N-SA;oude nazi wijn in nieuwe zakken

[Bolsjewiek]

Oorspronkelijk geplaatst door Nestor Burma

De Italianen in Joegoslavië ook (als we ons beperken tot Europa).

De uittocht van de Italianen ui het gebied Istrië was een logisch gevolg van het feit dat Istrië Joegoslavisch werd. Italië lokt de etnische Italianen aan om terug naar Italië te komen. Overigens was het feit dat er zoveel Italianen wooden het gevolg van italianisatie en massale executies van Slavische volkeren door het fascistische Italiaanse leger. Er is geen sprake van dwang door de Joegoslavische regering en al helemaal niet van massamoord, want dat was waar ik voorbeelden van vroeg.
En als je het hebt over de executies van fascisten in 1943 of de foibes, sta me toe om eens goed te lachen met jouw defenitie van een etnisch conflict...

[Bolsjewiek]

Oorspronkelijk geplaatst door Metternich

De Krim-Tartaren en Wolga-Duitsers.

De Wolga-Duitsers waren op en top Duitser. Het eerste wat de nazi's gedaan zouden hebben als ze op de Wolga-Duitsers gestoot waren was ze meteen inlijven. Een verhuizing naar het aangrenzende Kazachstan was een logische voorzorgsmaatregel.
Niet erg aardig nee, maar met aardigheid werd de Tweede Wereldoorlog dan ook niet gewonnen. Met aardigheid kon men de grootste oorlogsmachine van de wereld niet tegenhouden.
Overigens vroeg ik om voorbeelden van massamoorden, niet van verhuizingen.

De verhuizing van de Krimtataren had een gelijkaardige inslag, hoewel bij deze verhuizing tijdens de Tweede Wereldoorlog, naar Oezbekistan voornamelijk, heel wat is fout gelopen bij de uitvoering, vooral door een hongersnood van mei tot november 1944, een regelmatig voorkomend iets in de USSR tijdens de Tweede Wereldoorlog (dat komt ervan als je halve land in puin is geschoten).

[C uit W]

Omdat ik de revisionisme draad niet vind (en geen zin heb om te zoeken), een boeiend artikel die alle muilkorfwetten-voorstanders moeten lezen:

http://inflandersfields.eu/2010/06/w...onderzoek.html

Waarheidsvinding door vrij onderzoek
De Nederlandse verkiezingswinnaar Mark Rutte uitte in mei 2009 het voornemen om een wetsartikel te schrappen dat door een rechter (in een vonnis ten nadele van de Vlaamse uitgever Siegfried Verbeke) opgevat werd als een verbod op holocaustontkenning. Rutte legde uit: “Als je er vrij over kan discussiëren, kan je die mensen van hun ongelijk overtuigen.” Hij ziet de mens als een waarheidszoekend subject, dat via vrij gedachtenverkeer de waarheid kan vinden. Premier Balkenende had daar toen verontwaardigd op gereageerd: hij gelooft immers in bevoogding, niet in vrijheid. Zo ook alle Belgische volksvertegenwoordigers (op één na) die in 1995 de holocaustwet goedkeurden. Deze verenigde vijanden van de democratie hadden ongelijk, en de praktijk toont waarom.



David Irving is in Vlaanderen geweest. Op zaterdag 5 juni gaf de omstreden historicus een lezing in een hotel aan de Vlaamse kust, binnen rijafstand van zijn woonplaats in Windsor, over de impact van nieuwe gegevens op ons beeld van WO2. In het VK kan hij nog steeds schrijven wat hij wil, en de evolutie in zijn opvattingen bewijst juist hoe waarheidsgetrouwe geschiedenis niets te vrezen heeft van vrij historisch onderzoek.

Hoewel zijn eerste tegenstander niet het jodendom was maar de Britse regering (die zijn telling van de slachtoffers van het bombardement op Dresden niet op prijs stelde), kan Irving geredelijk van anti-joodse animositeit verdacht worden. Evenzeer trouwens als Erasmus, Voltaire en andere pijlers van de Europese beschaving. Laat ons net als bij Erasmus en Voltaire maar een onderscheid hanteren tussen de verschillende componenten van zijn oeuvre, het onwenselijke daarlaten en het verdienstelijke onthouden. Hij is alleszins officieel als antisemiet gebrandmerkt: in 2000 verloor hij zijn proces wegens smaad tegen de joods-Amerikaanse professor Deborah Lipstadt, die hem zo genoemd had.

Bij die gelegenheid veroordeelde Lipstadt de Europese muilkorfwetten: “Irving moet het recht hebben om zichzelf belachelijk te maken.” Een andere Irving-bestrijder, wijlen Chaim Bermant, wees er in zijn blad Jewish Chronicle al op dat de joden hun emancipatie in Europa te danken hebben aan het liberalisme en niets te winnen hebben bij bevoogdende censuurwetten. Mede onder zijn invloed zag Tony Blair af van een voorgenomen invoering van een dergelijke wet in het VK. Jawel, verstandige joden spreken zich uit tégen deze uitzonderingswetten die een joodse ervaring buiten de geschiedenis plaatsen. Men moet dus niet de vermeende joodse gevoeligheden inroepen om zulke censuur, een democratie onwaardig, te rechtvaardigen.

Het was een gojse, Oostenrijkse rechtbank die Irving in 2006 voor een jaar de gevangenis in draaide wegens een lezing in 1989. Irving beseft dat zijn reputatie als historicus onherstelbaar beschadigd is en dat hij bij leven een paria zal blijven, maar hij neemt het filosofisch op: “Over honderd jaar zal mijn versie de algemeen aanvaarde zijn.”

De evolutie van Irvings opvattingen over de holocaust volgt vrij nauw de feitelijke gegevens die onder zijn aandacht komen. Aandacht kan selectief zijn, en collega’s merken bij hem een “consistente partijdigheid die de bewijzen vervormt” op; Irving vindt trouwens hetzelfde over de “conformistische” WW2-historici, en ook in andere dossiers staan maar weinig geleerden boven deze kleinmenselijke neiging. Doorgaans gaat er tijd over eer men alle feiten in een voldoende breed perspectief kan plaatsen, en constructieve interactie met vakgenoten. Dat proces zou bespoedigd zijn als Irving zelf niet zulke gezworen individualist geweest was en het academisch bestel niet zulk taboe in acht genomen had jegens alle gegevens die door Irvings hand “besmet” zijn. Zo zijn er nogal wat, want zijn forte is juist het verkennen van archieven op oorspronkelijke documenten, liever dan de ontdekkingen van anderen te herkauwen.

Zijn huidig onderzoek, ondermeer in de biografie van Heinrich Himmler, graaft vooral in de gecodeerde intern Duitse communicatie gedecodeerd door de Britse experts in Bletchley Park. Dat is een nog weinig ontgonnen goudmijn aan eerstehands getuigenis over de Duitse besluitvorming tijdens de oorlog.

Men heeft Irving niet zonder reden verweten dat hij “authenticiteit met objectiviteit verwart”, d.w.z. dat hij zijn primaire nazi-bronnen te veel op hun woord gelooft. Tijdens deze lezing scheen hij dat gebrek toch ontgroeid te zijn. Zo toonde hij zich skeptisch tegenover enkele uitspraken van Himmler die door andere revisionisten graag te diens onlaste aangehaald worden. Hij herneemt nu de orthodoxe stelling dat Himmler codewoorden gebruikte om het ergste te verhullen, bv. Sonderbehandlung, “speciale behandeling”, voor het doden van joden. Zo citeert hij een vraag van een SS-generaal om een bepaald type machinegeweer “voor onze Sonderaktionen”. Overigens kreeg die generaal een uitbrander van Himmler omdat hij herfst 1941 in Riga met massamoorden op uit Duitsland overgebrachte joden begonnen was toen daartoe nog geen bevel gegeven was. Maar “Himmler had tasted blood”, hij begon in te zien dat de door plaatselijke ondergeschikten geïmproviseerde methode om het “jodenvraagstuk op te lossen” minstens zo efficiënt was als eerdere omslachtige plannen om hen in buitengebieden te hervestigen.

Voor twee derde gaat Irving nu mee in de “conformistische” opvatting van de holocaust. Hij erkent de uitroeiing van honderdduizenden Sovjet-joden door de Einsatzgruppen in bezet Sovjetgebied in 1941-42. Hij erkent ook de uitroeiing van de Duitse en Poolse joden (volgens een door hem onder de aandacht gebracht intern SS-rapport 1,24 miljoen) in Sobibor, Belzec en Treblinka in 1942-43. Hij weerlegt in detail de revisionistische stelling dat het hier om “doorgangskampen” op weg naar een joodse hervestiging in Wit-Rusland ging, al was die hervestiging eerst wel de algemeen bekende bedoeling geweest zodat zij als camouflage kon dienen. Hij documenteert hoe Himmler tegen 1942 wel degelijk op een uitroeiingsplan overgeschakeld was, waarover hij zo min mogelijk mensen inlichtte, “zelfs Hitler niet”. Dit laatste is een gewaagde hypothese, maar maakt uiteindelijk geen verschil voor de feitelijkheid van de jodenuitroeiing.

Alleen inzake Auschwitz, het “werkkamp met hoge dodentol”, en de uitmoording aldaar van vooral de West-Europese joden, ligt het ingewikkelder. Maar ook orthodoxe historici hebben recent betoogd dat Auschwitz disproportioneel veel aandacht gekregen heeft juist omdat er zoveel overlevenden waren, terwijl de TSB-kampen veel grondiger gemoord hadden en precies daardoor geen getuigen nagelaten hebben. Zo heeft Anne Frank Auschwitz overleefd om nadien in Bergen-Belsen aan tyfus te bezwijken; Irving spot met de drammende revisionisten die Annes dagboek als een vervalsing afdoen terwijl haar verhaal juist in hun kraam zou passen. Gaskamers zijn daarbij volgens Irving niet zo massaal ingezet als men meestal zegt, maar hij documenteert een betrouwbaar SS-getuigenis van het gebruik van twee kleine gaskamers voor arbeidsongeschikte gevangenen. Revisionisten van de harde lijn zien hem daarom als een afvallige, terwijl hij gewoon gaat waar het bewijsmateriaal hem leidt.

Irving zal blijven shockeren en naar eerherstel mag hij fluiten, maar eigenlijk is hij erg ver naar de mainstream-opvatting geëvolueerd. En dat niet door wettelijke opiniedwang maar door vrij historisch onderzoek.

[Vaandeldrager]

Oorspronkelijk geplaatst door C uit W

Omdat ik de revisionisme draad niet vind (en geen zin heb om te zoeken), een boeiend artikel die alle muilkorfwetten-voorstanders moeten lezen:

http://inflandersfields.eu/2010/06/w...onderzoek.html

Waarheidsvinding door vrij onderzoek
De Nederlandse verkiezingswinnaar Mark Rutte uitte in mei 2009 het voornemen om een wetsartikel te schrappen dat door een rechter (in een vonnis ten nadele van de Vlaamse uitgever Siegfried Verbeke) opgevat werd als een verbod op holocaustontkenning. Rutte legde uit: “Als je er vrij over kan discussiëren, kan je die mensen van hun ongelijk overtuigen.” Hij ziet de mens als een waarheidszoekend subject, dat via vrij gedachtenverkeer de waarheid kan vinden. Premier Balkenende had daar toen verontwaardigd op gereageerd: hij gelooft immers in bevoogding, niet in vrijheid. Zo ook alle Belgische volksvertegenwoordigers (op één na) die in 1995 de holocaustwet goedkeurden. Deze verenigde vijanden van de democratie hadden ongelijk, en de praktijk toont waarom.



David Irving is in Vlaanderen geweest. Op zaterdag 5 juni gaf de omstreden historicus een lezing in een hotel aan de Vlaamse kust, binnen rijafstand van zijn woonplaats in Windsor, over de impact van nieuwe gegevens op ons beeld van WO2. In het VK kan hij nog steeds schrijven wat hij wil, en de evolutie in zijn opvattingen bewijst juist hoe waarheidsgetrouwe geschiedenis niets te vrezen heeft van vrij historisch onderzoek.

Hoewel zijn eerste tegenstander niet het jodendom was maar de Britse regering (die zijn telling van de slachtoffers van het bombardement op Dresden niet op prijs stelde), kan Irving geredelijk van anti-joodse animositeit verdacht worden. Evenzeer trouwens als Erasmus, Voltaire en andere pijlers van de Europese beschaving. Laat ons net als bij Erasmus en Voltaire maar een onderscheid hanteren tussen de verschillende componenten van zijn oeuvre, het onwenselijke daarlaten en het verdienstelijke onthouden. Hij is alleszins officieel als antisemiet gebrandmerkt: in 2000 verloor hij zijn proces wegens smaad tegen de joods-Amerikaanse professor Deborah Lipstadt, die hem zo genoemd had.

Bij die gelegenheid veroordeelde Lipstadt de Europese muilkorfwetten: “Irving moet het recht hebben om zichzelf belachelijk te maken.” Een andere Irving-bestrijder, wijlen Chaim Bermant, wees er in zijn blad Jewish Chronicle al op dat de joden hun emancipatie in Europa te danken hebben aan het liberalisme en niets te winnen hebben bij bevoogdende censuurwetten. Mede onder zijn invloed zag Tony Blair af van een voorgenomen invoering van een dergelijke wet in het VK. Jawel, verstandige joden spreken zich uit tégen deze uitzonderingswetten die een joodse ervaring buiten de geschiedenis plaatsen. Men moet dus niet de vermeende joodse gevoeligheden inroepen om zulke censuur, een democratie onwaardig, te rechtvaardigen.

Het was een gojse, Oostenrijkse rechtbank die Irving in 2006 voor een jaar de gevangenis in draaide wegens een lezing in 1989. Irving beseft dat zijn reputatie als historicus onherstelbaar beschadigd is en dat hij bij leven een paria zal blijven, maar hij neemt het filosofisch op: “Over honderd jaar zal mijn versie de algemeen aanvaarde zijn.”

De evolutie van Irvings opvattingen over de holocaust volgt vrij nauw de feitelijke gegevens die onder zijn aandacht komen. Aandacht kan selectief zijn, en collega’s merken bij hem een “consistente partijdigheid die de bewijzen vervormt” op; Irving vindt trouwens hetzelfde over de “conformistische” WW2-historici, en ook in andere dossiers staan maar weinig geleerden boven deze kleinmenselijke neiging. Doorgaans gaat er tijd over eer men alle feiten in een voldoende breed perspectief kan plaatsen, en constructieve interactie met vakgenoten. Dat proces zou bespoedigd zijn als Irving zelf niet zulke gezworen individualist geweest was en het academisch bestel niet zulk taboe in acht genomen had jegens alle gegevens die door Irvings hand “besmet” zijn. Zo zijn er nogal wat, want zijn forte is juist het verkennen van archieven op oorspronkelijke documenten, liever dan de ontdekkingen van anderen te herkauwen.

Zijn huidig onderzoek, ondermeer in de biografie van Heinrich Himmler, graaft vooral in de gecodeerde intern Duitse communicatie gedecodeerd door de Britse experts in Bletchley Park. Dat is een nog weinig ontgonnen goudmijn aan eerstehands getuigenis over de Duitse besluitvorming tijdens de oorlog.

Men heeft Irving niet zonder reden verweten dat hij “authenticiteit met objectiviteit verwart”, d.w.z. dat hij zijn primaire nazi-bronnen te veel op hun woord gelooft. Tijdens deze lezing scheen hij dat gebrek toch ontgroeid te zijn. Zo toonde hij zich skeptisch tegenover enkele uitspraken van Himmler die door andere revisionisten graag te diens onlaste aangehaald worden. Hij herneemt nu de orthodoxe stelling dat Himmler codewoorden gebruikte om het ergste te verhullen, bv. Sonderbehandlung, “speciale behandeling”, voor het doden van joden. Zo citeert hij een vraag van een SS-generaal om een bepaald type machinegeweer “voor onze Sonderaktionen”. Overigens kreeg die generaal een uitbrander van Himmler omdat hij herfst 1941 in Riga met massamoorden op uit Duitsland overgebrachte joden begonnen was toen daartoe nog geen bevel gegeven was. Maar “Himmler had tasted blood”, hij begon in te zien dat de door plaatselijke ondergeschikten geïmproviseerde methode om het “jodenvraagstuk op te lossen” minstens zo efficiënt was als eerdere omslachtige plannen om hen in buitengebieden te hervestigen.

Voor twee derde gaat Irving nu mee in de “conformistische” opvatting van de holocaust. Hij erkent de uitroeiing van honderdduizenden Sovjet-joden door de Einsatzgruppen in bezet Sovjetgebied in 1941-42. Hij erkent ook de uitroeiing van de Duitse en Poolse joden (volgens een door hem onder de aandacht gebracht intern SS-rapport 1,24 miljoen) in Sobibor, Belzec en Treblinka in 1942-43. Hij weerlegt in detail de revisionistische stelling dat het hier om “doorgangskampen” op weg naar een joodse hervestiging in Wit-Rusland ging, al was die hervestiging eerst wel de algemeen bekende bedoeling geweest zodat zij als camouflage kon dienen. Hij documenteert hoe Himmler tegen 1942 wel degelijk op een uitroeiingsplan overgeschakeld was, waarover hij zo min mogelijk mensen inlichtte, “zelfs Hitler niet”. Dit laatste is een gewaagde hypothese, maar maakt uiteindelijk geen verschil voor de feitelijkheid van de jodenuitroeiing.

Alleen inzake Auschwitz, het “werkkamp met hoge dodentol”, en de uitmoording aldaar van vooral de West-Europese joden, ligt het ingewikkelder. Maar ook orthodoxe historici hebben recent betoogd dat Auschwitz disproportioneel veel aandacht gekregen heeft juist omdat er zoveel overlevenden waren, terwijl de TSB-kampen veel grondiger gemoord hadden en precies daardoor geen getuigen nagelaten hebben. Zo heeft Anne Frank Auschwitz overleefd om nadien in Bergen-Belsen aan tyfus te bezwijken; Irving spot met de drammende revisionisten die Annes dagboek als een vervalsing afdoen terwijl haar verhaal juist in hun kraam zou passen. Gaskamers zijn daarbij volgens Irving niet zo massaal ingezet als men meestal zegt, maar hij documenteert een betrouwbaar SS-getuigenis van het gebruik van twee kleine gaskamers voor arbeidsongeschikte gevangenen. Revisionisten van de harde lijn zien hem daarom als een afvallige, terwijl hij gewoon gaat waar het bewijsmateriaal hem leidt.

Irving zal blijven shockeren en naar eerherstel mag hij fluiten, maar eigenlijk is hij erg ver naar de mainstream-opvatting geëvolueerd. En dat niet door wettelijke opiniedwang maar door vrij historisch onderzoek.

Eerlijk en oprecht de vraag : welke?

Ik bedoel, het is met moeite dat de N-SA hier besproken zal worden, en voor zover toegestaan stel ik graag deze vraag...

Probeer namelijk vat te krijgen op de redenaties van Irving, maar de stellingen die hij oppert waren reeds kritisch in vraag gesteld door R. Faurisson en heb daarna geen inhoudelijk van Irving zelf zien volgen.

[LiberaalNL]

Het revisionisme van extreem rechts en uiterst links in deze draad is werkelijk te idioot voor woorden.

[Vaandeldrager]

Ik begrijp dat u het antwoord hebt op mijn vraag?

[The Common Sense]

Oorspronkelijk geplaatst door LiberaalNL

Het revisionisme van extreem rechts en uiterst links in deze draad is werkelijk te idioot voor woorden.

Hoezo?

[liberalist_NL]

Oorspronkelijk geplaatst door The Common Sense

Hoezo?

Ach kom op. Jij bent toch ook niet zo ene?

[The Common Sense]

Oorspronkelijk geplaatst door liberalist_NL

Ach kom op. Jij bent toch ook niet zo ene?

Ik ben vóór een historisch revisionisme, jawel. Waarom zou één van de grootste gebeurtenissen in de Europese geschiedenis niet onderzocht mogen worden? De val van Rome, de evolutietheorie, 1492,... Álle belangrijke gebeurtenissen blijven voortdurend onderzocht worden? Waarom is dat dan verboden voor de holocaust?
Een verbod op revisionisme is het wegnemen van een fundamenteel mensenrecht.

Uit de universele verklaring van de rechten van de mens, ik citeer:

Artikel 18
Een ieder heeft recht op vrijheid van gedachte, geweten en godsdienst;dit recht omvat tevens de vrijheid om van godsdienst of overtuiging te veranderen, alsmede de vrijheid hetzij alleen, hetzij met anderen zowel in het openbaar als in zijn particuliere leven zijn godsdienst of overtuiging te belijden door het onderwijzen ervan, door de praktische toepassing, door eredienst en de inachtneming van de geboden en voorschriften.

Artikel 19
Een ieder heeft recht op vrijheid van mening en meningsuiting. Dit recht omvat de vrijheid om zonder inmenging een mening te koesteren en om door alle middelen en ongeacht grenzen inlichtingen en denkbeelden op te sporen, te ontvangen en door te geven.

[liberalist_NL]

Oorspronkelijk geplaatst door The Common Sense

Ik ben vóór een historisch revisionisme, jawel. Waarom zou één van de grootste gebeurtenissen in de Europese geschiedenis niet onderzocht mogen worden? De val van Rome, de evolutietheorie, 1492,... Álle belangrijke gebeurtenissen blijven voortdurend onderzocht worden? Waarom is dat dan verboden voor de holocaust?
Een verbod op revisionisme is het wegnemen van een fundamenteel mensenrecht.

Uit de universele verklaring van de rechten van de mens, ik citeer:

Artikel 18
Een ieder heeft recht op vrijheid van gedachte, geweten en godsdienst;dit recht omvat tevens de vrijheid om van godsdienst of overtuiging te veranderen, alsmede de vrijheid hetzij alleen, hetzij met anderen zowel in het openbaar als in zijn particuliere leven zijn godsdienst of overtuiging te belijden door het onderwijzen ervan, door de praktische toepassing, door eredienst en de inachtneming van de geboden en voorschriften.

Artikel 19
Een ieder heeft recht op vrijheid van mening en meningsuiting. Dit recht omvat de vrijheid om zonder inmenging een mening te koesteren en om door alle middelen en ongeacht grenzen inlichtingen en denkbeelden op te sporen, te ontvangen en door te geven.

Dat je voor het recht op revisionisme bent, betekent toch niet dat je dat zelf ook daadwerkelijk doet?

[The Common Sense]

Oorspronkelijk geplaatst door liberalist_NL

Dat je voor het recht op revisionisme bent, betekent toch niet dat je dat zelf ook daadwerkelijk doet?

Wat doet? Revisioneren? (als dat werkwoord al bestaat )

[Tamam]

Arabische/Palestijnse mensen zijn tweederangsburgers in Israel, dat is wat de praktijk opnieuw en opnieuw toont.

[The Common Sense]

Oorspronkelijk geplaatst door Tamam

Arabische/Palestijnse mensen zijn tweederangsburgers in Israel, dat is wat de praktijk opnieuw en opnieuw toont.

En wat heeft dat juist met N-SA of revisionisme te maken?

[The Common Sense]

Oorspronkelijk geplaatst door The Common Sense

Wat doet? Revisioneren? (als dat werkwoord al bestaat )

Wel?

[LiberaalNL]

Oorspronkelijk geplaatst door The Common Sense

Hoezo?

1) Het is pure geschiedvervalsing. Het staat vol met grove onwaarheden.
2) Zij herschrijven de geschiedenis vanuit hun ideologie en niet andersom.

Daar komt uit voort dat types als Bolsjewiek de wandaden van Stalin mininaliseren en figuren als Nestor Buma en ERLICH de wandaden van Nazi-Duitsland verkleinen. Hitler-Duitsland en de de Sovjet-Unie, zeker over Stalin, behoren tot de misdadigste regimes uit de geschiedenis.

[The Common Sense]

Oorspronkelijk geplaatst door LiberaalNL

1) Het is pure geschiedvervalsing. Het staat vol met grove onwaarheden.
2) Zij herschrijven de geschiedenis vanuit hun ideologie en niet andersom.

Daar komt uit voort dat types als Bolsjewiek de wandaden van Stalin mininaliseren en figuren als Nestor Buma en ERLICH de wandaden van Nazi-Duitsland verkleinen. Hitler-Duitsland en de de Sovjet-Unie, zeker over Stalin, behoren tot de misdadigste regimes uit de geschiedenis.

Als historicus in spe hoop ik je erop duidelijk te maken dat:
1. De huidige theorie eveneens vol onwaarheden en overdrijvingen kan staan, aangezien het werd neergepend in de zeer emotionele oorlogs- en naoorlogse dagen.
2. Ik er wel degelijk op hoop dat één en ander voor altijd duidelijk wordt, om pas achteraf een idee te kunnen vormen en te kunnen laten vormen
3. Het afnemen van recht op wetenschappelijk onderzoek gelijk staat aan totalitaire ideeën
4. Ik geen fascist ben

[The Common Sense]

Misschien nog wat?

[Tamam]

Oorspronkelijk geplaatst door The Common Sense

En wat heeft dat juist met N-SA of revisionisme te maken?

Oeps! Dit was een antwoord op een post in het topic over Jerusalem's plan om een toeristisch park op arabische huizen neer te zetten. Verkeerde draad!

[LiberaalNL]

Oorspronkelijk geplaatst door The Common Sense

Als historicus in spe hoop ik je erop duidelijk te maken dat:
1. De huidige theorie eveneens vol onwaarheden en overdrijvingen kan staan, aangezien het werd neergepend in de zeer emotionele oorlogs- en naoorlogse dagen.

Dat is onvergelijkbaar met wat die flippo's aan historische nonsence op dit forum zetten.

Oorspronkelijk geplaatst door The Common Sense

2. Ik er wel degelijk op hoop dat één en ander voor altijd duidelijk wordt, om pas achteraf een idee te kunnen vormen en te kunnen laten vormen

99,99% van de bestaande theorieen over de Tweede Wereldoorlog klopt. Alleen over enkele details wordt nog getwist.

Oorspronkelijk geplaatst door The Common Sense

3. Het afnemen van recht op wetenschappelijk onderzoek gelijk staat aan totalitaire ideeën

Hun onkunde heeft in de verste verte niets te maken met wetenschappelijk onderzoek.

Oorspronkelijk geplaatst door The Common Sense

4. Ik geen fascist ben

Ik geloof je.

[The Common Sense]

Oorspronkelijk geplaatst door LiberaalNL

Dat is onvergelijkbaar met wat die flippo's aan historische nonsence op dit forum zetten.


99,99% van de bestaande theorieen over de Tweede Wereldoorlog klopt. Alleen over enkele details wordt nog getwist.


Hun onkunde heeft in de verste verte niets te maken met wetenschappelijk onderzoek.


Ik geloof je.

Het gaat niet om flippo's, maar ik weet wel wat je bedoelt. Ik heb het echter over wetenschappers die voorstander zijn van het opnieuw onderzoeken van de Holocaust. (niet WO 2, dat mag immers onderzocht worden van de staat, maar de Holocaust niet!). En opnieuw: ik heb het wel degelijk over historisch onderzoek, niet over lunatics die op dit forum zeggen dat er maar een stuk of duizend slachtoffers waren.