Wanneer is een partij niet-democratisch?

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door giserke

dit kan nu toch niet zo moeilijk zijn om dit te weten hé!

Als je gewoon de schoolboekjes leest over de Belgische revolutie, kan je met een beetje nadenken, zonder enige voorkennis een flagrante leugen herkennen.

Er staat, dat de revolutie begonnen is met een spontane volksopstand in de munt, na de opvoering van de stomme van portici.

Graag even meer info wie dit spontaan volk was die tijdens 1830 naar de opera kon gaan luisteren.

D�*�*r vraag je zoiets!
Wie w�*ren die mensen die zich in 1830 operamuziek konden permiteren?
In alle geval NIET Jan met de pet!

[Guderian]

Oorspronkelijk geplaatst door Seba

dit moet zowat de grootste onzin zijn die er op dit forum al is gepost geweest. Referenda lijken me in deze een betere maatstaf dan dan wat "het volk" doet. In een democratie kunnen leiders afgezet worden wanneer het volk dat wil, wanneer het volk daarvoor eerst op straat moet komen en het regime met geweld omverwerpen moet je al veel durf hebben om dat "democratisch" te noemen...

Neen ik noem dat niet democratisch, het regime was in dat geval niet meer democratisch, het was ervan weg geëvolueerd wat ertoe geleid heeft dat het volk de situatie rechtzet. Regimes die tegen de wil in van het volk regeren, kunnen niet blijven bestaan tenzij door repressie tegen het eigen volk. Maar dan is er geen democratie meer. In Noord-Korea hebben we alle reden om aan te nemen dat het geen democratisch land meer is omdat het regime haar volk onder de knoet houdt door harde repressie. Maar dit kan niet blijven duren. De NSDAP daarentegen heeft nooit repressie tegen het eigen volk moeten gebruiken, de aanwezigheid van de grote massa's was altijd spontaan. In marxistische terreurregimes daarentegen is dit niet zo, daar is het regime zeer rigide.

Democratie is niet hetzelfde als de middelen die het gebruikt. Die middelen zijn in de meeste gevallen ideologisch gekleurd.

[Guderian]

Oorspronkelijk geplaatst door Seba

referenda zijn nochthans onweerlegbaar een betere maatstaf daarvoor dan het aantal stemmen voor partij X met 101 standpunten. Dat Guderian dat niet kan toegeven/inzien vind ik maar vreemd...

Je hebt het weer niet begrepen, middelen moet je onafhankelijk zien van democratie. Tuurlijk zijn referenda zeer goede middelen.

[Seba]

Oorspronkelijk geplaatst door Guderian

De NSDAP daarentegen heeft nooit repressie tegen het eigen volk moeten gebruiken, de aanwezigheid van de grote massa's was altijd spontaan

dus als er geen fysieke opstanden zijn wil dat zeggen dat er geen wiskundige emerderheid kan zijn die voor een ander regime is? Dat is dus onzin. Als lid van het "eigen volk" had men inderdaad (terecht) schrik voor dat regime, zodat protesteren uit den boze was juist omwille van de gekende repressie die zou volgen. U vergeet er trouwens bij te zeggen dat oa homo's van het "eigen volk" gewoon gedeporteerd werden, dat is zelfs geen repressie meer.


Om nog maar te zwijgen van de bezette landen wiens protest van de bevolking (verzet,..) ook gene bal uithaalde, ook al was het regime zogezegd "democratisch" gesteund door de Duitse bevolking...
Aangezien het rijk zich uitstrekte over heel West-Europa vallen de betreffende landen ook onder hetzelfde democratische principe, en ik denk dat u dan moeilijk veel "democratische steun" zal kunnen vinden...

[Guderian]

Oorspronkelijk geplaatst door Seba

dus als er geen fysieke opstanden zijn wil dat zeggen dat er geen wiskundige emerderheid kan zijn die voor een ander regime is? Dat is dus onzin.

Die wiskundige meerderheid kan er misschien wel zijn, maar is waardeloos zolang deze niet in feiten en handelingen wordt omgezet. Indien het zo is dat een regime aan de macht kan blijven terwijl het haar eigen volk onderdrukt, dan zou het in feite de perfecte antidemocratische staatsinrichting gevonden hebben. Maar de geschiedenis leert ons dat dit niet blijft duren, dat -mede bepaald door allerlei factoren waaronder culturele- er vroeg of laat een einde aan komt, meestal gewelddadig, soms "fluwelen".

Als lid van het "eigen volk" had men inderdaad (terecht) schrik voor dat regime, zodat protesteren uit den boze was juist omwille van de gekende repressie die zou volgen.

Als die angst groter blijft dan de vastberaden wil tot verandering, dan betekent dit maar één ding, namelijk dat het minimum aan potentieel dat tot revolutie kan overgaan (mix van kwantiteit en kwaliteit) niet bereikt is, dat is nochtans zeker niet de meerderheid van een bevolking, want diepgaande politieke transformaties zijn altijd het werk van een minderheid.

U vergeet er trouwens bij te zeggen dat oa homo's van het "eigen volk" gewoon gedeporteerd werden, dat is zelfs geen repressie meer.

Als die homofielen niet verdedigd worden door een meerderheid van de bevolking noch door een minimum aan revolutionair potentieel, dan zit het regime op rozen. En dat was blijkbaar het geval.

Om nog maar te zwijgen van de bezette landen wiens protest van de bevolking (verzet,..) ook gene bal uithaalde, ook al was het regime zogezegd "democratisch" gesteund door de Duitse bevolking...
Aangezien het rijk zich uitstrekte over heel West-Europa vallen de betreffende landen ook onder hetzelfde democratische principe, en ik denk dat u dan moeilijk veel "democratische steun" zal kunnen vinden...

Dat is iets compleet anders. Democratie gaat uit van de wil van het staatsvolk, hier ging het om andere Europese volkeren die in andere -al dan niet kunstmatige- staten leefden.

[Rene Artois]

Voor wie gelooft dat de NSDAP een democratische partij was volgende plaats en datum : München 08/11/1923. Juist, de burgerbraukellerputsch. Wat is er democratischer dan een poging tot staatsgreep.

[praha]

Oorspronkelijk geplaatst door Guderian

.... Maar dit kan niet blijven duren. De NSDAP daarentegen heeft nooit repressie tegen het eigen volk moeten gebruiken, de aanwezigheid van de grote massa's was altijd spontaan. In marxistische terreurregimes daarentegen is dit niet zo, daar is het regime zeer rigide.

Democratie is niet hetzelfde als de middelen die het gebruikt. Die middelen zijn in de meeste gevallen ideologisch gekleurd.

het volstaat dus democratisch verkozen aan de macht te komen, de oppositie drastisch te reduceren tot een enkeling door allen die voor de electorale overwinning openlijk een andere kleur bekende als volksverraders te bestempelen ( dus niet tot het 'eigen volk' te rekenen ) teneinde ze te vrijelijk in democratische zin te liquideren

de enkelingen die door de mazen van het net vielen verder onder de knoet te houden met een schrikbewind waar eenieder die niet vlot en vlug genoeg z'n rechterarm omhoog kon steken of een aanzienlijk lijstje aan politiek incorrecten kon voorleggen de trein werd opgezet

aaah dat is dus democratie

[praha]

Oorspronkelijk geplaatst door Guderian

Die wiskundige meerderheid kan er misschien wel zijn, maar is waardeloos zolang deze niet in feiten en handelingen wordt omgezet. Indien het zo is dat een regime aan de macht kan blijven terwijl het haar eigen volk onderdrukt, dan zou het in feite de perfecte antidemocratische staatsinrichting gevonden hebben.

Als die angst groter blijft dan de vastberaden wil tot verandering, dan betekent dit maar één ding, namelijk dat het minimum aan potentieel dat tot revolutie kan overgaan (mix van kwantiteit en kwaliteit) niet bereikt is, dat is nochtans zeker niet de meerderheid van een bevolking, want diepgaande politieke transformaties zijn altijd het werk van een minderheid.

daar ben ik in 't geval van de nsdap van overtuigd
dat had aar nog jaaaaren kunnen blijven duren moest er geen wo van gekomen zijn

ni moeilijk, elke gekende andersdenkende werd op den trein gezet

[praha]

één ding valt er misschien te zeggen

op den langen duur als elke minste oppositie uit de weg was geruimd zal dat wel een héél democratisch systeem zijn

[ericferemans]

.
De democratie is een manier om de staat te besturen.

1) De verschillende staatsvormen
Hoe je die bestuurt hangt eerst en vooral van de staatsvorm af: wat wil je gaan besturen? Alles, Niets, een Beetje?
De tweede vraag is: hoe ver reikt die staat, waar stopt ze, begint ze, eindigt ze.
Daarna stelt zich de vraag: op welke manier besturen wij die staat.

a) waar houdt de staat zich mee bezig?

- In een liberale staat wordt de overheid geacht een minimale rol te spelen. De staat zorgt voor de
wegen en voor al die dingen die niet door de privé kunnen worden geregeld. Volgens het liberalisme
Is de "markt" of "de markten" de ideale manier om alles, via privé ondernemers die hier de plak
zwaaien te regelen. De macht ligt hier dus in de handen van bedrijven, van een minderheid van
mensen die genoeg financiële macht hebben om te gaan beslissen hoe, wanneer we wat gaan doen binnen
de werkuren en zelf daarbuiten. De spelregels worden minimaal gehouden, er is geen gelijkheid: wie
meer bezit kan meer beslissen. Democratie is voor na en voor de werkuren. Tijdens de werkuren
heersen de machtigen van het geld, liefst zo ongestoord mogelijk. De "onzichtbare hand" van het
marktmechanisme, vraag en aanbod zorgen dat alles uiteindelijk vanzelf verloopt.Een liberale staat
kent slechts per uitzondering staatsbedrijven.
- In een socialistische staat wordt ook het werk, de investeringen, alles wat wij nu privé noemen ook
door de staat geregeld. De staat leidt niet alleen de vrije tijd en de openbare werken, zaken van
algemeen belang maar elke dienst, elke productie wordt georganiseerd door de staat. Een
socialistisch systeem kent in principe slechts uitzonderlijk privé-bedrijven.
- Een gemengde staat heeft trekjes van beide systemen. De overheid bezit bepaalde sectoren geheel of
gedeeltelijk, organiseert niet enkel de openbare werken en de nutsvoorzieningen zoals in een
liberale staat maar bezit ook geheel of gedeeltelijk fabrieken, voert diensten uit (hospitalen,
onderwijs) die ook door het privé initiatief kunnen gebeuren. In feite zijn de meeste staten
gemengde staten, waarbij sommigen (China) bijna volledig socialistisch zijn en andere (Argentinië)
bijna volledig kapitalistisch. Landen zoals de VS, de Europese landen, Rusland, India, kennen een
staat met meer of minder staatsinitiatief en meer of minder privé initiatief. Alle mixen zijn
mogelijk.

b)waar liggen de grenzen van de staat?

Vroeger waren de staatsgrenzen de landsgrenzen. Men had een keizer, die het hoogste gezag
vertegenwoordigde, een koning of een president. Men had één duidelijk afgelijnd land en men had
niets te zeggen in andere landen en andere landen hadden niets te zeggen in jouw land. De landen
waren soeverein. Zij deden, binnen hun grenzen, precies wat ze wilden en het werd als een
oorlogsdaad gezien indien men zich mengde in deze "nationale" of binnenlandse aangelegenheden.
Het besef dat landen best samenwerken, bijvoorbeeld om niet om de zoveel jaar een conflict te
krijgen, heeft ons doen inzien dat dit niet werkt. De natie, de staat werd een minder strikt
regionaal begrip. Eerst verdragen, dan grote politieke blokken zoals de Europese Gemeenschap en de
Verenigde Staten, het Internationaal Gerechtshof maakten dat de individuele staten ook nog eens een
supra nationaliteit aanvaardden. Men is dus Vlaming, Belg, Europeaan en wereldburger, en al deze
trapjes zorgen voor een eigen invloed, maken allemaal deel uit van de Staat die ons bestuurt.
Het begrip staat wordt dus niet alleen bepaald door waar deze overheid mee bezig is (economische)
maar ook over hoe breed deze staat is, wat met andere woorden de bevoegdheid is van elke trap
(regio,land,continent, wereld) in deze staatsstructuur.
Wat vroeger de soevereine macht was van een keizer is nu een macht die uitgeoefend wordt door
verschillende organisaties, op verschillende vlakken, op verschillende geografische niveaus.
Dit is geen kattenpis, het is een systeem dat steeds verandert en het is zo dat er absoluut geen
consensus is op wereldvlak over de ideale staatsvorm op economisch vlak (liberaal tegenover
socialistisch of de juiste mix hiervan) en op politiek vlak (wat moet de macht zijn van individuele
landen, regio's, grote gemeenschappen, de Verenigde Naties).
Naast het bestaan van grote verschillen en grote meningsverschillen over hoe de staat er moet
uitzien is er ook nog een even grote diversiteit aan opvattingen hoe deze staat, met zijn
geledingen, moet bestuurd worden, door wie, hoe? Dat probleem is het tweede probleem van de democratie.

2) Het bestuur van de staat
Op elk niveau van de staat dat werd geschetst in vorige uiteenzettingen dienen keuzen gemaakt. Dienen beslissingen genomen te worden. Wie neemt deze? Hoe?
Men kan stellen dat beslissingen dienen te worden genomen door de beste beslissingsnemers
Men dan ook stellen dat die zich niets gaan aantrekken van de andere mensen, die minder clever zijn.
Men kan ook volhouden dat het recht van de sterkste, van de rijkste, van de bekwaamste, van de meest religieuze moet gelden. Zo krijgt men allerlei opvattingen:autarchie, plutocratie, oligarchie, meritocratie, theocratie en dan nog eens alle mogelijke mengvormen ervan. Men kan ook van oordeel zijn dat niet de bekwaamheid of de merites van de bestuurders tellen maar wel de eerlijke verdeling van de macht.
Dat iedereen gelijke macht moet hebben en evenveel te zeggen. Dan komt men uit bij een democratie.
De geschiedenis kent verschillend staatsvormen, en deze gecombineerd met vele bestuursvormen.
Het aantal combinaties is vrijwel oneindig en aangezien er mengvormen mogelijk zijn is de politieke geschiedenis steeds een complexe en interessante bron van studie, van vermaak en ergernis.
Er loopt op deze planeet allicht geen enkele bewoner rond die vindt dat het politieke regime waaronder hij leeft perfect is. Dat is dan meteen de belangrijkste eigenschap van om het even welk politiek systeem: het is steeds een compromis. Een ideaal systeem kan niet bestaan omdat telkens er iemand zal zijn die een ander systeem dan het heersende bij zijn belangen beter past.
Wie hier niet mee kan leven moet proberen keizer te worden van de wereld, en degenen die daar (bijna) in slaagden zijn zeker niet de gelukkigste aardbewoners geweest, vraag het maar aan Napoleon, Keizer Karel en Adolf Hitler.
De vraag stellen of een partij democratisch is is gekoppeld aan een andere vraag:
Wanneer is een politiek systeem waarbinnen deze partij kan werken democratisch? Zonder democratische staat is er geen democratische partij mogelijk. Op een mesthoop kan men geen parfums savoureren![edit]
[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by ericferemans on 18-08-2005 at 01:07
Reason:
--------------------------------

.
De democratie is een manier om de staat te besturen.

1) De verschillende staatsvormen
Hoe je die bestuurt hangt eerst en vooral van de staatsvorm af: wat wil je gaan besturen? Alles, Niets, een Beetje?
De tweede vraag is: hoe ver reikt die staat, waar stopt ze, begint ze, eindigt ze.
Daarna stelt zich de vraag: op welke manier besturen wij die staat.

a) waar houdt de staat zich mee bezig?

- In een liberale staat wordt de overheid geacht een minimale rol te spelen. De staat zorgt voor de
wegen en voor al die dingen die niet door de privé kunnen worden geregeld. Volgens het liberalisme
Is de "markt" of "de markten" de ideale manier om alles, via privé ondernemers die hier de plak
zwaaien te regelen. De macht ligt hier dus in de handen van bedrijven, van een minderheid van
mensen die genoeg financiële macht hebben om te gaan beslissen hoe, wanneer we wat gaan doen binnen
de werkuren en zelf daarbuiten. De spelregels worden minimaal gehouden, er is geen gelijkheid: wie
meer bezit kan meer beslissen. Democratie is voor na en voor de werkuren. Tijdens de werkuren
heersen de machtigen van het geld, liefst zo ongestoord mogelijk. De "onzichtbare hand" van het
marktmechanisme, vraag en aanbod zorgen dat alles uiteindelijk vanzelf verloopt.Een liberale staat
kent slechts per uitzondering staatsbedrijven.
- In een socialistische staat wordt ook het werk, de investeringen, alles wat wij nu privé noemen ook
door de staat geregeld. De staat leidt niet alleen de vrije tijd en de openbare werken, zaken van
algemeen belang maar elke dienst, elke productie wordt georganiseerd door de staat. Een
socialistisch systeem kent in principe slechts uitzonderlijk privé-bedrijven.
- Een gemengde staat heeft trekjes van beide systemen. De overheid bezit bepaalde sectoren geheel of
gedeeltelijk, organiseert niet enkel de openbare werken en de nutsvoorzieningen zoals in een
liberale staat maar bezit ook geheel of gedeeltelijk fabrieken, voert diensten uit (hospitalen,
onderwijs) die ook door het privé initiatief kunnen gebeuren. In feite zijn de meeste staten
gemengde staten, waarbij sommigen (China) bijna volledig socialistisch zijn en andere (Argentinië)
bijna volledig kapitalistisch. Landen zoals de VS, de Europese landen, Rusland, India, kennen een
staat met meer of minder staatsinitiatief en meer of minder privé initiatief. Alle mixen zijn
mogelijk.

b)waar liggen de grenzen van de staat?

Vroeger waren de staatsgrenzen de landsgrenzen. Men had een keizer, die het hoogste gezag
vertegenwoordigde, een koning of een president. Men had één duidelijk afgelijnd land en men had
niets te zeggen in andere landen en andere landen hadden niets te zeggen in jouw land. De landen
waren soeverein. Zij deden, binnen hun grenzen, precies wat ze wilden en het werd als een
oorlogsdaad gezien indien men zich mengde in deze "nationale" of binnenlandse aangelegenheden.
Het besef dat landen best samenwerken, bijvoorbeeld om niet om de zoveel jaar een conflict te
krijgen, heeft ons doen inzien dat dit niet werkt. De natie, de staat werd een minder strikt
regionaal begrip. Eerst verdragen, dan grote politieke blokken zoals de Europese Gemeenschap en de
Verenigde Staten, het Internationaal Gerechtshof maakten dat de individuele staten ook nog eens een
supra nationaliteit aanvaardden. Men is dus Vlaming, Belg, Europeaan en wereldburger, en al deze
trapjes zorgen voor een eigen invloed, maken allemaal deel uit van de Staat die ons bestuurt.
Het begrip staat wordt dus niet alleen bepaald door waar deze overheid mee bezig is (economische)
maar ook over hoe breed deze staat is, wat met andere woorden de bevoegdheid is van elke trap
(regio,land,continent, wereld) in deze staatsstructuur.
Wat vroeger de soevereine macht was van een keizer is nu een macht die uitgeoefend wordt door
verschillende organisaties, op verschillende vlakken, op verschillende geografische niveaus.
Dit is geen kattenpis, het is een systeem dat steeds verandert en het is zo dat er absoluut geen
consensus is op wereldvlak over de ideale staatsvorm op economisch vlak (liberaal tegenover
socialistisch of de juiste mix hiervan) en op politiek vlak (wat moet de macht zijn van individuele
landen, regio's, grote gemeenschappen, de Verenigde Naties).
Naast het bestaan van grote verschillen en grote meningsverschillen over hoe de staat er moet
uitzien is er ook nog een even grote diversiteit aan opvattingen hoe deze staat, met zijn
geledingen, moet bestuurd worden, door wie, hoe? Dat probleem is het tweede probleem van de democratie.

2) Het bestuur van de staat
Op elk niveau van de staat dat werd geschetst in vorige uiteenzettingen dienen keuzen gemaakt. Dienen beslissingen genomen te worden. Wie neemt deze? Hoe?
Men kan stellen dat beslissingen dienen te worden genomen door de beste beslissingsnemers
Men dan ook stellen dat die zich niets gaan aantrekken van de andere mensen, die minder clever zijn.
Men kan ook volhouden dat het recht van de sterkste, van de rijkste, van de bekwaamste, van de meest religieuze moet gelden. Zo krijgt men allerlei opvattingen:autarchie, plutocratie, oligarchie, meritocratie, theocratie en dan nog eens alle mogelijke mengvormen ervan. Men kan ook van oordeel zijn dat niet de bekwaamheid of de merites van de bestuurders tellen maar wel de eerlijke verdeling van de macht.
Dat iedereen gelijke macht moet hebben en evenveel te zeggen. Dan komt men uit bij een democratie.
De geschiedenis kent verschillend staatsvormen, en deze gecombineerd met vele bestuursvormen.
Het aantal combinaties is vrijwel oneindig en aangezien er mengvormen mogelijk zijn is de politieke geschiedenis steeds een complexe en interessante bron van studie, van vermaak en ergernis.
Er loopt op deze planeet allicht geen enkele bewoner rond die vindt dat het politieke regime waaronder hij leeft perfect is. Dat is dan meteen de belangrijkste eigenschap van om het even welk politiek systeem: het is steeds een compromis. Een ideaal systeem kan niet bestaan omdat telkens er iemand zal zijn die een ander systeem dan het heersende bij zijn belangen beter past.
Wie hier niet mee kan leven moet proberen keizer te worden van de wereld, en degenen die daar (bijna) in slaagden zijn zeker niet de gelukkigste aardbewoners geweest, vraag het maar aan Napoleon, Keizer Karel en Adolf Hitler.
De vraag stellen of een partij democratisch is is gekoppeld aan een andere vraag:
Wanneer is een politiek systeem waarbinnen deze partij kan werken democratisch? Zonder democratische staat is er geen democratische partij mogelijk. Op een mesthoop kan men geen parfums savoureren![/size]

[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by ericferemans on 18-08-2005 at 00:56
Reason:
--------------------------------

.
De democratie is een manier om de staat te besturen.

1) De verschillende staatsvormen

a) waar houdt de staat zich mee bezig?

Hoe je die bestuurd hangt eerst en vooral van de staatsvorm af: wat wil je gaan besturen?
Daarna stelt zich de vraag: op welke manier besturen wij die staat.
- In een liberale staat wordt de overheid geacht een minimale rol te spelen. De staat zorgt voor de
wegen en voor al die dingen die niet door de privé kunnen worden geregeld. Volgens het liberalisme
Is de "markt" of "de markten" de ideale manier om alles, via privé ondernemers die hier de plak
zwaaien te regelen. De macht ligt hier dus in de handen van bedrijven, van een minderheid van
mensen die genoeg financiële macht hebben om te gaan beslissen hoe, wanneer we wat gaan doen binnen
de werkuren en zelf daarbuiten. De spelregels worden minimaal gehouden, er is geen gelijkheid: wie
meer bezit kan meer beslissen. Democratie is voor na en voor de werkuren. Tijdens de werkuren
heersen de machtigen van het geld, liefst zo ongestoord mogelijk. De "onzichtbare hand" van het
marktmechanisme, vraag en aanbod zorgen dat alles uiteindelijk vanzelf verloopt.Een liberale staat
kent slechts per uitzondering staatsbedrijven.
- In een socialistische staat wordt ook het werk, de investeringen, alles wat wij nu privé noemen ook
door de staat geregeld. De staat leidt niet alleen de vrije tijd en de openbare werken, zaken van
algemeen belang maar elke dienst, elke productie wordt georganiseerd door de staat. Een
socialistisch systeem kent in principe slechts uitzonderlijk privé-bedrijven.
- Een gemengde staat heeft trekjes van beide systemen. De overheid bezit bepaalde sectoren geheel of
gedeeltelijk, organiseert niet enkel de openbare werken en de nutsvoorzieningen zoals in een
liberale staat maar bezit ook geheel of gedeeltelijk fabrieken, voert diensten uit (hospitalen,
onderwijs) die ook door het privé initiatief kunnen gebeuren. In feite zijn de meeste staten
gemengde staten, waarbij sommigen (China) bijna volledig socialistisch zijn en andere (Argentinië)
bijna volledig kapitalistisch. Landen zoals de VS, de Europese landen, Rusland, India, kennen een
staat met meer of minder staatsinitiatief en meer of minder privé initiatief. Alle mixen zijn
mogelijk.

b)waar liggen de grenzen van de staat?

Vroeger waren de staatsgrenzen de landsgrenzen. Men had een keizer, die het hoogste gezag
vertegenwoordigde, een koning of een president. Men had één duidelijk afgelijnd land en men had
niets te zeggen in andere landen en andere landen hadden niets te zeggen in jouw land. De landen
waren soeverein. Zij deden, binnen hun grenzen, precies wat ze wilden en het werd als een
oorlogsdaad gezien indien men zich mengde in deze "nationale" of binnenlandse aangelegenheden.
Het besef dat landen best samenwerken, bijvoorbeeld om niet om de zoveel jaar een conflict te
krijgen, heeft ons doen inzien dat dit niet werkt. De natie, de staat werd een minder strikt
regionaal begrip. Eerst verdragen, dan grote politieke blokken zoals de Europese Gemeenschap en de
Verenigde Staten, het Internationaal Gerechtshof maakten dat de individuele staten ook nog eens een
supra nationaliteit aanvaardden. Men is dus Vlaming, Belg, Europeaan en wereldburger, en al deze
trapjes zorgen voor een eigen invloed, maken allemaal deel uit van de Staat die ons bestuurt.
Het begrip staat wordt dus niet alleen bepaald door waar deze overheid mee bezig is (economische)
maar ook over hoe breed deze staat is, wat met andere woorden de bevoegdheid is van elke trap
(regio,land,continent, wereld) in deze staatsstructuur.
Wat vroeger de soevereine macht was van een keizer is nu een macht die uitgeoefend wordt door
verschillende organisaties, op verschillende vlakken, op verschillende geografische niveaus.
Dit is geen kattenpis, het is een systeem dat steeds verandert en het is zo dat er absoluut geen
consensus is op wereldvlak over de ideale staatsvorm op economisch vlak (liberaal tegenover
socialistisch of de juiste mix hiervan) en op politiek vlak (wat moet de macht zijn van individuele
landen, regio's, grote gemeenschappen, de Verenigde Naties).
Naast het bestaan van grote verschillen en grote meningsverschillen over hoe de staat er moet
uitzien is er ook nog een even grote diversiteit aan opvattingen hoe deze staat, met zijn
geledingen, moet bestuurd worden, door wie, hoe? Dat probleem is het tweede probleem van de democratie.

2) Het bestuur van de staat
Op elk niveau van de staat dat werd geschetst in vorige uiteenzettingen dienen keuzen gemaakt. Dienen beslissingen genomen te worden. Wie neemt deze? Hoe?
Men kan stellen dat beslissingen dienen te worden genomen door de beste beslissingsnemers
Men dan ook stellen dat die zich niets gaan aantrekken van de andere mensen, die minder clever zijn.
Men kan ook volhouden dat het recht van de sterkste, van de rijkste, van de bekwaamste, van de meest religieuze moet gelden. Zo krijgt men allerlei opvattingen:autarchie, plutocratie, oligarchie, meritocratie, theocratie en dan nog eens alle mogelijke mengvormen ervan. Men kan ook van oordeel zijn dat niet de bekwaamheid of de merites van de bestuurders tellen maar wel de eerlijke verdeling van de macht.
Dat iedereen gelijke macht moet hebben en evenveel te zeggen. Dan komt men uit bij een democratie.
De geschiedenis kent verschillend staatsvormen, en deze gecombineerd met vele bestuursvormen.
Het aantal combinaties is vrijwel oneindig en aangezien er mengvormen mogelijk zijn is de politieke geschiedenis steeds een complexe en interessante bron van studie, van vermaak en ergernis.
Er loopt op deze planeet allicht geen enkele bewoner rond die vindt dat het politieke regime waaronder hij leeft perfect is. Dat is dan meteen de belangrijkste eigenschap van om het even welk politiek systeem: het is steeds een compromis. Een ideaal systeem kan niet bestaan omdat telkens er iemand zal zijn die een ander systeem dan het heersende bij zijn belangen beter past.
Wie hier niet mee kan leven moet proberen keizer te worden van de wereld, en degenen die daar (bijna) in slaagden zijn zeker niet de gelukkigste aardbewoners geweest, vraag het maar aan Napoleon, Keizer Karel en Adolf Hitler.
De vraag stellen of een partij democratisch is is gekoppeld aan een andere vraag:
Wanneer is een politiek systeem waarbinnen deze partij kan werken democratisch? Zonder democratische staat is er geen democratische partij mogelijk. Op een mesthoop kan men geen parfums savoureren![/size]

[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by ericferemans on 18-08-2005 at 00:50
Reason:
--------------------------------

.
De democratie is een manier om de staat te besturen.

1) De verschillende staatsvormen
Hoe je die bestuurd hangt eerst en vooral van de staatsvorm af: wat wil je gaan besturen?
Daarna stelt zich de vraag: op welke manier besturen wij die staat.
- In een liberale staat wordt de overheid geacht een minimale rol te spelen. De staat zorgt voor de
wegen en voor al die dingen die niet door de privé kunnen worden geregeld. Volgens het liberalisme
Is de "markt" of "de markten" de ideale manier om alles, via privé ondernemers die hier de plak
zwaaien te regelen. De macht ligt hier dus in de handen van bedrijven, van een minderheid van
mensen die genoeg financiële macht hebben om te gaan beslissen hoe, wanneer we wat gaan doen binnen
de werkuren en zelf daarbuiten. De spelregels worden minimaal gehouden, er is geen gelijkheid: wie
meer bezit kan meer beslissen. Democratie is voor na en voor de werkuren. Tijdens de werkuren
heersen de machtigen van het geld, liefst zo ongestoord mogelijk. De "onzichtbare hand" van het
marktmechanisme, vraag en aanbod zorgen dat alles uiteindelijk vanzelf verloopt.Een liberale staat
kent slechts per uitzondering staatsbedrijven.
- In een socialistische staat wordt ook het werk, de investeringen, alles wat wij nu privé noemen ook
door de staat geregeld. De staat leidt niet alleen de vrije tijd en de openbare werken, zaken van
algemeen belang maar elke dienst, elke productie wordt georganiseerd door de staat. Een
socialistisch systeem kent in principe slechts uitzonderlijk privé-bedrijven.
- Een gemengde staat heeft trekjes van beide systemen. De overheid bezit bepaalde sectoren geheel of
gedeeltelijk, organiseert niet enkel de openbare werken en de nutsvoorzieningen zoals in een
liberale staat maar bezit ook geheel of gedeeltelijk fabrieken, voert diensten uit (hospitalen,
onderwijs) die ook door het privé initiatief kunnen gebeuren. In feite zijn de meeste staten
gemengde staten, waarbij sommigen (China) bijna volledig socialistisch zijn en andere (Argentinië)
bijna volledig kapitalistisch. Landen zoals de VS, de Europese landen, Rusland, India, kennen een
staat met meer of minder staatsinitiatief en meer of minder privé initiatief. Alle mixen zijn
mogelijk.
Vroeger waren de staatsgrenzen de landsgrenzen. Men had een keizer, die het hoogste gezag
vertegenwoordigde, een koning of een president. Men had één duidelijk afgelijnd land en men had
niets te zeggen in andere landen en andere landen hadden niets te zeggen in jouw land. De landen
waren soeverein. Zij deden, binnen hun grenzen, precies wat ze wilden en het werd als een
oorlogsdaad gezien indien men zich mengde in deze "nationale" of binnenlandse aangelegenheden.
Het besef dat landen best samenwerken, bijvoorbeeld om niet om de zoveel jaar een conflict te
krijgen, heeft ons doen inzien dat dit niet werkt. De natie, de staat werd een minder strikt
regionaal begrip. Eerst verdragen, dan grote politieke blokken zoals de Europese Gemeenschap en de
Verenigde Staten, het Internationaal Gerechtshof maakten dat de individuele staten ook nog eens een
supra nationaliteit aanvaardden. Men is dus Vlaming, Belg, Europeaan en wereldburger, en al deze
trapjes zorgen voor een eigen invloed, maken allemaal deel uit van de Staat die ons bestuurt.
Het begrip staat wordt dus niet alleen bepaald door waar deze overheid mee bezig is (economische)
maar ook over hoe breed deze staat is, wat met andere woorden de bevoegdheid is van elke trap
(regio,land,continent, wereld) in deze staatsstructuur.
Wat vroeger de soevereine macht was van een keizer is nu een macht die uitgeoefend wordt door
verschillende organisaties, op verschillende vlakken, op verschillende geografische niveaus.
Dit is geen kattenpis, het is een systeem dat steeds verandert en het is zo dat er absoluut geen
consensus is op wereldvlak over de ideale staatsvorm op economisch vlak (liberaal tegenover
socialistisch of de juiste mix hiervan) en op politiek vlak (wat moet de macht zijn van individuele
landen, regio's, grote gemeenschappen, de Verenigde Naties).
Naast het bestaan van grote verschillen en grote meningsverschillen over hoe de staat er moet
uitzien is er ook nog een even grote diversiteit aan opvattingen hoe deze staat, met zijn
geledingen, moet bestuurd worden, door wie, hoe? Dat probleem is het probleem van de democratie.
2) Het bestuur van de staat
Op elk niveau van de staat dat werd geschetst in vorige uiteenzettingen dienen keuzen gemaakt. Dienen beslissingen genomen te worden. Wie neemt deze? Hoe?
Men kan stellen dat beslissingen dienen te worden genomen door de beste beslissingsnemers
Men dan ook stellen dat die zich niets gaan aantrekken van de andere mensen, die minder clever zijn.
Men kan ook volhouden dat het recht van de sterkste, van de rijkste, van de bekwaamste, van de meest religieuze moet gelden. Zo krijgt men allerlei opvattingen:autarchie, plutocratie, oligarchie, meritocratie, theocratie en dan nog eens alle mogelijke mengvormen ervan. Men kan ook van oordeel zijn dat niet de bekwaamheid of de merites van de bestuurders tellen maar wel de eerlijke verdeling van de macht.
Dat iedereen gelijke macht moet hebben en evenveel te zeggen. Dan komt men uit bij een democratie.
De geschiedenis kent verschillend staatsvormen, en deze gecombineerd met vele bestuursvormen.
Het aantal combinaties is vrijwel oneindig en aangezien er mengvormen mogelijk zijn is de politieke geschiedenis steeds een complexe en interessante bron van studie, van vermaak en ergernis.
Er loopt op deze planeet allicht geen enkele bewoner rond die vindt dat het politieke regime waaronder hij leeft perfect is. Dat is dan meteen de belangrijkste eigenschap van om het even welk politiek systeem: het is steeds een compromis. Een ideaal systeem kan niet bestaan omdat telkens er iemand zal zijn die een ander systeem dan het heersende bij zijn belangen beter past.
Wie hier niet mee kan leven moet proberen keizer te worden van de wereld, en degenen die daar (bijna) in slaagden zijn zeker niet de gelukkigste aardbewoners geweest, vraag het maar aan Napoleon, Keizer Karel en Adolf Hitler.
De vraag stellen of een partij democratisch is is gekoppeld aan een andere vraag:
Wanneer is een politiek systeem waarbinnen deze partij kan werken democratisch? Zonder democratische staat is er geen democratische partij mogelijk. Op een mesthoop kan men geen parfums savoureren![/size]

[size=1]Before any edits, post was:
--------------------------------

De democratie is een manier om de staat te besturen.

1) De verschillende staatsvormen

Hoe je die bestuurd hangt eerst en vooral van de staatsvorm af: wat wil je gaan besturen?
Daarna stelt zich de vraag: op welke manier besturen wij die staat.

In een liberale staat wordt de overheid geacht een minimale rol te spelen. De staat zorgt voor de

wegen en voor al die dingen die niet door de privé kunnen worden geregeld. Volgens het liberalisme

is de "markt" of "de markten" de ideale manier om alles, via privé ondernemers die hier de plak

zwaaien te regelen. De macht ligt hier dus in de handen van bedrijven, van een minderheid van

mensen die genoeg financiele macht hebben om te gaan beslissen hoe, wanneer we wat gaan doen binnen

de werkuren en zelf daarbuiten. De spelregels worden minimaal gehouden, er is geen gelijkheid: wie

meer bezit kan meer beslissen. Democratie is voor na en voor de werkuren. Tijdens de werkuren

heersen de machtigen van het geld, liefst zo ongestoord mogelijk. De "onzichtbare hand" van het

marktmechanisme, vraag en aanbod zorgen dat alles uiteindelijk vanzelf verloopt.Een liberale staat

kent slechts per uitzondering staatsbedrijven.

In een socialistische staat wordt ook het werk, de investeringen, alles wat wij nu privé noemen ook

door de staat geregeld. De staat leidt niet alleen de vrije tijd en de openbare werken, zaken van

algemeen belang maar elke dienst, elke productie wordt georganiseerd door de staat. Een

socialistisch systeem kent in principe slechts uitzonderlijk privé-bedrijven.

Een gemengde staat heeft trekjes van beide systemen. De overheid bezit bepaalde sectoren geheel of

gedeeltelijk, organiseert niet enkel de openbare werken en de nutsvoorzieningen zoals in een

liberale staat maar bezit ook geheel of gedeeltelijk fabrieken, voert diensten uit (hospitalen,

onderwijs) die ook door het privé initiatief kunnen gebeuren. In feite zijn de meeste staten

gemengde staten, waarbij sommigen (China) bijna volledig socialistisch zijn en andere (Argentinië)

bijna volledig kapitalistisch. Landen zoals de VS, de Europese landen, Rusland, India, kennen een

staat met meer of minder staatsinitiatief en meer of minder privé initiatief. Alle mixen zijn

mogelijk.
Vroeger waren de staatsgrenzen de landsgrenzen. Men had een keizer, die het hoogste gezag

vertegenwoordigde, een koning of een president. Men had één duidelijk afgelijnd land en men had

niets te zeggen in andere landen en andere landen hadden niets te zeggen in jouw land. De landen

waren soeverein. Zij deden, binnen hun grenzen, precies wat ze wilden en het werd als een

oorlogsdaad gezien indien men zich mengde in deze "nationale" of binnenlandse aangelegenheden.

Het besef dat landen best samenwerken, bijvoorbeeld om niet om de zoveel jaar een conflict te

krijgen, heeft ons doen inzien dat dit niet werkt. De natie, de staat werd een minder strict

regionaal begrip. Eerst verdragen, dan grote politieke blokken zoals de Europese Gemeenschap en de

Verenigde Staten, het Internationaal Gerechtshof maakten dat de individuele staten ook nog eens een

supra nationaliteit aanvaardden. Men is dus Vlaming, Belg, Europeaan en wereldburger, en al deze

trapjes zorgen voor een eigen invloed, maken allemaal deel uit van de Staat die ons bestuurt.
Het begrip staat wordt dus niet alleen bepaald door waar deze overheid mee bezig is (economische)

maar ook over hoe breed deze staat is, wat met andere woorden de bevoegdheid is van elke trap

(regio,land,continent, wereld) in deze staatsstuctuur.

Wat vroeger de soevereine macht was van een keizer is nu een macht die uitgeoefend wordt door

verschillende organisaties, op verschillende vlakken, op verschillende geografische niveaus.

Dit is geen kattepis, het is een systeem dat steeds verandert en het is zo dat er absoluut geen

consencus is op wereldvlak over de ideale staatsvorm op economisch vlak (liberaal tegenover

socialistisch of de juiste mix hiervan) en op politiek vlak (wat moet de macht zijn van individuele

landen, regio's, grote gemeenschappen, de Verenigde Naties).
Naast het bestaan van grote verschillen en grote meningsverschillen over hoe de staat er moet

uitzien is er ook nog een even grote diversiteit aan opvattingen hoe deze staat, met zijn

geledingen, moet bestuurd worden, door wie, hoe? Dat probleem is het probleem van de democratie.

2) Het bestuur van de staat

Op elk niveau van de staat dat werd geschetst in vorige uiteenzettingen dienen keuzen gemaakt. Dienen beslissingen genomen te worden. Wie neemt deze? Hoe?

Men kan stellen dat beslissingen dienen te worden genomen door de beste beslissingsnemers
Men dan ook stellen dat die zich niets gaan antrekken van de andere mensen, die minder clever zijn.
Men kan ook volhouden dat het recht van de sterkste, van de rijkste, van de bekwaamste, van de meest religieuze moet gelden. Zo krijgt men allerlei opvattingen:autarcie, elitocratie, oligargie, meritocratie, theocratie en dan nog eens alle mogelijke mengvormen ervan. Men kan ook van oordeel zijn dat niet de bekwaamheid of de merites van de bestuurders tellen maar wel de eerlijke verdeling van de macht.
Dat iedereen gelijke macht moet hebben en evenveel te zeggen. Dan komt men uit bij een democratie.
De geschiedenis kent verschillend staatsvormen, en deze gecombineerd met vele bestuursvormen.
Het aantal combinaties is vrijwel oneindig en aangezien er mengvormen mogelijk zijn is de politieke geschiedenis steeds een complexe en interessante bron van studie, van vermaak en ergernis.
Er loopt op deze planeet allicht geen enkele bewoner rond die vind dat het politieke regime waaronder hij leeft perfect is. Dat is dan meteen de belangrijkste eigenschap van om het even welk politiek systeem: het is steeds een compromis. Een ideaal systeem kan niet bestaan omdat telkens er iemand zal zijn die een ander systeem dan het heersende bij zijn belangen beter past.
Wie hier niet mee kan leven moet proberen keizer te worden van de wereld, en degenen die daar (bijna) in slaagden zijn zeker niet de gelukkigste aardbewoners geweest, vraag het maar aan Napoleon, Keizer Karel en Adolf Hitler.

De vraag stellen of een partij democratisch is is gekoppeld aan een andere vraag:
Wanneer is een politiek systeem waarbinnen deze partij kan werken democratisch? Zonder democratische staat is er geen democratische partij mogelijk. Op een mesthoop kan men geen parfums savoureren![/size]

[/edit]

[Gorefest]

Oorspronkelijk geplaatst door giserke

dit kan nu toch niet zo moeilijk zijn om dit te weten hé!

Als je gewoon de schoolboekjes leest over de Belgische revolutie, kan je met een beetje nadenken, zonder enige voorkennis een flagrante leugen herkennen.

Er staat, dat de revolutie begonnen is met een spontane volksopstand in de munt, na de opvoering van de stomme van portici.

Graag even meer info wie dit spontaan volk was die tijdens 1830 naar de opera kon gaan luisteren.

Awel ze hadden toen beter Geert Hoste opgevoerd, dan was er nooit een volksopstand gekomen