Ik ben geen gevaarlijk man

[Rr00ttt]

Oorspronkelijk geplaatst door PieterP

het is martens, CVP, die toen, samen met Schiltz , het op dat ogenblik compleet onhaalbare heeft gerealiseerd, met name de huidige toestand.

Enfin, ik heb de toestand ervoor meegemaakt. Stakingen in Wallonnië. Eeenheidswet, Cockerill Sambre, de koolmijnen, de wafelijzers, de tranfers maal 100 in vergelijking met nu.
Nu is er reeds enige orde op zaken. dank zij Martens en mede met dank aan Schiltz. Hij was een flamingant, maar sprak perfect Frans wat van de straatvechtersbende van Dewinter niet kan gezegd worden, maar vooral, hij behield altijd openingen om gesprekken te voeren. En dit kan van het Blok evenmin gezegd worden. De stellingen zijn te nemen of te laten. Punt.

Als je vanuit een 'underdog' mentaliteit vertrekt lijkt het misschien het best haalbare. Als je vanuit het idee vertrekt dat vlamingen gelijkwaardig zijn aan franstaligen lijken mij het zeer slechte deals geweest.

Dat X # jaar geleden vlamingen vanuit een onterecht underdog gevoel redeneerden kan ik nog begrijpen, maar dat we vandaag nog steeds hetzelfde doen is onbegrijpbaar.

[fcal]

Van 1830 tot circa 1960 maakten de Walen en Brusselaars steeds de meerderheid uit van de ministers in de opeenvolgende regeringen. Er zijn zelfs eentalige (Frans) regeringen geweest. Als er Vlamingen deel uitmaakten waren die ook Franstalig zeker in de eerste 100 jaar van het bestaan van België.

Als gevolg van de taalwetten van 1930, die de vernederlandsing van het Vlaamse kiespubliek en politici teweegbracht en de naoologse economische opbloei van Vlaanderen werd het aantal Vlaamse ministers groter en de belangrijkheid van de beklede departementen steeg eveneens. De demografische evolutie van Vlaanderen had tevens tot gevolg, dat het aantal Vlaamse parlementszitjes moest verhoogd worden.

Daar dit leidde tot een democratische meerderheid van Vlamingen in het parlement was dit voor de Walen aanleiding in 1970 om aan te dringen op een ondemocratische grendel op wijzigingen aan de grondwet. Er was buiten de 2/3 algemene meerderheid nu ook een meerderheid nodig binnen elke taalgroep. Ook werd niet alleen de taalpariteit binnen de regering geëist maar ook deze voor alle zogenaamd hogere ambten. Deze grondwetswijziging kreeg tijdens de regering Gaston Eyskens (CVP) 1970 haar beslag.

De gevolgen zijn nu wel duidelijk: alle ook broodnodige hervormingen komen bijzonder moeilijk of niet tot stand en maken steeds het voorwerp uit van een communautaire koehandel zonder weerga. Daarom is de federalisering van België in de jaren 80-90 uitgemond in een organisatorisch misbaksel zonder duidelijke politieke verantwoordelijkheden van bijvoorbeeld inkomsten en uitgaven en de democratische controle hierop centraal en in elk gewest afzonderlijk. België kent dus een nepfederaal bestel met een schrijnend democratisch deficit.