Geniale lombasiaanse gedichtencyclus - Pagina 3

MaGNiFiCaT · 24 augustus 2008, 23:02

De betekenis in jouw gedichten kunnen we enkel maar veronderstellen. Maak dat een beetje meer toegankelijk.

lombas · 24 augustus 2008, 23:08

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door MaGNiFiCaT

En nu allemaal - neem die lekkere pfint in die rechterhand - GAAN:

Ja, das pfroletengeschäster
ist wirklich meine grandmäster
das pfroletengeschäster -
geilischer nicht gemächter -

Gibt's nur ein pfroletengeschäster
(padadadiediedomDOMDOM)
pfroletengeschäster, pfroletengeschäster!
(diediediedomDOMdomDOMDOM)
keine mäster, nur geschäster!
(fattatatieriepomDOMDOM)
keine mäster, nur pfroletengeschäster!
-schäster, -schäster!

(melodie zet treurig pianostukje in)

(na "43: drums zetten langzaam in)

(na '1"15: melodisch refrein, iedereen grijpt naar zijn borst en rukt de kin in de lucht van melodische vervoering)

Reise wie leeue nach das släfen
wir sind unüberwinliche getale
macht wéég die ketningskläfen
wir sind viele - sie sind kletale

Lebe die pfroletenrevolutionen
--- geschäster, geschäster
ja, lebe die revolutionen
Putsch die pfroleten hoher und hoher!

Visjnu · 25 augustus 2008, 11:32

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Kimjändilir Moes

Toerjakali mindarelni
moeselnir jaäkaselni
moeselnir gül hamäste
kunder des te väste!

Kjalbeggin funerasti
kjaëles je amas ti
Lippisiniksi mir tallone
Slaksimiski tur fallone!

Moeskasjeksi - ful dain je stao mur a muren
Tuurvaleksi - selen di je stao nur a mesuren!

Nog een leuk melodietje erbij en we hebben weer iets voor het volgende eurovisie songfestival.

L. J. Brutus · 25 augustus 2008, 13:43

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

http://www.youtube.com/watch?v=VFPs1qnp9zA

Als je punk naar mij gooit word ik inderdaad evil.

L. J. Brutus · 25 augustus 2008, 13:45

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

En nu allemaal - neem die lekkere pfint in die rechterhand - GAAN:

Ja, das pfroletengeschäster
ist wirklich meine grandmäster
das pfroletengeschäster -
geilischer nicht gemächter -

Gibt's nur ein pfroletengeschäster
(padadadiediedomDOMDOM)
pfroletengeschäster, pfroletengeschäster!
(diediediedomDOMdomDOMDOM)
keine mäster, nur geschäster!
(fattatatieriepomDOMDOM)
keine mäster, nur pfroletengeschäster!
-schäster, -schäster!

(melodie zet treurig pianostukje in)

(na "43: drums zetten langzaam in)

(na '1"15: melodisch refrein, iedereen grijpt naar zijn borst en rukt de kin in de lucht van melodische vervoering)

Reise wie leeue nach das släfen
wir sind unüberwinliche getale
macht wéég die ketningskläfen
wir sind viele - sie sind kletale

Lebe die pfroletenrevolutionen
--- geschäster, geschäster
ja, lebe die revolutionen
Putsch die pfroleten hoher und hoher!

Kijk, hier begin ik wel warm voor te lopen. Misschien word ik alsnog een fan.

lombas · 7 november 2009, 00:52

Uitwijding over de gelukzalige eindigheid der bestaan

Verpachtende ’t Geluk mag immer verblijden,
Hoe men voor een ander zijn leven mag leiden;
Die nu een geve ’t mijne in ’t klein,
Dat er een daar gene blij om kan zijn.

Ziende hoe men ziedde mijner gelaat,
Ziende hoe de klok ’t uur der Waarheid slaat;
Zo een zag ik nu hoe Gij daar staat,
Waarlijk men ziedde voor Uw gelaat.

Ik die zie de dood en de pest en het lijden en de honger der wereld
Ik die U zie, ’t zilver der bedekte glas dat spiegels vormt.

Driemaal is het voor mij in ’t leven beschoren,
Arme ziel uit pure onwil naakt geboren,
Hoe Uw gestalte immer Waarheid slaat,
Waarlijk hoe men ziedde voor Uw gelaat.

Vlees en Bloed en Lichaam en Lust,
’T gaat zo hoe men een ander berust;
Hoe de Liefde haar Belijder innig Kust,
Dan een haar Beleider welgemeend sust.

Ik die zie de dood en de pest en het lijden en de honger der wereld
Ik die U zie, ’t zilver der bedekte glas dat spiegels vormt.

Krachtig venijn immer verblijdend ’t ander zijn,
Die schenkt en zet U voor water puur en rein;
Stromend ’t Bloed voor groter Wil,
Der Harten Verstand behoedend Kil.

Woord is buigzaam en lichtzinnig,
Ziedende voor de Mens een immer vinnig,
’T leven gaat, de Dood beklijft,
Zolang men gedrongen samen blijft.

Ik die zie de dood en de pest en het lijden en de honger der wereld
Ik die U zie, ’t zilver der bedekte glas dat spiegels vormt.
Opgestaan en wedergekeerd niet zijnde stof en as.

lombas · 7 november 2009, 01:05

Osmose/Gnomon/Xeranthemum annex lofzang voor L en C (geheel ongepast en zonder idee)

Zalig is de Liefde, die geeft en neemt, en eeuwigdurende agonie opwekt, te beseffen dat de Schoonheid in kleine zaken zit. De bloem van dauw met druppels vergoten aanbieden aan een door rode en blauwe kleurenpracht omgegeven zonnestraal is de vergeetachtigheid omzetten in permanente heimwee. Geen groen is zo mooi als onder haar. Stralen en gouden zendelingentjes van de hemelse sferen omringen de Schoonheid, mijn schoonheid, die bloeit als kersverse kersen, die stoeit als pasgeboren blaadjes, ontlokken aan de grote boom van krachtige mensen, die het allemaal kennen, en niet doen dan Kennis geven. Genot in de kleinste plooiingen vinden door een eenvoudige streling, simpelweg en niet bijzonder, door een oplegging van twee heidense figuren in een taboeloze sfeer. Wanneer het hart sneller klopt, en de dwang kwijnt, wordt het kwansuis de sfeer, dat mensen niet genoeg van elkaar krijgen; die ze eens zo verachten, die ze eens zo minachten, die ze nu omhelzen: die men beschermt, die men liefheeft, in het lichaam en de ziel en de geest der mensen.

Haren lichtjes naar voor waaiend met een gerbera-achtig uitzicht. Neusje naar beneden golvend. Ogen met irissen als kragen zo gestaard in infiniteit en gestolen intimiteit. Fronton priemend door verre lagen van bekeken horizonten. Lippen met weemoed naar aangeboden diensten. Gracieus bewogen en almoed genogen. Voorwaar verstart de metaleptica, voorwaar wordt gewaar, dat de Sneeuwdame niet vereerd meer wordt, dat de Witte Dame heeft gezongen, en lof concentreert zich in het niëlleren harer schoonheid. Wanneer ze daar dan zo zit, lichtjes verbolgen, pruilmondje, om te leren kennen hoe het gevoel berispt, terugkerend naar kinderjaren, klampt de Dame zich nu eens niet vast, maar de aandacht blijft bij het remediëren, het zoeken naar, samen. Tinkeltjes harentwege, fonkelingetjes en geblaakjes, kirren en sissen bij de aanraking van sirih. Lachjes worden ontlokt op dit Symposium.

24 augustus 2008, 23:02	#41
MaGNiFiCaT Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 14 april 2007 Locatie: overal en nergens Berichten: 13.555	De betekenis in jouw gedichten kunnen we enkel maar veronderstellen. Maak dat een beetje meer toegankelijk. __________________ Voorlopig wordt mijn idool niet meer weergegeven, wegens altoos wederkerende spot tegenover Haar. Mijn excuses aan Haar. Ik had dit nooit zo lang mogen laten duren!!

7 november 2009, 00:52	#46
lombas Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 27 juni 2005 Berichten: 42.814	Uitwijding over de gelukzalige eindigheid der bestaan Verpachtende ’t Geluk mag immer verblijden, Hoe men voor een ander zijn leven mag leiden; Die nu een geve ’t mijne in ’t klein, Dat er een daar gene blij om kan zijn. Ziende hoe men ziedde mijner gelaat, Ziende hoe de klok ’t uur der Waarheid slaat; Zo een zag ik nu hoe Gij daar staat, Waarlijk men ziedde voor Uw gelaat. Ik die zie de dood en de pest en het lijden en de honger der wereld Ik die U zie, ’t zilver der bedekte glas dat spiegels vormt. Driemaal is het voor mij in ’t leven beschoren, Arme ziel uit pure onwil naakt geboren, Hoe Uw gestalte immer Waarheid slaat, Waarlijk hoe men ziedde voor Uw gelaat. Vlees en Bloed en Lichaam en Lust, ’T gaat zo hoe men een ander berust; Hoe de Liefde haar Belijder innig Kust, Dan een haar Beleider welgemeend sust. Ik die zie de dood en de pest en het lijden en de honger der wereld Ik die U zie, ’t zilver der bedekte glas dat spiegels vormt. Krachtig venijn immer verblijdend ’t ander zijn, Die schenkt en zet U voor water puur en rein; Stromend ’t Bloed voor groter Wil, Der Harten Verstand behoedend Kil. Woord is buigzaam en lichtzinnig, Ziedende voor de Mens een immer vinnig, ’T leven gaat, de Dood beklijft, Zolang men gedrongen samen blijft. Ik die zie de dood en de pest en het lijden en de honger der wereld Ik die U zie, ’t zilver der bedekte glas dat spiegels vormt. Opgestaan en wedergekeerd niet zijnde stof en as. __________________ Born but to die, and reas'ning but to err. (Pope)

7 november 2009, 01:05	#47
lombas Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 27 juni 2005 Berichten: 42.814	Osmose/Gnomon/Xeranthemum annex lofzang voor L en C (geheel ongepast en zonder idee) Zalig is de Liefde, die geeft en neemt, en eeuwigdurende agonie opwekt, te beseffen dat de Schoonheid in kleine zaken zit. De bloem van dauw met druppels vergoten aanbieden aan een door rode en blauwe kleurenpracht omgegeven zonnestraal is de vergeetachtigheid omzetten in permanente heimwee. Geen groen is zo mooi als onder haar. Stralen en gouden zendelingentjes van de hemelse sferen omringen de Schoonheid, mijn schoonheid, die bloeit als kersverse kersen, die stoeit als pasgeboren blaadjes, ontlokken aan de grote boom van krachtige mensen, die het allemaal kennen, en niet doen dan Kennis geven. Genot in de kleinste plooiingen vinden door een eenvoudige streling, simpelweg en niet bijzonder, door een oplegging van twee heidense figuren in een taboeloze sfeer. Wanneer het hart sneller klopt, en de dwang kwijnt, wordt het kwansuis de sfeer, dat mensen niet genoeg van elkaar krijgen; die ze eens zo verachten, die ze eens zo minachten, die ze nu omhelzen: die men beschermt, die men liefheeft, in het lichaam en de ziel en de geest der mensen. Haren lichtjes naar voor waaiend met een gerbera-achtig uitzicht. Neusje naar beneden golvend. Ogen met irissen als kragen zo gestaard in infiniteit en gestolen intimiteit. Fronton priemend door verre lagen van bekeken horizonten. Lippen met weemoed naar aangeboden diensten. Gracieus bewogen en almoed genogen. Voorwaar verstart de metaleptica, voorwaar wordt gewaar, dat de Sneeuwdame niet vereerd meer wordt, dat de Witte Dame heeft gezongen, en lof concentreert zich in het niëlleren harer schoonheid. Wanneer ze daar dan zo zit, lichtjes verbolgen, pruilmondje, om te leren kennen hoe het gevoel berispt, terugkerend naar kinderjaren, klampt de Dame zich nu eens niet vast, maar de aandacht blijft bij het remediëren, het zoeken naar, samen. Tinkeltjes harentwege, fonkelingetjes en geblaakjes, kirren en sissen bij de aanraking van sirih. Lachjes worden ontlokt op dit Symposium. __________________ Born but to die, and reas'ning but to err. (Pope)