Fraude bij verkiezingen in België!

[DeltaT]

Amerikaanse regering exporteert verkiezingsfraude naar België
Op 18 Mei 2003 werd de Belgisch-Vlaamse groene partij Agalev (nu Groen !) verpletterd in de Belgische verkiezingen. De ecologische partij verloor zogezegd twee derde van haar kiespubliek en al haar zetels in het federaal parlement. In werkelijkheid was de verkiezing frauduleus, een operatie op vreemd grondgebied door de CIA met medeplichtigheid van de Belgische Staatsveiligheid. Het werd een zeer succesvolle coup. Pas nu durf ik mijn ervaringen neerschrijven. Meer dan een jaar lang werd ik lastig gevallen en geïntimideerd, omdat ik als getuige voor de groene partij onregelmatigheden bij de stemoptelling heb kunnen vaststellen.
De reden voor het succes van de coup lag in de lange voorbereiding. Tijdens de voorafgaande jaren werden groene partijleden in het merendeel van de media bekritiseerd en geridiculiseerd, sommigen zelfs valselijk beticht van gerechtelijke overtredingen. Deze propaganda was georchestreerd, zoals de CIA in zo veel landen over de hele wereld dat doet. De bron van deze propaganda kwam duidelijk van de met de CIA gelinkte Belgische Staatsveiligheid, onder directie van Koen Dassen, en onder productie van de Amerikaanse ambassade. De onafgebroken poging om de publieke opinie te kneden, ook bekend als psy-ops, begon langzaam zijn vruchten af te werpen. Het Belgische volk absorbeerde de negatieve portrettering van de ecologische partij, niets vermoedend over de werkelijke oorsprong of het uiteindelijke doel van deze propaganda : de totale nederlaag bij de verkiezingen geloofwaardig maken.
De verkiezingsfraude werd vervolgens voorbereid door een vervalste poll in een bevriende krant, zowat één week voor de stemdag. Alle polls indikeerden rond de 8% voor de groene partij. Deze vervalste poll indikeerde minder dan 5%. In België mag een partij niet in het parlement blijven indien zij onder de 5% valt. Een week later werden de verkiezingen gehouden en kreeg Agalev op mirakuleuze wijze exact 4,9%. De groene partij moest het parlement en de regering verlaten. Dit betekende het einde van een progressieve, linkse Vlaamse partij in de Belgische politiek.
Van fundamenteel belang voor een zachte coup d’état, natuurlijk, is de stemfraude zelf. Net zoals in de V.S. stemmen Belgen voornamelijk via toetsschermmachines. Dit systeem is opvallend vatbaar voor fraude. De stemmers krijgen magnetische kaarten die in de gleuf van de stemmachine moeten worden gestoken. De kaarten registreren de stem, worden uit de machine gehaald en worden teruggebracht naar de lokale stembureaucomputer, die alle kaarten inslikt en schijnbaar hun resultaten op een floppy disk registreert. Na sluiting van het stembureau worden alle floppy disks van alle stembureau’s dan gecentraliseerd in het lokale gemeentehuis om er achter gesloten schermen behandeld te worden.
In België wordt de hele stemketen, bij koninklijke wet, gecontroleerd door Binnenlandse Zaken. Onder het mom van ‘veiligheid’ wordt de stemoptelling helemaal onttrokken van extern, parlementair overzicht. Tijdens de verkiezingsdag nam ik dit persoonlijk waar als officieel afgevaardigde voor de groene partij in de gemeente Schaarbeek. Partijafgevaardigden werden niet toegelaten de telling te observeren : het was strikt verboden de kamers te betreden waar zich het telproces afspeelde. Partijleden moesten simpelweg wachten op een blad papier met de vermoedelijke resultaten op. De aanwezige administratie, waaronder niet op zijn minst de zetelende rechter, waren zo ver verwijderd van enige neutraliteit als maar kon, victorie kraaiend bij het ‘lezen’ van de resultaten van de partij van hun voorkeur. Ik was verstomd om te zien hoe duidelijke partijsympathisanten verantwoordelijk waren voor het tellen van de stemmen.
Gelukkig is er een laatste hoop voor een partijgetuige om enige impakt te hebben op het stemsysteem : hij kan zijn opmerkingen laten noteren in een officiëel document, dat door de partij, indien gewenst, kan gebruikt worden om protest aan te tekenen en een hertelling te vragen. Dit officiële document is het zogenaamde Proces-Verbaal. Op het einde van de dag - en hier rust een duidelijke verdenking - weigerde de rechter het document op te maken. Dit was niet enkel in overtreding met de correcte verkiezingsprocedure, het was ook duidelijk frauduleus. Dit document was een vereiste om de verkiezingsdag te legitimeren. Zonder dit kan een politieke partij de post-verkiezingsprocedure niet aanvechten. Maar de rechter weigerde met al haar macht om het document op te maken ; ze weifelde, ze loog, ze deed alsof een officieus blaadje papier het Proces-Verbaal was, ze maakte aanstalten om het bureau onverrichterzake te verlaten... Waarom ? Het was duidelijk dat het PV ten allen koste moest vermeden worden. Toen ik uiteindelijk het partijhoofdkwartier van Agalev via mijn gsm belde om versterking, wist de rechter niet beter dan politieagenten te bevelen me uit het gebouw te escorteren. Dit was een finaal en nogal schokkend bewijs dat er iets belangrijk verborgen werd, vermits niets zo’n ingreep kon wettigen. Ik had me altijd heel beleefd gedragen. Ik had enkel laten verstaan dat ik het gebouw niet zou verlaten zonder het Proces-Verbaal op te maken.
Waarom zou de rechter zo ver gaan om de opmaak van een document te vermijden dat een partij zou hebben toegestaan de stemoptelprocedure aan te klagen, of waarin op zijn minst opmerkingen zouden genoteerd zijn over de totale ondoorzichtigheid van de optelprocedure en over de belemmering van extern toezicht door een partijgetuige ?
Dit mechanisme gebeurt over heel België, maar er wordt niet moeilijk over gedaan. In de kleinere, landelijke streken waar er met papier gestemd wordt, moeten stemresultaten per telefoon naar de (partijdige) centrale provinciegouverneur worden meegedeeld, die dan hun ‘correctheid verifiëert’ en het uiteindelijke resultaat aan de partijleden meedeelt. De keten van de stemoptelling is zo geperforeerd en ontransparant dat fraude simpelweg één van de onderdelen moet binnensijpelen om succesvol te zijn.
Na openlijk de Staatsveiligheid te hebben beschuldigd van verkiezingsfraude, werd het duidelijk dat deze werkelijk had plaats gegrepen, vermits mijn leven snel in een nachtmerrie veranderde. Een heel arsenaal van intimidatietechnieken werd op mij gericht om me te verhinderen van mijn beschuldigingen verder te zetten. Ik ontving ondermeer dreigende telefoontjes en werd ’geschaduwd’ door wat duidelijk agenten van de Staatsveiligheid waren. In hun ogen was ik vooral riskant wegens een combinatie van profielen : ten eerste had mijn website een zekere reputatie ; ten tweede was ik een lid van de groene partij en officiëel kiesgetuige ; ten derde is België een klein maar strategisch essentiëel land in de ogen van de Bush-strategie. Indien de dam van Belgische klandestiene verkiezingsfraude zou worden doorbroken, zou een precedent worden geschapen om volgende verkiezingsonregelmatigheden te onderzoeken in andere EU en niet-EU landen, waar de V.S. gelijkaardige operaties pleegt.
Het jaar daarop, in verkiezingen voor de Vlaamse regering, klom Agalev op mirakuleuze wijze weer naar bijna 8% van de Vlaamse stemmen (7,6%). Blijkbaar komt dit doordat met het stempercentage, deze keer, niet geknoeid was. Niet dat deze regionale verkiezingen rechts niet vooruit geduwd hadden : haast één op vier Vlaamse kiezers stemde zogezegd voor de extreem-rechtse en separatistische partij Vlaams Blok (nu Vlaams Belang), dat haast 25% van de stemmen kreeg, en de fascistische Waalse partij Front National dook uit het niets weer op in het politieke spectrum...
Men moet begrijpen dat de CIA, met medeplichtigheid van de Belgische Staatsveiligheid, alle middelen, en natuurlijk het motief heeft om rechtse regeringen te installeren, zoals het over de hele wereld doet - regeringen die vervolgens kunnen gecontroleerd worden. De ideologie en het apparaat dat hier achter ligt is hetzelfde als tijdens de pre-clintoniaanse Bush/Reagan administraties (1981-1993). De CIA, met behulp van de Belgische Staatsveiligheid, had toen staatsterreur op poten gezet, in de vorm van zogenaamd communistische bommencampagnes door de terroristische CCC en in de vorm van zinloze supermarktaanslagen door de Bende van Nijvel. Dit om de Belgische regering er toe aan te zetten Amerikaanse nucleaire raketten op eigen bodem te aanvaarden (volledig tegen de publieke opinie in), om de Staatsveiligheid meer greep te laten krijgen op binnenlandse zaken, en om de publieke opinie meer naar rechts te doen opschuiven. Deze strategie, bekend als de Strategie van de Spanning, is nu vervangen door een strategie van verkiezingsfraude.
Het is pas door de brandende ambitie te erkennen van de regering-Bush om elke natie op de aardbol in de richting van marionetregeringen te dwingen, dat een V.S.-geleide coup d’état in België kan herkend worden. Het is enkel door te verstaan hoe de CIA een gigantisch internationaal netwerk is van gelijkgezinde agenten en politici, gecontroleerd door binnenlandse veiligheidsdiensten, met hun honderden handlangers, en vrijwel ongelimiteerd omkoopgeld, dat je kan herkennen hoe zoiets kon gebeuren in België. Ja, grote verborgen operaties kunnen slagen, ja genoeg gerecruteerden kunnen verzameld en getraind worden om hen uit te voeren. Geheimhouding is heilig. Verborgen klandestiene operaties zijn vandaag de dag de drijvende kracht achter de politiek van veel buitenlandse staten, en 18 mei 2003 was daarvan een opmerkelijk succes.
Er bestaat wel wat burgerlijk protest tegen dit systeem. Organisaties zoals PourEva verzamelen sceptische stemgetuigenissen en zetten sensibiliseringscampagnes op. Vele burgers staan kritisch tegenover het stemproces. Maar de meesten onder hen geloven niet in samenzweringen. Het Belgische electoraat staat zeker niet open voor de mogelijkheid dat een buitenlandse inlichtingsdienst -- weliswaar via de binnenlandse -- de macht heeft om hun democratie te manipuleren.

Bedankt voor het geduld om dit te lezen. Heb nu alstublieft de moed om dit te verspreiden.
Thomas Deflo

[Erw]

De best mogelijke garantie is zoveel mogelijk willekeurig gekozen mensen bij de verkiezingen te betrekken, in elke stap. Zo willekeurig als een lotje trekken. Desnoods op de dag zelf van de verkiezingen. Hoe meer in aantal, hoe lastiger te manipuleren en hoe groter de kans op lekken. Als het tellen daardoor twee dagen nodig heeft in plaats van één, so be it.