Amnestie nu!?

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door luc broes

Ik heb nog nooit iemand 'gepakt' om wille van ras of nationaliteit.

Dat wil ik best geloven.
Ik ken je immers niet.

De partij waar je echter voor ijvert,
de partij die je achternaholt,
de partij die je door dik en dun verdedigt,




de partij waar je 9/10 op stemt.................

die heeft het niet te best voor met al wie niet 'raszuiver' is,


die heeft het niet te best voor met al wie 'andersgeaard' is
die heeft het niet te best voor met al wie een andere nationaliteit heeft
die heeft het niet te best voor met al wie een andere religie beleidt
die heeft het niet te best voor met al wie een andere cultuur beoefent......

En ik voel me helemaal niet geschoffeerd door je 'terechte' aantijgingen. Dus dat 'stigma' bestaat alleen in je ideologisch benevelde geest.

Je mag mij gerust persoonlijk aanvallen, schofferen, afbreken, en mijn geest als 'beneveld' stigmatiseren.

't Mag wel niet vanwege de moderatie, maar ik heb er niet echt een probleem mee.
Ik weet immers wat het betekent, wanneer iemand gescheld als argument begint te posten...............

[Knuppel]

maar de kwaliteit is hier toch ook fel gedaald de laatste maanden

.

Kan niet anders als het forum 'Politiek: Binnenland' alleen al zo vol van dezelfde nazi-troep gegooid wordt dat ze zelfs met drie topics tegelijk worden samengevoegd en elders ondergebracht.

[thePiano]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

.

Kan niet anders als het forum 'Politiek: Binnenland' alleen al zo vol van dezelfde nazi-troep gegooid wordt dat ze zelfs met drie topics tegelijk worden samengevoegd en elders ondergebracht.

Het zijn de persoonlijke hetzes die alles naar de f*ck helpen, en daar ben jij een schoon voorbeeld van.

[abramis brama]

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano

Het zijn de persoonlijke hetzes die alles naar de f*ck helpen, en daar ben jij een schoon voorbeeld van.

Hoe dat zo ? Dus jij zou me met graagte het bolleke van je Microschoft-muis door de kop jagen als je me tegenkwam ?

Waarom dan, als ik vragen mag ?

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano

Het zijn de persoonlijke hetzes die alles naar de f*ck helpen, en daar ben jij een schoon voorbeeld van.

Ik weet immers wat het betekent, wanneer iemand gescheld als argument begint te posten...............

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door Donckier in De Standaard

Toch gaan binnen de VLD stemmen op om de houding tegenover het Blok - al dan niet in nieuwe versie - opnieuw ter discussie te stellen. ,,Na de enorme score van het Blok op 13 juni -liefst 25 procent - zijn we toch wat te vlug tot de orde van de dag teruggekeerd', zegt Filip Anthuenis. ,,Het cordon sanitaire - de afspraak om niet met het Blok samen te werken - is een vergissing. Het duwt het Blok in een slachtofferrol en brengt hen stemmen op. Voor mij moeten ook coalities met het Blok mogelijk zijn. Als we met hen gaan praten, zal blijken dat ook zij water in hun wijn moeten doen. In het buitenland hebben ze op die manier rechtse partijen klein gekregen.''

Voil�*.


*De blauwe hoeren gaan met de benen open voor het bruine blok.

"Neen hoor! We nemen geen geld aan!"

*Gaan ze zich desondanks laten pakken?

"Neen hoor! ([size=1]Enkel ferm laten in de reet rijden[/size])"

Pfffffffffffff.

De enige kiesbelofte ooit gehouden, het cordon, laten ze nu ook al vallen.
Dat hadden die hypocriete klootvissen reeds vóór de kiezingen moeten zeggen.

[Jazeker]

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Ja Luc.
Dat mag.

Ik mag het Vlaamsblok-streven en aanhangers zoveel afbreken als ik wil.
Als Vlaamsblokker wordt ge niet geboren, en zo ge het na indoctrinatie toch wordt, staat het u elk moment vrij om uw lidkaart te scheuren en een ander gedachtengoed aan te hangen.

Het staat de Walen vrij om :
* ons te laten gaan (we zijn toch zo'n onleefbare fascistische rechtse geldbeursknijpende ambetanterikken)
* op te houden de rand rond Brussel te verbrusselen.
* de PS en hun kopietjes (MR, CDH, ...) een schop te verkopen.
* ...

[Jazeker]

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Gelieve dus niet langer daarover te jammeren en als ge u door mijn terechte aantijgingen geschoffeerd voelt, dan vraagt ge u beter maar eens afof het geen tijd wordt om de zaken eens te herbekijken en wer een goeie Belg te worden.
Dan bevrijdt ge uzelf probleemloos, �* l'instant, van elk 'stigma'.

Ik hou wel van het stigma als dat betekent dat we gevreesd worden door het belzen establishment.

[Jazeker]

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Je mag mij gerust persoonlijk aanvallen, schofferen, afbreken, en mijn geest als 'beneveld' stigmatiseren.

The making of ... a buzz word.

[Steenbok66]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Het viel wel op dat Steenbokske overal de streektaal wil gebruiken...
behalve in Antwerpen.
D�*�*r wil de brave man Frans spreken.
Veelzeggend, vind je ook niet?

neie menne young, doea klap ich Limburgs auwet het Zuide van de Province...
ni da van de Mauaskant of da van Haaasselt... simpelweg da van Gutscoeave... a steukske van Hiër...

et dji n'jasenin du Wallon de Liïdj...

[gm10]

Oorspronkelijk geplaatst door Steenbok66

neie menne young, doea klap ich Limburgs auwet het Zuide van de Province...
ni da van de Mauaskant of da van Haaasselt... simpelweg da van Gutscoeave... a steukske van Hiër...

et dji n'jasenin du Wallon de Liïdj...

dat is een andere taal dan mijn west-vlaams
OPSPLITSEN DIE HANDEL

[Steenbok66]

Oorspronkelijk geplaatst door gm10

dat is een andere taal dan mijn west-vlaams
OPSPLITSEN DIE HANDEL

dat laatste zinneke was Luiks Waals...

en de voorgaande opmerking van Knuppel dat ik in Antwaaarpe zou Frans praten...
ik heb jarenlang in de beginjaren van Ford met een massa ingeweken platte antwerpenaren omgegaan en ik versta hun taal dus heel goed, kan zelfs een beetje met de nodige fouten in het antwaarps zeveren...

[thePiano]

Oorspronkelijk geplaatst door Steenbok66

dat laatste zinneke was Luiks Waals...

en de voorgaande opmerking van Knuppel dat ik in Antwaaarpe zou Frans praten...
ik heb jarenlang in de beginjaren van Ford met een massa ingeweken platte antwerpenaren omgegaan en ik versta hun taal dus heel goed, kan zelfs een beetje met de nodige fouten in het antwaarps zeveren...

Ik geloof dat niet!

Vertaal dit maar eens:

[size=3]Bezettingspraat:[/size]
[size=3][/size]
[size=3]Wat zijn dit?[/size]
[size=3][/size]
Kaloradokevers

Zwartzakken

'n Duits brooike

Marie den absmoeter

Fluitjesbier

Fluitjesmelk

Kneip

Sisteem Kneip

Bibbergeld

Vuil foef

Luie Belgen

Burgerpolies

Buktem

Zwarte Marie

Rantsoenzegels

Slam

Motseklettepap

Hoe vertaalde men in 1943 in het Antwerps het bekende Duitse liedje: "Es geht alles vorüber, es geht alles vorbei"?



Oplossingen zodra je geantwoord hebt Steenbok!

[Steenbok66]

in de bezettingsjaren was ik tussen 2en half en 6enhalf jaar oud...
toen was ik woonachtig te Gutschoven en na het invaliedkloppen door de zwarte horden van het VNV van mijn vader, verbleef ik te Crisnée in Luiks Haspengouw...
ik sprak van de beginjaren van Ford in Genk ttz van '63 tot ...
waar wij geïnfesteerd waren door platte antwerpenaren die hun ABA spraken...

[den broeder]

Oorspronkelijk geplaatst door Steenbok66

in de bezettingsjaren was ik tussen 2en half en 6enhalf jaar oud...
toen was ik woonachtig te Gutschoven en na het invaliedkloppen door de zwarte horden van het VNV van mijn vader, verbleef ik te Crisnée in Luiks Haspengouw...
ik sprak van de beginjaren van Ford in Genk ttz van '63 tot ...
waar wij geïnfesteerd waren door platte antwerpenaren die hun ABA spraken...

en uw punt is ????

[thePiano]

Oorspronkelijk geplaatst door den broeder

en uw punt is ????

Zijn punt is dat zijn antwoord aan mij gericht was, vandaar dat je er geen bal van begrijpt. Of in't goe aantwaarps gezegd: moeid' U nie!

[thePiano]

Oorspronkelijk geplaatst door Steenbok66

in de bezettingsjaren was ik tussen 2en half en 6enhalf jaar oud...
toen was ik woonachtig te Gutschoven en na het invaliedkloppen door de zwarte horden van het VNV van mijn vader, verbleef ik te Crisnée in Luiks Haspengouw...
ik sprak van de beginjaren van Ford in Genk ttz van '63 tot ...
waar wij geïnfesteerd waren door platte antwerpenaren die hun ABA spraken...

Juist, dan was je nog te jong om de bezettingspraat te begrijpen (in't Antwerps). Ik had het ook maar als grapje bedoeld om te wijzen op de complexiteit van vele dialecten. En geldt voor Antwerpen maar evengoed Brugge, Hasselt of Veurne.

Trouwens, er zijn nog maar weinig Antwerpenaren over die echt Antwerps kunnen praten. Op ATV loopt al een tijdje een programma waarbij de betekenis van een typisch Antwerps woord moet raden. Zeker de helft ervan ken ik niet eens (meer).

Dialecten zijn eigenlijk een taal op zich met een eigen woordenschat die soms echt autenthieke woorden zijn of verbasteringen al naar gelang welke nationaliteit ons land heeft bezet, of uit welke (verloren) beroep of sector ze zijn ontstaan. Vergelijk maar scheepstermen die je in't Vlaams in andere talen terugvind.

[PAJOT]

[size=4]AMNESTIE NU![/size]

30 november 1999

[size=3]WETSVOORSTEL[/size]

strekkende tot het verlenen van amnestie aan repressieslachtoffers

(ingediend door de heer Gerolf Annemans)

DAMES EN HEREN,

Dit wetsvoorstel neemt de tekst over van voorstel

nr 302/1-95/96.

Voor de nuchtere waarnemer kan de repressie heel

kort in cijfers worden samengevat :

54 000 officiële arrestatiebevelen;

405 067 dossiers;

53 005 veroordelingen;

2 940 doodstraffen waarvan er 242 werden uitgevoerd.

Ongeveer 10 000 mensen werden niet strafrechtelijk

vervolgd maar verloren wel hun betrekking in de administratie

of het onderwijs.

Meer dan vijftigduizend arrestatiebevelen. Plus nog

enkele duizenden onofficiële arrestaties : mensen die

zonder enige vorm van proces door « weerstanders »

waren opgesloten in privé-woningen, barakken, de

Antwerpse dierentuin … Volgens voorzichtige schattingen

is het werkelijke aantal slachtoffers 20 keer groter

dan uit de officiële statistieken blijkt.

Maar de vernederingen, het lijden en het onrecht kunnen

niet zo eenvoudig in cijfers worden vastgelegd. In

de Belgische gevangenissen zaten dikwijls zeven, acht

mensen opeengepakt in een éénpersoonscel, in erbarmelijke

hygiënische omstandigheden. Ze leden bijna

voortdurend honger. Er waren nauwelijks medische voorzieningen.

Afranselingen en lijfstraffen waren schering

en inslag. Vele arrestanten werden gemarteld, soms tot

de dood erop volgde. Honderden mensen werden blijvend

verminkt en getraumatiseerd. In de Belgische gevangenissen

werden toen systematisch en op grote

schaal verkrachtingen gepleegd. De meeste slachtoffers

waren volkomen onschuldig aan wat voor misdrijf

dan ook. Zij waren alleen gearresteerd omdat zij echtgenote,

zuster, dochter of verloofde waren van een echte

of vermeende « collaborateur ».

Het meest symbolische was daarbij wellicht dat de

Duitse concentratiekampen op Belgisch grondgebied na

de oorlog niet werden afgesloten. Ze bleven gewoon in

gebruik. Bij gebrek aan cellen werden daar duizenden

politieke gevangenen geïnterneerd. Ook de folterpraktijken

van de vorige eigenaars werden niet afgeschaft.

De latere eerste minister Pholien vatte heel de repressie-

rechtspraak samen in één onsterflijke uitdrukking

: « une justice de rois nègres ».

Duizenden mensen werden veroordeeld op basis van

wetten met terugwerkende kracht, hetgeen een flagrante

schending is van alle principes van de rechtsstaat. Bij

de samenstelling van dossiers werd systematisch bedrog

gepleegd : wat ten gunste van de beklaagde pleitte

werd verwijderd. Getuigen van de verdediging werden

geïntimideerd, met vervolging bedreigd of gewoon niet

aan het woord gelaten. Er werden op grote schaal belastende

getuigenissen gefabriceerd, dikwijls met medeplichtigheid

van de magistraten. Vooral de macht van

de krijgsauditeurs was buitensporig en grotesk. Zij waren

tegelijk procureur des Konings, onderzoeksrechter,

raadkamer voor de krijgsraad en in beroep van openbaar

ministerie voor het krijgshof.

Een magistraat formuleerde dat heel cynisch : « Na

van in de zetels rechts in mijn hoedanigheid van onderzoeksrechter

verslag uitgebracht te hebben, ga ik links

zitten, waar ik in mijn hoedanigheid van openbaar ministerie,

vorder. Ten slotte ga ik in het midden zitten,

waar ik als rechter de verdediging hoor. Nadien statueer

ik. »

Het zijn vonnissen en straffen van zulke rechtbanken

die men nu weigert kwijt te schelden. Het is deze karikatuur

van een rechtspraak die men hardnekkig en tegen

beter weten in blijft verdedigen als men amnestie

afwijst. Om zulke uitzonderingsrechtbanken in stand te

kunnen houden werd de staat van oorlog overigens

kunstmatig verlengd tot 15 juni 1949 !

En hun vonnissen blijven rechtsgeldig. Tot op de dag

van vandaag. Wat dat betreft is de oorlog nooit geëindigd.

Honderdduizenden dossiers bestaan slechts uit een

samenraapsel van valse getuigenissen, onbewezen

verdachtmakingen en afrekeningen in persoonlijke vetes.

Maar dat was toen genoeg voor een doodvonnis,

een boete van tientallen miljoenen of een lange gevangenisstraf.

Het proces waarin Leo Vindevogel ter dood werd veroordeeld

had niets te maken met oorlogsmisdaden,

verklikking of landverraad, zoals de officiële beschuldiging

luidde. Het was uitsluitend en alleen een wraakactie

van de Franstalige bourgeoisie uit Ronse, die van

de repressie gebruik maakte om definitief af te rekenen

met een politieke tegenstander. Men nam niet eens de

moeite zijn parlementaire onschendbaarheid op te

heffen … De voorzitter van de krijgsraad zat tijdens het

proces te slapen.

Een soortgelijke wraakactie heeft geleid tot de executie

van de Limburgse VNV-gouwleider Theo Brouns.

Hij had de verplichte tewerkstelling in Duitsland zoveel

mogelijk gedwarsboomd en de tegenterreur van de

Duitsgezinden in Limburg bestreden (!). De SS had

daarom zelfs plannen gemaakt om hem te laten vermoorden.

Hij was een VNV-er. Dus hij moest geëxecuteerd

worden. Zijn genadeverzoek werd mee ondertekend

door staatsminister Frans Van Cauwelaert, CVPvoorzitter

De Schryver, Camille Huysmans, de Luikse

bisschop Kerkhofs, monseigneur Broeckx en de gouverneur

van Limburg. Gerard Walschap wendde al zijn

invloed aan om Brouns te redden. Tevergeefs. Zelfs hun

morele gezag was niet opgewassen tegen de wraakzucht

en de haat.

Zeer onlangs nog ontdekte de eminente auteur Van

Isacker s.j. nieuwe gegevens in de zaak Irma Laplasse :

een kroongetuige bekende dat hij tijdens het proces

meineed had gepleegd. Het definitieve bewijs dat dit

proces een gerechtelijke dwaling was, dat hier een onschuldige

werd gefusilleerd op basis van een valse getuigenis.

Brouns, Vindevogel en Laplasse zijn bekende

namen. Maar het gaat niet in de eerste plaats om hen.

Het gaat om de duizenden onbekende, kleine Vlamingen

die op dezelfde onrechtvaardige en onmenselijke

wijze door het repressie-apparaat werden verpletterd.

Niet alleen de fabriekswachter of de Oostfrontvrijwilliger.

Ook de brave Davidsfondser, de verpleegster van het

Rode Kruis of de sympathisant van het VNV.

De bestraffing van de collaboratie was slechts een

voorwendsel om de Vlaamse beweging te treffen. De

Antwerpse Franstalige krant Le Matin van 4 november

1944 bevestigde dit duidelijk en ondubbelzinnig : « Aangezien

men met de kuis bezig is, moet men het volledig

en radicaal doen, eens en voor altijd … Men moet alles

wat rechtstreeks of onrechtstreeks Vlaams-nationaal

geïnspireerd was vernietigen. ».

Dat verklaart waarom zoveel mensen uit de Vlaamse

cultuurwereld door de repressie werden getroffen. Een

willekeurige greep uit deze bijna eindeloze lijst : Valère

Depauw, Filip de Pillecijn, Felix Timmermans, Ernest

Claes, André Demedts, Jozef van Overstraete (voorzitter

van de VTB-VAB !), pater Callewaert, Prosper de

Troyer, Emiel Hullebroeck, Armand Preud’homme, Gaston

Feremans, Wies Moens, Albert Servaes, pater

Stracke, Dom Modest van Assche …

Dat verklaart ook waarom er zelfs een dossier werd

samengesteld tegen een integer christen-democraat als

Leo Delwaide, die zich als oorlogsburgemeester van

Antwerpen zo koppig tegen de Duitsers had verzet dat

de SS het op zijn leven gemunt had en dat zijn naam in

1945 voorkwam op een Gestapolijst van personen die

onmiddellijk gearresteerd moesten worden.

Hoe stompzinnig, blind en haatdragend de Belgische

justitie toen was kan ook blijken uit het feit dat men zelfs

een dossier opende tegen Van Eyck en Rembrandt van

Rijn, die beschuldigd werden van collaboratie. Of uit het

dossier waarin als bezwarend element was opgenomen

dat men bij de verdachte een « zeer onvaderlands boek «

had aangetroffen : « Elias of het gevecht met de nachtegaal

» van Maurice Gilliams. Tienduizenden Vlamingen

waren even onschuldig als Rembrandt. Maar zij

hadden het ongeluk nog in leven te zijn. Vier maanden

na hun arrestatie waren duizenden en duizenden gevangenen

nog niet eens verhoord. Meestal waren ze

intussen al wel afgeranseld of verkracht en was hun

woning leeggeplunderd.

België zou België niet zijn zonder de gewone discriminaties.

Slechts één van de vele gevallen : een Waalse

generaal die aan het Oostfront had gevochten kreeg

15 jaar. Een Vlaamse majoor die alleen een memorandum

had ondertekend om uit een Duits krijgsgevangenenkamp

te worden vrijgelaten kreeg 20 jaar en hij moest

een half miljoen frank boete betalen.

Er zijn nog andere discriminaties die misschien voor

een historische onderzoeker uit het buitenland totaal onbegrijpelijk

zijn, maar die in België vanzelfsprekend gevonden

worden. Van de grote economische collaborateurs

werd vrijwel niemand gestraft : zij hadden geld en

zij waren liberaal.

Ook de honderdduizenden arbeiders die vrijwillig naar

Duitsland gingen werken werden nooit verontrust. Dat

zij voornamelijk in de oorlogsindustrie hadden gewerkt

was geen bezwarend element : zij behoorden immers

tot de natuurlijke achterban van de socialisten.

Maar wie katholiek en Vlaamsgezind was kreeg de

volle laag.

Nog erger dan de juridische misbruiken waren de

gevallen waarin het gepeupel het recht in eigen handen

nam. Dikwijls was dat slechts een voorwendsel om ongestraft

te kunnen moorden, martelen, plunderen en

verkrachten. Niet alleen de echte of vermeende collaborateurs

waren daarvan het slachtoffer, ook hun familieleden.

In sommige gevallen was dat trouwens ook de

officiële politiek : men zette familieleden als gijzelaars

gevangen.

Slechts enkele voorbeelden.

Een man van 78 en zijn vrouw van 70 die werden

geïnterneerd omdat hun zoon bij het Waals Legioen was.

Een jongen van 16 werd opgesloten omdat zijn broer

bij de Waffen-SS was.

Niet alleen Vindevogel zelf werd gearresteerd, ook

zijn echtgenote en zijn acht (!) kinderen.

De enige zuster van Theo Brouns werd in september

1944 aangehouden door de weerstand, waarna zes leden

van de zogenaamde Witte Brigade haar mishandelden

en verkrachtten. Zij werd zwanger door die verkrachtingen.

Zij zou later sterven bij de bevalling. Dat

was de « spontane volkswoede ». Zij had een broer die

oorlogsburgemeester was, dus we kennen tenminste

haar naam. Vermenigvuldigt U deze tragedie maar met

duizend, met tienduizend. Dat was het lot van zovele

anonieme, onbekende vrouwen tijdens de repressie.

Talloze Vlaamse families dragen zwijgend het leed van

zo’n tragedie. Wat we nu in Bosnië zien gebeurde toen

in Vlaanderen. Ongestraft. Het verkrachten van de

vrouw, de dochter of de zuster van een « zwarte » werd

als een vaderlandslievende daad beschouwd, een terechte

straf voor de « verraders ».

Misschien maken getuigenissen van mensen uit de

Vlaamse beweging niet veel indruk. Daarom geven wij

hier ter overweging de commentaren van enkele vooraanstaande

politici uit de repressieperiode. Zij waren

allemaal overtuigde Belgische patriotten. Geen van hen

had ook maar zijdelings banden met de collaboratie,

geen van hen had ook maar enige sympathie voor de

Vlaamse beweging. Maar zij protesteerden heel moedig

tegen de verschrikkelijke excessen en ontsporingen

van de repressie en zij aarzelen daarbij niet de vergelijking

te maken met de praktijken van het nationaal-socialisme.

Reeds op 11 oktober 1944 schreef de liberaal Julius

Hoste in het hoofdartikel van de krant « Het Laatste

Nieuws » dat onschuldige mensen werden gearresteerd,

uitsluitend op beschuldiging van « Vlaamsgezindheid ».

Hij haalt het voorbeeld aan van een Vlaams leraar die

door gewapende mannen werd aangehouden omdat hij

lid was van … het Willemsfonds. En Hoste besluit : « Wij

mogen zelf geen nazipraktijken gebruiken geen

onschuldigen voor schuldigen doen boeten. »

Zowel de Waalse socialist Van Walleghem (Kamerzitting

7 november 1944, Beknopt Verslag, blz. 24) als

de liberaal Van Glabbeke (Kamerzitting 8 november

1944, Beknopt Verslag, blz. 30-31) eisten in de Kamer

dat een einde zou komen aan de opsluiting van

onschuldigen. Van Glabbeke ging verder : « Duizenden

brave mensen zijn het slachtoffer van ongerechtvaardigde

verdenkingen. In praktijk worden de heilige rechten

van de verdediging miskend (…) In de gevangenissen

en de interneringskampen gebeuren schandelijke

dingen … Ik zou verontwaardigd en diep teleurgesteld

zijn als men mijn land ooit dezelfde barbaarsheid kon

verwijten als die waartegen wij zo heftig hebben gestreden.

». En hij bedoelde daarmee uiteraard de naziterreur.

Zijn Franstalige partijgenoot Mundeleer had de vorige

dag een verklaring van dezelfde strekking afgelegd

(Kamerzitting 7 november 1944, Beknopt Verslag,

blz. 24). Hij verweet de regering niet op te treden tegen

groepen die het « recht » in eigen hand namen zonder

daartoe bevoegd te zijn. Ook de katholieke volksvertegenwoordiger

Verbist, die later minister zou worden, bevestigde

dit tijdens een meeting in Brussel op 24 december

1944 : « In de geschiedenis der weerstandsgroepen

zal een zwarte bladzijde geschreven worden

over misbruik, willekeur en ontaarding ». Later liet hij

zich nog scherper uit : « De Duitse beulen van

Breendonk hebben school gemaakt ». De vurige Belgische

patriot senator de Dordolot verklaarde in een interpellatie

: « Tienduizenden Belgen werden willekeurig

aangehouden door mensen zonder mandaat, zij

werden opgesloten in de kampen der schande die dikwijls

folterkampen waren, zij zijn daar gedurende weken

en maanden gebleven in een hatelijk door elkaar

mengen van allerlei elementen, zonder te worden ondervraagd,

zonder zelfs te weten waarom zij werden

aangehouden, tenzij dan uit wraakzucht en uit jalousie

… ». Ook de Waalse katholiek d’Aspremont Lynden,

gewezen minister van de Londense regering in ballingschap

zei op 7 november 1945 : « Men heeft volkomen

willekeurig mensen aangehouden die nu nog altijd in

interneringskampen en gevangenissen zitten. » (Handelingen

van het Kongres van het Vlaams Verzet,

blz. 66). Struye maakte dezelfde vergelijking : « Belgen

bij karrevrachten tegelijk in de gevangenis gooien, dikwijls

zonder dat ze weten waarom ze gearresteerd zijn.

Mensen die maandenlang in de gevangenis blijven,

soms op elkaar gepakt als slaven, zonder dat er een

magistraat wordt bijgeroepen om uitspraak te doen over

hun zaak. We moeten het toegeven : dit zijn nazimethoden.

» (Spreekbeurt te Brussel, 24 december

1944, blz. 23). Op 25 januari 1945 werd dit nog eens

bevestigd in een pastoraal schrijven van kardinaal Van

Roey : « Het mag niet gezegd worden dat de Duitse

methoden, die wij tijdens de bezetting verafschuwden,

onder Belgisch regime in voege zouden blijven. Men

houde ook op onrechtmatig verdacht te maken tal van

goede burgers, die zich, naar best vermogen, toegewijd

hebben aan het welzijn van de bevolking of van het

gemenebest, in uiterst moeilijke en gevaarlijke omstandigheden,

ondenkbaar voor wie ze niet beleefd heeft.

Wij zouden willen dat de wraakneming de plaats ruile

voor de waarachtige rechtvaardigheid, dat de haat wijke

voor de naastenliefde. » (H. Mertens, De kerk tegenover

repressie en amnestie, Kultuurleven, 1976, blz. 632).

Behalve internering, celstraf en geldboete had de

Belgische justitie nog een juridische vergelding in petto :

de ontheffing uit alle rechten. Dat deze maatregelen strijdig

waren met de Grondwet was voor niemand een bezwaar.

Door zulke juridische haarkloverijen liet men zich

niet afschrikken. Het doel was immers niet gerechtigheid,

maar wraak.

Het beruchte artikel 123 sexies maakte het mogelijk

veroordeelden levenslang uit hun rechten te ontzetten.

Het was hen verboden openbare ambten te vervullen,

verkozen te worden, te kiezen, eretekens te dragen of

adeltitels te voeren, gezworene, deskundige of getuige

te zijn, deel uit te maken van een familieraad, wapens

te dragen of legerdienst te vervullen. Professor Derine

vervolledigt deze bijna krankzinnige opsomming : « Zij

werden geweerd uit het onderwijs, van de balie, uit het

dagbladwezen, de radio, de film en het toneel. Zij konden

niet meer bezoldigd worden als bedienaar van de

eredienst. Het was hen verboden leidende functies waar

te nemen in handelsondernemingen, banken, beroepsverenigingen,

VZW’s, culturele, sportieve en liefdadige

instellingen. Het was hen niet meer geoorloofd een leidende

rol te vervullen in politieke verenigingen en zelfs

niet in openbare vermakelijkheden. » (Repressie zonder

maat of einde, blz. 119-120). Omdat de zogenaamde

incivieken geen bewijs van burgertrouw konden voorleggen

konden ze geen handelsregister krijgen, geen

paspoort voor het buitenland, geen rijbewijs, geen telefoon.

Ze konden niet aan een rijksuniversiteit studeren

en geen examens afleggen voor de centrale jury. In de

recente geschiedenis vinden we hiervan slechts één

parallel : de vernederende beperkingen waaraan de joden

in de jaren ’30 werden onderworpen nadat de nationaal-

socialisten aan de macht waren gekomen. De

besluitwet van 6 mei 1945 verscherpte dit nog : voortaan

was een ontzetting uit de rechten ook mogelijk zonder

veroordeling, zelfs na een vrijspraak. Het was voldoende

op de lijst van de krijgsauditeur te worden ingeschreven.

CVP-senator Bourgeois schreef hierover : « Wie

strafrechtelijk werd vrijgesproken maar toch op de

epuratielijsten terechtkwam liep even zware uitsluitingen

op als een zwaar veroordeelde. » (Opruiming van

de gevolgen der repressie, Kultuurleven 1976, blz. 600).

Andere bijzondere wetten en besluiten bepaalden dat

mensen konden worden uitgesloten van de voordelen

van huishuurwetten, pachtwetten en kindervergoedingen.

Sommige bepalingen grensden aan het

absurde : het verbod een postrekening te openen, een privévliegtuig

te hebben of duiven te houden …Ernstiger was

dan weer het Regentsbesluit waardoor 300 000 mensen

werden beroofd van hun kiesrecht. Andere bepalingen

waren ronduit sadistisch. Of hoe moet men een wet

noemen die de toelagen van gebrekkigen en verminkten

schrapt ?

Een pleidooi voor amnestie wordt steevast beantwoord

met een emotionele evocatie van de gruwelen

van het nationaal-socialisme, de concentratiekampen,

de jodenvervolging. Niemand zal de tragiek en de verschrikking

daarvan ontkennen of minimaliseren, ook wij

niet. Maar de misdaden van het nationaal-socialisme

kunnen niet als excuus worden gebruikt om de misdaden

van de repressie goed te praten. Het ene onrecht

maakt het andere niet goed. Hoe gruwelijk en mensonterend

een misdaad ook is, onschuldigen daarvoor laten

boeten is geen gerechtigheid, maar wraak.

Bovendien begaat men dan de fout mensen te beoordelen

en te veroordelen op basis van kennis achteraf.

Professor Derine schrijft daarover : « Soms wordt

over de collaborateurs gesproken (…) alsof zij alles wisten

van wat er zich afspeelde in de Duitse concentratiekampen

en gaskamers. Brouns bijvoorbeeld, gouwleider

van het VNV in Limburg, getuigde zowel in zijn dagboek

als tijdens zijn proces dat hij daarvan niet op de

hoogte was. Zelfs Degrelle ontkende daarvan iets geweten

te hebben. Ik geloof dat zij de waarheid hebben

gesproken, want in de Engelse radio-propaganda tijdens

de oorlog werd — naar mijn weten — daarvan nooit

melding gemaakt. Wij allen hebben die misdaden pas

na de oorlog vernomen. »

Het antisemitisme van de nazi’s was algemeen bekend

en men wist natuurlijk dat overal in de bezette

gebieden joden gedeporteerd werden. Men moest wel

opzettelijk blind zijn om dat niet te zien. Maar bijna niemand

besefte toen dat die mensen niet alleen

geïnterneerd of verbannen werden, maar systematisch

uitgeroeid. Dat bleek pas toen de geallieerde troepen

de eerste concentratiekampen ontdekten.

Welke fouten en politieke dwalingen men de slachtoffers

van de repressie ook kan aanwrijven, op enkele

heel schaarse uitzonderingen na waren zij geen oorlogsmisdadigers,

geen kampbeulen, geen folteraars,

geen verklikkers. Er bestaan honderden teksten waaruit

duidelijk blijkt dat alleen amnestie wordt gevraagd

voor politieke delinquenten en uitdrukkelijk niet voor

misdadigers van gemeen recht, beulen of echte verklikkers.

Hierover opnieuw professor Derine : « Maar het is

een kwaadwillige voorstelling al wie iets met de collaboratie

te maken had op gelijke voet te stellen met verklikkers

en folteraars. Ik zal verder betogen dat er zware

politieke fouten zijn gemaakt, maar het waren geen misdaden.

Tijdens de bezetting was ik radicaal gekant tegen

de verduitsende annexatiepolitiek van de DeVlag,

maar ik ben bereid aan te nemen dat een aantal aanhangers

van die beweging geen vlieg kwaad hebben

gedaan. Die bedenking geldt nog veel meer voor de

VNV-ers die met Vlaamse of Dietse bedoelingen op de

collaboratietrein zijn gestapt. Het was een vergissing,

maar vaak bleef het allemaal beperkt tot het dragen van

een uniform of kenteken en zelfs tot een eenvoudig

opiniedelikt. ».

Dit raakt de kern van het repressiedrama : duizenden

mensen werden gedood, gevangengezet, mishandeld,

benadeeld en gebroodroofd alleen omwille van een

opinie. Niet omwille van iets dat ze hadden gedaan.

« Klop en U zal worden opengedaan. Vraag en gij

zult verkrijgen. » Dat geldt in de bijbel, maar niet in België.

Sinds 1948 zijn in de Kamer 48 wetsvoorstellen ingediend

die op één of andere manier de gevolgen van

de repressie trachtten te verzachten. In de Senaat

ren het er 47. Geen enkel werd ooit goedgekeurd.

Meestal weigerde men zelfs ze in overweging te nemen.

Zelfs in de Sovjetunie werd reeds in 1955 amnestie

verleend aan alle sovjetonderdanen die met de Duitsers

hadden samengewerkt, zelfs als zij in het Duitse

leger of bij de Duitse politie hadden gediend. De enige

uitzonderingen betroffen personen die schuldig waren

bevonden aan moord en foltering. De Belgische Staat

heeft die stap nog altijd niet gezet. Wil men heiliger zijn

dan de paus ? Wil men zelfs de voormalige Sovjetunie

overtreffen in wraakzucht, repressie en haat ?

Vele politici zijn cynisch genoeg om het lijden van het

joodse volk tijdens de oorlog te gebruiken en misbruiken

in hun verzet tegen de amnestiegedachte. De wreedheden

van Auschwitz en het getto van Warschau zijn

voor hen geen reden tot bezinning over het kwaad in de

mens of over de gevaren van een totalitaire staat. Voor

hen is dat slechts een alibi om eeuwigdurende wraak te

prediken, om hun racistische gal uit te spuwen over alle
Vlamingen zonder onderscheid des persoons. Om haatcampagnes

te voeren die in oneerlijkheid en giftigheid

niet moeten onderdoen voor de antisemitische hetze van

de nazi’s.

In dat koor van haat en wraakzucht klinken heel dikwijls

Franstalige stemmen, maar slechts zeer zelden

joodse. Juist de mensen die het meest hebben geleden

zijn soms eerder in staat tot grootmoedigheid en vergiffenis

dan de machtigen die de Staat besturen. Misschien

omdat zij uit hun eigen tragische geschiedenis weten

dat uit « spontane volkswoede », uitzonderingsrechtbanken

en interneringskampen nooit gerechtigheid

voortkomt, maar alleen nog meer kwaad, nog meer onrecht,

nog meer wreedheid.

Aan alle politici die de tragedie van het joodse volk

misbruiken om een eeuwigdurende repressie te prediken

willen wij daarom tot slot een oproep tot amnestie

voorleggen uit het Belgische Israëlitisch Weekblad. (ter

overweging)

« Het is in die geest, gedreven door menselijke en

sociale overwegingen, omdat wij er geen voorstanders

van zijn dat zondaars eeuwig moeten boeten voor hun

misstap, maar hen liever terug zien opgenomen worden

als volwaardige burgers in onze maatschappij, dat

wij ons aansluiten bij degenen die een oorlogsbladzijde

willen omdraaien door het stellen van een verzoenend

gebaar. »

De man die deze tekst in 1976 schreef was Louis

Davids, de hoofdredacteur van het Belgisch Israëlitisch

Weekblad. Ook voor hem moet het feest van de haat

niet langer duren.

[PAJOT]

[size=4]AMNESTIE NU![/size]

Steeds opnieuw wordt de vraag gesteld : w�*t wil je door amnestie zovéél jaar na de feiten nog bereiken, welke inhoud dekt dat toch omstreden begrip ? In een persmededeling van 27 juli 1990, dus dadelijk na de fameuze koninklijke boodschap, waarin Boudewijn een tot niets verplichtende zin uit het toenmalig regeeraccoord herhaalde, omlijnde het toenmalige KOMITEE VLAANDEREN ONS VADERLAND dit begrip als volgt :

1. De amnestie moet algemeen zijn, d.w.z. zonder uitzonderingen. Alle veroordelingen en zg. administratieve bestraffingsmaatregelen moeten uitgewist worden.

2. Amnestie betekent het opheffen van alle strafmaatregelen zoals o.m. de ontzetting uit politieke en burgerlijke rechten, het ongeldig verklaren van diploma's, schrapping van vergoedingen inzake frontstrepen, krijgsgevangenschap, enz.

3. Alle nog lopende vorderingen van de staat t.o.v. repressieslachtoffers of hun nabestaanden uit hoofde van hun oorlogsverleden dienen onmiddellijk en definitief gestopt.

4. Amnestie geeft de begunstigden geen recht op enige geldelijke navordering of schadeloosstelling met terugwerkende kracht, hoe ten onrechte de vervolgingen ook waren.

5. Nog overlevende en nu gepensioneerde repressieslachtoffers moeten nu vaak genoegen nemen met een minimaal pensioentje. Hier dient een regeling uitgewerkt vetrekkende van een minimale ononderbroken werkduur. Deze regeling mag uiteraard geen aanleiding geven tot een dubbele vergoeding.

6. Iedereen, zowel "wit" als "zwart" moet ongestoord zijn doden kunnen herdenken.

Juridisch vertaalde volksvertegenwoordiger Annemans dit standpunt in volgend wetsvoorstel, waarin hij in feite een vroege tekst van VU-parlementslid Coveliers overnam : (...)

(Oorlog - Collaboratie - Repressie - Amnestie ; Bert van Boghout ; Were Di ; 1991)

[PAJOT]

[size=7]AMNESTIE NU![/size]

In Vlaanderen betekent amnestie méér dan een juridisch begrip. Ik zou willen schrijven : amnestie is méér dan amnestie. Amnestie betekent niet alleen een einde stellen aan de Belgische eerroof die gepleegd werd op zoveel Vlaamse vervolgden, een einde aan de morele minderwaardigheid, die België met de repressie over zoveel Vlaamse vervolgden heeft uitgesproken. Door het verkrijgen, door het afdwingen van amnestie wensen wij erkend te zien - wij herhalen het voor de zóveelste maal - dat het overgrote gedeelte van de Vlaams-nationale leiders en volgelingen, die tijdens de tweede wereldoorlog de weg van de samenwerking met de Duitse bezetter gingen, dit hebben gedaan met het inzicht hun volk, óns volk te dienen.

Karel Dillen.