Een bezoek aan 't kerkhof in mei

[Jazeker]

Oorspronkelijk geplaatst door Johan Bollen

Sta me toe, Preusse. Zou het niet kunnen dat gij heimwee hebt? En ligt dat aan u of aan de wereld? en zijt ge daar zo zeker van?

Bedankt voor te delen.

Heeft dat eigenlijk belang in K&K? Het is weliswaar heel mooi geschreven. En een deel van de nostalgie (maar dan niet alles, meneer doctoor en meneer pastoor) zal wel gedeeld worden door sommige mensen.

[Preuße]

Oorspronkelijk geplaatst door Johan Bollen

Sta me toe, Preusse. Zou het niet kunnen dat gij heimwee hebt? En ligt dat aan u of aan de wereld? en zijt ge daar zo zeker van?

Bedankt voor te delen.

Goede vraag natuurlijk. Heimwee hebben in het eigen dorp. Ik heb ook lang in de grootstad Brussel vertoefd, veel te lang zelfs, heb er ook veel zien veranderen. Ben ik door heimwee naar herinneringen gedreven? Hoe voelt heimwee aan? Toen ik tijdens mijn prille jeugdjaren op gedwongen zomervakantie moest (een kasteel in Frankrijk) heb ik tijdens de nachtelijke uren inderdaad het sentiment "heimwee" ervaren zonder het goed te beseffen. Ik bespeur bij mij een groot gevoel van heimwee naar de mensen en de tijd van toen. De grootste misère van de ontwortelde samenleving is nog dat de Vlaamse volksaard ook veranderd is in uiterst negatieve zin. Er zijn geen mensen meer zoals vroeger. Zoveel oppervlakkigheid, zoveel haat en nijd. Zoiets was er vroeger niet onder mensen. Dat ligt zeker niet in de Vlaamse volksaard. Heimwee naar de gekerstende mens die niet voor zichzelf alleen leefde maar eerst voor de anderen. Heimwee naar het schilderij dat ik zag elken ochtend toen ik de gordijnen open schoof. Dat val gouden graan of groene velden in de ochtendzon. Heimwee naar het hoefgetrappel, het gedonder van de wielen op de keien. Het rechtzetten van de schoven, het maaien van het graan. Mijn leren boekentas met zijn verplicht ezelsoor. De vulpen en het zakhorloge van mijn Plechtige Communie. Waar is den tijd? Maar bovenal is mij de nabijheid van mijn eigen familie dierbaar. Die heb ik zeer gemist en hoe ouder ik werd, hoe meer ik hun begon te missen. Het afscheid ligt ondertussen al een poosje achter ons. Elk jaar wordt de last van die scheiding een beetje zwaarder heb ik de indruk. Vreemd genoeg droom ik nooit over mijn streek of mijn dierbare afgestorvenen. Hopelijk houden ze daarboven toch een stoel voor mij vrij, zulle. Als 't Sinte-Pieter belieft natuurlijk.

[Johan Bollen]

Ik mis mijn familie ook. Niet gestorven maar ver weg. En vlaanderen of België heb ik eigenlijk nooit goed gekend zelfs toen ik er nog woonde. Mijn kinderen hebben een nog groter identiteitsprobleem. Ze hebben cultuur maar geen natiegevoel.

En ja, er is veel goeds verloren gegaan, maar ik geloof dat er ook veel goeds groeit, niet altijd in de vorm waarop we verwachten. We kunnen eigenlijk niet anders dan geloven in de jeugd. Zonder ons geloof in hen hebben zij het ook moeilijker in zichzelf te geloven. Zonder dat vertrouwen dat wij hen kunnen geven is een ondergang van dat wat ons dierbaar is eminenter. Het is liefde dat de dingen doet overleven.

Die foto...een klaproos...lange tijd niet meer gezien. Ik vraag me af of mijn kinderen dat woord kennen.