Seksisme

[JimmyB]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Empathie is een relatie met een specifiek ander bewust wezen. Ik kan grote positieve empathie hebben jegens mijn kat, en totaal ongevoelig zijn voor de kat van mijn buren. Ik kan mijn eigen kinderen dolgraag zien, en geen oog verpinken als de lastige snotter van de buren verzuipt. Maar voor de rest ben ik het met je eens: het is een gevoelen, zoals chocolade lekker vinden of niet.



Inderdaad vrij onbegrijpelijke fenomenen die rationeel geen steek houden, maar waar machtshebbers sterk op inspelen. Of dat nu "nodig" is, daar stel ik mij heel heel serieus vragen bij. Ik denk dat een veel rationeler maatschappij zonder al dat emotioneel gedoe veel beter zou functioneren.

Kijk maar hoe terrorisme misbruikt wordt door politici om hun greep op de bevolking te versterken. Terwijl terrorisme zelf ook een empathisch fenomeen is: de zotte haat bij de terroristen, en hun toegewijdheid aan hun "broeders" is pure empathie.

Nee, "empathie" is het basis dogma van het brave, toegewijde burger model: maar of dat model goed werkt, daar heb ik mijn twijfels over. Een ding is duidelijk: doorheen de geschiedenis is een "algemeen empathisch" volk er nooit ver mee gekomen ; gaan we het biologisch bekijken is het helemaal zoek.



Absoluut.

Een evidentie die zelfs niet eens in een partijprogramma zou moeten staan, zoals "eigen volk eerst" wordt, op basis van dat universeel empathisch dogma, afgedaan als een vorm van fascisme.

Ik denk dat de cultuur van de "universele empathie" een nogal snelle Darwinistische dood zal sterven.

Het eerste punt is niet echt empathie, het is eerder liefde en dit is iets anders.

Ik ben niet zeker dat een rationele maatschappij mogelijk is aangezien we gevoelige wezens zijn. Dit laatste is een feit en het heeft geen zin daarover te filosoferen.

Tot slot, veel dieren zijn ook empatisch en dit levert hen blijkbaar voordeel op.

[JimmyB]

Oorspronkelijk geplaatst door alice

Dat lijkt me eerder het gevolg van onze morele cultuur, schuld en geweten...dat kan uitgebuit worden, zeker weten. Andere culturen zetten bijvoorbeeld eer en schaamte voorop, geeft een heel andere dynamiek!

Een andere dynamiek mss wel maar is dit beter? Kijk naar een maastschappij bestaande uit clans waar oog om oog tand om tand voorop staat. Een zeer sterk ontwikkeld eer en schaamte gevoel maar blijkbaar is dit niet de heersende mentaliteit.

[TV-verslaafde]

Oorspronkelijk geplaatst door alice

Dat is niet wat ik als definitie gaf, het ging over inzicht en erkennen van iemands emoties en daarnaar handelen of je gedrag er op af stemmen en later werd nog bijgevoegd, voor andere doeleinden dan louter eigenbelang. Dat is dus een wezenlijk verschil tussen uw en mijn redenering, u ziet empathie als middel tot manipulatie, net wat psychopaten doen, omdat werkelijke empathie ontbreekt.
Moet de machine nog tegenkomen die " inzicht in mijn gevoelens zou hebben".

Dus NGO's, de media en mensensmokkelaars zijn psychopaten omdat ze empathie uitbuiten voor grof geld?

Wat hij bedoelt is dat altruïsme niet bestaat, iedereen doet altijd iets uit eigenbelang.

[kiko]

Blijkbaar kennen sommigen de betekenis van het woord "empathie" niet.

Zo moeilijk is het nochtans niet hoor.

Empathie: het vermogen om zich in te leven in iemand anders emoties, meningen en gedachtenwereld.

Psychopaten bevoorbeeld hebben dat vermogen niet, of slechts heel beperkt, maar kunnen het tot een bepaalde hoogte wel imiteren.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door kiko

Empathie: het vermogen om zich in te leven in iemand anders emoties, meningen en gedachtenwereld.

Nee, je maakt dezelfde fout als Alice. Empathie is niet het intellectuele vermogen om juist de gevoelswereld van een ander bewust wezen in te schatten. Empathie is het ZELF BEWUST ERVAREN van geluk of lijden bij de GEDACHTE van bovenstaande inleving.

Maw, empathie is een eigen gevoelstoestand (van geluk of lijden), maar die ingegeven wordt, niet door een externe stimulus zoals chocolade of een hamer op je teen, maar wel door een EIGEN IDEE over de inschatting van de gevoelswereld van een ander bewust wezen.

Eerste tegenvoorbeeld: als ik U wil doen praten, en ik beslis van U daartoe te folteren, dan moet ik juist kunnen inschatten hoeveel pijn ge gaat hebben als ik dit of dat doe. Een goede folteraar heeft dus een goed vermogen om zich in te leven in andermans' emoties, gevoelens en zo. Maar je kan moeilijk zeggen dat het iemand is met positieve empathie. (als het een sadist is, die er plezier in vindt, dan heeft hij wel empathie, maar een negatieve, maar om een goed folteraar te zijn ben je beter geen sadist: je moet juist doseren met een koele berekening). Dit tegenvoorbeeld geeft aan dat het intellectuele vermogen om zich in te leven in andermans' gevoelswereld op zich niks empathisch kan hebben.

Tweede tegenvoorbeeld: je kan veel empathie voor iemand hebben, en (dus) gelukkig zijn als je DENKT dat die gelukkig is. Als je weet dat die persoon een leuke reis aan het maken is, dan geeft jou dat een gelukkig gevoel. Als in werkelijkheid die persoon gekidnapt is, en nu in de handen is van een folteraar, maar jij WEET dat niet, dan ben jij nog altijd gelukkig omdat je DENKT dat die persoon voor wie jij empathie hebt, gelukkig is, ook al is daar niks van aan in de werkelijkheid. Ander, gelijkaardig voorbeeld: als je een sterk negatieve empathie hebt voor iemand (je bent, maw, zo jaloers als iets), en je DENKT dat je die persoon diep hebt kunnen kwetsen met een zekere uitspraak, dan zal jou dat een gevoel van geluk opleveren, ook al kan het die persoon in werkelijkheid totaal niet schelen wat je gezegd hebt. Je IDEE van zijn ongeluk maakt je gelukkig, ook al is daar niks van aan.

Wat dus telt voor empathie, is je EIGEN IDEE van het geluk of lijden van een ander, en het gegeven dat dat idee jou zelf een vorm van geluk of lijden brengt.

Psychopaten bevoorbeeld hebben dat vermogen niet, of slechts heel beperkt, maar kunnen het tot een bepaalde hoogte wel imiteren.

Ik denk dat ongeveer iedereen sociaal geleerd heeft van dat te imiteren, he. Het is sociaal beloond om U doen over te komen als iemand die heel empathisch is, en het wordt scheef bekeken als je durft zeggen dat het U geen ballen kan schelen. Je hebt dan zo een groepseffect waar iedereen die komedie speelt, en die die er het minste mee inzit, zal de eerste zijn om opmerkingen te maken over de ongepastheid van een gebrek van empathie bij een ander.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door JimmyB

Het eerste punt is niet echt empathie, het is eerder liefde en dit is iets anders.

Liefde is voor mij dus een van de mogelijkheden van een empathische band. Jaloersheid/haat is de andere mogelijkheid.

Ik ben niet zeker dat een rationele maatschappij mogelijk is aangezien we gevoelige wezens zijn. Dit laatste is een feit en het heeft geen zin daarover te filosoferen.

Die rationaliteit moet rekening houden met de winst/kosten relatie van gevoelens, maar dat is geen argument tegen rationaliteit. Gevoelens en rationaliteit zijn geen tegengestelden (ook al willen onlogische mensen en canape verkopers U het omgekeerde wijsmaken).

Het is perfect rationeel om met zijn gevoelens rekening te houden in een berekende relatie met anderen. Ik zou zelfs zeggen dat zonder gevoelens, een berekende relatie niet mogelijk is, want er is dan geen kostfunctie.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door alice

Wanneer je erkent dat iemand honger heeft, kun je uit empathie beslissen om eten te geven.

Gij zijt niet wel wijs. Denkt gij dat een antiloop, als hij een leeuw ziet komen, denkt "tiens diene leeuw heeft honger, ik zal mij maar laten oppeuzelen ?". Moesten onze voorouders zo gedacht hebben, dan was onze lijn allang gestopt, natuurlijk. Goed gek.

Als ik iemand zie die honger heeft, en het is niet iemand waar ik een band mee heb, dan denk ik aan het volgende onder andere:
- honger bestaat, het is dus een risico dat iedereen kan overkomen, er is dus een beperkte hoeveelheid voedsel
- wat die opeet zullen noch ik, noch mijn naasten, kunnen opeten
- iemand die honger heeft, zal daar iets willen aan doen, dat is dus een bron van gevaar
- iemand die honger heeft is misschien in een moment van zwakte, het is de moment om toe te slaan.

Maar, ik denk ook aan:
- veel kost het mij niet om die nu eten te geven, en die persoon is misschien in een toestand waar hij zwak staat in de onderhandelingen, het is misschien de moment om een voordelig contract af te sluiten, die kan mij misschien nog nuttig zijn

En natuurlijk:

- ik ga sociaal heel wat goeie punten scoren door te tonen hoe ik dienen arme sukkelaar help, dus goed laten zien wat ne goeie mens ik ben door hem wat eten te geven: de sociale winst die ik boek door dat te doen, zal hoogstwaarschijnlijk de directe kost van hem eten te geven, en MIJN indirecte kost door hem te laten overleven en dus als verdere concurrentie voor mij en mijn nazaten te beschouwen, dekken.

Het vaststellen van het gelukkig / ongelukkig zijn van een willekeurig ander wezen heeft natuurlijk geen enkele invloed op mijn gelukstoestand. Het moet een SPECIFIEK wezen zijn waar ik een empathische band mee heb. Universele empathie is gewoon een zinloos concept. Je kan niet van alle mensen, bacterien en wortels in het universum houden.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door alice

Empathie is niet links maar menselijk.

BEPERKTE empathie is inderdaad een verschijnsel bij sommige bewuste wezens zoals mensen. Beperkt tot een ZEKER AANTAL naasten. Vriendschap en liefde met SOMMIGE anderen. Dat maakt de clan sterk *in zijn strijd tegen andere clans*. Het maakt de familie sterk in zijn strijd tegen andere families. Empathie met gelijkgezinden maakt de propagatie van het idee sterk *in de strijd met anderen*.

Empathie is een groepswapen. Universele empathie is dus een idioot gedacht, dat enkel maar zin heeft om mensen te "ontwapenen".

Hier speculeer ik maar, maar ik vermoed dat empathie een soort van genetische ontsporing is van het "moederinstinct" dat er aanvankelijk moest voor zorgen dat de ouders een zin van opoffering hadden voor hun nageslacht, wat een duidelijk Darwinistisch voordeel heeft. Door een vervaging van de doelgerichtheid van die band kan men ontspoord zomaar goeie gevoelens jegens willekeurige anderen ontwikkelen, en dat is, zoals ik eerder al stelde, een goede eigenschap voor kudde dieren, vanuit het leiderschap bekeken.

Maar in het algemeen is te brede empathie nadelig voor het individu dat eraan lijdt. (en bijzonder voordelig voor de sociale hiërarchische structuur waar hij lid van is).

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door TV-verslaafde

Wat hij bedoelt is dat altruïsme niet bestaat, iedereen doet altijd iets uit eigenbelang.

Inderdaad. Nu is het zo dat empathie een gedrag kan provoceren dat daadwerkelijk eigenbelang omzet in schijnbaar altruisme.

Als ik van X houd, dan wil dat zeggen dat, als ik denk dat X gelukkig is, ik geluk ervaar, en als X ongelukkig is, ik lijden ervaar. Het is dus in mijn eigen belang, om eigen geluk te ervaren, en eigen lijden te vermijden, van dingen te doen die X gelukkig maken, ook al is dat ten koste van andere dingen die mij *direct* gelukkig zullen maken, voor zoverre de afweging van eigen directe kost, en eigen indirecte winst via de empathie voor X, voordelig is.

Voor X is dat pure winst. Voor mij, een kosten/baten analyse.

Geen wonder dat iedereen vindt dat de anderen empathisch moeten zijn

[JimmyB]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Liefde is voor mij dus een van de mogelijkheden van een empathische band. Jaloersheid/haat is de andere mogelijkheid.

Bij nader inzicht ben ik zelfs niet zeker dat empathie een emotie is. Het is het vermogen zich in te leven in emoties van anderen. Deze emoties van anderen kunnen liefde, haat, ... zijn. Met moet zellf wel emotioneel zijn denk ik om dit te kunnen.

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Die rationaliteit moet rekening houden met de winst/kosten relatie van gevoelens, maar dat is geen argument tegen rationaliteit. Gevoelens en rationaliteit zijn geen tegengestelden (ook al willen onlogische mensen en canape verkopers U het omgekeerde wijsmaken).

Het is perfect rationeel om met zijn gevoelens rekening te houden in een berekende relatie met anderen. Ik zou zelfs zeggen dat zonder gevoelens, een berekende relatie niet mogelijk is, want er is dan geen kostfunctie.

Daar ben ik het mee eens, maar dan moet men ook rekening houden met het feit dat mensen over het algemeen empatisch zijn. En dan zouden we kunnen stellen dat het dragen van een helm bij het motorrijden eerder tegemoet komt aan deze eigenschap.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door JimmyB

maar dan moet men ook rekening houden met het feit dat mensen over het algemeen empatisch zijn.

Dat zal dan een heel, heel, heel recent fenomeen zijn. Waarschijnlijk ingegeven door de vadsigheid die er gekomen is door onze, ook al heel recente, welvaart. Niet beseffende dat onze recente welvaart gewoon de erfenis is van eeuwen strijd tegen anderen, die we nu dus, door die "algemene empathie" aan sneltreintempo aan het verkwanselen zijn.

Niet vergeten dat de Amerikaanse welvaart enkel mogelijk is geweest door het (terechte) extermineren van de originele bevolking bijvoorbeeld. Hadden de Amerikanen empatisch gedaan tegenover de originele bevolking, dan was er ginder nu een tweede soort Afrika.

Als het leven moeilijk is, dan is universele empathie een luxe die je je niet kan permitteren. Het is enkel wanneer het lijkt dat er overvloed is (die is er nooit langdurig) dat het lijkt dat we geen dodelijke concurrenten zijn.

[JimmyB]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Dat zal dan een heel, heel, heel recent fenomeen zijn. Waarschijnlijk ingegeven door de vadsigheid die er gekomen is door onze, ook al heel recente, welvaart. Niet beseffende dat onze recente welvaart gewoon de erfenis is van eeuwen strijd tegen anderen, die we nu dus, door die "algemene empathie" aan sneltreintempo aan het verkwanselen zijn.

Niet vergeten dat de Amerikaanse welvaart enkel mogelijk is geweest door het (terechte) extermineren van de originele bevolking bijvoorbeeld. Hadden de Amerikanen empatisch gedaan tegenover de originele bevolking, dan was er ginder nu een tweede soort Afrika.

Als het leven moeilijk is, dan is universele empathie een luxe die je je niet kan permitteren. Het is enkel wanneer het lijkt dat er overvloed is (die is er nooit langdurig) dat het lijkt dat we geen dodelijke concurrenten zijn.

Zeker van? Wat met de afschaffing van de slavernij?

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Inderdaad. Nu is het zo dat empathie een gedrag kan provoceren dat daadwerkelijk eigenbelang omzet in schijnbaar altruisme.

Als ik van X houd, dan wil dat zeggen dat, als ik denk dat X gelukkig is, ik geluk ervaar, en als X ongelukkig is, ik lijden ervaar. Het is dus in mijn eigen belang, om eigen geluk te ervaren, en eigen lijden te vermijden, van dingen te doen die X gelukkig maken, ook al is dat ten koste van andere dingen die mij *direct* gelukkig zullen maken, voor zoverre de afweging van eigen directe kost, en eigen indirecte winst via de empathie voor X, voordelig is.

Voor X is dat pure winst. Voor mij, een kosten/baten analyse.

Geen wonder dat iedereen vindt dat de anderen empathisch moeten zijn

Ik volg. En ik begrijp maar al te goed dat mensen die zichzelf iets wijsmaken zich ongemakkelijk voelen als hen een spiegel wordt voorgehouden.

Ze zouden zich beter eens afvragen waar het gezegde "stank voor dank" op slaat.

[alice]

Oorspronkelijk geplaatst door JimmyB

Een andere dynamiek mss wel maar is dit beter? Kijk naar een maastschappij bestaande uit clans waar oog om oog tand om tand voorop staat. Een zeer sterk ontwikkeld eer en schaamte gevoel maar blijkbaar is dit niet de heersende mentaliteit.

Nee zeker niet beter...binnen islamitische culturen is dit zo, eer en schaamte zijn dominante drijfveren tegenover wat je als christelijk zou kunnen zien, toch wat wortels betreft, het Westen waar schuld en geweten primeren.

[alice]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Nee, je maakt dezelfde fout als Alice. Empathie is niet het intellectuele vermogen om juist de gevoelswereld van een ander bewust wezen in te schatten. Empathie is het ZELF BEWUST ERVAREN van geluk of lijden bij de GEDACHTE van bovenstaande inleving.

Maw, empathie is een eigen gevoelstoestand (van geluk of lijden), maar die ingegeven wordt, niet door een externe stimulus zoals chocolade of een hamer op je teen, maar wel door een EIGEN IDEE over de inschatting van de gevoelswereld van een ander bewust wezen.

Eerste tegenvoorbeeld: als ik U wil doen praten, en ik beslis van U daartoe te folteren, dan moet ik juist kunnen inschatten hoeveel pijn ge gaat hebben als ik dit of dat doe. Een goede folteraar heeft dus een goed vermogen om zich in te leven in andermans' emoties, gevoelens en zo. Maar je kan moeilijk zeggen dat het iemand is met positieve empathie. (als het een sadist is, die er plezier in vindt, dan heeft hij wel empathie, maar een negatieve, maar om een goed folteraar te zijn ben je beter geen sadist: je moet juist doseren met een koele berekening). Dit tegenvoorbeeld geeft aan dat het intellectuele vermogen om zich in te leven in andermans' gevoelswereld op zich niks empathisch kan hebben.

Tweede tegenvoorbeeld: je kan veel empathie voor iemand hebben, en (dus) gelukkig zijn als je DENKT dat die gelukkig is. Als je weet dat die persoon een leuke reis aan het maken is, dan geeft jou dat een gelukkig gevoel. Als in werkelijkheid die persoon gekidnapt is, en nu in de handen is van een folteraar, maar jij WEET dat niet, dan ben jij nog altijd gelukkig omdat je DENKT dat die persoon voor wie jij empathie hebt, gelukkig is, ook al is daar niks van aan in de werkelijkheid. Ander, gelijkaardig voorbeeld: als je een sterk negatieve empathie hebt voor iemand (je bent, maw, zo jaloers als iets), en je DENKT dat je die persoon diep hebt kunnen kwetsen met een zekere uitspraak, dan zal jou dat een gevoel van geluk opleveren, ook al kan het die persoon in werkelijkheid totaal niet schelen wat je gezegd hebt. Je IDEE van zijn ongeluk maakt je gelukkig, ook al is daar niks van aan.

Wat dus telt voor empathie, is je EIGEN IDEE van het geluk of lijden van een ander, en het gegeven dat dat idee jou zelf een vorm van geluk of lijden brengt.



Ik denk dat ongeveer iedereen sociaal geleerd heeft van dat te imiteren, he. Het is sociaal beloond om U doen over te komen als iemand die heel empathisch is, en het wordt scheef bekeken als je durft zeggen dat het U geen ballen kan schelen. Je hebt dan zo een groepseffect waar iedereen die komedie speelt, en die die er het minste mee inzit, zal de eerste zijn om opmerkingen te maken over de ongepastheid van een gebrek van empathie bij een ander.

Je denkt dus als een psychopaat...en begrijpt de betekenis van empathie totaal niet.

Toch nog een poging...ik zie mijn buurvrouw en aan haar gezicht zie ik dat ze gehuild heeft. Ik vraag wat ze scheelt en ze vertelt dat haar zoon overleden is.
Ik voel op dat moment medeleven ( empathie!) en wil haar graag toch iets van troost bieden ( handelen waar empathie me toe aan zet)
Betekent dit dat ik bedroefd ben, om dezelfde reden dan de buurvrouw? Gaat het over mijn gevoelens? Nee, ik erken de reden van haar verdriet, het verlies van haar zoon en kan me inleven, ( vanuit eigen ervaring verbinding aangaan) wat leidt tot empathie, medeleven.
Heb ik daar profijt aan? Nee.
Brengt het wat op? Nog minder, het kost tijd.
Ervaar ik bewust lijden? Welnee, mijn zoon is namelijk niet dood.
Is wat ik ervaar het gevolg van een gedachte die op mezelf slaat of over mezelf gaat? Welnee, maar wel het gevolg van wat de buurvrouw vertelt en haar verdriet er over.

Neem ik mijn eigen gevoelstoestand als reden tot handelen? Nee, wel die van de verdrietige buurvrouw, en is mijn empathie louter het gevolg van mijn eigen idee over hoe je de situatie moet inschatten? Ook niet, want zelfs mocht de buurvrouw niet duidelijk gehuild hebben dan nog zou ik de ( pas op hier komt het! ) emotionele intelligentie hebben om de begrijpen dat de dood van een kind hard aan kan komen. Het erkennen en begrijpen van emoties bij anderen, heeft dus niets te maken met jouw emoties. Maar om dit te begrijpen moet de wereld wel groter zijn dan je eigen navel.

Voor de rest, beetje greepy langzamerhand, uw mening waaruit een totaal onvermogen tot het begrijpen van empathie blijkt.

[TV-verslaafde]

Oorspronkelijk geplaatst door alice

Je denkt dus als een psychopaat...en begrijpt de betekenis van empathie totaal niet.

Toch nog een poging...ik zie mijn buurvrouw en aan haar gezicht zie ik dat ze gehuild heeft. Ik vraag wat ze scheelt en ze vertelt dat haar zoon overleden is.
Ik voel op dat moment medeleven ( empathie!) en wil haar graag toch iets van troost bieden ( handelen waar empathie me toe aan zet)
Betekent dit dat ik bedroefd ben, om dezelfde reden dan de buurvrouw? Gaat het over mijn gevoelens? Nee, ik erken de reden van haar verdriet, het verlies van haar zoon en kan me inleven, ( vanuit eigen ervaring verbinding aangaan) wat leidt tot empathie, medeleven.
Heb ik daar profijt aan? Nee.
Brengt het wat op? Nog minder, het kost tijd.
Ervaar ik bewust lijden? Welnee, mijn zoon is namelijk niet dood.
Is wat ik ervaar het gevolg van een gedachte die op mezelf slaat of over mezelf gaat? Welnee, maar wel het gevolg van wat de buurvrouw vertelt en haar verdriet er over.

Neem ik mijn eigen gevoelstoestand als reden tot handelen? Nee, wel die van de verdrietige buurvrouw, en is mijn empathie louter het gevolg van mijn eigen idee over hoe je de situatie moet inschatten? Ook niet, want zelfs mocht de buurvrouw niet duidelijk gehuild hebben dan nog zou ik de ( pas op hier komt het! ) emotionele intelligentie hebben om de begrijpen dat de dood van een kind hard aan kan komen. Het erkennen en begrijpen van emoties bij anderen, heeft dus niets te maken met jouw emoties. Maar om dit te begrijpen moet de wereld wel groter zijn dan je eigen navel.

Voor de rest, beetje greepy langzamerhand, uw mening waaruit een totaal onvermogen tot het begrijpen van empathie blijkt.

Je hebt mensen zonder empathie nodig. Kan een dokter opereren als hij begint mee te huilen met de patiënt? Kan een politieker beleid voeren als hij begint mee te huilen met vluchtelingen, armen enzovoort? Kan een ondernemer mensen uitpersen zonder mee te huilen?

Je kan wel gevoelig zijn en empathisch vermogen hebben maar er is een dunne grens tussen sentimenteel gesnotter en laten zien dat je om iemand iets geeft. Met sentimenteel gesnotter help je niemand, je duwt ze alleen maar meer in een put van zelfbeklag zonder het probleem aan te pakken...

[TV-verslaafde]

https://www.youtube.com/watch?v=TZvThVYiang

Hoe toepasselijk... een ode aan de moderne vrouw.

"That's not how a lady behaves...."

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door JimmyB

Zeker van? Wat met de afschaffing van de slavernij?

De afschaffing van de slavernij was een economische oorlog van het industriele noorden dat geen slaven nodig had, maar wel goedkope arbeiders, tegenover het zuiden, dat agrarisch was en economisch nut had aan slaven. En het was niet meer van de tijd, het zou niet langer houdbaar gebleven zijn, dus was het twee vliegen in een klap: politieke en economische dominantie, een sterkere staat, en alles op de rug van een 'goed geweten' propaganda, wat wil je meer ?

Niet vergeten dat er over dat slavernij gedoe, dat als excuus werd gebruikt, een echte politieke oorlog werd gevochten: een einde stellen aan confederalisme, en federalisme opdringen. Het stelde voorgoed een einde aan de soevereiniteit van de Amerikaanse staten.

Maar Lincoln had gelijk: slavernij is een slecht idee. Wanneer je ze vrij laat, en vroeg of laat komt dat ervan, zit je met een ganse hoop "Syriers" op uw grondgebied, en daar komt niks anders dan ambras van. De kleine winst die je kan maken als je slaven hebt, ontploft in uw gezicht in duizendvoud als ze vrij komen, en dan zit ge daar met een grote opgehitste bende waar niks mee aan te vangen valt, een gemakkelijk schuldgevoel, en veel, veel ambras.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door alice

Je denkt dus als een psychopaat...en begrijpt de betekenis van empathie totaal niet.

Toch nog een poging...ik zie mijn buurvrouw en aan haar gezicht zie ik dat ze gehuild heeft. Ik vraag wat ze scheelt en ze vertelt dat haar zoon overleden is.
Ik voel op dat moment medeleven ( empathie!) en wil haar graag toch iets van troost bieden ( handelen waar empathie me toe aan zet)
Betekent dit dat ik bedroefd ben, om dezelfde reden dan de buurvrouw? Gaat het over mijn gevoelens? Nee, ik erken de reden van haar verdriet, het verlies van haar zoon en kan me inleven, ( vanuit eigen ervaring verbinding aangaan) wat leidt tot empathie, medeleven.

Ja, dat ontken ik niet. Maar dat is niet het "begrijpen" of "inleven" van andermans' gevoelens, dat is ZELF MEEVOELEN.

Heb ik daar profijt aan? Nee.

Toch wel. Gij voelt U mottig, vanwege een empathisch fenomeen tussen U en uw buurvrouw, omdat ge ziet dat ze ongelukkig is. Een positieve empathiecoefficient is blijkbaar een feit tussen U en de buurvrouw: als ge haar ongelukkig ziet, en ge ziet haar lijden, doet U dat dus ook (een beetje) lijden. Ge zijt triestig omdat zij triestig is.

Door haar te troosten, gaat ze minder triestig zijn (dat hoopt ge toch, anders dient uw troosten tot niks). Als ze minder triestig is, gaat gij dus ook minder triestig zijn, vanwege die empathie.

Minder triestig zijn is een voordeel. Gij gaat haar dus troosten om zelf minder triestig te zijn (via haar minder triestig zijn).

Brengt het wat op? Nog minder, het kost tijd.
Ervaar ik bewust lijden? Welnee, mijn zoon is namelijk niet dood.

Euh, toch wel. Het moet U "iets doen" als gij haar triestig ziet. Dat moet U een beetje triestig stemmen, nee ? Moest het U helemaal niet triestig stellen, omdat ge haar een kreng vindt, en dat rotjoenk van een zoon van haar een stuk niksnut dat ge al 100 keer naar de verdoemenis hebt gewenst, dan gaat het feit dat'em dood is, en dat ge haar ziet bleiten, U eerder vol vreugde brengen. Dan gaat ge ze natuurlijk niet troosten (tenzij om een beetje meer het mes in de wonde te draaien natuurlijk).

Ook niet, want zelfs mocht de buurvrouw niet duidelijk gehuild hebben dan nog zou ik de ( pas op hier komt het! ) emotionele intelligentie hebben om de begrijpen dat de dood van een kind hard aan kan komen. Het erkennen en begrijpen van emoties bij anderen, heeft dus niets te maken met jouw emoties.

Maar, naargelang van uw empathische relatie met haar (positief, neutraal, of negatief) gaat het gegeven dat het "hard moet aankomen" U zelf ook een beetje triestig maken, U niks kunnen schelen, of U de reden geven om een goeie fles champagne open te doen, he.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door alice

Voor de rest, beetje greepy langzamerhand, uw mening waaruit een totaal onvermogen tot het begrijpen van empathie blijkt.

Jaja. Er sterven ELKE DAG 150 000 mensen op deze wereld. Velen van hen hebben naasten die zwaar getroffen zijn door dat overlijden. Gaat gij nu de wereld rondhossen om die allemaal te troosten, universele empathie indachtig ? Dat is gewoon onhoudbaar als notie.
Tussen de leeuw en de antilope, wie verdient uw empathie ?
Gewoon krankzinnig als houding.
Maar dat is als ge een spook zijt dat geen wereldse noden heeft. Als er maar eten genoeg is voor 1 kind, gaat ge ook "empathie" hebben voor de andere kinderen die het eten van uwe kleine komen opeten ?

Universele empathie is een luxe-illusie die goed verkoopt. Het "Ocharme, ochottekes toch" syndroom, tot de werkelijkheid U achterhaalt.