De top 1 miljard armste der aarde:

[Zwitser]

Oorspronkelijk geplaatst door corse

En omdat niets verandert zal ook het grootste gedeelte van die nieuwe rijkdom naar de rijken gaan, die talrijker en rijker zullen worden.

Da's dus goed, niet? Als de rijken talrijker worden, worden de armen minder talrijk...

[Andy]

Oorspronkelijk geplaatst door Zwitser

Da's dus goed, niet? Als de rijken talrijker worden, worden de armen minder talrijk...

Er bestaan niet enkel armen en rijken, maar ook nogal wat groepen die daartussen hangen, zoals de middenklassen bvb. Het zou kunnen dat het scenario dat Corse schetst die middenklassen wegvaagt en inruilt voor meer (super)rijken en armen.

[Tavek]

Oorspronkelijk geplaatst door Andy

Niet alleen klungels in België hebben daar iets over te zeggen. Ook Chomsky gaf bvb recent nog een mooi interview over de wijze waarop het concept solidariteit vermeden wordt in onze samenleving. (zie hier, vooral de tweede helft van het artikel is interessant)

Los daarvan meen ik niet dat het afschaffen van een langdurige dop een besparing inhoudt, of dat mensen die 'weigeren te werken' (welke wet verplicht loonarbeid?) hun mening niet mogen verkondigen op een internetforum. Laat staan dat een van bovenvernoemde redenen zelfs maar iets te maken zou hebben met de aanwezigheid van Poolse gastarbeiders in ons land.

Die poolse gastarbeiders willen werken en kunnen werken (vaak hebben ze bvb in de scheepsbouw in Gdansk gezeten om maar iets te noemen). Dat is nu eenmaal iets wat bedrijfsleiders apprecieren.

Leer werklozen metsen, elentrik leggen, plekken, enz....en je hebt geen poolse gastarbeiders meer nodig. Helaas is dwang een vies woord en onderhouden we die mensen liever met langdurige dop.

Werkloosheidsuitkeringen horen als vangnet te functioneren. Mensen die tussen twee jobs in zitten, die zich willen omscholen om een andere job te kunnen uitoefenen...niet om sociale gevallen te onderhouden. Mensen die niet willen werken, die moeten de gevolgen daarvan ondervinden: armoede, honger en ziekte.

[guido 007]

Oorspronkelijk geplaatst door Andy

(welke wet verplicht loonarbeid?)

Er is geen enkele wet die loonarbeid verplicht.
Er is wel een wet die mensen die werkzoekende zijn, en daarom een uitkering krijgen, verplicht naar werk te zoeken.

[corse]

De solidariteitsprincipes zijn niet onbegrensd:

Voorzorg voor:

Werkloosheid, werkonbekwaamheid, ziekte, handicap, ongeval, pensioen, kindergeld en het laatste vangnet eventueel OCMW.
1. Een groot aantal mensen in onze samenleving kunnen nog over een goed leven beschikken door deze solidariteitsprincipes.
2. Ook reduceren deze principes de criminaliteit met ongeveer 75%.
3. Deze principes zorgen in de eerste plaats voor een herverdeling van rijkdom in onze samenleving en koopkracht voor iedereen.
4. De solidariteitsprincipes hebben niets met liefdadigheid te maken, het is veelmeer het tegenovergestelde van liefdadigheid.

Deze solidariteitsprincipes zijn de natte droom van iedere VS burger, uitgezonderd de rijke uiteraard.

We hebben met een beperkte samenleving een collectieve spaarpot gemaakt:
Diegenen die “niet”of te “weinig” betaalde of spaarde, of niet gehoorde tot deze beperkte samenleving hebben geen recht op deze spaarpot.

Solidariteit betekent:

Een bepaalde samenleving die op een gezamenlijke manier een spaarpot aanlegde, dit om er in slechte tijden of noodgevallen gebruik van te kunnen maken.

Een bepaalde samenleving die een spaarpot aanlegt betekent:

Diegenen die niet mee betalen aan deze spaarpot hebben geen recht op deze spaarpot.
Uitzonderingen zijn gehandicapten, invaliden, zieken enz. die in relatie staan met de welbetalende.

Voorbeeld van een privaatverzekering:

Wanneer iemand zijn autoverzekering niet betaalt, dan heeft hij ook geen recht op een uitkering bij ongeval, men kan zich niet beroepen op de solidariteit: “de anderen betalen ik hoef niet te betalen”.

Ik ben zeker geen voorstander van privaatverzekeringen maar we kunnen er wel iets van leren:

We mogen zeker het kind niet samen met het badwater weggieten.
Ik ben voorstander van collectieve staatsverzekeringssystemen zonder winstoogmerk, wat het solidariteitsprincipe ten goede komt, deze hebben als voordeel dat ze geen winstbejag nastreven en waarbij de spaarpot veel groter en massaler is en tegen een stootje kan.
Ook mensen die niet kunnen betalen (invaliden, gehandicapten enz) kunnen genieten van deze collectieve solidariteitsverzekeringen.
Op voorwaarde dat deze gelden (spaarpot) door bekwame mensen beheerd wordt en dat deze mensen het solidariteitsprincipe begrijpen en nastreven (nul tolerantie)
Indien er veel te ruime, dus slechte solidariteitsprincipes gehandhaafd worden moet men de verantwoordelijke hiervan zo snel mogelijk bestraffen of sanctioneren.
Is er een essentieel verschil tussen een manager die rendabel een privaat bedrijf runt en een manager die rendabel een staats bedrijf runt?
Of de bedrijfseigenaar nu privaat of staat noemt, het rendement is van belang, het rendement is niet altijd winst, dat de totale samenleving het goed heeft dit is ook rendement.
De kleur van de kat is van geen belang, van belang is dat ze muizen vangt.
De staat dient de gemeenschap dus de volledige samenleving of ieder individu.

Besluit:

Alle personen van een bepaalde samenleving die niet hebben bijgedragen tot de collectieve spaarpot hebben geen recht op deze spaarpot, of dit nu eigen volk, vreemdelingen of Walen zijn heeft geen belang, het gaat er om dat de betalende zeker niet gediscrimineerd worden en dat het spaarpotje niet leeg wordt gemaakt door niet betalende.
Een hongerende mens een vis te eten geven is een sociale daad, deze mens leren vissen, dit is een definitieve oplossing voor zijn honger.
Het solidariteitsprincipe betekent dus ook dat het spaarpotje relatief vol blijft en vooral dat het niet geplunderd wordt door niet betalende.
De solidariteitsprincipes zijn dus begrensd.

Globalisering:

Moeten solidariteitsprincipes gebonden zijn aan regio’s, landen, Europa of aan de totale wereld, is globalisering van deze solidariteitsprinciepen noodzakelijk.
Natuurlijk is globalisering van de solidariteitsprincipes noodzakelijk en ook de bijdrage tot de solidariteitsprincipes.
Indien er naast onze grenzen geen solidariteitsprincipes waren, dan zou dit een vorm van discriminatie zijn.
Gehandicapten, invaliden, zieken, gepensioneerden, kinderen, werklozen enz. zouden op plaats (a) tevreden zijn en op plaats (b) omkomen van ellende.
Om volkerenwandel te voorkomen moeten solidariteitsprincipes standaardiseren en vooral globaliseren.

Wat kost de solidariteit:

1. Europa kost België: 711 miljoen Euro per jaar.
2. Wallonië kost Vlaanderen 5,6 miljard Euro per jaar.
3. België heeft één miljoen vreemdelingen waarvan…… werkloos, deze kosten……..
4. België heeft in 2006: 1.1 miljoen werklozen, 600 duizend Vlamingen en 421 duizend Walen, deze kosten:………
5. Het koningshuis kost jaarlijks 26 miljoen Euro per jaar.
6. De farmaceutische industrie kost op de rug van de sociale zekerheid 1.500 miljoen Euro per jaar doordat het kiwimodel voor goedkope geneesmiddelen niet wordt toegepast.
7. Criminaliteit kost: gevangenen, gevangenissen en hun personeel per jaar:……..

[corse]

Andy iets voor u,

Het sociaal geheugen:

Een belangrijke voorwaarde, om als soort te kunnen overleven, is het vertonen van sociaal gedrag.
De hormonen vasopressine en oxytocine zorgen voor de goede werking van het sociale geheugen, een malfunctie in de productie van deze hormonen kan tot slecht sociaal gedrag leiden en wordt deels veroorzaakt door een tekort aan een stukje DNA, het DNA stuurt de productie van hormonen.
Mensen met een normale productie van oxytocine hebben minder angst om bedrogen te worden en hebben meer vertrouwen in de medemens.
Sociaal contact stimuleert de productie van endorfines en geeft mede op die manier een goed gevoel.
Damasio stelt zelfs dat het vertonen van sociaal gedrag een fundamentele vereiste is.
Welnu, interessant, maar wat heeft dit alles met management te maken?
Stelt u zich eens voor dat de mens van nature niet zou beschikken over een ‘sociaal’ geheugen, niet zou beschikken over een individueel bewustzijn om er te zijn voor elkaar.
Wonen, voeding, mobiliteit, kleding, energie, opvoeding van kinderen, studies, ethische en morele waarden, sporten, reizen, even ontheemen, geestelijke ontplooiing, ontspanning, sociaal leven, kunst, cultuur, creativiteit, muziek, wellness, feesten, dansen, tijd besteden aan familie en vrienden, rechtssystemen, syndicaten, voorzorg voor: werkloosheid, werkonbekwaamheid, ziekte, handicap, ongeval, pensioen, kindergeld, invaliditeit en het laatste vangnet eventueel OCMW, al deze zouden zich waarschijnlijk niet ontwikkeld hebben.
De mens zou teruggeworpen worden op zichzelf en had waarschijnlijk de prehistorie niet eens overleefd!

Niet te vergeten:

Het leven van de mens wordt mogelijk door de arbeid en door de verwezenlijkingen van de vele miljoenen mensen in het verleden en het heden.
Mensen zijn van nature (door de genen voorgeprogrammeerde) sociale wezens met bepaalde, ingebouwde en natuurlijke vaardigheden voor het oplossen van problemen van sociale samenwerking en het opstellen van morele regels “om individuele keuze te beperken”.
Ze zullen, zonder veel aansporing, spontaan orde scheppen, eenvoudig door hun dagelijkse individuele doelen na te streven en op andere mensen te reageren.


Samenwerking, gebaseerd op sociaal gedrag, het zoeken naar evenwicht en welbevinden voor alle leden schijnt dus essentieel te zijn om als soort te kunnen overleven en te kunnen evolueren.
Je kunt je dan ook afvragen wat de toekomst is van een competitief systeem dat zich voornamelijk focust op de welvaart van het individu of een (zeer) specifieke groep, in tegenstelling tot de evolutionair/biologische regels van de natuur die het welzijn beogen!
Indien er nergens een aanzet tot coöperatief gedrag wordt gegeven is de mens tot uitsterven gedoemd.
Voldoende en goede sociale contacten zijn tevens de sleutel tot oud worden en bevorderen de immuniteit, op deze wijze zijn onze genen voorgeprogrammeerd, aldus wetenschappers die een grondige studie maakte over de plaatsen op onze planeet waar mensen het oudst worden.
Taal is daarvoor een sociaal communicatiemiddel en geen exacte wetenschap, communicatiestoornissen zijn veel de oorzaak van een te weinig ontwikkeld sociaal geheugen.
Individualisme gaat nogal eens dikwijls gepaard met eenzaamheid, wat tot één van de meest slepende ziekte op planeet wordt aanzien.


In een geïndividualiseerde samenleving is de angst om uitgebuit te worden door anderen een belangrijke factor om niet samen te werken, deze angst is groter dan de neiging om voordeel te halen uit het werk van anderen.
De angst en onveiligheid die we aanvoelen zijn dus de belangrijkste factoren om zich niet sociaal te gedragen.
Misschien is het daarom wel dat velen zich niet thuis voelen in dit systeem, simpel omdat het niet ‘biologisch’ is!
Tevens is het gebrek aan vertrouwen in de medemens een gevolg van een onderontwikkeld ‘sociaal’ geheugen.
Preventief een samenleving creëren met meer vertrouwen in de medemens is zeer belangrijk.
In de eerste plaats kunnen we een samenleving creëren waar het minder nodig is om de mens te controleren, dit duidt op volwassenheid.
De verantwoordelijkheid die ieder mens moet nemen om een ander individu te respecteren is vanzelfsprekend, anders is elke vorm van samenleving onmogelijk.
Het zogenaamde “gnoe effect”, maw:“ bruggen bouwen op de lijken van andere” dit is natuurlijk puur individualisme, egoïsme en eigenbelang.


Samenwerken aan een project om achteraf samen het project zelf of de vruchten van dit project te kunnen delen.
Mensen die toch samenwerken zonder er voor zichzelf voordeel uit te halen, dit heeft alles te maken met de structuur van het interactienetwerk.
Juist het feit dat “niet iedereen” in een samenleving evenveel contacten heeft, niet over evenveel kennis beschikt, opent de weg naar coöperatief gedrag.
De mate van gasvrijheid is een middel om te meten hoever het sociaal geheugen van de mens geëvolueerd is, er zijn er nog vele andere systemen.
Wetten worden gemaakt door gebrek aan vertrouwen in de medemens, wetten worden tevens gemaakt door het misbruik van enkelen.
Vertrouwen en respect moet men verdienen, dit kan men niet zomaar krijgen.
Het vrijwillig toestaan van controle op vertrouwen en respect is wijsheid.
Misbruik van vertrouwen is dat wat de intelligente mens verafschuwt, dit is een levensfilosofie die de intelligente mens kenmerkt.
Door veelvuldig misbruik te maken van het vertouwen van de samenleving loopt men het risico dat er een overdreven controle organisme ontstaat dat enkel nog wantrouwen schept en daardoor het samenleven in zijn geheel onmogelijk maakt.
Wanneer de sociale voeling zich enkel beperkt tot de naaste familieleden, dan is er totaal geen respect voor mensen buiten de eigen kring.
Deze tegenstellingen vinden we ook terug bij het uitbuiten van mens door mens.
In de psychiatrie worden deze mensen geklasseerd onder de noemer: asociaal, psychopaat.


Wanneer als laatste ook de sociale voeling voor naaste familieleden is weggevallen, dan is de samenleving in verval, wat nu het geval is.
Tien jaar terug telde België 2,5 miljoen gezinnen, nu zijn er meer dan 4 miljoen, deze is een gevolg van de stijgende éénoudergezinnen.
De oorzaak is hier duidelijk, het individualisme dat zich hier te veel en op een verkeerde manier ontplooide en daardoor elke vorm van evenwichtig denken verstoorde, het zogenoemde “doorgeschoten individualisme”.


Trouwen is de rechten halveren en plichten verdubbelen, de prachtige vruchten daaruit verhonderdvoudigen zichzelf.
Vele eenoudergezinnen zijn het gevolg van misgelopen huwelijken, anderen kiezen bewust voor éénoudergezinnen.
Ieder wil zijn gelijk hebben, zonder water in de wijn te doen, nul tolerantie wordt dit genoemd, ook al bekent niemand dit.
Kinderen van gescheiden ouders zijn statisch gezien armer, minder sociaal, emotioneel instabieler en ongelukkiger dan van gehuwde ouders.
Deze eenoudergezinnen hebben duidelijk veel minder financiële draagkracht, daardoor ook een veel slechter consumptie gedrag.
De financiële mogelijkheden van eenoudergezinnen beperken zich tot de noodzaak en de voorzorg, aan de zin van het leven kan meestal geen gevolg gegeven worden, dit door gebrek aan mogelijkheden.
De tijd die men nodig heeft om zichzelf en of de kinderen te voorzien in de materiële noodzakelijkheden is maximaal, de essentie van het leven gaat verloren.
De tijd die nodig is om kinderen degelijk op te voeden is meestal minimaal, tijd is de grootste luxe in een mensenleven.
Wat men zaait zal men oogsten is het volgende probleem, totaal vergeten dat het gezin het fundament van de samenleving was.
De volgende egoïstische generaties die daaruit ontstaan schuwen elke vorm van samenhorigheid, tolerantie en consensus.
Het individualisme heeft zich hier totaal overontwikkeld tot extreem of doorgeschoten individualisme en verdringt hierdoor het sociale geheugen, dit met traumatische gevolgen, de samenleving betaald uiteraard nogmaals het gelag, meer misdaad enz enz.


Het individualisme van vandaag is een levensstijl die onverdraagzaamheid en eigenbelang gemakkelijker toegang geeft.
In een geautomatiseerde samenleving kan het individualisme zich meer ontplooien, zoals nu ook de vrouw de fysische kracht van de man niet meer nodig heeft, zo kunnen nu ook alle andere fysisch minder sterken in deze geautomatiseerde samenleving overleven, enkel de intelligentie van het individu bepaald zijn kunnen.
In niet gemechaniseerde primitieve samenlevingen van 500 jaar terug werden individualisten verstoten, ze waren een blok aan het been van de groep, een belemmering.
Extreem individualisme komt voor in alle ideologische strekkingen en is van alle tijden.
Het extreem individualisme is een handicap die niet alleen belastend is voor het individu zelf, maar ook voor zijn omgeving, de last voor de omgeving is rede genoeg om aan onszelf te sleutelen.
Het asociaal zijn is tevens een gevolg van het niet verder evolueren van het basis instinkt als kind, sociale voeling verkrijgt men door degelijke ouderlijke opvoeding, schooleducatie, cultuur, noodsituaties, enig kinderen zijn meer gevoelig voor dit syndroom.
Op oudere leeftijd het basis instinkt verder laten evolueren is niet eenvoudig, extreemindividualisme remt in grote mate het sociaal zijn af.


Extreem individualisme is een psychose (geestesziekte waarbij de persoonlijkheid diepgaand is aangetast) die ontstaat:

Ofwel uit opvoeding ofwel uit erfelijkheid of beide.
Volgens statistisch onderzoek komt extreem individualisme veel meer voor bij enig kinderen.
De identiteit van elk individu wordt niet bepaalt door het individu zelf, maar door alles wat hij zelf niet is.
Het collectivisme is een middel om zichzelf te dienen, hetzelfde geldt voor het individualisme, beide moeten in evenwicht zijn om een goede psyche te bewerkstelligen.
Het individuele en het collectieve bewustzijn van de mens moeten dezelfde ontwikkeling kennen en deze mogen elkaar niet verdringen.
Het “collectivisme” heeft geen rode kleur en het “individualisme” heeft geen blauwe kleur, beide moeten ze onszelf “de mens” dienen.
De werkelijke waarde van een mens kan worden gevonden in de mate waarin hij bevrijding van zijn eigenbelang heeft bereikt. (A.E)


De 6 trappen van vergelijking betreffende eigenbelang en sociale voeling:
1. Individu + eigenbelang.
2. Individu + eigenbelang + gezinsbelang.
3. Individu + eigenbelang + gezinsbelang + familiebelang.
4. Individu + eigenbelang + gezinsbelang + familiebelang + vrienden en kennissenbelang.
5. Individu + eigenbelang + gezinsbelang + familiebelang + vrienden en kennissenbelang + cultuurbelang.
Individu + eigenbelang + gezinsbelang + familiebelang + vrienden en kennissenbelang + cultuurbelang + anderen of het belang van de mensheid en het biologisch evenwicht.

[Andy]

@corse: een zeer interessante tekst, met voldoende stof tot nadenken. Niet in het minst het feit dat je de problematiek deels benaderd vanuit een biologische of exact-wetenschappelijke achtergrond is zeer interessant. Helaas beschik ik vandaag niet over de nodige tijd om er afdoende op te antwoorden.

[the_dude]

je zou toch mogen verwachten dat elkeen die in een politiek mandaat stapt zo logisch en redelijk kan redeneren als corse hier heeft samengevat. Waarom is dat niet zo?

[Sfax]

Oorspronkelijk geplaatst door Tavek

De gemiddelde ingenieur werkt langer en harder als de gemiddelde arbeider. Ik stop niet om half 4 met werken. Ik werk ook in het weekend. Overuren zijn onbetaald.

Nu, wij hoeven onze rug wel niet kapot te heffen, maar onderschat de druk van intellectuele arbeid niet.

Ach, zolang er iemand is die meer verdient dan zijzelf, zullen ze blijven klagen. Daar moet je je geen illusies rond maken. Solidariteit is in veel van die gevallen dan ook weinig meer dan anderen die aan hen moeten geven, zodat zij met de mond open kunnen wachten tot de gebraden kippen er in vliegen.

Enfin, ze zagen maar op.