Psychiatrie

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door de limburgse leeuw

Het is de manier waarop je spreekt in die posting boven. Nogal belerend komt het over op mij.

zie dat ge niet oplost in vaagheid eh. waar, hoe, wat.

Daarbij, ik scheld niet echt hè.

iemand een paternalist noemen, vind ik schelden.
ik weet dat het voor jou een scheldwoord is, jij weet dat het voor mij een scheldwoord is. Bijgevolg is het schelden.

[guerin]

Als psychiatrisch patient ben je denkelijk niet machtig om een overplaatsing te regelen en families denken meestal dat de kliniek goed is en de patient,tja,zot!Die gegevens zijn dan ook een vrijgeleide voor allerleien misbruiken!
De heilig familie,he....

[de limburgse leeuw]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

zie dat ge niet oplost in vaagheid eh. waar, hoe, wat.

Waarom zou ik oplossen in vaagheid. Hogerop heb ik een hele tekst geplaatst waar alles in detail instaat. Ik zou niet weten wat er vaag aan is.

En verder vond ik uw toon gewoon belerend. Als je op zo'n manier met patiënten zou spreken kan ik me voorstellen dat ze weglopen.

iemand een paternalist noemen, vind ik schelden.
ik weet dat het voor jou een scheldwoord is, jij weet dat het voor mij een scheldwoord is. Bijgevolg is het schelden.

Ah, en iemand een 'gefrustreerde ex-patiënt' noemen is dan geen schelden misschien ? Maar daar had ik al overheen gelezen. Ik heb geen zin om spijkers op laag water te gaan vissen met u. Onze verstandhouding was tot dusver redelijk goed, behalve waar het 'psychiatrie' aangaat.

HEt is toch goed mogelijk dat er heel wat mensen teleurgesteld zijn in de gang van zaken aldaar. Moeten ze daarom per se 'gefrustreerd' zijn ?

[NO_EPO]

Oorspronkelijk geplaatst door guerin

Als psychiatrisch patient ben je denkelijk niet machtig om een overplaatsing te regelen en families denken meestal dat de kliniek goed is en de patient,tja,zot!Die gegevens zijn dan ook een vrijgeleide voor allerleien misbruiken!
De heilig familie,he....

Dit klopt

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door de limburgse leeuw

Waarom zou ik oplossen in vaagheid. Hogerop heb ik een hele tekst geplaatst waar alles in detail instaat. Ik zou niet weten wat er vaag aan is.

daar stond niet in detail in hoe ik belerend doe.

En verder vond ik uw toon gewoon belerend. Als je op zo'n manier met patiënten zou spreken kan ik me voorstellen dat ze weglopen.

wat is er belerend aan?
het stuk waarin ik zeg dat ik kritiek heb op de psychiatrie?
het stuk waarin ik zeg dat ik het spijtig vind dat de patiënten én de hulpverleners die gewoonweg gefrustreerd zijn geraakt van de gang van zaken zo weinig de handen in elkaar slaan?
Is d�*t belerend? Dat is gewoon mijn persoonlijke mening, hoor.

Ik heb trouwens nog nooit een patiënt gehad die weggelopen is van mij.
Ik heb nochtans wel al flinke frustratie opgemerkt bij de jongeren die verbleven in de instelling waar ik een tijdje heb rondgelopen als hulpverlener, en ik heb gemerkt dat als ge over die frustratie spreekt, ze niet bepaald weglopen, maar kom.

Ah, en iemand een 'gefrustreerde ex-patiënt' noemen is dan geen schelden misschien ? Maar daar had ik al overheen gelezen. Ik heb geen zin om spijkers op laag water te gaan vissen met u. Onze verstandhouding was tot dusver redelijk goed, behalve waar het 'psychiatrie' aangaat.

nee, dat is geen schelden. zoals je zelf aanduid zit daar de kern van het probleem: mensen worden vaak gefrustreerd van de gang van zaken in de psychiatrie. ook hulpverleners trouwens. Ik ken een aantal mensen die in de psychiatrie gewerkt hebben als verpleegkundige of er nog steeds werken, en je zou van minder gefrustreerd worden. Probeer als verpleegkundige maar niet teveel je best te doen. Als je praat met de patiënten, krijg je op je donder. Je zult immers net de verkeerde dingen zeggen, je bent immers maar een verpleegkundige en dus dom. Als je dingen wil melden aan de psychiater ("die persoon heeft het erg moeilijk met...") dan staat de deur voor je klaar onder het mom "dat zal ik toch beter weten dan jij, hou je aan je job". De burnout is ontzettend hoog onder verplegend personeel in de psychiatrieën. Gevolg is dat er vaak personeelsleden ziek zijn. Die shifts mogen dan ingevuld worden door de andere personeelsleden. Ik hoor van de vrouw van een collega van me regelmatig dat ze weer eens twee volle shifts na elkaar heeft mogen werken, vaak zelfs tot 4 dagen na elkaar. Deze vrouw heb ik trouwens nog nooit over haar job horen spreken zonder in tranen uit te barsten. Hetzelfde bij de andere verpleegkundigen die ik ken: ze zijn het moe, ze zien dat ze niet kunnen (want niet mogen) helpen, ze zijn het kotsbeu dat ze gezien worden als domme wezens die met hun fikken van de patiënten moeten blijven. Vaak mogen ze ook niks weten over de patiënten. Dossiers veilig in de kast van de psychiater. Als je niks weet, en je vooral niet mag "moeien", is het moeilijk om te helpen, hoor.

Ik begrijp niet goed dat een sociaal begaan iemand als jij daar niet meer oog voor heeft. Dat je niet kunt begrijpen dat mensen daaraan onderdoor gaan, dat ze uiteindelijk kiezen voor een mentaal meer leefbare instelling van: "dan doe ik maar niks", en koffie drinken en computerspellekes spelen. Dat je koud en kil wordt. Meestal duurt het dan ook niet lang meer voor deze personeelsleden er de brui aan geven. Mensen die zich zo al minder aantrekken van hun patiënten blijven langer, schoppen het tot hoofdverpleger. De 'goeie' eruit, de 'slechte' blijven erin.
Patiënten zijn niet de enigen die de neiging hebben gek te worden in de psychiatrie.

HEt is toch goed mogelijk dat er heel wat mensen teleurgesteld zijn in de gang van zaken aldaar. Moeten ze daarom per se 'gefrustreerd' zijn ?

ook dit snap ik niet goed. eerst schets je je nogal schrijnende ervaringen met de psychiatrie, daarna wil je die samenvatten onder de nogal zachte noemer 'teleurstelling'. Teleurstelling, dan denk ik aan een attractie in walibi die toch zo snel niet ging als verwacht. 'gefrustreerd' betekent nog steeds 'zich tekort gedaan voelend'. en ik denk dat d�*t net is wat vele patiënten én hulpverleners voelen. Ik denk dat d�*t net ook is wat er gebeurd: er wórdt tekort gedaan aan de mensen die daar rondlopen, zowel patiënten en hulpverleners. Ze worden beiden niet erkend in hun capaciteiten, hun gevoelens, hun inschattingsvermogen, hun menszijn. Ze worden gefrustreerd door het systeem, en voelen zich terecht tekortgedaan.

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door de limburgse leeuw

We zullen het denkelijk ook niet gauw eens geraken, hè Nynorsk.

Ik denk dat jij niet model staat voor de meerderheid van psychiatrisch personeel, dus ik zou het allemaal niet te persoonlijk pakken.

Meestal worden 'lastige' patiënten wel even verdoofd, zodat men er geen tijd moet insteken. Medicalisering van sociale/psychologische problemen heet dat. Niet iedereen is daarmee akkoord, zoals je kunt lezen op onderstaande site :

http://www.squiggle.be/index.php?opt...=252&Itemid=36

Groetjes en een toffe maand augustus nog.

Mensen die in de hulpverleningssector gaan werken gaan daar meestal niét werken om hun lijdende medemens zoveel mogelijk te tarten en plat te spuiten. Waarom krijgen we dat stereotype de wereld niet uit?
En waarom menen sommige mensen het beter te weten obv enkele gerucht dan de mensen die er met hun neus bovenop staan, alle kennis en jarenlange ervaring hebben.

Enfin, ik begrijp uw standpunt, de mensen uit de maatschappij die het moeilijk hebben moeten niet nog extra getergd worden en het is prachtig dat mensen hun hand daarvoor in het vuur willen steken en mistoestanden aanklagen, maar als buitenstaander en zonder de nodige (wetenschappelijke) kennis ter zake is het moeilijk een oordeel te geven over het nut van een behandeling.

De hier zo verfoeide electroconvulsietherapie is geen moderne vorm van foltering maar blijkt bv te helpen daar waar psychotherapie en antidepressiva geen hulp meer kunnen bieden, bij mensen met echt zware depressies dus, en in die zin heeft het al vele mensenlevens gered in plaats van stukgemaakt.

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door de limburgse leeuw

Voil�*, nu hoort Nynorsk het ook eens van een ander.

Ik wil niet veralgemenen, er zijn denkelijk plekken waar het beter te doen is als op andere.

Ik ben ook niet tegen ALLE medicatie, maar wel tegen het fenomeen dat men mensen liever verdooft dan ermee praat, zoals op heel wat plaatsen gebeurt.

Mensen drogeren is de gemakkelijkste oplossing.

Aub...

Nynorsk is al zo vriendelijk en sympatiek om jullie het voordeel van de twijfel te geven en heel mooi en duidelijk en in 't lang en 't breed uit te leggen hoe het precies allemaal werkt. Iets waar bij mij de moed al snel voor in de schoenen was gezonken na het lezen van jullie posts...
Wat meer respect voor haar zou dus niet misplaatst zijn... Hoedje af van mij alleszins.

Tegenargumenteren als jullie het beter weten natuurlijk ook niet, dat lijkt me iets nuttiger dan de hele tijd hetzelfde te herhalen.

[Duupje]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

elektroshocktherapie IS toegelaten.



welke?

Het AKA in Berchem.

[Nynorsk]

@Groentje-18: .

dank je duupje. Waarom vind ik er niks over via google?

[de limburgse leeuw]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

Ik heb trouwens nog nooit een patiënt gehad die weggelopen is van mij.
Ik heb nochtans wel al flinke frustratie opgemerkt bij de jongeren die verbleven in de instelling waar ik een tijdje heb rondgelopen als hulpverlener, en ik heb gemerkt dat als ge over die frustratie spreekt, ze niet bepaald weglopen, maar kom.

Proficiat. Ik denk dat je echt wel goed je best doet in je job en dat je altijd geprobeerd hebt om het zo correct mogelijk te doen.

nee, dat is geen schelden

OK, dan niet.

Zoals je zelf aanduid zit daar de kern van het probleem: mensen worden vaak gefrustreerd van de gang van zaken in de psychiatrie. ook hulpverleners trouwens. Ik ken een aantal mensen die in de psychiatrie gewerkt hebben als verpleegkundige of er nog steeds werken, en je zou van minder gefrustreerd worden. Probeer als verpleegkundige maar niet teveel je best te doen. Als je praat met de patiënten, krijg je op je donder. Je zult immers net de verkeerde dingen zeggen, je bent immers maar een verpleegkundige en dus dom. Als je dingen wil melden aan de psychiater ("die persoon heeft het erg moeilijk met...") dan staat de deur voor je klaar onder het mom "dat zal ik toch beter weten dan jij, hou je aan je job". De burnout is ontzettend hoog onder verplegend personeel in de psychiatrieën. Gevolg is dat er vaak personeelsleden ziek zijn. Die shifts mogen dan ingevuld worden door de andere personeelsleden. Ik hoor van de vrouw van een collega van me regelmatig dat ze weer eens twee volle shifts na elkaar heeft mogen werken, vaak zelfs tot 4 dagen na elkaar. Deze vrouw heb ik trouwens nog nooit over haar job horen spreken zonder in tranen uit te barsten. Hetzelfde bij de andere verpleegkundigen die ik ken: ze zijn het moe, ze zien dat ze niet kunnen (want niet mogen) helpen, ze zijn het kotsbeu dat ze gezien worden als domme wezens die met hun fikken van de patiënten moeten blijven. Vaak mogen ze ook niks weten over de patiënten. Dossiers veilig in de kast van de psychiater. Als je niks weet, en je vooral niet mag "moeien", is het moeilijk om te helpen, hoor.

Dan zal er toch ten dringendste iets moeten veranderen. Zou volgens jou meer personeel een oplossing zijn ? Of moeten de verplegers en/of therapeuten meer zelfstandigheid krijgen in hun job ? Ik ben daar allemaal niet tegen hoor, natuurlijk is het zo dat ik als ex-patiënt maar één kant heb gezien, nl. die van de patiënten. Dat was ook niet moeilijk, het personeel stond niet echt open voor gesprekken en/of discussies.

Ik begrijp niet goed dat een sociaal begaan iemand als jij daar niet meer oog voor heeft. Dat je niet kunt begrijpen dat mensen daaraan onderdoor gaan, dat ze uiteindelijk kiezen voor een mentaal meer leefbare instelling van: "dan doe ik maar niks", en koffie drinken en computerspellekes spelen. Dat je koud en kil wordt. Meestal duurt het dan ook niet lang meer voor deze personeelsleden er de brui aan geven. Mensen die zich zo al minder aantrekken van hun patiënten blijven langer, schoppen het tot hoofdverpleger. De 'goeie' eruit, de 'slechte' blijven erin.
Patiënten zijn niet de enigen die de neiging hebben gek te worden in de psychiatrie.

Ik die alleen werd toegelaten in de 'leefruimte' en de 'therapiesessies' heb natuurlijk niet zoveel oog gehad voor de problemen van het personeel onderling en weet dus niet zoveel als jij waar het de problemen met hun beroep betreft. Dat ging ook niet, hoe zou het ook kunnen. Zelfs eten deden ze apart. Als er niet voldoende brood of andere lekkernijen aanwezig waren, stalen zij het voedsel van de patiënten. Dat vond ik altijd een smerige streek, want de patiënten betalen er voor, degenen die er werken WORDEN ervoor betaald. Ik vond het onrechtvaardig dat men dus die mensen hun eten ook nog ging pikken.

Doordat het personeel mij niets hierover vertelde, over hun problemen, kon ik daar geen antwoord op geven en mij er ook geen beeld van vormen. Ik had het overigens al druk genoeg met de problemen van de patiënten rondom mij.

ook dit snap ik niet goed. eerst schets je je nogal schrijnende ervaringen met de psychiatrie, daarna wil je die samenvatten onder de nogal zachte noemer 'teleurstelling'. Teleurstelling, dan denk ik aan een attractie in walibi die toch zo snel niet ging als verwacht. 'gefrustreerd' betekent nog steeds 'zich tekort gedaan voelend'. en ik denk dat d�*t net is wat vele patiënten én hulpverleners voelen. Ik denk dat d�*t net ook is wat er gebeurd: er wórdt tekort gedaan aan de mensen die daar rondlopen, zowel patiënten en hulpverleners. Ze worden beiden niet erkend in hun capaciteiten, hun gevoelens, hun inschattingsvermogen, hun menszijn. Ze worden gefrustreerd door het systeem, en voelen zich terecht tekortgedaan.

Indien zowel patiënten en personeel 'gefrustreerd' zijn (niet scheldend bedoeld), dan is het toch wel tijd voor verandering. Als jij niet meer op 'netwerk' en op mij komt schieten omdat we onze kritiek niet onder stoelen of banken steken, en een behoorlijk voorstel hebt, dan sta ik daar open voor. Dan kunnen we er misschien samen iets aan doen, misschien zelfs in het kader van het Vierde Wereld Syndicaat. De meeste patiënten die lang in psychiatrische afdelingen verblijven zijn immers armen.

Dat weet je toch ook wel, Nynorsk ?

Ik moet zo weg, maar ben morgen weer terug, maar ga deze week weinig tijd hebben. Dus niet denken dat ik het opgeef als ik niet direct antwoord.

[de limburgse leeuw]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Mensen die in de hulpverleningssector gaan werken gaan daar meestal niét werken om hun lijdende medemens zoveel mogelijk te tarten en plat te spuiten. Waarom krijgen we dat stereotype de wereld niet uit?

OMdat sommigen die er werken die indruk blijven geven en er volgens mij ook genoegen in scheppen om mensen af te blaffen en onvriendelijk te bejegenen.
VOlgens mij zijn het gewoon nazi's.

En waarom menen sommige mensen het beter te weten obv enkele gerucht dan de mensen die er met hun neus bovenop staan, alle kennis en jarenlange ervaring hebben.

Ik heb het niet over 'geruchten', ik heb er zelf ook gezeten. Meer dan eens. Maar dat zal nu nooit meer gebeuren. Wat dat betreft ben ik genezen en moet ik zeggen dat HEt Vierde Wereld Syndicaat 100 maal heilzamer is dan de hele psychiatrie bij elkaar. Voor mij toch.

Met electroshocktherapie heb ik echter geen ervaring. Misschien maar goed ook, anders was ik nu wellicht een plant geweest.

[de limburgse leeuw]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Aub...

Nynorsk is al zo vriendelijk en sympatiek om jullie het voordeel van de twijfel te geven en heel mooi en duidelijk en in 't lang en 't breed uit te leggen hoe het precies allemaal werkt. Iets waar bij mij de moed al snel voor in de schoenen was gezonken na het lezen van jullie posts...
Wat meer respect voor haar zou dus niet misplaatst zijn... Hoedje af van mij alleszins.

Tegenargumenteren als jullie het beter weten natuurlijk ook niet, dat lijkt me iets nuttiger dan de hele tijd hetzelfde te herhalen.

Nynorsk en ik zijn het hierover al een tijdje oneens. Er zijn in het verleden al gelijkaardige threads geweest hierover.

Ik heb nergens gezegd dat ze onvriendelijk zou zijn. Integendeel, ik denk niet dat ze model staat voor de doorsnee verpleging/therapeuten die ik al ben tegengekomen. Sommige mensen doen inderdaad hun best. Meestal zijn het overigens de stagairs die het hardste hun best doen in de hoop de job te mogen behouden.

[Duupje]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

@Groentje-18: .

dank je duupje. Waarom vind ik er niks over via google?

Geen idee ? Te lang geleden ? Er is nooit veel media aandacht voor geweest vroeger. Moest dat nu gebeuren zou de media zich er wel op gestort hebben. Er werd vooral gezegd naar buitenaf toe, dat het ziekenhuis er weg moest, omdat er plaats moest komen voor bejaardenflats, nu zijn die er ook gekomen. Het bestond uit 2 delen. Het gewone kinderziekenhuis aan de rechterkant en de kinderpsychiatrie aan de linkerkant. De psychiatrie is jaren geleden gesloten, het ziekenhuis is verhuisd. Ik dacht zelfs dat het nu bij het Middelheimziekenhuis hoort, en dat ze daar sinds een tijdje terug een jeugdpsychiatrie hebben, wel met andere dokters.

Ik zal eens mee kijken of ik er niet ergens iets van terugvind.

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door netwerk

Geachte, NYndorski

Het Netwerk Psychiatrie en Samenleving omhelst psychiaters, psychologen, psychotherapeuten, psychiatrische verpleegsters, sociaale assistenten, pastortale werkers en morele consulenten, psychiatrische patiënten, psychisch gevoelige kunstenaars, kabinetsmedewerkers bij Vervotte en Co, volksvertegenwoordigers en klein grut.
Het bestaat uit:
1. een constructieve politieke arm
2. een subversief guerillero-commando

Het Netwerk

Ik ben een arme miskende kunstenaar.
Om gek ven te worden...
Bovendien stimuleert de schrik voor de te verwachten publieke belangstelling hogelijk paranoia.
Zodat anoniem posten op een forum als dit voor mij een welkome uitkomst vormt...

Helaas worden mijn geniale producten meestal naar K&K afgevoerd...

Ik ben bereid om jullie subversief commando spirituele mores te leren...

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Helemaal te gek.

Om in drie verschillende fora dezelfde tekst te gaan posten, bedoel ik.
De getuigenissen van ex- patiënten, die waardeer ik. Hogelijk.
Zonder het er daarom altijd eens mee te zijn.

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door de limburgse leeuw

OMdat sommigen die er werken die indruk blijven geven en er volgens mij ook genoegen in scheppen om mensen af te blaffen en onvriendelijk te bejegenen.
VOlgens mij zijn het gewoon nazi's.

Tja, ik geloof wel dat er mensen zijn die die indruk geven; iedereen heeft wel eens een mindere dag en hulpverleners zijn ook maar mensen.
Ik denk dat de meesten niet met het doel anderen te treiteren aan hun studies zijn begonnen en dat het beeld dat zij (die zo handelen) van hun job hadden voor ze eraan begonnen waarschijnlijk niet overeenkomt met de werkelijkheid, met frustraties als gevolg.
Dat een hele beroepsgroep daarvoor wordt afgeschilderd als zijnde satanisten vind ik toch wat overdreven en vooral erg voor diegenen die er, gegeven de omstandigheden, wel het beste van proberen te maken en pogen te doen wat binnen hun mogelijkheden ligt om de patiënten te helpen.



Het vorige bericht dat ik blijkbaar in reactie op het uwe postte was eigenlijk aan netwerk bedoelt, maar door het lezen van de eerste zin ervan dacht ik dat jij dat was en was het voor mij 'de druppel', oeps, ... sorry.

[netwerk]

Het Netwerk Psychiatrie en Samenleving erkent positieve ontwikkelingen in de psychiatrie en geestelijke gezondheidszorg en steunt ze, zoals:
a) de uitbouw van de centra voor geestelijke gezondheidszorg (cggz) waar een eerlijke poging ondernomen wordt voor een gelijkwaardige samenwerking tussen psychiater, psychotherapeut en sociaal werker (zonder een psychiater die autoritair de plak zwaait zonder met de cliënt gesproken te hebben)
b) de voorziene uitbouw van de psychiatrische thuiszorg
c) de officiële erkenning van de patiëntenverenigingen
d) nieuwe initiatieven die in een aantal ziekenhuizen door gemotiveerd personrel worden opgezet

Maar het Netwerk kan niet anders dan te wijzen op:
a) de blijvende arrogantie van heel wat psychiaters en hoofdgeneesheren in veel ziekenhuizen; psychiaters die voor 40u. betaald worden maar dikwijks hooguit 20 u per week in het ziekenhuis aanwezig zijn.
We hebben ooit een hoofgeneesheer willen contacteren waarvan zijn secretaresse ons verzekerde dat hij niet op vakantie was of op wetenschappelijk congres: we hebben hem om de twee dagen gebeld en na een maand was hij nog steeds 'afwezig': daarna hebben we het opgegeven.
b) de opvang en de omkadering:
- een patiënt die zich vrijwillig laat opnemen of gedwongen opgenomen wordt, zal in zijn eerste verblijfsmaand gemiddeld 40 minuten met de psychiater gesproken hebben. Daarop wordt dan een behandeling gebaseerd die de cliënt voor zijn verdere leven kan tekenen. Bij depressieven mondt zo'n non-begeleiding dan ook dikwijls uit in elektroshocks als 'laatste redmiddel': laatste na wat?
- als je van een gemiddeld psychiatrisch ziekenhuis het aantal bedden deelt door de psychiatrische omkadering, dan kan een psychiater per week hooguit 12 minuten met een patiënt spreken (en dan houden we nog geen rekening met teamvergaderingen, etcetera)
c) de toenemende demotivatie van de psychiatrische verpleegkundigen in veel ziekenhuizen
d) het steeds frequenter onderbrengen van niet-geesteszieke semi-criminelen en overlastbezorgers en zelfs dolende asielzoekers in de psychiatrische afdelingen. Waar vroeger de politie een niet-geesteszieke opgepakte (b.v. dronken) herrieschopper 24u. in de cel stopte en dan weer vrijliet, worden dat soort mensen op diverse plaatsen meer en meer naar de psychiatrie gebracht, waar ze helemaal niet thuishoren.
e) de onbereidheid van de psychiaters om een deel van hun bevoegdheid af te staan aan psychotherapeuten die beter opgeleid zijn om met patiënten om te gaan én ook de onbereidheid van het beleid om aan die macht van de psychiaters in de ziekenhuizen te tornen.
f) enzovoort

Eric Rosseel (doctor in de psychologie en ex-patiënt in 4 verschillende psychiatrische ziekenhuizen in Vlaanderen: Duffel, Kortenberg, Tienen en Grimbergen)
namens Het Netwerk

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door de limburgse leeuw

Dan zal er toch ten dringendste iets moeten veranderen. Zou volgens jou meer personeel een oplossing zijn ? Of moeten de verplegers en/of therapeuten meer zelfstandigheid krijgen in hun job ? Ik ben daar allemaal niet tegen hoor, natuurlijk is het zo dat ik als ex-patiënt maar één kant heb gezien, nl. die van de patiënten. Dat was ook niet moeilijk, het personeel stond niet echt open voor gesprekken en/of discussies.

meer personeel waar nodig, maar voornamelijk werken aan een gezonde leef- en werkcultuur binnen de psychiatrie.
Vooral meer therapeutisch personeel. Verpleegkundigen zijn vanuit hun opleiding niet therapeutisch geschoold. Men kan deze natuurlijk wel een aanvullende opleiding geven, maar dat moet dan wel mogelijk gemaakt worden én aangemoedigd.
De hele archaïsche structuur waarin de psychiater de leiding geeft en zichzelf ziet als de enige 'slimme' is en al het ander personeel beschouwt als een minderwaardige schimmelvorm moet HOOGDRINGEND verdwijnen.
Dat moet ook zichtbaar zijn in de opleiding tot psychiater. Die is nu volledig medisch, en die psychiaters denken precies allemaal dat ze het van het zijn, en de rest klungels. Er zijn er andere, ik heb mogen samenwerken met een drietal goeie psychiaters, maar die 'schoppen' het meestal niet zo 'ver': die zijn ergens psychiater in een klein centrum waar ze geen gigaloon krijgen. Allez, ge weet wel waar ik naartoe wil .

Psychiatrie zou moeten dienen om mensen intensief te begeleiden. Laat dat nu eens zijn wat net niét gebeurd. Er is geen intensieve therapie. Patiënten in de ambulante zorg zien over het algemeen meer van hun hulpverlener dan mensen in residentiële settings. Dat ishemeltergend.

Kijk, niemand start aan de studies (psychiatrisch) verpleegkundige, psycholoog, opvoeder,... in de hoop later mensen aan hun lot te mogen overlaten of te mogen pesten. Je start die studies in de hoop iets te kunnen betekenen voor mensen. Als je dan in een zieke sector terechtkomt als de psychiatrie, en je merkt dat je niets m�*g doen en aanzien wordt als iets lager dan regenworm, dan is de depressie heel gauw nabij (zeker als je weet dat mensen die kiezen voor de sociale sector mensen zijn die gemiddeld gezien zich meer aantrekken van die dingen en meer depressiegevoelig zijn). Die mensen moeten hun ding kunnen doen, moeten hun capaciteiten kunnen gebruiken. Doen ze dat niet, worden ze constant neergehaald, dan laat de verbittering gauw toe. Ik heb al veel mensen zo zien neergaan. Ik hoop dat ik zelf later niet zo eindig.

In gewone ziekenhuizen zien we trouwens dezelfde tendens bij verplegend personeel. Die mogen vaak ook niks. Ik heb me laten vertellen dat in Nederland verpleegkundigen vaak meer inspraak krijgen en een hoger aanzien van artsen. Ik heb me ook laten vertellen dat het verplegend personeel daarom ook een stuk gezonder in z'n vel zit en dan ook de job beter uitvoert.

Dus:
- meer therapeutisch personeel, meer therapeutische bijscholing van verplegend personeel
- afvoeren van het archaïsche 'de psychiater is de Meester'-systeem.
- hervormen opleiding psychiater (afvoeren medisch model, invoeren biopsychosociaal model, meer nadruk op psychotherapeutische vaardigheden).


(voor mijn part mag de opleiding psychiater zelfs wegvallen, maar dat is wellicht een stap te ver) .

Ik die alleen werd toegelaten in de 'leefruimte' en de 'therapiesessies' heb natuurlijk niet zoveel oog gehad voor de problemen van het personeel onderling en weet dus niet zoveel als jij waar het de problemen met hun beroep betreft. Dat ging ook niet, hoe zou het ook kunnen. Zelfs eten deden ze apart. Als er niet voldoende brood of andere lekkernijen aanwezig waren, stalen zij het voedsel van de patiënten. Dat vond ik altijd een smerige streek, want de patiënten betalen er voor, degenen die er werken WORDEN ervoor betaald. Ik vond het onrechtvaardig dat men dus die mensen hun eten ook nog ging pikken.

Doordat het personeel mij niets hierover vertelde, over hun problemen, kon ik daar geen antwoord op geven en mij er ook geen beeld van vormen. Ik had het overigens al druk genoeg met de problemen van de patiënten rondom mij.

Dat begrijp ik. Ik heb trouwens erg veel begrip voor je verhaal, vergeet dat aub niet. Maar het verplegend personeel is niet de reïncarnatie van satan. Het zijn mensen die ooit gemotiveerd waren. Ze zijn het slachtoffer van dezelfde ziekte als de patiënten. Vandaar dat ik er zo op hamerde dat die twee groepen de koppen samen moeten steken.
Nu vechten ze vooral tegen elkaar. Het verplegend personeel ergert zich aan de vervelend doende patiënt, de patiënt ergert zich aan het wangedrag van het personeel. (ik zeg het nu veralgemeend, maar natuurlijk zijn er heel veel uitzonderingen). Dat is een verdeel-en-heers tactiek. Er is maar één iemand die er beter van wordt, die z'n macht behoudt. Wat als we nu eens s�*men protesteren? Hebben we dan niet meer kans op verandering?

Indien zowel patiënten en personeel 'gefrustreerd' zijn (niet scheldend bedoeld), dan is het toch wel tijd voor verandering. Als jij niet meer op 'netwerk' en op mij komt schieten omdat we onze kritiek niet onder stoelen of banken steken, en een behoorlijk voorstel hebt, dan sta ik daar open voor.

Laat me 1 ding duidelijk maken: ik schiet niet omdat jullie je kritiek uiten. Ik laat me echter niet zo graag meteen beledigen door meneer Rosseel.
Ik hou daarnaast ook niet zo van 'kind met badwater weggooien' (cf. ECT, daar ben ik niet tegen, maar kritiek mag wél zijn, en liefst zelfs).

Dan kunnen we er misschien samen iets aan doen, misschien zelfs in het kader van het Vierde Wereld Syndicaat. De meeste patiënten die lang in psychiatrische afdelingen verblijven zijn immers armen.

Dat weet je toch ook wel, Nynorsk ?

Ik moet zo weg, maar ben morgen weer terug, maar ga deze week weinig tijd hebben. Dus niet denken dat ik het opgeef als ik niet direct antwoord.

Ik schaar me enkel achter iets als het constructieve bedoelingen heeft, ipv destructieve. Ik heb gezien dat meneer Rosseel meteen begint te schelden op mensen die in discussie willen gaan met hem én die de kant van de patiënt kiezen (én ook de hulpverleners, wat mij betreft is dat namelijk hetzelfde: wat de hulpverlener helpt z'n job beter uit te voeren, helpt ook de patiënt). Als dit de manier is waarop meneer Rosseel contacten legt met mensen, dan denk ik dat ik pas, want dat is niet mijn manier.
Ik wacht dus af.

Ik ben er deze week ook nie veel, dus de kans is groot dat, als je antwoord, je tot volgende week mag wachten op een antwoord ( pukkelpop )

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door netwerk

Het Netwerk Psychiatrie en Samenleving erkent positieve ontwikkelingen in de psychiatrie en geestelijke gezondheidszorg en steunt ze, zoals:
a) de uitbouw van de centra voor geestelijke gezondheidszorg (cggz) waar een eerlijke poging ondernomen wordt voor een gelijkwaardige samenwerking tussen psychiater, psychotherapeut en sociaal werker (zonder een psychiater die autoritair de plak zwaait zonder met de cliënt gesproken te hebben)
b) de voorziene uitbouw van de psychiatrische thuiszorg
c) de officiële erkenning van de patiëntenverenigingen
d) nieuwe initiatieven die in een aantal ziekenhuizen door gemotiveerd personrel worden opgezet

Maar het Netwerk kan niet anders dan te wijzen op:
a) de blijvende arrogantie van heel wat psychiaters en hoofdgeneesheren in veel ziekenhuizen; psychiaters die voor 40u. betaald worden maar dikwijks hooguit 20 u per week in het ziekenhuis aanwezig zijn.
We hebben ooit een hoofgeneesheer willen contacteren waarvan zijn secretaresse ons verzekerde dat hij niet op vakantie was of op wetenschappelijk congres: we hebben hem om de twee dagen gebeld en na een maand was hij nog steeds 'afwezig': daarna hebben we het opgegeven.
b) de opvang en de omkadering:
- een patiënt die zich vrijwillig laat opnemen of gedwongen opgenomen wordt, zal in zijn eerste verblijfsmaand gemiddeld 40 minuten met de psychiater gesproken hebben. Daarop wordt dan een behandeling gebaseerd die de cliënt voor zijn verdere leven kan tekenen. Bij depressieven mondt zo'n non-begeleiding dan ook dikwijls uit in elektroshocks als 'laatste redmiddel': laatste na wat?
- als je van een gemiddeld psychiatrisch ziekenhuis het aantal bedden deelt door de psychiatrische omkadering, dan kan een psychiater per week hooguit 12 minuten met een patiënt spreken (en dan houden we nog geen rekening met teamvergaderingen, etcetera)
c) de toenemende demotivatie van de psychiatrische verpleegkundigen in veel ziekenhuizen
d) het steeds frequenter onderbrengen van niet-geesteszieke semi-criminelen en overlastbezorgers en zelfs dolende asielzoekers in de psychiatrische afdelingen. Waar vroeger de politie een niet-geesteszieke opgepakte (b.v. dronken) herrieschopper 24u. in de cel stopte en dan weer vrijliet, worden dat soort mensen op diverse plaatsen meer en meer naar de psychiatrie gebracht, waar ze helemaal niet thuishoren.
e) de onbereidheid van de psychiaters om een deel van hun bevoegdheid af te staan aan psychotherapeuten die beter opgeleid zijn om met patiënten om te gaan én ook de onbereidheid van het beleid om aan die macht van de psychiaters in de ziekenhuizen te tornen.
f) enzovoort

Eric Rosseel (doctor in de psychologie en ex-patiënt in 4 verschillende psychiatrische ziekenhuizen in Vlaanderen: Duffel, Kortenberg, Tienen en Grimbergen)
namens Het Netwerk

kijk, d�*t bedoel ik dus.
daar ben ik het mee eens.

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door netwerk

Het Netwerk Psychiatrie en Samenleving erkent positieve ontwikkelingen in de psychiatrie en geestelijke gezondheidszorg en steunt ze, zoals:
a) de uitbouw van de centra voor geestelijke gezondheidszorg (cggz) waar een eerlijke poging ondernomen wordt voor een gelijkwaardige samenwerking tussen psychiater, psychotherapeut en sociaal werker (zonder een psychiater die autoritair de plak zwaait zonder met de cliënt gesproken te hebben)
b) de voorziene uitbouw van de psychiatrische thuiszorg
c) de officiële erkenning van de patiëntenverenigingen
d) nieuwe initiatieven die in een aantal ziekenhuizen door gemotiveerd personrel worden opgezet

Maar het Netwerk kan niet anders dan te wijzen op:
a) de blijvende arrogantie van heel wat psychiaters en hoofdgeneesheren in veel ziekenhuizen; psychiaters die voor 40u. betaald worden maar dikwijks hooguit 20 u per week in het ziekenhuis aanwezig zijn.
We hebben ooit een hoofgeneesheer willen contacteren waarvan zijn secretaresse ons verzekerde dat hij niet op vakantie was of op wetenschappelijk congres: we hebben hem om de twee dagen gebeld en na een maand was hij nog steeds 'afwezig': daarna hebben we het opgegeven.
b) de opvang en de omkadering:
- een patiënt die zich vrijwillig laat opnemen of gedwongen opgenomen wordt, zal in zijn eerste verblijfsmaand gemiddeld 40 minuten met de psychiater gesproken hebben. Daarop wordt dan een behandeling gebaseerd die de cliënt voor zijn verdere leven kan tekenen. Bij depressieven mondt zo'n non-begeleiding dan ook dikwijls uit in elektroshocks als 'laatste redmiddel': laatste na wat?
- als je van een gemiddeld psychiatrisch ziekenhuis het aantal bedden deelt door de psychiatrische omkadering, dan kan een psychiater per week hooguit 12 minuten met een patiënt spreken (en dan houden we nog geen rekening met teamvergaderingen, etcetera)
c) de toenemende demotivatie van de psychiatrische verpleegkundigen in veel ziekenhuizen
d) het steeds frequenter onderbrengen van niet-geesteszieke semi-criminelen en overlastbezorgers en zelfs dolende asielzoekers in de psychiatrische afdelingen. Waar vroeger de politie een niet-geesteszieke opgepakte (b.v. dronken) herrieschopper 24u. in de cel stopte en dan weer vrijliet, worden dat soort mensen op diverse plaatsen meer en meer naar de psychiatrie gebracht, waar ze helemaal niet thuishoren.
e) de onbereidheid van de psychiaters om een deel van hun bevoegdheid af te staan aan psychotherapeuten die beter opgeleid zijn om met patiënten om te gaan én ook de onbereidheid van het beleid om aan die macht van de psychiaters in de ziekenhuizen te tornen.
f) enzovoort

Eric Rosseel (doctor in de psychologie en ex-patiënt in 4 verschillende psychiatrische ziekenhuizen in Vlaanderen: Duffel, Kortenberg, Tienen en Grimbergen)
namens Het Netwerk

Zeer mooi maar zelfs onvolledig overzicht van wat er allemaal misloopt in de psychiatrie!

Ik zou zelfs nog enkele tekorten willen toevoegen op nog enkele tekorten (maar dat behoort niet meer uitsluitend tot het domein van de psychiatrie):
- het niet herkennen door de wetgever van het beroep psychotherapeut waardoor iedereen zich hiervoor kan uitgeven en er meer kans is dat mensen negatieve ervaringen oplopen met hulpverlening en bijgevolg geen verdere hulp meer zoeken.
- het feit dat zelfstandige therapeuten/psychologen/psychiaters... snel snel een diagnose willen en die zodanig stellen dat zij de aangewezen behandelaars zijn, ook al is er een collega therapeut met meer competenties in de behandeling van de betreffende patiënt.
- het feit dat veel psychiaters er nogal eens een eigen behandeltherapie (ik heb het over de niet farmaceutische) op nahouden waarvan het effect dus mogelijk niet vaststaat.
- verder uitwerking van de beroepscode zodat de deugdenmoraal ook meer vertegenwoordigt wordt en men dus voor kwalitatief betere hulpverlening kan zorgen.
- Mogelijk een verlichting van het administratief werk zodat hulpverleners niet meer bezig zijn met papieren ipv met mensen.
- Misschien meer overzicht zodat je als cliënt weet wie in wat gespecialiseerd is. (Als ik het goed heb weet je momenteel als cliënt niet als je bij een psychoanalyticus, systeem- of gedragstherapeut binnengaat bijvoorbeeld heb ik de indruk). Hoe dan ook, tussen al deze stromingen zou meer moeten worden samengewerkt en de gedragstherapeut zou het meer mogen toegeven wanneer iemand meer baat heeft bij een psychoanalytische behandeilng als dat zo is en het omgekeerde geldt natuurlijk ook voor de psychoanalyticus.

Toegegeven, er is nog veel ruimte voor verbetering in de psychiatrie in het bijzonder en in de geestelijke gezondheidszorg in het algemeen.