Oude mensen ...

[Uh-Huh]

Oorspronkelijk geplaatst door Preuße

Hoe kon ik het vergeten? In geval van gebrek aan argument is er nog altijd het "ze hebben het zelf uitgelokt!". Volgens meneer de puber is het allemaal één groot toeval dat we pas het concept generatiekloof sinds de jaren 1960'.

Ergens heeft Healey toch een punt. Het is heel moeilijk om de toegewijde zoon/dochter te spelen als je ouders ook niet zo toegewijd waren t.o.v. jou.

[Preuße]

Oorspronkelijk geplaatst door Uh-Huh

Ergens heeft Healey toch een punt. Het is heel moeilijk om de toegewijde zoon/dochter te spelen als je ouders ook niet zo toegewijd waren t.o.v. jou.

Waarom zou de generatie 1924-1923 geen goede ouders geweest zijn? Integendeel, dat was nog een heel goede generatie. Het zijn de generaties geboren tussen 1945 en 1965 die het hebben verpest. Hun ouders waren wel nog goed maar zijzelf waren lui, verveeld en verwend zodat ze erg vatbaar waren voor communistische, anti-autoritaire en andere valse praat die toen erg gangbaar waren in de jaren '60 en '70. Dat men als kind geen dankbaarheid kan kennen is logisch maar we hebben het hier al over de de tweede, geseculariseerde generatie. Dat is zoals de pest krijgen als je de cholera al hebt. De moeder van Karma behoort nog tot wat ik de "oude wereld" zou noemen: die van samenhorigheid, deugd, moed en trouw. Allemaal waarden die vandaag in het westen niet meer gelden.

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door Jennes

Laat het nu net zo zijn dat een depressief iemand niet overloopt van initiatieven en er ook geen ideeën bij deze personen zullen opborrelen, behalve misschien hetgeen je in je laatste zin opborrelt. Men ziet de situatie als hopeloos, uitzichtloos, heeft geen perspectief meer, ... Dat is nou net het probleem.

Uitzichtloosheid en hopeloosheid wil helemaal niet zeggen dat je geen ideeën meer hebt over hoe het beter zou zijn. Vaak is het nu net de discrepantie tussen die ideeën en de echte situatie die zo deprimerend is, omdat die ideeën onuitvoerbaar lijken. Soms zijn die ook onuitvoerbaar ("ik wil m'n overleden echtgenoot terug") maar soms ook niet.

Ik ken een vrouw die heel haar leven ontzettend graag gekookt heeft. Toen de dementie zachtjes in kwam zetten, bleek zelfstandig koken geen veilige oplossing meer. Haar zeer bekommerde zonen regelden aan huis geleverde maaltijden voor haar. Die vrouw was trouwens ook depressief. In een gesprek met een huisarts kwam het eruit dat ze die geleverde maaltijden vreselijk vond. Niet zozeer de smaak, wel het feit dat ze niet zelf meer kon koken. Ze miste dat enorm. Nu komt er drie maal per week een familiewerkster helpen met koken. De andere dagen wordt het eten nog steeds aan huis gebracht. De depressie is daarmee niet opgelost, maar er zijn wel al minstens drie momenten per week waar ze naar uitkijkt, en ze kan nog "parttime" doen wat ze zo graag doet: koken.

Ik heb trouwens nog geen enkele depressieve cliënt gehad die niet kon aangeven wat hij / zij mist in z'n leven of hoe z'n leven (of toch een aantal aspecten ervan) er in een ideale situatie zou uitzien.

Je bemerking is verder zeer vanzelfsprekend

ik vind dat niét vanzelfsprekend, hoor. loop eens een weekje in een geriatrie rond en zie hoeveel er langs alle kanten onnodig betutteld wordt.

[Rudy]

Oorspronkelijk geplaatst door Uh-Huh

Ergens heeft Healey toch een punt. Het is heel moeilijk om de toegewijde zoon/dochter te spelen als je ouders ook niet zo toegewijd waren t.o.v. jou.

Hangt van je ingesteldheid af. Het blijft steeds familie. Je eigen moeder zelfs, in dit geval. Waarom zou jij als intelligente afgestudeerde dochter of zoon dan ook niet meer verstand kunnen gebruiken dan je eigen ouder die minder kansen heeft gehad.

Zo moeilijk is die toegewijdheid dus niet.

[Mambo]

Oorspronkelijk geplaatst door Preuße

Waarom zou de generatie 1924-1923 geen goede ouders geweest zijn? Integendeel, dat was nog een heel goede generatie. Het zijn de generaties geboren tussen 1945 en 1965 die het hebben verpest. Hun ouders waren wel nog goed maar zijzelf waren lui, verveeld en verwend zodat ze erg vatbaar waren voor communistische, anti-autoritaire en andere valse praat die toen erg gangbaar waren in de jaren '60 en '70. Dat men als kind geen dankbaarheid kan kennen is logisch maar we hebben het hier al over de de tweede, geseculariseerde generatie. Dat is zoals de pest krijgen als je de cholera al hebt. De moeder van Karma behoort nog tot wat ik de "oude wereld" zou noemen: die van samenhorigheid, deugd, moed en trouw. Allemaal waarden die vandaag in het westen niet meer gelden.

Ik denk dat je een generatie verkeerd zit.
Het is de huidige die je aan het beschrijven bent.

[Karma]

Oorspronkelijk geplaatst door Preuße

Waarom zou de generatie 1924-1923 geen goede ouders geweest zijn? Integendeel, dat was nog een heel goede generatie. Het zijn de generaties geboren tussen 1945 en 1965 die het hebben verpest. Hun ouders waren wel nog goed maar zijzelf waren lui, verveeld en verwend zodat ze erg vatbaar waren voor communistische, anti-autoritaire en andere valse praat die toen erg gangbaar waren in de jaren '60 en '70. Dat men als kind geen dankbaarheid kan kennen is logisch maar we hebben het hier al over de de tweede, geseculariseerde generatie. Dat is zoals de pest krijgen als je de cholera al hebt. De moeder van Karma behoort nog tot wat ik de "oude wereld" zou noemen: die van samenhorigheid, deugd, moed en trouw. Allemaal waarden die vandaag in het westen niet meer gelden.

Ja en neen dus. Ik ga niet beginnen quoten vermits ik "lui" ben maar toch eventjes ... het klopt dat de generatie van ons ma heel goede ouders waren. Daar kan ik niets op inbrengen. Ze hebben zowat alles gegeven (niet materieel) wat ze konden om hun kinderen (wij dus) niet tekort te doen. Tot daar ben je juist.
Wat je schrijft over de volgende generatie, daar kan ik me niet bij aansluiten. Wij (mijn broers, zus, alle kleinkinderen en klein-kleinkinderen) hebben nadien altijd klaar gestaan om op hun beurt te doen wat ze moeten doen tov ons ma en ons pa. Tot voor drie jaar was er geen probleem vermits ons pa dan nog leefde en ons ouders dus hun gewone leven hadden (met de gebruikelijke ups en downs weliswaar). Het probleem is er echter gekomen nadat mijn vader (plots) is overleden zonder dat iemand het had zien aankomen. Iedereen dacht dat het omgekeerde zou waar geweest zijn vermits ons pa acht jaar jonger was dan ons ma. Na de dood heeft ons ma zich relatief goed gered ... tot voor kort ... Je moet echter wel weten dat ons ma haar trots heeft (jaja .. ze is van Pruisische afkomst ... mijn vader noemde haar steeds de laatste Pruis) en dus niet zomaar hulp zal inroepen, ook niet van haar kinderen.
Vermits ik helemaal sta achter Nynorsk haar postings hier hebben we haar dan ook nooit iets proberen op te dringen. Ons ma wou en zou in haar huis blijven verder leven.
NU echter is er een probleem (en daar alleen gaat de topic over en al de rest is zever in pakskes). Ons huis (zowel van mij als van mijn broers, zus) zijn er niet op voorzien om iemand extra binnen te nemen. Moest ik voldoende plaats hebben dan zou ik er gewoon niet over twijfelen om dat toch te doen. Vandaar deze topic.
Hou dus je conclusies, gebaseerd op mijn afbeelding en mijn nicknaam maar voor jou en ga misschien op "geschiedenis" nog wat mensen gaan afknallen.

[Omar Torrijos]

Oorspronkelijk geplaatst door Preuße

Waarom zou de generatie 1924-1923 geen goede ouders geweest zijn? Integendeel, dat was nog een heel goede generatie. Het zijn de generaties geboren tussen 1945 en 1965 die het hebben verpest. Hun ouders waren wel nog goed maar zijzelf waren lui, verveeld en verwend zodat ze erg vatbaar waren voor communistische, anti-autoritaire en andere valse praat die toen erg gangbaar waren in de jaren '60 en '70. Dat men als kind geen dankbaarheid kan kennen is logisch maar we hebben het hier al over de de tweede, geseculariseerde generatie. Dat is zoals de pest krijgen als je de cholera al hebt. De moeder van Karma behoort nog tot wat ik de "oude wereld" zou noemen: die van samenhorigheid, deugd, moed en trouw. Allemaal waarden die vandaag in het westen niet meer gelden.

[Karma]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

Uitzichtloosheid en hopeloosheid wil helemaal niet zeggen dat je geen ideeën meer hebt over hoe het beter zou zijn. Vaak is het nu net de discrepantie tussen die ideeën en de echte situatie die zo deprimerend is, omdat die ideeën onuitvoerbaar lijken. Soms zijn die ook onuitvoerbaar ("ik wil m'n overleden echtgenoot terug") maar soms ook niet.

Ik ken een vrouw die heel haar leven ontzettend graag gekookt heeft. Toen de dementie zachtjes in kwam zetten, bleek zelfstandig koken geen veilige oplossing meer. Haar zeer bekommerde zonen regelden aan huis geleverde maaltijden voor haar. Die vrouw was trouwens ook depressief. In een gesprek met een huisarts kwam het eruit dat ze die geleverde maaltijden vreselijk vond. Niet zozeer de smaak, wel het feit dat ze niet zelf meer kon koken. Ze miste dat enorm. Nu komt er drie maal per week een familiewerkster helpen met koken. De andere dagen wordt het eten nog steeds aan huis gebracht. De depressie is daarmee niet opgelost, maar er zijn wel al minstens drie momenten per week waar ze naar uitkijkt, en ze kan nog "parttime" doen wat ze zo graag doet: koken.

Ik heb trouwens nog geen enkele depressieve cliënt gehad die niet kon aangeven wat hij / zij mist in z'n leven of hoe z'n leven (of toch een aantal aspecten ervan) er in een ideale situatie zou uitzien.


ik vind dat niét vanzelfsprekend, hoor. loop eens een weekje in een geriatrie rond en zie hoeveel er langs alle kanten onnodig betutteld wordt.

Goede bijdrage Nynorsk. Je geeft hier wel een beetje aan wat oude mensen eigenlijk nodig hebben ... nl ... hun eigen waarde kunnen behouden.
Het idee van die familiewerkster neem ik zeker mee.

[Karma]

Oorspronkelijk geplaatst door Uh-Huh

Ergens heeft Healey toch een punt. Het is heel moeilijk om de toegewijde zoon/dochter te spelen als je ouders ook niet zo toegewijd waren t.o.v. jou.

Dat was in ons geval zeker niet zo. Ons ouders waren er altijd voor ons.

[Jennes]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

Uitzichtloosheid en hopeloosheid wil helemaal niet zeggen dat je geen ideeën meer hebt over hoe het beter zou zijn. Vaak is het nu net de discrepantie tussen die ideeën en de echte situatie die zo deprimerend is, omdat die ideeën onuitvoerbaar lijken. Soms zijn die ook onuitvoerbaar ("ik wil m'n overleden echtgenoot terug") maar soms ook niet.


Ik heb trouwens nog geen enkele depressieve cliënt gehad die niet kon aangeven wat hij / zij mist in z'n leven of hoe z'n leven (of toch een aantal aspecten ervan) er in een ideale situatie zou uitzien.

Mooie emo-post, dat voorbeeld.

Je verwart een depressie mi te veel met ontevredenheid (en met aanpassingsstoornis/gecompliceerde rouw(?)). Iets waar ook professionals zich aan schuldig maken.
Een depressie is echter veel meer dan dat, en zit vaak veel dieper ook.

Men heeft misschien een idee over wat men wil (al kan dat zeer abstract blijven "gelukkig zijn") maar de moed om het uit te voeren is volledig zoek. Men is mogelijk lusteloos, somber, heeft geen energie meer, vermoeid, besluiteloos ook,...De stemming is daar ook aldoor te somber voor en dat verdwijnt echt niet plots als er wordt gedaan wat men graag zou doen (zonnebaden, zwemmen, ik zeg maar iets). Het gaat veel verder dan dat: men kan vaak zelfs niet meer genieten van de dingen (waar men vroeger plezier in had)!
Ik vind dat je met je uitspraken over depressie geen recht doet aan de ernst en intensiteit ervan. Iedereen hier die al een depressie mocht doormaken zal dat kunnen beamen.



P.S.: ik weet niet wat jij denkt maar ik ben geen kaderlid van een gemiddelde geriatrische afdeling.

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door Jennes

Mooie emo-post, dat voorbeeld.

Je verwart een depressie mi te veel met ontevredenheid (en met aanpassingsstoornis/gecompliceerde rouw(?)). Iets waar ook professionals zich aan schuldig maken.
Een depressie is echter veel meer dan dat, en zit vaak veel dieper ook.

Men heeft misschien een idee over wat men wil (al kan dat zeer abstract blijven "gelukkig zijn") maar de moed om het uit te voeren is volledig zoek. Men is mogelijk lusteloos, somber, heeft geen energie meer, vermoeid, besluiteloos ook,...De stemming is daar ook aldoor te somber voor en dat verdwijnt echt niet plots als er wordt gedaan wat men graag zou doen (zonnebaden, zwemmen, ik zeg maar iets). Het gaat veel verder dan dat: men kan vaak zelfs niet meer genieten van de dingen (waar men vroeger plezier in had)!
Ik vind dat je met je uitspraken over depressie geen recht doet aan de ernst en intensiteit ervan. Iedereen hier die al een depressie mocht doormaken zal dat kunnen beamen.



P.S.: ik weet niet wat jij denkt maar ik ben geen kaderlid van een gemiddelde geriatrische afdeling.

Ik zeg expliciet dat de depressie met dat kookmoment niet opgelost is.
Natuurlijk is het niet "ooow jippiejahoi, nu ben ik niet meer depressief".

Ook mensen met een depressie kunnen zich iets beter voelen als er iets positiefs gebeurt in hun leven.

Wat zou jij doen eigenlijk? Ze gewoon laten zitten met haar aan huis geleverde maaltijden omdat het toch niks uitmaakt of ze nu zelf nog kan koken of niet?

Je weet trouwens maar al te goed dat ik de voorbije tijd uit een depressie geklauterd ben, en dus helaas echt wel aan de lijve heb mogen ondervinden wat een depressie met een mens doet.

[Nynorsk]

Zeg Jennes, misschien moet je eens op zoek gaan naar de draaiboeken van het Trimbos instituut rond preventie en behandeling van depressie. Zij schetsen duidelijk het belang van positieve activiteiten in het herstellen en voorkomen van depressie, evenals de relatie tussen activiteiten en depressie.

[Dope]

----------------

[Erwinvds]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

ik vind dat niét vanzelfsprekend, hoor. loop eens een weekje in een geriatrie rond en zie hoeveel er langs alle kanten onnodig betutteld wordt.

En dat is nu net DE reden waarom ze tot nu toe behandeling geweigerd heeft. Ze is mss wel oud maar zeker nog niet kinds ( haar woorden )
Dat en natuurlijk dat ze de mensen van haar eigen leeftijd allemaal wel oud vindt.

[beste vriend]

Oorspronkelijk geplaatst door Karma

Er zijn mensen die eeuwig jong van gedachte blijven hé ...

Indien dat werkelijk jouw geval is , zoveel te beter. Het was dan ook niet als kritiek bedoeld. Wat véél erger is, zijn jonge gasten die in hun hoofd reeds oude peekkes zijn.

[Erwinvds]

Oorspronkelijk geplaatst door Preuße

Waarom zou de generatie 1924-1923 geen goede ouders geweest zijn? Integendeel, dat was nog een heel goede generatie. Het zijn de generaties geboren tussen 1945 en 1965 die het hebben verpest. Hun ouders waren wel nog goed maar zijzelf waren lui, verveeld en verwend zodat ze erg vatbaar waren voor communistische, anti-autoritaire en andere valse praat die toen erg gangbaar waren in de jaren '60 en '70. Dat men als kind geen dankbaarheid kan kennen is logisch maar we hebben het hier al over de de tweede, geseculariseerde generatie. Dat is zoals de pest krijgen als je de cholera al hebt. De moeder van Karma behoort nog tot wat ik de "oude wereld" zou noemen: die van samenhorigheid, deugd, moed en trouw. Allemaal waarden die vandaag in het westen niet meer gelden.

Pruiske. Ik weet niet goed hoe ik jou moet antwoorden.
Ik neem je woorden zeer persoonlijk op. Gelieve een beetje meer rekening te houden met het feit dat je de meeste forumleden niet persoonlijk kent en dus ook niet kun beoordelen.
Lui, verveeld en verwend ( Ben zelf van 55 ) zo zijn we niet opgevoed, dat kan ik je verzekeren. Net zoals ik je kan verzekeren dat onze zonen dat ook niet zijn.
Verder zijn we allemaal aktief bezig (elk op zijn manier) om onze maatschappij zo goed mogelijk te dienen.
De rest van je tirade kun je, met respekt, steken waar de zon niet schijnt. Daar heb ik genoeg van gehoord in het opgroeien.
Eerlijk gezegd zijn het mensen zoals jij die de oorzaak zijn van alles wat je ons verwijt.

Ja ik denk dat ik wel weet wat ik met je ga doen.

[Karma]

Oorspronkelijk geplaatst door beste vriend

Indien dat werkelijk jouw geval is , zoveel te beter. Het was dan ook niet als kritiek bedoeld. Wat véél erger is, zijn jonge gasten die in hun hoofd reeds oude peekkes zijn.

Ik had het ook zo niet opgevat hoor.
Soit ... was die avatar dan toch al een tijdje beu.

[Karma]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

Ik zeg expliciet dat de depressie met dat kookmoment niet opgelost is.
Natuurlijk is het niet "ooow jippiejahoi, nu ben ik niet meer depressief".

Ook mensen met een depressie kunnen zich iets beter voelen als er iets positiefs gebeurt in hun leven.

Wat zou jij doen eigenlijk? Ze gewoon laten zitten met haar aan huis geleverde maaltijden omdat het toch niks uitmaakt of ze nu zelf nog kan koken of niet?

Je weet trouwens maar al te goed dat ik de voorbije tijd uit een depressie geklauterd ben, en dus helaas echt wel aan de lijve heb mogen ondervinden wat een depressie met een mens doet.

Persoonlijk vergelijk ik steeds een depressie met "zonder brandstof vallen en geen pompstation in de buurt". Op dat moment speelt het geen rol of je nu met een porsche of een tweepeekaatje rijdt.
Er is niets aan de hand met de wagen ... enkel de brandstof is er niet.

[FDM]

een roommate zoeken voor ma lijkt de beste oplossing , schrijf haar eens in op www.rendezvous.be

[Karma]

Oorspronkelijk geplaatst door FDM

een roommate zoeken voor ma lijkt de beste oplossing , schrijf haar eens in op www.rendezvous.be

Ze heeft dat zelf nog maar onlangs gedaan via een advertentie. Er zijn verschillende mensen op afgekomen maar die werkten allemaal op haar zenuwen.