Turkmeense leider Niyazov is overleden

[evilbu]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Toch is de HDI (Human devellopment index, zie www.undp.org) van Turkmenistan een stuk hoger dan in landen als Kyrgyzstan, Tadjikistan, Oezbekistan en zelfs Europese landen als Georgië en Moldavië. Zo erg zal het dus wel niet zijn, de westerse media hebben de gewente om te focussen op de duistere kanten van deze landen, die bestaan natuurlijk, zeker sinds de ineenstorting van de SU, maar daarnaast heb je het grootste deel van de bevolking dat een vrij normaal, zelfs Europees te noemen, leven leidt, zeker in de steden. Ik ben nooit in Turkmenistan geweest, wel in veel andere ex-Sovjet-staten, en ik denk dat ik er ongeveer wel een goed beeld van kan vormen. Geen Afrikaanse toestanden, daarvoor is de sovjet-infrastructuur nog veel te prominent aanwezig, zelfs in landen die volledig ingestort zijn als Kyrgyzstan of Georgië.

Dan mag ik hopen dat u dan ook gewoon ontkent dat een derde van de bevolking reeds in de gevangenis heeft gezeten, en dat patiënten opzettelijk incorrecte diagnoses krijgen?
Of heb ik een verkeerd beeld van Georgië?

[evilbu]

Oorspronkelijk geplaatst door StevenNr1

cava, daarvoor nog ff promises zien dan

Die was ook wel interessant, misschien zelfs een aparte topic waard?

[StevenNr1]

Oorspronkelijk geplaatst door evilbu

Die was ook wel interessant, misschien zelfs een aparte topic waard?

Goh, tis al wel een wat oudere documentaire maar had hem nog niet gezien
Het frappanste vond ik dat het dorp waar die oma gevlucht was, nu gewoon een bos was, onbewoond en ongebruikt land volgens mij, vreemd probleem...

[evilbu]

Oorspronkelijk geplaatst door StevenNr1

Goh, tis al wel een wat oudere documentaire maar had hem nog niet gezien
Het frappanste vond ik dat het dorp waar die oma gevlucht was, nu gewoon een bos was, onbewoond en ongebruikt land volgens mij, vreemd probleem...

Nog een aantal interssante zaken :
- die tweeling die blijkbaar nog nooit gehoord had van Palestijnen die aan checkpoints moeten aanschuiven
- hoe kinderen aan beide kanten denken dat ze het gelijk kunnen halen door een boek te citeren
- Die seculiere joodse tweeling die die orthodoxe joden bij de Westerse Muur "eng" vond, en zei dat ze nog liever in een Arabisch dorp zouden willen wandelen.

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door evilbu

Dan mag ik hopen dat u dan ook gewoon ontkent dat een derde van de bevolking reeds in de gevangenis heeft gezeten, en dat patiënten opzettelijk incorrecte diagnoses krijgen?
Of heb ik een verkeerd beeld van Georgië?

Heb je het nu over Georgië of Turkmenistan? Ik heb daar geen weet van, wel is het uiteraard zo dat de zogenaamde gratis gezondheidszorg, de politie, justitie of zelfs zogenaamd gratis onderwijs tegenwoordig alleen functioneert mits smeergeld, liefst in harde valuta, in de meeste ex-Sovjet landen, zelfs de meer welvarende en Europese als Oekraïne. Maar de bevolking past zich daaraan aan, en op een of andere manier slagen ze er toch in een vrij normaal leven te leiden. (ook omdat veel bij hun familie wonen die nog een appartement bezit uit het Sovjet-tijdperk). Natuurlijk heb je een onderklasse van verpauperden, maar dat is niet de meerderheid van de bevolking, zoals in Afrika of grote delen van Azië, tenminste toch niet in de steden. Het platteland is meestal onderontwikkeld maar daar leven ze dan weer zeer goedkoop en kunnen ze meestal terugvallen op traditionele structuren, en zelfs op het platteland heb je nog overal electriciteit en infrastructuur zoals scholen uit het Sovjettijdperk. Je hebt ook een ontzaglijk alkoholprobleem, maar ik denk dat dit in een islamitisch land als Turkmenistan iets minder ernstig is dan in Rusland, Oekraïne of Georgië. Wat Turkmenistan WEL anders maakt dan de rest is het extreem totalitaire regime.(de meeste andere overheden zijn niet bepaald democratisch maar laten hun burgers gerust zolang deze zich niet tegen het regime verzetten)

[evilbu]

http://www.eurasianet.org/department...v101007a.shtml


One day, riding in a taxi in the center of Ashgabat, the driver takes a detour into a small neighborhood of older, single-family brick houses. This would be unremarkable almost anywhere else in the world. But it’s noteworthy in Ashgabat, most of which has been leveled over the past fifteen years and rebuilt as a cityscape of white marble palaces surrounded by elaborate fountains and golden statues of former president Sapurmurat Niyazov. The old neighborhood is a refreshing escape from the surrounding totalitarian fantasyland.
But my driver doesn’t agree. Unprompted, he says: "Our first president was a great president." We are about to reenter the white marble zone of the city. "Look at how beautiful the city is now. It was all old, like this, and now look at that beauty," he said, pointing ahead to one of the many marble structures ahead.
Later, I’m told about a shop where I can buy cheap watches with Niyazov’s picture on the face. I figure they’ll be good gifts for friends back home, and I head to the Univermag, the former Soviet-era department store that’s since been turned into a sort of mall where bored, heavily made up sales assistants hawk overpriced clothes to very few customers.
I inquire about watches at a gift shop that seems like it might be the right place. It’s not, the saleswoman tells me. And then she wrinkles her nose, leans in close and adds: "Why do you want that, anyway? He was a terrible man."
During my time in Turkmenistan, I am not telling many people I’m a journalist. I’ve come on a tourist visa and if the authorities find out what I am really doing, I will likely be kicked out of the country. I’m relying on a few contacts I made before I came, and for them to introduce me to other people, and so on.
I don’t know how careful to be, how much I am being followed. The horrible shrieking feedback I hear on my hotel phone, presumably from sort of listening device, doesn’t give me much confidence. I hear different opinions on how much email is read – some people believe all email is monitored; some people believe the government can only get at email sent from or received by an email address ending in .tm. But generally people don’t seem to mind talking to me on the phone, or meeting me in public.
Of course, these are low standards on which to judge a dictatorship, and Turkmenistan is still quite a closed place. But everyone tells me that since the new government of Gurbanguly Berdymukhamedov took over, people have slowly begun to feel freer to talk openly.
"When my wife and I would go for a walk in the evenings, people would disappear whenever they saw us because people had unpleasant experiences after talking with us or being seen with us," one Western diplomat tells me. "That doesn’t happen anymore."
"People are definitely more free to talk – there are boundaries and a lot of caution, but not as much as before," another diplomat says. "It’s especially easy to talk about what’s been designated for reform, like education and health care."
"There’s more recognition of the rest of the world in the official news, like coverage of visiting delegations, and more official rhetoric about borrowing from the rest of the world," he says.
Like its people, Turkmenistan’s government is opening up more to the rest of the world. Its foreign policy also has become much more active under Berdymukhamedov, the first diplomat says. "There’s been about ten times the activity in the last four months than this country has seen in the last four years … Every day he [Berdymukhamedov] meets with representatives from foreign oil and gas companies. It’s a breathtaking amount of activity," he says. Underscoring the Turkmen leader’s active diplomacy, he traveled to New York in late September to attend the United Nations General Assembly. [For background see the Eurasia Insight archive].
The government has announced that it will recognize foreign university degrees and is bringing foreign languages back into the curriculum. Tour companies report that more tourists are being granted visas. And highway police checkpoints between cities have been greatly reduced.
There are reports that families of some prisoners have been able to send packages, or even visit loved ones in prison whom they weren’t allowed to see before.
But there are limits to how open people feel. I notice that almost no one refers to either the incumbent or the previous president by name, preferring terms like "the former president" and "the current president."
"It’s going to take at least a couple of years to see what kind of government this is," says one local woman I meet. "When Turkmenbashi [Niyazov] came in it was great, there were so many changes and he seemed like a liberal. And then you see what happened."
One day, I get a taxi driver with surprisingly good English. After a brief lull in our conversation, he says, "You know, I think things are going to get better here, I’m optimistic." I say that several people have told me the same thing – but that people are still wary of talking about politics. "Mm hmm, yes," he says, and then falls silent. That is apparently all he is willing to say on the subject.
Editor’s Note: Joshua Kucera is a freelance journalist based in Washington, D.C. He is presently traveling through the Caucasus and Central Asia to write a serial travelogue for EurasiaNet.

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door evilbu

http://www.eurasianet.org/department...v101007a.shtml


One day, riding in a taxi in the center of Ashgabat, the driver takes a detour into a small neighborhood of older, single-family brick houses. This would be unremarkable almost anywhere else in the world. But it’s noteworthy in Ashgabat, most of which has been leveled over the past fifteen years and rebuilt as a cityscape of white marble palaces surrounded by elaborate fountains and golden statues of former president Sapurmurat Niyazov. The old neighborhood is a refreshing escape from the surrounding totalitarian fantasyland.
But my driver doesn’t agree. Unprompted, he says: "Our first president was a great president." We are about to reenter the white marble zone of the city. "Look at how beautiful the city is now. It was all old, like this, and now look at that beauty," he said, pointing ahead to one of the many marble structures ahead.
Later, I’m told about a shop where I can buy cheap watches with Niyazov’s picture on the face. I figure they’ll be good gifts for friends back home, and I head to the Univermag, the former Soviet-era department store that’s since been turned into a sort of mall where bored, heavily made up sales assistants hawk overpriced clothes to very few customers.
I inquire about watches at a gift shop that seems like it might be the right place. It’s not, the saleswoman tells me. And then she wrinkles her nose, leans in close and adds: "Why do you want that, anyway? He was a terrible man."
During my time in Turkmenistan, I am not telling many people I’m a journalist. I’ve come on a tourist visa and if the authorities find out what I am really doing, I will likely be kicked out of the country. I’m relying on a few contacts I made before I came, and for them to introduce me to other people, and so on.
I don’t know how careful to be, how much I am being followed. The horrible shrieking feedback I hear on my hotel phone, presumably from sort of listening device, doesn’t give me much confidence. I hear different opinions on how much email is read – some people believe all email is monitored; some people believe the government can only get at email sent from or received by an email address ending in .tm. But generally people don’t seem to mind talking to me on the phone, or meeting me in public.
Of course, these are low standards on which to judge a dictatorship, and Turkmenistan is still quite a closed place. But everyone tells me that since the new government of Gurbanguly Berdymukhamedov took over, people have slowly begun to feel freer to talk openly.
"When my wife and I would go for a walk in the evenings, people would disappear whenever they saw us because people had unpleasant experiences after talking with us or being seen with us," one Western diplomat tells me. "That doesn’t happen anymore."
"People are definitely more free to talk – there are boundaries and a lot of caution, but not as much as before," another diplomat says. "It’s especially easy to talk about what’s been designated for reform, like education and health care."
"There’s more recognition of the rest of the world in the official news, like coverage of visiting delegations, and more official rhetoric about borrowing from the rest of the world," he says.
Like its people, Turkmenistan’s government is opening up more to the rest of the world. Its foreign policy also has become much more active under Berdymukhamedov, the first diplomat says. "There’s been about ten times the activity in the last four months than this country has seen in the last four years … Every day he [Berdymukhamedov] meets with representatives from foreign oil and gas companies. It’s a breathtaking amount of activity," he says. Underscoring the Turkmen leader’s active diplomacy, he traveled to New York in late September to attend the United Nations General Assembly. [For background see the Eurasia Insight archive].
The government has announced that it will recognize foreign university degrees and is bringing foreign languages back into the curriculum. Tour companies report that more tourists are being granted visas. And highway police checkpoints between cities have been greatly reduced.
There are reports that families of some prisoners have been able to send packages, or even visit loved ones in prison whom they weren’t allowed to see before.
But there are limits to how open people feel. I notice that almost no one refers to either the incumbent or the previous president by name, preferring terms like "the former president" and "the current president."
"It’s going to take at least a couple of years to see what kind of government this is," says one local woman I meet. "When Turkmenbashi [Niyazov] came in it was great, there were so many changes and he seemed like a liberal. And then you see what happened."
One day, I get a taxi driver with surprisingly good English. After a brief lull in our conversation, he says, "You know, I think things are going to get better here, I’m optimistic." I say that several people have told me the same thing – but that people are still wary of talking about politics. "Mm hmm, yes," he says, and then falls silent. That is apparently all he is willing to say on the subject.
Editor’s Note: Joshua Kucera is a freelance journalist based in Washington, D.C. He is presently traveling through the Caucasus and Central Asia to write a serial travelogue for EurasiaNet.

Nyazov was een vreemd figuur, dat is het minste wat je kunt zeggen, atypisch voor de voormalige Sovjet-Unie, niet echt in te delen in een categorie. Het zou mij niet echt verwonderen moesten de oude KGB-kameraden van Putin in Turkmenistan een hand gehad hebben in het schielijke overlijden van Turkmenbashi... Veel meer voorkomend zijn de dictaturen of pseudo-democratieën waar iedereen zijn mening mag zeggen en verkiezingen officieel vrij zijn maar steeds weer dezelfde aan het woord komen in de media en steeds weer dezelfde de verkiezingen winnen. Overigens is het "totalitarian fantasyland" ook vrij uniek, in de meeste Sovjet-republieken is er niet veel meer gebouwd sinds 1990, Kasakhstan en sinds kort Rusland uitgezonderd. Je kunt echter onmogelijk iets van deze landen snappen als je de lokale taal of Russisch niet spreekt, want weinig mensen spreken Engels of een andere westerse taal. In de meeste ex-Sovjet-landen zeggen de mensen heel open wat ze van hun regering denken, maar moet je wel oppassen om niet in conflict te komen met de politieke overtuiging van uw gesprekspartner/vriend. Bvb. in Rusland vereren de meeste Lenin EN Putin, in Georgië Stalin, in Ukraïne moet je eerst uitmaken of ze tot de "oranje" zijde behoren of tot de pro-Russische zijde. Een verkeerde opmerking kan ernstige gevolgen hebben of op z'n minst de nieuwe vriendschap verbrodden. In Zuid-Ossetië werden we zelfs terecht gewezen omdat we Georgische cigaretten aanboden in plaats van Russische.

[evilbu]

Je hoort af en toe iets over de toestand :

http://news.bbc.co.uk/2/hi/asia-pacific/7143092.stm

[tomm]

Overal in de voormalige Sovjet-Unie kun je goed uitgaan. "Sovjets" houden van dansen, muziek, drinken, pool spelen, sex en amusement in het algemeen. De meeste restaurants hebben minstens een danszaal, life-muziek of life-performance. Islam stelt niet veel meer voor na 70 jaar communisme.

[evilbu]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Overal in de voormalige Sovjet-Unie kun je goed uitgaan. "Sovjets" houden van dansen, muziek, drinken, pool spelen, sex en amusement in het algemeen. De meeste restaurants hebben minstens een danszaal, life-muziek of life-performance. Islam stelt niet veel meer voor na 70 jaar communisme.

Toeval wil dat er deze week net een stukje in de Knack staat over de toestand in Wit-Rusland, en daar zou het internet gecensureerd en gecontroleerd worden, en zou de overheid zelfs afspraakjes van tieners in het park of zo proberen verhinderen.
Vreemd is wel dat het overgrote deel van de bevolking vindt dat de staat hen eigenlijk nog niks heeft aangedaan.

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door evilbu

Toeval wil dat er deze week net een stukje in de Knack staat over de toestand in Wit-Rusland, en daar zou het internet gecensureerd en gecontroleerd worden, en zou de overheid zelfs afspraakjes van tieners in het park of zo proberen verhinderen.
Vreemd is wel dat het overgrote deel van de bevolking vindt dat de staat hen eigenlijk nog niks heeft aangedaan.

Heb gisteren de reportage gezien over Rusland op canvas, het lijkt mij een beetje overtrokken, maar het klopt wel dat Rusland steeds autoritairder wordt en dat tegenstanders van het regime op alle mogelijke manieren de mond gesnoerd worden. In Belarus is het niet anders, hoewel de oppositie er toch minder geïntimideerd wordt en sterker staat dan in Rusland (Belarus ligt dichter bij het Westen, heeft geen olie en Lukashenko wordt harder aangepakt door het Westen, vooral door buurland Polen). De meeste Wit-Russen zijn voor Lukashenko, net als de meeste Russen voor Putin zijn. De reden is, naast de propaganda, dat het vrij goed gaat de laatste jaren, en dat de Wit-Russen gespaard zijn gebleven van de maffia-toestanden en verpaupering van hele bevolkingslagen zoals in Oekraïne en Rusland. Dat is ook de reden waarom Nazarbayev in Kasakhstan populair is. Al deze leiders zouden ook vrije en eerlijke verkiezingen winnen. Maar ze spelen liever op zeker.
Onpopulaire leiders zoals in Georgië, Kyrgyzstan, Azerbaidjan en Oezbekistan hebben veel meer te vrezen, want in die landen draait de economie vierkant, en grijpen daarom vlugger naar geweld.

[Den Ardennees]

Oorspronkelijk geplaatst door evilbu

Toeval wil dat er deze week net een stukje in de Knack staat over de toestand in Wit-Rusland, en daar zou het internet gecensureerd en gecontroleerd worden, en zou de overheid zelfs afspraakjes van tieners in het park of zo proberen verhinderen.
Vreemd is wel dat het overgrote deel van de bevolking vindt dat de staat hen eigenlijk nog niks heeft aangedaan.

gaat dat, het internet controleren en censureren?

[evilbu]

Oorspronkelijk geplaatst door Den Ardennees

gaat dat, het internet controleren en censureren?

Waarom zou dat niet gaan?

[Den Ardennees]

Oorspronkelijk geplaatst door evilbu

Waarom zou dat niet gaan?

ik dacht altijd dat internet hét middel was tegen dictaturen omdat perscensuur nu veel moeilijker is geworden

[Geert C]

Oorspronkelijk geplaatst door Den Ardennees

ik dacht altijd dat internet hét middel was tegen dictaturen omdat perscensuur nu veel moeilijker is geworden

China slaagt er nochtans in om grote delen van het internet te censureren.

[Daimanta]

Oorspronkelijk geplaatst door Den Ardennees

ik dacht altijd dat internet hét middel was tegen dictaturen omdat perscensuur nu veel moeilijker is geworden

Als je weet hoe het internet werkt dan weet je dat censuur JUIST makkelijk is . Enkel persoonlijke berichten zijn veilig mits je encryptie gebruikt. En als de overheden dat verbieden houdt het erg snel op.

[evilbu]

http://news.bbc.co.uk/2/hi/asia-pacific/7155476.stm

When the USSR collapsed, Turkmenistan's leader Saparmurat Niyazov simply pulled the Iron Curtain tightly around his nation, and tucked it away from the world's view.
A year after his death, the BBC's Natalia Antelava visited the country and found that the curtain is beginning to rise, revealing a nation that seems to defy all expectations.


Under the huge golden statue of their deceased ruler, two dozen people danced and sang in celebration.

The air filled with the beat of drums and excited screams. Girls laughed as young men, twisting and twirling, threw themselves on the ground.


We have peace, we have stability and we know what will happen tomorrow

Tatyana
Turkmenistan resident

It is a tradition in Turkmenistan for wedding parties to visit the monument of Niyazov, the man known as Turkmenbashi - Father of the Turkmen - who turned his energy-rich nation into one of the most isolated corners of our planet.

His eccentric decrees and bizarre laws have always made headlines - he brought fame to Turkmenistan by banning opera and ballet, outlawing beards and renaming months of the year after himself and his family members.

The flamboyant weirdness of his rule often took the global media's attention away from the real issues - political oppression and total lack of freedom.


Blinded by Niyazov's eccentricity, the world seems to have ignored the normal side of Turkmenistan. And a year on since Niyazov's death, that is the side that seems to be thriving.

Brighter place

Tatyana, an attractive, 36-year-old single woman, told me why she would never want to leave the country.

"Look at our neighbours - in Afghanistan, there is chaos and bloodshed. Iran can get bombed any minute. Uzbekistan is so poor, people are fleeing the country.


Turkmen couples still meet beneath golden statues of Niyazov

"Here we have peace, we have stability and we know what will happen tomorrow."

And now, she added, there is more hope and optimism here than ever before.

A year since Niyazov's death, Turkmenistan is a brighter place. The change brought by the new President Kurbanguly Berdymukhamedov has been slow but steady.

It is now easier to travel, the internet is no longer banned, schools teach foreign languages, and the government is talking about opening up the country's enormous natural gas reserves to foreign investors.

The new president has reopened rural libraries, which were banned in Niyazov's time - people in the villages, the late leader used to say, did not read books anyway.

'Revolutionary change'

Niyazov also reduced the number of years children went to school, which meant their qualifications were not enough to allow them to enter foreign universities.

But in 2007, not a single student in Turkmenistan graduated from high school - instead each was required to do an extra year which has been put back on the curriculum.

Perhaps an autocracy that works is better than democracy that doesn't

Turkmen journalist


"For Turkmenistan, these are revolutionary changes," said a senior Western diplomat in the capital Ashgabat.

But none of it means that this country is about to embrace Western-style democracy.

Mr Berdymukhamedov has promised to preserve Mr Niyazov's Soviet-style autocracy intact. And it seems that is exactly what many people want.

Brainwashing?

Political freedom may be scarce in Turkmenistan, but it costs less than $1 to fill a car tank with petrol. Electricity, gas, water and even public transport are, in effect, free.

Niyazov did not use all of his country's riches to build golden statues for himself, he also subsidised its economy. And for many, that is much more tangible than political freedom, much more real than a foreign concept of democracy.

"Perhaps an autocracy that works is better than democracy that doesn't," a Turkmen journalist said as we drove through the wide tree-lined avenues of Ashgabat.


But what about all the brainwashing? What about having to learn the Rukhnama - Niyazov's book, which became the basis of the country's education system?

I asked Irina, a young student who has lived in the United States and who, unlike most people in Turkmenistan, knows what life is like outside the country.

"So what?" Irina shrugged, "Rukhnama is just part of history."

In the Soviet days, she added, her parents had to study plenty more books by Lenin and Marx.

Irina and her friends disagree with the bad press that Turkmenistan has been getting in the West.


"It really upsets me, and I think it's unfair because people who write all these things don't live here.

"We know better what life is like, and what opportunities we have, and I don't think my country deserves the kind of criticism it gets," Irina said.

Ze mogen nu nog maar vreemde talen leren op school, maar ik neem aan dat het Russisch niet als vreemd werd gezien onder Niyazov( of toch?)

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door evilbu

http://news.bbc.co.uk/2/hi/asia-pacific/7155476.stm

Ze mogen nu nog maar vreemde talen leren op school, maar ik neem aan dat het Russisch niet als vreemd werd gezien onder Niyazov( of toch?)

Ik zou het niet weten. Feit is dat een belangrijke minderheid Russisch als eerste taal gebruikt, en dat Russen kloegen over discriminatie onder zijn bewind.
Ik sluit nog altijd niet uit dat Rusland een hand heeft in z'n dood, want de nieuwe leider schuift duidelijk een grote stap op richting Moskou. Onlangs moest er ook een heel belangrijke beslissing genomen worden over Turkmeense olie, die ofwel via de Caucasus en Turkije zou vervoerd worden, ofwel via Rusland. Het werd de laatste optie, hoewel de Turkmenbashi voor het eerste opteerde.

[evilbu]

De Vlaamse journalist Nick Hannes, die een lange reis achter de rug heeft in Rusland en de omliggende landen, staat nu met eigen werk op eurasia.net
Dit is het filmpje (wel, zijn commentaar vergezeld van slideshow) over Turkmenistan:
http://www.eurasianet.org/audio/turkmenistan.shtml

[Den Ardennees]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Ik zou het niet weten. Feit is dat een belangrijke minderheid Russisch als eerste taal gebruikt, en dat Russen kloegen over discriminatie onder zijn bewind.
Ik sluit nog altijd niet uit dat Rusland een hand heeft in z'n dood, want de nieuwe leider schuift duidelijk een grote stap op richting Moskou. Onlangs moest er ook een heel belangrijke beslissing genomen worden over Turkmeense olie, die ofwel via de Caucasus en Turkije zou vervoerd worden, ofwel via Rusland. Het werd de laatste optie, hoewel de Turkmenbashi voor het eerste opteerde.

interessante theorie.