Het grote Poëzietopic

[Zucht]

Oorspronkelijk geplaatst door Jay-P.

Niet opgeven, maar 't is nog niet echt 'Van Ostaijen'-nivo, hé.

Hij zit toch al een stuk boven pakweg een Boef, of Lil Kleine en zo.

[Vlad]

L'Europe

Un soir plein de clartés et de nuages d'or,
Du fond des cieux lointains, rayonne au coeur d'un port
Léger de mâts et lourd de monstrueux navires ;
L'ombre est de pourpre autour des aigles de l'Empire
Dont le bronze géant règne sur les maisons.
On écoute bondir, dans leurs beffrois, les cloches ;
D'héroïques drapeaux pendent aux frontons proches,
Et la gloire en tumulte envahit l'horizon.
Et c'est l'heure où le songe et l'effort se confondent,
Où l'on s'attarde, regardant au loin la mer,
A rêver ce que sont et l'homme et l'univers
Grâce a l'Europe intense et maîtresse du monde.
Depuis cent et cent ans
Que le sang roule en son coeur haletant,
Toujours, malgré les deuils et les fléaux voraces,
Et les guerres criant la haine a travers temps,
Elle éduqua ses races
A ne jamais planter
Les arbres de leur force et de leur volonté
Que dans le jardin clos des réalités sûres.
Clairvoyance, méthode, ordre et mesure ;
Routes dont nul brouillard ne dérobe le bout ;
Vendange immensément et dûment poursuivie
Au long des rameaux clairs des vignes de la vie ;
Calcul dans le travail universel qui bout ;
Hâte, calme, prudence, audace,
Fièvre mêlée a la lenteur tenace,
Ô la complexe et formidable ardeur
Pour les luttes et les conquêtes
Que l'Europe porte en sa tête
Et thésaurise dans son coeur !
Elle est partout présente
Et agissante,
Les yeux hallucinés par les rouges trésors
Qu'en leurs replis obscurs, profonds et méandriques,
Les montagnes d'Asie et les forêts d'Afrique
On ne sait où, la-bas, lui réservent encor.
Les arbres violents des forêts millénaires
Inclinent vers ses mains leurs fruits délicieux :
Les poings de leurs rameaux semblent tordre les cieux
Et leur front ferme et haut se buter aux tonnerres.
Au coeur des archipels, elle explore des îles
Dont le sol est strié d'amiante et d'argent
Et dont les grandes fleurs, aux vents des soirs, bougeant,
Lui présentent leurs sucs ou leurs venins dociles.
Les monts sont perforés et les isthmes fendus
Pour que des chemins d'eau moins longs et moins perdus
Joignent entre eux les ports merveilleux de la terre.
Même la nuit et ses étoiles feudataires
Collaborent, la-haut, avec leurs feux unis,
A la marche tranquille, énorme et solitaire,
Des grands vaisseaux pointant leur cap sur l'infini ;
Et les marchands de Londres et les courtiers d'Hambourg,
Et ceux qui sont partis de Gênes ou de Marseille,
Et les aventuriers que l'audace conseille,
Et les savants hardis et les émigrants gourds,
Tous, où qu'ils débarquent, passent, luttent, s'installent,
Confient aux sols nouveaux des plus lointains pays,
Avec leur fièvre active et leur travail précis,
Le grain qui fit fleurir leur âme occidentale.

Ô ces héros d'Europe armés de projets clairs,
Actifs dans le triomphe, adroits dans les revers,
Cerveaux dominateurs de forfaits et de crimes,
Mains agrafant l'espoir a la force unanime,
Constructeurs éblouis des tours de l'avenir
Où les pierres d'argent des plus fermes idées
Brillent, de vent, d'espace et de feux inondées,
Sont-ils géants par leur ardeur a tout unir !
Ils s'oublieraient eux-mêmes en leur oeuvre féconde,
N'était qu'au Nord, la-haut, sous les brumes profondes,
Les banques de Glascow, d'Anvers et de Francfort
Guettent toujours, avec leurs yeux de fièvre et d'or,
Leurs gestes de chercheurs dispersés sur le monde.

La terre immense et riche et prodigue, la terre
Vivante est a celui qui la détient le mieux
Et la dompte, sous son effort victorieux,
Comme un cheval fumant cabré dans la lumière.
Et l'Europe qui modela au cours des temps
La fruste Océanie et la jeune Amérique,
Avec les doigts savants de sa force lyrique,
Poursuit, comme autrefois, son travail exaltant.
Les grands lacs lumineux des Congos noirs la tentent,
Les vieux déserts semés d'oasis et de tentes,
L'équateur rouge et ses flores d'or éclatant.

Devant le masque cru des féroces idoles,
Elle apporte soudain de nouvelles paroles,
Elle déplie en des âmes mornes encor
L'aile obscure qui soutiendra leur prime essor
Et sur des fronts étroits et durs que rapetisse
L'esclavage, la peur, l'effroi, la cruauté,
Sa main fait lentement, mais sûrement flotter
Quelque rêve futur qui serait la justice.

Europa

Een avond vol van gouden wolken en van glans
Straalt uit het verste van de verre hemeltrans
Een haven in, licht van masten en van schepen zwaar;
Paarse schaduw omfloerst de keizer en zijn adelaar
Waarvan het reuzige brons de huizen gebiedt.
Men hoort, hoog inhun belforten, de klokkenbons;
Heroïsche vlaggen wapperen aan de frontons,
En glorie overspoelt in chaos het verschiet.

Hier is het dat de droom met het streven convergeert,
Daar waar men naar de zee kijkt en rustig blijft staan
En droomt hoe én heelal én mens kunnen bestaan
Dankzij het sterk Europa dat de wereld regeert.

Sinds honderd en honderd jaar
Dat het bloed wentelt in zijn hijgend hart,
Ondanks de vraatzuchtige gesels en de smart,
En oorlogen die haat brullen uit alle macht,
Leerde het zijn rassen altijd aan
Om nergens anders nog voortaan
De bomen te planten van hun wil en hun kracht
Dan in de afgesloten tuin van de zekerheid.
Helderziendheid, methode, orde, matigheid;
Wegen wier einde niet omneveld is meteen;
Klare gebaren bij de taak die men voortzet, sterk
Langs klare ranken van de levenswingerd heen;
Berekening in het kokend wereldwerk;
Haast, kalmte, voorzichtigheid, stoutmoedigheid,
Koorts vermengd met stugge langzaamheid,
O de passie, complex en onvervaard
Voor de veroveringen en de strijd
Die Europa in zijn hoofd geleidt
En in zijn hart bijeen vergaart!

Het is alom aanwezig
En almaar bezig,
Zijn blik die bij het zien van de rode schatten fonkelt,
Die de bergen van Azië en de Afrikaanse wouden,
Men weet niet waar, maar daar, voor hem in voorraad houden,
In hun donkere schuilhoeken, diep en gekronkeld.
De sterke bomen van het woud, duizend jaar oud,
Reiken naar zijn handen hun verrukkelijk fruit,
Hun takken lijken vuisten, wringen de hemel uit
En op de donder stuit hun voorhoofd, hoog en boud.
Diep in de archipels verkent het de gebieden
Die striemen van asbest en zilver in zich dragen,
Waar grote bloemen, die in de avondwinden vlagen,
Hem hun sap of hun willige vergif aanbieden.
De bergen zijn doorboord, de inhammen gespleten
Zodat waterwegen, minder lang of minder vergeten,
De prachtige wereldhavens doen samenvallen.
Zelfs de nacht en haar sterren, als vazallen,
Werken samen, daar hoog, met hun vereende vuren,
Aan de rustige mars, groots en teruggetrokken,
Van grote schepen die naar het oneindige sturen;
En makelaars van Hamburg, en kooplui van Londen,
En zij die uit Marseille of Genua vertrokken,
De avonturiers die durf aan wijsheid verbonden,
Gewaagde geleerden, verkleumde immigranten,
En allen, waar zij ook gingen, vochten of strandden,
Vertrouwden aan de bodems van de verste landen
Het zaad toe dat hun westerse ziel deed groeien
En met hun koorts en hun precisiewerk deed bloeien.

O, helden van Europa, gesterkt door wil en gloed,
Actief in de triomf, slim in de tegenspoed,
Met breinen die én misdrijf én vergrijp beslechten,
Handen die hoop aan unanieme sterkte hechten,
Bouwers, door de torens van de toekomst verblind,
Waar van de sterkste ideeën de zilveren stenen
Schitteren, overspoeld door ruimte, vuur en wind,
Zijn waarlijk de giganten die vurig alles verenen!
Ze zouden zichzelf vergeten in het werk dat slechts gedijt,
In het norden, darenboven, onder een nevenlwoud,
De banken in Glasgow, Frankfurt en Antwerpen altijd
Bespieden met hun ogen vol koorts en vol goud,
Het vorserswerk, over heel de wereld verspreid.

De immense aarde, rijk en kwistig van aard
En vol leven, hoort toe aan wie haar het beste bezit
En haar temt aan het roemvolle eind van de rit,
Zoals, dampend in het licht, een steigerend paard.

En Europa dat het jonge Amerika en meteen
Ook het ruwe Oceanië tot wasdom bracht,
Met zijn handige vingers vol lyrische kracht,
Zet zijn opwindend werk verder, net als voorheen.
De klare meren van de zwarte Congo's lokken aan,
De oude woestijnen, met oases en tenten bezaaid,
De rode evenaar wiens gouden flora laait.

Het ruwe masker van wrede afgodsbeelden maant
Europa plotseling tot nieuwe woorden aan,
Het ontvouwt in die nog trieste zielen de vlerken
Die, eerst obscuur, daarna hun vluchten zullen sterken
En op de smalle en harde voorhoofden die klein
Geworden zijn door slavernij, gruwel, afschuw, schroom,
Laat zijn hand, traag maar zeker, een toekomstige droom
Zweven, van wat rechtvaardigheid zou zijn.


Ma race

Je suis le fils de cette race
Dont les cerveaux plus que les dents
Sont soldide en sont ardent
Et sont voraces.

Je suis le fils de cette race
Dont les desseins ont prévalu
Dans les luttes profondes
De monde a monde,
Je suis le fils de cette race
Tenace
Qui veut, après avoir voulu
Encore, encore en encore plus!

Races d' Europe et des soudaines Amériques,
- Ma race! - Oh que vos pas sont beaux
Quand ils portent sur les sommets lyriques
Toujours plus haut
Les feux maintenus clairs des antiques flambeaux!

Le monde entier est ce jardin des Hespérides
Où vous cueillez, parmi des arbres tors,
Avec des bras fougueux, avec des mains torrides,
La force et le savoir, la volonté et l'or.

S'ils furent lourds vos coups dans les luttes fatales,
Du moins votre oevre immortelle et mentale
Recouvre, avec ses ailes de clarté,
L'oevre basse de cruauté.

Vos noms ? Qu'important ceux dont l'histoire vous nomme;
Vous vous reconnaissez toutes, au même sceau
Empreint sur vos berceaux,
D'où se lèvent les plus purs des hommes.

Avec des regard nets, puissants et ingénus,
Vous explorez la terres entière:
Toute lueur qui filtre, a travers l'inconnu,
Devient, entre vos mains, une énorme lumière.

L'urgence d'innover vous étreint le cerveau;
Et vous multipliez les escaliers mobiles
Et les rampes et les paliers nouveaux,
La-haut, autour des vérités indélébiles.

Trouver, grouper, régler, choisir et réformer!
Vos voyages, vos recherches, votre science,
Tout se ligue pour vous armer
D'une plus lucide consience.

Vous vous servez de l'air, de l'eau, du sol, du feu,
Vous les exorcisez de leurs terreurs dardées;
Ceux qui furent, aux temps liturgiques, les Dieux
S'humanisent et ne sont plus que vos idées.

Tout se règle, tout se déduit, tout se prévoit.
Le hasard fol et vieuw, sous vos calculs, se dompte;
L'action vibre en vous, mais sans geste, sans voix,
Et ne fait qu'un avec l'intelligence prompte.

O les races magnifiques! L'est, l'Ouest, le Nord,
Terre et cieux, pôles et mers sont vos domaines.
Régnez: puisque par vous la volonté du sort
Devient de plus en plus la volonté humaine.


Mijn ras

Ik ben de zoon van dit ras waardoor mijn
Hersenen meer dan mijn tanden
Stevig zijn en branden
En vraatzuchtig zijn

Ik ben de zoon van dit ras
Wiens plannen doorslaggevend waren
In de zware
Strijd van wereld tot wereld,
Ik ben de zoon van dit ras
Stug als vlas,
Een kerel die, na iets te hebben gewild,
Zijn honger naar nog meer en meer niet stilt!

Rassen uit Europa, en uit de plotse Amerika's,
Hoe mooi zijn toch uw passen,
Als zijn de vuren dragen naar de lyrische top,
Steeds hogerop,
En op de klaarte van antieke toortsen passen!

De hele wereld is de tuin van de Hesperiden
Waar u tussen getorste bomen, eeuwenoud,
Met driftige armen en met handen lucide
De kracht, de kennis plukt, de wil, het goud.

Al waren uw slagen zwaar in de fatale strijd,
Toch bedekken uw tijdloze geesteswerken,
Tenminste met hun heldere vlerken
Het snode werk van de onverbiddelijkheid.

Uw namen ? Welk belang toch om ze te noemen;
Alle rassen hebben elkaar herkend
Aan hetzelfde zegel, op uw wiegen geprent,
En waaruit de zuiverste mensen doemen.

Met één blik, duidelijk, machtig, argeloos
Was u het die de aarde verkende;
Elk schijnsel dat sijpelt doorheen het onbekende,
Wordt in uw handen een licht, groots en grandioos.

De aandrift tot vernieuwing omarmt uw brein,
En u vermeerdert de mobiele trappen daar,
Hun leuning en hun nieuwe overlopen waar
Ginds hoog, de waarheden niet uit te wissen zijn.

Vinden, verenen, regelen, kiezen, hervormen!
Al uw reizen, uw onderzoeken en uw weten
Spannen samen en leren u vernieuwde normen
Die u wapenen met een meer verlicht geweten.

Water, aarde, vuur en lucht gebruikt u als krachten,
U bezweert ze en wil ze van terreur bevrijden;
Zij die de Goden waren in liturgische tijden
Worden humaan en zijn niet meer dan uw gedachten.

Alles wordt geordend, geconcludeerd, gepland.
Het gekke, oude toeval wordt begroot en getemd;
De actie trilt in u maar zonder gebaar of stem
En maakt alleen met gezwinde geesten een band.

O de prachtige rassen! Het oosten, westen, noorden,
Aarde en hemel, polen en zeeën zijn uw oorden.
Heers: want het is door u dat binnenkort
De wil van het lot de wil van de mensen wordt.

Emile Verhaeren (vertaald door Koen Stassijns)

[Vrijheideerst]

Oorspronkelijk geplaatst door Zucht

Hij zit toch al een stuk boven pakweg een Boef, of Lil Kleine en zo.

Dank.

[Eyjafjallajökull]

Oorspronkelijk geplaatst door Eduard Khil

Schrijfster blijkbaar
https://nl.wikipedia.org/wiki/Aleidis_Dierick


Zo zwart als roet zo te zien

Tja, dochter van Renaat Verbruggen.

[Marie van de koster]

Oorspronkelijk geplaatst door Vlad

L'Europe

Un soir plein de clartés et de nuages d'or,
.................

Ma race
................

Emile Verhaeren (vertaald door Koen Stassijns)

Ik wist niet dat Emile Verhaeren zo strijdlustig was. Ik moet eens iets van die mens gaan lezen

[Vrijheideerst]

Verpesten van sfeer
Is slechts tijdelijk een gegeven
Corona maakt hen gek
Bruggenbouwers verzamel

Doch zij die het goed menen kunnen niet anders
Dan niet verzaken in de strijd
De strijd van het vrije woord
De pen is machtiger dan de banhamer

Zij kunnen nog genieten van hun jonge dag
Ooit keert het tij
Modder maar aan
Eer is niet hier

Ze kunnen ons niet raken
De plicht roept
Diegene zonder leven moet water niet drinken
Wel afwassen

[TV-verslaafde]

Mensen zijn vreemd.
Mensen zijn vervreemd.
Mensen zijn ontvreemd.
Mensen geloven in niets meer.

[TV-verslaafde]

Een doelloze missie, een verbitterde blik.

Niemand gelooft nog in verlossing.

[TV-verslaafde]

Riooljournalistiek.

Een missie op zich. Mensen neerhalen zonder motivatie of doel. Gewoon omdat het kan.

Wat je niet doodt maakt je sterker.

[TV-verslaafde]

Gepraat van een dromer.

De toekomst ziet er slecht uit.

Hoop is synoniem met het leven. Ofwel leven ze in het verleden ofwel bereiden ze zich voor op de toekomst. Er is geen heden.

Misbruik wordt bestraft. Dus het vrije woord wordt gesmoord...

[TV-verslaafde]

Nu trekken ze alle registers open. De duizendpoot slaat toe, zovele poten dat het niet kan volgen welke poot eerst moet voortzetten. Het manusje van alles tegenover een meester van 1.

[TV-verslaafde]

Ik ben een one hit wonder.

Een vaag verschijnsel.

Na 1 dag ben je me weer vergeten.

Eens goed om mee te lachen.

Dus laat me gerust ... Voorgoed.

Eindelijk van jullie af. Wat kopieerwerk gaat er niets aan veranderen...

[Elio di Supo]

Guus kom naar huus want de koeien staan op spring'n
De varkes mutt'n vret'n en 't hooi moet van 't land
Guus kom naar huus want daar 'beuren rare ding'n
Dit kan toch zo niet doorgaan Guus wat is er aan de hand
Guus Utenwaard is een week of wat geled'n
Toen 'ie terugkwam met de trekker na het hooi'n van 't land
Met 'n behoorlijk flinke vaart tegen de koeiestal gered'n
Zien trekker total loss en zien kop in 't verband
Nou kan een boer niet zonder trekker dus 'n nieuwe mos 'r kommen
De schoenendoos werd omgekeerd 't kapitaal geteld
En op zaterdag het Guus de buus naar Rotterdam genommen
En in zien binnenzak had Guus een flinken boerentiet met geld
Guus Utenwaard had zich nooit in 'n stad begeven
Hij kent alleen 't dorp, 't land, de oude boerderij
Zien hejt het vroeger zejt da's waar de wilde wijven leven
Die voor 'n stuuver mit naar boven gaan voor de vrijerij
Daar krieg je grote puusten van want al die wijven uut de steden
Leven daar in zonde en die gaan nooit naar de kerk
Alleen naar grote feesten, orgies en excessen deden
Ja de duvel in de steden het daar flink wat overwerk
Guus kom naar huus want de koeien staan op spring'n
De varkes mutt'n vret'n en 't hooi moet van 't land
Guus kom naar huus want daar 'beuren rare ding'n
Dit kan toch zo niet doorgaan Guus wat is er aan de hand
Guus Utenwaard liep daar constant aan te denk'n
Toen ergens in de binnenstad een struise tot 'm zei
"He ga je mee 'k weet waar ze 'n lekker neutje schenk'n
Daar komen enkelt mensen met manieren zoals jij
Huize Constance geeft je een kans schat kom je lekker mee naar bov'n"
En Guus dacht als pastoor dit wist dan kom ik in de hel
Die blote billen, naakte wieven, Guus die kon 't niet gelov'n
Dat had 'n Utenwaard nog nooit ervaard maar Guus had 't nu wel
Guus kom naar huus want de koeien staan op spring'n
De varkes mutt'n vret'n en 't hooi moet van 't land
Guus kom naar huus want daar 'beuren rare ding'n
Dit kan toch zo niet doorgaan Guus wat is er aan de hand
Guus Utenwaard kreeg de smaak nu goed te pakk'n
Hij kocht geen grote trekker maar 'n snelle Amerikaan
Daar scheurt 'ie mee naar Rotterdam om flink daar door te zakk'n
Met alleen de wilde wijven maar zien koeien laat 'ie staan
'T Hele dorp spreekt schande over Utenwaard en zien manier'n
En pastoor zegt "nou die Utenwaard, die komp vast in de hel"
Maar Guus vergat zien boerderij, het land en al zien dier'n
En spendeerde heel zien schoenendoos aan 't wilde wijvenspel
Guus kom naar huus want de koeien staan op spring'n
De varkes mutt'n vret'n en 't hooi moet van 't land
Guus kom naar huus want daar 'beuren rare ding'n
Dit kan toch zo niet doorgaan Guus wat is er aan de hand
Guus kom naar huus want de koeien staan op spring'n
De varkes mutt'n vret'n en 't hooi moet van 't land
Guus kom naar huus want daar 'beuren rare ding'n
Dit kan toch zo niet doorgaan Guus wat is er aan de hand

[Travis Bickle]

Laat er zeker geen twijfel over bestaan
Somers en Shimane hebben het gedaan
Samen hebben ze de deal gemaakt
Alleen Somers heeft zich vermaakt
Shimane heeft het ondergaan
Maar nu is het allemaal gedaan.

[Eyjafjallajökull]

Het mag dan zo wezen
dat rust vanbinnen moet zijn,
een bergtop in de Provence,
de ondergaande zon daarop
en twee glazen rode wijn
maken het wel eenvoudiger
niet meer te zijn dan zijn.


Bram Vermeulen

[Elio di Supo]

(bekend onder Antwerpse studenten)

1
Mieke Appeltrut, ‘k hem heur uitgeschut
z’ hee een puist oep heuren arm en een kopere trut
kom is hier ik al oe naaien dat oe oogskes ervan draaien
en de schijn van de maan oep oe gat zal staan
2
Jan de appelfluit hee z’is uitgebuit
hij hee een puist oep zijnen arm en een kopere fluit
kom is hier ik zal oe poeppen dat oe oogskes d’r van druppen
en de schijn van de maan oep oewe zot zal staan
3
Jefke Appelspijs zijne zak zie grijs
van den ouwerdoem staan zijn klote kroem
zijne piet kan ni meer staan, want zijn ballen zen d’r aan
en as er toch iet groeit dan is ermee geknoeid
4
Joske Olenbol hee ne vozen ol
hij hee ne zak vol wratten en ne lul vol kol
en hij wilt wel nor de wijven mor hij krijgt mor gene stijve
en as em toch komt staan dan plakt em overal aan

[Vlad]

Oorspronkelijk geplaatst door Marie van de koster

Ik wist niet dat Emile Verhaeren zo strijdlustig was. Ik moet eens iets van die mens gaan lezen

Het zijn een beetje buitenbeentjes in zijn oevre denk ik. Ik plaats ze hier expres in de hoop dat de wokes anachronistisch tilt slaan en zijn graf onteren. Hoe meer de wokes in het nieuws komen met hun waanzin hoe meer mensen er zich van afkeren. Alleen onwetenden, psychoten en totaal gebrainwashte jonge mensen wiens historisch gevoel het nog laat afweten laten zich inpalmen door de neoracisten.

[Eyjafjallajökull]

Oorspronkelijk geplaatst door Eduard Khil

een gedicht voor de vlaamsgezinden

Een woordkunstenares zowaar