Einstein

[Zwijgt]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Ik lach me dood.....

Ik wou dat je Sören weer levend kon lachen

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Zwijgt

Ik wou dat je Sören weer levend kon lachen

Zodra ik hem over de microwezentjes vertel....

[harriechristus]

99 - Van Verschijnsel naar Verdwijnsel.

Men kan het geheel zo uitdrukken dat als uit de eenheid van Niets en Zijn de Schijn verschijnt, deze evenzo weer verdwijnt, dus terugkeert in het oorspronkelijke onderscheid van Niets en Zijn omdat deze immers de voorwaarde van de Schijn is (zodat er sprake is van een wisselwerking), die daarin zelf als onderscheid van Zijn en Niets is verdwenen, zodat ook de Schijn zelf weer verdwijnt (omdat deze zijn grondslag kwijt is), niet alleen een Verschijnsel is, maar evenzeer een Verdwijnsel.

Maar nu krijgen Zijn en Niets, die nu ook "verschijnen" een andere betekenis als "verschijning" van het innerlijke te zijn, dus als het wezenlijke van de uiterlijke verschijning en dat is de inhoud van het denken als abstract begrip.
En is het Verschijnsel de eenheid, dan is het denken het onderscheid, wat ook in het begrip: abstractheid uitgedrukt wordt, wat aftrekken betekent of onderscheiden, uit elkaar halen dus.

Je kunt dit vergelijken met een vrouw die een dochter baart en dan moeder wordt, dus verandert ten opzichte van haar dochter: zo wordt de eenheid van Zijn en Niets door de Schijn (de dochter) tot haar Wezen (de Moeder).

[Alboreto]

100 - Wie niet weg is is gezien.

[Dionysus]

Oorspronkelijk geplaatst door Alboreto

100 - Wie niet weg is is gezien.

Epic combo breaker.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Alboreto

100 - Wie niet weg is is gezien.

[harriechristus]

100 - Het Worden.

Synthese van verschijnen en verdwijnen is het Worden, waar Hegel mee begint. Ik prefereer echter met de Schijn te beginnen.
Dus eerst het ruimtelijke begrip en dan de tijd.
Het woord Verdwijnsel kennen we helaas niet in de Nederlandse taal, maar is een wezenlijk begrip als tegenstelling ten opzichte van het Verschijnsel en om daarmede het denken uit te drukken, dat metafysisch is, dus zelf geen Verschijnsel is, maar het Wezen daarvan.
Het denken is zelf geen Verschijnsel omdat het volkomen abstract is en dus uiterlijk helemaal Niets is, maar als inhoud tevens een Zijn is.
Deze eenheid van Zijn en Niets is meer primair dan die van de Schijn, maar kan ten opzichte van de Schijn beter duidelijk gemaakt worden in tweede instantie.
De eerste eenheid van Niets en Zijn is dus eigenlijk het abstracte begrip daarvan, dus zo dat we zelf begrijpen dat het Niets IS en het abstracte Zijn Niets is.

[harriechristus]

101 - Over het onderscheid van Niets en Zijn.

Het wil dus zeggen dat de grondslag van het uiterlijke bestaan (eerst als Zijn en dan als Verschijning) het Niets is, dus datgene wat niet bestaat.

Eigenlijk niet zozeer het Niets zelf, maar de Logica daarvan, namelijk dat het Niets eigen tegendeel is als Zijn en ook de Logica dat alles zijn eigen tegendeel moet hebben, dus ook het Niets zijn tegendeel moet hebben in het Zijn.
Beide redeneringen komen dan op hetzelfde neer.

"In den beginne" (eigenlijk geen begin in de tijd, maar als eeuwig logisch beginsel) was er dus helemaal Niets, en daaruit ontstaat krachtens de Logica (de Geest) het Zijn.

Maar dat Niets en dat Zijn zijn om te beginnen nog hetzelfde, dus we willen dan ook weten wat dan het verschil is tussen Niets en Zijn (wat is het onderscheid?).
Nu: het onderscheid van Niets en Zijn is, dat het Zijn Verschijnsel is en het Niets daarvan de grondslag als het Wezen.

Zo kan het ook en je ziet dat ook deze redenering op hetzelfde neerkomt als de eerste redenering als eenheid van Niets en Zijn.
De eerste redenering was die van de eenheid en deze tweede van het onderscheid.

[harriechristus]

102 - De relativiteit van Zijn en Niets.

Omdat Zijn en Niets enerzijds verschillend zijn, maar anderzijds ook hetzelfde, zijn ze verwisselbaar, net als in de relativiteitstheorie waarin je de beweging en de stilstand tegen elkaar om kan draaien.
Immers: het Niets is een Zijn en het Zijn is een Niets.
Evenzo is de beweging een stilstand voor zichzelf en een stilstand voor een ander (die beweegt) een beweging.
Dus de dialectiek van Hegel en de relativiteitstheorie doen hier hetzelfde: het omdraaien van een tegenstelling.

Maar als je beiden omdraait krijgen ze toch beiden een andere betekenis, net als bij de relativiteitstheorie, want als de beweger daarin zichzelf als stil staande beschouwt is dat de subjectieve schijn, dus waarin ie van zichzelf uitgaat.
Anders dan dat we van het objectieve heelal uitgaan en onszelf als bewegende moeten beschouwen.
Immers: wij bewegen op de aarde en de aarde draait om de zon en deze in de melkweg, enzovoort, en wij bewegen dus in dat totale systeem met als objectieve grondslag: het totale heelal.
Dus de objectieve visie met het heelal als basis is tegengesteld aan de subjectieve visie met de waarnemer als basis.
De eerste is objectief en materieel en de tweede is subjectief en schijn, dat is ideëel, of ook: metafysisch.
Namelijk als we onszelf altijd als stilstaande beschouwen mogen, want zo zien we het inderdaad.

Nu: iets dergelijks zien we ook bij het omdraaien van Zijn en Niets, want als we dat omdraaien, dan draaien we ook een objectief materiële visie om in een geestelijke of ideële visie.
Immers: met het Zijn bedoelen we ten eerste de gewone materiële wereld, die immers IS en het Niets is Niks, niks materieels in ieder geval.

Gaan we nu zeggen dat het Niets ook iets is, dan is dat omdat we het Niets kunnen denken, het is een idee, een gedachte, dus ook het Niets is iets, een Zijn als iets geestelijks.
Denk maar aan het geloof in het Nirwana, dat Niets is en toch de waarheid moet wezen.
Dus voor de geestelijke mens is juist het Niets het ware Zijn en omgekeerd is voor hem de wereld der Verschijnselen, het Maya, bedrog dus, eigenlijk Niets.

Dus de geestelijke mens draait de natuurlijke verhouding om tot het geestelijke, het materiële in het ideële, en daarmede ook de objectieve materiële visie om in de subjectieve geestelijke visie.
Tenminste: als hij bewust wordt dat geestelijke denken zelf te zijn.
Daarin schuilt dan nog enig verschil.
Want hij kan dat geestelijke ook nog als een God tegen de hemel projecteren in plaats van het in zichzelf te beleven als subject, als eigen IK.

[Alboreto]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

101 - Het Worden.

FIFY

[harriechristus]

103 - Het IK en het heelal en de zintuiglijke waarneming.

Aldus is er ook enig verschil tussen subject en object bij Einstein (waarnemer en heelal) en tussen het ware Zijn van de Hemel en de Verschijning van al het Materiële dat eigenlijk alleen maar Verschijning dus Niets is (de omdraaiing dus).

De verhouding van subject en object is meer horizontaal als tussen gelijkwaardigen en betreft het denken over het objectieve heelal enerzijds en de verbinding der zintuiglijke waarneming als het subjectieve anderzijds.
Het innerlijke van de Mens zelf, waar de Geest van het denken en de hemel is, wordt verwaarloosd.
Zelfs de Mens als waarnemer is niet veel meer dan een Ding tussen de Dingen.
Einstein = een steen, dat zegt al genoeg.

Maar het Zijn der Hemel en het Niets der Verschijning is meer verticaal en richt zich dus meer naar "boven" (waar men zich God als absolute Geest denkt) en naar beneden waar het al het aards materiële is, dat slechts schijn is.
Niet bewust dat al wat de Mens meent boven te zijn, in hemzelf als subject is.
Zodat de verhouding ook meer horizontaal zou worden als tussen subject en object: Geest en Verschijning.

Dan krijgen we de drie meest wezenlijke elementen: de Mens zelf als denkende Geest in eigen innerlijk (concreet: de hemel) dan aan de andere kant het objectieve heelal en daar tussen in als verbinding de zintuiglijke waarneming.

De zintuiglijke waarneming hebben beiden (Einstein en de religie) gemeenschappelijk, alleen bij Einstein en de wetenschap ligt het accent op de materiële werkelijkheid van het heelal en bij de religie ligt het accent op de hemel als het innerlijke.

Aldus zijn er drie elementen, maar door het innerlijk tegen de hemel aan te projecteren, komt er een extra bij.
Dat doet de religieuze mens, die vervolgens van daaruit het aardse en materiële beneden zich denkt. Goed: dat is dan meer een symbolische verdeling, want al het aardse en materiële is om ons heen als het heelal, dus zowel boven als beneden, voor en achter en links en rechts.
En het innerlijke als hemel zit in ons in het klein als een hoger centrum van het heelal. Daarin huist dan ons ik, de Geest, die in diepste wezen ook die van God is.

Maar daar is ook om te beginnen het NIETS, dat de Mens zelf is.

[harriechristus]

104 - Men kan het Niets niet denken.

Uitgaande van het Niets zijn er drie redenaties om van het Niets tot het Zijn te komen.

1 - het Niets IS.

2 - alles bestaat alleen dank zij een tegenstelling en zo is het Niets slechts te bepalen in tegenstelling tot het Zijn.

3 - het absolute Niets is ook het Niets van zichzelf, dus het Niets van Niets, eigen negatie dus en dat is het Zijn.

De vierde redenatie.

Nu is er ook nog een vierde redenatie, en deze redenatie ontkent juist de eenheid met het Zijn en zegt: het Niets dat wij denken, is niet het ware Niets. Het Niets is pas werkelijk Niets als wij het niet denken, dus kan geen enkele redenatie gelden.
Het Niets kan immers geen gedachte zijn.

Wij moeten dus het denken aan Niets nalaten, wil het Niets ook werkelijk Niets zijn.
Nog verder gedacht is het ware Niets pas in de bewusteloosheid of de dood of zelfs in het totale Niet-zijn van alles, dus het hele heelal moet dan weg, dus als het absolute Niets. Er mag dan helemaal niets zijn.
Pas dat is het Niets het echte Niets en alle gepraat erover is niet wat het moet zijn.
Want dat maakt het Niets steeds weer tot een Zijn, wat het niet is.

Dat is helemaal juist, hoewel ook niet, want zelfs dit kunnen we denken (want het denken kan van eigen bewustzijnsvorm abstraheren en alleen de inhoud laten gelden). Dus ook dit is nog steeds tegenstrijdig in zichzelf.

Maar goed: ook deze redenatie willen we laten gelden en we moeten dus alle denken aan het Niets nalaten, met als gevolg dat wij ons tot het Zijn moet beperken, omdat het Niets immers niet is en niet kan zijn.
Aldus kan het Niets alleen maar verdwijnen als object van ons bewustzijn en moeten we het Zijn accepteren, dat er immers wel is.
Hoewel we dat Zijn dan niet meer uit het Niets kunnen beredeneren, is het er toch maar. Dus moeten we niet met Niets beginnen, maar met het Zijn.
En zo begint Hegel zijn Logica dan ook niet met Niets, maar met het Zijn.
Hoewel hij ook de redenatie uit het Niets laat gelden.
Want het denken kan wel degelijk van eigen bewustzijn abstraheren en zich tot de zuivere inhoud bepalen en dus weten wat Niets is, hoewel ook niet.

En dat laatste willen we dan ook laten gelden: Alleen het Zijn is (wordt vervolgd).

[harriechristus]

105 - Alleen het Zijn IS.

Parmenides.

Dan is de volgende redenatie aldus: alleen het Zijn is en het Niets is niet, en als het Niets niet is, en ook niet kan zijn (want dan is het een Zijn in plaats van Niets), dan ontkent het zichzelf en blijft alleen het Zijn over.
Wat er ook inderdaad is.
Dit is dan zo ongeveer de redenatie van de Griekse filosoof Parmenides, die ook het Worden ontkende, omdat het Worden als een verschijnen en weer verdwijnen, een Niet-Zijn zou impliceren.

Nochtans: als we ons heen kijken dan kunnen we nergens het ware alenige Zijn vinden, wel allerlei bijzondere vorm van Zijn, maar niet HET Zijn, waarvan er dan slechts EEN zou mogen zijn. Ik vind wel ruimte en tijd en dingen en mezelf, maar nergens vind ik het ZIJN als zodanig.
Zou dat bijvoorbeeld oneindig zijn, dan is het hier en daar en dus verdeeld in zichzelf, en dus niet EEN.

Gorgias.

Dit is de redenering van de Griekse filosoof Gorgias, die zegt: Het Zijn is niet, en zou het zijn, dan zouden we het niet kunnen kennen, want Zijn en Kennen zijn verschillend, en zouden we het kunnen kennen, dan zouden we het niet kunnen mede delen, want om iets mede te delen, gebruiken we het woord dat niet het mede gedeelde zelf is.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door DogofSirius

Het is nu toch wel duidelijk dat Einstein de hele boel bij elkaar gelogen heeft?

Ach, dat zou ik niet willen zeggen: hij heeft het gewoon nog niet helemaal goed begrepen....

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door DogofSirius

Nee , nee hij heeft aangestuurd door de elite van alles bij elkaar gelogen om ons van de aether fysica af te houden.
Die rare rel. theorie was al jaren voor Einstein bekend en Tesla heeft er ooit kritiek op gegeven.

Einstein is GOD en GOD liegt niet.


Nochtans: de microwezentjes zullen bewijzen dat er wel degelijk een ether bestaat: namelijk in de vorm van een oneindige reeks hogere culturen in de microkosmos.

Dus: wanhoop niet, want er is redding.....

[harriechristus]

106 - Het beperkte Zijn en het bepaalde Zijn = Iets.

Nergens kan men het Zijn als zodanig vinden, wel allerlei bijzondere vormen van Zijn, en ook dat is een synthese van Zijn en Niets, namelijk het bepaalde en beperkte Zijn, het Zijn dus met een gebrek, dat niet het ware absolute Zijn is, maar slechts een beperkte vorm daarvan, dus met een gebrek, een beperking, dat is negatief als Niets, maar ook positief als zijnde bepaald, dus als Zijn en wel als Iets.
Die twee: bepaald Zijn en beperkt Zijn gaan in alle dingen samen.
Er is niets wat niet bepaald is en er is niets wat niet beperkt is.

Dit is dan een verdere ontwikkeling van de eenheid van Zijn en Niets als Verschijning in allerlei vormen van Zijn en Niets, dus allerlei vormen van Verschijning.

[harriechristus]

107 - De Verschijning als punt.

Want zo moeten we de Verschijning als eenheid van Zijn en Niets ten eerste bepalen wat we daar onder verstaan.
Nu: de eerste vorm van Verschijning is natuurlijk niet compleet en volmaakt als een oneindig systeem van de werkelijkheid van heelal en wereld en plant en dier en mens.
Nee: de Verschijning is ten eerste zeer beperkt, heel weinig als het ware, namelijk het punt als het bijvoorbeeld om de ruimte gaat.

En het wonderbaarlijke is dan ook dat het punt iets is dat tevens niets is, want het punt is oneindig klein.
Dus ook het punt is een eenheid van Zijn en Niets als begin van Verschijning als iets wat er is en er toch ook niet is.

[harriechristus]

108 - Ruimtelijk punt en tijdstip.


Nochtans is de Verschijning tevens een beweging van het ene in het andere. Het is dus meteen een Worden, en Worden is ook een eenheid van Zijn en Niets (waar Hegel mee begint).

Worden is namelijk een Verschijnen als overgang van Niets in Zijn (Verschijning), maar ook een Verdwijnen als overgang van Zijn in Niets (het Wezen).
Zo begint Hegel dan.

En ook het Worden zelf kent een punt van Verschijning (want gaat daarmede samen) en dat is het tijdstip.
En ook dat is een eenheid van Zijn en Niets, eigenlijk ten opzichte van het ruimtelijke punt de abstracte kant daarvan, want de tijd is metafysisch en de ruimte is fysisch (dat wil zeggen: de basis daarvan, want echt fysisch is de ruimte nog niet, dat zijn pas de dingen).

[harriechristus]

109 - Het getal.

Nu is er nog een begrip dat genoemd moet worden met de Verschijning uit het Worden der uiterlijke realiteit in tijdstip en ruimtelijk punt, en dat is de kwantiteit, de hoeveelheid dus, het getal.

Want tot nu toe hebben we het steeds over kwalitatieve begrippen gehad, die eigenlijk ook al meteen kwantitatief zijn, want reeds met het begrip Niets is er ook sprake van het getal 0, dat immers ook Niets is, en met het Zijn doet het getal 1 zijn intreden.
Het ware Zijn is EEN, was Gorgias al van mening.
En eigenlijk is 0 zelf ook een getal en is er dus ook één!
Ja, 0 en 1 samen zijn twee getallen, zodat je al meteen van 0 en 1 op 2 komt, dat maakt dan samen 3 en dan heb je 4 getallen, enzovoort tot het oneindige.
Zodat er door de dialectiek dat 0 ook 1 is, vanzelf een eindeloze vermeerdering ontstaat uit eigen tegenstrijdigheid van het begin dat 0 ook 1 is.

Zoals 0 ook 1 is, zo is omgekeerd 1 ook gelijk aan 0.
En dan bedoel ik niet een concrete 1 die je door de helft kan delen, maar de abstracte 1, die eigenlijk niks is en gelijk aan 0.

Een voorstelling die je hiervan kunt maken is het raakpunt van een cirkel, die qua grootte gelijk is aan 1, die ook 0 is, want geen werkelijke grootte heeft, dus net als het punt dat ook 1 is en ook 0.

Aldus zie je in de kwantiteit dezelfde dialectiek als in de kwaliteit.
Dat wil zeggen: zoals Niets en Zijn identiek zijn, zijn ook 0 en 1 identiek.
En identiek betekent dat begrippen een eenheid zijn, dat wil zeggen: verschillend maar ook hetzelfde.
En daardoor ook verwisselbaar en dus relatief.

[harriechristus]

110 - Het IK.

Nu is er nog één en dat is het IK als zelfbewustzijn en wat Hegel noemt: "Für sich sein", dus: voor zich zijn.
De mens bestaat immers voor zich zelf, is van zichzelf bewust, is niet alleen subject, maar ook object.
En wel zo dat subject en object dezelfde zijn: allebei IK.
Ik ben van mezelf als IK bewust.
En terwijl het IK als subject en als object enerzijds verschillend zijn, zijn ze ook volkomen aan elkaar gelijk.

Ook wordt dat Ik voorgesteld als een punt, dus je ziet hier hetzelfde als bij de eenheid van Zijn en Niets in de vorm van een ruimtelijk punt dat ook IS en ook Niets is.
Want je kunt je eigen IK als een punt voorstellen, maar ook als zijnde helemaal Niets.
Het IK is immers Niets, het is metafysisch, een gedachte, maar ook zegt de mens: "Ik ben hier!", dus hij is wel degelijk ergens en dat hier kun je dan als een ruimtelijk punt voorstellen, maar ook als een tijdsmoment in het NU.