Federale regering stilaan onmogelijk ???

[Anna List]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Ik zou zeggen dat de Brexit een fantastisch experiment is dat gaat vaststellen welke nu de echte meerwaarde van de EU is. Binnen 5 of 10 jaar zal er een experimentele meting zijn van de EU-waarde.

Als het de Britten eigenlijk niet slecht gaat, kunnen we een groot stuk van de EU eigenlijk opdoeken: dat is dan nergens goed voor. En als de Britten schors eten, zien we dat de EU wel degelijk waardevol is.

Ik denk dat na de Brexit, het even de kat uit de boom kijken is. Men kan natuurlijk geen besluit trekken over de nare gevolgen die de transient op korte termijn zal veroorzaken. Maar tegen een decennium later zullen we het weten. Ik denk dat allen die eventueel overwegen om de EU te verlaten, daar ook beter naar kijken. En dat allen die pro-EU zijn ook even kijken of dat wel veel bijbrengt. Er is immers geen reden om pro-iets te zijn dat niks bijdraagt.

helemaal mee eens.

[Zipper]

Oorspronkelijk geplaatst door Tavek

Verandert niks door de brexit, maargoed, maak uzelf maar anders wijs. De immigratiepolitiek was nog steeds een britse bevoegdheid indien de immigrant van buiten de EU kwam.

Illegalen zijn niemands bevoegdheid

[Dadeemelee]

Oorspronkelijk geplaatst door vlijmscherp

ze waren vooral tegen de instroom van Polen en Bulgaren, niets met open grenzen te maken.

Inderdaad, heeft niks met boerka's te maken.

[Tavek]

Oorspronkelijk geplaatst door Zipper

Illegalen zijn niemands bevoegdheid

Ik hoef echt geen moeite te doen om duidelijk te maken dat de hele vlaamse populitische strijd in feite een opstoot is van goor racisme...jullie doen het allemaal zelf.

[Zipper]

Oorspronkelijk geplaatst door Tavek

Verandert niks door de brexit, maargoed, maak uzelf maar anders wijs. De immigratiepolitiek was nog steeds een britse bevoegdheid indien de immigrant van buiten de EU kwam.

de EU-binnengrenzen afschaffen (Schengen), had moeten gelijkstaan met goed gesloten buitengrenzen. Ondertussen zijn we al 25jaar later.

[Vette Pois(s)on]

Oorspronkelijk geplaatst door Tavek

Ik hoef echt geen moeite te doen om duidelijk te maken dat de hele vlaamse populitische strijd in feite een opstoot is van goor racisme...jullie doen het allemaal zelf.

daar gaan we weer...

[Zipper]

Oorspronkelijk geplaatst door Tavek

Het is nochtans de realiteit (ook al maak jij jezelf iets anders wijs).

Brexit is puur het gevolg van interne tory politiek.

Een referendum met een nee als antwoord zou de brexit-factie de mond hebben gesnoerd. Dat was het plan van Cameron.

Is dat even anders afgelopen.

De rationale voor brexit is voornamelijk racistisch ingegeven.

gij zoudt predikant moeten worden.

[Xenophon]

Oorspronkelijk geplaatst door Tavek

Cameron heeft het referendum gebruikt om de eurofobe fractie in zijn partij content te stellen, hopende dat het er nooit door zou komen.

Een enorme desinformatiecampagne (de NHS bus) is op gang gekomen, en dit is het resultaat.

Er is geen onderstroom in het UK tegen Europa. Het is louter racisme, populisme en desinformatie.

Het is me eerder al opgevallen dat iedereen die niet denkt zoals u racisten zijn.

Je weet gewoon alles, de reden waarom mensen stemmen zoals ze stemmen en eender wat, je weet het allemaal.

[Tavek]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

Het is me eerder al opgevallen dat iedereen die niet denkt zoals u racisten zijn.

Je weet gewoon alles, de reden waarom mensen stemmen zoals ze stemmen en eender wat, je weet het allemaal.

Staat het u niet aan ?

Moet ik soms rekening houden met die VB kiezers (waar u toe behoort)?

[Xenophon]

Oorspronkelijk geplaatst door Tavek

Staat het u niet aan ?

Moet ik soms rekening houden met die VB kiezers (waar u toe behoort)?

U moet niets.

Als je dan al iets zou moeten, dan zou ik zeggen, zoek hulp.

Alleen jammer dat je zelfs geen idee hebt waarvoor je hulp nodig hebt.

[Tavek]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

U moet niets.

Als je dan al iets zou moeten, dan zou ik zeggen, zoek hulp.

Alleen jammer dat je zelfs geen idee hebt waarvoor je hulp nodig hebt.

Ik stel de zaken zoals ze zijn. Als je kijkt op dit forum naar de uitspraken van jijzelf, zipper, skobelev, anna, en ga zo maar door...dan kan je niks anders vaststellen dat de voorliefde voor Vlaanderen vaak samengaat met rauw racisme.

Indien je mijn gedacht wilt veranderen, verander dan jullie rhetoriek.

[vlijmscherp]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Ik zou zeggen dat de Brexit een fantastisch experiment is dat gaat vaststellen welke nu de echte meerwaarde van de EU is. Binnen 5 of 10 jaar zal er een experimentele meting zijn van de EU-waarde.

Als het de Britten eigenlijk niet slecht gaat, kunnen we een groot stuk van de EU eigenlijk opdoeken: dat is dan nergens goed voor. En als de Britten schors eten, zien we dat de EU wel degelijk waardevol is.

Ik denk dat na de Brexit, het even de kat uit de boom kijken is. Men kan natuurlijk geen besluit trekken over de nare gevolgen die de transient op korte termijn zal veroorzaken. Maar tegen een decennium later zullen we het weten. Ik denk dat allen die eventueel overwegen om de EU te verlaten, daar ook beter naar kijken. En dat allen die pro-EU zijn ook even kijken of dat wel veel bijbrengt. Er is immers geen reden om pro-iets te zijn dat niks bijdraagt.

dan ga je er wel vanuit dat alles meetbaar is. kan je de kans op oorlog bv meten?

[Xenophon]

Oorspronkelijk geplaatst door Tavek

Ik stel de zaken zoals ze zijn. Als je kijkt op dit forum naar de uitspraken van jijzelf, zipper, skobelev, anna, en ga zo maar door...dan kan je niks anders vaststellen dat de voorliefde voor Vlaanderen vaak samengaat met rauw racisme.

Indien je mijn gedacht wilt veranderen, verander dan jullie rhetoriek.

Neen, ik heb geen boodschap aan uw gedacht te veranderen.

Ik stel gewoon vast dat uw haat tegen alle zaken Vlaams zuiver racistisch is van aard.

[Zipper]

Oorspronkelijk geplaatst door Tavek

Ik stel de zaken zoals ze zijn. Als je kijkt op dit forum naar de uitspraken van jijzelf, zipper, skobelev, anna, en ga zo maar door...dan kan je niks anders vaststellen dat de voorliefde voor Vlaanderen vaak samengaat met rauw racisme.

Indien je mijn gedacht wilt veranderen, verander dan jullie rhetoriek.

Neen, je geeft enkel en alleen je hoogstpersoonlijke mening, en zeker niet meer dan dat. Rauw racisme, zeg je ?? Een gezonde afkeer van een religie heeft niks met racisme te maken.
En zeg nu zelf, welk islamitisch land functioneert er min of meer normaal ??? In welk islamitisch land is geen ambras ?? Misschien ligt het dan toch aan hen.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door vlijmscherp

dan ga je er wel vanuit dat alles meetbaar is. kan je de kans op oorlog bv meten?

Er komt nooit geen oorlog meer tussen Frankrijk en Duitsland, als je dat bedoelt. Of er nu een Europarlement in Brussel zit of niet.

Mijn idee is dat er stukken zijn aan de EU die fantastisch goed werken. De Euro, het vrij verkeer van goederen en van personen, en tal van vrijheden. Maar zijn er landen die terug hun grenspalen rond hen willen zetten om buur Europeanen tegen te houden, dan is dat gewoon wat vervelend, maar ook weer niet het einde van de wereld. Ik denk eerlijk gezegd dat het redelijk moeilijk denkbaar is dat bijvoorbeeld Nederlanders niet gewoon op bezoek zouden mogen komen in Belgie, of daar werken en wonen. Ik denk dat het moeilijk denkbaar is dat een Duitser plots niet meer in Frankrijk binnen zou mogen, en daar zelfs werken en wonen. Ik kan mij moeilijk indenken dat Belgie zou verbieden aan een Italiaan om binnen te komen en daar te werken en te wonen. En omgekeerd.

Het originele kern Europa, daar gaan altijd banden blijven bestaan. Het is een beetje stroever met de vroegere Oostblok landen, en daar is er een verschil tussen een Albanees en een Pool bijvoorbeeld. Dat is langzaam aan het bijdraaien, maar het gaat langzaam. In West Europa is er minder "voeling" met Oost Europa. Ik denk dat de affiniteit van de gemiddelde Belg voor een Tjech niet veel groter is dan voor een Rus, bijvoorbeeld. Terwijl diezelfde Belg waarschijnlijk meer affiniteit voor een Italiaan of een Spanjaard zal hebben. Als dusdanig is het totaal vrije verkeer van personen met Oost Europa al een beetje delicater - hoewel het aan het ontspannen is.

Maar daar waar de toegevoegde waarde van de EU totaal twijfelachtig is, is het politieke luik. Men is daar veel te snel gegaan. Een groep mensen verdraagt geen politieke beslissingen die niet "gedragen zijn door een natie". Maar Europa is in de verste verte geen natie, toch niet met Oost Europa erbij.

Het is het opdringen van een politiek Europa aan een groep mensen die nog net stroef aan het proberen was elkaar te verdragen, die de EU omzeep helpt, EN waarvan men kan afvragen welke de toegevoegde waarde is.

[marie daenen]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Het is het opdringen van een politiek Europa aan een groep mensen die nog net stroef aan het proberen was elkaar te verdragen, die de EU omzeep helpt, EN waarvan men kan afvragen welke de toegevoegde waarde is.

Het zijn vooral de blunders die ze daar gemaakt hebben die de mensen meer en meer achterdochtig hebben gemaakt...

Blunders zoals Griekenland dat ze hebben laten toetreden tot de euro terwijl het land er niet rijp voor was en waar heel Europa, Griekenland zelf dubbel en dik, nu het gelag voor betaald. Ze hebben de Griekse schulden afgekocht vooral door Frankrijk en Duitsland uit te betalen, zelfs daar wanneer die geen recht op vergoeding hadden, want als bank is men medeverantwoordelijk voor de slechte investeringen die men doet; maar die schulden zitten nu in de Europese pot en moeten door alle Europeanen terugbetaald worden...

Blunders zoals het debacle met Catalonië waar ze het facistisch afhandelen van Spanje hebben getolereerd... Europa hoeft nu niet meer af te komen met hun democratische meerwaarde, want die is er duidelijk niet meer...

En dan het allergrootste débacle de totaal ongekontroleerde immigratie waar ze tegen de eigen bevolking en de belangen van de eigen bevolking blijft procederen...

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door Tavek

De rationale voor brexit is voornamelijk racistisch ingegeven.

Ik denk dat de enorme fout die de mediocratie maakt, erin bestaat om als "slecht racisme" te bestempelen, het willen weghouden uit eigen territorium van teveel externe inbreng. Terwijl het beschermen van de eigenheid op eigen territorium nu net exact de bestaansreden van een samenhorige groep (een "natie") is.
Dat is het biologische equivalent van uw immuunsysteem als slecht racisme te beschouwen.

De zogezegd populistische reflex is niks anders dan een soort van intuitieve immuniteitsreactie die ontstaat als de eigenheid die de samenhorigheid en de bestaansreden zelf van een natie bedreigd wordt door teveel externe inbreng.

Je kan geen willekeurige hoop mensen met totaal verschillende opinies, culturen, achtergronden, visies, tradities en zo op een hoop gooien, en denken dat die ook maar wat zullen samenhorig zijn, he. Dat lukt niet, om evidente redenen.

Een natie bestaat uit mensen die onderling meer affiniteit voor elkaar hebben, dan voor die die er niet toe behoren. Dat verschil in affiniteit maakt dat mensen binnen een natie een zeker niveau van samenhorigheid kunnen kennen, wat op zich dan ook weer leidt tot een soort van collectief aanvaarden van het idee dat er iets gemeenschappelijks te verdedigen valt, EN dus ook te verzorgen. Dat is dan een groep mensen die ertoe kan komen om een stel gemeenschappelijke leefregels uit te werken, en daar, omwille van de samenhorigheid, ook enig respect voor te tonen.

Dat lukt NIET men een willekeurige groep van mensen. Die vragen zich af waarom ze de minste affectieve investering zouden doen in enige vorm van collectief, en gedragen zich uiteraard als maximale profiteurs en roofdieren onder elkaar. Omdat er geen enkele vorm van collectieve mutuele affiniteit is die hen laat geloven in enige garantie dat de investering in het "te verdedigen gemeenschappelijke" geen totaal verspilde moeite is waar enkel een ander roofdier zal van profiteren.

Als dusdanig is een natie, die wel degelijk zo een geloof in de garantie dat een investering in een te verdedigen gemeenschappelijke niet zou verspild worden, had, en die vaststelt dat er in haar midden een tolerantiegrens overschreden wordt van "roofdieren" die dat geloof niet delen, een natie die zich (terecht) bedreigd voelt in haar eigenheid, en zal een natuurlijke, automatische immuunreactie vertonen. Wil je dat racisme noemen, mij niet gelaten, maar het is goed racisme, op dezelfde manier dat een immuunsysteem goed racisme vertoont tegen indringende bacterien.

Wat al die verwijten van "racisme" eigenlijk doen, en wat het mediocratische denken eigenlijk doet, is een gigantische spuit immunosuppressors toevoegen, om het natuurlijke immuunsysteem plat te leggen. Maar de koortsopstoot die erop zal volgen zal des te erger zijn, oftewel zal de patient bezwijken aan de infectie die hij niet mocht bestrijden.

De eigenheid kapot maken door teveel vreemde import wekt normaal, en terecht "racisme" op tegen die vreemde inbreng. En dat is terecht, want eens die eigenheid kapot is, heb je gewoon een bende roofdieren over.

[marie daenen]

Oorspronkelijk geplaatst door Tavek

Ik hoef echt geen moeite te doen om duidelijk te maken dat de hele vlaamse populitische strijd in feite een opstoot is van goor racisme...jullie doen het allemaal zelf.

Lees dat eens en kom dan weer terug met je gelul...

West-Europa en de islam,

Een onrustbarende overeenkomst met de vierde eeuw

Het Romeinse Rijk

Op kaarten die de verspreiding van het aantal christenen in het Romeinse Rijk aangeven is te zien hoe de christenen rond 300 van onze jaartelling slechts een beperkt aantal kleine eilandjes vormden. In totaal maakten zij maximaal ongeveer 10% van de bevolking uit.

Kaarten die de verspreiding van het christendom onder de bevolking aangeven rond 600 laten zien dat op dat ogenblik het Romeinse Rijk dominant christelijk was geworden. Weliswaar ging het vaak om soms curieuze vermengingen van oude godsdiensten met het nieuwe christendom, maar dat laatste slorpte uiteindelijk de oude religies op.
Historici wijzen gewoonlijk enkele factoren aan die de oorzaak zouden zijn van het feit dat het voorheen heidense Romeinse Rijk op enkele honderden jaren dominant christelijk kon worden.

In de jaren tussen 300 en 600 verdween de oude heerschappij van de Romeinse aristocratie en kwamen de gebieden van dat voormalige rijk, althans in het westen, onder het gezag van nieuwe heersers, wier oorspronkelijke etnische wortels niet in het Romeinse Rijk lagen.
Die nieuwe heersers erfden dus grote delen van een imperium, dat ze nu moesten besturen. Vaak hadden ze daar de capaciteiten niet voor want velen onder hen waren zo goed als ongeletterd en moesten een beroep doen op elites die ze overnamen uit het ingestorte Romeinse rijk. Die elite werd in belangrijke mate belichaamd door de geestelijkheid, die toen al grotendeels christelijk was. Een kerstening kwam goed uit, omdat het daardoor makkelijker werd om het rijk te besturen. In plaats van een pléiade van lokale stamgoden kwam er nu immers één enkele religie in de plaats, waardoor alle inwoners van hun rijk een vorm van onderlinge herkenbaarheid verkregen. Bekend is het doopsel van Chlodovech. Niemand twijfelt er tegenwoordig nog aan dat diens doopsel een puur politiek-opportunistische daad is geweest, onder meer om de geestelijkheid mee te krijgen. Tegelijk kregen de christelijke monniken de kans om door het land te trekken en hun nieuwe godsdienst te verspreiden.

Een plotse omslag

Dat historische verhaal mag dan wel waar zijn, de vraag luidt toch waarom het christendom zich zo snel kon verspreiden. De Germanen waren immers heidenen en doordat ze zo talrijk waren, maakten ze het de kerstening nog lastiger.
Daarover vinden we bij de Nederlandse auteur Wim Jurg interessante denkbeelden. Het blijkt dat de kerstening voornamelijk een proces is geweest dat zich in de concrete praktijk van het dagelijkse leven van elke dag afspeelde, slechts merkbaar in kleine dingen zoals het bijwonen van een heidense dienst onder vrienden en ’s zondags de christelijke kerkdienst volgen. Zo gleed de hele maatschappij ongemerkt weg naar een zich steeds verder opdringende dominantie van wat eerst slechts een kleine christelijke parallelle maatschappij was geweest.

Laten we even naar de Romeinse politiek ten aanzien van de nieuwe godsdienst kijken.

De christenen werden al snel vervolgd. Ze ondermijnden immers de spirituele grondslagen van het rijk. Ondanks de soms felle vervolgingen hielden zij hardnekkig vast aan hun geloof. Meer zelfs: hoe meer ze werden vervolgd, hoe vaster ze zich in hun overtuiging vastbeten. Ze vonden hierin onder meer een teken van uitverkiezing of van angst bij de Romeinse overheid. Velen bewonderden de moed van de christenen, van wie velen het martelaarschap niet uit de weg gingen.
Tegelijk boden de christenen geen weerstand van betekenis, tenminste niet in gewelddadige zin. Deze houding van standvastigheid kon bij sommige niet-gekerstende Romeinen op respect rekenen in een culturele situatie waarin existentiële onzekerheid en diepe maatschappelijke onrust om zich heen grepen. Christenen toonden iets wat de etnische Romeinen kennelijk verloren hadden: zelfbewust geloof in de eigen waarden. Het feit dat de vervolgingen niet volstonden om de nieuwe godsdienst uit te roeien, bewees voor sommigen bovendien zijn superioriteit.
Koppig weigerden de christenen de Romeinse goden te vereren. Evenmin aanvaardden ze de Romeinse feestdagen, maar hielden zich uitsluitend aan hun eigen feestdagen. Iets gelijkaardigs geldt voor alle met religie verbonden gewoonten die zich rondom het christendom ontwikkelden en die afweken van de Romeinse gewoonten, zoals kledij en sociaal gedrag. De christenen vormden inderdaad een heuse parallelle maatschappij.
Om de bestuurbaarheid van het Rijk te waarborgen begonnen de Romeinse heersers maatregelen te nemen om de christenen in staat te stellen hun eigen godsdienst te beleven. Daarmee gaven ze toe aan de christelijke druk. De Romeinse machthebbers hoopten op die manier religieuze conflicten te voorkomen en verschillende religieuze gezindten onder één politiek gezag te verenigen. Al klonk die houding voor sommigen als een herstel van de oude Romeinse tolerantie, toch interpreteerden de christenen die Romeinse religieuze gematigdheid als een toenemende kans om hun eigen godsdienst op gelijke hoogte te gesteld te krijgen met de staatsgodsdienst. De Romeinse tolerantie leek de christenen vooral een teken van zwakheid.
Hoewel de ontwikkelingen in het Oost-Romeinse Rijk wat anders liepen dan het in West-Romeinse Rijk is het toch veelzeggend dat in 320 in het Oosten een wet in voege kwam die bepaalde dat bisschoppelijke uitspraken over conflicten onder christenen voor de staat rechtsgeldig werden. Zelfs voor burgerlijke zaken konden christenen zich beroepen op de bisschop en zich dus onttrekken aan de burgerlijke rechtspraak. Het Oost-Romeinse rijk nam ook de christelijke weekindeling in zeven dagen over, inclusief de zondagsrust.
Met andere woorden: de politieke overheid deed afstand van haar exclusieve machtsaanspraken en nam uit de nieuwe godsdienst elementen over die het dagelijkse leven organiseerden. Het is duidelijk dat een parallelle maatschappij in zulke situatie snel aan invloed wint.

In een tijdspanne die nauwelijks langer duurde dan een eeuw was het christendom dan ook staatsgodsdienst geworden. In het Oosten ging het allemaal wat sneller, in het Westen vormde de doop van Chlodovec in 496 de definitieve omslag. De parallelle christelijke maatschappij was op korte tijd en haast ongemerkt dominant geworden. Zonder een godsdienstoorlog!

Een gelijkenis?

Komen we nu naar onze tijd. Velen voelen zich ongemakkelijk bij het steeds manifester aanwezig raken van de islam en het islamitische waardenpatroon in West-Europa. Ze menen een overeenkomst te zien tussen de processen die uiteindelijk geleid hebben tot de kerstening van het Romeinse Rijk en de feiten en gebeurtenissen met betrekking tot de groeiende aanwezigheid van de islam in onze contreien.

Eerst even een kleine greep uit recente feiten rondom ons:
- we zien het verschijnen van zogenaamde halalvoeding, waarin sommige handelaren een nieuwe markt ontdekken;

- bestuurders van zwembaden hebben problemen met de kledijvoorschriften, die vanuit islamitische hoek worden betwist;

- het dragen van de hoofddoek als manifestatie van de aanhankelijkheid aan hun geloof heeft al bij herhaling tot juridische problemen geleid. In onze maatschappij wekt het bij velen wantrouwen over de islamitische bereidheid om het seculiere oppergezag van de staat te aanvaarden; het lijkt een signaal dat de draagster tot het uiterste zal vasthouden aan wat zij als een uiting van haar geloof ziet;

- werkgevers worden geconfronteerd met eisen zoals de mogelijkheid om te bidden op het werk en de eisen van de islamitische vastentijd;

- de verschijning van islamitische kleding in het straatbeeld en van dito gebedsruimten in steden.

Dat zijn maar enkele voorbeelden.
We ervaren hier hoe de islamitische bestaanswijze zich duidelijk aandient in concurrentie met de christelijke burgerlijke waarden. Hoe onvolledig de hier bovenstaande opsomming ook is: ze roept inderdaad de herinnering op aan de manier waarop de parallelle christelijke levenswijze in de vierde eeuw in het dagelijkse openbare leven doordrong. Ditmaal gaat het om een parallelle islamitische maatschappij, die de dominantie van de door het christendom gevormde maatschappij uitdaagt.
We zagen ook hoe een minderheid van 10% van de bevolking erin slaagde de religieuze textuur van een wereldrijk op honderd jaar grondig te veranderen. De islamieten in West-Europa tellen ook zo’n 10% zielen.

Een culturele malaise

Net zoals de Romeinse cultuur in de tijd van de vroege kerstening aftands was en in een uitzichtloze malaise verkeerde, bevindt nu onze eigen christelijke cultuur zich in een gelijkaardige toestand van onmachtige onzekerheid. We geloven niet meer in de waarde van onze eigen cultuur. Wie beweert dat onze cultuur hoogstaand is en waardevol, wordt al gauw als extreemrechts weggezet. We zijn bijvoorbeeld “te wit”. We geven ons over aan een schuldcultuur en we buitelen over elkaar in het uitspreken van historische verontschuldigingen over zowat alles wat West-Europa kan worden aangewreven: het kolonialisme, de slavenhandel, de uitbuiting van ander volkeren, het wegslepen van autochtone grondstoffen.
Last but not least zijn we ons gaan wentelen in een postmodernistische afbraak van alle grote waarden. Het postmodernisme heeft elke waarheid afgeschaft: alles is namelijk even waardevol – Nietzsche zou hierbij hebben gevloekt! Er bestaat voor het postmodernisme niet één waarheid: er zijn er zoveel als er mensen zijn.
Dat is de totale afbraak van de spirituele en intellectuele samenhang van onze samenleving, de totale desintegratie.
Men moet dit koppelen aan de moderne mode van de uitholling van de nationale identiteit. We horen allemaal kosmopolieten te zijn en de oude kerktorenmentaliteit achter ons te laten. Maar tegelijk met onze nationale identiteit verliezen we de daarbij horende mentale structuren en daardoor komen we in een oeverloos intellectueel en spiritueel moeras terecht, waarbij we elk gevoel voor richting verliezen. Holland is bijvoorbeeld niet alleen een politieke natie. Het is ook een door het calvinisme beïnvloede en gevormde gemeenschap van mensen.
Tegelijk is bovendien nog eens onze religieuze identiteit volkomen uitgehold.

Onze weerbaarheid verloren

Verzetten we ons niet? Jammer, want wij hebben onze weerbaarheid verloren en dus ondernemen we niets. Hooguit rommelen we wat in de marge. We weten niet langer wie we zijn en welke plaats we innemen. We merken dat als we zien hoe weinig we nog over hebben voor zoiets als militaire defensie. Dat is tekenend: defensie begint namelijk tussen ons aller oren.
Als we stand willen houden tegenover een zich opdringende islam, waarvan we de prestaties in het Midden-Oosten zien – bij mijn weten hebben islamieten uit die regio nog nooit een Nobelprijs in de wetenschappen gewonnen – dan moeten we ons toch wel afvragen of we onze weerbaarheid niet moeten herstellen. Weerbaarheid begint bij de wil het beste in onszelf na te streven. Dat vereist geloof in de eigen krachten en de onverzettelijke wil om ons eigen pad verder te gaan.

Maar wij doen precies wat de Romeinse heersers deden: wij geven systematisch toe aan alle eisen vanuit de islamitische hoek, zonder tegelijk aan de eigen perfectionering te werken. Zo laten we de kwaliteit van ons onderwijs op de schop gaan, onder meer omdat onze islamitische medeburgers anders achteropraken. Dat is een zeer zware toegeving, misschien meer dan we zelf beseffen. Voorlopig lijken het allemaal voornamelijk uitwendigheden, maar wie goed toekijkt weet dat het uiteindelijk om veel meer gaat: namelijk over de fundamentele organisatie van ons leven en onze maatschappij. Denken we maar aan de positie van de vrouw in het openbare leven.

Als we het binnendringen van de islam willen tegengaan, krijgen we te horen dat we onverdraagzaam zijn. We mogen ons dus niet eens meer verweren! Meer zelfs: we bestraffen ons eigen verzet tegen een mogelijke islamitische overname van West-Europa door het invoeren van wetten tegen racisme en discriminatie. Voor de invoering van dergelijke wetten op zich is wellicht een verantwoording mogelijk, maar in de feitelijke praktijk draaien die wetten uit op het afbreken van onze weerbaarheid tegen islamisering. We sluiten de ogen voor het militant missionaire karakter van de islamitische religie. Hiermee is niet het moordende jihadisme bedoeld, maar de hardnekkige standvastigheid en de koppige overtuiging van een religieuze en culturele superioriteit, die we ook bij de vroege christenen aantroffen.

We sturen onze kinderen op bezoek bij islamitische instanties – ze zijn zo lief, meneer! - en sluiten de ogen voor het feit dat op sommige plaatsen, zoals in sommige Londense wijken, de sharia de plaats van het burgerlijk recht heeft ingenomen.

De enkelingen die de verschijning in het straatbeeld van islamitische kenmerken zoals de hoofddoek afkeuren, zetten we weg als extremisten, hoewel die mensen niets anders doen dan kritische vragen stellen. Erger nog: we organiseren een sfeer van politieke correctheid waarin de misdaden van islamitische jongeren tegenover blanke vrouwen worden weggemoffeld, zoals in Bielefield.

We strijden niet langer: we geven ons over, net zoals de Romeinen deden.

De werkelijkheid van de multiculturele maatschappij

Op dit punt aangekomen is het nodig iets te zeggen over de zogeheten multiculturele maatschappij. Men kan zich voorstellen dat pleitbezorgers van de multiculturele maatschappij het ontstaan van een parallelle islamitische maatschappij best wel kunnen aanvaarden. Ze stellen dat zulks niet meteen tot een confrontatie hoeft te leiden. Het volstaat dat de verschillende obediënties zich onderwerpen aan de opperheerschappij van de seculiere staat.
Het voorbeeld van Rome leert echter dat zoiets een illusie is, omdat de groep die zelfbewust mag geloven dat ze uiteindelijk het pleit zal winnen, geen enkele reden heeft om zich aan te passen of zich te schikken naar de eisen van de seculiere staat. We zien hoe het, bijvoorbeeld, in Iran is gelopen: zodra de betrokken obediëntie zich sterk genoeg acht, duwt ze de seculiere staat weg en trekt ze zelf alle staatsmachten naar zich toe. De invoering van de multiculturele staat is dus al een terugtrekking op zichzelf. Ze is het medium waarin een parallelle samenleving zich kan innestelen.

Een multiculturele maatschappij is geen stabiele toestand.

Islamieten merken intussen dat hun volgehouden druk op onze samenleving hen steeds weer nieuwe toegevingen oplevert. De eis tot halalvoeding wordt in warenhuizen gehonoreerd; de tolerantie ten aanzien van de hoofddoek neemt toe; er wordt opgeroepen tot respect voor de religieuze gewoonten van de nieuwe godsdienst; het begin van de ramadan is een gewoon nieuwsitem geworden zoals de melding dat de christelijke vastentijd begonnen is; de kledingeisen nopen zwembaddirecties tot uitzonderingsregels; de constatering dat de sharia in sommige grote steden het burgerlijke recht vervangt is verworden tot een gewoon nieuwsfeit.

Volgens de protagonisten van de multiculturele maatschappij mogen we in de beste postmodernistische zin zelfs geen onderscheid maken tussen “onze cultuur” en “de islam”, omdat culturen immers allemaal evenwaardig zijn en de islam bij Europa zou behoren, wat pertinent onwaar is. We ondermijnen dus onze eigen door het christendom gestempelde cultuur door zelf plaats in te ruimen voor een concurrerend alternatief.

Op precies dezelfde manier ging het eraan toe in de vierde eeuw met: de erkenning van de aparte erediensten en de dito levenswijze van een nieuwe, militante religieuze cultuur als een integrerend onderdeel van de maatschappij met een wetgeving náást de officieel-burgerlijke. Dit alles ingebed in een haperende cultuur.

De constatering dat deze toegevingen plaatsvinden, bevordert nog eens de islamitische overtuiging van hun eigen superioriteit. Net zoals bij de christenen in de vierde eeuw.
Overigens hoeven islamieten niet eens de confrontatie op te zoeken. Hun groeiende demografie bezorgt hen als vanzelf het overwicht zodat die, net als in de Romeinse tijd, voor een verschuiving van het etnische zwaartepunt zorgt.

Laten we maar niet te veel rekenen op de zegeningen van de multiculturele maatschappij.

Conclusie

West-Europa heeft een groot probleem. Dat probleem heet helemaal niet ‘nationalisme’, zoals mensen als Frans Timmermans denken. Als we nationalisme correct opvatten, nl. als de politieke organisatie van onze samenleving, dan valt zelfs de stelling te verdedigen dat we te weinig nationalisme uitstralen. Met wat meer nationalisme zouden we waarschijnlijk meer weerbaarheid opbouwen. We zouden grotere aandacht hebben voor onze eigen culturele en spirituele identiteit. We zouden sneller oog hebben voor de overeenkomsten tussen de processen van de kerstening van het Romeinse Rijk in de jaren 300 - 400 en de feiten in verband met de massale instroom van de islamitische religie in onze dagen. We zouden beter voor en tegen afwegen. We zouden beter handelen.
De vergelijking tussen de feiten in de jaren 300-400 en de gebeurtenissen in onze dagen is, voor wie toekijkt, enigszins schrikwekkend.
Sommigen zullen ons voorhouden dat het allemaal zo’n vaart niet loopt. En we moeten toegeven dat het van ondergeschikt belang is welke concrete vorm de religieuze ervaring aanneemt. Maar intussen leren we toch maar dat het n?* 400 nog zo’n 1000 jaar geduurd heeft vooraleer de moderniteit is kunnen doorbreken. Gaan we nu weer een stilstand van 1000 jaar tegemoet als de Islam de dominante religie wordt?
Moeten we echt het risico nemen?

Wim Jurg. De vierde eeuw. Of hoe het christendom staatsgodsdienst werd. Damon, 2011.



Pjotr's Dwarsliggers

[marie daenen]

Oorspronkelijk geplaatst door Tavek

Staat het u niet aan ?

Moet ik soms rekening houden met die VB kiezers (waar u toe behoort)?

U moet rekening houden met mensen, maar u blijkt het daar heel moeilijk mee te hebben; welke excuses u ook uitvindt...

[cato]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Er komt nooit geen oorlog meer tussen Frankrijk en Duitsland, als je dat bedoelt. Of er nu een Europarlement in Brussel zit of niet.

Mijn idee is dat er stukken zijn aan de EU die fantastisch goed werken. De Euro, het vrij verkeer van goederen en van personen, en tal van vrijheden. Maar zijn er landen die terug hun grenspalen rond hen willen zetten om buur Europeanen tegen te houden, dan is dat gewoon wat vervelend, maar ook weer niet het einde van de wereld. Ik denk eerlijk gezegd dat het redelijk moeilijk denkbaar is dat bijvoorbeeld Nederlanders niet gewoon op bezoek zouden mogen komen in Belgie, of daar werken en wonen. Ik denk dat het moeilijk denkbaar is dat een Duitser plots niet meer in Frankrijk binnen zou mogen, en daar zelfs werken en wonen. Ik kan mij moeilijk indenken dat Belgie zou verbieden aan een Italiaan om binnen te komen en daar te werken en te wonen. En omgekeerd.

Het originele kern Europa, daar gaan altijd banden blijven bestaan. Het is een beetje stroever met de vroegere Oostblok landen, en daar is er een verschil tussen een Albanees en een Pool bijvoorbeeld. Dat is langzaam aan het bijdraaien, maar het gaat langzaam. In West Europa is er minder "voeling" met Oost Europa. Ik denk dat de affiniteit van de gemiddelde Belg voor een Tjech niet veel groter is dan voor een Rus, bijvoorbeeld. Terwijl diezelfde Belg waarschijnlijk meer affiniteit voor een Italiaan of een Spanjaard zal hebben. Als dusdanig is het totaal vrije verkeer van personen met Oost Europa al een beetje delicater - hoewel het aan het ontspannen is.

Maar daar waar de toegevoegde waarde van de EU totaal twijfelachtig is, is het politieke luik. Men is daar veel te snel gegaan. Een groep mensen verdraagt geen politieke beslissingen die niet "gedragen zijn door een natie". Maar Europa is in de verste verte geen natie, toch niet met Oost Europa erbij.

Het is het opdringen van een politiek Europa aan een groep mensen die nog net stroef aan het proberen was elkaar te verdragen, die de EU omzeep helpt, EN waarvan men kan afvragen welke de toegevoegde waarde is.

Vooral de mensen die voorde EU werken hebben een fantastisch hoog salaris
en betalen geen belasting.
Zelfs van hun pensioen hoeven ze geen belasting te betalen.
Het reizend circus is om Frankrijk genoegdoening te geven.
De transfer gaan van Noord naar Zuid.
Oost Europa wil alleen subsidie ontvangen en geen verplichtingen .
Daarom de ergernissen over de EU worden ook gigantisch hoog.