oekraïne al meer dan een jaar duurt en het Kremlin niet de snelle overwinning behaalde die het verwachtte, is het de vraag hoelang Moskou de strijd nog volhoudt. En wat gebeurt er als Rusland verliest?

Sinds het Russische leger op 24 februari vorig jaar Oekraïne binnenmarcheerde en een felbegeerde snelle overwinning uitbleef, verzandde de oorlog in een uitputtingsslag waarvan het einde nog lang niet in zicht is. Momenteel is Rusland nog te sterk om te verliezen en te zwak om te winnen. Maar er komt een moment dat de oorlog voor het Kremlin economisch, maatschappelijk en politiek niet meer is vol te houden. Steeds meer analisten zijn het erover eens dat een Russisch verlies ? met aanhoudende westerse steun voor Kiev ? op termijn onafwendbaar is.

Grote vraag is wat er gebeurt als Moskou inderdaad als verliezer van het slagveld terugkeert. Wat zullen de consequenties zijn als het grootste land ter wereld zijn meerdere moet erkennen in een tegenstander die op voorhand op alle vlakken inferieur leek? Wat betekent dit voor het Russische leiderschap? En voor het voortbestaan van Rusland zelf?
Het zijn hypothetische vragen, maar desalniettemin is het van belang ze te stellen. De combinatie van een geldslurpende, levensvretende oorlog aan de grenzen van het eigen imperium, een instortende economie, een steeds ontevredener bevolking en een compleet overspannen autocratisch politiek systeem in eigen land, kan binnen afzienbare tijd immers de perfecte storm veroorzaken met een implosie van het regime tot gevolg.

De scenario’s die zich aandienen als Rusland de oorlog verliest, zijn even onzeker als talrijk. Ongetwijfeld zal het betekenen dat Poetin aftreedt of anderszins ? al dan niet met geweld ? ten val komt. De positie van een president die prat gaat op een sterke-leider-imago en eigenhandig een catastrofale oorlog inleidde, is per slot van rekening niet houdbaar zodra Russische troepen met de witte vlag zwaaien op het slagveld.
Een vertrek of overlijden van Poetin mondt vervolgens naar alle waarschijnlijkheid uit in een wrede machtsstrijd tussen de nationalistische haviken binnen het Kremlin. De mogelijkheid dat er een volgende oorlogszuchtige maniak bij dat paleisgevecht naar boven komt drijven als winnaar, is niet ondenkbaar. In de coulissen van het Kremlin staan genoeg figuren klaar die ook nu al een aanzienlijke hoeveelheid invloed hebben en het wereldbeeld van Poetin delen, of er zelfs nog extremere ideeën op na houden.

Wie er ook als winnaar naar voren komt, het regime zal er verzwakt uitkomen, meent Alexander Motyl. Hij is als historicus en hoogleraar politicologie verbonden aan de Rutgers University-Newark, en gespecialiseerd in Oekraïne, Rusland en de Sovjet-Unie.
“Een opvolger van Poetin erft een schurkenstaat in verval en zal te maken hebben met een verwoeste economie, internationale isolatie, grote onenigheid binnen de bestuurlijke elite, een gedemoraliseerd leger en volk en de smeulende puinhopen van een oorlog die op zijn laatste benen loopt of allang verloren is. Bovendien is de enige factor die dat wankele stelsel bij elkaar hield, Poetin, dan weg. Dat Poetin vervolgens als voor de hand liggende zondebok kan dienen, maakt niet uit, want daarmee zijn de problemen niet opeens weg.”

Dat een overgangsregime het lang uithoudt, sluit Motyl daarom uit. “Poetin heeft een fatale, strategische fout gemaakt door Oekraïne binnen te vallen. Een opvolger zal daarom met totaal andere omstandigheden te maken hebben dan toen Poetin aan zijn presidentschap begon in 2000. Destijds was hij de juiste man op de juiste plaats op het juiste moment. De economie had vlak daarvoor een dieptepunt bereikt. Toen Poetin aantrad gingen de energieprijzen door het dak, waardoor hij zonder rem kon investeren: in het land, in het leger. En zeker ook in zichzelf en zijn handlangers, met wie hij later zijn politieke systeem van schurken kapitalisme opbouwde.”
Die mogelijkheid zal Poetins opvolger gezien het huidige verval in Rusland zeker niet hebben, meent Motyl. “Er zijn natuurlijk allerlei scenario’s denkbaar. Van geweld en politieke afrekeningen binnen de elite tot een volksrevolutie, een grootschalige strafexpeditie van de veiligheidsdiensten of een burgeroorlog. Hoe dan ook zal er sprake zijn van een instabiel systeem. Die chaos kan uiteindelijk leiden tot een scenario waar maar weinigen rekening mee houden: het uiteenvallen van de Russische Federatie.”



https://www.trouw.nl/buitenland/hoe-...rval~b71fa78d/

Wishful thinking van de extreme russofoob Motyl. Motyl pleitte ook al in de jaren 90 voor de opdeling van Rusland, toen was die kans veel groter door de extreme chaos en extreem slecht bestuur in Rusland. Het Westen steunde actief separatisten in Tsjetsjenie en Tatarstan. Niets nieuws onder de zon. Kleine staatjes zijn gemakkelijker te controleren door het Westen.

Overigens 82 % van de bevolking is etnisch Russisch. Dat andere volkeren rechten hebben en autonomie, dat hun talen officiele talen zijn, spreekt enkel maar in het voordeel van de Russen. De minderheden in bvb. Oekraine of Turkije kunnen daar enkel maar van dromen. Die minderheden in Rusland hebben zelfs meer rechten dan de Catalanen in Spanje. En vergeleken met de Amerikaanse en Australische minderheden, die uitgeroeid werden of in extreme armoede leven, zijn ze al helemaal te benijden.

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door Bach

Hetzelfde kan gezegd worden van China. China pronkt met haar 54 'nationaliteiten' of ethniciteiten merk ik. Bijvoorbeeld

Sommigen spreken van een 'plurinationale staat' om dit fenomeen van diversiteit te beschrijven.

Er zijn ook staten die een nationale identiteit onverenigbaar achten met het bestaan van verschillende volkeren binnen de natie en die volkeren pogen uit te roeien of in reservaten steken.

In feite is uw stelling trouwens ook toepasbaar op België.

Alles kan. Maar dat is niet de evolutie die nu gaande is meen ik. Integendeel.

Zoals U weet ben ik een groot voorstander van China, maar Rusland heeft het op dat vlak toch beter aangepakt dan China. De Chinese autonome regio s hebben autonomie op papier, maar alles wordt beslist door de communistische partij. De autonome republieken in Rusland (degene waar etnische Russen een minderheid uitmaken) hebben echte autonomie, eigenlijk is Rusland meer een confederaal land. Bvb. in Jakoetie klagen de etnische Russen over discriminatie. Een groot deel van de inkomsten uit grondstoffen gaan ook naar die republieken, niet de federale staatskas.Die republieken hebben een grote eigenheid, bvb. Kalmykie, op slechts een paar 100 km. van Donbas, daar wonen etnische Mongolen, boeddisme is er de staatsgodsdienst en vermits het fervente schakers zijn werd hun hoofdstad omgevormd tot "Chess city". In Tsjetsjenie geldt de Sharia, er is zelfs een Joods autonoom gebied, waar Hebreeuws een verplicht vak is op school.
Sommige Russen vragen zich zelfs af op die autonomie niet een beetje te ver gaat, het steekt ook dat de rijkste Russen meestal geen etnische Russen zijn.

De terroristische militie die een paar uur enkele dorpen aan de Oekraiense grens bezetten willen alle niet-etnische Russen uitroeien. Dit zijn dus degene die bewapend worden met ons belastinggeld.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Zever natuurlijk.
Het Westen is Joegoslavie binnengevallen uitdrukkelijk tegen de wil van Rusland, dar Servie als een bondgenoot zag.

Dat is toch exact wat cato bedoelt. Als Rusland goeie relaties met het westen wilde, dan moesten ze zich daar niet druk over maken he.

Het is hun eigen keuze om bondgenoten te kiezen die wij bombarderen. Als je met iemand goeie relaties wil, dan kies je niet de kant van hun vijanden he.

[jogo]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Klopt inderdaad. Rusland is geen soort Noord-Korea met Poetin als almachtige God/leider. Zo zit het huidige Rusland niet in elkaar. Het Westen probeert dit zo voor de stellen omdat hen dat beter uitkomt, het verhaal van "de goeie" en "de slechte". Zoals altijd en overal is dit een heel genuanceerd verhaal. .

Zo genuanceerd dat de rol van Poetin helemaal afwezig is...

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

De terroristische militie die een paar uur enkele dorpen aan de Oekraiense grens bezetten willen alle niet-etnische Russen uitroeien. Dit zijn dus degene die bewapend worden met ons belastinggeld.

Het is toch eigenaardig dat die Oekrainers die van zichzelf vinden dat het etnische Russen zijn, niet naar hun heilstaat Rusland willen verkassen waar het leven voor hen een paradijs zou zijn, en absoluut in een land willen blijven waar de meerderheid hen terecht wil elimineren.

Diversiteit is een keuze he, men moet niet verplicht zijn van die te maken. De Oekrainers gaan voor zuiverheid van volk, en dat is volgens mij een juiste keuze. Jij beweert dat de Russen doen zoals wij, voor een diversiteits-arena te zorgen waar verschillende gemeenschappen elkaar te lijf kunnen gaan. Ma foi, elk zijn meug he.

Wat niet te begrijpen is, is dat die Oekrainers die "aan de verkeerde kant van de grens" zitten, die grens niet willen oversteken.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Zoals U weet ben ik een groot voorstander van China, maar Rusland heeft het op dat vlak toch beter aangepakt dan China. De Chinese autonome regio s hebben autonomie op papier, maar alles wordt beslist door de communistische partij. De autonome republieken in Rusland (degene waar etnische Russen een minderheid uitmaken) hebben echte autonomie, eigenlijk is Rusland meer een confederaal land.

Kortom, Rusland is eigenlijk al grotendeels een gesplitst land.

[cato]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Wishful thinking van de extreme russofoob Motyl. Motyl pleitte ook al in de jaren 90 voor de opdeling van Rusland, toen was die kans veel groter door de extreme chaos en extreem slecht bestuur in Rusland. Het Westen steunde actief separatisten in Tsjetsjenie en Tatarstan. Niets nieuws onder de zon. Kleine staatjes zijn gemakkelijker te controleren door het Westen.

Overigens 82 % van de bevolking is etnisch Russisch. Dat andere volkeren rechten hebben en autonomie, dat hun talen officiele talen zijn, spreekt enkel maar in het voordeel van de Russen. De minderheden in bvb. Oekraine of Turkije kunnen daar enkel maar van dromen. Die minderheden in Rusland hebben zelfs meer rechten dan de Catalanen in Spanje. En vergeleken met de Amerikaanse en Australische minderheden, die uitgeroeid werden of in extreme armoede leven, zijn ze al helemaal te benijden.

Hoeveel bestuurlijke rechten hebben de verschillende staten in de Russische federatie?
Hoe vrij kunnen ze spreken over de oorlog in Oekraïne?
Hoe vrij kunnen ze spreken over de politieke koers van Rusland?
Ze hebben de plicht om hun zonen de oorlog in te sturen als veevoer.

[Pandareus]

De regisseur van dit grotere verhaal is goed bezig moet ik zeggen.
Bakhmut is een schoolvoorbeeld geworden van een Pyrhus overwinning die hen 10 kilometer opleverde in +6maand en +/- 60.000 russen elimineerde.
De dagelijkse lading Shahed drones haalt men ook dagelijks neer, +90% van de kruisraketten ook. En nu blijkt Patriot zelfs de ballistische raketten te kunnen onderscheppen.
Ondertussen zitten ze in regio Belgorod met een invasie door... russen.

En die paar sukkelaars van de grenswacht, die gaan op de vlucht. Wat de legerleiding aanzet tot een redelijk massale heroriëntatie van troepen vanuit oekraine terug richting rusland.
En dat is natuurlijk het ideale moment om met Himars of Storm Shadow die troepenconcentraties gericht uit te schakelen. Mariupol, Berdiansk, Melitopol, Luhansk enz enz. Overal ontploffende magazijnen en kazernes.

En ondertussen is Wagner weg uit Bakhmut, en mogen reguliere russische troepen nu de cadeautjes van de UA artillerie in ontvangst nemen.

Wat ook opvalt is dat de openlijk via youtube en telegram uitgevochten media oorlog van Prigozhin versus Shoigu en nu ook versus Kadyrov totaal aan het ontsporen is.

Alles gaat opperbest dus.

https://www.youtube.com/watch?v=LZphzKJS-Ic

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door Pandareus

De regisseur van dit grotere verhaal is goed bezig moet ik zeggen.
Bakhmut is een schoolvoorbeeld geworden van een Pyrhus overwinning die hen 10 kilometer opleverde in +6maand en +/- 60.000 russen elimineerde.
De dagelijkse lading Shahed drones haalt men ook dagelijks neer, +90% van de kruisraketten ook. En nu blijkt Patriot zelfs de ballistische raketten te kunnen onderscheppen.
Ondertussen zitten ze in regio Belgorod met een invasie door... russen.

En die paar sukkelaars van de grenswacht, die gaan op de vlucht. Wat de legerleiding aanzet tot een redelijk massale heroriëntatie van troepen vanuit oekraine terug richting rusland.
En dat is natuurlijk het ideale moment om met Himars of Storm Shadow die troepenconcentraties gericht uit te schakelen. Mariupol, Berdiansk, Melitopol, Luhansk enz enz. Overal ontploffende magazijnen en kazernes.

En ondertussen is Wagner weg uit Bakhmut, en mogen reguliere russische troepen nu de cadeautjes van de UA artillerie in ontvangst nemen.

Wat ook opvalt is dat de openlijk via youtube en telegram uitgevochten media oorlog van Prigozhin versus Shoigu en nu ook versus Kadyrov totaal aan het ontsporen is.

Alles gaat opperbest dus.

https://www.youtube.com/watch?v=LZphzKJS-Ic

Als alles opperbest gaat, waarom dan al dat gezaag over Russische raketten op Kiev, en hoe komt het dan dat Kiev alleen nog maar grondgebied verloren is sinds november?
Veel ronkende verklaringen van Zelensky en de Amerikanen over het "lente offensief". We wachten in spanning.

De Russen discussieren over de realiteit verbergen die niet, uit Kiev komt alleen maar pure propaganda. Nog geen enkele Oekraiense soldaat is gesneuveld als je Kiev mag geloven, de Russen doden enkel burgers, ze hebben raketten en drones die enkel fotogenieke oudjes en vooral babies raken.

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door cato

Hoeveel bestuurlijke rechten hebben de verschillende staten in de Russische federatie?
Hoe vrij kunnen ze spreken over de oorlog in Oekraïne?
Hoe vrij kunnen ze spreken over de politieke koers van Rusland?
Ze hebben de plicht om hun zonen de oorlog in te sturen als veevoer.

Buitenlands beleid is een federale materie net als in heel de wereld.

Welke inspraak hebben de Russisch talige gebieden in Oekraine
over hun eigen lot, waarover deze oorlog tenslotte gaat ? Gisteren nog heeft Zelensky woedend uitgehaald naar Indonesie dat voorstelde om de vijandelijkheden te stakrn en de inwoners van de betwiste gebieden zelf te laten kiezen of ze bij Rusland of Oekraine willen horen.

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Kortom, Rusland is eigenlijk al grotendeels een gesplitst land.

Nee, tenzij u rechten voor minderheden beschouwt als zwakte, en enkel voorstander bent van keiharde onderdrukking?

Misschien hebt U wel een punt. Door Vlamingen rechten te geven spreken we nu die lelijke taal van die Hollandse kaaskoppen, en jammer genoeg niet de duizend keer interessantere en mooiere Franse taal. Als franstaligen hadden doorgezet met de verfransing, op dezelfde manier dat landen als Oekraine en Turkije het Russisch en het Koerds behandelen, dan spraken we allemaal Frans van Oostende tot Hasselt. Met de huidige technologie kun je zelfs camera s bij mensen thuis plaatsen, en als die iets anders dan Frans horen, komt er automatisch een drone om die woning te vernietigen. Hoort helemaal bij uw wereldbeeld waarin dominantie veel belangrijker is dan mensenlevens.
Het moet zelfs zo ver niet gaan, gewoon het Nederlands verbieden in onderwijs en media, zoals het Russisch in Oekraine. En de toekomstige generaties (nieuwe) Vlamingen zullen Frans spreken in plaats van die lelijke uit Holland geimporteerde snerttaal. En natuurlijk net als in Oekraine alle verwijzingen naar de Vlaamse cultuur verwijderen uit het straatbeeld.Een mens mag dromen, niet waar?

Duidelijk is dat de Russen een dergelijke behandeling van de Russisch taligen in Oekraine niet aanvaarden. En geen miljoenen westerse bommen en granaten zullen daar verandering in brengen.

[Valentinus]

Oorspronkelijk geplaatst door Bach

Hetzelfde kan gezegd worden van China. China pronkt met haar 54 'nationaliteiten' of ethniciteiten merk ik. Bijvoorbeeld

Sommigen spreken van een 'plurinationale staat' om dit fenomeen van diversiteit te beschrijven.

Er zijn ook staten die een nationale identiteit onverenigbaar achten met het bestaan van verschillende volkeren binnen de natie en die volkeren pogen uit te roeien of in reservaten steken.

In feite is uw stelling trouwens ook toepasbaar op België.

Gaat het uiteindelijk niet aan de behoefte (noodzaak) van identiteit, een beetje analoog aan cellen in een organisme. Dikwijls valt de entiteit samen met natuurlijke grenzen. Groot-Britannië is een voorbeeld met Noord-Ierland als artefact. Frankrijk heeft veel eeuwen nodig gehad om zijn entiteit met de zeegrenzen te laten samenvallen. Met rijken op het continent als Duitsland of Rusland was dat moeilijker. Zij groeiden en krompen van Oost naar West en omgekeerd. Na WO II heeft Oekraïne een stuk van Polen gekregen en Polen nog een groter stuk van Duitsland met gedwongen volksverhuizingen en veel miserie.

Op een groot continent grenzen afbakenen om een identiteit te omschrijven is moeilijk. Taal en religie kunnen dan dienen om entiteiten te vormen maar ze zullen nooit duidelijk afgegrensd zijn. Conflicten zullen onvermijdelijk maar toch beperkt blijven omdat zij veel energie vragen en er op de duur toch een evenwicht optreedt. Enkel als veel energie van buiten (grote mogendheden) komt zullen de conflicten aanhouden. Tussen Groot-Britannië en Frankrijk wel 100 jaar met Napoleon als opflakkering. Tegenwoordig zou na een vijftal jaar de energie opgebruikt zijn.
China heeft met Mao terug energie opgebouwd om nooit meer ""een eeuw van schande" te moeten meemaken. Dit ondanks de vele volkeren die er wonen.