Steeds meer jongeren in de jeugdzorg

[kameleon]

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Die leeftijd zou ik niet als een factor beschouwen. Meer zelfs: hoe jonger hoe beter. Ouders vatten ook geen puberale geest.

Wat de rest betreft: je hebt gelijk. Frankly, het zijn vaak ook niet al te slimme types die daar terechtkomen.

Hier moet ik je toch wel tegenspreken. Het zijn allemaal jongeren in probleemsituaties die in bijzondere jeugdzorg terechtkomen. De jongeren die bij bijzondere jeugdzorg werken komen meestal uit ideale gezinnetjes. Sociaal geëngageerd, ik zou eens willen weten hoeveel er wel een Chiro of scouts-verleden hebben. Waar ik tot wil komen is dat de jongeren die werken voor bijzondere jeugdzorg vaak geen snars begrijpen van wat probleemjongeren doormaken. Naarmate ze meer in contact komen met zo een probleemjongeren zullen ze patronen gaan herkennen.

De zelfmoordlijn is toch ook iets belachelijk. Ik zou er dus nooit naar bellen of op de site gaan chatten. Het laatste misverstand op deze pagina (http://www.zelfmoordpreventie.be/zel...verstanden.php) vind ik een sneer naar zelfmoordenaars. Een arme sukkelaar die een inkomen heeft onder de armoedegrens reageert dus overdreven op een normale situatie

[E. Gidius]

Oorspronkelijk geplaatst door Uh-Huh

Moet er d�*�*r iets aan veranderen of moeten er elk jaar steeds meer opvangplaatsen blijven komen?!

Beiden moeten gebeuren.

[alice]

Je komt binnen bijzondere jeugdzorg niet aan het werk als hulpverlener zonder hoger diploma.
Ongeacht leeftid heeft een hulpverlener dus kennis van zaken hoe om te gaan met jongeren en ouders.De hele discussie over leeftijd van hulpverleners is dan ook onzin, de attitude bepaald veel meer of je acceptabel bent en je een gezin mee krijgt in het aanbod.
Bovendien is bijzondere jeugdzorg opgesplitst in twee luiken, vrijwillige hulpverlening en opgelegd, door bijvoorbeeld een jeugdrechter.
Bij vrijwillige hulpverlening, vaak bedoeld om gedwongen maatregels te voorkomen moeten ouders dus bereid zijn mee te werken, anders wordt in het belang van hun kind tot meer drastische maatregels overgegaan.
Bovendien betekent een problematische situatie niet altijd dat ouders het niet beter willen doen of hun kinderen niet graag zien, vaak liggen andere problemen aan de basis.

Ik heb een aantal gesprekken bij bijzondere jeugdzorg meegemaakt en bewonder die hulpverleners om hun geduld!
Ik was getuige van een Afrikaanse vader die de hulpverlener uitmaakte voor het rot van de straat, voor rascist, waarbij hij zichzelf afschilderde als slachtoffer van disciminatie. Toch lukte het op het einde van het gesprek die man te motiveren mee te werken, en geloof me, om die resultaten te halen moet je echt wel stevig in je schoenen staan en inzicht en begrip combineren met duidelijke verwachtingen naar ouders toe.

Die hulpverleners hebben echt wel wat in hun mars, dus oordelen op basis van gegevens als leeftijd is echt niet terecht

[Rudy]

Oorspronkelijk geplaatst door Jennes

Spijkers met koppen volgens mijn 'instinct'.
Naar mijn gevoel stapt een jongere ook veel liever op iemand af die 'pas van de schoolbanken af was en zijn puberteit/adolescentiecrisis nog levendig herinnert en niet ver weg staat van het turbotaalgebruik en dies meer, dan naar een bij wijze van spreke pregepensioneerde. Waarmee ik niets wil afdoen aan de kennis en ervaring van die laatste. Een vlak waarop de jongere garde de oudere niet overtreffen kan.
Toch kunnen jongeren de boodschap beter overbrengen aan andere jongeren, en de laatsten zullen het dan ook sneller aannemen denk ik.

Alleen weet ik niet of de ouders van de jongeren hier zo gecharmeerd door zijn.

Ik moet je in zekere zin gelijk geven. Ik kan mij best voorstellen dat de jongere die wel of niet gedwongen in de jeugzorg terecht komt liever omgaat met jeugdige welzijnswerkers. Begrijpelijk. Hoe zou je zelf zijn.

Echter, waar het mij om gaat zijn juist die jonge maatschappelijke of sociale assistentes die mogen oordelen over de toekomst van de jongere, de situatie moeten inschatten, en die zich geroepen voelen de ouders de les te spellen, en ondertussen de informatie aan de jeugrechter moeten leveren. Vooral dit laatste. Daar wringt het schoentje.

Ik wil heel wat POS-situaties niet onderschatten, maar de vraag die ik mij ook stel is of met het creëren van meer opvangplaatsen en het toenemend aantal welzijnswerkers ook niet kunstmatig het aantal probleemgevallen stijgt. Worden er dan geen problemen gecreëerd ?

Het zou wel eens kunnen dat welzijnswerkers hun job verantwoorden, zich als onmisbaar beschouwen, kwestie van werkzekerheid, en dit op de kap van de jongere en zijn ouders.

[Rudy]

Oorspronkelijk geplaatst door alice

Bij vrijwillige hulpverlening, vaak bedoeld om gedwongen maatregels te voorkomen moeten ouders dus bereid zijn mee te werken, anders wordt in het belang van hun kind tot meer drastische maatregels overgegaan.

Vrijwillige hulpverlening om gedwongen maatregelen te voorkomen (sic)

[Flanelcondoom]

Oorspronkelijk geplaatst door kameleon

Hier moet ik je toch wel tegenspreken. Het zijn allemaal jongeren in probleemsituaties die in bijzondere jeugdzorg terechtkomen. De jongeren die bij bijzondere jeugdzorg werken komen meestal uit ideale gezinnetjes. Sociaal geëngageerd, ik zou eens willen weten hoeveel er wel een Chiro of scouts-verleden hebben. Waar ik tot wil komen is dat de jongeren die werken voor bijzondere jeugdzorg vaak geen snars begrijpen van wat probleemjongeren doormaken. Naarmate ze meer in contact komen met zo een probleemjongeren zullen ze patronen gaan herkennen.

De zelfmoordlijn is toch ook iets belachelijk. Ik zou er dus nooit naar bellen of op de site gaan chatten. Het laatste misverstand op deze pagina (http://www.zelfmoordpreventie.be/zel...verstanden.php) vind ik een sneer naar zelfmoordenaars. Een arme sukkelaar die een inkomen heeft onder de armoedegrens reageert dus overdreven op een normale situatie

Ik bedoel dus: de begeleiders zijn niet zo slim. Niet de jongeren die problemen hebben.

En ja, die misverstanden... Heerlijk goedkoop. Lijkt wel geschreven door studenten.

[Jennes]

Oorspronkelijk geplaatst door Rudy

Ik moet je in zekere zin gelijk geven. Ik kan mij best voorstellen dat de jongere die wel of niet gedwongen in de jeugzorg terecht komt liever omgaat met jeugdige welzijnswerkers. Begrijpelijk. Hoe zou je zelf zijn.

Echter, waar het mij om gaat zijn juist die jonge maatschappelijke of sociale assistentes die mogen oordelen over de toekomst van de jongere, de situatie moeten inschatten, en die zich geroepen voelen de ouders de les te spellen, en ondertussen de informatie aan de jeugrechter moeten leveren. Vooral dit laatste. Daar wringt het schoentje.

Ik wil heel wat POS-situaties niet onderschatten, maar de vraag die ik mij ook stel is of met het creëren van meer opvangplaatsen en het toenemend aantal welzijnswerkers ook niet kunstmatig het aantal probleemgevallen stijgt. Worden er dan geen problemen gecreëerd ?

Het zou wel eens kunnen dat welzijnswerkers hun job verantwoorden, zich als onmisbaar beschouwen, kwestie van werkzekerheid, en dit op de kap van de jongere en zijn ouders.

Ik kan je ongerustheid wel begrijpen. Theoretische kennis is natuurlijk lang niet alles. Maar ik zie dit soort toestanden regelmatig en daardoor ben ik er eigenlijk ook redelijk aan gewoon. De reden dat het wel gebeurt en ook aanvaard wordt is dat werknemers hun kennis meestal gebaseerd is op wetenschappelijk onderzoek (of de neerslag daarvan). Daarnaast hebben zij een functie die eerder adviserend is. Ze moeten zelf geen grote beslissingen nemen. Maar ze kunnen de ouders bv. adviseren dat het op basis van deze of gene testen en dit en dat gedrag bv. een indicatie is dat het kind bv. een jaar blijft zitten.
Dat klinkt crue en als iets waarop een heel grote verantwoordelijkheid ligt en dat is ook zo. Maar de mensen die dit advies mogen geven zijn normaal gezien opgeleid om op basis van deugdelijke argumenten (testen, observatie, interviews, ... ) zulke beslissingen te nemen. (Nu gaat het wel al niet meer over maatschappelijk werkers). Die kennis maakt nu eenmaal, of zou moeten maken, dat het terecht is dat zij deze rol krijgen toebedeeld.

Als je naar een dokter gaat als volwassene, is de kans ook reëel dat je door een veel jonger iemand wordt geholpen. Terwijl jij al jaren in je lichaam leeft en zelf de pijn voelt en weet wat mis is en niet. Maar 'die jongere' heeft dan de juiste kennis, de achtergrond, liefst ook al wat klinische expertise opgedaan, ... enzovoort. En de verantwoordelijkheid die bij zo iemand ligt is ook enorm (stel je voor dat iemand een longontsteking voor een verkoudheidje houdt, of maagkanker voor maagzuur door stress) . Maar de opleiding is er dan ook naar. Gelukkig.

Al begrijp ik heel goed dat dit ontzettend contra-intuïtief moet overkomen en zeker bij de volwassenen over wiens kind uiteindelijk beslist wordt, al eens vragen uitlokt.


Wat je verderop zegt, daar zijn al veel interessante teksten opgeschreven.
Er zijn er zelfs die beweren dat de 'zorgbrigade' de zorgbehoevenden in stand houdt, net door er te zijn en door telkens een opvangnet aan te bieden. Ook al heb je god weet wat mispeutert. Net omdat er inderdaad een hele economische werkelijkheid (de 'dienstenleveringen') is rondom gebouwd.
Zelf vind ik dat wat te cru gesteld, maar denk ik wel dat het tijd is om wat veranderingen door te voeren om te zorgen voor een beter welzijn in onze samenleving, liefst in de basisprocessen van onze samenleving. Want de cijfers over het aantal mensen met psychische problemen spreken voor zich ...
Ik denk dat zulke fenomenen als dit voor veel mensen ongetwijfeld een wereld van verschil kunnen uitmaken en veel 'goed werk' verrichten. Maar het is eigenlijk gemorrel in de marge wat niet meer doet dan de symptomen opvangen van een maatschappij die zelfs tot in haar diepste kern (= het traditionele gezin) ontwricht is.
Dweilen met de kraan open dus, een pleister op een houten been, of hoe je het ook wilt noemen.
Nog meer maatschappelijk assistenten laten afstuderen en ook aan het werk krijgen is daar geen oplossing voor, vrees ik.

[Jennes]

Oorspronkelijk geplaatst door DannyS

Haal die iPod uit je oren als ik met je praat.

?

In mijn oren zal je nooit enige geluidsproducerend apparaat(je) aantreffen. Ik heb ze daarvoor iets te lief.

[Rudy]

Oorspronkelijk geplaatst door Jennes

Ik kan je ongerustheid wel begrijpen. Theoretische kennis is natuurlijk lang niet alles. Maar ik zie dit soort toestanden regelmatig en daardoor ben ik er eigenlijk ook redelijk aan gewoon. De reden dat het wel gebeurt en ook aanvaard wordt is dat werknemers hun kennis meestal gebaseerd is op wetenschappelijk onderzoek (of de neerslag daarvan). Daarnaast hebben zij een functie die eerder adviserend is. Ze moeten zelf geen grote beslissingen nemen. Maar ze kunnen de ouders bv. adviseren dat het op basis van deze of gene testen en dit en dat gedrag bv. een indicatie is dat het kind bv. een jaar blijft zitten.
Dat klinkt crue en als iets waarop een heel grote verantwoordelijkheid ligt en dat is ook zo. Maar de mensen die dit advies mogen geven zijn normaal gezien opgeleid om op basis van deugdelijke argumenten (testen, observatie, interviews, ... ) zulke beslissingen te nemen. (Nu gaat het wel al niet meer over maatschappelijk werkers). Die kennis maakt nu eenmaal, of zou moeten maken, dat het terecht is dat zij deze rol krijgen toebedeeld.

Als je naar een dokter gaat als volwassene, is de kans ook reëel dat je door een veel jonger iemand wordt geholpen. Terwijl jij al jaren in je lichaam leeft en zelf de pijn voelt en weet wat mis is en niet. Maar 'die jongere' heeft dan de juiste kennis, de achtergrond, liefst ook al wat klinische expertise opgedaan, ... enzovoort. En de verantwoordelijkheid die bij zo iemand ligt is ook enorm (stel je voor dat iemand een longontsteking voor een verkoudheidje houdt, of maagkanker voor maagzuur door stress) . Maar de opleiding is er dan ook naar. Gelukkig.

Al begrijp ik heel goed dat dit ontzettend contra-intuïtief moet overkomen en zeker bij de volwassenen over wiens kind uiteindelijk beslist wordt, al eens vragen uitlokt.

(...)

Dag Jennes,

Ik zou je eerst en vooral willen bedanken voor de volledige en adequate uiteenzetting.

Juist. Wie het recht wordt toegeëigend te oordelen en vooral te adviseren dient uiteraard over een wetenschappelijke bagage te beschikken. Voor natte-vingerwerk en buikgevoel is geen plaats.

Wat de vrijwillige hulpverlening betreft, daar zie ik zo geen probleem. Wie bereid is hulp te vragen kan die hulp ook krijgen.

Wat mij wel verontrust is dat de parketten (jeugdrechtbank) binnen de gedwongen hulpverlening vooral hun oordeel vellen op basis van de schriftelijke input van asistenten. Schriftelijke input die een onderhoud met de betrokken partijen (kind, ouders, ....) resumeert. Uiteraard hoort de rechter (denk ik toch) persoonlijk de partijen vooraleer te oordelen of desnoods te veroordelen. Dat 'veroordelen' kan subjectief zijn, in die zin dat een gedwongen hulpverlening voor ouders kan overkomen als een veroordeling. Als ik de rapporten lees ivm met projecten in binnen- en buitenland dan is dit veroordelingsgevoel een toch niet te onderschatten probleem.

Niet zo lang geleden was er op de Nederlandse omroep en nadien op Vlaamse televisie een reportage te zien over Nederlandse ouders die met hun kind(eren) de Vlaamse grens oversteken om te ontsnappen aan de Nederlandse Jeugdzorg. Dit werd binnen het forum al aangekaart, maar toch, ik stel mij de vraag of de overheid niet iets te bemoeizuchtig kan zijn ivm opvoeding van kinderen en/of de competenties en maturiteit van welzijnswerkers dan niet in vraag moet worden gesteld.

Toch een bedenking ivm uw vergelijk tussen welzijnswerkers en dokters. Een dokter wordt verondersteld de juiste diagnose uit te voeren op basis van zijn kennisopgedaan in school. Of die man of vrouw nu jong of oud is maakt niets uit. Ik wil genezen worden, en het feit dat ik genezen ben is ook meetbaar.
Binnen welzijn, bij de vraag of je geestelijk gezond bent, zijn de criteria, de normen, steeds subjectief en gebonden aan de tijdsgeest. Kortom, wie niet voldoet aan de actuele norm wordt vrijwillig of niet geïsoleerd.

vriendelijke groet,

R.

[Rudy]

... en toen heerste plots een radiostilte ...

[Rudy]

Oorspronkelijk geplaatst door Jennes

Want de cijfers over het aantal mensen met psychische problemen spreken voor zich ...

Zijn er dan echt meer psychische problemen dan vroeger, in het bijzonder binnen deze context wat de jongeren betreft ?