Europa, één volk, één land

[Sjaax]

Europahater, er zijn er niet te veel van hier die Europeanen haten. Wel jodenhaters of moslimhaters. Waar komje vandaan? Uit Afrika, Azië?

[Boduo]

Oorspronkelijk geplaatst door Europahater

Het idee van een "verenigd Europa" is een idee van de nazi,s geweest. De "Europese reichsgedachte" komt herhaaldelijk terug in Mein Kampf.

Reeds de Romeinen hadden een soortgelijk idee
Daarna Karel de Grote
Daarna de Boergondiërs, weliswaar 3 grote Europese rijken
Daarna Napoleon
Hitler wilde alleen een "Germaans" Europa
Monet was de gronlegger v.d. huidige EU.

[Boduo]

Oorspronkelijk geplaatst door Sjaax

Europahater, er zijn er niet te veel van hier die Europeanen haten. Wel jodenhaters of moslimhaters. Waar komje vandaan? Uit Afrika, Azië?

Zou hij een belgicistisch brusselaar zijn ?

[Sjaax]

Oorspronkelijk geplaatst door Marvin

Nu is het moment, wij, Europeanen, moeten Europa verenigen, tot een land met één volk...

Men mag niet langer antwoorden met, ik ben een Belg, Oostenrijker, Duitser,...
Maar men zal antwoorden met Ik ben een Europeaan

We zijn nog ontzettend gewend te denken in de structuren van de 'eeuwenoude' natiestaten. Die bestonden in principe uit één volk met één taal en één godsdienst. Dat werkt makkelijker dan veelvolkeren staten. Belgiek is een belangrijke uitzondering op de regel. Maar ook Belgiek functioneert al 180 jaar.
Wellicht is het zinvol te kijken naar wat nieuwere staten. India zou ik als grootste voorbeeld willen nemen. Daar leven tientallen volken met verschillende talen samen, daar leven hindoes en moslims samen. Het gaat niet altijd soepel, net als in België, maar het gaat. Ik ben een Indiër betekent daar vooral dat er een regering is die de problemen aanpakt. Niet dat iedereen zich kan scharen onder een identiteit.
Ik ben een Europeaan betekent dat onze regering op de eerste plaats in Brussel zit en vervolgens in Amsterdam Den Haag, Parijs of Londen. Die laatsten worden deelstaat hoofdsteden. Het voordeel is dat onze regering wat te zeggen heeft op het wereldtoneel, niet dat we dictaten moeten aanvaarden van buitenlanden, zoals de Zwitsers verkiezen. Verder verandert er qua gevoel niet veel. We gaan geen EU-voetbalelftal samenstellen.

[liberalist_NL]

Oorspronkelijk geplaatst door Marvin

Beste lezer,

het is tijd, als we binnen de eerste ogenblikken niet ingrijpen, dan is het slechts een kwestie van tijd, tot wij, Europeanen, tot de derde wereld behoren. Wij, de jongeren, hebben Europa zien rijzen tot de top van de wereld. Jammer genoeg hebben wij Europa ook zien deze fakkel overdragen aan de *nieuwe* oosterse staten. Nu is het moment, wij, Europeanen, moeten Europa verenigen, tot een land met één volk...

Men mag niet langer antwoorden met, ik ben een Belg, Oostenrijker, Duitser,...
Maar men zal antwoorden met Ik ben een Europeaan


Natuurlijk is dit maar een ruwe schets, en is hier nog geen verder detail bij gegeven, als jullie interesse groot is, ben ik bereid meer info te geven.

Vriendelijke groet
Marvin
Trotse Europeaan

Ein Volk, ein Reich, ein Führer!

[WVerb]

We kunnen misschien stoppen met verwijzingen maken naar Adolf Hitler, want ik denk echt niet dat het de bedoeling is van de oorspronkelijke schrijver om een 'Derde Rijk' te stichten...

[liberalist_NL]

Oorspronkelijk geplaatst door WVerb

We kunnen misschien stoppen met verwijzingen maken naar Adolf Hitler, want ik denk echt niet dat het de bedoeling is van de oorspronkelijke schrijver om een 'Derde Rijk' te stichten...

Natuurlijk niet. Ik probeer slechts aan te geven dat zulke eenheidsdrang zeer gevaarlijk is.

[Johan Bollen]

Oorspronkelijk geplaatst door N-SA

De EU is een asociaal en antinationaal gedrocht waarvan de bouwplannen door de USA werden geleverd en dus in wezen on-Europees is. Het is antidemocratisch, en dient enkel en alleen ter behartiging van de belangen van het grootkapitaal: afbouw nationale staten, afbouw sociale zekerheid, vrij verkeer voor goederen, mensen en kapitaal.

Maar tegen dat 'gedrocht' zijn is niet hetzelfde als tegen Europa zijn. Het is aan de burgers om Europa te claimen. Met een antieuropese houding verander je niets aan het gedrocht dat een elite van Europa aan het maken is.

[Johan Bollen]

Oorspronkelijk geplaatst door liberalist_NL

Natuurlijk niet. Ik probeer slechts aan te geven dat zulke eenheidsdrang zeer gevaarlijk is.

De vraag is waarom dat u nooit zo'n vergelijking maakt als het bv. over de VS gaat. Marvin spreekt zelfs niet over 'expansionisme' of 'imperialisme', maar slechts over de meer 'onschuldige' eigenschappen die de VS koestert. Hitler erbij sleuren is volledig off topic (net zoals dat voor de VS het geval zou zijn).

Een sterk Europa hoeft geen antidemocratisch Europa te zijn, en een zwak Europa is niet noodzakelijk een rechtvaardig Europa. Argumenten dus graag in plaats van beledigende Hitler demagogie.

[Hertog Joost]

Oorspronkelijk geplaatst door liberalist_NL

Natuurlijk niet. Ik probeer slechts aan te geven dat zulke eenheidsdrang zeer gevaarlijk is.

Mits het niet militair wordt opgedrongen. Tot nu zwijgen de wapens en lopen er geen stoottroepen rond om de oppositie de mond te snoeren.

[Europahater]

Oorspronkelijk geplaatst door F.Lurk

Eens te meer een bewijs dat het op Politics.be leuker zou zijn indien Hollanders er niet op zouden kunnen posten. Maar goed, niets is volmaakt...

skinheads en neonazi,s hebben nu eenmaal niets te willen, die domme fabrieksarbeiders....

[Europahater]

Oorspronkelijk geplaatst door Johan Bollen

Een sterk Europa hoeft geen antidemocratisch Europa te zijn, en een zwak Europa is niet noodzakelijk een rechtvaardig Europa. Argumenten dus graag in plaats van beledigende Hitler demagogie.

Europa is een latijns katholiek gebeuren. De 12 sterren van Europa bijvoorbeeld zijn bedacht door de Fransman Arsène Heitz. Tijdens het ontwerpen zou hij zich hebben laten inspireren door een boek over Mariaverschijningen in de "Rue du Bac" in Parijs. Noorderse landen als Denemarken of Zweden, het Verenigd Koninkrijk en ook Nederland hebben niet het katholicisme als staatsgeloof en daarom voelen ook veel van haar inwoners weinig met die EU.

[Europahater]

Oorspronkelijk geplaatst door Hertog Joost

Mits het niet militair wordt opgedrongen. Tot nu zwijgen de wapens en lopen er geen stoottroepen rond om de oppositie de mond te snoeren.

De bevolking heeft dit NOOIT gewillen. De EU is ons opgedrongen door invloedrijke personen in de politiek en het grootkapitaal.

[Thorum]

Dan moet je dringend beter politici kiezen en je kapitaal elders opslaan.

Wat de politici betreft, ben ik (wat Vlaanderen betreft) nog redelijk tevreden. Het had veel erger gekunnen.

Europa heeft niets met godsdienst te maken. Het is een project om een beter leven voor alle Europeanen. Een leven zonder oorlog, zonder milieuproblemen, zonder mensenrechtenschendingen, met eerlijke concurentiekansen voor iedereen in een grote markt, ... .Ik zie geen enkel objectief nadeel aan de EU dat met ook maar 1 van deze vier voordelen kan wetijveren

Het leven in één land is slechts een kwestie van naamgeving. Rusland, Schotland, Friesland, en zelfs Vlieland zijn allemaal 'landen'.

Eén volk zullen we nooit zijn. Dat is in twee eeuwen België niet gelukt, waarom zou het in Europa wel lukken?

[Marvin]

Oorspronkelijk geplaatst door Europahater

skinheads en neonazi,s hebben nu eenmaal niets te willen, die domme fabrieksarbeiders....

Mijn excuses Europahater,
maar na zo een bericht gelezen te hebben, heb ik al vlug een beeld geschept van u. Naar mijn intuïtie ben je een onrespectvolle persoon van die zijn puberteit nog in het achterhoofd heeft.
Respect beste mensen, draagt bij tot verdraagzaamheid. Men die respecteerd, zal gerespecteerd worden. Het is van groot belang respect op te bieden naar degene die boven je staan, op dezelfde hoogte staan, zelfs naar degene die onder je staan. Men moet beseffen aan wie men respect opbrengt, even een illustratie:

Wanneer een crimineel, die voortdurend in de criminaliteit hervalt, respect wordt opgeleverd, dan zal deze individu gesterkend worden in het idee dat criminaliteit zijn leven heeft betergemaakt. Dan is het slechts een kwestie van tijd, vooraleer deze opnieuw crimineel actief wordt.

Met deze korte illustratie beduid ik er dus aan dat je respect moet tonen, maar weet wel aan wie

Marvin

[Europahater]

Oorspronkelijk geplaatst door Marvin

Mijn excuses Europahater,
maar na zo een bericht gelezen te hebben, heb ik al vlug een beeld geschept van u. Naar mijn intuïtie ben je een onrespectvolle persoon van die zijn puberteit nog in het achterhoofd heeft.
Respect beste mensen, draagt bij tot verdraagzaamheid. Men die respecteerd, zal gerespecteerd worden. Het is van groot belang respect op te bieden naar degene die boven je staan, op dezelfde hoogte staan, zelfs naar degene die onder je staan. Men moet beseffen aan wie men respect opbrengt, even een illustratie:

Wanneer een crimineel, die voortdurend in de criminaliteit hervalt, respect wordt opgeleverd, dan zal deze individu gesterkend worden in het idee dat criminaliteit zijn leven heeft betergemaakt. Dan is het slechts een kwestie van tijd, vooraleer deze opnieuw crimineel actief wordt.

Met deze korte illustratie beduid ik er dus aan dat je respect moet tonen, maar weet wel aan wie

Marvin

Respect??? Heel die EU maffiabende die een loopje nemen met de wensen van de burger. Niemand buiten een paar fanatieke anti-Amerikanen wensten een eengemaakt Europa. Dat de Ieren, de Nederlanders en de Fransen een eenheidsstaat per referendum verwierpen hebben die klootzakken gewoon naast zich neergelegd. Een schande is het, dus voor alles wat met de EU te maken heeft heb ik nog weinig respect en terecht!!!

[Hertog Joost]

Oorspronkelijk geplaatst door Europahater

De bevolking heeft dit NOOIT gewillen. De EU is ons opgedrongen door invloedrijke personen in de politiek en het grootkapitaal.

Onze politici notabene dus die vergelijking met hitlers rijk loopt scheef.

[liberalist_NL]

Oorspronkelijk geplaatst door Marvin

Mijn excuses Europahater,
maar na zo een bericht gelezen te hebben, heb ik al vlug een beeld geschept van u. Naar mijn intuïtie ben je een onrespectvolle persoon van die zijn puberteit nog in het achterhoofd heeft.
Respect beste mensen, draagt bij tot verdraagzaamheid. Men die respecteerd, zal gerespecteerd worden. Het is van groot belang respect op te bieden naar degene die boven je staan, op dezelfde hoogte staan, zelfs naar degene die onder je staan. Men moet beseffen aan wie men respect opbrengt, even een illustratie:

Wanneer een crimineel, die voortdurend in de criminaliteit hervalt, respect wordt opgeleverd, dan zal deze individu gesterkend worden in het idee dat criminaliteit zijn leven heeft betergemaakt. Dan is het slechts een kwestie van tijd, vooraleer deze opnieuw crimineel actief wordt.

Met deze korte illustratie beduid ik er dus aan dat je respect moet tonen, maar weet wel aan wie

Marvin

Zoals Pat Condell zei: If you deserved respect, you'd already have it. Respect is met andere woorden iets wat je moet verdienen. Iets wat de geldverkwisters in Brussel niet gedaan hebben.

[Marvin]

Respect moet worden opgebracht aan degene die iets bereikt hebben in hun leven. Het geven van adelijke titels voor meerdere generaties vind ik dus totaal niet goed. Deze personen worden dan van kinds af aan al in een positie gedrukt en moeten minder presteren om evenveel aanzien te hebben.

[Sjaax]

Oorspronkelijk geplaatst door Europahater

De bevolking heeft dit NOOIT gewillend. De EU is ons opgedrongen door invloedrijke personen in de politiek en het grootkapitaal.

Een stukje geschiedenis

Democratische landen gaan samenwerken in Europa. Maar dan lukt het niet om een volwaardige democratische gemeenschap op te bouwen. De tekortschietende democratie op Europees niveau zal nog steeds niet echt begrijpelijk zijn na kennis van de geschiedenis van de EU. Iets meer begrip kan dan misschien toch worden opgebracht.

Na de Tweede Wereldoorlog (WO-II) wilde men niet nog eens een oorlog in Europa. De Eerste Wereldoorlog had al miljoenen slachtoffers geëist. De slagvelden van Ieper en Verdun zijn gruwelijke voorbeelden van plekken waar honderdduizenden jonge mannen in gevechten, vaak van man tot man, stierven. Die les van de Eerste Wereldoorlog was helaas nog niet genoeg. WO-II kwam er nog eens overheen. Daarom moest het daarna persé beter.

Bij de ontwikkeling vallen twee sporen te ontwaren die in feite in de missie staan genoemd. Het eerste is het veiligheidsspoor. Daarbij komt het vaak tot een uitbreiding van de gemeenschap met democratische landen, want die landen zullen binnen de economische vervlechting van de Europese samenwerking geen oorlog meer voeren. Het tweede spoor is de vervolmaking van de grote economische markt. Het simpele economische principe dat productie voor een grotere markt goedkoper gaat dan voor talloze kleine, is daarbij belangrijk. Alle consumenten in een verenigd Europa profiteren daar op den duur van.

De ontwikkeling van de Europese integratie is niet alleen een recht toe recht aan proces. Steeds weer waren politieke gebeurtenissen op wereldschaal aanleiding om het proces voort te zetten. Steeds weer opnieuw moesten lessen worden getrokken. Het is vooral belangrijk om te begrijpen welke gebeurtenissen en overwegingen een rol speelden die tot vooruitgang leidden. Een zittende politicus ontleent zijn macht meestal aan de bestaande toestand. Als er een verandering optreedt, is hij minder zeker van zijn machtsbasis en zal hij de verandering tegenwerken. In dat verband gebruik ik de term volksdemocraat. Het is enigszins gebaseerd op de vroegere Oost-Europese landen, die volksdemocratieën waren. Er was daar zogezegd democratie, maar de leider wist het best wat goed voor het volk was, beter dan het volk zelf. Hier is de volksdemocraat niet iemand die ondemocratisch is, zeker geen dictator, maar hij vindt democratie beperkt geldig, alleen voor het land waar hij macht heeft. Als er twee landen samenwerken, vindt hij het normaal dat binnen die landen een democratisch bestel is. Voor de volkeren binnen die landen is volgens hem democratie de geëigende bestuursvorm. Maar o wee, een democratie die de landsgrenzen overstijgt is ineens heel bedreigend. Democratie samengesteld over twee of meer landen kan niet werken, is een bedreiging van de soevereiniteit of zelfstandigheid van een land. Maar al te vaak wordt daarbij de term soevereiniteit gebruikt zonder dat die in het belang is van een land. Pas als er druk ontstaat, wanneer er grote problemen zijn, is men geneigd iets van de soevereiniteit op te geven. Als het politiek rustig was in de wereld, gebeurde er vrijwel niets aan Europese integratie. De regel is dat er steeds iets bijzonders in Europa moet voorvallen, wil men verdergaan op de weg van samenwerking.

Voorgeschiedenis

De Europese samenwerking begon langzaamaan. Dat kon eigenlijk niet anders. Na de oorlog bestond er veel haat in Europa, vooral ten aanzien van Duitsland. Het was natuurlijk onmogelijk om met een land, waar eerst oorlog mee was gevoerd, na de vrede direct een samenwerkingsverband op te zetten. Maar er waren groepen die verder dachten dan de emotionele haat. Voordat er werkelijk iets concreet op samenwerkingsgebied gebeurde, waren er al ideeën opgeworpen en probeersels gestart.

Verzetskringen in WO-II werkten al aan plannen om Europa op vredelievende wijze te verenigen na de bevrijding. De basis van deze plannen was de gemeenschappelijke afkeer van agressief nationalisme en de overtuiging dat het heropgebouwde Europa na de oorlog moest afstappen van het traditionele systeem van natiestaten. Gedurende de crisis van de jaren dertig bleken de natiestaten ombekwaam om de sociaal-economische problemen adequaat aan te pakken. Door zich terug te trekken in een protectionistische handelspolitiek hadden ze de negatieve economische spiraal enkel versterkt. De natiestaten konden zich niet uit de economische malaise losmaken. En het leidde tenslotte tot verschrikkelijk oorlogsgeweld.
Het Manifest van de Europese Verzetsbewegingen uit 1944, in oorlogstijd dus, was een eerste aanzet. Het werd opgesteld tijdens een geheime ontmoeting van verzetsbewegingen in Genève met een pleidooi voor een federale opbouw van Europa, ietwat gelijkend op de Verenigde Staten van Amerika.

Een les kan je nog wel te trekken. Maar je moet ook de moed en de kracht hebben om er naar te handelen. Een voorbeeld van iemand die niet dat niet kon was Winston Churchill. In een beroemde toespraak van Churchill in Den Haag een half jaar na de oorlog riep hij al op tot een soort Verenigde Staten van Europa. Een eerste stap zou een verbond moeten zijn tussen Frankrijk en West-Duitsland. Frankrijk en West-Duitsland zouden de leiding in een nieuwe organisatie moeten nemen. Maar Churchill vond het niet nodig dat Groot-Brittanië meedeed in zo’n organisatie. Als je niet de gevolgen wilt dragen van je eigen analyses, waar blijf je dan? Hij was een voorbeeld van een volksdemocraat.

Een voorloper van Europese integratie is de Benelux, opgericht in 1944 door regeringen in ballingschap in Londen. Vooral de arrogante Nederlanders waren voor een intergouvernementele opzet, wensten slechts samenwerking op regeringsniveau. Zij zagen zich met Nederlands-Indië als middelgrote mogendheid en wilden niets weten van vergaande coördinatie of harmonisatie. De Benelux bestaat nog steeds. Meestal worden deze overbodige instellingen niet opgeheven en verdienen uitgerangeerde politici/topambtenaren er nog een dikbelegde boterham aan.

Een andere tak van oorsprong vormt de Organisatie voor Europese Economische Samenwerking (OEES). Deze heeft als basis een Amerikaans initiatief. Amerikaans minister van buitenlandse zaken George Marshall stelde in 1947 voor om financiële en economische hulp aan de Europese landen te verstrekken. Een belangrijke reden was daarvoor de indammingspolitiek tegen het communisme. In hetzelfde 1947 werden de communisten uit West-Europese regeringscoalities gezet (ondermeer in België, Frankrijk en Italië). Ook de OEES was intergouvernementeel, vooral op aandrang van het Verenigd Koninkrijk. De belangrijkste taak was het verdelen van de Marshallhulp. Wegens het intergouvernementalisme kwam er van gezamenlijke economische politiek niets terecht. Na beëindiging van de Marshallhulp in 1952 leidde zij een kwijnend bestaan en na de vorming van de EEG in 1958 werd de OEES in 1960 op aandrang van de VS omgevormd tot de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO). De OESO bestaat nog steeds. Tot de OESO behoren tegenwoordig ook niet-Europese landen en zij heeft zich ontwikkeld tot een overlegforum voor westerse industrielanden zonder directe politieke macht.

De Raad van Europa is weer een andere poging. In 1948 kwamen in Den Haag ongeveer 700 notabelen bijeen op een Europees Congres. Actiepunten waren onder andere een verenigd Europa, de rechten van de mens en een Europees parlement. De Franse minister Bidault startte na afloop van het congres onderhandelingen die leidden in 1949 tot de Raad van Europa. Vooral de toetreding van West-Duitsland werd als een prioriteit gezien, de inkapseling ervan in het westerse kamp zonder dat Duitsland opnieuw een bedreiging voor de vrede zou kunnen gaan vormen. West-Duitsland werd lid in 1950. De structuur van de Raad van Europa werd eveneens intergouvernementeel; hoewel Frankrijk en België aandrongen op meer efficiënte besluitvormingsprocedures vonden ze wederom het Verenigd Koninkrijk en ook de Scandinavische landen tegenover zich. Ook de Raad van Europa bestaat heden ten dage nog. De meeste Europese landen zijn er nu lid van, inclusief Rusland dat toetrad in 1996. Haar belangrijkste verdiensten liggen op het gebied van de mensenrechten. Het ‘Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden’ werd in 1953 van kracht. Een belangrijke uitbreiding vond plaats in 1983 toen het ‘Protocol inzake de afschaffing van de doodstraf’ werd ondertekend.

Voor de voorstanders van Europese integratie waren de resultaten van de verschillende genoemde intergouvernementele wijzen van aanpak ontgoochelend. Er was echter in de jaren na WO-II een kleine Fransman die heel praktisch nadacht over een Europese Vereniging: Jean Monnet. Zijn simpele idee was dat het nooit zou lukken om meerdere landen in Europa te laten fuseren. De nationale belangen waren te sterk. Maar op een deelgebied zou het wel kunnen lukken. De belangrijkste tegenstellingen in Europa lagen op industrieel gebied. Toentertijd, voor de grote gasvondsten en voor de door grootschalig aardoliegebruik aangedreven economie, waren kolen en staal de belangrijkste producten voor de industrie. IJzer werd gewonnen in Frankrijk, in de Elzas. De grootste kolenvoorraden bevonden zich in West-Duitsland, in het Roergebied. Als we de zeggenschap over die productie grotendeels overdragen aan een aparte organisatie, dan profiteren zowel Frankrijk als Duitsland daarvan. Bovendien zou de industriële productie van kolen en staal in beide landen zo vervlochten geraken, dat ze geen oorlog meer zouden kunnen voeren. Ze zouden voor de productie van hun wapentuig te afhankelijk worden van elkaar.

Eerste succes: EGKS

De doorbraak kwam met de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS). In 1950 formuleerde Robert Schumann, Frans minister van Buitenlandse zaken, het voorstel. Het idee stamde van Jean Monnet, om de gehele Frans-Duitse productie van kolen en staal onder een gemeenschappelijk bestuur, de Hoge Autoriteit te plaatsen. De EGKS was voor Frankrijk een doeltreffende manier om controle over de West-Duitse economische ontwikkeling te verkrijgen en voor West-Duitsland de kans om na de vernietiging in WO-II een snelle wederopbouw te kunnen starten. Alle deelnemende landen zouden vooraf de supranationale, boven de regeringen staande, Hoge Autoriteit moeten erkennen, zodat niet weer een initiatief zou verzanden in intergouvernementeel gekrakeel. Voor de Britten was het supranationale standpunt onaanvaardbaar en zij traden niet toe. Het na de oorlog danig verzwakte Italië en de kleine lage landen België, Nederland (met verlies van Nederlands-Indië inmiddels) en Luxemburg kozen eieren voor hun geld en accepteerden de EGKS. België had ook grote kolenvoorraden en wilde mee profiteren van het grote Frans-Duitse samenwerkingsverband. Nederland dacht aan Rotterdam, dat natuurlijk wel de belangrijkste haven voor de Duitse producten zou moeten blijven. En Luxemburg deed ook maar mee, wat moest het anders? De kleine landen zorgden ervoor dat er een Raad van Ministers werd opgericht die de lidstaten vertegenwoordigde, opdat de Hoge Autoriteit niet alleen de Frans-Duitse kaart zou spelen. De Raad diende in een belangrijk aantal gevallen een bindend advies te geven vooraleer de Hoge Autoriteit kon beslissen. Voorts kwam er kwam een Europees Parlement in 1952, toentertijd Gemeenschappelijke Vergadering genoemd. Overigens had die Gemeenschappelijke Vergadering nagenoeg geen invloed, zij kon alleen toezicht houden. Ze bestond uit parlementsleden van nationale parlementen van de zes lidstaten en die hadden dus een dubbelfunctie, het zogenaamde dubbelmandaat.

De EGKS had voor die tijd een revolutionaire invloed. Ze coördineerde de kolen- en staalproductie van een aantal landen. Daartoe had ze een aantal mogelijkheden. Ze deed aanbevelingen over de hoeveelheden te produceren kolen en staal op grond van onderzoek naar de marktsituatie. Investeringsleningen geven waren een mogelijkheid. Ze kon quota verdelen in het geval van een afnemende vraag. Minimum- en maximumprijzen waren in te stellen bij overvloed respectievelijk schaarste. En in het geval van concurrentievervalsing door onderlinge afspraken, misbruik van machtsconcentratie en bij grote loonverschillen in de betrokken landen had ze de bevoegdheid om op treden. Om werknemers makkelijk van het ene land naar het andere land te laten gaan, moesten toen al de deelnemende landen beperkingen afschaffen bij het aanstellen van geschoolde werknemers in de kolen- en staalindustrie uit de EGKS-landen. Belangrijk was ook de hulp bij schadeloosstellingen, uitkeringen en omscholing. En ze had bevoegdheden op het gebied van dumping door landen van buiten de gemeenschap.
Eigenlijk werkte de EGKS best goed volgens de voorstanders van Europese integratie, alleen nam het belang van de economische sector waarop zij betrekking had relatief af.

EEG en EG

Het succes van de EGKS smaakte naar meer. Vooral de Belg Paul-Henri Spaak was een voorvechter van verdere Europese integratie die gestalte zou krijgen in de Europese Economische Gemeenschap (EEG). De EEG kwam er vanzelfsprekend niet zonder tegenstand. De eerder genoemde volksdemocraten zagen het succes van de EGKS met lede ogen aan. Maar de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten hielpen ongewild een handje. De onderdrukking van de Hongaarse opstand in 1956 door de SU dreef de West-Europese landen nauwer samen. In 1956 sloot de Egyptische president Nasser de toegang tot het Suezkanaal. Het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk besloten daarop troepen naar Egypte te sturen. Onder druk echter van de VS en de SU werden beide landen gedwongen hun troepen terug te trekken. Duitslands kanselier Konrad Adenauer bracht heel slim een bezoek aan Parijs in volle Suez-crisis en dat hielp Frankrijk mede besluiten via de Europese integratiekaart haar stem in de wereld te versterken.

In 1957 werden de Verdragen van Rome ondertekend, het startpunt van de EEG. Er was niet één verdrag, maar twee. Eentje voor een Gemeenschap voor Atoomenergie (Euratom) en de andere voor de Economische Gemeenschap. Atoomenergie werd indertijd gezien als de energiebron voor de toekomst. Maar er waren hoge investeringen vereist om atoomenergie te ontwikkelen. Dan lag het voor de hand om een gezamenlijke Europese inspanning te leveren. De EEG was de belangrijkste organisatie. Haar voornaamste doel was een gemeenschappelijke markt te creëren zonder grenzen. Douanecontroles, subsidies door lidstaten aan bedrijven, kartelvorming, prijsafspraken en dumping moesten op termijn wegvallen. De jaren dertig voor WO-II hadden de rampzalige gevolgen van protectionisme aangetoond. De EEG moest hier komaf mee maken.

Maar zo’n economische gemeenschap zou de macht van de afzonderlijke lidstaten ondergraven. Het ging veel verder dan de EGKS, waar de belangrijke, maar toch beperkte kolen- en staalsector werd gereguleerd. In de EEG zou de hele economie onderwerp van besluitvorming worden. De hele economie? Dat gaat toch ver volgens velen. De macht van de Hoge Autoriteit moest worden ingedamd. Daarvoor kwam de Europese Commissie in de plaats. Terwijl de Hoge Autoriteit nog eigen beslissingsbevoegdheden had, kon de Commissie alleen voorstellen indienen. In de EEG kreeg de Raad van Ministers de beslissingsmacht in handen. Het intergouvernementalisme van de volksdemocraten kreeg weer de overhand.

In 1967 kwam de naam Europese Gemeenschap (EG) in gebruik. In een fusieverdrag werden EGKS, Euratom en EEG feitelijk samengevoegd. Omdat er over meer werd beslist dan louter economische zaken, dekte het begrip 'Economische' de lading niet meer en men liet dat vallen.

Groot-Brittannië en de EVA

De successen van de EGKS en daarna de EEG en de EG hadden invloed op de Britten. Ze waren in het algemeen sterk gekant tegen supranationale bevoegdheden. Dat had enerzijds te maken met hun koloniale verleden. Voor WO-II waren zij na de Verenigde Staten de machtigste natie ter wereld. Zij waren de overwinnaars in de oorlog. En dat grote rijk met inbegrip van koloniën zou zich opeens moeten voegen naar andere landen in Europa? Dat klinkt absurd, niet? Althans voor de Britten.
Een andere reden voor de terughoudendheid is het districtenstelsel in het Verenigd Koninkrijk. Het komt er op neer dat er twee grote partijen bestaan: de Conservatieven en de Labourparty. Een van die partijen heeft beurtelings de meerderheid in het Parlement. De andere partijen, met name de Liberale Democraten, hebben nauwelijks kans afgevaardigden in het parlement te krijgen. Een grote groep gematigde kiezers is niet vertegenwoordigd. Als binnen Labour of binnen de Conservatieven een kleine meerderheid zich afzet tegen Europa, wat bij lange na niet de meerderheid van de bevolking hoeft te vertegenwoordigen, dan kan die de Britse politiek bepalen. De meer extremistische vleugels van links en van rechts zijn tegen Europa. Dat geldt ook op het continent. Maar daar zijn altijd coalities nodig, die een middenkoers varen. In het Verenigd Koninkrijk was de linkse vleugel bang om sociale verworvenheden op te geven, die in het Verenigd Koninkrijk na de oorlog inderdaad beter waren dan op het continent. De rechtse vleugel denkt nationalistisch, dus de eigen natie gaat boven alle andere mogelijkheden.

Maar de wereld staat niet stil. De koloniën eisten en kregen zelfstandigheid. De macht van Groot-Brittannië regeerde de golven niet meer. Eerst bedacht men een tegenzet op Europees gebied. In 1959 waren ze de initiatiefnemers van de Europese Vrijhandelsassociatie (EVA). Denemarken, Noorwegen, Zweden, Oostenrijk, Zwitserland en zelfs het toen nog dictatoriale Portugal deden mee. Later voegden zich er nog meer landen bij. Maar wegens het al eerder genoemde intergouvernementalisme kwam die EVA nooit goed van de grond. De EVA-landen zijn overigens tegenwoordig bijna allemaal lid van de EU.

Na een aantal jaar probeerde Groot-Brittannië toch aansluiting te zoeken bij de EEG, omdat het tegenover een groot Europees blok stond. De meeste Britten realiseerden zich, zoals eerder de Fransen, dat hun wereldimperium in duigen lag en dat hun economische toekomst alleen in Europa kon liggen. De EEG had inmiddels in 1959 verlaagde invoerrechten voor de producten uit de deelnemende landen gekregen, een eerste stap op weg naar een grote open en vrije markt. De eerste Britse toenadering lukte niet, omdat inmiddels Charles de Gaulle in 1959 in Frankrijk aan de macht was gekomen. De Gaulle zag Frankrijk als de natuurlijke leider van de Europese samenwerking en kon de Britten daarbij best missen.

Eerste uitbreidingen

Na de periode De Gaulle, die aftrad in 1969, probeerde het Verenigd Koninkrijk opnieuw serieus aansluiting te zoeken bij de EG. In 1970 had het ditmaal een pro-Europese conservatieve premier gekregen, Edward Heath. Deze slaagde erin om het Verenig Koninkrijk toe te laten treden in 1973. Je laat er één toe en je krijgt er drie. Ierland vooral en ook Denemarken hadden zulke nauwe handelsbetrekkingen met het Verenigd Koninkrijk, dat ze wegens hun economie niet konden achterblijven.
Overigens kwam een jaar later, in 1974, de socialist Harold Wilson in het Verenigd Koninkrijk aan het roer. Hij was een echte volksdemocraat en moest weinig van Europa hebben. Er volgden lange heronderhandelingen over de voorwaarden van het Britse lidmaatschap.

Een volgende uitbreiding kwam door landen die hun dictatuur van zich hadden afgeschud. In 1975 viel het Griekse kolonelsregime. De EG wilde de bakermat van de democratie niet van de moderne democratische gemeenschap uitsluiten. In 1981 werd Griekenland lid.
Na de dood van Franco in 1977 werd ook Spanje een democratie en kon het zich in 1986 bij de EG voegen. Dat gebeurde overigens samen met Portugal, waar in 1977 de dictatuur het begaf.
Bij deze uitbreidingen ging het niet alleen om economische motieven, zoals bij de uitbreidingen met de eerste drie landen. De politieke motieven van het eerste spoor speelden een grote rol. Hierbij kwam eigenlijk voor het eerst de waardengrondslag van de Europese gemeenschap op de voorgrond. De drie landen hadden een economische achterstand en zouden derhalve een economische last voor de rijkere oude lidstaten betekenen. Maar de waarde van democratie was te belangrijk om die landen uit te sluiten met kans op terugval in de oude situatie. De politieke goodwill ten aanzien van die nieuwe democratieën was toen groot. Het argument van het grote politieke belang van democratie komt bij latere uitbreidingen nog terug.

Oliecrises

Twee energiecrises in 1973 en 1979 beroerden de wereld. De olieprijzen stegen enorm. De economieën reageerden daarop flink negatief, ook die in de EG. Dergelijke crises moesten hun weerslag vinden in de structuur van de EG. De interne markt werkte niet goed genoeg en de besluitvorming binnen de EG was veel te traag. Een eerste initiatief was de instelling van de Europese Raad in 1974. Die zou met enige kracht politieke druk kunnen uitoefenen. Een tweede schuchtere poging om tot een betere Europese besluitvorming te komen was de directe verkiezing van het Europees Parlement in 1979. Maar die rechtstreekse verkiezing leidde helaas niet tot meer invloed van het Europees Parlement.

Van een onverwachte kant kwam er een nieuw initiatief. Een groep leidende zakenlieden, captains of industry, vormde de Europese Ronde Tafel. Geen ronde tafel van koning Arthur deze keer, maar van industriëlen. Het lijkt merkwaardig dat het bedrijfsleven relatief weinig was betrokken bij het eerste begin van de Europese integratie. De machinerie van de Europese eenwording en de belangrijkste richting van haar activiteiten waren overwegend economisch van aard. Toch werd het bedrijfsleven op afstand gehouden in die eerste jaren. Jean Monnet was hier vrij openhartig over. Hij beschouwde de grote ondernemingen als te nationalistisch in hun zienswijze. De horizon van de grote Europese ondernemingen was intussen verbreed tot de wereldeconomie. Ze zagen de onbevredigende stand van zaken in hun achtertuin met lede ogen aan. De wijze waarop de Gemeenschap economische vraagstukken behandelde, was ontoereikend en de ondernemers kwamen tot het besef dat dit deels hun eigen schuld was. Als de concurrenten van de Europese ondernemer zijn gevestigd in landen als de Verenigde Staten, Japan of China, landen met één economisch systeem, één markt, één munt, één juridische basis, één overheidsapparaat, dan hebben zij een enorm voordeel. Hun administratieve rompslomp is eenvoudiger, hun kosten zijn lager, zij hebben een voorsprong in termen van snelheid en flexibiliteit. Daarom pleitten zij voor concurrentievermogen van Europa. Wat was er tot dan toe in Europa? Een ratjetoe aan achterhaalde juridische, commerciële, financiële en politieke systemen, opgebouwd in het belang van natiestaten wier economische relevantie inmiddels al lang voorbij is.

Als uitvloeisel van de inzet op betere marktwerking werd in 1985 het eerste Schengen akkoord door vijf Europese landen getekend. Later kwamen er vernieuwingen die samen de Schengen verdragen heten. De Europese markt eist dat er een vrij verkeer van goederen, kapitaal, diensten en personen tot stand komt. Voor het Verenigd Koninkrijk onder leiding van Thatcher was het vrij verkeer van personen onacceptabel en het deed dus niet mee. Vrij verkeer van personen houdt in dat er geen paspoortcontrole plaatsvindt. Dat betekent weer dat bijvoorbeeld immigranten van buiten de EU makkelijker toegang zouden krijgen, via eerst een andere EU-lidstaat Europa te zijn binnengekomen. Thatcher was in 1979 premier van het Verenigd Koninkrijk geworden. Zij was fel gekant tegen supranationalisme.
Ierland met zijn nauwe verbondenheid met het Verenigd Koninkrijk volgde Thatchers voorbeeld.
Het bijzondere van Schengen was dat het in feite voor het eerst 'versterkte samenwerking' gebruikte. Niet alle landen van de EG doen mee, maar slechts diegenen die een stap voorwaarts willen zetten. Omdat Schengen het eerste verdrag van in die soort was, en eigenlijk een verschil in snelheid van ontwikkeling in de lidstaten niet wenselijk werd geacht, deed men het voorkomen of het een verdrag was waar de EG buiten stond. Ook landen van buiten de EG konden aan Schengen deelnemen.

Met name de Duitse bondskanselier Helmut Kohl en de Franse president François Mitterrand konden zich vinden in de aanbevelingen van de Ronde Tafel Groep. Er was versterking van de Europese besluitvormingscapaciteit nodig. Vooral door hun inzet kwam in 1986 kwam de ‘Europese Akte’ of ook wel ‘Europese Eenheidsakte’ tot stand. Deze voorzag op een groot aantal gebieden in besluitvorming middels gekwalificeerde meerderheidsstemming (QMV) in de Raad van Ministers. Dit is één van de belangrijkste besluiten, naast de verdragen zelf, in de geschiedenis van de Europese integratie. Eindelijk kon de verlammende uitwerking van de unanimiteit, het uitbrengen van een veto-stem, grotendeels worden doorbroken. Door de druk van de Europese Ronde Tafel ging ook volksdemocrate Margaret Thatcher akkoord, maar alleen op gebieden die de werking van de interne markt bevorderden, niet op politieke terreinen.

EU

Door de vereenvoudigde besluitvorming die mogelijk was sinds QMV, konden een groot aantal hervormingen met betrekking tot de interne markt relatief snel worden doorgevoerd.
Het resulteerde uiteindelijk in 1992 in het ‘Verdrag van Maastricht’ of officieel het ‘Verdrag betreffende de Europese Unie’. De gebruikte naamgeving werd veranderd van Europese Gemeenschap in Europese Unie (EU).
Als belangrijkste zorgde Maastricht er voor dat eindelijk het Europees Parlement en daarmee de burgers van Europa eindelijk wat invloed kregen op het Europese beleid middels de medebeslissingsprocedure. Het is achteraf godgeklaagd; pas vijfendertig jaar na de eerste verdragen van Rome, kreeg het Europees Parlement serieus invloed.
Voorts accepteerde men het subsidiariteitsbeginsel als tegenwicht voor een te grote greep van de Unie op de soevereiniteit van de lidstaten. Subsidiariteit wil zeggen dat de politieke beslissing voor een maatregel op een zo laag mogelijk niveau ligt.
De Schengenverdragen werden in het verdrag van Maasticht ondergebracht. Nieuwe leden van de EU moesten instemmen met Schengen. Het oude lid het Verenigd Koninkrijk hield echter nog altijd zijn uitzonderingspositie.

Intussen vond op het wereldtoneel een enorme omwenteling plaats. De Muur viel in 1989. Een serie van vreedzame revoluties volgde die de socialistische staten in Oost-Europa veranderde in democratieën. De EU moest reageren. Bondskanselier Helmut Kohl begreep als eerste en het beste de impact. Oost-Duitsland moest zo snel mogelijk bij de bondsrepubliek Duitsland worden gevoegd. Een aantal andere Europese leiders was wat traag van begrip over die historische omwenteling. Kohl gooide echter zijn volle gewicht in de strijd en dat hielp. Vooral door zijn optreden realiseerden de overige Europese leiders even later de draagwijdte van de omwenteling.

Hiermee zijn de twee sporen duidelijker zichtbaar in de ontwikkeling van de EU. Het eerste spoor is het politiek democratische en daarmee de verzekering van veiligheid in Europa. Het zoekt naar integratie van recent democratisch geworden Europese landen in de EU. Zo traden eerder al voormalig dictatoriale landen, Griekenland, Spanje en Portugal tot de gemeenschap toe. Het tweede spoor, het economische, leidde tot de verbetering van de marktwerking, wat in de Europese Akte en het Verdrag van Maastricht tot uiting kwam.

De Centraal-Europese landen - Polen, Tsjechoslowakije, Hongarije, Roemenië en Bulgarije - en de Baltische staten - Litouwen, Letland en Estland - verwachtten veel van de EG. Maar voordat ze konden toetreden, moest er nog veel aan hun staatsstructuur en economie veranderen. Er waren echter nog een aantal landen in Europa die voor de val van de Muur een neutraliteitspolitiek aanhingen. Zweden, Finland en Oostenrijk bevonden zich op de grenszone van Oost en West en wilden zich vroeger niet bij een blok aansluiten. Als gevolg van de politieke veranderingen werd aansluiting bij de EU door hen gewenst. Ze voldeden sneller aan de democratische en economische criteria die de EU stelt dan de genoemde oude socialistische staten en ze konden al in 1995 toetreden.

In de nasleep van de val van de Muur was het op de Balkan onrustig geworden. Helaas ontstonden daar oorlogen tussen verschillende delen van Joegoslavië. De EU was onmachtig om er politiek en vooral qua veiligheid op te treden. Daarmee treedt direct het eerste spoor, dat van het veiligheidsbeleid op de voorgrond. De EU zou ook op het gebied van buitenlands beleid gelijkgezinder moeten optreden. Europa was ten aanzien van de Balkanstaten politiek verdeeld. Een meer eenvormige buitenlandse politiek bleek hard nodig en daarvoor zou een nieuw verdrag moeten komen. Het Verenigd Koninkrijk lag echter weer eens dwars in de persoon van de conservatieve premier John Major, de opvolger van Thatcher. Toen Labourleider Tony Blair zich in 1997 met veel verve presenteerde en de verkiezingen won, kon er een volgende stap op Europees niveau worden gezet. Het Verdrag van Amsterdam werd meteen gesloten in 1997 en werd van kracht in1999. Een belangrijk onderdeel ervan is de 'versterkte samenwerking'. Voorts werd de EU omschreven als een "ruimte van vrijheid, veiligheid en rechtvaardigheid, waar het vrije verkeer van personen gewaarborgd is." Die formule is belangrijk, omdat daar niet meer op de eerste plek de nadruk ligt op het 'Europees' zijn van een land ligt, maar wel dat aan een aantal economische en politieke voorwaarden moet worden voldaan. Hoewel de situatie op de Balkan de eigenlijke aanleiding voor het verdrag was, werd voor een gemeenschappelijk buitenlands- en veiligheidsbeleid nog weinig vooruitgang geboekt.

Intussen ging de trein op het tweede economische spoor verder. Een gezamenlijke munt zou de marktwerking veel verbeteren. De consumenten hoefden niet voortdurend om te wisselen bij een reis van het ene land naar het andere en vooral het bedrijfsleven bespaarde enorm op de uitbanning van de wisselkoersen. In Maastricht was afgesproken om de Europese Monetaire Unie (EMU) in 1999 van start te laten gaan. Voordat de landen konden toetreden moesten hun economieën aan strikte criteria voldoen. Het jaarlijkse begrotingstekort mocht niet groter dan 3% belopen en de staatsschuld kon hoogstens 60% van het Bruto Nationaal Product (BNP) bedragen. Met het nodige hangen en wurgen werden de criteria bereikt. De EMU was een opstart voor de Europese munt, de euro. In 2002 zag hij het licht, twaalf landen voerden hem in. Hoewel de invoering van de euro een verplichting was, hadden Denemarken, Groot-Brittanië en Zweden een uitzondering, een opt-out gekregen. Zij hechtten nog teveel aan hun soevereiniteit en daarmee zeggenschap over hun munt. Dat zou hen later, bij de economische crisis van 2008, nog opbreken. De euro vormde als het ware een buffer voor de economische problemen. Maar de genoemde drie landen moesten de druk van de omstandigheden op hun munt alleen opvangen. De waarde van het Britse Pond daalde zwaar.

Dat was even een sprongetje vooruit in de tijd. De uitbreiding van de EU met de voormalige socialistische staten lag nog op de plank. Daarvoor kwam een nieuw verdrag tot stand: het Verdrag van Nice. In 2003 werd het na wat tegenstrubbelingen van Ierland van kracht. Het regelde de stemmenverhoudingen in de Raad van Ministers, het aantal eurocommissarissen en het aantal europarlementariërs en de verdeling per lidstaat. In 2004 konden tien nieuwe lidstaten worden begroet. Tsjechoslowakije was inmiddels in tweeën gesplitst en de voormalige socialistische staten Polen, Tsjechië, Slowakije, Hongarije en Litouwen, Letland, Estland en Slovenië voegden zich bij de EU. Verder kwamen de kleine staten Malta en Cyprus erbij. Roemenië en Bulgarije voldeden in 2004 nog niet aan de Kopenhagen criteria voor toetreding, maar konden zich in 2007 EU-lid noemen.

En inmiddels zijn we aangeland bij het Verdrag van Lissabon.