Moeten medische fouten vergoed worden zoals in de VS? - Pagina 4

Nynorsk · 9 december 2010, 16:27

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Pieke

juist ja, staar u vooral blind op dat kwartier. De pre-op, de post-op, de naverzorging, de anestesist (indien onder volledige narcose), de verpleegkundige(n) die assisteert in het OK, de kamer, het verplegend personeel die je op de kamer verzorgen, dat kost allemaal niks.

Gelukkig is er zoiets als ziekteverzekering.

Zipper · 9 december 2010, 16:30

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Pieke

juist ja, staar u vooral blind op dat kwartier. De pre-op, de post-op, de naverzorging, de anestesist (indien onder volledige narcose), de verpleegkundige(n) die assisteert in het OK, de kamer, het verplegend personeel die je op de kamer verzorgen, dat kost allemaal niks.

Niks "pre-op" en niks "post-op", het was een zeer routineuze ingreep zoals er een tiental op een voormiddag worden uitgevoerd, en de "naverzorging" was beperkt tot het plaatsen van een propere pleister voor ik naar huis ging.

Zipper · 9 december 2010, 16:32

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

Gelukkig is er zoiets als ziekteverzekering.

uiteraard, maar dat doet niks af van het te betalen bedrag, door het zieknhuis aangerekend.

Groentje-18 · 10 december 2010, 16:22

Op deze discussie wil ik even inpikken. Ik ken namelijk -meestal indirect - iets van het verhaal dat hier verteld wordt, zowel langs de kant van verpleegkundigen, als als patiënt zijnde als uit het standpunt van een dokter in functie (professioneel contact) en niet in functie (onprofessioneel contact) als van de kant van de gehele medische organisatie.

Dat de organisatie van een ziekenhuis een zeer complex gegeven is, te meer omdat je met een heel moeilijke materie zit (mensen die complicaties kunnen hebben, krijgen of ernstig ziek kunnen zijn, een fout kan dus fataal aflopen, en een fout kan zijn: een bacterie) zeer hoge kosten zit (personeelskosten), een inkrimpend budget (overheidsdruk), een zeer grote tijdsdruk (door de hoge kosten en door hetgeen waarmee je werkt: (ernstig) zieke mensen) en te weinig personeel (er zijn te weinig verpleegkundigen!!).
Nu weet ik dat de job van verpleegkundige zowel psychologisch als fysiek niet te onderschatten is. Ik heb bewondering voor de mensen die deze job uitvoeren. Ik zou er zelf zeer veel moeite mee hebben. Alleen al omwille van het leed dat je moet zien, het weinige dat je vaak kan doen, maar ook omwille van het zware fysieke werk (voortdurend op en neer lopen, mensen tillen, ...) en het feit dat je niet snel van iets vies mag zijn...
Anderzijds ben ik zowel al als patiënt, als als medestudent, als indirect (door de dokter) in contact gekomen met verpleegkundigen. Wat ik merk zijn om te beginnen zeer grote verschillen per afdeling, en per verpleegkundige. Sommige verpleegkundigen staan er duidelijk tegen hun zin en doen liefst niet te veel. Wat ze doen, doen ze te laat, te bruut of fout.

Deze groep is gelukkig zeer klein, maar bepaalt wel veel als je er ligt als patiënt... In mijn opleiding ben ik ex-verpleegkundigen tegengekomen die op een zeer denigrerende manier naar hun job keken en de patiënten als zware last zagen, waarbij ze zelf een soort van slaaf waren voor de narcistische, egoïstische en eisende patiënt of de geneesheren. Ze denken ook vooral dat anderen hun job zien als minderwaardig, maar m.i. staan zij pakken negatiever tegenover hun eigen job-inhoud dan de rest van de wereld.

Ik vermoed dat de hogergenoemde groep overeenkomt met de groep mensen met deze visie. Die het vak dus trouwens verlaten. Godzijdank.

Dan heb je de groep van mensen die hun werk met heel veel motivatie en plezier doen, en die je ook liefst niet wil bevragen omdat je ziet dat ze zich sowieso al de benen vanonder het lijf uit hollen. En die je dan, indien je hun niet hebt gevraagd, bijna schuldig of slecht gaan voelen en erop staan dat je hun hulp wel vraagt (zoals Nynorsk ook meemaakte).
Dan nog iets: veel hangt ook af van chance. Sommige patiënten zijn werkelijk hoogst onaangenaam. Zo ben ik zelf eens een keertje terechtgekomen in een kamer langs een oude, zeer chagrijnige, verzuurde vrouw. Niemand kon nog iets goed doen voor haar en voor iedere kleine pruts liep ze de verpleegkundigen, om ze te treiteren. Dit besefte ze ook. Ze steukte me overigens op hetzelfde te doen. :-/ Toevallig lag die kamer dan ook nog aan het einde van de hal. Het moet niet gezegd dat de verpleegkundigen zich niet naar die kamer haasten. Ik heb er dan ook één keertje bijna liggen doodbloeden. (Ik overdrijf, maar ik bloedde wel al zo'n 15 minuten hevig en er was nog niemand komen opdagen. En mijn buurvrouw moest bellen gezien ik dat zelf niet kon.

). Maar deze afdeling was ook onderbemand.
Nu, als je zo mensen zoals deze patiënte over de vloer kreeg - die er ook al bijna een maand lag en zich dus ernstig begon te vervelen en te irriteren - kan ik begrijpen dat je niet gehaast bent om naar de kamer te komen als daar gebeld wordt.
Dan heb ik nog de visie van een bevriend dokter. Hij en zijn collega's klagen steen en been over de houding van verpleegkundigen op zijn afdeling. Ze doen niets als je hen iets opdraagt of veel later, dit op een afdeling waarop dingen heel vaak urgent zijn. Probleem is dat de dokter de eindverantwoordelijkheid heeft, wat de verpleegkundigen ook beseffen. Gevolg is dat die dokter dan vaak ook de rol van verpleegkundige speelt en zelf medicatie e.d. toedient en veel later thuiskomt dan voorzien... terwijl de verpleegkundigen hun welverdiende pauzes nemen.

Dus ja, verpleegkundigen. Er valt heel wat over te zeggen en het probleem is vaak dat men minder goede krachten niet kan ontslaan wegens het nijpende tekort.
Door de stress en het oververwerkt zijn van deze mensen, ontstaat bij hun echter een chagrijnigheid, die als een vicieuze cirkel werkt...

Medische fouten...
Ik heb ooit een medicijn toegediend gekregen door mijn huisarts, wat ik gezien een bepaalde afwijking die ik heb absoluut niet bleek te mogen krijgen. Gevolg was dat ik naar de spoed kon. (En zeggen dat ik zèlf normaal altijd de bijsluiter lees maar me op dat moment - voor de inname - er veel te ziek voor voelde. :-/) Mijn hersenen konden hierdoor beschadigd zijn geraakt. Toen dacht ik dat ik wel het ergste had meegemaakt op het vlak van medische fouten.

Tot ik jaren lang met een vage pijn had die in periodes intenser werd, die ik regelmatig eens aankaartte bij de dokter. Ontstekingje hier, stress daar. Er was nooit iets bijzonders aan de hand. Stress was de oorzaak, daarmee was de kous af. Ik had veel stress op dat moment en weinig redenen om te twijfelen aan de expertise van de dokter. Verder was alles normaal dus.
Tot de pijn heviger en heviger begon te worden en ik meer ongemakken ervaarde. Op den duur stond ik bijna dagelijks of toch 3x/week bij de huisarts omdat ik zowat crepeerde van de pijn. Ik ben hiervoor zelfs bij verschillende huisartsen geweest (toevallig, omdat ik in het WE en door de week op andere plaatsen woonde, waarbij ik op één plaats zelden dezelfde huisarts kon vastkrijgen). Ik ben zelf een aantal malen naar een specialist geweest, die verzekerde me dat alles in orde was. Op een bepaald moment viel mijn frank en besefte ik dat ik naar de verkeerde specialist was geweest, op eigen houtje ging ik naar een andere. Ook hij stelde me gerust maar vermits er toevallig een echo in zijn consultatieruimte stond...
Dat bleek er dus weinig fraai uit te zien en toen stortte mijn wereld in mekaar.
Ik kon relatief snel geopereerd worden - dat moest ook wel. En het had geen haar gescheeld of ik was een heel deel organen en belangrijke functies kwijt.
Die operatie is gebeurd, wat ik qua medische fouten of slordigheden toen tijdens dat verblijf nog in het ziekenhuis (universitair) heb meegemaakt wil je niet weten. Idiote dingen vaak, maar ze konden zeer verstrekkende gevolgen hebben.

Intussen blijkt die operatie toch niet zo optimaal geweest te zijn. De pijn is alweer terug en op eigen initiatief ga ik dan maar weer voor een echo om te zien hoe de zaken staan...

Om maar te zeggen: medische fouten gebeuren, veel vaker en veel korterbij dan je denkt en ze laten enorme schade na voor degene die er het slachtoffer van is (en vaak ook zijn omgeving). Alleen zijn ze vaak niet zo mediageniek als een paar instrumenten die in je lijf achterblijven.
Ik kan heel goed begrijpen dat iemand voor zoiets een schadevergoeding vraagt.
Soms denk ik, dat ik dat zelf ook zou moeten hebben gedaan, gewoon omdat je dan tenminste nog iets hebt en al het voorbije lijden en het toekomstige lijden daardoor tenminste wat kan worden gecompenseerd. :-/ Tenslotte werd mijn toekomst deels getekend (en word je door het feit op zich sowieso getekend). Maar dat zou dan tov een hele resem aan dokters zijn, en ik ben ervan overtuigd dat die persoonlijk wel allemaal hun werk goed deden, het beste met me voorhadden en gewoon niet beter wisten... Zoiets kan je niet op slordigheid of onbekwaamheid steken, eerder op een soort van 'te goed van vertrouwen'.
Maarja, begin dan overigens maar eens over bedragen. Ik kan je vertellen dat geen enkel - hoe exuberant klinkend bedrag ook - ooit voor bepaald lijden kan compenseren.
Dus neen, ik vind de gevraagde bedragen helemaal niet overdreven. Je moet ook weten dat we hier niet in de U.S. zitten en daar uiteindelijk waarschijnlijk nog niet eens een peulschil van wordt toegekend.

daiwa · 11 december 2010, 01:07

Opnieuw blunder in het zelfde ziekenhuis!
Nu is men een sonde van 1,3 meter vergeten in een maag.

Steve_M · 11 december 2010, 01:26

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door daiwa

Opnieuw blunder in het zelfde ziekenhuis!
Nu is men een sonde van 1,3 meter vergeten in een maag.

Zijn die vervelende patiënten nu weer aan het zagen. Zo'n sonde is toch niet scherp, en jij weet zeker niet hoe druk het wel is in zo'n ziekenhuis. Die patiënten die willen behandeld worden als klant enz.
[/ratatosk-modus]

lombas · 11 december 2010, 01:26

Iedereen moet eens sterven.

Nynorsk · 11 december 2010, 01:37

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Intussen blijkt die operatie toch niet zo optimaal geweest te zijn. De pijn is alweer terug en op eigen initiatief ga ik dan maar weer voor een echo om te zien hoe de zaken staan...

euhm, kan ik hier uit afleiden dat het 'terug' is?
indien ja: veel sterkte iig, da's bikkelhard.

Nynorsk · 11 december 2010, 01:38

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Iedereen moet eens sterven.

als je er klaar voor bent: ik wil je gerust eens opensnijden en m'n instrumentendoosje in je uitschudden voor ik je dichtnaai.

(en indien niet: een knuffel is ook goed)

Nynorsk · 11 december 2010, 01:39

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door daiwa

Opnieuw blunder in het zelfde ziekenhuis!
Nu is men een sonde van 1,3 meter vergeten in een maag.

ge ziet waar het verhogen van prijzen van vuilzakken allemaal toe leidt.

lombas · 11 december 2010, 01:43

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

als je er klaar voor bent: ik wil je gerust eens opensnijden en m'n instrumentendoosje in je uitschudden voor ik je dichtnaai.

(en indien niet: een knuffel is ook goed)

Ik ga toch voor die knuffel.

knuffelen!

Groentje-18 · 11 december 2010, 17:39

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

euhm, kan ik hier uit afleiden dat het 'terug' is?
indien ja: veel sterkte iig, da's bikkelhard.

Er is nog geen 100% zekerheid (echo is voor vrijdag), maar de pijn moet ergens van komen en is herkenbaar... dus hoogstwaarschijnlijk wel.

Dank je.

Tenzij er een instrument in me achter is gebleven, hoewel... een achtergebleven laser of robotapparaat waarschijnlijk toch ietske harder zal opvallen.

10 december 2010, 16:22	#64
Groentje-18 Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 26 februari 2004 Berichten: 18.625	Op deze discussie wil ik even inpikken. Ik ken namelijk -meestal indirect - iets van het verhaal dat hier verteld wordt, zowel langs de kant van verpleegkundigen, als als patiënt zijnde als uit het standpunt van een dokter in functie (professioneel contact) en niet in functie (onprofessioneel contact) als van de kant van de gehele medische organisatie. Dat de organisatie van een ziekenhuis een zeer complex gegeven is, te meer omdat je met een heel moeilijke materie zit (mensen die complicaties kunnen hebben, krijgen of ernstig ziek kunnen zijn, een fout kan dus fataal aflopen, en een fout kan zijn: een bacterie) zeer hoge kosten zit (personeelskosten), een inkrimpend budget (overheidsdruk), een zeer grote tijdsdruk (door de hoge kosten en door hetgeen waarmee je werkt: (ernstig) zieke mensen) en te weinig personeel (er zijn te weinig verpleegkundigen!!). Nu weet ik dat de job van verpleegkundige zowel psychologisch als fysiek niet te onderschatten is. Ik heb bewondering voor de mensen die deze job uitvoeren. Ik zou er zelf zeer veel moeite mee hebben. Alleen al omwille van het leed dat je moet zien, het weinige dat je vaak kan doen, maar ook omwille van het zware fysieke werk (voortdurend op en neer lopen, mensen tillen, ...) en het feit dat je niet snel van iets vies mag zijn... Anderzijds ben ik zowel al als patiënt, als als medestudent, als indirect (door de dokter) in contact gekomen met verpleegkundigen. Wat ik merk zijn om te beginnen zeer grote verschillen per afdeling, en per verpleegkundige. Sommige verpleegkundigen staan er duidelijk tegen hun zin en doen liefst niet te veel. Wat ze doen, doen ze te laat, te bruut of fout. Deze groep is gelukkig zeer klein, maar bepaalt wel veel als je er ligt als patiënt... In mijn opleiding ben ik ex-verpleegkundigen tegengekomen die op een zeer denigrerende manier naar hun job keken en de patiënten als zware last zagen, waarbij ze zelf een soort van slaaf waren voor de narcistische, egoïstische en eisende patiënt of de geneesheren. Ze denken ook vooral dat anderen hun job zien als minderwaardig, maar m.i. staan zij pakken negatiever tegenover hun eigen job-inhoud dan de rest van de wereld. Ik vermoed dat de hogergenoemde groep overeenkomt met de groep mensen met deze visie. Die het vak dus trouwens verlaten. Godzijdank. Dan heb je de groep van mensen die hun werk met heel veel motivatie en plezier doen, en die je ook liefst niet wil bevragen omdat je ziet dat ze zich sowieso al de benen vanonder het lijf uit hollen. En die je dan, indien je hun niet hebt gevraagd, bijna schuldig of slecht gaan voelen en erop staan dat je hun hulp wel vraagt (zoals Nynorsk ook meemaakte). Dan nog iets: veel hangt ook af van chance. Sommige patiënten zijn werkelijk hoogst onaangenaam. Zo ben ik zelf eens een keertje terechtgekomen in een kamer langs een oude, zeer chagrijnige, verzuurde vrouw. Niemand kon nog iets goed doen voor haar en voor iedere kleine pruts liep ze de verpleegkundigen, om ze te treiteren. Dit besefte ze ook. Ze steukte me overigens op hetzelfde te doen. :-/ Toevallig lag die kamer dan ook nog aan het einde van de hal. Het moet niet gezegd dat de verpleegkundigen zich niet naar die kamer haasten. Ik heb er dan ook één keertje bijna liggen doodbloeden. (Ik overdrijf, maar ik bloedde wel al zo'n 15 minuten hevig en er was nog niemand komen opdagen. En mijn buurvrouw moest bellen gezien ik dat zelf niet kon. ). Maar deze afdeling was ook onderbemand. Nu, als je zo mensen zoals deze patiënte over de vloer kreeg - die er ook al bijna een maand lag en zich dus ernstig begon te vervelen en te irriteren - kan ik begrijpen dat je niet gehaast bent om naar de kamer te komen als daar gebeld wordt. Dan heb ik nog de visie van een bevriend dokter. Hij en zijn collega's klagen steen en been over de houding van verpleegkundigen op zijn afdeling. Ze doen niets als je hen iets opdraagt of veel later, dit op een afdeling waarop dingen heel vaak urgent zijn. Probleem is dat de dokter de eindverantwoordelijkheid heeft, wat de verpleegkundigen ook beseffen. Gevolg is dat die dokter dan vaak ook de rol van verpleegkundige speelt en zelf medicatie e.d. toedient en veel later thuiskomt dan voorzien... terwijl de verpleegkundigen hun welverdiende pauzes nemen. Dus ja, verpleegkundigen. Er valt heel wat over te zeggen en het probleem is vaak dat men minder goede krachten niet kan ontslaan wegens het nijpende tekort. Door de stress en het oververwerkt zijn van deze mensen, ontstaat bij hun echter een chagrijnigheid, die als een vicieuze cirkel werkt... Medische fouten... Ik heb ooit een medicijn toegediend gekregen door mijn huisarts, wat ik gezien een bepaalde afwijking die ik heb absoluut niet bleek te mogen krijgen. Gevolg was dat ik naar de spoed kon. (En zeggen dat ik zèlf normaal altijd de bijsluiter lees maar me op dat moment - voor de inname - er veel te ziek voor voelde. :-/) Mijn hersenen konden hierdoor beschadigd zijn geraakt. Toen dacht ik dat ik wel het ergste had meegemaakt op het vlak van medische fouten. Tot ik jaren lang met een vage pijn had die in periodes intenser werd, die ik regelmatig eens aankaartte bij de dokter. Ontstekingje hier, stress daar. Er was nooit iets bijzonders aan de hand. Stress was de oorzaak, daarmee was de kous af. Ik had veel stress op dat moment en weinig redenen om te twijfelen aan de expertise van de dokter. Verder was alles normaal dus. Tot de pijn heviger en heviger begon te worden en ik meer ongemakken ervaarde. Op den duur stond ik bijna dagelijks of toch 3x/week bij de huisarts omdat ik zowat crepeerde van de pijn. Ik ben hiervoor zelfs bij verschillende huisartsen geweest (toevallig, omdat ik in het WE en door de week op andere plaatsen woonde, waarbij ik op één plaats zelden dezelfde huisarts kon vastkrijgen). Ik ben zelf een aantal malen naar een specialist geweest, die verzekerde me dat alles in orde was. Op een bepaald moment viel mijn frank en besefte ik dat ik naar de verkeerde specialist was geweest, op eigen houtje ging ik naar een andere. Ook hij stelde me gerust maar vermits er toevallig een echo in zijn consultatieruimte stond... Dat bleek er dus weinig fraai uit te zien en toen stortte mijn wereld in mekaar. Ik kon relatief snel geopereerd worden - dat moest ook wel. En het had geen haar gescheeld of ik was een heel deel organen en belangrijke functies kwijt. Die operatie is gebeurd, wat ik qua medische fouten of slordigheden toen tijdens dat verblijf nog in het ziekenhuis (universitair) heb meegemaakt wil je niet weten. Idiote dingen vaak, maar ze konden zeer verstrekkende gevolgen hebben. Intussen blijkt die operatie toch niet zo optimaal geweest te zijn. De pijn is alweer terug en op eigen initiatief ga ik dan maar weer voor een echo om te zien hoe de zaken staan... Om maar te zeggen: medische fouten gebeuren, veel vaker en veel korterbij dan je denkt en ze laten enorme schade na voor degene die er het slachtoffer van is (en vaak ook zijn omgeving). Alleen zijn ze vaak niet zo mediageniek als een paar instrumenten die in je lijf achterblijven. Ik kan heel goed begrijpen dat iemand voor zoiets een schadevergoeding vraagt. Soms denk ik, dat ik dat zelf ook zou moeten hebben gedaan, gewoon omdat je dan tenminste nog iets hebt en al het voorbije lijden en het toekomstige lijden daardoor tenminste wat kan worden gecompenseerd. :-/ Tenslotte werd mijn toekomst deels getekend (en word je door het feit op zich sowieso getekend). Maar dat zou dan tov een hele resem aan dokters zijn, en ik ben ervan overtuigd dat die persoonlijk wel allemaal hun werk goed deden, het beste met me voorhadden en gewoon niet beter wisten... Zoiets kan je niet op slordigheid of onbekwaamheid steken, eerder op een soort van 'te goed van vertrouwen'. Maarja, begin dan overigens maar eens over bedragen. Ik kan je vertellen dat geen enkel - hoe exuberant klinkend bedrag ook - ooit voor bepaald lijden kan compenseren. Dus neen, ik vind de gevraagde bedragen helemaal niet overdreven. Je moet ook weten dat we hier niet in de U.S. zitten en daar uiteindelijk waarschijnlijk nog niet eens een peulschil van wordt toegekend. __________________ Bedankt!

11 december 2010, 01:07	#65
daiwa Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 26 augustus 2004 Berichten: 47.886	Opnieuw blunder in het zelfde ziekenhuis! Nu is men een sonde van 1,3 meter vergeten in een maag. Laatst gewijzigd door daiwa : 11 december 2010 om 01:08.

11 december 2010, 01:26	#67
lombas Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 27 juni 2005 Berichten: 42.814	Iedereen moet eens sterven. __________________ Born but to die, and reas'ning but to err. (Pope)