Is solidarisme compatibel met directe democratie

[Volksstormer]

Oorspronkelijk geplaatst door Armadel

Solidarisme gaat niet vanuit een elite die het volk bestuurt, maar vanuit een volksverheffing waarbij iedereen elite wordt. Dat is juist heel het punt van het Volksnationalistische denken. Iedereen van het eigen volk het goed laten hebben en door eenzelfde inspanning eenzelfde winst te laten krijgen. Als iedereen zijn best doet dan zal het volk automatisch beter worden.
Solidarisme is een utopische directe democratie, maar zeker geen elitair denken, wat het juist probeert te vermijden.

Zoals je zelf al terecht opgemerkt hebt, bestaat er niet één solidarisme. Wat ik wel weet, is dat het in jouw visie niet om het nationaalsolidarisme van Van Severen gaat.

Het Rousseaustische model van de "directe democratie" is politiek-historisch overroepen. Het gaat om een valse claim van authenticiteit zoals bij Max' "keizerrijk". Een echte nieuwe orde nastreven betekent niet het klatergoud, de titels en de ceremonies van vergane glorieën te restaureren. (Vergelijk het met het bonapartisme dat uit de Franse Revolutie is voortgekomen!) Dergelijk formalisme hoort in politiek Bokrijk thuis. In een volgend bericht zal ik een eigentijds alternatief aanbieden voor dat oprechte, maar al te romantische formalisme.

Het staatsmodel van Van Severen was een duidelijk gemengd regime, met een monarchistische, een aristocratische en democratische component. Het enige wat mij stoort is het centralisme, de top-down-benadering van heel het model. Van Severen was daarin duidelijk niet door Quadragesimo Anno beïnvloed maar door het fascisme.

Wijlen het solidarisme van wijlen het Vlaams Blok was een economisch solidarisme, terwijl dat van Van Severen een holistisch - dus allesomvattend - solidarisme was. Professor Othmar Spann, een van de grote theoretici van het solidarisme, sprak daarom van "universalisme". Zijn "standenstaatleer" die vooral bij de zogenaamde "jongconservatieven" aanhang vond, zag een volk als een gedifferentieerde substantie, niet als een soort monade. In het laatste geval manier is een volk geen ordelijke "vorm" meer, maar een wanordelijke "massa" waarin bijvoorbeeld elk (vergoddelijkt) individu - ongeacht zijn begaafdheid of waardigheid - aansprak mag maken op de hoogste gezagsfuncties. Voor mij liever een gedifferentieerd, dan een "egalitaristisch" of "jacobinistisch" model.

[Volksstormer]

Zoals beloofd:

Q : What are the concrete positions of European Synergies concerning institutions like the parliament, people's representation, etc. ?

RS : The vision of European Synergies is democratic albeit hostile to all forms of partitocracy – since partitocracy, supposedly "democratic" is in fact the perfect denial of democracy. At the theoretical level European Synergies makes reference to a Russian liberal of the beginning of the century, militant of the Cadet party: Moshe Ostrogovsky. The analysis left by this Russian liberal in the face of the bolshevist revolution lays on an obvious acknowledgement: every democracy should be a system imitating the movement of things in the City. Electoral mechanisms logically aim at giving representation to the effervescences acting within the society, day by day, without subverting anyway the immutable order of politics. As a consequence, the instruments of representations, that is the political parties, must too represent the passing effervescences and never aim to eternity. The malfunctioning of parliamentary democracy stems from the fact that political parties become a rigidly permanent presence within the society, enrolling more and more mediocre people in their ranks. In order to put a remedy to this inconvenient, Ostrogovski suggest that democracy laid on "ad hoc" parties, timely requesting urgent reforms or precise amendments, then proclaiming their dissolution in order to free their personnel, which could the forge new petitioner movements – thus allowing to redistribute the cards and to share the militants into new (similarly provisional) formations. Parliaments would then gather citizens who never would get encrusted in political professionalism. Legislative periods would be shorter, or – as in the beginning of Belgian History or in the United Kingdom of Netherlands from 1815 to 1830 – a third of the assembly would be changed every third part of the legislative period, thus allowing an accelerated circulation of political personnel and the elimination (sanctioned by the urns) of those who proved incompetent; this circulation today exists no more, which – apart from the issue of census vote – gives us a less perfect democracy than in those times. The problem is to prevent the political careers of individuals who would end by knowing no more of real public life.

Weber & Minghetti: for maintaining the separation of the three powers

Max Weber too made some pertinent observations: he noted that the socialist and christian-democrat parties (the German Zentrum) install incompetent figures into the key positions; those take their decision in spite of any good sense, are animated by the ethics of conviction instead of responsibility, and demand the division of political or civil servant posts according to the simple pro-rata of votes, without having to prove their real competence in exercising their functions. The Italian XIX century liberal minister Minghetti very soon perceived how this system would put an end to the separation of the three powers, since the parties and their militants, armed by the ethics of conviction, source of all demagogies, wanted to control and manipulate justice and destroyed every compartimentation between the legislative and the executive powers. The democratic equilibrium among the three powers – originally put as water-tight compartments in order to warrant the citizens' freedom, as devised by Montesquieu – can neither work nor exist anymore, in such a context of hysteria and demagogy. Here we stand today.

European Synergies does not therefore criticise the parliamentary institution in itself, but clearly displays its aversion to any malfunctioning, to any private intervention (parties are private associations, as a matter of facts and as Ostrogovsy recalls) in the recruitment of political personnel, civil servants, etc., to any kind of nepotism (co-optations of the members of the family of a political man or civil servant to a political or administrative post). Only the examination by a totally neutral jury should allow the access to a charge. Any other means of recruitment should be treated as a grave offence.

We also believe that parliaments should not be the simple representative chambers where would sit the chosen members of political parties (that is, of private associations, demanding discipline without authorising any right to tendencies or any personal initiatives by the deputy). Not very citizen is the member of a party, as a matter of fact the majority of them does not own any affiliation card. As a consequence, parties generally represent no more than 8-10% of the people, and 100% of the parliament! The excessive weight of the parties should be corrected by the representation of professional associations and unions, as it was envisaged by De Gaulle and his team when they spoke about the "senate of professions and regions".

The constitutional pattern that Professor Bernard Willms (1931-1991) favoured lays on a three chambers assembly (Parliament, Senate, Economic Chamber). Half the Parliament would be recruited among candidates chosen by the parties and personally elected (no votes for the lists); the other half would be formed by the representatives of the corporative and professional councils. The Senate would be essentially a regional representative organ (like the German or Austrian Bundesrat). The Economic Chamber, similarly organised on a regional basis, would represent the social bodies, including the unions.

The problem is to consolidate a democracy leaning upon the "concrete bodies" of society, and not only upon private associations of ideological and arbitrary nature, as the parties. This idea is close to the definition of "concrete bodies" given by Carl Schmitt. However, every political entity lays on a cultural heritage, which must be taken into account, according to the analysis of Ernst Rudolf Huber, disciple of Carl Schmitt. For Huber a consistent State is always a Kulturstaat, and the state apparatus has the duty to preserve this culture, expression of a Sittlichkeit [ethicity] exceeding the simple limits of ethics to include a wide range of artistic, cultural, structural, agricultural and industrial productions, whose fecundity must be preserved. A more diversified representation, going beyond that 8-10% of party members, allows indeed to better guarantee this fecundity, spread through the whole social body of the nation. The defence of the "concrete bodies" implies the trilogy "community, solidarity, subsidiarity" – the conservative answer, in the XVIII century, to the project of Bodin, aimed at destroying the "intermediate bodies" of the society, i.e. the "concrete bodies" leaving but the individual-citizen alone against the state Leviathan. The ideas of Bodin have been realised by the French revolution and its ghost of the geometrical society – a realisation that started just from the uprooting of professional associations by the Le Chapelier law of 1791. Nowadays the updated resort to the trilogy "community, solidarity, subsidiarity implies giving the maximum of representativity to the professional associations, to the real masses, and to reduce the absolute power of parties and functionaries. In the same way, Professor Erwin Scheuch (Cologne) proposes today a set of concrete measures in order to free the parliamentary democracy from all misguidings and corruption that suffocate it. [9]

http://foster.20megsfree.com/529.htm

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door Armadel

De wil van het volk kan gevraagd worden door referenda waarmee een door het volk verkozen leiding rekening moet houden.
Weeral een element van het volksnationalisme waarmee solidarisme gepaard gaat.

Duidelijk antwoord gekregen?

In een directe democratie kan de burger op eigen initiatief bindende referenda organiseren, zonder (al dan niet bindende) bevragingen 'van bovenaf' te moeten afwachten.

Voorziet het solidarisme in dergelijke wetgevende burgerinitiatieven, ja dan neen.
Daar kreeg ik nog geen sluitend antwoord op.

[Gentenaar]

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Een héél terechte opmerking.
Die kiesdrempel betekent een totaal ondemocratische uitsluiting van kleinere partijen en hun eventuele kandidaat-mandatarissen.
Ook ongelijkheid qua dotatie.
Bovendien uitsluiting van kiezers.

Lees eens wat rond op de link dewelke ik suggereerde en merk waarom we eigenlijk niet kunnen stellen dat België een democratie is.

dan zijn we het daarover alvast eens.

[Volksstormer]

Wijken we niet te veel af van het onderwerp? Het gaat hier blijkbaar meer om directe democratie en kiesdrempels dan om solidarisme?

Het is toch merkwaardig hoe al onze voorstanders van de directe democratie partijen en partijtjes zo hoog inschatten? Is een "partijtjesstaat" zoveel beter dan een "partijenstaat"?

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door Volksstormer

Wijken we niet te veel af van het onderwerp? Het gaat hier blijkbaar meer om directe democratie en kiesdrempels dan om solidarisme?

De opener vroeg of beiden verenigbaar waren.

Het is toch merkwaardig hoe al onze voorstanders van de directe democratie partijen en partijtjes zo hoog inschatten? Is een "partijtjesstaat" zoveel beter dan een "partijenstaat"?

Als voorstander van directe democratie ben ik in tegendeel tot wat jij hier stelt, absoluut geen voorstander van particratie (als je dat tenminste bedoelt met partijtjesstaat of partijenstaat)