Provocatie vanuit welke hoek, tegen bedelende vuilnismannen ?

[Esperanza]

Oorspronkelijk geplaatst door Bezeke

Een kliklijn tegen vuilnismannen die fooien ophalen. Dit nieuwe dieptepunt in de publieke moraal in Antwerpen toont aan hoe de stad van Bart De Wever en Liesbeth Homans (beiden N-VA) is afgegleden van een echte metropool naar een benauwende provinciestad vol verdeeldheid, spanning en dwang.

In Antwerpen worden GAS-boetes niet enkel uitgeschreven om storend gedrag te beteugelen – op zich een volkomen onduidelijke en willekeurige categorie van handelingen. Ze worden ook gebruikt om politieke dissidentie te beknotten. En dat gaat ver.

Vanaf januari 2014 volstaat het deel te nemen aan een samenkomst die overlast zou kunnen veroorzaken om strafbaar te zijn. Er hoeft dus nog geen overlast veroorzaakt te worden: een GAS-ambtenaar kan soeverein oordelen dat iets mogelijk tot overlast zou kunnen leiden, en bewijzen zijn hiervoor niet vereist.

De wankele categorie ‘overlast’ wordt nu nog uitgebreid tot het potentieel voor overlast. Men kan zich inbeelden tot welke groteske rechtsonzekerheid dit zal leiden, en welke absurde boetes zullen worden uitgeschreven.

In dezelfde adem laat De Wever weten dat de media moeten ophouden met berichten over opmerkelijke en absurde GAS-boetes, want dat zo het hele ‘systeem’ wordt uitgehold. Niet het schandelijke systeem is dus fout, wel de kwaadwilligen die erover praten en schrijven.

Dat systeem moet de stad ‘veilig’ maken. Zo ook met de kliklijnen. Er werd een dieptepunt van publieke moraal rond ‘veiligheid’ bereikt toen drie politiepatrouilles uitrukten om vuilnismannen te beletten hun traditionele ‘fooienronde’ rond Nieuwjaar te houden.

Buurtbewoners hadden immers het noodnummer gebeld om, gevolg gevend aan de oproep van het stadsbestuur, fooien ronselende vuilnismannen te verklikken. En dus rukten de ordediensten uit, met dienstwapen, matrak en pepperspray, om deze bron van ‘onveiligheid’ uit te schakelen.

Ik ben niet van Antwerpen.. maar klopt dit?

Uiteraard klopt dit. Wat dacht je nou?

[Esperanza]

dubbel

[kelt]

Van ambtenaren van gelijk welk niveau en gelijk welke dienst mag verwacht worden dat ze een zekere professionaliteit houden...

Om fooien schooien is geen professioneel gedrag.Het hoort thuis in ontwikkelingslanden,(en blijkbaar vroeger onder socialistisch bestuur.....)

Bij ons wordt het harde werk van de vuilnisophaaldiensten gedaan door mensen van Sitra.Die komen ook niet schooien....hebben daar eigenlijk geen tijd voor,het is aanpoten op hun ronde!

Ik moet overigens opmerken dat hun voorgangers van de intercommunale IVIO ook geen traditie hadden om te schooien,toch niet in mijn gemeente.


Werknemers die schooien,het is een blamage voor het bedrijf en zou prompt tot een C4 moeten leiden!

[Esperanza]

Hier mogen de mannen van de vuilkar nog steeds rekenen op wat drinkgeld en/of een borrel. Het wordt met plezier gegeven.

Idem dito wat betreft onze postbode.

De jaarlijkse tombola van onze plaatselijke brandweer? Geen probleem.

Ja, zelfs oompje wijkagent die zijn ronde aan het doen is met de fiets mag zich hier komen verwarmen of een borrel drinken.

Maar deze visie zal voor velen vermoedelijk wel ... euh ... "socialistisch" zijn...

Het zij zo. Ik verkies nog steeds déze manier van leven.

[Hypochonder]

Oorspronkelijk geplaatst door circe

vind ik ook.

Zie even naar die Italiaanse stad, was het Napels? waar het huisvuil maanden niet werd opgehaald, en ik denk dat die minachting voor de mannen van de vuilkar omslaat in idolatrie.

In Napels is het vuilnis ophalen in handen van de maffia.

Fooien vragen onder dreiging van uitsluiting of willekeur van vuilnisophaling is ook een maffiapraktijk. Zoiets moet met wortel en tak worden uitgeroeid.

[bembem]

Ik noem het eerder traditie.

En tja, dat ze komen aanbellen in tegenstelling tot de ober op restaurant die men direct in het vizier heeft voor een eventuele fooi, daarvoor ga ik niet naar de kliklijn bellen hoor. Waar gaan we naartoe

[bembem]

Hypochonder, dat van die dreiging of willekeur das quatsch anders had de politie wel repressiever opgetreden.

[Het Verzet]

Goed bestuur heeft blijkbaar niks te maken met proberen waardig samenleven, maar eerder met elkaar een mes in de rug steken.

[hurricane]

Een draad waarin Mandela wordt gekoppeld aan de mannen van de vuilkar ?

[Scherven A. Mok]

Oorspronkelijk geplaatst door Bezeke

Ik ben niet van Antwerpen.. maar klopt dit?

Dit is gewoon een koekje van eigen deeg. De n-va doet niet anders dan ons haar ongenuanceerde perceptie van de werkelijkheid op dringen. Eén die net zo karikaturaal en onjuist is. Als een ander dat dan doet steigeren ze als door een horzel gebeten.

[De schoofzak]

Vrijwillige brandweermannen en vrouwen, vrijwillige leden van de civiele bescherming, die mogen van mij rondkomen met hun kalender of tombola.
Eén keer per jaar.

Ambtenaren niet.

Verder heb ik nooit geweten, niet bij mijn thuis of bij mijn schoonthuis, dat de wijkagent binnenkwam om zich te warmen of om wat te drinken.
Bij een buur hier wat verder, kwam wel af en toe een agent over de vloer tijdens zijn ronde. Maar die kwam nooit als de buurman zelf thuis was, en die flik werd wel degelijk 'getrakteerd' door de buurvrouw.

.

[bembem]

Oorspronkelijk geplaatst door EddyWitters

Als je verkapte corruptie 'socialistisch' wil noemen, mij niet gelaten..

In een boerenknolgat uit de tijd van de 'paradijsvogels' kende iedereen iedereen en was dat soort gemoedelijkheid misschien legio.
Ik woon anders ook in een kleine gemeente maar ik ken die mensen helemaal niet meer..bij de post en privé ophaaldiensten wordt er trouwens een pak geroteerd met het personeel en is dus een 'persoonlijk' band opbouwen quasi onmogelijk. en aan wildvreemden die aan de deur komen bedelen geef ik gewoon niks...

'verkapte corruptie' haha.

[bembem]

Oorspronkelijk geplaatst door De schoofzak

Vrijwillige brandweermannen en vrouwen, vrijwillige leden van de civiele bescherming, die mogen van mij rondkomen met hun kalender of tombola.
Eén keer per jaar.

Ambtenaren niet.

Verder heb ik nooit geweten, niet bij mijn thuis of bij mijn schoonthuis, dat de wijkagent binnenkwam om zich te warmen of om wat te drinken.
Bij een buur hier wat verder, kwam wel af en toe een agent over de vloer tijdens zijn ronde. Maar die kwam nooit als de buurman zelf thuis was, en die flik werd wel degelijk 'getrakteerd' door de buurvrouw.

.

Ach zo.. Zit jij soms vanachter de gordijnen te gluren naar de buren..

[Esperanza]

Oorspronkelijk geplaatst door EddyWitters

Als je verkapte corruptie 'socialistisch' wil noemen, mij niet gelaten..

Je legt mij woorden in de mond die ik niet heb uitgesproken.

Ik ben niet diegene die raaskalt over "praktijken onder socialistische besturen", noch heb ik gesproken over al dan niet "verkapte corruptie".

Ik bezie het louter als een traditie. Een traditie waar ik geen problemen mee heb. Meer niet.

Oorspronkelijk geplaatst door EddyWitters

In een boerenknolgat uit de tijd van de 'paradijsvogels' kende iedereen iedereen en was dat soort gemoedelijkheid misschien legio.
Ik woon anders ook in een kleine gemeente maar ik ken die mensen helemaal niet meer..bij de post en privé ophaaldiensten wordt er trouwens een pak geroteerd met het personeel en is dus een 'persoonlijk' band opbouwen quasi onmogelijk. en aan wildvreemden die aan de deur komen bedelen geef ik gewoon niks...

Je hebt wel een punt dat dergelijke gemoedelijkheid (zelfs in kleinere dorpen) in een vlug tempo aan het verdwijnen is en/of in de meeste gevallen al geheel onbestaande is. Dat klopt. Jammer genoeg wel, ja.

[circe]

Ik bezie het louter als een traditie. Een traditie waar ik geen problemen mee heb. Meer niet.

Het was in vele steden en dorpen dan ook traditie.

Maar toen wist men nog wie de vuilniskarman was. Men wist ook of ze goed of slecht werk leverden. Men wist ook dat ze extra soepel werden met wat extra fooi.

Mijn buurman koopt geen stickers voor de afvalbak maar geeft de vuilkarmensen 2 cola blikjes. Dat duurt zolang tot iemand eens gaat reclameren, want de rest van de straat kopen wel die dure stickers.

Ten tijde van de jaarlijkse nieuwjaarsfooi hoefde men geen zakken te kopen, geen aparte sorteerbakken te hebben waarbij voor elke scheet extra moet betaald worden.
Afval is nu big business geworden.

en ik kreeg ook nooit fooi met nieuwjaar van mijn baas. Mijn poetsvrouw trouwens ook niet.

[Sywen]

Een kliklijn tegen vuilnismannen die fooien ophalen. Dit nieuwe dieptepunt in de publieke moraal in Antwerpen toont aan hoe de stad van Bart De Wever en Liesbeth Homans (beiden N-VA) is afgegleden van een echte metropool naar een benauwende provinciestad vol verdeeldheid, spanning en dwang.

Antwerpse politie rukt uit om de 'overlast' van fooien bedelende vuilnismannen te beteugelen.

Bij de dood van Nelson Mandela kwamen plots honderden politici, van elke signatuur, uit de kast met bekentenissen over hoe sterk ze wel door de grote Zuid-Afrikaan waren geïnspireerd.

Zo ook de burgemeester van Antwerpen, die Mandela de hemel in prees als voorbeeld voor de hele mensheid. Hij betreurde het bij die gelegenheid dat de inspanningen van Mandela om de vele bevolkingsgroepen in Zuid-Afrika om te smeden tot een samenhangende natie niet werden doorgezet na zijn bewind.

Er is al wat inkt over gevloeid, want politiek cynisme kreeg een geheel nieuwe dimensie bij de dood van Mandela. Figuren die grote delen van hun leven het apartheidsregime steunden en de 'communist' en 'terrorist' Mandela de dood in wensten, stonden nu plots te drummen om zijn bejubelde stoffelijk overschot en schreeuwden urbi et orbi dat zij de politieke en menselijke nalatenschap van Mandela incarneerden.

Zo ook De Wever. En het blijft een heroïsch en zeldzaam staaltje populisme hoe hij wierook toezwaaide naar dat deel van Mandela’s erfenis dat hijzelf constant, doelbewust en gedisciplineerd verwerpt en saboteert.

Mandela probeerde een uiterst verscheurd land tot een sterke natie om te smeden; De Wever doet al jaren precies het tegenovergestelde, en gebruikt sinds ruim een jaar Antwerpen als de kookpot voor dit recept.
Verdeeldheid en dwang

Het beleid van de Antwerpse burgemeester draait rond twee zaken. Een: het scheppen van een scherpe tegenstelling tussen Antwerpenaars die ertoe doen en Antwerpenaars die er niet toe doen. De stad is niet van iedereen.

De scheidingslijn tussen beide groepen is rijkdom, en daarrond is een heel complex van verdelende eigenschappen gewikkeld: het is in essentie een tegenstelling tussen rijk en arm, die de vorm aanneemt van ondernemers tegen werknemers, autochtonen tegen allochtonen, werkenden tegen niet-werkenden, gezonden tegen zieken, rechts tegen links, oud tegen jong, sterk tegen zwak, dwang tegen recht.

Het tweede punt is disciplinering en bestraffing. De scheidslijn tussen beide groepen wordt streng bewaakt, en er wordt aan de Antwerpenaars een dwingend gedragsmodel opgelegd – mensen lopen constant rond met de vraag 'mag dit nog?'.

Antwerpen is het Vlaamse epicentrum van de GAS-cultuur, de nultolerantie en de kliklijnen. Het is een plek waarin de burgemeester en zijn college zich een absolutistische macht hebben eigen gemaakt om naar willekeur te beslissen wat ‘overlast’ berokkent (aan wie?), wat ‘leefbaar’ is (voor wie?), wat ‘goed is voor de stad’ (voor wie?) enzovoort.

Waar het bestuur de burgers oproept andere burgers te verklikken en aan te geven. Het is een plek waar gezagsdragers schaamteloos kiezen voor de belangen van de vermogenden en tegen die van de onvermogenden. Het is een plek waarin die zelfde gezagsdragers zich publiek smalend en beledigend uitlaten over racisme en discriminatie, over steuntrekkers, welzijnswerkers, intellectuelen en kunstenaars, academici en andere deskundigen, leden van de oppositie en van het georganiseerde middenveld.

Het is een plek geworden waar 'jij bent hier niet welkom' een vaak gebruikt beleidsinstrument is, gericht tegen al wie zwakker staat dan de vermogende middenklasse die het beleid draagt en aanstuurt. En het is een plek waar de kwaliteit van het bestuur en de dienstverlening pijlsnel daalt en stilaan het niveau van een bananenrepubliek bereikt – denk aan de op instorten staande stadsscholen.

In Antwerpen worden GAS-boetes niet enkel uitgeschreven om storend gedrag te beteugelen – op zich een volkomen onduidelijke en willekeurige categorie van handelingen. Ze worden ook gebruikt om politieke dissidentie te beknotten. En dat gaat ver.

Vanaf januari 2014 volstaat het deel te nemen aan een samenkomst die overlast zou kunnen veroorzaken om strafbaar te zijn. Er hoeft dus nog geen overlast veroorzaakt te worden: een GAS-ambtenaar kan soeverein oordelen dat iets mogelijk tot overlast zou kunnen leiden, en bewijzen zijn hiervoor niet vereist.

De wankele categorie ‘overlast’ wordt nu nog uitgebreid tot het potentieel voor overlast. Men kan zich inbeelden tot welke groteske rechtsonzekerheid dit zal leiden, en welke absurde boetes zullen worden uitgeschreven.

In dezelfde adem laat De Wever weten dat de media moeten ophouden met berichten over opmerkelijke en absurde GAS-boetes, want dat zo het hele ‘systeem’ wordt uitgehold. Niet het schandelijke systeem is dus fout, wel de kwaadwilligen die erover praten en schrijven.

Dat systeem moet de stad ‘veilig’ maken. Zo ook met de kliklijnen. Er werd een dieptepunt van publieke moraal rond ‘veiligheid’ bereikt toen drie politiepatrouilles uitrukten om vuilnismannen te beletten hun traditionele ‘fooienronde’ rond Nieuwjaar te houden.

Buurtbewoners hadden immers het noodnummer gebeld om, gevolg gevend aan de oproep van het stadsbestuur, fooien ronselende vuilnismannen te verklikken. En dus rukten de ordediensten uit, met dienstwapen, matrak en pepperspray, om deze bron van ‘onveiligheid’ uit te schakelen. Zo ver is het gekomen.

Antwerpen is, kortom, een plek waar alle politieke en sociale mores aan een sneltreinvaart naar de uitgang worden gebracht, waar de burger bevreesd is voor het beleid dat hem moet beschermen, waar het gemeenschapsgevoel is vervangen door een cultuur van achterdocht en tegenstellingen, en waar iedereen zich constant de vraag moet stellen: "is de stad wel van ‘A’?" Antwerpen is degoutant aan het worden.

Er was een tijd waarin slaven die in Antwerpen voet aan wal zetten hun vrijheid verkregen; waarin wie het minder goed had naar de stad trok om zich daar een toekomst op te bouwen, en daar welkom was; waarin het precies de verscheidenheid was die het bruisende karakter van de stad gestalte gaf; waarin kunst, kennis en sociale organisaties floreerden zoals nergens elders; waarin de buildrager uit de dokken een standbeeld kreeg, en waarin dissidenten al sinds Plantijn en zijn humanistische vrienden werden gerespecteerd.

Een zwerver zoals Vincent Van Gogh volgde er tekenles, en de vroege flaminganten zoals Hendrik Conscience en Jan Frans Willems – politieke dissidenten en in het geval van Conscience ook zoon van een migrant – vonden er een plaats om te leven en te werken. En de strijd om het algemeen stemrecht werd deels in de straten van Antwerpen uitgevochten.

De huidige burgemeester en z’n college zijn geheel andere waarden toegedaan. Ze lijken niet te begrijpen dat hun stad nog altijd die functie heeft die ze vanouds bezit: een plek waarin alle soorten mensen hun plaats vinden, een ‘metropool’ – de bijnaam die de stad zichzelf nog altijd graag geeft.

Ze lijken dan ook niet te snappen dat hun zogenaamd ‘gedurfde’ politiek niets positiefs oplevert, maar wel nieuwe broeihaarden van spanning en verzet schept die dit college op termijn zijn reputatie en macht zullen kosten.
Om De Wevers woorden over Mandela even om te keren: het is jammer dat het Antwerpse stadsbestuur er niet in slaagt uit de vele en uiteenlopende bevolkingsgroepen een samenhangende gemeenschap te vormen.

Het is jammer dat dit bestuur zoveel energie besteed aan precies het tegenovergestelde, en zich daardoor historisch als een volstrekte antipode openbaart van Mandela, maar eigenlijk ook van het grote Antwerpen dat ze hebben geërfd en waarvoor ze nu verantwoordelijk zijn, en dat stilaan niets meer dan een benauwend-kleinburgerlijke provinciestad aan het worden is.

Jan Blommaert

[Vigilant]

Oorspronkelijk geplaatst door Sywen

Een kliklijn tegen vuilnismannen die fooien ophalen. Dit nieuwe dieptepunt in de publieke moraal in Antwerpen toont aan hoe de stad van Bart De Wever en Liesbeth Homans (beiden N-VA) is afgegleden van een echte metropool naar een benauwende provinciestad vol verdeeldheid, spanning en dwang.

Antwerpse politie rukt uit om de 'overlast' van fooien bedelende vuilnismannen te beteugelen.

Bij de dood van Nelson Mandela kwamen plots honderden politici, van elke signatuur, uit de kast met bekentenissen over hoe sterk ze wel door de grote Zuid-Afrikaan waren geïnspireerd.

Zo ook de burgemeester van Antwerpen, die Mandela de hemel in prees als voorbeeld voor de hele mensheid. Hij betreurde het bij die gelegenheid dat de inspanningen van Mandela om de vele bevolkingsgroepen in Zuid-Afrika om te smeden tot een samenhangende natie niet werden doorgezet na zijn bewind.

Er is al wat inkt over gevloeid, want politiek cynisme kreeg een geheel nieuwe dimensie bij de dood van Mandela. Figuren die grote delen van hun leven het apartheidsregime steunden en de 'communist' en 'terrorist' Mandela de dood in wensten, stonden nu plots te drummen om zijn bejubelde stoffelijk overschot en schreeuwden urbi et orbi dat zij de politieke en menselijke nalatenschap van Mandela incarneerden.

Zo ook De Wever. En het blijft een heroïsch en zeldzaam staaltje populisme hoe hij wierook toezwaaide naar dat deel van Mandela’s erfenis dat hijzelf constant, doelbewust en gedisciplineerd verwerpt en saboteert.

Mandela probeerde een uiterst verscheurd land tot een sterke natie om te smeden; De Wever doet al jaren precies het tegenovergestelde, en gebruikt sinds ruim een jaar Antwerpen als de kookpot voor dit recept.
Verdeeldheid en dwang

Het beleid van de Antwerpse burgemeester draait rond twee zaken. Een: het scheppen van een scherpe tegenstelling tussen Antwerpenaars die ertoe doen en Antwerpenaars die er niet toe doen. De stad is niet van iedereen.

De scheidingslijn tussen beide groepen is rijkdom, en daarrond is een heel complex van verdelende eigenschappen gewikkeld: het is in essentie een tegenstelling tussen rijk en arm, die de vorm aanneemt van ondernemers tegen werknemers, autochtonen tegen allochtonen, werkenden tegen niet-werkenden, gezonden tegen zieken, rechts tegen links, oud tegen jong, sterk tegen zwak, dwang tegen recht.

Het tweede punt is disciplinering en bestraffing. De scheidslijn tussen beide groepen wordt streng bewaakt, en er wordt aan de Antwerpenaars een dwingend gedragsmodel opgelegd – mensen lopen constant rond met de vraag 'mag dit nog?'.

Antwerpen is het Vlaamse epicentrum van de GAS-cultuur, de nultolerantie en de kliklijnen. Het is een plek waarin de burgemeester en zijn college zich een absolutistische macht hebben eigen gemaakt om naar willekeur te beslissen wat ‘overlast’ berokkent (aan wie?), wat ‘leefbaar’ is (voor wie?), wat ‘goed is voor de stad’ (voor wie?) enzovoort.

Waar het bestuur de burgers oproept andere burgers te verklikken en aan te geven. Het is een plek waar gezagsdragers schaamteloos kiezen voor de belangen van de vermogenden en tegen die van de onvermogenden. Het is een plek waarin die zelfde gezagsdragers zich publiek smalend en beledigend uitlaten over racisme en discriminatie, over steuntrekkers, welzijnswerkers, intellectuelen en kunstenaars, academici en andere deskundigen, leden van de oppositie en van het georganiseerde middenveld.

Het is een plek geworden waar 'jij bent hier niet welkom' een vaak gebruikt beleidsinstrument is, gericht tegen al wie zwakker staat dan de vermogende middenklasse die het beleid draagt en aanstuurt. En het is een plek waar de kwaliteit van het bestuur en de dienstverlening pijlsnel daalt en stilaan het niveau van een bananenrepubliek bereikt – denk aan de op instorten staande stadsscholen.

In Antwerpen worden GAS-boetes niet enkel uitgeschreven om storend gedrag te beteugelen – op zich een volkomen onduidelijke en willekeurige categorie van handelingen. Ze worden ook gebruikt om politieke dissidentie te beknotten. En dat gaat ver.

Vanaf januari 2014 volstaat het deel te nemen aan een samenkomst die overlast zou kunnen veroorzaken om strafbaar te zijn. Er hoeft dus nog geen overlast veroorzaakt te worden: een GAS-ambtenaar kan soeverein oordelen dat iets mogelijk tot overlast zou kunnen leiden, en bewijzen zijn hiervoor niet vereist.

De wankele categorie ‘overlast’ wordt nu nog uitgebreid tot het potentieel voor overlast. Men kan zich inbeelden tot welke groteske rechtsonzekerheid dit zal leiden, en welke absurde boetes zullen worden uitgeschreven.

In dezelfde adem laat De Wever weten dat de media moeten ophouden met berichten over opmerkelijke en absurde GAS-boetes, want dat zo het hele ‘systeem’ wordt uitgehold. Niet het schandelijke systeem is dus fout, wel de kwaadwilligen die erover praten en schrijven.

Dat systeem moet de stad ‘veilig’ maken. Zo ook met de kliklijnen. Er werd een dieptepunt van publieke moraal rond ‘veiligheid’ bereikt toen drie politiepatrouilles uitrukten om vuilnismannen te beletten hun traditionele ‘fooienronde’ rond Nieuwjaar te houden.

Buurtbewoners hadden immers het noodnummer gebeld om, gevolg gevend aan de oproep van het stadsbestuur, fooien ronselende vuilnismannen te verklikken. En dus rukten de ordediensten uit, met dienstwapen, matrak en pepperspray, om deze bron van ‘onveiligheid’ uit te schakelen. Zo ver is het gekomen.

Antwerpen is, kortom, een plek waar alle politieke en sociale mores aan een sneltreinvaart naar de uitgang worden gebracht, waar de burger bevreesd is voor het beleid dat hem moet beschermen, waar het gemeenschapsgevoel is vervangen door een cultuur van achterdocht en tegenstellingen, en waar iedereen zich constant de vraag moet stellen: "is de stad wel van ‘A’?" Antwerpen is degoutant aan het worden.

Er was een tijd waarin slaven die in Antwerpen voet aan wal zetten hun vrijheid verkregen; waarin wie het minder goed had naar de stad trok om zich daar een toekomst op te bouwen, en daar welkom was; waarin het precies de verscheidenheid was die het bruisende karakter van de stad gestalte gaf; waarin kunst, kennis en sociale organisaties floreerden zoals nergens elders; waarin de buildrager uit de dokken een standbeeld kreeg, en waarin dissidenten al sinds Plantijn en zijn humanistische vrienden werden gerespecteerd.

Een zwerver zoals Vincent Van Gogh volgde er tekenles, en de vroege flaminganten zoals Hendrik Conscience en Jan Frans Willems – politieke dissidenten en in het geval van Conscience ook zoon van een migrant – vonden er een plaats om te leven en te werken. En de strijd om het algemeen stemrecht werd deels in de straten van Antwerpen uitgevochten.

De huidige burgemeester en z’n college zijn geheel andere waarden toegedaan. Ze lijken niet te begrijpen dat hun stad nog altijd die functie heeft die ze vanouds bezit: een plek waarin alle soorten mensen hun plaats vinden, een ‘metropool’ – de bijnaam die de stad zichzelf nog altijd graag geeft.

Ze lijken dan ook niet te snappen dat hun zogenaamd ‘gedurfde’ politiek niets positiefs oplevert, maar wel nieuwe broeihaarden van spanning en verzet schept die dit college op termijn zijn reputatie en macht zullen kosten.
Om De Wevers woorden over Mandela even om te keren: het is jammer dat het Antwerpse stadsbestuur er niet in slaagt uit de vele en uiteenlopende bevolkingsgroepen een samenhangende gemeenschap te vormen.

Het is jammer dat dit bestuur zoveel energie besteed aan precies het tegenovergestelde, en zich daardoor historisch als een volstrekte antipode openbaart van Mandela, maar eigenlijk ook van het grote Antwerpen dat ze hebben geërfd en waarvoor ze nu verantwoordelijk zijn, en dat stilaan niets meer dan een benauwend-kleinburgerlijke provinciestad aan het worden is.

Jan Blommaert

Extreem-linkse agitprop. Van een Jan Blommaert zou je verwachten dat hij begrijpt dat de ombudsvrouw, die inititiafneemster was, een onafhankelijk ambtenaar is waarmee BDW niets te maken heeft.

[zonbron]

Ik heb gisteren nog even mijn vuilnismannen een mooie fooi toegestoken.

Klik maar...


Ze hebben me verzekerd dat ze terugkomen... volgend jaar.

[Sywen]

Oorspronkelijk geplaatst door Vigilant

een onafhankelijk ambtenaar is waarmee BDW niets te maken heeft.

is hij niet de burgemeester, dus verantwoordelijk voor alle richtlijnen van 'zijn' stad?

[subocaj]

Oorspronkelijk geplaatst door Vigilant

Extreem-linkse agitprop. Van een Jan Blommaert zou je verwachten dat hij begrijpt dat de ombudsvrouw, die inititiafneemster was, een onafhankelijk ambtenaar is waarmee BDW niets te maken heeft.