|
Parlementsvoorzitter
Geregistreerd: 29 augustus 2005
Berichten: 2.242
|
Aan al zij die zo hartsgrondig ijveren voor de splitsing van België, lees het volgende zeer interessante artikel uit de Morgen van dit weekend er eens op na. Graag had ik de reactie hierop van de VB kiezer eens gezien:
Citaat:
Robland voor gevorderden door Liesbeth Van ImpeDe Vlaamse staat
De herinnering aan de Guldensporenslag en de toekomstdroom van een eigen Vlaamse staat doen straks op 11 juli traditiegetrouw de Vlaamse Leeuw nog wat harder brullen. Maar hoe splits je een land als België? Niet alleen rabiate unionisten maar ook fervente flaminganten wijzen erop dat tussen droom en daad wetten staan en vooral veel praktische bezwaren. Het verlies van België: tikkende tijdbom of sciencefiction? Door Liesbeth Van ImpeDe aanklacht tegen België Waarom wij de Walen niet willen
"Vlamingen zijn gelovig, met een naïeve en kinderlijke devotie. Zelfs in tijden van crisis bewaren ze hun zin voor maskerades en religieuze feesten. Tegelijk storten ze zich met overgave, terwijl ze hun processiekleren nog dragen, in de heidense kermis. Die vreemde spiritualiteit verklaart waarom ze zoveel meesterwerken op hun naam hebben staan, terwijl de mengeling van Frankisch en Fries bloed hun hoge productiviteit verklaart. De Vlaming is conservatief en bewaakt afgunstig zijn verworven rechten. Hij is energiek, optimistisch en niet revolutionair aangelegd.
"De Walen zijn trots op hun rechten en verworvenheden, maar staan open voor vernieuwing. Veel meer dan de Vlamingen zijn ze vatbaar voor liberalisme en socialisme. Religieus onverschillig kennen ze geen intens gevoelsleven en zeker de echte Waal, uit Luxemburg en Namen, is zo goed als niet in staat tot artistieke vervoering. In plaats van kunst, maakt hij wapens en is hij een onverschrokken krijger."
Bovenstaande is geen uittreksel uit een nationalistisch schotschrift, maar wel uit een populair-historisch boekje, België, door professor Paul Oswald in 1926 geschreven en meermaals herdrukt en vertaald.
Als we ooit de boedelscheiding aanvragen, dan wel vanwege de onverenigbaarheid van karakter. We verschillen te veel, we begrijpen elkaar nauwelijks en we raken het over nagenoeg niets eens. Hoe zouden we ooit echt kunnen samenleven? Dat ontaardt wel eens in scheldpartijen, met de Walen in de rol van luie, inefficiënte potverteerders die met ons geld hun PS-staat overeind houden en ons, fascistoïde Vlamingen, ieder jaar een gezinswagen, een televisie of twaalf camionnetjes vol briefjes van 50 euro kosten.
Doorgaans houden we het beschaafder en geven we gewoon een ander de schuld. De Belgische staat bijvoorbeeld. Zijn structuren begrijpt niemand, zijn compromissen zijn pas succesvol als niemand ze nog kan snappen, en waarom we die geldverslindende, bureaucratische en hopeloos achterhaalde kolos blijven voeden terwijl de rest van de wereld aan een rotvaart voortraast, is ontdaan van alle logica. Zonder België wordt alles beter, transparanter, efficiënter en worden we allemaal welvarender en gelukkiger. Alleen jammer dat zo weinig Vlamingen dat willen inzien. En nog minder Walen.
De aanklagers Et pour les Wallons la même chose
Hoewel de slogan 'wat we zelf doen, doen we beter' doorgaans met Vlaanderen geassocieerd wordt, is de strijd voor onafhankelijkheid geen exclusief Vlaamse aangelegenheid. Ook in Wallonië gaan stemmen in die richting op, al is de politieke vertaling ervan de voorbije jaren systematisch afgekalfd.
In volle Voerenstrijd was regionalist pur sang José Happart nog een belangrijke trofee voor de PS. Vandaag laten de Franstalige socialisten zich qua belgicisme door weinigen nog de loef afsteken. Walloniëkenner Guido Fonteyn ziet in de evolutie zelfs een sluimerende oorzaak voor het conflict tussen PS-voorzitter Elio Di Rupo en de afgezette Waalse minister-president Jean-Claude Van Cauwenberghe. "Di Rupo beseft beter dan de meesten hoe dramatisch de situatie in Wallonië echt is. Voor het regionalisme van een Van Cau is er geen plaats meer. Di Rupo is belgicist, uit noodzaak."
Zeker het Waalse onafhankelijkheidsstreven wordt daarmee geheel en al overgelaten aan nichepartijtjes, waarvan de succesvolste bij verkiezingen net boven het procent uitstijgen. Voor de provincieraadsverkiezingen bundelen ze daarom de krachten in een gemeenschappelijke lijst, Listes Wallon. En zelfs dat is niet vanzelfsprekend, want minstens twee vragen verdelen de Waalse separatisten. Moet Wallonië op zichzelf bestaan of aansluiting zoeken bij Frankrijk, het zogenaamde rattachisme? En hoort Brussel eigenlijk wel bij Wallonië? Het programma van Listes Wallon is een typisch compromis: onafhankelijkheid voor het Waals Gewest plus Voeren, maar zonder Brussel, en een volksraadpleging over de Franse aansluiting. "Het rattachisme is enigszins aan een heropleving bezig", zegt Fonteyn. "Maar verder dan wat salons raakt het hele debat niet."
Dat is in Vlaanderen wel even anders. Twee partijen beroepen zich expliciet op de strijd voor een onafhankelijk Vlaanderen, VB en N-VA. Ze krijgen ook steeds meer steun vanuit een segment van de zakenwereld, die de Belgische rekensom gemaakt heeft en die de argumenten voor een splitsing als nuchter en zakelijk presenteert, in plaats van emotioneel en historisch-romantisch. Het Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen in Europa van de In de Warandegroep wil zich alvast zo profileren.
En de Vlaming? Doorbraak, het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging, publiceerde deze maand zijn derde opiniepeiling over het thema. Slechts 22,2 procent van de Vlamingen wil onafhankelijkheid, 55,5 procent is ertegen gekant. De voorstanders zijn dus met beduidend minder dan het verzamelde electoraat van beide partijen, dat minstens rond de 30 procent ligt.
"Het lijkt ons onverstandig dit gegeven ontmoedigend te vinden", klinkt het hoofdartikel. "De inspanningen om de bevolking te overtuigen moeten worden opgedreven. (...) De argumenten moeten toegankelijker geformuleerd en hertaald, die van de tegenstanders moeten adequater worden weerlegd." Welke argumenten halen de Vlaamse zaak telkens weer onderuit? Waarom is een simpele slogan als 'Vlaanderen onafhankelijk!' zo moeilijk te vertalen?
De inventaris Wat hebben we al?
Wij zwaaien met de Vlaamse Leeuw, zij hebben de Waalse Haan. Wij zingen de Vlaamse Leeuw, zij de Chant des Wallons. "Au premier rang brille son industrie" in de eerste strofe van het Waalse volkslied mag dan wat verouderd klinken, dat wordt de Vlaamse Leeuw ook meteen wanneer er niets meer is om naar te klauwen en "geen troon is blijven staan". Maar geen enkel probleem dus dat een afstofbeurt niet kan oplossen.
Wetten zijn ook geen probleem. Het Romeins recht overleefde de invallen van de Germanen, de Napoleontische wetboeken overleefden Waterloo. Doorgaans nemen prille staten de oude wetten over en passen ze die geleidelijk en naar hun eigen noden aan.
Alleen voor de grondwet gaat dat natuurlijk niet op, als iemand al de hopeloos ingewikkelde Belgische variant zou willen erven. Op dat vlak is echter al veel huiswerk gebeurd. Happart en Van Cau deden in Wallonië al een eerste poging tot een Waalse grondwet, al werd die zelfs door de eigen PS zeer lauwtjes onthaald. In Vlaanderen hebben we intussen niet minder dan vier (recente) pogingen, van sp.a-Spirit, VLD, CD&V-N-VA en VB. De eerste drie teksten zouden nu door experts in één grondwet gegoten moeten worden, maar dat kan nog even duren door de grote verschillen. Zo verklaart de sp.a-versie heel prominent "haar gehechtheid aan de federale staatsstructuur", terwijl de CD&V-N-VA-tekst het woord België niet eens bevat. Een onafhankelijk Vlaanderen zou dat deel van de job alvast een stuk makkelijker maken.
Een probleem dat Europa netjes voor ons opgelost heeft, is de munt. Twintig jaar geleden zorgde het splitsingsvraagstuk nog voor kopbrekens over de al dan niet wenselijkheid van een muntunie met Wallonië en over de stabiliteit van de Belgische frank of zijn opvolgers. De euro lost dat probleem helemaal op.
De opwarmertjes Iedereen ambassadeur, niemand koning
Met de Leeuwtjes aan de ene kant en de Haantjes aan de andere kant van de onderhandelingstafel kunnen we dus stilaan aanschuiven voor de boedelscheiding. Een eerste lijstje is makkelijk af te vinken. De Walen houden een voetbalcompetitie over met slechts drie ploegen in eerste klasse, maar dat is vooral hun probleem. De Vlamingen hebben meteen de afgeslankte competitie waar de topclubs al zo lang om vragen.
De koning moet een ontslagbrief krijgen, maar dat is vooral zijn probleem, tenzij er nog een creatieve oplossing met de tweeling van Laurent uit de bus komt. Maar met de dreiging van koning Filip I boven het hoofd kunnen weinigen echt rouwen om het beeld van een koninklijke familie die in Monaco bij het aperitief treurt over de verloren gegane natie. Er zit misschien zelfs nog een fijne Royalty-reportage in.
Het territorium verdelen stelt ook geen al te grote problemen. We hebben de taalgrens, al zullen de Walen nog wel een laatste poging willen doen om Voeren te recupereren. Na de Vlaamse kust krijgen wij, als aanpalend land, ook de Vlaamse Noordzee. Mocht door een ironische speling van het lot Wallonië de Belgische vloot in handen krijgen, moeten ze maar huur betalen in een Vlaamse haven, tenzij ze van plan zijn Zeebrugge te bezetten.
De overheidsdiensten opsplitsen is ook al niet bijster moeilijk. Onderwijs en televisie zijn al gesplitst, de rest volgt wel. Neem de taalrol en wijs Nederlandstalige ambtenaren, rechters, politieagenten en dies meer toe aan Vlaanderen en hun Franstalige collega's aan Wallonië. Voor sommige beroepen dienen zich zelfs ongeziene carrièrekansen aan. Zo zal het diplomatenkorps, als het eenmaal netjes opgesplitst is, fors aangevuld moeten worden door beide landsdelen. Al zullen die verzamelde diplomaten wel knarsetanden dat ze voortaan een nóg kleiner landje vertegenwoordigen.
Al het voorgaande is heel eenvoudig op één voorwaarde: Brussel moet even tussen haakjes gezet worden. Daar is alles net dat ietsje ingewikkelder, maar daarover later meer.Goede advocaat gezocht Geldzaken en schuldvragenStilaan wordt het tijd om over geld te gaan praten en dan mogen de echte technici aanschuiven. Te beginnen met de sociale zekerheid. Het probleem: Wallonië geeft in verhouding tot zijn bevolkingsaantal ongeveer zijn deel uit, maar draagt door zijn lagere lonen en hogere werkloosheid niet genoeg belastinggeld bij tot het systeem om die uitgaven op eigen kracht te financieren. België lost dat op met de beruchte transfers, onderhandelingen over de splitsing zullen een nieuwe oplossing moeten creëren.
De Luikse academicus Pierre Pestieau berekende dat het einde van de transfers de uitkeringen in Wallonië meteen met 20 procent doet dalen. "Je onderhandelt eigenlijk de verarming van Wallonië", zegt Eric Van Rompuy (CD&V). "Reken maar dat ze hun vel duur zullen verkopen." Verlost van de transfers dreigt Vlaanderen opgescheept te worden met een peperdure alimentatieregeling.
Het voormalige hoofd van de ACV-studiedienst, Gilbert De Swert, ziet evenwel nog een ander probleem. "Voor Vlaanderen is een opsplitsing van de sociale zekerheid lang niet meer zo aantrekkelijk. Terwijl Brussel verjongt en Wallonië redelijk stabiel blijft, slaat de vergrijzing straks ongenadig toe in Vlaanderen, met hogere uitgaven tot gevolg. Eigenlijk is het interessante moment voor een splitsing alweer voorbij."
En dan is er nog de staatsschuld. Elke echtscheidingsadvocaat weet dat alles verdeeld kan worden, behalve schulden. En dan gaat het doorgaans om een investering in de zaak, een hypotheek op het huis en een lening voor de auto. Niet over 280 miljard euro, met een jaarlijkse rentelast van meer dan 10 miljard euro. Twee vragen dringen zich op: hoe verdeel je die schuldenberg en hoe vermijd je het absolute bankroet?
De verdeelsleutel voor de staatsschuld belooft een pittig debat te worden. Op basis van economische en financiële draagkracht bestaan er (Waalse) modellen die Wallonië met 12 procent van de gehele schuld opzadelen. Op basis van bevolkingsaantallen strandt Wallonië rond de 35 procent. En op basis van de geschiedenis - wie heeft de schulden echt gemaakt? - zijn er (Vlaamse) modellen die 60 procent van de staatsschuld bezuiden de taalgrens versassen.
Het tweede probleem is technisch van aard. De Belgische staatsschuld bevindt zich grotendeels in België zelf, niet alleen bij financiële instellingen, maar ook bij huisgezinnen. Op hun obligaties en kasbons staat echter België als schuldenaar. Wie bepaalt welke obligaties voor rekening van Vlaanderen of Wallonië zijn? En zijn ze dan nog allebei evenveel waard?
Praktisch is dat allemaal op te lossen, maar onzekerheid is in deze sector doorgaans geen troef. Toen er begin jaren negentig over de regionalisering van de staatsschuld gedacht werd, dook zelfs het rampscenario op van paniekerige beleggers die massaal hun Belgische waardepapieren op de markt gooien. Op een dag als alle andere zou plots de volledige staatsschuld in één keer opgeëist kunnen worden. En dat is niet alleen een nachtmerrie voor een begrotingsminister.
"De slechte economische situatie in Wallonië is een van de belangrijkste argumenten pro splitsing. Tegelijk maakt ze de boedelscheiding zo goed als onmogelijk", vat Van Rompuy de paradox samen. België kost Vlaanderen geld, maar niemand weet hoeveel een splitsing zou kosten. En het wordt ook niet bestudeerd. N-VA is te klein voor een uitgebreide studiedienst, het VB heeft andere prioriteiten en de academici die vijftien jaar geleden meedachten over de staatshervorming zijn stilaan opgevolgd door jongere collega's met andere interesses. "Maar dat de definitieve regeling én de periode van onzekerheid die eraan voorafgaat ons veel zou kosten, dat staat vast", zegt Van Rompuy.
De vechtscheiding Het waterhoofd van België
En als dat allemaal opgelost is, blijft er nog altijd Brussel over, het stad geworden Belgische compromis. In het traditionele Vlaamse discours "laten we Brussel niet los": desnoods wordt het omsingeld, uitgehongerd, redelijkerwijs overtuigd of manu militari ingelijfd, Brussel wordt Vlaams.
Fons Borginon, ex-VU-voorzitter, vandaag VLD'er, waarschuwt echter voor de gevolgen. "De Franstaligen zouden zonder enige twijfel als minderheid erkend moeten worden. Vergeet maar dat je tweetalige administraties, faciliteiten en taalwetten zo maar kunt afschaffen. Als politieke groep zouden ze bovendien een aparte positie kunnen gaan bekleden, waarbij ze bij elke regeringsvorming op de wip komen te zitten. Dan zouden ze pas buiten verhouding wegen op Vlaanderen. Een Vlaamse staat mét Brussel is even ingewikkeld als België. Meer, het �*s gewoon België, maar dan zonder Wallonië."
Brussel dan maar loslaten? Dat stelt alvast het Warandemanifest voor, met een plan voor een Brussel D.C. naar Amerikaans model. Ook dat maakt de zaken niet minder ingewikkeld. De Vlamingen in Brussel verliezen hun bevoorrechte positie en worden een van de vele minderheden. Vlamingen die naar Brussel pendelen om er te werken, zouden er ook het grootste deel van hun belastingen betalen. Inkomsten die het armlastige Brussel broodnodig heeft, maar ook Vlaanderen kan gebruiken. En wie dacht dat een Brussels Gewest met zijn geluidsnormen al knap vervelend kan zijn, moet zich maar eens een bokkige stadstaat aan de voordeur van Zaventem indenken.
De splitsing van België is een titanenwerk, zonder garantie op een eenvoudiger, transfervrije staat. Wordt er wel ooit aan begonnen? Van Rompuy: "Dat zal enkel gebeuren als er geen federale regering meer gevormd kan worden. Vergelijk het met de splitsing van de unitaire partijen. Daar is ook lang over gepraat, maar pas toen de laatste voorzitter van de CVP-PSC Robert Houben ten tijde van Leuven Vlaams een vergadering belegde en helemaal niemand kwam opdagen, wist je dat het over was." Als de koning in 2007 een formateur zoekt, lijkt de kans voorlopig nog erg klein dat er geen kandidaten zouden opduiken.
En als al die onderhandelingen ooit toch beginnen en slagen, dan kan dat alleen omdat de kersverse Vlaamse staat aaneen hangt van de compromissen �* la belge. Zo blijft er toch nog iets over van het vreemde experiment dat België heet. Vlaanderen uit België krijgen is één zaak, België uit Vlaanderen nog iets helemaal anders.
Publicatiedatum : 2006-07-08
Sectie : Algemeen
|
__________________
"I've got a french word I wanna share with you tonight, even though most of you are probably from Nicaragua." "Un, quatorze, cinq... AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHH"
|
9 juli 2006, 23:05
Nelle 
