Amnestie nu!?

[abramis brama]

Oorspronkelijk geplaatst door bruut geweld

nog steeds op een antwoord wachtend abramis....

van een blokkertje in een hoekje dringen gesproken.

Ongeduldigaard, zeg... Je denkt toch zeker niet dat ik een hoogstaand TV-programma als Idool ga laten voorbijgaan om hier vóor alles eerst nog maar eens opnieuw de eeuwige discussie over 't 70-puntenplan te herkauwen ?

't Staat er al, zagevent. 8)

P.S. :
1) Ik ben geen beer.
2) Ik wens niet beschoten te worden.
3) Wilde mijn velleke terug uit uw etalage halen ? 't Is de moment nog niet.

[PAJOT]

Terug on topic : AMNESTIE NU!

19 JANUARI 2004

[size=2]Wetsvoorstel strekkende tot het verlenen van amnestie aan repressieslachtoffers[/size]

(ingediend door de heer Wim Verreycken)

"Men is vandaag vergeten * de meesten hebben het nooit geweten * dat vele rechtgeaarde lieden collaboreerden om de bevolking te helpen. Het land moest vier jaar lang bestuurd, bevoorraad, gevoed worden. Dat vereiste op heel wat niveaus samenwerking met de bezettende overheid. Naoorlogse magistraten hebben in duizenden gevallen, onder druk van "de straat" en het (vooral communistische) verzet, oneerlijk geoordeeld en hardvochtig gevonnist, meestal op grond van besluitwetten met terugwerkende kracht die door het kabinet in Londen waren uitgevaardigd (waardoor de betrokkenen onwetend waren over de strafbaarheid van hun daden, die zelfs niet strafbaar waren bij de aanvang ervan * nota van de indiener). Na de bevrijding werden onschuldige mannen en vrouwen barbaars vernederd, mishandeld, gebroodroofd. Burgers die uit patriottisme en met indirecte instemming van Leopold III hadden gecollaboreerd, werden gedesavoueerd en aan hun lot overgelaten." (Manu Ruys in De Standaard, 21 januari 1994).

In "Onverwerkt verleden" van Luc Huyse wordt overduidelijk aangetoond dat de naoorlogse repressie veel scherper was voor politieke collaboratie dan voor economische. Tegelijk stelt de auteur vast, sereen en emotieloos, dat de repressie wel degelijk een poging was tot uitschakeling van de Vlaams-nationale politieke factor. Waardoor de repressie hoofdzakelijk Vlamingen tot ballingen doemde, en delen van de actuele Vlaamse generatie opzadelde met herstelbetalingen.

Een zelfstandig Vlaanderen zou reeds lang de oorlog hebben beëindigd, ook in de geesten. Het verschil in cultuurbeleving tussen de twee volkeren, dat zeker naar een boedelscheiding zal leiden, werd vooral benadrukt door de blijvende stigmatisering van Vlamingen als exclusieve collaborateurs. In het licht van de groeiende zelfstandigheid der gemeenschappen, mede onderstreept door de recentste grondwetswijziging, is het onduldbaar dat één gemeenschap de andere blijft verbieden verzoening na te streven.

Tot slot : vermits de repressie totaal en onvoorwaardelijk was, kan ook een amnestie niet anders dan totaal en onvoorwaardelijk zijn. De mank lopende toenmalige argumentatie, de onvolledigheid van de dossiers, en de gebleken meinedigheid van sommige getuigen die ondertussen overleden zijn, maken dat een "geval per geval" herziening onmogelijk werd gemaakt door de blindheid van de repressie zelf.

TOELICHTING BIJ DE ARTIKELEN

Artikel 2

Een opsomming van de betreffende wetten en besluiten kan onvolledig zijn. Het artikel kiest dus voor een algemene omschrijving, teneinde geen betrokkenen uit te sluiten van de beoogde amnestie.

Artikel 3

De officiële einddatum van de vijandelijkheden wordt als ankerpunt gehanteerd.

Artikel 4

Vermits nog steeds kinderen en kleinkinderen worden getroffen door veroordelingen uitgesproken jegens hun ouders of grootouders, is het aangewezen om ook hen uitdrukkelijk in deze wet te vermelden.

Artikel 5

De "Regie voor de gevangenisarbeid", actief in de repressieperiode, beheerde de gestraften die tijdens hun internering buiten de instelling werkten, dit zowel voor privé-bedrijven als voor openbare besturen. Op de verdiende lonen werden bijdragen berekend en ingehouden, die echter in vele gevallen niet werden doorgestort aan de RMZ-diensten. In sommige gevallen werd enkel in globo gestort, zonder toevoeging van enige namenlijst. Het is onaanvaardbaar dat voor het wanbeheer van de bewuste "Regie" de pensioengerechtigde slachtoffers, die dus wel degelijk bijdroegen tot het RMZ-stelsel, levenslang worden gestraft door een geamputeerde berekening van hun rechtgevende werkjaren. Individuele maatregelen in deze materie worden onmogelijk gemaakt door het niet-opmaken van individuele dossiers door de toenmalige "Regie". Derhalve kan enkel een algemene maatregel effect ressorteren.

Artikel 6

Meer dan een halve eeuw na het officiële oorlogseinde is het aangewezen dat ook alle vervallenverklaringen worden opgeheven. Hiermee worden ook de bannelingen beoogd, die hun recht tot het betreden van het grondgebied zagen vervallen.

Artikel 7

De persoonlijke rechten van de geamnestieerden eisen dat niet langer melding wordt gemaakt, in ambtelijke stukken, van de veroordelingen in het raam van de repressiewetgeving. De geschiedenis heeft echter recht op juiste informatie, waardoor schrapping in minuten of andere archiefstukken moet worden verhinderd.

[thePiano]

Oorspronkelijk geplaatst door radicaal

19 JANUARI 2004

[size=2]Wetsvoorstel strekkende tot het verlenen van amnestie aan repressieslachtoffers[/size]

(ingediend door de heer Wim Verreycken)

vermits de repressie totaal en onvoorwaardelijk was, kan ook een amnestie niet anders dan totaal en onvoorwaardelijk zijn. De mank lopende toenmalige argumentatie, de onvolledigheid van de dossiers, en de gebleken meinedigheid van sommige getuigen die ondertussen overleden zijn, maken dat een "geval per geval" herziening onmogelijk werd gemaakt door de blindheid van de repressie zelf.

Voila, onaanvaardbaar dus. SS-Sturmbanführer Robert Verbelen van het Veiligheidskorps, die zowat 101 moorden heeft begaan en bij verstek de doodstraf heeft gekregen, heeft nooit één dag in een Belgische gevangenis gezeten. Idem dito voor SS-Obersturmbannführer Léon Degrelle van Rex. En dan heb ik het niet eens over de zowat 1.100 collaborateurs die naar Zuid-Amerika zijn kunen ontkomen en hun straf ontliepen.

[Fieseler]

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano

Voila, onaanvaardbaar dus. SS-Sturmbanführer Robert Verbelen van het Veiligheidskorps, die zowat 101 moorden heeft begaan en bij verstek de doodstraf heeft gekregen, heeft nooit één dag in een Belgische gevangenis gezeten. Idem dito voor SS-Obersturmbannführer Léon Degrelle van Rex. En dan heb ik het niet eens over de zowat 1.100 collaborateurs die naar Zuid-Amerika zijn kunen ontkomen en hun straf ontliepen.

kunt ge nu nog altijd niet lezen pianotje?
merkt ge niet dat uw reactie zo belachtelijk is dat eventuele échte argumenten tegen totaal gefnuikt worden?

GEVAL PER GEVAL

of hinderen uw haattranen U zozeer dat je het niet kan lezen?

[thePiano]

Oorspronkelijk geplaatst door Fieseler

GEVAL PER GEVAL

Er staat dat 'geval per geval' volgens het VB onmogelijk werd gemaakt (een leugentje om bestwil), en er om die reden totaal en onvoorwaardelijk amnestie wordt geëist. Het Blok stapt dus af om geval per geval te bekijken en dat blijft onaanvaardbaar. Bovendien wist amnestie de schuldvraag uit, zelfs de daad heeft nooi bestaan. Dat kan niet.

[Fieseler]

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano

Er staat dat 'geval per geval' volgens het VB onmogelijk werd gemaakt (een leugentje om bestwil), en er om die reden totaal en onvoorwaardelijk amnestie wordt geëist. Het Blok stapt dus af om geval per geval te bekijken en dat blijft onaanvaardbaar. Bovendien wist amnestie de schuldvraag uit, zelfs de daad heeft nooi bestaan. Dat kan niet.

Idd... je bebt gelijk...

maar toch blijf ik tegen amnestie omdat de Vlaams Nationalist geen aalmoezen moet hebben van het stablishment.

[thePiano]

Oorspronkelijk geplaatst door Fieseler

Idd... je bebt gelijk...

maar toch blijf ik tegen amnestie omdat de Vlaams Nationalist geen aalmoezen moet hebben van het stablishment.

Prima zo, maar het gaat niet om jouw mening maar om een partij (het VB) die 1 miljoen mensen vertegenwoordigt en totale en onvoorwaardelijke amnestie eist. Dat haar leden, stemmers of sympathisanten onderling kunnen verschillen van mening is van geen enkel belang. Het is de partijtop die beslist en jullie lopen als schaapjes er achteraan. Recht naar de slachtbank.

[carlos]

Piano ! ik ben volledig akkoord met U. Dit wetvoorstel, ingediend door een Vlaams Blokker, is niet aanvaardbaar.
Verder, is er hier nooit sprake geweest van diegene, die door hun ambt daterend van voor 10 mei 1940, verplicht waren, in de mate van de mogelijkhende,, het land te beheren. Ik spreek hier namelijk van de secretaris-generalen, en niet van deze, zoals
zoals Romsée, die werden benoemd onder dwang van de bezetter.
Men tracht hier Zijne Majesteit Koning Leopold III de verantwoordelijkheid op te leggen.
Dit is volkomen schandalig. Ik herrinner hier de woorden van de Vorst : accepter ce n'est pas admettre, se taire n'est pas approuver/. Hierdoor, beklemtoonde hij wel zijn verzet tegen de bezetter. Z.M. Koning Leopold III had voor enige inzicht de onafhankelijkheid van ons land te vrijwaren. De koninklije kwestie is, na 1944,
alleen een voorwendsel geweest om de republikeinse neiging van zekere politieke partijen, de monarchie omver de werpen of voor het minst haar gezag te ondermijnen.
Verder, hebben wij het hier op de mensen die, laat ons zeggen, tot een nog eventueel
verantwoordelijke collaboratie met de vijand zijn gekomen of er toe gedwongen werden.
Wij hebben het over diegene die vrijwillig met de vijand hebben gecollaborreerd, b.V. het VNV (Declercq, Elias, en tutti quanti ), met diegene die, zonder wettelijke verplichting, de wapens hebben genomen voor het 3de Reich ( Waffens SS, enz. ),
de volgelinge,n va,n Léon Deegrelle ( Rex, Légion SS Wallonie, enz. ).
Dat bepaalde jongens zich uit idealisme hebben laten meeslepen, wil il nog aanvaarden en ben ik bereid, na grondig onderzoek, een bepaalde amnestie te verlenen indien
zij op hun erfgenamen hiervoor hun spijt bewijzen. Errore humanum est, sed persevare diabolicum est ! En daar is de knooppunt ....

[giserke]

Oorspronkelijk geplaatst door carlos

Piano ! ik ben volledig akkoord met U. Dit wetvoorstel, ingediend door een Vlaams Blokker, is niet aanvaardbaar.
Verder, is er hier nooit sprake geweest van diegene, die door hun ambt daterend van voor 10 mei 1940, verplicht waren, in de mate van de mogelijkhende,, het land te beheren. Ik spreek hier namelijk van de secretaris-generalen, en niet van deze, zoals
zoals Romsée, die werden benoemd onder dwang van de bezetter.
Men tracht hier Zijne Majesteit Koning Leopold III de verantwoordelijkheid op te leggen.
Dit is volkomen schandalig. Ik herrinner hier de woorden van de Vorst : accepter ce n'est pas admettre, se taire n'est pas approuver/. Hierdoor, beklemtoonde hij wel zijn verzet tegen de bezetter. Z.M. Koning Leopold III had voor enige inzicht de onafhankelijkheid van ons land te vrijwaren. De koninklije kwestie is, na 1944,
alleen een voorwendsel geweest om de republikeinse neiging van zekere politieke partijen, de monarchie omver de werpen of voor het minst haar gezag te ondermijnen.
Verder, hebben wij het hier op de mensen die, laat ons zeggen, tot een nog eventueel
verantwoordelijke collaboratie met de vijand zijn gekomen of er toe gedwongen werden.
Wij hebben het over diegene die vrijwillig met de vijand hebben gecollaborreerd, b.V. het VNV (Declercq, Elias, en tutti quanti ), met diegene die, zonder wettelijke verplichting, de wapens hebben genomen voor het 3de Reich ( Waffens SS, enz. ),
de volgelinge,n va,n Léon Deegrelle ( Rex, Légion SS Wallonie, enz. ).
Dat bepaalde jongens zich uit idealisme hebben laten meeslepen, wil il nog aanvaarden en ben ik bereid, na grondig onderzoek, een bepaalde amnestie te verlenen indien
zij op hun erfgenamen hiervoor hun spijt bewijzen. Errore humanum est, sed persevare diabolicum est ! En daar is de knooppunt ....

de verschillende nasi feestjes die L III meevierde in duitsland tijdens de oorlog ook allemaal verzinseltjes?

[Fieseler]

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano

Prima zo, maar het gaat niet om jouw mening maar om een partij (het VB) die 1 miljoen mensen vertegenwoordigt en totale en onvoorwaardelijke amnestie eist. Dat haar leden, stemmers of sympathisanten onderling kunnen verschillen van mening is van geen enkel belang. Het is de partijtop die beslist en jullie lopen als schaapjes er achteraan. Recht naar de slachtbank.

Prachtig toch dat democratische gehalte van een grote volkspartij in één huis met zovele kamers.
Als dit geen teken van kulturele verrijking is datn weet ik het niet hoor!

[font=Arial Black][size=3]Leve het superdemocratische Blok![/size][/font]
[font=Arial Black][size=3]driewerf hoera![/size][/font]

[font=Comic Sans MS][size=1]En wat die slachtbank betreft: kik jij nog altijd sexueel op die afschuwelijke vernietigingskampen? [/size][/font]

[carlos]

Hebt U formele bewjzen ! Zoniet, zwijgt ...

[gm10]

Oorspronkelijk geplaatst door carlos

Piano ! ik ben volledig akkoord met U. Dit wetvoorstel, ingediend door een Vlaams Blokker, is niet aanvaardbaar.
Verder, is er hier nooit sprake geweest van diegene, die door hun ambt daterend van voor 10 mei 1940, verplicht waren, in de mate van de mogelijkhende,, het land te beheren. Ik spreek hier namelijk van de secretaris-generalen, en niet van deze, zoals
zoals Romsée, die werden benoemd onder dwang van de bezetter.
Men tracht hier Zijne Majesteit Koning Leopold III de verantwoordelijkheid op te leggen.
Dit is volkomen schandalig. Ik herrinner hier de woorden van de Vorst : accepter ce n'est pas admettre, se taire n'est pas approuver/. Hierdoor, beklemtoonde hij wel zijn verzet tegen de bezetter. Z.M. Koning Leopold III had voor enige inzicht de onafhankelijkheid van ons land te vrijwaren. De koninklije kwestie is, na 1944,
alleen een voorwendsel geweest om de republikeinse neiging van zekere politieke partijen, de monarchie omver de werpen of voor het minst haar gezag te ondermijnen.
Verder, hebben wij het hier op de mensen die, laat ons zeggen, tot een nog eventueel
verantwoordelijke collaboratie met de vijand zijn gekomen of er toe gedwongen werden.
Wij hebben het over diegene die vrijwillig met de vijand hebben gecollaborreerd, b.V. het VNV (Declercq, Elias, en tutti quanti ), met diegene die, zonder wettelijke verplichting, de wapens hebben genomen voor het 3de Reich ( Waffens SS, enz. ),
de volgelinge,n va,n Léon Deegrelle ( Rex, Légion SS Wallonie, enz. ).
Dat bepaalde jongens zich uit idealisme hebben laten meeslepen, wil il nog aanvaarden en ben ik bereid, na grondig onderzoek, een bepaalde amnestie te verlenen indien
zij op hun erfgenamen hiervoor hun spijt bewijzen. Errore humanum est, sed persevare diabolicum est ! En daar is de knooppunt ....

voila
sire er zijn nog verstandige belgen

[thePiano]

Oorspronkelijk geplaatst door carlos

Piano ! ik ben volledig akkoord met U. Dit wetvoorstel, ingediend door een Vlaams Blokker, is niet aanvaardbaar.
Verder, is er hier nooit sprake geweest van diegene, die door hun ambt daterend van voor 10 mei 1940, verplicht waren, in de mate van de mogelijkhende,, het land te beheren. Ik spreek hier namelijk van de secretaris-generalen, en niet van deze, zoals
zoals Romsée, die werden benoemd onder dwang van de bezetter.
Men tracht hier Zijne Majesteit Koning Leopold III de verantwoordelijkheid op te leggen.
Dit is volkomen schandalig. Ik herrinner hier de woorden van de Vorst : accepter ce n'est pas admettre, se taire n'est pas approuver/. Hierdoor, beklemtoonde hij wel zijn verzet tegen de bezetter. Z.M. Koning Leopold III had voor enige inzicht de onafhankelijkheid van ons land te vrijwaren. De koninklije kwestie is, na 1944,
alleen een voorwendsel geweest om de republikeinse neiging van zekere politieke partijen, de monarchie omver de werpen of voor het minst haar gezag te ondermijnen.

Leopold III heeft de ernstige fout gemaakt door los van de regering een eigen koers te willen varen (zijn troon veilig stellen) en naar Berchtesgaden trok om met Hitler zijn zaak (een betrekkelijk onafhankelijk België onder de kroon) te bepleiten. Dat hij vier jaar de gevangene van Laken is geweest en zich leuk geamuseerd heeft met zijn Liliane (waarmee hij stiekem in het huwelijk trad) is door de hongerende Belgen nooit erg in dank afgenomen.

Verder, hebben wij het hier op de mensen die, laat ons zeggen, tot een nog eventueel
verantwoordelijke collaboratie met de vijand zijn gekomen of er toe gedwongen werden.
Wij hebben het over diegene die vrijwillig met de vijand hebben gecollaborreerd, b.V. het VNV (Declercq, Elias, en tutti quanti ), met diegene die, zonder wettelijke verplichting, de wapens hebben genomen voor het 3de Reich ( Waffens SS, enz. ),
de volgelinge,n va,n Léon Deegrelle ( Rex, Légion SS Wallonie, enz. ).
Dat bepaalde jongens zich uit idealisme hebben laten meeslepen, wil il nog aanvaarden en ben ik bereid, na grondig onderzoek, een bepaalde amnestie te verlenen indien
zij op hun erfgenamen hiervoor hun spijt bewijzen. Errore humanum est, sed persevare diabolicum est ! En daar is de knooppunt ....

In 1961 (de Wet Vermeylen) werd beslist dat alle collaborateurs die spijt betuigden over hun oorlogsverleden hun sociale rechten konden terugkrijgen. Ook alle veroordeelden die minder dan drie jaar in de gevangenis hadden doorgebracht (in totaal waren dat 20.652 personen) kregen automatisch hun burgerrechten terug. Bovendien werd ten tijde dat de VU in de regering zat, door minister Hugo Schiltz enorm veel oude collaboratiedossiers in alle stilte eerherstel verleend.

Mijns inziens heeft nagenoeg iedereen die dat wenste, de kans gehad om de gevolgen van de naoorlogse veroordelingen ongedaan te maken. Dat er duizenden zijn die die kans niet hebben gegrepen, is dikwijls een bewuste keuze geweest omdat zij (nog steeds) menen dat hen niks te verwijten valt en de collaboratie met de nazi's gerechtvaardigd was, ook en vooral omdat zij de ontbinding van de Belgische staat nastreefden. Dat hun onafhankelijke republiek Vlaanderen voor 101% zeker zou geannexeerd worden bij het Derde Rijk en volledig verduitst zou worden, dat vertellen ze er nooit bij.

[Fieseler]

[quote=thePiano]

Leopold III heeft de ernstige fout gemaakt door los van de regering een eigen koers te willen varen (zijn troon veilig stellen) en naar Berchtesgaden trok om met Hitler zijn zaak (een betrekkelijk onafhankelijk België onder de kroon) te bepleiten. Dat hij vier jaar de gevangene van Laken is geweest en zich leuk geamuseerd heeft met zijn Liliane (waarmee hij stiekem in het huwelijk trad) is door de hongerende Belgen nooit erg in dank afgenomen.

Haha... hoe mooi kan je zeggen: hij was ne vulgaire collaborateur die zijne kazak heeft gedraaid vanaf het ogenblik dat het in Rusland mis begon te lopen.

Allez, ik ga ook eens proberen: Leon Degrelle heeft een ernstige fout gemaakt door zonder op de beslissing van de regering in Londen te wachten en als ideologisch Leopoldistisch slaafje de troon voor Leopold te gaan verdedigen in het Oosten....hahahaha....het werd hem niet in dank afgenomen....hahaha

In 1961 (de Wet Vermeylen) werd beslist dat alle collaborateurs die spijt betuigden over hun oorlogsverleden hun sociale rechten konden terugkrijgen. Ook alle veroordeelden die minder dan drie jaar in de gevangenis hadden doorgebracht (in totaal waren dat 20.652 personen) kregen automatisch hun burgerrechten terug. Bovendien werd ten tijde dat de VU in de regering zat, door minister Hugo Schiltz enorm veel oude collaboratiedossiers in alle stilte eerherstel verleend.

Kan die kerel toch Schilzen hé!

Mijns inziens heeft nagenoeg iedereen die dat wenste, de kans gehad om de gevolgen van de naoorlogse veroordelingen ongedaan te maken. Dat er duizenden zijn die die kans niet hebben gegrepen, is dikwijls een bewuste keuze geweest omdat zij (nog steeds) menen dat hen niks te verwijten valt en de collaboratie met de nazi's gerechtvaardigd was, ook en vooral omdat zij de ontbinding van de Belgische staat nastreefden

Ge moogt gerust zijn dat ze dat wilden!
En we gaan er met rasse schreden naartoe, dus zet jouw valiezen (en die van de madam) maar klaar, want ik ben TEGEN amnestie weet je wel...

. Dat hun onafhankelijke republiek Vlaanderen voor 101% zeker zou geannexeerd worden bij het Derde Rijk en volledig verduitst zou worden, dat vertellen ze er nooit bij.[/

Da's zeker de droeve waarheid, maar daar hebben we jou toch voor op dit forum niewaar?

[thePiano]

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano

Leopold III heeft de ernstige fout gemaakt door los van de regering een eigen koers te willen varen (zijn troon veilig stellen) en naar Berchtesgaden trok om met Hitler zijn zaak (een betrekkelijk onafhankelijk België onder de kroon) te bepleiten. Dat hij vier jaar de gevangene van Laken is geweest en zich leuk geamuseerd heeft met zijn Liliane (waarmee hij stiekem in het huwelijk trad) is door de hongerende Belgen nooit erg in dank afgenomen.

Oorspronkelijk geplaatst door fieseler

Haha... hoe mooi kan je zeggen: hij was ne vulgaire collaborateur die zijne kazak heeft gedraaid vanaf het in Rusland mis begon te lopen.

De oorlog in Rusland begon pas in juni 1941. Het onderhoud van het koningshuis met Hitler dateert van vroeger. Toen Duitsland Rusland binnenviel, zat Leopold opgesloten in zijn kasteel tot hij op 7 juni 1944 wordt gedeporteerd door het terugtrekkende Duitse leger. Hij komt in Oostenrijk terecht, waar hij door het Amerikaanse leger bevrijd wordt op 7 mei 1945.

[Fieseler]

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano

De oorlog in Rusland begon pas in juni 1941. Het onderhoud van het koningshuis met Hitler dateert van vroeger. Toen Duitsland Rusland binnenviel, zat Leopold opgesloten in zijn kasteel tot hij op 7 juni 1944 wordt gedeporteerd door het terugtrekkende Duitse leger. Hij komt in Oostenrijk terecht, waar hij door het Amerikaanse leger bevrijd wordt op 7 mei 1945.

Wil jij mij hier bewijzen dat hij al vroeger zijne kazak heeft gedraaid?
relevantie?

[thePiano]

Oorspronkelijk geplaatst door Fieseler

Wil jij mij hier bewijzen dat hij al vroeger zijne kazak heeft gedraaid?
relevantie?

De koningskwestie is heel wat gecompliceerder dan jij hier laat uitschijnen. Het is duidelijk dat je er niks van afweet, behalve dan een reeks algemeenheden en historische onjuistheden, die helaas bij veel mensen die geen feitenkennis hebben, hardnekkig blijven vasthangen. Ik ga dat verhaal hier niet uit de doeken doen, omdat het niks met amnestie heeft te maken en omdat het teveel tijd van me vraagt. Maar over de koningskwestie komt dit jaar nog een artikel online op mijn website, dus nog even geduld.

[Fieseler]

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano

De koningskwestie is heel wat gecompliceerder dan jij hier laat uitschijnen. Het is duidelijk dat je er niks van afweet, behalve dan een reeks algemeenheden en historische onjuistheden, die helaas bij veel mensen die geen feitenkennis hebben, hardnekkig blijven vasthangen. Ik ga dat verhaal hier niet uit de doeken doen, omdat het niks met amnestie heeft te maken en omdat het teveel tijd van me vraagt. Maar over de koningskwestie komt dit jaar nog een artikel online op mijn website, dus nog even geduld.

Jij beantwoordt perfect mijn samenvatting:

Den Polle was nen collaborateur maar het mag niet gezegd worden zodat de echte weerstanders niet zouden moeten toegeven dat ze evenfel met hun kl*ten hebben laten spelen door de vorst als de Vlaams Nationalist door de Führer.


Nu mag je natuurlijk nog eens 10000 bladzijden rook volschrijven om het gezicht van de verraden weerstander proberen te redden maar over het algemeen is dit de meest plausibele samenvatting. Had Iram Laplasse maar zoveel krediet gekregen als Popolle...

Deze onaangename analyse wordt uiteraard nog eens goed onderstreept door de koningskwestie achteraf.

[PAJOT]

[size=4]AMNESTIE NU![/size]

30 november 1999

[size=3]WETSVOORSTEL[/size]

strekkende tot het verlenen van amnestie aan repressieslachtoffers

(ingediend door de heer Gerolf Annemans)

DAMES EN HEREN,

Dit wetsvoorstel neemt de tekst over van voorstel

nr 302/1-95/96.

Voor de nuchtere waarnemer kan de repressie heel

kort in cijfers worden samengevat :

54 000 officiële arrestatiebevelen;

405 067 dossiers;

53 005 veroordelingen;

2 940 doodstraffen waarvan er 242 werden uitgevoerd.

Ongeveer 10 000 mensen werden niet strafrechtelijk

vervolgd maar verloren wel hun betrekking in de administratie

of het onderwijs.

Meer dan vijftigduizend arrestatiebevelen. Plus nog

enkele duizenden onofficiële arrestaties : mensen die

zonder enige vorm van proces door « weerstanders »

waren opgesloten in privé-woningen, barakken, de

Antwerpse dierentuin … Volgens voorzichtige schattingen

is het werkelijke aantal slachtoffers 20 keer groter

dan uit de officiële statistieken blijkt.

Maar de vernederingen, het lijden en het onrecht kunnen

niet zo eenvoudig in cijfers worden vastgelegd. In

de Belgische gevangenissen zaten dikwijls zeven, acht

mensen opeengepakt in een éénpersoonscel, in erbarmelijke

hygiënische omstandigheden. Ze leden bijna

voortdurend honger. Er waren nauwelijks medische voorzieningen.

Afranselingen en lijfstraffen waren schering

en inslag. Vele arrestanten werden gemarteld, soms tot

de dood erop volgde. Honderden mensen werden blijvend

verminkt en getraumatiseerd. In de Belgische gevangenissen

werden toen systematisch en op grote

schaal verkrachtingen gepleegd. De meeste slachtoffers

waren volkomen onschuldig aan wat voor misdrijf

dan ook. Zij waren alleen gearresteerd omdat zij echtgenote,

zuster, dochter of verloofde waren van een echte

of vermeende « collaborateur ».

Het meest symbolische was daarbij wellicht dat de

Duitse concentratiekampen op Belgisch grondgebied na

de oorlog niet werden afgesloten. Ze bleven gewoon in

gebruik. Bij gebrek aan cellen werden daar duizenden

politieke gevangenen geïnterneerd. Ook de folterpraktijken

van de vorige eigenaars werden niet afgeschaft.

De latere eerste minister Pholien vatte heel de repressie-

rechtspraak samen in één onsterflijke uitdrukking

: « une justice de rois nègres ».

Duizenden mensen werden veroordeeld op basis van

wetten met terugwerkende kracht, hetgeen een flagrante

schending is van alle principes van de rechtsstaat. Bij

de samenstelling van dossiers werd systematisch bedrog

gepleegd : wat ten gunste van de beklaagde pleitte

werd verwijderd. Getuigen van de verdediging werden

geïntimideerd, met vervolging bedreigd of gewoon niet

aan het woord gelaten. Er werden op grote schaal belastende

getuigenissen gefabriceerd, dikwijls met medeplichtigheid

van de magistraten. Vooral de macht van

de krijgsauditeurs was buitensporig en grotesk. Zij waren

tegelijk procureur des Konings, onderzoeksrechter,

raadkamer voor de krijgsraad en in beroep van openbaar

ministerie voor het krijgshof.

Een magistraat formuleerde dat heel cynisch : « Na

van in de zetels rechts in mijn hoedanigheid van onderzoeksrechter

verslag uitgebracht te hebben, ga ik links

zitten, waar ik in mijn hoedanigheid van openbaar ministerie,

vorder. Ten slotte ga ik in het midden zitten,

waar ik als rechter de verdediging hoor. Nadien statueer

ik. »

Het zijn vonnissen en straffen van zulke rechtbanken

die men nu weigert kwijt te schelden. Het is deze karikatuur

van een rechtspraak die men hardnekkig en tegen

beter weten in blijft verdedigen als men amnestie

afwijst. Om zulke uitzonderingsrechtbanken in stand te

kunnen houden werd de staat van oorlog overigens

kunstmatig verlengd tot 15 juni 1949 !

En hun vonnissen blijven rechtsgeldig. Tot op de dag

van vandaag. Wat dat betreft is de oorlog nooit geëindigd.

Honderdduizenden dossiers bestaan slechts uit een

samenraapsel van valse getuigenissen, onbewezen

verdachtmakingen en afrekeningen in persoonlijke vetes.

Maar dat was toen genoeg voor een doodvonnis,

een boete van tientallen miljoenen of een lange gevangenisstraf.

Het proces waarin Leo Vindevogel ter dood werd veroordeeld

had niets te maken met oorlogsmisdaden,

verklikking of landverraad, zoals de officiële beschuldiging

luidde. Het was uitsluitend en alleen een wraakactie

van de Franstalige bourgeoisie uit Ronse, die van

de repressie gebruik maakte om definitief af te rekenen

met een politieke tegenstander. Men nam niet eens de

moeite zijn parlementaire onschendbaarheid op te

heffen … De voorzitter van de krijgsraad zat tijdens het

proces te slapen.

Een soortgelijke wraakactie heeft geleid tot de executie

van de Limburgse VNV-gouwleider Theo Brouns.

Hij had de verplichte tewerkstelling in Duitsland zoveel

mogelijk gedwarsboomd en de tegenterreur van de

Duitsgezinden in Limburg bestreden (!). De SS had

daarom zelfs plannen gemaakt om hem te laten vermoorden.

Hij was een VNV-er. Dus hij moest geëxecuteerd

worden. Zijn genadeverzoek werd mee ondertekend

door staatsminister Frans Van Cauwelaert, CVPvoorzitter

De Schryver, Camille Huysmans, de Luikse

bisschop Kerkhofs, monseigneur Broeckx en de gouverneur

van Limburg. Gerard Walschap wendde al zijn

invloed aan om Brouns te redden. Tevergeefs. Zelfs hun

morele gezag was niet opgewassen tegen de wraakzucht

en de haat.

Zeer onlangs nog ontdekte de eminente auteur Van

Isacker s.j. nieuwe gegevens in de zaak Irma Laplasse :

een kroongetuige bekende dat hij tijdens het proces

meineed had gepleegd. Het definitieve bewijs dat dit

proces een gerechtelijke dwaling was, dat hier een onschuldige

werd gefusilleerd op basis van een valse getuigenis.

Brouns, Vindevogel en Laplasse zijn bekende

namen. Maar het gaat niet in de eerste plaats om hen.

Het gaat om de duizenden onbekende, kleine Vlamingen

die op dezelfde onrechtvaardige en onmenselijke

wijze door het repressie-apparaat werden verpletterd.

Niet alleen de fabriekswachter of de Oostfrontvrijwilliger.

Ook de brave Davidsfondser, de verpleegster van het

Rode Kruis of de sympathisant van het VNV.

De bestraffing van de collaboratie was slechts een

voorwendsel om de Vlaamse beweging te treffen. De

Antwerpse Franstalige krant Le Matin van 4 november

1944 bevestigde dit duidelijk en ondubbelzinnig : « Aangezien

men met de kuis bezig is, moet men het volledig

en radicaal doen, eens en voor altijd … Men moet alles

wat rechtstreeks of onrechtstreeks Vlaams-nationaal

geïnspireerd was vernietigen. ».

Dat verklaart waarom zoveel mensen uit de Vlaamse

cultuurwereld door de repressie werden getroffen. Een

willekeurige greep uit deze bijna eindeloze lijst : Valère

Depauw, Filip de Pillecijn, Felix Timmermans, Ernest

Claes, André Demedts, Jozef van Overstraete (voorzitter

van de VTB-VAB !), pater Callewaert, Prosper de

Troyer, Emiel Hullebroeck, Armand Preud’homme, Gaston

Feremans, Wies Moens, Albert Servaes, pater

Stracke, Dom Modest van Assche …

Dat verklaart ook waarom er zelfs een dossier werd

samengesteld tegen een integer christen-democraat als

Leo Delwaide, die zich als oorlogsburgemeester van

Antwerpen zo koppig tegen de Duitsers had verzet dat

de SS het op zijn leven gemunt had en dat zijn naam in

1945 voorkwam op een Gestapolijst van personen die

onmiddellijk gearresteerd moesten worden.

Hoe stompzinnig, blind en haatdragend de Belgische

justitie toen was kan ook blijken uit het feit dat men zelfs

een dossier opende tegen Van Eyck en Rembrandt van

Rijn, die beschuldigd werden van collaboratie. Of uit het

dossier waarin als bezwarend element was opgenomen

dat men bij de verdachte een « zeer onvaderlands boek «

had aangetroffen : « Elias of het gevecht met de nachtegaal

» van Maurice Gilliams. Tienduizenden Vlamingen

waren even onschuldig als Rembrandt. Maar zij

hadden het ongeluk nog in leven te zijn. Vier maanden

na hun arrestatie waren duizenden en duizenden gevangenen

nog niet eens verhoord. Meestal waren ze

intussen al wel afgeranseld of verkracht en was hun

woning leeggeplunderd.

België zou België niet zijn zonder de gewone discriminaties.

Slechts één van de vele gevallen : een Waalse

generaal die aan het Oostfront had gevochten kreeg

15 jaar. Een Vlaamse majoor die alleen een memorandum

had ondertekend om uit een Duits krijgsgevangenenkamp

te worden vrijgelaten kreeg 20 jaar en hij moest

een half miljoen frank boete betalen.

Er zijn nog andere discriminaties die misschien voor

een historische onderzoeker uit het buitenland totaal onbegrijpelijk

zijn, maar die in België vanzelfsprekend gevonden

worden. Van de grote economische collaborateurs

werd vrijwel niemand gestraft : zij hadden geld en

zij waren liberaal.

Ook de honderdduizenden arbeiders die vrijwillig naar

Duitsland gingen werken werden nooit verontrust. Dat

zij voornamelijk in de oorlogsindustrie hadden gewerkt

was geen bezwarend element : zij behoorden immers

tot de natuurlijke achterban van de socialisten.

Maar wie katholiek en Vlaamsgezind was kreeg de

volle laag.

Nog erger dan de juridische misbruiken waren de

gevallen waarin het gepeupel het recht in eigen handen

nam. Dikwijls was dat slechts een voorwendsel om ongestraft

te kunnen moorden, martelen, plunderen en

verkrachten. Niet alleen de echte of vermeende collaborateurs

waren daarvan het slachtoffer, ook hun familieleden.

In sommige gevallen was dat trouwens ook de

officiële politiek : men zette familieleden als gijzelaars

gevangen.

Slechts enkele voorbeelden.

Een man van 78 en zijn vrouw van 70 die werden

geïnterneerd omdat hun zoon bij het Waals Legioen was.

Een jongen van 16 werd opgesloten omdat zijn broer

bij de Waffen-SS was.

Niet alleen Vindevogel zelf werd gearresteerd, ook

zijn echtgenote en zijn acht (!) kinderen.

De enige zuster van Theo Brouns werd in september

1944 aangehouden door de weerstand, waarna zes leden

van de zogenaamde Witte Brigade haar mishandelden

en verkrachtten. Zij werd zwanger door die verkrachtingen.

Zij zou later sterven bij de bevalling. Dat

was de « spontane volkswoede ». Zij had een broer die

oorlogsburgemeester was, dus we kennen tenminste

haar naam. Vermenigvuldigt U deze tragedie maar met

duizend, met tienduizend. Dat was het lot van zovele

anonieme, onbekende vrouwen tijdens de repressie.

Talloze Vlaamse families dragen zwijgend het leed van

zo’n tragedie. Wat we nu in Bosnië zien gebeurde toen

in Vlaanderen. Ongestraft. Het verkrachten van de

vrouw, de dochter of de zuster van een « zwarte » werd

als een vaderlandslievende daad beschouwd, een terechte

straf voor de « verraders ».

Misschien maken getuigenissen van mensen uit de

Vlaamse beweging niet veel indruk. Daarom geven wij

hier ter overweging de commentaren van enkele vooraanstaande

politici uit de repressieperiode. Zij waren

allemaal overtuigde Belgische patriotten. Geen van hen

had ook maar zijdelings banden met de collaboratie,

geen van hen had ook maar enige sympathie voor de

Vlaamse beweging. Maar zij protesteerden heel moedig

tegen de verschrikkelijke excessen en ontsporingen

van de repressie en zij aarzelen daarbij niet de vergelijking

te maken met de praktijken van het nationaal-socialisme.

Reeds op 11 oktober 1944 schreef de liberaal Julius

Hoste in het hoofdartikel van de krant « Het Laatste

Nieuws » dat onschuldige mensen werden gearresteerd,

uitsluitend op beschuldiging van « Vlaamsgezindheid ».

Hij haalt het voorbeeld aan van een Vlaams leraar die

door gewapende mannen werd aangehouden omdat hij

lid was van … het Willemsfonds. En Hoste besluit : « Wij

mogen zelf geen nazipraktijken gebruiken geen

onschuldigen voor schuldigen doen boeten. »

Zowel de Waalse socialist Van Walleghem (Kamerzitting

7 november 1944, Beknopt Verslag, blz. 24) als

de liberaal Van Glabbeke (Kamerzitting 8 november

1944, Beknopt Verslag, blz. 30-31) eisten in de Kamer

dat een einde zou komen aan de opsluiting van

onschuldigen. Van Glabbeke ging verder : « Duizenden

brave mensen zijn het slachtoffer van ongerechtvaardigde

verdenkingen. In praktijk worden de heilige rechten

van de verdediging miskend (…) In de gevangenissen

en de interneringskampen gebeuren schandelijke

dingen … Ik zou verontwaardigd en diep teleurgesteld

zijn als men mijn land ooit dezelfde barbaarsheid kon

verwijten als die waartegen wij zo heftig hebben gestreden.

». En hij bedoelde daarmee uiteraard de naziterreur.

Zijn Franstalige partijgenoot Mundeleer had de vorige

dag een verklaring van dezelfde strekking afgelegd

(Kamerzitting 7 november 1944, Beknopt Verslag,

blz. 24). Hij verweet de regering niet op te treden tegen

groepen die het « recht » in eigen hand namen zonder

daartoe bevoegd te zijn. Ook de katholieke volksvertegenwoordiger

Verbist, die later minister zou worden, bevestigde

dit tijdens een meeting in Brussel op 24 december

1944 : « In de geschiedenis der weerstandsgroepen

zal een zwarte bladzijde geschreven worden

over misbruik, willekeur en ontaarding ». Later liet hij

zich nog scherper uit : « De Duitse beulen van

Breendonk hebben school gemaakt ». De vurige Belgische

patriot senator de Dordolot verklaarde in een interpellatie

: « Tienduizenden Belgen werden willekeurig

aangehouden door mensen zonder mandaat, zij

werden opgesloten in de kampen der schande die dikwijls

folterkampen waren, zij zijn daar gedurende weken

en maanden gebleven in een hatelijk door elkaar

mengen van allerlei elementen, zonder te worden ondervraagd,

zonder zelfs te weten waarom zij werden

aangehouden, tenzij dan uit wraakzucht en uit jalousie

… ». Ook de Waalse katholiek d’Aspremont Lynden,

gewezen minister van de Londense regering in ballingschap

zei op 7 november 1945 : « Men heeft volkomen

willekeurig mensen aangehouden die nu nog altijd in

interneringskampen en gevangenissen zitten. » (Handelingen

van het Kongres van het Vlaams Verzet,

blz. 66). Struye maakte dezelfde vergelijking : « Belgen

bij karrevrachten tegelijk in de gevangenis gooien, dikwijls

zonder dat ze weten waarom ze gearresteerd zijn.

Mensen die maandenlang in de gevangenis blijven,

soms op elkaar gepakt als slaven, zonder dat er een

magistraat wordt bijgeroepen om uitspraak te doen over

hun zaak. We moeten het toegeven : dit zijn nazimethoden.

» (Spreekbeurt te Brussel, 24 december

1944, blz. 23). Op 25 januari 1945 werd dit nog eens

bevestigd in een pastoraal schrijven van kardinaal Van

Roey : « Het mag niet gezegd worden dat de Duitse

methoden, die wij tijdens de bezetting verafschuwden,

onder Belgisch regime in voege zouden blijven. Men

houde ook op onrechtmatig verdacht te maken tal van

goede burgers, die zich, naar best vermogen, toegewijd

hebben aan het welzijn van de bevolking of van het

gemenebest, in uiterst moeilijke en gevaarlijke omstandigheden,

ondenkbaar voor wie ze niet beleefd heeft.

Wij zouden willen dat de wraakneming de plaats ruile

voor de waarachtige rechtvaardigheid, dat de haat wijke

voor de naastenliefde. » (H. Mertens, De kerk tegenover

repressie en amnestie, Kultuurleven, 1976, blz. 632).

Behalve internering, celstraf en geldboete had de

Belgische justitie nog een juridische vergelding in petto :

de ontheffing uit alle rechten. Dat deze maatregelen strijdig

waren met de Grondwet was voor niemand een bezwaar.

Door zulke juridische haarkloverijen liet men zich

niet afschrikken. Het doel was immers niet gerechtigheid,

maar wraak.

Het beruchte artikel 123 sexies maakte het mogelijk

veroordeelden levenslang uit hun rechten te ontzetten.

Het was hen verboden openbare ambten te vervullen,

verkozen te worden, te kiezen, eretekens te dragen of

adeltitels te voeren, gezworene, deskundige of getuige

te zijn, deel uit te maken van een familieraad, wapens

te dragen of legerdienst te vervullen. Professor Derine

vervolledigt deze bijna krankzinnige opsomming : « Zij

werden geweerd uit het onderwijs, van de balie, uit het

dagbladwezen, de radio, de film en het toneel. Zij konden

niet meer bezoldigd worden als bedienaar van de

eredienst. Het was hen verboden leidende functies waar

te nemen in handelsondernemingen, banken, beroepsverenigingen,

VZW’s, culturele, sportieve en liefdadige

instellingen. Het was hen niet meer geoorloofd een leidende

rol te vervullen in politieke verenigingen en zelfs

niet in openbare vermakelijkheden. » (Repressie zonder

maat of einde, blz. 119-120). Omdat de zogenaamde

incivieken geen bewijs van burgertrouw konden voorleggen

konden ze geen handelsregister krijgen, geen

paspoort voor het buitenland, geen rijbewijs, geen telefoon.

Ze konden niet aan een rijksuniversiteit studeren

en geen examens afleggen voor de centrale jury. In de

recente geschiedenis vinden we hiervan slechts één

parallel : de vernederende beperkingen waaraan de joden

in de jaren ’30 werden onderworpen nadat de nationaal-

socialisten aan de macht waren gekomen. De

besluitwet van 6 mei 1945 verscherpte dit nog : voortaan

was een ontzetting uit de rechten ook mogelijk zonder

veroordeling, zelfs na een vrijspraak. Het was voldoende

op de lijst van de krijgsauditeur te worden ingeschreven.

CVP-senator Bourgeois schreef hierover : « Wie

strafrechtelijk werd vrijgesproken maar toch op de

epuratielijsten terechtkwam liep even zware uitsluitingen

op als een zwaar veroordeelde. » (Opruiming van

de gevolgen der repressie, Kultuurleven 1976, blz. 600).

Andere bijzondere wetten en besluiten bepaalden dat

mensen konden worden uitgesloten van de voordelen

van huishuurwetten, pachtwetten en kindervergoedingen.

Sommige bepalingen grensden aan het

absurde : het verbod een postrekening te openen, een privévliegtuig

te hebben of duiven te houden …Ernstiger was

dan weer het Regentsbesluit waardoor 300 000 mensen

werden beroofd van hun kiesrecht. Andere bepalingen

waren ronduit sadistisch. Of hoe moet men een wet

noemen die de toelagen van gebrekkigen en verminkten

schrapt ?

Een pleidooi voor amnestie wordt steevast beantwoord

met een emotionele evocatie van de gruwelen

van het nationaal-socialisme, de concentratiekampen,

de jodenvervolging. Niemand zal de tragiek en de verschrikking

daarvan ontkennen of minimaliseren, ook wij

niet. Maar de misdaden van het nationaal-socialisme

kunnen niet als excuus worden gebruikt om de misdaden

van de repressie goed te praten. Het ene onrecht

maakt het andere niet goed. Hoe gruwelijk en mensonterend

een misdaad ook is, onschuldigen daarvoor laten

boeten is geen gerechtigheid, maar wraak.

Bovendien begaat men dan de fout mensen te beoordelen

en te veroordelen op basis van kennis achteraf.

Professor Derine schrijft daarover : « Soms wordt

over de collaborateurs gesproken (…) alsof zij alles wisten

van wat er zich afspeelde in de Duitse concentratiekampen

en gaskamers. Brouns bijvoorbeeld, gouwleider

van het VNV in Limburg, getuigde zowel in zijn dagboek

als tijdens zijn proces dat hij daarvan niet op de

hoogte was. Zelfs Degrelle ontkende daarvan iets geweten

te hebben. Ik geloof dat zij de waarheid hebben

gesproken, want in de Engelse radio-propaganda tijdens

de oorlog werd — naar mijn weten — daarvan nooit

melding gemaakt. Wij allen hebben die misdaden pas

na de oorlog vernomen. »

Het antisemitisme van de nazi’s was algemeen bekend

en men wist natuurlijk dat overal in de bezette

gebieden joden gedeporteerd werden. Men moest wel

opzettelijk blind zijn om dat niet te zien. Maar bijna niemand

besefte toen dat die mensen niet alleen

geïnterneerd of verbannen werden, maar systematisch

uitgeroeid. Dat bleek pas toen de geallieerde troepen

de eerste concentratiekampen ontdekten.

Welke fouten en politieke dwalingen men de slachtoffers

van de repressie ook kan aanwrijven, op enkele

heel schaarse uitzonderingen na waren zij geen oorlogsmisdadigers,

geen kampbeulen, geen folteraars,

geen verklikkers. Er bestaan honderden teksten waaruit

duidelijk blijkt dat alleen amnestie wordt gevraagd

voor politieke delinquenten en uitdrukkelijk niet voor

misdadigers van gemeen recht, beulen of echte verklikkers.

Hierover opnieuw professor Derine : « Maar het is

een kwaadwillige voorstelling al wie iets met de collaboratie

te maken had op gelijke voet te stellen met verklikkers

en folteraars. Ik zal verder betogen dat er zware

politieke fouten zijn gemaakt, maar het waren geen misdaden.

Tijdens de bezetting was ik radicaal gekant tegen

de verduitsende annexatiepolitiek van de DeVlag,

maar ik ben bereid aan te nemen dat een aantal aanhangers

van die beweging geen vlieg kwaad hebben

gedaan. Die bedenking geldt nog veel meer voor de

VNV-ers die met Vlaamse of Dietse bedoelingen op de

collaboratietrein zijn gestapt. Het was een vergissing,

maar vaak bleef het allemaal beperkt tot het dragen van

een uniform of kenteken en zelfs tot een eenvoudig

opiniedelikt. ».

Dit raakt de kern van het repressiedrama : duizenden

mensen werden gedood, gevangengezet, mishandeld,

benadeeld en gebroodroofd alleen omwille van een

opinie. Niet omwille van iets dat ze hadden gedaan.

« Klop en U zal worden opengedaan. Vraag en gij

zult verkrijgen. » Dat geldt in de bijbel, maar niet in België.

Sinds 1948 zijn in de Kamer 48 wetsvoorstellen ingediend

die op één of andere manier de gevolgen van

de repressie trachtten te verzachten. In de Senaat

ren het er 47. Geen enkel werd ooit goedgekeurd.

Meestal weigerde men zelfs ze in overweging te nemen.

Zelfs in de Sovjetunie werd reeds in 1955 amnestie

verleend aan alle sovjetonderdanen die met de Duitsers

hadden samengewerkt, zelfs als zij in het Duitse

leger of bij de Duitse politie hadden gediend. De enige

uitzonderingen betroffen personen die schuldig waren

bevonden aan moord en foltering. De Belgische Staat

heeft die stap nog altijd niet gezet. Wil men heiliger zijn

dan de paus ? Wil men zelfs de voormalige Sovjetunie

overtreffen in wraakzucht, repressie en haat ?

Vele politici zijn cynisch genoeg om het lijden van het

joodse volk tijdens de oorlog te gebruiken en misbruiken

in hun verzet tegen de amnestiegedachte. De wreedheden

van Auschwitz en het getto van Warschau zijn

voor hen geen reden tot bezinning over het kwaad in de

mens of over de gevaren van een totalitaire staat. Voor

hen is dat slechts een alibi om eeuwigdurende wraak te

prediken, om hun racistische gal uit te spuwen over alle
Vlamingen zonder onderscheid des persoons. Om haatcampagnes

te voeren die in oneerlijkheid en giftigheid

niet moeten onderdoen voor de antisemitische hetze van

de nazi’s.

In dat koor van haat en wraakzucht klinken heel dikwijls

Franstalige stemmen, maar slechts zeer zelden

joodse. Juist de mensen die het meest hebben geleden

zijn soms eerder in staat tot grootmoedigheid en vergiffenis

dan de machtigen die de Staat besturen. Misschien

omdat zij uit hun eigen tragische geschiedenis weten

dat uit « spontane volkswoede », uitzonderingsrechtbanken

en interneringskampen nooit gerechtigheid

voortkomt, maar alleen nog meer kwaad, nog meer onrecht,

nog meer wreedheid.

Aan alle politici die de tragedie van het joodse volk

misbruiken om een eeuwigdurende repressie te prediken

willen wij daarom tot slot een oproep tot amnestie

voorleggen uit het Belgische Israëlitisch Weekblad. (ter

overweging)

« Het is in die geest, gedreven door menselijke en

sociale overwegingen, omdat wij er geen voorstanders

van zijn dat zondaars eeuwig moeten boeten voor hun

misstap, maar hen liever terug zien opgenomen worden

als volwaardige burgers in onze maatschappij, dat

wij ons aansluiten bij degenen die een oorlogsbladzijde

willen omdraaien door het stellen van een verzoenend

gebaar. »

De man die deze tekst in 1976 schreef was Louis

Davids, de hoofdredacteur van het Belgisch Israëlitisch

Weekblad. Ook voor hem moet het feest van de haat

niet langer duren.

[luc broes]

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano

Hij die geen berouw betoont verdient ook geen genade.

Het Belgisch regime betoont nog altijd geen berouw voor de jarenlange achteruitstelling van de Vlamingen. Nog altijd worden de unanieme voorstellen van het Vlaams Parlrment, dus de meerderheid van de bevolking, met alle middelen tegengehouden. DUS, GEEN GENADE !